Την οργή και το χάος πρέπει να ακολουθούν η συσπείρωση και οι προτάσεις ανοικοδόμησης - επανίδρυσης. Επί της παρούσης βρισκόμαστε μόνο στο πρώτο στάδιο. Η αισιοδοξία μου έγκειται στο ότι, μέχρι τώρα ακολουθούμε το «χρονοδιάγραμμα» σωστά. Η απαισιοδοξία μου έγκειται στο γεγονός ότι στη μετάβαση από το χάος στη συσπείρωση και τις προτάσεις, αρχίζουν να εμφανίζονται τα ίδια λάθη και η ίδια βλακεία που διασύρουν την ελληνική κοινωνία εδώ και πολλές δεκαετίες.
Εάν υπάρχει ένα χρονικό σημείο που μπορεί να επιφέρει μία τομή στη σχέση κοινωνίας – Κράτους, τότε αυτό το σημείο είναι τώρα. Όσο τα πράγματα είναι ακόμα ζεστά, και λίγο πριν αρχίσουν οι γνωστοί κομματικοί και παρασιτικοί κηφήνες το βλακώδες καταστροφικό τους έργο. Τα μέχρι τώρα δεδομένα έχουν ως εξής:
Η «εξέγερση»
Ήταν αυθόρμητη, ανοργάνωτη και με πολύ σοβαρή αιτία: την εν ψυχρώ δολοφονία ενός πολίτη από ένα όργανο της τάξης χωρίς λόγο. (Αποφεύγω σκοπίμως τους συναισθηματικούς χαρακτηρισμούς «15χρονο παιδί» και «γουρούνι» αντίστοιχα). Ο λόγος που πήρε μεγάλες διαστάσεις ήταν τόσο το εύρος των βίαιων επεισοδίων, όσο και οι αλλαγές στον καθημερινό διάλογο του κόσμου. Μπορεί η πλειοψηφία να μην έδωσε την αρμόζουσα προσοχή, αλλά το γεγονός και μόνο, ότι οι κοινωνικά πιο ευαισθητοποιημένοι απέκτησαν έναν «παλμό επανάστασης», είναι σημαντικό.
Η «πόλωση»
Οι κοινωνίες αποτελούνται από ανθρώπους, οπότε πολλές φορές τα κοινωνικά αντανακλαστικά είναι ανάλογα με τα ανθρώπινα. Όπως σε κάθε έντονο κοινωνικό γεγονός, έτσι και στα τελευταία γεγονότα, η κοινωνική «αδρεναλίνη» άρχισε να ρέει και η οργή και ο συναισθηματισμός να επισκιάζουν την ψυχραιμία και τη λογική. Οι αριστεροί άγγιξαν τα όρια του σταλινισμού και οι δεξιοί αυτά του φασισμού. Η δράση προκάλεσε αντίδραση, που προκάλεσε άλλη αντίδραση κοκ.
Η λογική πλάνη του ενστερνισμού συντηρητικών απόψεων, έγινε η κυρίαρχη διαλεκτική μέθοδος ανάμεσα στις εμπλεκόμενες κοινωνικές ομάδες. Ως αποτέλεσμα, δημιουργήθηκε το στρατόπεδο της ανατροπής και αυτό της καταστολής. Και ανάμεσα σε αυτά τα δύο ταμπουρώθηκαν απλοί και ενεργοί πολίτες και ξεκίνησαν τον εμφύλιο. Οι μεν άρχισαν επαναστατικές κορώνες και οι δε τα περί της έννομης τάξης. Αντικειμενικότητα και εις βάθος ανάλυση μηδέν.
Μπάχαλοι και παλικάρια γίναμε μαλλιά κουβάρια
Τα Οργουελιανά σενάρια περί κρατικής προπαγάνδας μέσω προβοκάτσιας είναι γνωστά. Αλλά ακόμα και σε αυτούς που δεν τα γνωρίζουν, δεν είναι δύσκολο να εξηγήσεις τι σημαίνουν. Μπορείς να τους δείξεις αυτό ή αυτό μήπως και πεισθούν. Εάν δεν καταλαβαίνουν ποιοι τελικά σπάνε τα μπακάλικα και ποιοι τις τράπεζες και τι συμφέροντα αποκομίζει ο καθένας, μπορούν να ακούσουν και λίγο Τζιμάκο.
