Στο εγγύς παρελθόν έχουν ξαναγίνει καταλήψεις τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών. Επίσης, έχουν ξαναγίνει καταλήψεις δρόμων και διακοπή της κυκλοφορίας με ανάλογες επεμβάσεις των ΜΑΤ κάνοντας αναίτια χρήση δακρυγόνων και βίας (αναφέρομαι σε κάποια αποσπασματικά συμβάντα στη χθεσινή συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος). Και ενώ έχουν ξανασυμβεί, χθες και πάλι όλη η ρητορική αναλωνόταν γύρω από τα ίδια ακριβώς θέματα που είχαν ξανασυζητηθεί στις ίδιες περιστάσεις. Πάλι τα ίδια «στρατόπεδα», πάλι τα ίδια «επιχειρήματα» και φυσικά πάλι ο ίδιος συναισθηματισμός και πανικός. Συμπερασματικά, από τις προηγούμενες φορές ούτε μάθαμε κάτι, ούτε πήραμε αποφάσεις για το πώς θα πρέπει να αντιμετωπίζονται αυτά τα φαινόμενα, ούτε βγάλαμε κάποια ασφαλή συμπεράσματα για το ποιες θα πρέπει να είναι οι ανάλογες πράξεις όταν ξανασυμβούν. Χθες βράδυ, καθόμασταν και βλέπαμε για χιλιοστή φορά την ίδια ταινία και γράφαμε την κριτική με ένα πάθος λες και ήταν η πρώτη φορά.
Δεν έχουμε λύσει ως κοινωνία στοιχειώδη ζητήματα. Πού εντάσσουμε ακριβώς την ελευθερία λόγου και το δικαίωμα στην διαμαρτυρία και πού την κατάχρηση αυτών; Τί ορίζουμε ολοκληρωτική παρέμβαση και τί δημοκρατική; Δικαιολογείται η αστυνομική βία και αν ναι σε ποιες περιπτώσεις; Καταδικάζουμε μαζικά την βία από όπου και αν προέρχεται ή κάποια βία είναι πιο «καλοπροαίρετη» από κάποια άλλη; Τί ορίζουμε ως κοινωνικό αγώνα και τι ως ατομικιστικό; Κλπ κλπ… Αρνούμαστε να επιβάλλουμε σε συλλογικό επίπεδο συνθήκες ευνομίας, κοινωνικής ευρυθμίας, σεβασμού δικαιωμάτων και ελευθερίας, και ξεμένουμε στον ιδεολογικό κατινισμό.
Σε μεγαλύτερη κλίμακα, συμβαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα, τόσο στην πολιτική σκηνή όσο και στην κοινωνία. Εδώ και δύο χρόνια πλέον, προβάλλουμε θεωρίες για τα αίτια της κρίσης και αντί να λάβουμε έμπρακτα μέτρα για την αντιμετώπισή της, συνεχίζουμε να εστιάζουμε στο παρελθόν. Αν αύριο, μεθαύριο χρεοκοπήσουμε, θα ξεκινήσουμε να αναλύουμε αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε τώρα. Δηλαδή για ποιον λόγο χρεοκοπήσαμε και τι θα έπρεπε να είχαμε κάνει για να το αποφύγουμε.
Φαίνεται πως είμαστε συνεχώς ένα βήμα πίσω, και αυτό δεν είναι τυχαίο. Είναι απλά εύκολο και βολικό. Αντί να εργαζόμαστε για να επηρεάζουμε συνεχώς τα γεγονότα, περιμένουμε πρώτα αυτά να συμβούν και μετά να κάνουμε ανούσιες αναλύσεις εκ του ασφαλούς. Αντί να θέτουμε στόχους και να χαράσσουμε κάποια έμπρακτη τακτική, δεχόμαστε τη δημιουργία οποιασδήποτε τυχαίας συνθήκης και της ασκούμε υποκειμενική κριτική. Έτσι όμως δεν κινείται τίποτα προς κάποια κατεύθυνση. Ούτε οι καταλήψεις τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών προσφέρουν κάτι, ούτε η αστυνομική βία. Απλά τραβάμε όλοι ένα πανί προς διαμετρικά αντίθετες κατευθύνσεις περιμένοντας κάποιον από μηχανής θεό να δώσει τη λύση. Δυστυχώς για την εθνική μας ψυχοσύνθεση, η «σκληρή» πραγματικότητα έχει δείξει ότι τέτοιου είδους λύσεις δεν υπάρχουν.
