Ο δήθεν Αθηναίος που κοιτάζει απαξιωτικά τον επαρχιώτη «βλάχο» γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν διαφέρουν και πολύ οι δυο τους. Διότι μεγάλωσαν μαθαίνοντας πως είναι απόγονοι ενός ένδοξου πολιτισμού, που στην ουσία όμως δεν έχει καμία σχέση με την πλειοψηφία των σημερινών κατοίκων αυτής της χώρας. Ο δήθεν Αθηναίος ή ο δήθεν οποιοσδήποτε αστός αυτής της χώρας είναι στην ουσία ένας μπουρτζόβλαχος.
Οι άνθρωποι εκείνοι που προσπάθησαν, και προσπαθούν ακόμα να ενώσουν τους Έλληνες κάτω από μία πολιτισμένη και συλλογική κοινωνία και όχι κάτω από σημαίες, σταυρούς και ψεύτικα πολιτικά σύμβολα, αποβάλλονται από την ίδια την ελληνική κοινωνία. Διότι ο σκοταδισμός ουδέποτε έφυγε από τη χώρα σε συλλογικό επίπεδο. Διότι ανέκαθεν αυτή η χώρα αποτελείτο από πολλές φυλές και πολιτισμούς που ουδέποτε θέλησαν ή είχαν ως πραγματικό στόχο μία ενιαία, σύγχρονη συνένωση προς τη δημιουργία ενός πραγματικά πολιτισμένου Κράτους. Η εκπαιδευτική προπαγάνδα συνέβαλε ως ένα σημείο στην ανάπτυξη εθνικής συνείδησης, αλλά σταμάτησε και σε ένα άλλο. Αυτό του Διαφωτισμού.
Ουδέποτε ξεπεράστηκε το στάδιο του χωριανού που κοιτάει καχύποπτα το συγχωριανό του, επειδή πολύ απλά ουδέποτε αισθάνθηκαν και οι δύο ότι αποτελούν μέλη του ίδιου χωριού, που έχουν κοινά συμφέροντα και παραπλήσιες ζωές. Ακόμα και όταν συνέβαινε αυτό, ο τοπικισμός ήταν τόσο έντονος που οι χωριανοί του ενός χωριού κοίταζαν καχύποπτα τους χωριανούς του διπλανού χωριού.
Οι τσιφλικάδες και οι κοτζαμπάσηδες του μεταγενέστερου μεσαίωνα καλά κρατούν, απλά αντί για άλογα, καβαλάνε πολυτελή αυτοκίνητα. Οι τοπικοί άρχοντες παραμένουν στην τοπική εξουσία χωρίς να λογοδοτούν σε καμία κεντρική εξουσία. Ο Πρόεδρος, ο παπάς και ο αστυφύλαξ με τους «δικούς» τους ανθρώπους, αποτελούσαν τη φεουδαρχική ελίτ του μεταγενέστερου μεσαίωνα και συνεχίζουν να κάνουν το ίδιο, αλλά υπό το πέπλο του Δημοκρατικού Κράτους, το οποίο φυσικά ουδέποτε υπήρξε στην κυριολεξία.
Μία δημοκρατική κοινωνία που οφείλει να προστατεύει τα ατομικά και ανθρώπινα δικαιώματα μέσα σε ένα συλλογικό και κοινωνικά εύρυθμο πλαίσιο, ήταν ο στοιχειώδης στόχος για τους λογικά σκεπτόμενους ανθρώπους αυτού του τόπου. Πώς να πετύχεις όμως το στόχο σου όταν έχεις να αντιμετωπίσεις μία τοπική κοινωνία βουτηγμένη στην ξενοφοβία, τη δεισιδαιμονία και την αμορφωσιά; Πώς να αναδείξεις το κοσμικό και ισόνομο κράτος μέσω μίας ισχυρής αστικής τάξης, όταν αυτή η τάξη ουδέποτε ξέφυγε ή απαίτησε να ξεφύγει από τον οπισθοδρομικό, κλειστοφοβικό, συντηρητισμό;
Η διαφθορά ουδέποτε αντιμετωπίστηκε ρεαλιστικά και αν ποτέ κάποια κεντρική εξουσία προσπάθησε να το κάνει, θα είχε αντιμέτωπους τους τοπικούς τσιφλικάδες που σαφώς έχουν μεγαλύτερη δύναμη σε συγκεντρωτικό επίπεδο. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που η Ελλάδα είναι βουτηγμένη μέσα στη διαφθορά και τον ατομικισμό.
