Ξέρω τώρα τι περιμένεις, αλλά δεν μπορώ να στο δώσω. Η παρούσα ανάρτηση δεν εμπνεύστηκε ούτε από τους πρόσφατους νεκρούς, ούτε από τον Γιάννη Κ. και το «ανθρώπινο» ιστολόγιό του. (Παρεμπιπτόντως, ποτέ δεν κατάλαβα πως είναι δυνατόν ένα προσωπικό ιστολόγιο να μην είναι ανθρώπινο ούτως ή άλλως). Ούτε από τα βιντεάκια που σκάνε κατά ριπάς και δείχνουν ματατζήδες και εθνοσαλταρισμένους να κυνηγάνε και να ξυλοκοπούνε κόσμο, ούτε από τους λυσσαλέους αριστεριστές που βγάζουν αφρούς από το πληκτρολόγιό τους και αν τους έδινες αυτή τη στιγμή ένα kalashnikov θα καθάριζαν το σύμπαν. Δεν εμπνεύστηκε καν από τους πανικόβλητους δημοσιογράφους που συναγωνίζονται για το ποιος θα αναδειχτεί «σημειολόγος της εβδομάδας». Η παρούσα ανάρτηση εμπνεύστηκε από μία αράδα που αντίκρισα σήμερα το πρωί στο facebook.
Ίσως επειδή δείχνει πόσο ισχυρός παράγοντας είναι ο φόβος και πόσο εύκολα κατακλύζει τον κόσμο χωρίς λόγο. Ίσως επειδή, ενδεχομένως, να αναδεικνύει την ισχύ της συνομωσιολογίας σε περιόδους που η λογική πάει στον πάτο από το καζανάκι της διαδικτυακής κακοφωνίας και του υπερβολικού συναισθηματισμού. Ίσως, στην τελική, επειδή ο συγκεκριμένος σχολιαστής είναι ένας πολύ «κοινός» και «καθημερινός» άνθρωπος που δεν υπάγεται στην «υπέρ-ανωτάτη» κλίκα ημών των «πνευματικά καλλιεργημένων διανοούμενων» που «κατέχουμε την υπέρτατη γνώση και αλήθεια για τα πάντα», και εκφράζει τους φόβους του ειλικρινά και άμεσα.
Και αν περιμένεις από αυτή την ανάρτηση την σούπερ ανάλυση για την έκφραση της βίας, του φόβου και του πανικού της ελληνικής κοινωνίας μετά τα πρόσφατα γεγονότα πάλι ατύχησες. Βρισκόμαστε ήδη στη μέση του κειμένου, και δεν σκοπεύω να κάνω κάποιου είδους ανάλυση.
Σήμερα, δεν θα είμαι ούτε ο φιλόσοφος, ούτε ο ψύχραιμος διανοούμενος που είναι υπεράνω του ανθρώπινου πάθους και του ζωώδους ενστίκτου. Θα σε αφήσω να λύσεις το παζλ μόνος σου. Να δεις τα προαναφερθέντα βιντεάκια και τις φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο κάθε 5 λεπτά που σε γεμίζουν οργή, απόγνωση και φόβο, να μπεις τυχαία σε 5-10 sites δημοσίου διαλόγου για να δεις πως κάνουμε διάλογο σήμερα, και στο τέλος να ξαναδείς αυτή την εικόνα που επισύναψα σαν έναν ωραίο επίλογο για την κοινωνία μας.
Παλιότερα, σε ένα αντιρατσιστικό φεστιβάλ, είχε αναρτηθεί ένα μεγάλο πανό στην είσοδο που έγραφε «Η βία γεννά τον φόβο». Μου φάνηκε τόσο αφελώς και απλοϊκά αναγραμματισμένο που δεν άντεξα. Πήγα σε έναν από τους διοργανωτές και τον ρώτησα ευθέως και με κάθε ειλικρίνεια: Μήπως θέλατε να γράψετε «Ο φόβος γεννά την βία»;
