Διατηρώντας ένα ιστολόγιο εδώ και 3,5 χρόνια περίπου, και
έχοντας διαρκή παρουσία στον διαδικτυακό διάλογο, μπορώ να πω ότι από ad hominem επιχειρηματολογία
έχω χορτάσει. Για την ακρίβεια έχω σκάσει. Γι’ αυτό και ξεκινώντας την ανάγνωση
του τελευταίου άρθρου του κ. Γαλδαδά με τίτλο «Να ψηφίσω
Μάνο;», από την πρώτη κιόλας πρόταση («Ο κύριος Στέφανος Μάνος ήταν πάντα
ένας πλούσιος άνθρωπος και μιλάει όπως οι πλούσιοι»), ήξερα σε γενικές γραμμές
τι θα επακολουθούσε. Πόσο μάλλον, όταν στη δεύτερη πρόταση σερβιρίστηκε έτοιμο
και το «ταψάκι» περί φιλελευθερισμού.
Έχω δηλώσει δημοσίως ότι σε αυτές τις εκλογές θα στηρίξω τη
Δράση. Όμως εν προκειμένω, δεν είναι η Δράση το θέμα μου, ούτε θίχτηκα από τον
κ. Γαλδαδά επειδή «μου προσέβαλλε τον κ. Μάνο». Η ψήφος μου, όπως και η ηλικία
μου θα αλλάξουν σε κάποια χρόνια. Η Δράση και ο κ. Μάνος ίσως να μην υπάρχουν,
αλλά το επίπεδο επιχειρηματολογίας, δηλαδή το επίπεδο διαλόγου, που έχουμε σε
αυτή τη χώρα φαίνεται πως θα διαιωνίζεταιγια πάντα. Αυτή η νοοτροπία του
να ρίχνω λάσπη στα μούτρα του άλλου και όχι να ρίχνω νέες ιδέες στις ιδέες του
ή τις θέσεις του, είναι αυτό που προσπαθούμε να αποβάλλουμε. Αλλά όπως φαίνεται
πάντα βρίσκεται κάποιος «σοβαρός» άνθρωπος που ενδεχομένως πάνω στην παρόρμησή
του, κάνει μία μικρή υποχώρηση στο επίπεδό του και αποφασίζει να επιστρέψει
στην παλιά καλή επιχειρηματολογία επιπέδου Γυμνασίου.
Ο τίτλος του άρθρου του κ. Γαλδαδά, μου θύμισε πολιτική
φρασεολογία δεκαετίας του ’80. Προσωποκεντρικά κόμματα με βαρβάτα ονόματα. «Ψηφίζω
Ανδρέα», «δεν θα ψηφίσω Μητσοτάκη», «στηρίζω τον τάδε τζιτζιφιόγκο». Εν τέλει,
ψηφίζω «την προεδράρα» και όχι την ομάδα ανθρώπων και ιδεών που τον περιβάλλει.
«Μαζί σου Αντρέα για μια Ελλάδα νέα», είναι το σύνθημα που όχι μόνο σημάδεψε τη
δική μου γενιά, αλλά έμελε να βάλει και τις βάσεις για τις κουμπαριές και τις
λαμογιές που διέσυραν τη χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα.
Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, οι πολιτικές ιδέες και οι
διακριτές αξίες που χαρακτήριζαν τους ανθρώπους ενός κόμματος δεν ήταν ποτέ το
ζητούμενο. Σημασία, στις συνειδήσεις του εκλογικού σώματος είχε «η προεδράρα». Κάπως
έτσι, με αυτά τα μυαλά πορευτήκαμε, όχι μόνο για να φτάσουμε στη σημερινή
σαπίλα του πολιτικού συστήματος, αλλά για να έχει και το θράσος «η κάθε
προεδράρα» ή ο κάθε πολιτικάντης να πουλάει τζάμπα μαγκιά. Για να δίνει
δικαίωμα στις νεώτερες γενιές να μουντζώνουν το Κοινοβούλιο και να βάζουν τη
Χρυσή Αυγή στη Βουλή.
Εγώ προσωπικά έχω κουραστεί από απλουστεύσεις που σερβίρουν
στον αναγνώστη μασημένη τροφή. Έχω κουραστεί να βλέπω ανθρώπους που έχουν
προσφέρει στον τόπο να διαβάλλονται από τον οποιονδήποτε επειδή η ιδεολογία
τους δεν συνάδει με την υποκειμενική αντίληψη του κ. Οποιουδήποτε. Δεν είναι
τρόπος αυτός, ούτε για να ασκήσουμε αυτοκριτική, που τόσο πολύ χρειαζόμαστε,
ούτε για να βρούμε τους δομικούς λίθους που θα μας προσφέρουν ένα αισιόδοξο και
δημιουργικό πλαίσιο ανάπτυξης και εξόδου από την κρίση. Με θλίβει, λίγες μέρες
πριν από τις σημαντικές εκλογές που επέρχονται, ο συναισθηματισμός, ο φθόνος,
και η υπεραπλούστευση σύνθετων εννοιών να προβάλλονται ως σοβαρή πολιτική θέση.
Είναι τραγικό σπουδαγμένοι και μορφωμένοι άνθρωποι όπως ο κ. Γαλδαδάς να
ξεπέφτουν στο επίπεδο που προσπαθεί να μας επιβάλλει η σημερινή «αντεπίθεση των
άκρων». Συναισθηματισμός αντί για λογική, φόβος αντί για ψυχραιμία,
απλουστεύσεις αντί για αναλύσεις. Προσωπικές επιθέσεις αντί για ιδεολογικές.
Για αυτά που καταλογίζει ο κ. Γαλδαδάς, ενδεχομένως να του
απαντήσει ο ίδιος ο κ. Μάνος ή το κόμμα του. Ενδεχομένως, ο πρώτος να έμπαινε
στον κόπο να γνωρίσει και άλλους ανθρώπους της Δράσης. Να μάθει κάποια πράγματα
παραπάνω. Να γνωρίσει τις αγωνίες αλλά και τις ειλικρινείς προσπάθειες πολλών
ανθρώπων της Δράσης που αν και προέρχονται από ετερόκλητους ιδεολογικούς
χώρους, έχουν κάνει τους προσωπικούς τους συμβιβασμούς ώστε να συμφωνήσουν σε
δυο τρία βασικά ρεαλιστικά οράματα. Από αυτά που δυστυχώς ή ευτυχώς χρειάζονται
και την μηχανιστική χρήση των αριθμών που τόσο πολύ φαίνεται να τρομοκρατούν
τον κ. Γαλδαδά.
Με Εκτίμηση,
ελληνάκι
