Μία κοινωνία, όπως η ελληνική, που είναι συγχυσμένη όσον αφορά την ιστορία της, την ταυτότητά της, την παιδεία της και τους στόχους της, αποτελεί το πιο γόνιμο έδαφος για κάθε είδους χειραγώγηση. Σημασία δεν έχει τόσο η φύση της χειραγώγησης, δηλαδή αν είναι καλοπροαίρετη ή κακοπροαίρετη, όσο η καθεαυτό ευκολία με την οποία αυτή κατευθύνει τις διάφορες κοινωνικές ομάδες.
Η περίπτωση του απεργού πείνας Θοδωρή Ηλιόπουλου, αποτελεί ένα κλασσικό παράδειγμα αυτού του φαινομένου. Ένα κράτος καταστολής με δυσλειτουργική Δικαιοσύνη, παραγνωρίζει το τεκμήριο αθωότητας ενός πολίτη, τον κρατάει προφυλακισμένο 6 μήνες, και στη συνέχεια τον ωθεί στην έσχατη μορφή διαμαρτυρίας. Το γεγονός γίνεται ευρέως γνωστό και οι φωνές αντίδρασης χειραγωγούνται με τον παραδοσιακό γραφικό παθιασμένο τρόπο, χωρίς έμπρακτο αποτέλεσμα. Το κράτος προκαλεί με την εμμονή στη στάση του, δημιουργώντας ακόμα πιο «παθιασμένες» εστίες αντίδρασης, οι οποίες με την πρώτη ευκαιρία θα ξεσπάσουν άτσαλα προς κάθε κατεύθυνση. Αυτό θα δώσει την αφορμή να διαδοθεί το παραμύθι περί αναγκαιότητας της τάξης και ασφάλειας, ώστε οι «αγανακτισμένοι πολίτες» να δώσουν λευκή επιταγή για περισσότερα αντιδημοκρατικά και τρομονομικά μέτρα. Αυτό θα προκαλέσει νέες «παθιασμένες» εστίες αντίδρασης κ.ο.κ.
Σε αυτό τον φαύλο κύκλο θα συμβούν πολλά πράγματα. Το εξής ένα: Δεν θα συμβεί τίποτα απολύτως. Ειδικά στην περίπτωση του Θ. Ηλιόπουλου, το μόνο θύμα που θα βγει (η μάλλον έχει ήδη βγει) από αυτή την ιστορία, είναι αυτός ο ίδιος που βιώνει στο πετσί του το ελληνικό κράτος Αδίκου. Ενδεχομένως να επαναληφθεί πάλι κανένα δεκεμβριανό, αλλά και αυτό φυσικά αφού χειμωνιάσει λιγάκι και οι «επαναστάτες» επιστρέψουν από τις παραλίες. Ένα σκηνικό ολόιδιο με αυτό των 7 συλληφθέντων της Θεσσαλονίκης το 2003.
Μία συγχυσμένη κοινωνία δεν θα είχε ποτέ τη δυνατότητα ούτε να αντιδράσει μαζικά, ούτε να δημιουργήσει τα θεμέλια εκείνα που χρειάζονται προκειμένου οι κρατικές εξουσίες να λειτουργήσουν σωστά. Εφόσον οι μεν δεν μπορούν να διακρίνουν την ανουσιότητα των αντιδράσεών τους προς του δε, και το αντίστροφο, είναι φύσει αδύνατο να δημιουργηθεί μία ενιαία κοινωνική πορεία προς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Μέσα σε αυτή τη σύγχυση, η ανικανότητα του κράτους απλά ανατροφοδοτείται από την ανωριμότητα της κοινωνίας.
Γι’ αυτό το λόγο, θύματα αυτού του θεάτρου του παραλόγου, όπως ο Θοδωρής Ηλιόπουλος, είναι στην ουσία δύο φορές θύματα. Τόσο από το κράτος Αδίκου, όσο και από τη συγχυσμένη κοινωνία των απαθών πολιτών και των παθιασμένων ανόητων.
Η περίπτωση του απεργού πείνας Θοδωρή Ηλιόπουλου, αποτελεί ένα κλασσικό παράδειγμα αυτού του φαινομένου. Ένα κράτος καταστολής με δυσλειτουργική Δικαιοσύνη, παραγνωρίζει το τεκμήριο αθωότητας ενός πολίτη, τον κρατάει προφυλακισμένο 6 μήνες, και στη συνέχεια τον ωθεί στην έσχατη μορφή διαμαρτυρίας. Το γεγονός γίνεται ευρέως γνωστό και οι φωνές αντίδρασης χειραγωγούνται με τον παραδοσιακό γραφικό παθιασμένο τρόπο, χωρίς έμπρακτο αποτέλεσμα. Το κράτος προκαλεί με την εμμονή στη στάση του, δημιουργώντας ακόμα πιο «παθιασμένες» εστίες αντίδρασης, οι οποίες με την πρώτη ευκαιρία θα ξεσπάσουν άτσαλα προς κάθε κατεύθυνση. Αυτό θα δώσει την αφορμή να διαδοθεί το παραμύθι περί αναγκαιότητας της τάξης και ασφάλειας, ώστε οι «αγανακτισμένοι πολίτες» να δώσουν λευκή επιταγή για περισσότερα αντιδημοκρατικά και τρομονομικά μέτρα. Αυτό θα προκαλέσει νέες «παθιασμένες» εστίες αντίδρασης κ.ο.κ.
Σε αυτό τον φαύλο κύκλο θα συμβούν πολλά πράγματα. Το εξής ένα: Δεν θα συμβεί τίποτα απολύτως. Ειδικά στην περίπτωση του Θ. Ηλιόπουλου, το μόνο θύμα που θα βγει (η μάλλον έχει ήδη βγει) από αυτή την ιστορία, είναι αυτός ο ίδιος που βιώνει στο πετσί του το ελληνικό κράτος Αδίκου. Ενδεχομένως να επαναληφθεί πάλι κανένα δεκεμβριανό, αλλά και αυτό φυσικά αφού χειμωνιάσει λιγάκι και οι «επαναστάτες» επιστρέψουν από τις παραλίες. Ένα σκηνικό ολόιδιο με αυτό των 7 συλληφθέντων της Θεσσαλονίκης το 2003.
Μία συγχυσμένη κοινωνία δεν θα είχε ποτέ τη δυνατότητα ούτε να αντιδράσει μαζικά, ούτε να δημιουργήσει τα θεμέλια εκείνα που χρειάζονται προκειμένου οι κρατικές εξουσίες να λειτουργήσουν σωστά. Εφόσον οι μεν δεν μπορούν να διακρίνουν την ανουσιότητα των αντιδράσεών τους προς του δε, και το αντίστροφο, είναι φύσει αδύνατο να δημιουργηθεί μία ενιαία κοινωνική πορεία προς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Μέσα σε αυτή τη σύγχυση, η ανικανότητα του κράτους απλά ανατροφοδοτείται από την ανωριμότητα της κοινωνίας.
Γι’ αυτό το λόγο, θύματα αυτού του θεάτρου του παραλόγου, όπως ο Θοδωρής Ηλιόπουλος, είναι στην ουσία δύο φορές θύματα. Τόσο από το κράτος Αδίκου, όσο και από τη συγχυσμένη κοινωνία των απαθών πολιτών και των παθιασμένων ανόητων.
