Κυριολεκτικά μιλώντας, το τελευταίο 24ωρο σε κάποια φάση αισθάνθηκα το μυαλό μου να ζεσταίνεται. Οχυρώματα σε δημόσιους δρόμους, δακρυγόνα και μολότωφ μέσα σε σπίτια, τραμπουκισμοί σε δημόσιες ομιλίες, τραμπουκισμοί σε πανεπιστημιακές ομιλίες, κλπ.
Το μεγαλύτερο κάψιμο όμως δεν ήταν ούτε οι τραμπούκοι, ούτε οι μπάτσοι, αλλά οι διαδικτυακοί υποστηρικτές τους. Θα μπορούσαν να ονομαστούν και Μονάδες Επιχειρησιακής Υποστήριξης του Καναπέ. Ξέρεις… Αυτοί οι τύποι που βλέποντας στο youtube το σπίτι κάποιας οικογένειας στην Κερατέα μέσα στο δακρυγόνο πετάνε κάτι άσχετο του στυλ «Ναι, αλλά όταν έφτιαχναν το αυθαιρετάκι τους δεν έκλαιγαν και τόσο». Ή κάποιοι άλλοι που βλέποντας ένα τσούρμο τραμπούκους να παραβιάζει το πανεπιστημιακό άσυλο και να κραδαίνει καδρόνια σε έναν 83χρονο που δίνει διάλεξη για μία από τις σημαντικότερες επιστημονικές ανακαλύψεις του 20ου αιώνα, πετάνε κάποια παπαριά του στυλ «Ναι, αλλά έχει εκφράσει και κάποιες ρατσιστικές απόψεις». Ας μη μιλήσουμε για κάποια χαιρέκακα σχόλια που αφορούν τον πυροβολισμό ενός ελεγκτή της ΕΘΕΛ ή τα σύσσωμα πανηγύρια για τον τραυματισμό δύο ατόμων στη συγκέντρωση του Λοβέρδου.
Αυτός είναι ο σημερινός ελληνικός πολιτισμός σε επίπεδο διαλόγου και δημόσιας κριτικής. «Ναι μεν, αλλά…». Παραδεχόμαστε ότι στο στοιχειώδες Χ υπάρχει πρόβλημα, αλλά προβάλλουμε το πρώτο Ψ που θα κατεβάσει η κούτρα μας ως αντίποδα και ξεμπερδεύουμε. Άπειρες συζητήσεις τέτοιου επιπέδου. Στο διαδίκτυο, στα καφενεία, στα σπίτια, στη Βουλή, στα οδοφράγματα, παντού. Γυροφέρνουμε γύρω από την ουσία αμπελοφιλοσοφώντας, και η ουσία αργά και σταθερά βυθίζεται κάτω από τα πόδια μας.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά για τα χθεσινά. Επειδή όμως έχουν χιλιοειπωθεί, αυτή τη φορά θα τα πω με μία εικόνα…
Μην ψάχνεις να δεις τι έχει η λεκάνη. Εμετός είναι...
