Παρόλο που οι χιμπατζήδες θεωρούνται οι πλησιέστεροι συγγενείς του ανθρώπου, η παρατήρηση του πιθήκου Bonobo τον τελευταίο αιώνα, έφερε τον τελευταίο πιο κοντά σε εμάς. Δηλαδή πιο κοντά στον άνθρωπο... γενικά, όχι στο νεοέλληνα. Αυτός μένει πιστός στις παραδόσεις των πρεσβυτέρων του, δηλαδή στην ομοιότητα με τους χιμπατζήδες.
Ποια είναι όμως η βασική διαφορά ανάμεσα στους Bonobo και τους χιμπατζήδες; Ο τρόπος διατήρησης της κοινωνικής συνοχής τους. Και με αυτό, εννοούνται οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται προκειμένου να λειτουργούν ομαλά ως κοινωνία, να προστατεύονται από εξωτερικούς κινδύνους, να τρέφονται και να εξασφαλίζουν τη σωστή αναπαραγωγή τους.
Οι χιμπατζήδες είναι κατά κανόνα επιθετικά και εγωιστικά πλάσματα. Λειτουργούν μεν σε ομάδες, αλλά ο αρχηγός αναδεικνύεται ύστερα από μία πετυχημένη αλληλουχία σφαλιάρας, τσαμπουκά, μπουνιδίου και ροχάλας ανάμεσα στα αρσενικά του είδους· πράγμα που ορισμένες φορές αποφέρει και τον (ανούσιο κατά τ’ άλλα) θάνατο κάποιου μέλους της ομάδας, αλλά και μία γενικότερη φοβία, ανασφάλεια και έχθρα. Αντιθέτως, οι Bonobo είναι κατά κανόνα συνεργάσιμοι αλλά και... αισθηματίες. Χρησιμοποιούν κυρίως το σεξ, τόσο για να διατηρούν τη συνοχή της ομάδας, όσο και για να καταπραΰνεται η επιθετικότητα ανάμεσα στα μέλη. Θεωρείται λοιπόν, ότι οι Bonobo είναι ένα εξελικτικό σκαλοπάτι πιο πάνω από τους χιμπατζήδες και ένα πιο κοντά στον πολιτισμένο άνθρωπο, δηλαδή όχι τον νεοέλληνα.
Ο χιμπατζής βλέπει το δέντρο ως ένα πιθανό όπλο που θα μπορούσε να φέρει στο κεφάλι του αντίζηλού του. Αν μάλιστα είχε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει ένα πριόνι, ενδεχομένως να το έκανε. Αντιθέτως, ο Bonobo βλέπει το δέντρο ως ένα υπέροχο, δροσερό γαμηστρώνα με μπανάνες να κρέμονται εδώ και εκεί, και δροσερό αεράκι να αερίζει τα κωλομέρια του.
Όσο πιο πολύ προσπαθούμε να αναλύσουμε το φαινόμενο των ελληνικών πυρκαγιών (σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε, για αυτό μιλάω τόσην ώρα) με όρους κοινωνικής συνοχής, ύπαρξης Κράτους Δικαίου και γενικώς του παραμυθιού που προσπαθούν να μας κάνουν να χάψουμε τα τελευταία χρόνια, τόσο πιο πολύ πέφτουμε σε αντιφάσεις. Διότι, στην κοινωνία των χιμπατζήδων δεν χωράνε οι σχετικές έννοιες εξ’ ορισμού. Έννοιες όπως η πρόληψη, το εθνικό κτηματολόγιο, οι δασικοί χάρτες, η αδιάφθορη πολεοδομία, οι αδιάφθοροι πολιτικοί, η συντονισμένη πυρόσβεση, ο κεντρικός στρατηγικός σχεδιασμός δασοπυρόσβεσης, η λήψη ευθυνών και η τιμωρία των ενόχων.