Υπάρχουν προβοκάτορες, αλλά υπάρχουν και χουλιγκάνια, όπως υπάρχουν και 15χρονα που θέλουν απλά να σπάσουν. Υπάρχουν επίσης και οργανωμένες ομάδες με συγκεκριμένους τραπεζικούς και κρατικούς στόχους, οι οποίες δεν έκρυψαν τον σαστισμό τους. Για κάποιο λόγο όμως, τα ΜΜΕ και τα κοινοβουλευτικά κόμματα αρνούνται να κάνουν τους σχετικούς διαχωρισμούς.
Μπάτσοι, λουλούδια, αγγελούδια
Το έχω φέρει ως παράδειγμα για τους τράγους, θα το φέρω και για τους μπάτσους: Άνθρωπος που συνειδητά μπαίνει στο σώμα της αστυνομίας και συνειδητά γίνεται Ζητάς ή ΜΑΤατζής ή ασφαλίτης, φυσικά και έχει προδιάθεση για ξύλο, κατάχρηση εξουσίας και νταβατζιλίκι. Εάν πάλι δεν έχει την προδιάθεση, αλλά καθημερινά στον επαγγελματικό του χώρο βλέπει αυτά που συμβαίνουν, θα έπρεπε να δηλώσει παραίτηση και να πάει για πυροσβέστης ή τροχονόμος. Δεν ξέρω πόσο πιο ξεκάθαρο μπορεί να είναι.
Από εκεί και πέρα, είναι ευθύνη της Αστυνομίας, συνεπώς και του Κράτους, να παρέχει τη σωστή εκπαίδευση και πειθαρχία σε όλα τα Σώματα της Αστυνομίας, ώστε η προδιάθεση αυτή να κοπεί. Εννοιολογικά μιλώντας, ο «εγκληματίας» έχει δικαίωμα να διαπράττει εγκλήματα και γι’ αυτό ονομάζεται «εγκληματίας». Το δικαίωμα αυτό σταματάει όσον αφορά την υπόλοιπη κοινωνία, και γι’ αυτό συλλαμβάνεται και παραδίδεται στη Δικαιοσύνη. Ο μπάτσος όμως δεν έχει δικαίωμα να διαπράττει εγκλήματα. Για κανένα λόγο.
Ο μπάτσος είναι η βιτρίνα του Κράτους, της τήρησης των νόμων και των θεσμών της Δημοκρατίας. Ο μπάτσος θα πρέπει να είναι σκληρά εκπαιδευμένος ώστε ούτε να βρίζει, ούτε να χειροδικεί, ούτε να πυροβολεί εναντίον πολιτών ή «εγκληματιών». Η μόνη σωματική επαφή που δικαιούται να έχει, είναι κατά την απόπειρα σύλληψης και μέχρι εκεί. Μετά την ακινητοποίηση και τις χειροπέδες, ο συλληφθέν απλά παραδίδεται στη Δικαιοσύνη, ενώ η χρήση όπλου προβλέπεται από ειδικές διατάξεις σε εξαιρετικά λίγες περιπτώσεις. Όλες οι υπόλοιπες καταχρήσεις είναι παράνομες. Τέλος.
Επίσης, δεν μπορώ να ξανακούσω τη δικαιολογία «ε και αυτός άνθρωπος είναι, θα λυγίσει», διότι με αυτό το σκεπτικό και ο Πιλότος ενός αεροπλάνου, άνθρωπος είναι και μπορεί σε μία μηχανική βλάβη να πανικοβληθεί, να χάσει τον έλεγχο και να σκοτώσει και άλλα 300 άτομα. Και ο Μηχανικός μπορεί πάνω στην αφηρημάδα του να ξεχάσει ένα δεκαδικό ψηφίο σε μία στατική μελέτη και να καταρρεύσει το κτίριο. Όμως ο Πιλότος εκπαιδεύεται να μην πανικοβάλλεται, και ο Μηχανικός να είναι πολύ προσεκτικός όταν εκπονεί μελέτη. Σε αντίθετες περιπτώσεις, εκτός από θύματα έχουμε και ποινικές διώξεις. Άρα το γεγονός ότι η ΓΑΔΑ τις τελευταίες μέρες έχει μετατραπεί σε άντρο ψυχολογικής και σωματικής βίας δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση την πίεση, το άγχος και τον εξευτελισμό που διακατέχει τους μπάτσους.
