Στην Ελλάδα, ένα πολιτικό κόμμα έχει δυο βασικές κατηγορίες υποστηρικτών: α) Τους οπαδούς - δηλαδή τα κομματόσκυλα και τους «κατά παράδοση» ψηφοφόρους, και β) τους περιστασιακούς - δηλαδή αυτούς που σε κάθε εκλογική αναμέτρηση ψηφίζουν το συγκεκριμένο κόμμα βάσει της κρίσης τους κατά τη συγκεκριμένη περίοδο.
Δυστυχώς, η αναλογία των δύο κατηγοριών είναι συντριπτικά υπέρ της πρώτης σε όλα τα κόμματα. Αυτό είναι σημαντικό μέρος της νεοελληνικής νοοτροπίας και κάτι που δείχνει να μην αλλάζει εύκολα, λαμβάνοντας υπόψη και την άνοδο της εκλογικής αποχής τα τελευταία χρόνια. Οπότε, διατηρώντας μία αίσθηση ρεαλισμού, ας πούμε πως αυτό είναι κάτι κατανοητό.
Αυτό που δεν είναι κατανοητό είναι η αντίληψη ορισμένων ανθρώπων που βρίσκονται σχεδόν στο κέντρο αυτού του φάσματος, και συγκεκριμένα άνθρωποι που ενώ είναι λογικοί, ευφυείς και εγγράμματοι, έχουν την τάση να ρέπουν προς την αντίληψη του οπαδού. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τους υποστηρικτές του κόμματος που ανέδειξε την χειρότερη κυβέρνηση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Παρακολουθώ ορισμένες δηλώσεις, απόψεις και σχολιασμούς από, κατά τ’ άλλα σκεπτόμενους Νεοδημοκράτες, οι οποίοι αποδεχόμενοι την ανικανότητα της απερχόμενης κυβέρνησης, μιλούν για νέα συσπείρωση, με νέες ιδέες και νέες νοοτροπίες. Και αναρωτιέμαι:
Α) Είσαι Νεοδημοκράτης και φυσικά δικαίωμά σου είναι και καλά κάνεις. Πώς μπορείς να συνεχίζεις να δηλώνεις περήφανος νεοδημοκράτης, ασκώντας παράλληλα σκληρή κριτική για την κυβέρνηση που ανέδειξε το κόμμα σου; Και δεν μιλάμε για κριτική απέναντι σε συγκεκριμένες πολιτικές ή πρόσωπα, αλλά για το συνολικό κυβερνητικό «έργο». Δηλώνεις δηλαδή, εκ των υστέρων, ότι κατά την προσέλευσή σου στην κάλπη των εθνικών εκλογών, είχες πλήρη επίγνωση για την αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής που ανέδειξε το κόμμα σου, αλλά ταυτόχρονα το ψήφισες και πάλι. Γιατί;
Β) Τα πρόσωπα που εμπλέκονται στη διαδοχή της νέα ηγεσίας της ΝΔ, δεν είναι τα ίδια που μετείχαν στην πιο ανίκανη κυβέρνηση όλων των εποχών, την οποία κατακρίνεις εσύ ο ίδιος; Άρα για ποια ανανέωση και ανασυγκρότηση μιλάς, όταν αλλάζει απλά το περιτύλιγμα του ίδιου σάπιου πακέτου;
Τέτοιου είδους συμπεριφορές είναι άξιες προβληματισμού. Γιατί δεν αφορούν τους γνωστούς γραφικούς, βολεψάκηδες, ρουσφετολόγους πολίτες που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία όπως περιγράφτηκε πιο πάνω, αλλά σοβαρούς, μορφωμένους ανθρώπους με κριτική σκέψη που αναφέρονται στην πολιτική με όρους ποδοσφαίρου. Δηλαδή, ενώ καταρρέουν ολόκληροι θεσμοί, χάρη στην κακή «απόδοση» της «ομάδας», εκείνοι εμμένουν στην υποστήριξή της, με μία ματαιόδοξη ευλάβεια.
Η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής δεν είναι κάτι καινούργιο. Όμως σε περιόδους πολιτικής αναδιάρθρωσης, καθώς και αναγκαιότητας οικονομικής και κοινωνικής συλλογικής προσπάθειας, οι πιο «σοβαροί» οφείλουν να συμπεριφέρονται ανάλογα. Είναι κουραστικό πλέον να ακούγονται φωνές για προκαταβολικά σκληρή αντιπολιτευτική πολιτική σε κάθε κυβερνητική απόφαση, ή για το πως «η δική μας άσκηση εξουσίας είναι καλύτερη από τη δική σας». Αυτό το «εμείς χάσαμε και εσείς κερδίσατε» δεν αρμόζει σε σοβαρούς ανθρώπους που διατείνονται την ενασχόλησή τους με τα κοινά. Τέτοιου είδους απόψεις, θυμίζουν τις αντιλήψεις εθνικιστών. Αυτών δηλαδή που θεωρούν τους εαυτούς τους πιο Έλληνες από τους υπόλοιπους Έλληνες.