Οι τελευταίες πυρκαγιές είναι το τελειωτικό χτύπημα στην οποιαδήποτε καλοπροαίρετη και ευσυνείδητη σκέψη για αυτή τη χώρα. Εάν τα τελευταία χρόνια, οι παρατυπίες του πολιτικού κράτους δεν ήταν τόσο εμφανείς, ή πέρναγαν στα ψιλά, τα τελευταία γεγονότα δεν πρέπει να αφήνουν πλέον την οποιαδήποτε αμφιβολία.
Μπορεί να διανοηθεί κάποιος ότι υδροφόρες και πυροσβεστικά οχήματα δεν γνώριζαν την ακριβή τοποθεσία των πυροσβεστικών κρουνών; Πόσο στα ψιλά μπορεί να περάσει η επίσημη δήλωση της υπερνομάρχη Αττικής Κας Μπέη την ώρα της πυρκαγιάς : «Το μόνο που απομένει πλέον είναι να ευχηθούμε όλοι να πέσει ο αέρας. Ας ευχηθούμε όλοι να πέσει ο αέρας. Όλοι μία ευχή!»; Πόσο αυτονόητο είναι πια, το συντονιστικό όργανο επίβλεψης και επικοινωνίας με τα μέτωπα και τους πολίτες να είναι ένα τηλεοπτικό κανάλι και όχι μία κρατική υπηρεσία; Και το κυριότερο από όλα, είναι δυνατόν μέσα σε όλη αυτή την αναμπουμπούλα να μην αποδοθεί ούτε μία πολιτική ευθύνη με τις αντίστοιχες συνέπειες; Πόσο μάλλον όταν έχουν μεσολαβήσει δύο χρόνια από τις καταστροφικές πυρκαγιές της Δ. Πελοποννήσου. Πόσο πιο μεγαλύτερο έπρεπε να είναι το πάθημα για να γίνει μάθημα;
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τον κλασσικό ελληνικό παραλογισμό. Έχουμε να κάνουμε με επικίνδυνους χιμπατζήδες πολιτικούς, κρατικούς υπάλληλους και ιδιώτες που έχουν αρπάξει από ένα ρόπαλο, ή ένα δαδί για την ακρίβεια και κοπανάνε/ καίνε μπροστά τους ότι βρουν. Και όλοι οι υπόλοιποι κάθονται και τους κοιτάνε.
Θα ήθελα λοιπόν, να συγχαρώ όλους τους χιμπατζήδες αυτής της χώρας που καταφέρνουν διαρκώς να εξασφαλίζουν ένα όλο και πιο δυσοίωνο μέλλον για τα παιδιά τους, ενεργητικά ή παθητικά. Γιατί τελικά, και ο χιμπατζής που θα αποκτήσει οικοπεδάκι πάνω στο Διονυσοβούνι, πάλι θα έχει θέα τσιμέντο, και το παιδί πιθανόν να γεννηθεί με άσθμα ή κάποιου είδους καρκίνο.
Γιατί, εντάξει. Μας έγιναν συνήθεια χίλια δυο στραβά, αλλά αυτός ο βαθμός ασυδοσίας σε συνδυασμό με τη γενικότερη αδιαφορία έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Άμα συνεχίσουμε έτσι θα αρχίσουμε να μιλάμε για κρεμάλες στην πλατεία Συντάγματος, και δεν κάνει... Προς το παρόν μόνο φάσκελα στους τσολιάδες θα ρίχνουμε (θύματα εκ παραδρομής, δεδομένου ότι η Βουλή θα είναι άδεια στις 7 το απόγευμα την Παρασκευή), ενώ το υπόλοιπο 99,96% του ελληνικού πληθυσμού θα απολαμβάνει τους φρεντοτσίνους του σε κάποια καφετέρια.
...Daylight come and me wan' go home.