Όταν η εκπαίδευση και η αξιολόγηση της αστυνομίας γίνει σωστά και οι μπάτσοι μετατραπούν σε επαγγελματίες αστυνομικούς που τηρούν το νόμο κατά γράμμα, χωρίς να δίνουν το παραμικρό δικαίωμα, τότε θα σταματήσει και ο κόσμος, συμπεριλαμβανομένου και εμένα, να τους λέει μπάτσους.
Τα 15χρονα
Υπάρχουν 15χρονα με ανησυχίες για το μέλλον, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί το 15χρονο να κάνει πολιτικές αναλύσεις ή να έχει την εμπειρία της βαρβατίλας του ελληνικού Κράτους. Μπορεί το 15χρονο να νοιώθει στο πετσί του την αχρηστία της ελληνικής παιδείας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γνωρίζει για το πώς σχεδιάζεται το εκπαιδευτικό του σύστημα, πώς αξιολογούνται οι καθηγητές του και τί εστί δημόσιος τομέας στην Παιδεία. Αυτό που νοιώθει είναι ένας μηδενισμός, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γνωρίζει σε τι οφείλεται αυτός ο μηδενισμός.
Ρεαλιστικά μιλώντας, το 15χρονο φυσικά και θα γεμίσει οργή και αμηχανία στην είδηση του φόνου ενός άλλου παιδιού από έναν μπάτσο, και υπό τις κατάλληλες συνθήκες θα πετροβολήσει αστυνομικά τμήματα και διμοιρίες των ΜΑΤ. Δεν μπορεί όμως να συντάξει μία προκήρυξη που μιλάει για τόσο σοβαρά θέματα.
Ούτε φυσικά μπορούμε συνεχώς να επαινούμε το 15χρονο που βιαιοπραγεί υπό οποιαδήποτε δικαιολογία, χωρίς το αντίστοιχο τίμημα. Μεθαύριο που κάποια από αυτά τα 15χρονα θα γίνουν 20άρηδες μπάτσοι και θα δουν τη βία τους να νομιμοποιείται, τι εξηγήσεις θα έχουμε να δώσουμε; Εάν τώρα πετάει μία πέτρα παράνομα, μεθαύριο που θα έχει πλήρη εξάρτηση καταστολής και την «κάλυψη» του νόμου πώς θα δράσει;
Το 15χρονο έχει την ορμή και τον αυθορμητισμό για να μαζικοποιήσει την παρούσα κατάσταση. Μέχρις εκεί όμως. Από εκεί και πέρα, αυτή η ορμή πρέπει να τεθεί σε ρεαλιστικές και πολιτικά ανατρεπτικές βάσεις. Και εκεί είναι που ξεκινάν τα πανηγύρια και αναδεικνύεται η ανωριμότητά μας ως κοινωνία.
Το χώσιμο προς πάσα κατεύθυνση
Αν μιλάγαμε για πραγματική εξέγερση, κάθε μέρα θα καιγόταν και από ένα δημόσιο κτίριο, μία εκκλησία και ένα αστυνομικό τμήμα. Θα υπήρχε συνεχής σύγκρουσή στα γραφεία των κομμάτων και των βουλευτών. Μπορεί τα αστυνομικά τμήματα να δέχτηκαν αρκετούς τόνους πέτρες τις τελευταίες 2 εβδομάδες, αλλά στην τελική αυτοί οι τόνοι ήταν απλά ο καρπός του «15χρονου κινήματος» όπως περιέγραψα πιο πάνω.
Είμαι απαισιόδοξος διότι, αντί το παρόν κίνημα να εκφράζει τον αποτροπιασμό του για οτιδήποτε θυμίζει τον δικομματισμό και τη συντηρητική αριστερά, τελικώς προσεγγίζεται περισσότερο από αριστερές οργανώσεις χωρίς προοδευτική και πρακτική σκέψη. Ταυτόχρονα, τόσο η Κυβέρνηση όσο και οι λοιπές δεξιές παρατάξεις, κάθονται και απολαμβάνουν την προβοκάτσια τους να συσπειρώνει ένα μεγάλο μερίδιο της κοινωνίας προς τον άκρο συντηρητισμό.
