Χαζεύοντας την οικονομική κρίση στις ΗΠΑ και την απεικόνιση αυτής σε διάφορα τηλεοπτικά κανάλια, blogs και τους σχετικούς διαλόγους, κατέληξα στα εξής συμπεράσματα:
Α) Όλοι είναι άπταιστοι οικονομολόγοι που θα πρέπει να έχουν τουλάχιστον από 2-3 διδακτορικά έκαστος.
Β) Όλοι γνωρίζουν τι πήγε στραβά και πως η κρίση θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. (Δυστυχώς δεν είχαν στείλει έγκαιρα τα βιογραφικά τους στην αμερικάνικη Κυβέρνηση).
Γ) Οι μισοί κατηγορούνται ως ρομαντικοί κομμουνιστές.
Δ) Οι άλλοι μισοί κατηγορούνται ως άπληστοι καπιταλιστές.
Ε) Όσοι δηλώνουν Σοσιαλιστές, θεωρούν ότι η πρόσφατη κρίση ήταν απόδειξη της κατάρρευσης του Υπαρκτού Καπιταλισμού (δικός μου ο όρος).
ΣΤ) Όλοι συγκρίνουν την κρατική παρέμβαση στις ΗΠΑ με πιθανή αντίστοιχη στην Ελλάδα και γενικώς τα οικονομικά και διαχειριστικά μεγέθη των δύο χωρών ως ισότιμα.
Ζ) Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δηλώνουν αντι-καπιταλιστές ενώ γεύονται τους καρπούς του καπιταλισμού.
Και η λίστα συνεχίζει, αλλά αν τη συνεχίσω, κινδυνεύει να γεμίσει με μη αλληλένδετα στοιχεία. Ήδη άλλωστε έχει μερικά, τα οποία εμένα βέβαια με ανησυχούν, αλλά για την πλειοψηφία φαίνεται ότι είναι φυσιολογικά.
Με ανησυχεί για παράδειγμα με πόση ευκολία ο κάθε Οποιοσνάνε μπορεί να κρίνει την επιτυχία ή μη του σχεδίου Paulson. Με ανησυχεί επίσης πως εν έτει 2008 μπορεί να υπάρχουν νεολαίοι που αναμασάνε ότι διαβάζουν σε διάφορες κωλοφυλλάδες. Κομμουνισμός εναντίον Καπιταλισμού σου λέει. Δηλαδή αχλάδι εναντίον φλοκάτης. Τόσο σχετικά. Ή αν η απληστία είναι βιολογικό ή πολιτισμικό χαρακτηριστικό. Κοινώς, ενώ σχολιάζουμε μία οικονομική κρίση - ένα πρόβλημα, μεταφέρει ο καθένας τις απόψεις του στο τραπέζι, άλλα πάντα οχυρωμένος πίσω από την Δεξιά ή Αριστερή γραμμή που του «επιβάλλουν» οι πολιτικές του πεποιθήσεις.
Τόσο δύσκολο είναι πια να μιλάμε με λογική και όχι με δογματισμούς; Πόσο μάλλον όταν οι διάλογοι γίνονται κατά κανόνα από τη νέα γενιά που την αφορούν και άμεσα τέτοια θέματα. Αφήστε τους οικονομολόγους να αναλύσουν και να πράξουν και εμείς ας γίνουμε πιο ώριμοι και συνειδητοποιημένοι καταναλωτές.
Επίσης, τόσο εύκολο είναι για τα κόμματα του Κοινοβουλίου να πετάνε τόσες πολλές λαϊκίστικες χαζομάρες μέσα σε μία μέρα; Η ΝΔ λέει ξαφνικά θα βοηθήσει τους οικονομικά ασθενέστερους (το είδαμε με το πρόσφατο φορολογικό πακέτο), λες και οι οικονομικά ασθενέστεροι περίμεναν τα φώτα της δημοσιότητας να πέσουν πάνω στην οικονομική κρίση των ΗΠΑ για να ληφθούν μέτρα υπέρ τους. Από την άλλη, η αντιπολίτευση αμέσως να βγει στην αντεπίθεση. Μη χάσει. Το δίδυμο ΠΑΣΟΚ / ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για το απαράδεκτο πακέτο που καλούνται να πληρώσουν οι Αμερικάνοι φορολογούμενοι, σε αντίθεση βέβαια με όσα λένε για τους Έλληνες φορολογούμενους οι οποίοι προφανώς τους αξίζει να πληρώνουν ζημιογόνες ΔΕΚΟ και Ολυμπιακ... εεε άλλους Δημόσιους Οργανισμούς. Το ΚΚΕ και το ΛΑΟΣ σταθερά και αμετάβλητα βρίσκονται στην 14η διάσταση κάποιων υπερχορδών που αφανίστηκαν κάτι εκατομμυριοστά του δευτερολέπτου μετά το Big Bang.
