- «Ήθελα να εξασφαλίσω ένα σίγουρο μέλλον για τα παιδιά μου», ήταν η απολογητική φράση της υπαλλήλου του ΙΚΑ που είχε στήσει το νταραβέρι με τα επιδόματα μαϊμού. Υπό αυτή τη συνθήκη, αρκετοί ενδεχομένως να νιώσουν και μία περίεργη αίσθηση συμπόνιας. Εάν όμως η φράση ολοκληρωνόταν σε πιο ειλικρινές πλαίσιο, θα έπρεπε να συμπληρωθεί με το σκέλος : «… γι’ αυτό αποφάσισα να κλέψω από το μέλλον των δικών σας παιδιών». Αυτό, το δεύτερο σκέλος είναι που κάνει τη διαφορά. Όχι μόνο την εννοιολογική, αλλά και την συνειδησιακή που έχουμε ως πολίτες.
- Δεν έμαθα για τις απολογίες των υπαλλήλων του Υπουργείου Ανάπτυξης που κατηγορούνται ότι ζητούσαν μίζες για να εγκριθούν αναπτυξιακά κονδύλια, αλλά υποθέτω ότι μέσα στο μυαλό τους κάτι παρόμοιο θα σκέφτονταν. Πάντα, χωρίς το δεύτερο σκέλος. Πάντα προτάσσοντας ένα κωλοδάχτυλο σε όλους εμάς.
- Είδα και το γιαούρτωμα που δέχτηκε ο κ. Μποζίκης, Δήμαρχος Ζακύνθου· του νησιού των «τυφλών». Επειδή ξεσκέπασε μία διαχρονική απάτη ντόπιων ξενοδόχων, οι οποίοι δήλωναν ψεύτικα εμβαδά, προκειμένου να μην πληρώνουν τα σωστά δημοτικά τέλη. Δεν με εξέπληξε το γιαούρτωμα. Με εξέπληξε η στάση όλων των άλλων παρόντων που κοιτούσαν απαθείς τον Δήμαρχο να φυγαδεύεται από την πίσω πόρτα.
- Έμαθα και για τους πρώτους γιατρούς που πιάστηκαν να υπερ-συνταγογραφούν, παρόλο που γνώριζαν ότι παρακολουθούνται πλέον ηλεκτρονικά. “What’s the catch?”. Το "catch" είναι το γεγονός ότι η τιμωρία που τους επιβλήθηκε ήταν να μην έχουν δικαίωμα συνταγογράφησης για έναν μήνα. Δηλαδή, το αρχιλαμόγιο – γιατρός στην Αμαλιάδα που είχε κάνει 5.000 συνταγογραφήσεις μέσα σε τέσσερις εβδομάδες, τιμωρείται με παύση συνταγογράφησης για έναν μήνα. Εγώ στη θέση του, θα έκανα κωλοδάχτυλο σε ολόκληρο το σύστημα υγείας, και από τον επόμενο μήνα θα έκανα 10.000 παράνομες συνταγογραφήσεις. Και ας με τιμωρούν μήνα πάρα μήνα. Ποιος είναι ο μάγκας;
- Είδα και την σπαρακτική ιστορία του διευθυντή χειρούργου στο Ασκληπιό Βούλας που μετά την παύση της εργασίας του, μετά από συνεχείς καταγγελίες για «φακελάκια», επέστρεψε στη θέση του μετά από δύο χρόνια, ύστερα από συνεχείς αναβολές της υπόθεσής του από το πειθαρχικό του Υπουργείου Υγείας. Ο ίδιος δε, δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι επέστρεψε παρά τη θέλησή του. Ναι. Έτσι ακριβώς το είπε. Σε σένα, σε μένα και σε όλο το πανελλήνιο που τον άκουγε. Όσο θάρρος του έλειπε για να δηλώσει παραίτηση, το πήρε σε θράσος και έκανε αυτήν ακριβώς τη δήλωση.
Μέσα σε μία εβδομάδα, μας έσκασαν στη μούρη περί τα 50 κωλοδάχτυλα. Τα καταγεγραμμένα. Διότι όπως φαίνεται, όλα αυτά είναι η κορυφή του παγόβουνου που χάνεται μέσα σε έναν βόθρο, αδιευκρίνιστου βάθους. Κωλοδάχτυλα από αυτούς που μένουν στη διπλανή πόρτα, από δαιδαλώδεις πειθαρχικούς μηχανισμούς που απλά δεν λειτουργούν είτε από ανικανότητα, είτε από σκοπιμότητα, και από συναδέλφους ή Υπουργούς που «δεν γνώριζαν».
Δεν με αφορά πλέον η επίμαχη φράση του Πάγκαλου. Αλήθεια. Όλες οι αναλύσεις γύρω από τον κυνισμό της, την επιτηδειότητά της, το ενδεχόμενο ορθόν της, ή τον ενδεχόμενο δόλο της, εξαντλήθηκαν εδώ και ενάμιση χρόνο. Αν βγήκε έστω και ένα συμπέρασμα, δεν με αφορά και εν τέλει δεν θα έπρεπε να αφορά κανέναν. Αναλωθήκαμε στις αναλύσεις και αγνοήσαμε τα κωλοδάχτυλα. Μαζί με τις αναλύσεις αυτής της φράσης, εξαντληθήκαμε και εμείς. Ως κάτοικοι μίας χαοτικής χώρας που όπου και να «σκάψεις» ζέχνει σαπίλα και κάθε υγιής προσπάθεια βαλτώνει μέσα στον ίδιο βούρκο πριν προλάβει καν να φανεί. Η ιστορική παρεξήγηση που παίζει σε αυτόν τον τόπο εδώ και σχεδόν δύο αιώνες, αποτυπώνεται ακριβώς στη φράση της υπαλλήλου του ΙΚΑ. Έχουμε συναίσθηση μόνον του «εγώ». Όχι του «εμείς», και κυρίως ούτε των υποχρεώσεων που απορρέουν από το «εγώ», ώστε «εμείς» εν μέσω μίας τυπικής κοινωνικής αλληλεγγύης να αλληλοϋποστηριζόμαστε και να διασφαλίζουμε μία αξιοπρεπή ζωή για εμάς και τα παιδιά «όλων».
Και μη με ρωτάς γιατί κανείς δεν γιαουρτώνει και κανείς δεν διοργανώνει πορείες διαμαρτυρίας για όλους αυτούς τους από πάνω ή για τα δεκαπλάσια παρόμοια περιστατικά που σταδιακά θα αποκαλυφθούν. Όλα θέμα πολιτικής ανοησίας ήταν ανέκαθεν και αν μη τι άλλο, σε αυτή τη χώρα τα πρόβατα που ψάχνουν απεγνωσμένα ιδεολογικούς ταγούς, περισσεύουν.
