(Το παρακάτω κείμενο απεστάλη στο Φελέκι για την καμπάνια των πολιτών, ως μία προσωπική άποψη για τη δημοτική αρχή της Αθήνας που θα προκύψει από τις επερχόμενες εκλογές)
Έχω την αίσθηση ότι ο βασικός λόγος που οι έως τώρα ηγεσίες της δημοτικής αρχής απέτυχαν να δώσουν ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο στην Αθήνα ήταν ότι ξεκίναγαν με την παραδοχή ότι η πόλη είναι ένα ασυμμάζευτο αχούρι, οπότε το καλύτερο που θα μπορούσαν να κάνουν, θα ήταν να λαμβάνουν μικρά και ανούσια μέτρα σε μικρό τοπικό επίπεδο ώστε οι Αθηναίοι απλά να ξεχνιούνται για λίγο.
Πώς να ξεχάσουμε άλλωστε την εμμονή σε διάφορα σόου και εκδηλώσεις στις γιορτές (με τα αντίστοιχα έξοδα), που ξεκίνησαν με το «ψηλότερο» χριστουγεννιάτικο δέντρο της Κας Μπακογιάννη και συνεχίστηκαν με τους αγώνες beach volley στην πλατεία Συντάγματος επί κ. Κακλαμάνη; Η αίσθηση που έπαιρνε κανείς, όχι μόνο από τα καθεαυτό τεκταινόμενα, αλλά και από τον τρόπο διαφημίσης των εν λόγω εκδηλώσεων, ήταν αυτή του ευχάριστου διαλείμματος μέσα στη μιζέρια της πόλης.
Επί του πρακτέου, κανείς δεν τόλμησε να «χτυπήσει» την καθεαυτό μιζέρια. Κανείς δεν τόλμησε να πεζοδρομήσει καν τη συνοικία του Ψυρρή, παρά τις συνεχείς υποσχέσεις, κανείς δεν τόλμησε να ασχοληθεί σοβαρά με την καθαριότητα, τους δρόμους, τα πεζοδρόμια, τις συγκοινωνίες και τη γενικότερη αισθητική αναβάθμιση. Ίσως επειδή αυτά παραήταν μίζερα, ή διαπλεκόμενα για να αγγίξει κανείς. Ποιος ξέρει;
Η νέα ηγεσία της δημοτικής αρχής, που ελπίζω να αλλάξει, θεωρώ ότι πρέπει να κάνει ακριβώς αυτό. Δηλαδή, να έρθει αντιμέτωπη με τα προαναφερθέντα προβλήματα και με ριζικές αλλαγές στην ευρύτερη αίσθηση και νοοτροπία που έχουμε για την Αθήνα. Δεν είναι απαραίτητο μία τέτοια στρατηγική να είναι πολυδάπανη ή σύνθετη, αρκεί να στοχεύει στην καρδιά των προβλημάτων και όχι απλά να τα βάζει «κάτω από το χαλάκι».
Για παράδειγμα, εγώ προσωπικά θεωρώ ότι το κυκλοφοριακό πρόβλημα της Αθήνας είναι από τα σημαντικότερα. Θόρυβος, ηχορύπανση, περιορισμός για απερίσκεπτο βάδισμα ή ποδήλατο, κλπ. Δεν είναι τυχαίο, πόσο διαφορετική είναι η Αθήνα κοντά στο δεκαπεντάυγουστο, που παρά την ασχήμια των κτιρίων και της δόμησής της, οι άδειοι δρόμοι δίνουν μία πολύ καλύτερη εικόνα. Οι πρώτες κινήσεις θα μπορούσαν να εστιάσου ακριβώς σε αυτό. Στην επιθετική πολιτική προς το κυκλοφοριακό. Δεν χρειάζεται να περάσουμε αμέσως σε πεζοδρομήσεις, παρκόμετρα, διόδια και γενικώς τέτοιου είδους δαπανηρές λύσεις. Για αρχή θα μπορούσε να ενισχυθεί το έργο της Δημοτικής Αστυνομίας. Μηδενική ανοχή στις φορτοεκφορτώσεις των εμπορευμάτων εκτός των προβλεπόμενων ωρών, συνεχείς κλήσεις σε παράνομα σταθμευμένα αυτοκίνητα, δηλαδή σε απαγορευμένες ζώνες, διαβάσεις πεζών, πεζοδρόμια κλπ, όλο το 24ωρο. Σε δεύτερο στάδιο συζητάμε για τις πεζοδρομήσεις, και τους ποδηλατόδρομους. Ας μην προτρέχουμε όμως σε διάσπαρτες λύσεις χωρίς να έχουμε δουλέψει με τη ρίζα των προβλημάτων, όπως για παράδειγμα η νοοτροπία της χρήσης των ΙΧ και ΔΧ οχημάτων στους δρόμους.
Στην τελική, δεν φταίνε πάντα οι πολίτες, αν η πόλη στην οποία ζούνε παρουσιάζεται σαν αχούρι όπου ο καθένας μπορεί να του συμπεριφέρεται όπως θέλει. Χρειάζεται και μία θέσπιση σοβαρών προδιαγραφών από τις Αρχές. Άλλωστε, δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που δεν εκτίμησε την πεζοδρόμηση της Ερμού και της Διονυσίου Αεροπαγείτου, ακόμα και αν τον αναγκάζει να κάνει κύκλο με το ΙΧ του ή να χρησιμοποιήσει Μετρό. Οι Αθηναίοι θα συμπεριφερθούν στην Αθήνα πιο πολιτισμένα, όταν και η αντίστοιχη δημοτική Αρχή επιδείξει ότι νοιάζεται πραγματικά για την πόλη.
