Το θέμα με τις «σκούπες» στα Εξάρχεια, είναι αρκετά πιο σύνθετο από την απλή εξαγωγή ενός συμπεράσματος για το ποιος είναι σωστός και ποιος είναι λάθος. Ανέκαθεν στα Εξάρχεια παίζονταν πολιτικά παιχνίδια, οπότε αν θέλουμε να βγάλουμε συμπεράσματα προς κάποια κατεύθυνση θα πρέπει να μιλήσουμε μόνο με αδιαμφισβήτητα γεγονότα και όχι εικασίες ή ιδεολογίες που μας εκφράζουν.
Καταρχήν, στα τελευταία περιστατικά όντως η αστυνομία χρησιμοποίησε την ίδια απαράδεκτη τακτική των τυχαίων προσαγωγών. Δεν γνωρίζω αν στις συγκεκριμένες προσαγωγές υπήρξε βία ή απαράδεκτη συμπεριφορά από την πλευρά της αστυνομίας, αλλά δεν θα εκπλησσόμουν αν ισχύει κάτι τέτοιο. Γνωρίζω όμως ότι υπήρξε μία σύγχυση που οδήγησε ορισμένες φορές στο ίδιο καθεστώς προσαγωγών, και άλλες σε πιο στοχευόμενες και διακριτικές επεμβάσεις.
Θεωρώ ότι το προσωπικό των αστυνομικών δυνάμεων, ειδικά αυτών που απαρτίζουν τις δυνάμεις των ΜΑΤ, αποτελείται κατά κανόνα από κομπλεξικά, φασιστοειδή βλαχάκια που ξαφνικά την βλέπουν σερίφηδες, παραγνωρίζοντας τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο Νόμο και τους πολίτες. Και φυσικά το ίδιο θα ισχύει και για τους διοικητές τους, δεδομένου ότι ανέχονται τη συμπεριφορά των νταήδων βλασταριών τους.
Άρα, ακόμα και αν η νέα πολιτική ηγεσία έχει τη θέληση και τη διάθεση να «μεταμορφώσει» την αστυνομία και να την επαναφέρει στη σωστή και δημοκρατική άσκηση των καθηκόντων της, το σίγουρο είναι ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει μέσα σε 2-3 μέρες. Χρειάζεται να στηθεί ένας ολόκληρος εσωτερικός μηχανισμός συνεχούς αξιολόγησης, εκπαίδευσης, επίβλεψης και ποινικής δίωξης μέσα στην ίδια την αστυνομία προκειμένου να γίνουν κάποια θετικά βήματα. Εάν και εφόσον αυτό όντως συμβεί, τα αποτελέσματα θα φανούν μετά από κάποιους μήνες.
Κατά δεύτερων, η προβοκάτσια δίνει και παίρνει στα Εξάρχεια. Δεν θα ήταν έκπληξη αν ανάμεσα στους μπαχαλάκηδες της προηγούμενης εβδομάδας υπήρχαν και ασφαλίτες, ή άτομα εκτός αντιεξουσιαστικού χώρου και γενικά περιθωριοποιημένος κόσμος που δρα με γνώμονα τη βία χωρίς συγκεκριμένο πολιτικό κίνητρο ή στόχο.
Παλιότερα ο αντιεξουσιαστικός χώρος είχε συγκεκριμένους στόχους και νοοτροπίες που δεν άφηναν περιθώρια παρεξήγησης η προβοκάτσιας. Είναι γνωστό άλλωστε ότι η σύνθεση των μπαχαλάκηδων δεν είναι ομοιογενής, παρά τις προσπάθειες πολλών αντιεξουσιαστών και αναρχικών να διαφυλάξουν την ακεραιότητα της ιδεολογίας και των πρακτικών τους.