Ο μεγάλος εχθρός της διαφθοράς είναι η εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη μεταξύ των πολιτών, μεταξύ του Κράτους και των πολιτών, και μεταξύ των πολιτών και των θεσμών. Προκειμένου να υπάρξει εμπιστοσύνη, θα πρέπει να υπάρξει και μόρφωση, παιδεία, ισονομία, ατομική ανεξαρτησία και ορθολογισμός έναντι δεισιδαιμονίας. Πάνω κάτω δηλαδή αυτά που διακηρύσσονταν στην Ευρώπη σχεδόν πριν 2,5 αιώνες. Αυτά που με κόπο κατακτήθηκαν, ώστε σήμερα να βλέπουμε άλλους λαούς να τα απολαμβάνουν.
Στον πολιτισμένο άνθρωπο ενός τέτοιου λαού, δεν χρειάζεται να αναπτύξεις μία ολόκληρη έκθεση ιδεών όπου να εξηγείς το αυτονόητο της συλλογικότητας. Δηλαδή ότι εσύ ως άτομο μπορείς να ευημερείς μόνο όταν ευημερεί και ο γείτονας, ο δίπλα, ο παρά-δίπλα, κοκ. Για τον πολιτισμένο άνθρωπο, η έννοια της προσωπικής ευημερίας είναι άρρηκτα δεμένη με την κοινωνική ευημερία με τόσο αυτονόητο τρόπο, όσο η Ουκρανέζα πουτάνα για τον Ελληναρά σκυλά.
Μικρότερος είχα τη ρομαντική πεποίθηση ότι αφού μέσα στην ελληνική κοινωνία γίνονται τόσες πολλές αναφορές στην ηθική, την αξιοπρέπεια, τη φιλοξενία και τη δημοκρατία, τότε το πιο πιθανό είναι ότι αυτά είναι και τα πιο βασικά δομικά στοιχεία της κοινωνίας και του λαού μας ή τουλάχιστον τα βασικά ζητούμενα. Αργότερα κατάλαβα ότι η πολλή θεωρία και οι πολλές κοκκορο-λαλιές αναπτύσσονται στα κοτέτσια όπου η πράξη είναι ακριβώς αντίθετη. Κατάλαβα ότι οι σημερινοί λαοί που αποτελούν το έθνος που ονομάζεται «Ελλάδα» είναι βουτηγμένοι στην ανηθικότητα, την αναξιοπρέπεια, την ξενοφοβία και την ολιγαρχία.
Η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της λειτουργεί σαν το μικρό χωριό. Ο Πρόεδρος, ο παπάς και ο αστυφύλαξ διατάζουν, φοβερίζουν και καταστέλλουν αντίστοιχα λες και είναι οι τρεις σημαντικότεροι άνθρωποι ολόκληρου του πλανήτη. Οι υπόλοιποι χωριανοί ουδέποτε απασχολήθηκαν με κάτι περισσότερο από την καχυποψία, τη ζωή του γείτονα, και όλα αυτά που αντιμάχεται η ασφαλής ασπίδα του εθνικισμού, της θρησκείας, της οχλαγωγίας και του ρατσισμού.
Η ιστορία διδάσκει ότι οι πολιτισμοί ήκμαζαν σε περίοδο ειρήνης και παρήκμαζαν σε περιόδους πολέμων. Ο πολιτισμός στην ελληνική επικράτεια δεν κατάφερε ποτέ να ξαναγεννηθεί από τη σύσταση του Βυζαντινού Κράτους μέχρι και σήμερα, διότι ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των τσιφλικάδων και των στενόμυαλων συμφερόντων τους καλά κρατεί. Η παρακμή θα συνεχίσει να είναι διάχυτη σε όλη τη χώρα, εφόσον συνεχίζουμε να λειτουργούμε με την αντίστοιχη στενόμυαλη νοοτροπία και εφόσον συνεχίζουμε να διώκουμε και να απαξιώνουμε κοινωνικά εκείνους τους πολίτες αυτής της χώρας που διακατέχονται από μόρφωση, καλλιέργεια, προοδευτικές και δημοκρατικές ιδέες.
