Δες το ντόμινο των εξελίξεων και πως ξεσκεπάζεται η νεοελληνική ξεφτίλα. Κανείς δεν θέλει ΧΥΤΑ και ανθρώπους στη γειτονιά του. Όχι ότι κι ότι ανθρώπους. Απ’ αυτούς που δεν έχουν το μπλε πλαστικοποιημένο χαρτάκι με το εθνόσημο σταμπαρισμένο στην φωτογραφία τους. Έτσι αποφάσισε το Κράτος να διαχωρίσει τους ανθρώπους που κατοικούν στη χώρα μας, και έτσι αποφάσισαν και οι τοπικές κοινωνίες να βγάλουν τον ρατσισμό τους στο γυαλί, για να τον καταγράφουν τα ΜΜΕ, κάτι τελειωμένα ειδησεογραφικά portals, και οι απανταχού τελειωμένοι Ελληναράδες.
Δες και πόσο περίτεχνα διαιωνίζεται ο μύθος του «λαθραίου» μετανάστη ως βασικός παράγοντας εγκληματικότητας στη χώρα, αποσιωπώντας τις κοινωνικές διαστάσεις, την αδιαφορία της πολιτείας και τον ρατσισμό που ξεσπάει με την πρώτη ευκαιρία. Δες με πόσο επικοινωνιακό τρόπο τονώνεται το ρατσιστικό αίσθημα του λαού από τον αρχηγό του πρώτου κόμματος των επερχόμενων εκλογών, που μιλάει για κατάργηση του μεταναστευτικού νόμου και επανακατάληψη των πόλεών μας.
Θυμάμαι κάπου εκεί στα 90’s τον μύθο που έκρυβε η φράση «είμαστε ο πιο φιλόξενος λαός της Ευρώπης». Θυμάμαι και μία επική ομιλία του Βύρωνα Πολύδωρα που εξυμνούσε την πολυπολιτισμική ιδιοσυγκρασία μας και ανέφερε τους «σκιν χεντζ» (με τέτοια προφορά) που αλωνίζουν σε ολόκληρη την Ευρώπη εκτός από την «φιλόξενη» Ελλάδα.
Οι Αλβανοί ήταν οι πρώτοι που τάραξαν αυτή την ιδιοσυγκρασία. Επειδή όμως είμαστε συγγενείς εξ αίματος, και μιας και μας έκαναν τα μερεμέτια για μία φέτα ψωμί, δεν μπορέσαμε να τους πετάξουμε στη μούρη και πολύ ρατσισμό. Υπήρχε κάτι υποβόσκον, αλλά πάντα σε χαμηλούς τόνους. Βέβαια, τα αστυνομικά δελτία τύπου και στη συνέχεια τα ΜΜΕ, έδειξαν εξαρχής την προτίμηση να διαχωρίζουν τους εγκληματίες σε ημεδαπούς και αλλοδαπούς. Η λέξη «αλλοδαπός» ηχούσε πιο δραματικά. Συνόδευε τα μινόρε βιολιά των πανικόβλητων τηλεπαρουσιαστών, με μεγαλύτερη αρμονία. Φόβιζε περισσότερο, και όπως και να το κάνεις, έβαζε μία πιο δραματική «πιτσιλιά» στην αδιάφορη εγχώρια ενημέρωση, σε σχέση με τους βαρετούς Έλληνες εγκληματίες.
Αργότερα όμως ήρθαν πιο διαφορετικοί άνθρωποι. Πιο σκουρόχρωμοι, από άλλες ηπείρους, με διαφορετικές κουλτούρες, διαφορετικές θρησκείες. Και εκεί τσινίσαμε. Εκεί «το Πακιστανό» και ο «μαυρούλης» πήραν συγκεκριμένους ρόλους στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Ένα νέο είδος ανθρώπου δημιουργήθηκε στην ελληνική κοινωνία. Το τελευταίο, το τίποτα. Αυτό που το κάνεις ότι θες, ελαφρά τη συνειδήσει, γιατί δεν σου θυμίζει κάποιον θείο σου, ούτε έχεις την παραμικρή συγγένεια. Μυρίζουν περίεργα, γελάνε σαν ηλίθιοι, τα κάνουν όλα πρόθυμα, κανείς δεν ξέρει σε τι πιστεύουν, και πού κρύβουν τις γυναίκες τους. Η τέλεια ηθική απόσταση μεταξύ εκμετάλλευσης και ανοχής.