Όλες οι πολιτικές οργανώσεις, κυρίως αριστερές, έσπευσαν να "βάλουν κάτω από τις φτερούγες τους" το κίνημα της εξέγερσης. Με τον ίδιο γλοιώδη, σιχαμερό και λαϊκίστικο τρόπο που τα πέντε κοινοβουλευτικά κόμματα προσεγγίζουν τους δικούς τους υποψήφιους ψηφοφόρους, έτσι και αρκετές «προοδευτικές» παρατάξεις προσπαθούν να προβάλλουν τις εκάστοτε θέσεις τους στην επικαιρότητα χωρίς πραγματική κοινωνική συνοχή.
Μέσα στη σωρεία αιτημάτων ξεπετάχτηκαν και οι κουφιοκέφαλοι που ορθώνοντας το λάβαρο της επανάστασης, προτείνουν βασικό μισθό 1400 ευρώ και επίδομα ανεργίας 1400 ευρώ. (Δεν χτύπησε κανένας δαίμων του τυπογραφείου. Είναι επίσημο αίτημα της ΝΑΡ). Άλλοι πάλι ξέθαψαν προτάσεις για το Ασφαλιστικό από τη δεκαετία του ’80 που δεν χρήζουν καμίας ρεαλιστικής προσέγγισης.
Επί της παρούσης, το πρόβλημα της οικονομίας είναι υποδεέστερο από αυτό του ελληνικού κοινωνικού μοντέλου, αφού η οικονομία είναι στην ουσία η κορυφή ενός παγόβουνου γεμάτο κακοδιαχείριση, σπατάλη, φοροδιαφυγή και διαφθορά. Η ελληνική Αριστερά επιμένει να εστιάζει στην οικονομία, δηλαδή στην επιφάνεια. Αντί να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και να ασκήσει δριμιά κριτική σε θέματα όπως η διαφθορά, η δημόσια διοίκηση και η παιδεία, που είναι τα θεμέλια των προβλημάτων, συνεχίζει τη ρητορεία των τελευταίων δεκαετιών περί Κεφαλαίου, ιδιοκτησίας κλπ.
Για τις θέσεις της Δεξιάς, δεν μπαίνω καν στον κόπο να σχολιάσω. Η γελοιότητά τους είναι υπεράνω κάθε ανάλυσης.
Άρα τελικά, τι είναι αυτό που φαίνεται να βγαίνει κερδισμένο από όλη αυτή την αναστάτωση; Τι είναι αυτό πέρα από τη γελοιοποίηση της Αστυνομίας και της Κυβέρνησης, και την επιστροφή της πολιτικής στον καθημερινό διάλογο; Μέσα σε όλη αυτή την αναμπουμπούλα, πέρασε απαρατήρητα ο κλονισμός ενός σημαντικού Δημοκρατικού θεσμού και ενός εκ των βασικότερων θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το τεκμήριο της αθωότητας.
Όταν ο Υπουργός Εσωτερικών, αναφερόμενος στον μπάτσο που πυροβόλησε τον Αλέξη, λέει ότι «οι ποινές για τους δολοφόνους θα είναι σκληρές» απλά και μόνο για να καθησυχάσει το αφηνιασμένο πλήθος, υπάρχει σοβαρό θέμα κλονισμού τόσο της Δημοκρατίας όσο και της αντίληψης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη χώρα μας. Εγώ ή ο οποιοσδήποτε «απλός πολίτης» μπορούμε να εκφέρουμε οποιαδήποτε άποψη και να βάζουμε κοσμητικά επίθετά στον δολοφόνο μπάτσο. (Αυτό ονομάζεται «ελευθερία του λόγου» και είναι επίσης θεμελιώδες Ανθρώπινο Δικαίωμα). Τα επίσημα χείλη της Κυβέρνησης ή της Δικαιοσύνης δεν μπορούν. Διότι το επόμενο στάδιο θα είναι να καταργήσουμε τα Δικαστήρια, να στήσουμε κρεμάλες στο Σύνταγμα και να τις γεμίσουμε με ενόχους βάσει λαϊκής ετυμηγορίας, λαϊκού αισθήματος και δημοσκοπήσεων.