Disclaimer: Οποιαδήποτε ταύτιση των ειδών «χιμπατζής» και «νεοέλληνας» δεν είχε τον παραμικρό σκοπό να προσβάλλει τα συμπαθέστατα πιθηκοειδή του Κονγκό. Εκ των υστέρων ζητώ συγνώμη από οποιονδήποτε χιμπατζή θίχτηκε κατά την ταύτιση αυτή. Δεν θα ξανασυμβεί.
Ποια είναι όμως η βασική διαφορά ανάμεσα στους Bonobo και τους χιμπατζήδες; Ο τρόπος διατήρησης της κοινωνικής συνοχής τους. Και με αυτό, εννοούνται οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται προκειμένου να λειτουργούν ομαλά ως κοινωνία, να προστατεύονται από εξωτερικούς κινδύνους, να τρέφονται και να εξασφαλίζουν τη σωστή αναπαραγωγή τους.
Οι χιμπατζήδες είναι κατά κανόνα επιθετικά και εγωιστικά πλάσματα. Λειτουργούν μεν σε ομάδες, αλλά ο αρχηγός αναδεικνύεται ύστερα από μία πετυχημένη αλληλουχία σφαλιάρας, τσαμπουκά, μπουνιδίου και ροχάλας ανάμεσα στα αρσενικά του είδους· πράγμα που ορισμένες φορές αποφέρει και τον (ανούσιο κατά τ’ άλλα) θάνατο κάποιου μέλους της ομάδας, αλλά και μία γενικότερη φοβία, ανασφάλεια και έχθρα. Αντιθέτως, οι Bonobo είναι κατά κανόνα συνεργάσιμοι αλλά και... αισθηματίες. Χρησιμοποιούν κυρίως το σεξ, τόσο για να διατηρούν τη συνοχή της ομάδας, όσο και για να καταπραΰνεται η επιθετικότητα ανάμεσα στα μέλη. Θεωρείται λοιπόν, ότι οι Bonobo είναι ένα εξελικτικό σκαλοπάτι πιο πάνω από τους χιμπατζήδες και ένα πιο κοντά στον πολιτισμένο άνθρωπο, δηλαδή όχι τον νεοέλληνα.
Ο χιμπατζής βλέπει το δέντρο ως ένα πιθανό όπλο που θα μπορούσε να φέρει στο κεφάλι του αντίζηλού του. Αν μάλιστα είχε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει ένα πριόνι, ενδεχομένως να το έκανε. Αντιθέτως, ο Bonobo βλέπει το δέντρο ως ένα υπέροχο, δροσερό γαμηστρώνα με μπανάνες να κρέμονται εδώ και εκεί, και δροσερό αεράκι να αερίζει τα κωλομέρια του.
Όσο πιο πολύ προσπαθούμε να αναλύσουμε το φαινόμενο των ελληνικών πυρκαγιών (σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε, για αυτό μιλάω τόσην ώρα) με όρους κοινωνικής συνοχής, ύπαρξης Κράτους Δικαίου και γενικώς του παραμυθιού που προσπαθούν να μας κάνουν να χάψουμε τα τελευταία χρόνια, τόσο πιο πολύ πέφτουμε σε αντιφάσεις. Διότι, στην κοινωνία των χιμπατζήδων δεν χωράνε οι σχετικές έννοιες εξ’ ορισμού. Έννοιες όπως η πρόληψη, το εθνικό κτηματολόγιο, οι δασικοί χάρτες, η αδιάφθορη πολεοδομία, οι αδιάφθοροι πολιτικοί, η συντονισμένη πυρόσβεση, ο κεντρικός στρατηγικός σχεδιασμός δασοπυρόσβεσης, η λήψη ευθυνών και η τιμωρία των ενόχων.
Οι τελευταίες πυρκαγιές είναι το τελειωτικό χτύπημα στην οποιαδήποτε καλοπροαίρετη και ευσυνείδητη σκέψη για αυτή τη χώρα. Εάν τα τελευταία χρόνια, οι παρατυπίες του πολιτικού κράτους δεν ήταν τόσο εμφανείς, ή πέρναγαν στα ψιλά, τα τελευταία γεγονότα δεν πρέπει να αφήνουν πλέον την οποιαδήποτε αμφιβολία.