Δυστυχώς όμως, για τον αντιεξουσιαστικό χώρο η πάλαι ποτέ ομοιογένεια και παθιασμένη ιδεολογική αναζήτηση έχει φθαρεί με τη διείσδυση ακραίων, παράλογων, ταραχοποιών και μη-σκεπτόμενων στοιχείων που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τον χώρο. Η συνεχιζόμενη εμμονή με τον μικρόκοσμο των Εξαρχείων και των διαφόρων περιστατικών βίας ή προβοκάτσιας που δίνουν και παίρνουν στην περιοχή, έχουν αποδυναμώσει την όλη ιδεολογία και την έχουν περιθωριοποιήσει από κάθε άποψη, μέσα σε πλασματικές θεωρίες συνομωσίας που προσεγγίζουν μία παιδαριώδη αφέλεια.
Και φυσικά, ο ανόητος μαυροφορεμένος πιτσιρικάς μπαχαλάκιας που τα σπάει αδιακρίτως πουλώντας δήθεν «αναρχία», έδωσε το καλύτερο πάτημα στην εξουσία να τρομοκρατήσει χωρίς πολλή προσπάθεια. Η εκάστοτε εξουσία, κατάφερε και έπεισε τον μέσο πολίτη και νοικοκυραίο ότι τα Εξάρχεια είναι «άνδρο αντιδραστικών και παράνομων στοιχείων». Ως αποτέλεσμα, ο μέσος πολίτης, έδωσε στην ουσία λευκή επιταγή για τη χρήση βίας από την αστυνομία παραβλέποντας την καταπάτηση στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων των συλληφθέντων και προσαχθέντων. Φυσικά η γνώμη του νοικοκυραίου δεν θα έπρεπε να αφορά κανέναν, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι οποιοσδήποτε πολιτικός βρεθεί στην εξουσία, θα επιχειρήσει κυρίως να «χαϊδέψει» τα αυτιά του νοικοκυραίου.
Εν τέλει, σε κάθε περίπτωση, όπως προαναφέρθηκε, αυτό που μετράει είναι τα γεγονότα. Και όσο αντι-αισθητική είναι για τη δημοκρατία η συνεχής παρουσία διμοιριών ΜΑΤ γύρω από τα Εξάρχεια, το ίδιο αντι-αισθητική είναι και μειοψηφική διαστρέβλωση του αντιεξουσιαστικού χώρου, μέσω της τυφλής και ανούσιας βίας.
Καταρχήν, στα τελευταία περιστατικά όντως η αστυνομία χρησιμοποίησε την ίδια απαράδεκτη τακτική των τυχαίων προσαγωγών. Δεν γνωρίζω αν στις συγκεκριμένες προσαγωγές υπήρξε βία ή απαράδεκτη συμπεριφορά από την πλευρά της αστυνομίας, αλλά δεν θα εκπλησσόμουν αν ισχύει κάτι τέτοιο. Γνωρίζω όμως ότι υπήρξε μία σύγχυση που οδήγησε ορισμένες φορές στο ίδιο καθεστώς προσαγωγών, και άλλες σε πιο στοχευόμενες και διακριτικές επεμβάσεις.
Θεωρώ ότι το προσωπικό των αστυνομικών δυνάμεων, ειδικά αυτών που απαρτίζουν τις δυνάμεις των ΜΑΤ, αποτελείται κατά κανόνα από κομπλεξικά, φασιστοειδή βλαχάκια που ξαφνικά την βλέπουν σερίφηδες, παραγνωρίζοντας τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο Νόμο και τους πολίτες. Και φυσικά το ίδιο θα ισχύει και για τους διοικητές τους, δεδομένου ότι ανέχονται τη συμπεριφορά των νταήδων βλασταριών τους.