Και επειδή πολύ κρίνω τους άλλους, ας κρίνω κι εμένα. Δηλώνω λοιπόν παντελώς άσχετος από οικονομικά. Δεν έχω ιδέα για τα λογιστικά και μαθηματικά μοντέλα που προσομοιώνουν μία αγορά και ούτε με ενδιαφέρει να τα μελετήσω. Το μόνο που ξέρω, όσον αφορά την παρούσα οικονομική κρίση, είναι ότι το όλο πανηγύρι ξεκίνησε με την κατάρρευση δύο βασικών παικτών της αγοράς ενυπόθηκων δανείων, της Fannie Mae (FNAM) και της Freddie Mac, οι οποίες είναι γνωστές από διάφορα σκάνδαλα που βγήκαν στη δημοσιότητα το 2003, μετά από «τονωτικές» κρατικές «ενέσεις». Αυτό όσον αφορά το ιστορικό κομμάτι το οποίο διδάσκει πολλά σε όσους έχουν ανοιχτά μάτια, αυτιά και μυαλά.
Από εκεί και πέρα, ξέρω ότι οι τράπεζες είναι άκρως ανταγωνιστικές επιχειρήσεις χωρίς ιδιαίτερη ευαισθησία απέναντι σε θέματα κοινωνικής αλληλεγγύης ή φιλόπτωχους ρόλους. Από μικρό παιδάκι ξέρω ότι όταν κάποιος μου δίνει στο χέρι μία σοκολάτα και μου λέει ότι στην ουσία κοστίζει δύο σοκολάτες, απλά δεν θα δεχτώ. Πόσο μάλλον όταν με κυνηγάει για να μου δώσει τη σοκολάτα με το ζόρι. και με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο. Τέλος ξέρω ότι επειδή ακριβώς είμαι άσχετος από οικονομικά, την επικαιρότητα και τις τάσεις των παγκοσμίων Αγορών, τις διακυμάνσεις του Χρηματοπιστωτικού Συστήματος και την χαοτική φύση αυτών, προτιμώ να μην παίρνω μέρος στο όλο πανηγύρι. Οπότε, μετοχές, προνομιακές καταθέσεις και διαφόρων ειδών δάνεια (πόσο μάλλον subprime δάνεια) με αφήνουν παντελώς αδιάφορο κι ας μην μοστράρω την καινούργια μου BMW σαν το γείτονα.
Α) Όλοι είναι άπταιστοι οικονομολόγοι που θα πρέπει να έχουν τουλάχιστον από 2-3 διδακτορικά έκαστος.
Β) Όλοι γνωρίζουν τι πήγε στραβά και πως η κρίση θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. (Δυστυχώς δεν είχαν στείλει έγκαιρα τα βιογραφικά τους στην αμερικάνικη Κυβέρνηση).
Γ) Οι μισοί κατηγορούνται ως ρομαντικοί κομμουνιστές.
Δ) Οι άλλοι μισοί κατηγορούνται ως άπληστοι καπιταλιστές.
Ε) Όσοι δηλώνουν Σοσιαλιστές, θεωρούν ότι η πρόσφατη κρίση ήταν απόδειξη της κατάρρευσης του Υπαρκτού Καπιταλισμού (δικός μου ο όρος).
ΣΤ) Όλοι συγκρίνουν την κρατική παρέμβαση στις ΗΠΑ με πιθανή αντίστοιχη στην Ελλάδα και γενικώς τα οικονομικά και διαχειριστικά μεγέθη των δύο χωρών ως ισότιμα.
Ζ) Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δηλώνουν αντι-καπιταλιστές ενώ γεύονται τους καρπούς του καπιταλισμού.
Και η λίστα συνεχίζει, αλλά αν τη συνεχίσω, κινδυνεύει να γεμίσει με μη αλληλένδετα στοιχεία. Ήδη άλλωστε έχει μερικά, τα οποία εμένα βέβαια με ανησυχούν, αλλά για την πλειοψηφία φαίνεται ότι είναι φυσιολογικά.
Με ανησυχεί για παράδειγμα με πόση ευκολία ο κάθε Οποιοσνάνε μπορεί να κρίνει την επιτυχία ή μη του σχεδίου Paulson. Με ανησυχεί επίσης πως εν έτει 2008 μπορεί να υπάρχουν νεολαίοι που αναμασάνε ότι διαβάζουν σε διάφορες κωλοφυλλάδες. Κομμουνισμός εναντίον Καπιταλισμού σου λέει. Δηλαδή αχλάδι εναντίον φλοκάτης. Τόσο σχετικά. Ή αν η απληστία είναι βιολογικό ή πολιτισμικό χαρακτηριστικό. Κοινώς, ενώ σχολιάζουμε μία οικονομική κρίση - ένα πρόβλημα, μεταφέρει ο καθένας τις απόψεις του στο τραπέζι, άλλα πάντα οχυρωμένος πίσω από την Δεξιά ή Αριστερή γραμμή που του «επιβάλλουν» οι πολιτικές του πεποιθήσεις.