Μπορεί να διανοηθεί κάποιος ότι υδροφόρες και πυροσβεστικά οχήματα δεν γνώριζαν την ακριβή τοποθεσία των πυροσβεστικών κρουνών; Πόσο στα ψιλά μπορεί να περάσει η επίσημη δήλωση της υπερνομάρχη Αττικής Κας Μπέη την ώρα της πυρκαγιάς : «Το μόνο που απομένει πλέον είναι να ευχηθούμε όλοι να πέσει ο αέρας. Ας ευχηθούμε όλοι να πέσει ο αέρας. Όλοι μία ευχή!»; Πόσο αυτονόητο είναι πια, το συντονιστικό όργανο επίβλεψης και επικοινωνίας με τα μέτωπα και τους πολίτες να είναι ένα τηλεοπτικό κανάλι και όχι μία κρατική υπηρεσία; Και το κυριότερο από όλα, είναι δυνατόν μέσα σε όλη αυτή την αναμπουμπούλα να μην αποδοθεί ούτε μία πολιτική ευθύνη με τις αντίστοιχες συνέπειες; Πόσο μάλλον όταν έχουν μεσολαβήσει δύο χρόνια από τις καταστροφικές πυρκαγιές της Δ. Πελοποννήσου. Πόσο πιο μεγαλύτερο έπρεπε να είναι το πάθημα για να γίνει μάθημα;
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τον κλασσικό ελληνικό παραλογισμό. Έχουμε να κάνουμε με επικίνδυνους χιμπατζήδες πολιτικούς, κρατικούς υπάλληλους και ιδιώτες που έχουν αρπάξει από ένα ρόπαλο, ή ένα δαδί για την ακρίβεια και κοπανάνε/ καίνε μπροστά τους ότι βρουν. Και όλοι οι υπόλοιποι κάθονται και τους κοιτάνε.
Θα ήθελα λοιπόν, να συγχαρώ όλους τους χιμπατζήδες αυτής της χώρας που καταφέρνουν διαρκώς να εξασφαλίζουν ένα όλο και πιο δυσοίωνο μέλλον για τα παιδιά τους, ενεργητικά ή παθητικά. Γιατί τελικά, και ο χιμπατζής που θα αποκτήσει οικοπεδάκι πάνω στο Διονυσοβούνι, πάλι θα έχει θέα τσιμέντο, και το παιδί πιθανόν να γεννηθεί με άσθμα ή κάποιου είδους καρκίνο.
Γιατί, εντάξει. Μας έγιναν συνήθεια χίλια δυο στραβά, αλλά αυτός ο βαθμός ασυδοσίας σε συνδυασμό με τη γενικότερη αδιαφορία έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Άμα συνεχίσουμε έτσι θα αρχίσουμε να μιλάμε για κρεμάλες στην πλατεία Συντάγματος, και δεν κάνει... Προς το παρόν μόνο φάσκελα στους τσολιάδες θα ρίχνουμε (θύματα εκ παραδρομής, δεδομένου ότι η Βουλή θα είναι άδεια στις 7 το απόγευμα την Παρασκευή), ενώ το υπόλοιπο 99,96% του ελληνικού πληθυσμού θα απολαμβάνει τους φρεντοτσίνους του σε κάποια καφετέρια.
...Daylight come and me wan' go home.
Disclaimer: Οποιαδήποτε ταύτιση των ειδών «χιμπατζής» και «νεοέλληνας» δεν είχε τον παραμικρό σκοπό να προσβάλλει τα συμπαθέστατα πιθηκοειδή του Κονγκό. Εκ των υστέρων ζητώ συγνώμη από οποιονδήποτε χιμπατζή θίχτηκε κατά την ταύτιση αυτή. Δεν θα ξανασυμβεί.