Άρα, ακόμα και αν η νέα πολιτική ηγεσία έχει τη θέληση και τη διάθεση να «μεταμορφώσει» την αστυνομία και να την επαναφέρει στη σωστή και δημοκρατική άσκηση των καθηκόντων της, το σίγουρο είναι ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει μέσα σε 2-3 μέρες. Χρειάζεται να στηθεί ένας ολόκληρος εσωτερικός μηχανισμός συνεχούς αξιολόγησης, εκπαίδευσης, επίβλεψης και ποινικής δίωξης μέσα στην ίδια την αστυνομία προκειμένου να γίνουν κάποια θετικά βήματα. Εάν και εφόσον αυτό όντως συμβεί, τα αποτελέσματα θα φανούν μετά από κάποιους μήνες.
Κατά δεύτερων, η προβοκάτσια δίνει και παίρνει στα Εξάρχεια. Δεν θα ήταν έκπληξη αν ανάμεσα στους μπαχαλάκηδες της προηγούμενης εβδομάδας υπήρχαν και ασφαλίτες, ή άτομα εκτός αντιεξουσιαστικού χώρου και γενικά περιθωριοποιημένος κόσμος που δρα με γνώμονα τη βία χωρίς συγκεκριμένο πολιτικό κίνητρο ή στόχο.
Παλιότερα ο αντιεξουσιαστικός χώρος είχε συγκεκριμένους στόχους και νοοτροπίες που δεν άφηναν περιθώρια παρεξήγησης η προβοκάτσιας. Είναι γνωστό άλλωστε ότι η σύνθεση των μπαχαλάκηδων δεν είναι ομοιογενής, παρά τις προσπάθειες πολλών αντιεξουσιαστών και αναρχικών να διαφυλάξουν την ακεραιότητα της ιδεολογίας και των πρακτικών τους.
Δυστυχώς όμως, για τον αντιεξουσιαστικό χώρο η πάλαι ποτέ ομοιογένεια και παθιασμένη ιδεολογική αναζήτηση έχει φθαρεί με τη διείσδυση ακραίων, παράλογων, ταραχοποιών και μη-σκεπτόμενων στοιχείων που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τον χώρο. Η συνεχιζόμενη εμμονή με τον μικρόκοσμο των Εξαρχείων και των διαφόρων περιστατικών βίας ή προβοκάτσιας που δίνουν και παίρνουν στην περιοχή, έχουν αποδυναμώσει την όλη ιδεολογία και την έχουν περιθωριοποιήσει από κάθε άποψη, μέσα σε πλασματικές θεωρίες συνομωσίας που προσεγγίζουν μία παιδαριώδη αφέλεια.
Και φυσικά, ο ανόητος μαυροφορεμένος πιτσιρικάς μπαχαλάκιας που τα σπάει αδιακρίτως πουλώντας δήθεν «αναρχία», έδωσε το καλύτερο πάτημα στην εξουσία να τρομοκρατήσει χωρίς πολλή προσπάθεια. Η εκάστοτε εξουσία, κατάφερε και έπεισε τον μέσο πολίτη και νοικοκυραίο ότι τα Εξάρχεια είναι «άνδρο αντιδραστικών και παράνομων στοιχείων». Ως αποτέλεσμα, ο μέσος πολίτης, έδωσε στην ουσία λευκή επιταγή για τη χρήση βίας από την αστυνομία παραβλέποντας την καταπάτηση στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων των συλληφθέντων και προσαχθέντων. Φυσικά η γνώμη του νοικοκυραίου δεν θα έπρεπε να αφορά κανέναν, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι οποιοσδήποτε πολιτικός βρεθεί στην εξουσία, θα επιχειρήσει κυρίως να «χαϊδέψει» τα αυτιά του νοικοκυραίου.
Εν τέλει, σε κάθε περίπτωση, όπως προαναφέρθηκε, αυτό που μετράει είναι τα γεγονότα. Και όσο αντι-αισθητική είναι για τη δημοκρατία η συνεχής παρουσία διμοιριών ΜΑΤ γύρω από τα Εξάρχεια, το ίδιο αντι-αισθητική είναι και μειοψηφική διαστρέβλωση του αντιεξουσιαστικού χώρου, μέσω της τυφλής και ανούσιας βίας.