Οι άνθρωποι εκείνοι που προσπάθησαν, και προσπαθούν ακόμα να ενώσουν τους Έλληνες κάτω από μία πολιτισμένη και συλλογική κοινωνία και όχι κάτω από σημαίες, σταυρούς και ψεύτικα πολιτικά σύμβολα, αποβάλλονται από την ίδια την ελληνική κοινωνία. Διότι ο σκοταδισμός ουδέποτε έφυγε από τη χώρα σε συλλογικό επίπεδο. Διότι ανέκαθεν αυτή η χώρα αποτελείτο από πολλές φυλές και πολιτισμούς που ουδέποτε θέλησαν ή είχαν ως πραγματικό στόχο μία ενιαία, σύγχρονη συνένωση προς τη δημιουργία ενός πραγματικά πολιτισμένου Κράτους. Η εκπαιδευτική προπαγάνδα συνέβαλε ως ένα σημείο στην ανάπτυξη εθνικής συνείδησης, αλλά σταμάτησε και σε ένα άλλο. Αυτό του Διαφωτισμού.
Ουδέποτε ξεπεράστηκε το στάδιο του χωριανού που κοιτάει καχύποπτα το συγχωριανό του, επειδή πολύ απλά ουδέποτε αισθάνθηκαν και οι δύο ότι αποτελούν μέλη του ίδιου χωριού, που έχουν κοινά συμφέροντα και παραπλήσιες ζωές. Ακόμα και όταν συνέβαινε αυτό, ο τοπικισμός ήταν τόσο έντονος που οι χωριανοί του ενός χωριού κοίταζαν καχύποπτα τους χωριανούς του διπλανού χωριού.
Οι τσιφλικάδες και οι κοτζαμπάσηδες του μεταγενέστερου μεσαίωνα καλά κρατούν, απλά αντί για άλογα, καβαλάνε πολυτελή αυτοκίνητα. Οι τοπικοί άρχοντες παραμένουν στην τοπική εξουσία χωρίς να λογοδοτούν σε καμία κεντρική εξουσία. Ο Πρόεδρος, ο παπάς και ο αστυφύλαξ με τους «δικούς» τους ανθρώπους, αποτελούσαν τη φεουδαρχική ελίτ του μεταγενέστερου μεσαίωνα και συνεχίζουν να κάνουν το ίδιο, αλλά υπό το πέπλο του Δημοκρατικού Κράτους, το οποίο φυσικά ουδέποτε υπήρξε στην κυριολεξία.
Μία δημοκρατική κοινωνία που οφείλει να προστατεύει τα ατομικά και ανθρώπινα δικαιώματα μέσα σε ένα συλλογικό και κοινωνικά εύρυθμο πλαίσιο, ήταν ο στοιχειώδης στόχος για τους λογικά σκεπτόμενους ανθρώπους αυτού του τόπου. Πώς να πετύχεις όμως το στόχο σου όταν έχεις να αντιμετωπίσεις μία τοπική κοινωνία βουτηγμένη στην ξενοφοβία, τη δεισιδαιμονία και την αμορφωσιά; Πώς να αναδείξεις το κοσμικό και ισόνομο κράτος μέσω μίας ισχυρής αστικής τάξης, όταν αυτή η τάξη ουδέποτε ξέφυγε ή απαίτησε να ξεφύγει από τον οπισθοδρομικό, κλειστοφοβικό, συντηρητισμό;
Η διαφθορά ουδέποτε αντιμετωπίστηκε ρεαλιστικά και αν ποτέ κάποια κεντρική εξουσία προσπάθησε να το κάνει, θα είχε αντιμέτωπους τους τοπικούς τσιφλικάδες που σαφώς έχουν μεγαλύτερη δύναμη σε συγκεντρωτικό επίπεδο. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που η Ελλάδα είναι βουτηγμένη μέσα στη διαφθορά και τον ατομικισμό.