Εάν, λοιπόν μέσα στον οποιονδήποτε αναβρασμό, μία κοινωνία δεν μπορεί να σεβαστεί ένα από τα πιο στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, πώς είναι δυνατόν να περιμένουμε η μελλοντική Κυβέρνηση ή η κοινωνία που θα εξελιχθεί μετά από την «εξέγερση» να είναι δίκαιες και δημοκρατικές; Εάν ως Κράτος έχουμε πιάσει πάτο τα τελευταία χρόνια, το οφείλουμε στις σάπιες δομές και τις παρασιτικές ομάδες που κατέχουν θέσεις ευθύνης. Το μέλλον, μόνο δυσοίωνο μπορεί να είναι αν η ανατροπή αυτού του κατεστημένου βασίζεται σε πρακτικές, ανθρώπους και νοοτροπίες του ίδιου κατεστημένου.
Μπροστά από το κτίριο της Ακαδημίας διαιωνίζεται η ντροπή που διακατέχει ολόκληρο το νεοελληνικό Κράτος. Το άγαλμα του Ρήγα δίπλα στον Γρηγόριο Ε’.
Κάποιοι «εξεγερμένοι» φρόντισαν να μαυρίσουν τον Διαφωτιστή…
Και να αφήσουν άθικτο τον Σκοταδιστή…
Εάν υπάρχει ένα χρονικό σημείο που μπορεί να επιφέρει μία τομή στη σχέση κοινωνίας – Κράτους, τότε αυτό το σημείο είναι τώρα. Όσο τα πράγματα είναι ακόμα ζεστά, και λίγο πριν αρχίσουν οι γνωστοί κομματικοί και παρασιτικοί κηφήνες το βλακώδες καταστροφικό τους έργο. Τα μέχρι τώρα δεδομένα έχουν ως εξής:
Η «εξέγερση»
Ήταν αυθόρμητη, ανοργάνωτη και με πολύ σοβαρή αιτία: την εν ψυχρώ δολοφονία ενός πολίτη από ένα όργανο της τάξης χωρίς λόγο. (Αποφεύγω σκοπίμως τους συναισθηματικούς χαρακτηρισμούς «15χρονο παιδί» και «γουρούνι» αντίστοιχα). Ο λόγος που πήρε μεγάλες διαστάσεις ήταν τόσο το εύρος των βίαιων επεισοδίων, όσο και οι αλλαγές στον καθημερινό διάλογο του κόσμου. Μπορεί η πλειοψηφία να μην έδωσε την αρμόζουσα προσοχή, αλλά το γεγονός και μόνο, ότι οι κοινωνικά πιο ευαισθητοποιημένοι απέκτησαν έναν «παλμό επανάστασης», είναι σημαντικό.
Η «πόλωση»
Οι κοινωνίες αποτελούνται από ανθρώπους, οπότε πολλές φορές τα κοινωνικά αντανακλαστικά είναι ανάλογα με τα ανθρώπινα. Όπως σε κάθε έντονο κοινωνικό γεγονός, έτσι και στα τελευταία γεγονότα, η κοινωνική «αδρεναλίνη» άρχισε να ρέει και η οργή και ο συναισθηματισμός να επισκιάζουν την ψυχραιμία και τη λογική. Οι αριστεροί άγγιξαν τα όρια του σταλινισμού και οι δεξιοί αυτά του φασισμού. Η δράση προκάλεσε αντίδραση, που προκάλεσε άλλη αντίδραση κοκ.
Η λογική πλάνη του ενστερνισμού συντηρητικών απόψεων, έγινε η κυρίαρχη διαλεκτική μέθοδος ανάμεσα στις εμπλεκόμενες κοινωνικές ομάδες. Ως αποτέλεσμα, δημιουργήθηκε το στρατόπεδο της ανατροπής και αυτό της καταστολής. Και ανάμεσα σε αυτά τα δύο ταμπουρώθηκαν απλοί και ενεργοί πολίτες και ξεκίνησαν τον εμφύλιο. Οι μεν άρχισαν επαναστατικές κορώνες και οι δε τα περί της έννομης τάξης. Αντικειμενικότητα και εις βάθος ανάλυση μηδέν.