Δυστυχώς, η αναλογία των δύο κατηγοριών είναι συντριπτικά υπέρ της πρώτης σε όλα τα κόμματα. Αυτό είναι σημαντικό μέρος της νεοελληνικής νοοτροπίας και κάτι που δείχνει να μην αλλάζει εύκολα, λαμβάνοντας υπόψη και την άνοδο της εκλογικής αποχής τα τελευταία χρόνια. Οπότε, διατηρώντας μία αίσθηση ρεαλισμού, ας πούμε πως αυτό είναι κάτι κατανοητό.
Αυτό που δεν είναι κατανοητό είναι η αντίληψη ορισμένων ανθρώπων που βρίσκονται σχεδόν στο κέντρο αυτού του φάσματος, και συγκεκριμένα άνθρωποι που ενώ είναι λογικοί, ευφυείς και εγγράμματοι, έχουν την τάση να ρέπουν προς την αντίληψη του οπαδού. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τους υποστηρικτές του κόμματος που ανέδειξε την χειρότερη κυβέρνηση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Παρακολουθώ ορισμένες δηλώσεις, απόψεις και σχολιασμούς από, κατά τ’ άλλα σκεπτόμενους Νεοδημοκράτες, οι οποίοι αποδεχόμενοι την ανικανότητα της απερχόμενης κυβέρνησης, μιλούν για νέα συσπείρωση, με νέες ιδέες και νέες νοοτροπίες. Και αναρωτιέμαι:
Α) Είσαι Νεοδημοκράτης και φυσικά δικαίωμά σου είναι και καλά κάνεις. Πώς μπορείς να συνεχίζεις να δηλώνεις περήφανος νεοδημοκράτης, ασκώντας παράλληλα σκληρή κριτική για την κυβέρνηση που ανέδειξε το κόμμα σου; Και δεν μιλάμε για κριτική απέναντι σε συγκεκριμένες πολιτικές ή πρόσωπα, αλλά για το συνολικό κυβερνητικό «έργο». Δηλώνεις δηλαδή, εκ των υστέρων, ότι κατά την προσέλευσή σου στην κάλπη των εθνικών εκλογών, είχες πλήρη επίγνωση για την αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής που ανέδειξε το κόμμα σου, αλλά ταυτόχρονα το ψήφισες και πάλι. Γιατί;
Β) Τα πρόσωπα που εμπλέκονται στη διαδοχή της νέα ηγεσίας της ΝΔ, δεν είναι τα ίδια που μετείχαν στην πιο ανίκανη κυβέρνηση όλων των εποχών, την οποία κατακρίνεις εσύ ο ίδιος; Άρα για ποια ανανέωση και ανασυγκρότηση μιλάς, όταν αλλάζει απλά το περιτύλιγμα του ίδιου σάπιου πακέτου;
Τέτοιου είδους συμπεριφορές είναι άξιες προβληματισμού. Γιατί δεν αφορούν τους γνωστούς γραφικούς, βολεψάκηδες, ρουσφετολόγους πολίτες που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία όπως περιγράφτηκε πιο πάνω, αλλά σοβαρούς, μορφωμένους ανθρώπους με κριτική σκέψη που αναφέρονται στην πολιτική με όρους ποδοσφαίρου. Δηλαδή, ενώ καταρρέουν ολόκληροι θεσμοί, χάρη στην κακή «απόδοση» της «ομάδας», εκείνοι εμμένουν στην υποστήριξή της, με μία ματαιόδοξη ευλάβεια.
Η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής δεν είναι κάτι καινούργιο. Όμως σε περιόδους πολιτικής αναδιάρθρωσης, καθώς και αναγκαιότητας οικονομικής και κοινωνικής συλλογικής προσπάθειας, οι πιο «σοβαροί» οφείλουν να συμπεριφέρονται ανάλογα. Είναι κουραστικό πλέον να ακούγονται φωνές για προκαταβολικά σκληρή αντιπολιτευτική πολιτική σε κάθε κυβερνητική απόφαση, ή για το πως «η δική μας άσκηση εξουσίας είναι καλύτερη από τη δική σας». Αυτό το «εμείς χάσαμε και εσείς κερδίσατε» δεν αρμόζει σε σοβαρούς ανθρώπους που διατείνονται την ενασχόλησή τους με τα κοινά. Τέτοιου είδους απόψεις, θυμίζουν τις αντιλήψεις εθνικιστών. Αυτών δηλαδή που θεωρούν τους εαυτούς τους πιο Έλληνες από τους υπόλοιπους Έλληνες.