Ο μεγάλος εχθρός της διαφθοράς είναι η εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη μεταξύ των πολιτών, μεταξύ του Κράτους και των πολιτών, και μεταξύ των πολιτών και των θεσμών. Προκειμένου να υπάρξει εμπιστοσύνη, θα πρέπει να υπάρξει και μόρφωση, παιδεία, ισονομία, ατομική ανεξαρτησία και ορθολογισμός έναντι δεισιδαιμονίας. Πάνω κάτω δηλαδή αυτά που διακηρύσσονταν στην Ευρώπη σχεδόν πριν 2,5 αιώνες. Αυτά που με κόπο κατακτήθηκαν, ώστε σήμερα να βλέπουμε άλλους λαούς να τα απολαμβάνουν.
Στον πολιτισμένο άνθρωπο ενός τέτοιου λαού, δεν χρειάζεται να αναπτύξεις μία ολόκληρη έκθεση ιδεών όπου να εξηγείς το αυτονόητο της συλλογικότητας. Δηλαδή ότι εσύ ως άτομο μπορείς να ευημερείς μόνο όταν ευημερεί και ο γείτονας, ο δίπλα, ο παρά-δίπλα, κοκ. Για τον πολιτισμένο άνθρωπο, η έννοια της προσωπικής ευημερίας είναι άρρηκτα δεμένη με την κοινωνική ευημερία με τόσο αυτονόητο τρόπο, όσο η Ουκρανέζα πουτάνα για τον Ελληναρά σκυλά.
Μικρότερος είχα τη ρομαντική πεποίθηση ότι αφού μέσα στην ελληνική κοινωνία γίνονται τόσες πολλές αναφορές στην ηθική, την αξιοπρέπεια, τη φιλοξενία και τη δημοκρατία, τότε το πιο πιθανό είναι ότι αυτά είναι και τα πιο βασικά δομικά στοιχεία της κοινωνίας και του λαού μας ή τουλάχιστον τα βασικά ζητούμενα. Αργότερα κατάλαβα ότι η πολλή θεωρία και οι πολλές κοκκορο-λαλιές αναπτύσσονται στα κοτέτσια όπου η πράξη είναι ακριβώς αντίθετη. Κατάλαβα ότι οι σημερινοί λαοί που αποτελούν το έθνος που ονομάζεται «Ελλάδα» είναι βουτηγμένοι στην ανηθικότητα, την αναξιοπρέπεια, την ξενοφοβία και την ολιγαρχία.
Η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της λειτουργεί σαν το μικρό χωριό. Ο Πρόεδρος, ο παπάς και ο αστυφύλαξ διατάζουν, φοβερίζουν και καταστέλλουν αντίστοιχα λες και είναι οι τρεις σημαντικότεροι άνθρωποι ολόκληρου του πλανήτη. Οι υπόλοιποι χωριανοί ουδέποτε απασχολήθηκαν με κάτι περισσότερο από την καχυποψία, τη ζωή του γείτονα, και όλα αυτά που αντιμάχεται η ασφαλής ασπίδα του εθνικισμού, της θρησκείας, της οχλαγωγίας και του ρατσισμού.
Η ιστορία διδάσκει ότι οι πολιτισμοί ήκμαζαν σε περίοδο ειρήνης και παρήκμαζαν σε περιόδους πολέμων. Ο πολιτισμός στην ελληνική επικράτεια δεν κατάφερε ποτέ να ξαναγεννηθεί από τη σύσταση του Βυζαντινού Κράτους μέχρι και σήμερα, διότι ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των τσιφλικάδων και των στενόμυαλων συμφερόντων τους καλά κρατεί. Η παρακμή θα συνεχίσει να είναι διάχυτη σε όλη τη χώρα, εφόσον συνεχίζουμε να λειτουργούμε με την αντίστοιχη στενόμυαλη νοοτροπία και εφόσον συνεχίζουμε να διώκουμε και να απαξιώνουμε κοινωνικά εκείνους τους πολίτες αυτής της χώρας που διακατέχονται από μόρφωση, καλλιέργεια, προοδευτικές και δημοκρατικές ιδέες.