Μπάχαλοι και παλικάρια γίναμε μαλλιά κουβάρια
Τα Οργουελιανά σενάρια περί κρατικής προπαγάνδας μέσω προβοκάτσιας είναι γνωστά. Αλλά ακόμα και σε αυτούς που δεν τα γνωρίζουν, δεν είναι δύσκολο να εξηγήσεις τι σημαίνουν. Μπορείς να τους δείξεις αυτό ή αυτό μήπως και πεισθούν. Εάν δεν καταλαβαίνουν ποιοι τελικά σπάνε τα μπακάλικα και ποιοι τις τράπεζες και τι συμφέροντα αποκομίζει ο καθένας, μπορούν να ακούσουν και λίγο Τζιμάκο.
Υπάρχουν προβοκάτορες, αλλά υπάρχουν και χουλιγκάνια, όπως υπάρχουν και 15χρονα που θέλουν απλά να σπάσουν. Υπάρχουν επίσης και οργανωμένες ομάδες με συγκεκριμένους τραπεζικούς και κρατικούς στόχους, οι οποίες δεν έκρυψαν τον σαστισμό τους. Για κάποιο λόγο όμως, τα ΜΜΕ και τα κοινοβουλευτικά κόμματα αρνούνται να κάνουν τους σχετικούς διαχωρισμούς.
Μπάτσοι, λουλούδια, αγγελούδια
Το έχω φέρει ως παράδειγμα για τους τράγους, θα το φέρω και για τους μπάτσους: Άνθρωπος που συνειδητά μπαίνει στο σώμα της αστυνομίας και συνειδητά γίνεται Ζητάς ή ΜΑΤατζής ή ασφαλίτης, φυσικά και έχει προδιάθεση για ξύλο, κατάχρηση εξουσίας και νταβατζιλίκι. Εάν πάλι δεν έχει την προδιάθεση, αλλά καθημερινά στον επαγγελματικό του χώρο βλέπει αυτά που συμβαίνουν, θα έπρεπε να δηλώσει παραίτηση και να πάει για πυροσβέστης ή τροχονόμος. Δεν ξέρω πόσο πιο ξεκάθαρο μπορεί να είναι.
Από εκεί και πέρα, είναι ευθύνη της Αστυνομίας, συνεπώς και του Κράτους, να παρέχει τη σωστή εκπαίδευση και πειθαρχία σε όλα τα Σώματα της Αστυνομίας, ώστε η προδιάθεση αυτή να κοπεί. Εννοιολογικά μιλώντας, ο «εγκληματίας» έχει δικαίωμα να διαπράττει εγκλήματα και γι’ αυτό ονομάζεται «εγκληματίας». Το δικαίωμα αυτό σταματάει όσον αφορά την υπόλοιπη κοινωνία, και γι’ αυτό συλλαμβάνεται και παραδίδεται στη Δικαιοσύνη. Ο μπάτσος όμως δεν έχει δικαίωμα να διαπράττει εγκλήματα. Για κανένα λόγο.
Ο μπάτσος είναι η βιτρίνα του Κράτους, της τήρησης των νόμων και των θεσμών της Δημοκρατίας. Ο μπάτσος θα πρέπει να είναι σκληρά εκπαιδευμένος ώστε ούτε να βρίζει, ούτε να χειροδικεί, ούτε να πυροβολεί εναντίον πολιτών ή «εγκληματιών». Η μόνη σωματική επαφή που δικαιούται να έχει, είναι κατά την απόπειρα σύλληψης και μέχρι εκεί. Μετά την ακινητοποίηση και τις χειροπέδες, ο συλληφθέν απλά παραδίδεται στη Δικαιοσύνη, ενώ η χρήση όπλου προβλέπεται από ειδικές διατάξεις σε εξαιρετικά λίγες περιπτώσεις. Όλες οι υπόλοιπες καταχρήσεις είναι παράνομες. Τέλος.
