Έχω την αίσθηση ότι η πιο trendy λέξη της χθεσινής ημέρας ήταν η «διακαναλική». Ανήκει σε αυτή την κατηγορία λέξεων που δεν έχει ξαναχρησιμοποιήσει κανείς στο λεξιλόγιό του, αλλά ξαφνικά, μέσα σε μία μέρα, γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι του καθημερινού του λόγου. Με την ίδια ευκολία που μία λέξη εμπλουτίζει ξαφνικά τις «απόψεις» μας, φαίνεται πως έχουμε και την ευκολία στην άμεση και αναλυτική κριτική πάνω σε δύσκολα και σύνθετα ζητήματα. Με αυτό το υφάκι σχολίαζαν χθες τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, διάφοροι πολιτικοί αναλυτές, δημοσιογράφοι, παππούδες στα καφενεία και η κυρά Μαρία που έχει χάσει το πόδι της.
Την παρακολούθησα κι εγώ την διακαναλική. Σε πολλά σημεία συμφώνησα, σε άλλα διαφώνησα. Αρκετές φορές βαρέθηκα, σε πολλές ερωτήσεις οι απαντήσεις ήταν απλά οι ίδιες, σε ορισμένες υπήρχε η κλασσική πολιτική υπεκφυγή, άλλες απαντήθηκαν κανονικά και άλλες διπλωματικά, και γενικώς η όλη συνέντευξη κύλησε όπως θα κύλαγε οποιαδήποτε συνέντευξη ενός πολιτικού. Τίποτα καινούργιο. Ακόμα και όλος αυτός ο σαματάς περί εκβιασμού των ψηφοφόρων, εμένα μου φάνηκε πολύ υπερτιμημένος σε σχέση με άλλα θέματα που συζητήθηκαν.
Η διαφορά ήταν ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός τυχαίνει να είναι πρωθυπουργός και να έχει ανοιχτά καμιά 1000αριά μέτωπα σχεδόν με όλους και τα πάντα, σε μία από τις πιο κρίσιμες περιόδους της χώρας. Τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό. Αυτό όμως, φαίνεται πως δεν πέρασε από το μυαλό όλων αυτών των «επιστημόνων» που με τόση άνεση και ευκολία μπορούν να ασκούν κακοπροαίρετη κριτική επιπέδου πρωινάδικου για οποιοδήποτε θέμα.
Το πρόβλημα δεν είναι η άσκηση κριτικής, που φυσικά είναι δικαίωμα του καθενός, αλλά όλη αυτή η ad hominem «επιχειρηματολογία» που τόσο εύκολα βγαίνει δήθεν σε μορφή κριτικής και δημιουργεί ακόμα περισσότερα προβλήματα από αυτά που λύνει. Ο καθένας κοιτάζοντας τον δικό του μικρόκοσμο, και όλοι μαζί εκτοξεύοντας ντομάτες στον «Γιωργάκη». Επειδή προφανώς, κατά τα πρότυπα της εθνικής μας νοοτροπίας, βολεύει και είναι εύκολο.
Αν μη τι άλλο, ανάμεσα σε όλα τα οραματιστικά γενικόλογα που είπε, είχε και ένα «συγκεκριμένο» δίκιο. Ότι το ζήτημα εξόδου από το μνημόνιο και την κρίση (την οικονομική και την θεσμική), ξεκινάει πρώτα από τον καθένα μας. Και αν ο καθένας μας είχε τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια να ασκήσει την αυτοκριτική του, με το ίδιο πάθος και ευκολία που ισοπεδώνει τις απόψεις των άλλων, ενδεχομένως να είχαμε και τη δυναμική ως κοινωνία να λύσουμε τα οποιαδήποτε προβλήματα.