Τόσο δύσκολο είναι πια να μιλάμε με λογική και όχι με δογματισμούς; Πόσο μάλλον όταν οι διάλογοι γίνονται κατά κανόνα από τη νέα γενιά που την αφορούν και άμεσα τέτοια θέματα. Αφήστε τους οικονομολόγους να αναλύσουν και να πράξουν και εμείς ας γίνουμε πιο ώριμοι και συνειδητοποιημένοι καταναλωτές.
Επίσης, τόσο εύκολο είναι για τα κόμματα του Κοινοβουλίου να πετάνε τόσες πολλές λαϊκίστικες χαζομάρες μέσα σε μία μέρα; Η ΝΔ λέει ξαφνικά θα βοηθήσει τους οικονομικά ασθενέστερους (το είδαμε με το πρόσφατο φορολογικό πακέτο), λες και οι οικονομικά ασθενέστεροι περίμεναν τα φώτα της δημοσιότητας να πέσουν πάνω στην οικονομική κρίση των ΗΠΑ για να ληφθούν μέτρα υπέρ τους. Από την άλλη, η αντιπολίτευση αμέσως να βγει στην αντεπίθεση. Μη χάσει. Το δίδυμο ΠΑΣΟΚ / ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για το απαράδεκτο πακέτο που καλούνται να πληρώσουν οι Αμερικάνοι φορολογούμενοι, σε αντίθεση βέβαια με όσα λένε για τους Έλληνες φορολογούμενους οι οποίοι προφανώς τους αξίζει να πληρώνουν ζημιογόνες ΔΕΚΟ και Ολυμπιακ... εεε άλλους Δημόσιους Οργανισμούς. Το ΚΚΕ και το ΛΑΟΣ σταθερά και αμετάβλητα βρίσκονται στην 14η διάσταση κάποιων υπερχορδών που αφανίστηκαν κάτι εκατομμυριοστά του δευτερολέπτου μετά το Big Bang.
Και επειδή πολύ κρίνω τους άλλους, ας κρίνω κι εμένα. Δηλώνω λοιπόν παντελώς άσχετος από οικονομικά. Δεν έχω ιδέα για τα λογιστικά και μαθηματικά μοντέλα που προσομοιώνουν μία αγορά και ούτε με ενδιαφέρει να τα μελετήσω. Το μόνο που ξέρω, όσον αφορά την παρούσα οικονομική κρίση, είναι ότι το όλο πανηγύρι ξεκίνησε με την κατάρρευση δύο βασικών παικτών της αγοράς ενυπόθηκων δανείων, της Fannie Mae (FNAM) και της Freddie Mac, οι οποίες είναι γνωστές από διάφορα σκάνδαλα που βγήκαν στη δημοσιότητα το 2003, μετά από «τονωτικές» κρατικές «ενέσεις». Αυτό όσον αφορά το ιστορικό κομμάτι το οποίο διδάσκει πολλά σε όσους έχουν ανοιχτά μάτια, αυτιά και μυαλά.
Από εκεί και πέρα, ξέρω ότι οι τράπεζες είναι άκρως ανταγωνιστικές επιχειρήσεις χωρίς ιδιαίτερη ευαισθησία απέναντι σε θέματα κοινωνικής αλληλεγγύης ή φιλόπτωχους ρόλους. Από μικρό παιδάκι ξέρω ότι όταν κάποιος μου δίνει στο χέρι μία σοκολάτα και μου λέει ότι στην ουσία κοστίζει δύο σοκολάτες, απλά δεν θα δεχτώ. Πόσο μάλλον όταν με κυνηγάει για να μου δώσει τη σοκολάτα με το ζόρι. και με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο. Τέλος ξέρω ότι επειδή ακριβώς είμαι άσχετος από οικονομικά, την επικαιρότητα και τις τάσεις των παγκοσμίων Αγορών, τις διακυμάνσεις του Χρηματοπιστωτικού Συστήματος και την χαοτική φύση αυτών, προτιμώ να μην παίρνω μέρος στο όλο πανηγύρι. Οπότε, μετοχές, προνομιακές καταθέσεις και διαφόρων ειδών δάνεια (πόσο μάλλον subprime δάνεια) με αφήνουν παντελώς αδιάφορο κι ας μην μοστράρω την καινούργια μου BMW σαν το γείτονα.