Επίσης, δεν μπορώ να ξανακούσω τη δικαιολογία «ε και αυτός άνθρωπος είναι, θα λυγίσει», διότι με αυτό το σκεπτικό και ο Πιλότος ενός αεροπλάνου, άνθρωπος είναι και μπορεί σε μία μηχανική βλάβη να πανικοβληθεί, να χάσει τον έλεγχο και να σκοτώσει και άλλα 300 άτομα. Και ο Μηχανικός μπορεί πάνω στην αφηρημάδα του να ξεχάσει ένα δεκαδικό ψηφίο σε μία στατική μελέτη και να καταρρεύσει το κτίριο. Όμως ο Πιλότος εκπαιδεύεται να μην πανικοβάλλεται, και ο Μηχανικός να είναι πολύ προσεκτικός όταν εκπονεί μελέτη. Σε αντίθετες περιπτώσεις, εκτός από θύματα έχουμε και ποινικές διώξεις. Άρα το γεγονός ότι η ΓΑΔΑ τις τελευταίες μέρες έχει μετατραπεί σε άντρο ψυχολογικής και σωματικής βίας δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση την πίεση, το άγχος και τον εξευτελισμό που διακατέχει τους μπάτσους.
Όταν η εκπαίδευση και η αξιολόγηση της αστυνομίας γίνει σωστά και οι μπάτσοι μετατραπούν σε επαγγελματίες αστυνομικούς που τηρούν το νόμο κατά γράμμα, χωρίς να δίνουν το παραμικρό δικαίωμα, τότε θα σταματήσει και ο κόσμος, συμπεριλαμβανομένου και εμένα, να τους λέει μπάτσους.
Τα 15χρονα
Υπάρχουν 15χρονα με ανησυχίες για το μέλλον, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί το 15χρονο να κάνει πολιτικές αναλύσεις ή να έχει την εμπειρία της βαρβατίλας του ελληνικού Κράτους. Μπορεί το 15χρονο να νοιώθει στο πετσί του την αχρηστία της ελληνικής παιδείας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γνωρίζει για το πώς σχεδιάζεται το εκπαιδευτικό του σύστημα, πώς αξιολογούνται οι καθηγητές του και τί εστί δημόσιος τομέας στην Παιδεία. Αυτό που νοιώθει είναι ένας μηδενισμός, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γνωρίζει σε τι οφείλεται αυτός ο μηδενισμός.
Ρεαλιστικά μιλώντας, το 15χρονο φυσικά και θα γεμίσει οργή και αμηχανία στην είδηση του φόνου ενός άλλου παιδιού από έναν μπάτσο, και υπό τις κατάλληλες συνθήκες θα πετροβολήσει αστυνομικά τμήματα και διμοιρίες των ΜΑΤ. Δεν μπορεί όμως να συντάξει μία προκήρυξη που μιλάει για τόσο σοβαρά θέματα.
Ούτε φυσικά μπορούμε συνεχώς να επαινούμε το 15χρονο που βιαιοπραγεί υπό οποιαδήποτε δικαιολογία, χωρίς το αντίστοιχο τίμημα. Μεθαύριο που κάποια από αυτά τα 15χρονα θα γίνουν 20άρηδες μπάτσοι και θα δουν τη βία τους να νομιμοποιείται, τι εξηγήσεις θα έχουμε να δώσουμε; Εάν τώρα πετάει μία πέτρα παράνομα, μεθαύριο που θα έχει πλήρη εξάρτηση καταστολής και την «κάλυψη» του νόμου πώς θα δράσει;
Το 15χρονο έχει την ορμή και τον αυθορμητισμό για να μαζικοποιήσει την παρούσα κατάσταση. Μέχρις εκεί όμως. Από εκεί και πέρα, αυτή η ορμή πρέπει να τεθεί σε ρεαλιστικές και πολιτικά ανατρεπτικές βάσεις. Και εκεί είναι που ξεκινάν τα πανηγύρια και αναδεικνύεται η ανωριμότητά μας ως κοινωνία.