Τους στοιβάξαμε τριάντα τριάντα σε βρωμερές αποθήκες για να κοιμούνται το βράδυ και να σκάβουν την ημέρα, τους συνηθίσαμε ως ενοχλητικούς «υαλοκαθαριστήρες» στα φανάρια, τους βρήκαμε δικηγόρους που με ένα χιλιαρικάκι, έβγαζαν άκρη με τις δαιδαλώδεις γραφειοκρατικές διαδικασίες του Κράτους για να αναγνωριστούν ως πολίτες αυτής της χώρας.
Στο μυαλό πολλών, κατά τ’ άλλα διανοούμενων Ελλήνων, κάπως έτσι διαχωρίζεται ο νόμιμος από τον παράνομο άνθρωπο. Αν κουβαλάει ένα χαρτί με την υπογραφή ενός δημοσίου υπαλλήλου και ένα εθνόσημο σφραγίδα, είναι νόμιμος. Αν δεν το έχει είναι παράνομος. Και ως παράνομος οφείλει να σηκωθεί να φύγει από εδώ.
Το «εδώ», έχουμε δικαίωμα να το ορίζουμε μόνον εμείς. Αυτοί δηλαδή που έτυχε πριν έναν δύο αιώνες να κατοικήσουμε εδώ, εξυπηρετώντας τα τότε γεωπολιτικά συμφέροντα. Σε αυτή τη χώρα επιτρέπονται άτυπα μόνον Δεξιοί και Αριστεροί. Δηλαδή, αυτοί που έχουν εθνική/φυλετική συνείδηση, και αυτοί που έχουν ταξική. Για την ανθρώπινη συνείδηση, ουδείς λόγος. Το ίδιο και για την αυτοκριτική της κοινωνίας μας που δεν παρέχει τις αναγκαίες ευκαιρίες σε όποιον άνθρωπο θέλει να ευδοκιμήσει «εδώ», να εργαστεί αξιοπρεπώς, να κάνει οικογένεια και να της διασφαλίσει μία αξιοπρεπή διαβίωση.
Τον ρατσισμό που βιώσαν γενιές και γενιές Ελλήνων σε άλλες χώρες, τον ξεχάσαμε. Περασμένα ξεχασμένα. Τώρα ξαφνικά, αποκτήσαμε το αυτοφυές δικαίωμα να είμαστε και εμείς ρατσιστές. Δώσαμε βήμα στην ακροδεξιά προπαγάνδα και σιγά σιγά της δώσαμε και επίσημη θέση στον Δήμο Αθηναίων. Σύντομα, ίσως να την δούμε στα έδρανα της Βουλής, αν και ήδη είναι διάχυτη στον καθημερινό δημόσιο λόγο. Δελτία τύπου της Χρυσής Αυγής πλημμυρίζουν τα τοπικά ΜΜΕ και τις γειτονιές, οι απανταχού «Καμμένοι» περνάνε υπογείως την ατζέντα της ελληνικής «καθαρότητας» και περιφερειακοί σύμβουλοι κάνουν αστειάκια με «χρωμοσαμπουάν». Ουδείς μιλάει για κυρώσεις. Δεν έγινε δα και τίποτα παράνομο. Ο ρατσισμός και ο «ελληναρισμός» είναι καθ’ όλα νόμιμα.
Με την ίδια νομιμότητα, οι συντεχνίες διατηρούν τον μικρόκοσμό τους, οι τοπικές κοινωνίες παρεμποδίζουν την κατασκευή ΧΥΤΑ, και τώρα μόλις πρόσφατα αρνούνται και τα «κέντρα φιλοξενίας» μεταναστών. Η ανικανότητα του Κράτους να διαχειριστεί ένα κοινωνικό πρόβλημα, που ως δια μαγείας γίνεται φυλετικό, αφύπνισε τον ρατσισμό που πάντα είχαμε ως λαός.
«Κρατήστε τα σκουπίδια και τους ανθρώπους-σκουπίδια μακριά από την αυλή μου».