Το χώσιμο προς πάσα κατεύθυνση
Αν μιλάγαμε για πραγματική εξέγερση, κάθε μέρα θα καιγόταν και από ένα δημόσιο κτίριο, μία εκκλησία και ένα αστυνομικό τμήμα. Θα υπήρχε συνεχής σύγκρουσή στα γραφεία των κομμάτων και των βουλευτών. Μπορεί τα αστυνομικά τμήματα να δέχτηκαν αρκετούς τόνους πέτρες τις τελευταίες 2 εβδομάδες, αλλά στην τελική αυτοί οι τόνοι ήταν απλά ο καρπός του «15χρονου κινήματος» όπως περιέγραψα πιο πάνω.
Είμαι απαισιόδοξος διότι, αντί το παρόν κίνημα να εκφράζει τον αποτροπιασμό του για οτιδήποτε θυμίζει τον δικομματισμό και τη συντηρητική αριστερά, τελικώς προσεγγίζεται περισσότερο από αριστερές οργανώσεις χωρίς προοδευτική και πρακτική σκέψη. Ταυτόχρονα, τόσο η Κυβέρνηση όσο και οι λοιπές δεξιές παρατάξεις, κάθονται και απολαμβάνουν την προβοκάτσια τους να συσπειρώνει ένα μεγάλο μερίδιο της κοινωνίας προς τον άκρο συντηρητισμό.
Όλες οι πολιτικές οργανώσεις, κυρίως αριστερές, έσπευσαν να "βάλουν κάτω από τις φτερούγες τους" το κίνημα της εξέγερσης. Με τον ίδιο γλοιώδη, σιχαμερό και λαϊκίστικο τρόπο που τα πέντε κοινοβουλευτικά κόμματα προσεγγίζουν τους δικούς τους υποψήφιους ψηφοφόρους, έτσι και αρκετές «προοδευτικές» παρατάξεις προσπαθούν να προβάλλουν τις εκάστοτε θέσεις τους στην επικαιρότητα χωρίς πραγματική κοινωνική συνοχή.
Μέσα στη σωρεία αιτημάτων ξεπετάχτηκαν και οι κουφιοκέφαλοι που ορθώνοντας το λάβαρο της επανάστασης, προτείνουν βασικό μισθό 1400 ευρώ και επίδομα ανεργίας 1400 ευρώ. (Δεν χτύπησε κανένας δαίμων του τυπογραφείου. Είναι επίσημο αίτημα της ΝΑΡ). Άλλοι πάλι ξέθαψαν προτάσεις για το Ασφαλιστικό από τη δεκαετία του ’80 που δεν χρήζουν καμίας ρεαλιστικής προσέγγισης.
Επί της παρούσης, το πρόβλημα της οικονομίας είναι υποδεέστερο από αυτό του ελληνικού κοινωνικού μοντέλου, αφού η οικονομία είναι στην ουσία η κορυφή ενός παγόβουνου γεμάτο κακοδιαχείριση, σπατάλη, φοροδιαφυγή και διαφθορά. Η ελληνική Αριστερά επιμένει να εστιάζει στην οικονομία, δηλαδή στην επιφάνεια. Αντί να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και να ασκήσει δριμιά κριτική σε θέματα όπως η διαφθορά, η δημόσια διοίκηση και η παιδεία, που είναι τα θεμέλια των προβλημάτων, συνεχίζει τη ρητορεία των τελευταίων δεκαετιών περί Κεφαλαίου, ιδιοκτησίας κλπ.
Για τις θέσεις της Δεξιάς, δεν μπαίνω καν στον κόπο να σχολιάσω. Η γελοιότητά τους είναι υπεράνω κάθε ανάλυσης.
Άρα τελικά, τι είναι αυτό που φαίνεται να βγαίνει κερδισμένο από όλη αυτή την αναστάτωση; Τι είναι αυτό πέρα από τη γελοιοποίηση της Αστυνομίας και της Κυβέρνησης, και την επιστροφή της πολιτικής στον καθημερινό διάλογο; Μέσα σε όλη αυτή την αναμπουμπούλα, πέρασε απαρατήρητα ο κλονισμός ενός σημαντικού Δημοκρατικού θεσμού και ενός εκ των βασικότερων θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το τεκμήριο της αθωότητας.
Όταν ο Υπουργός Εσωτερικών, αναφερόμενος στον μπάτσο που πυροβόλησε τον Αλέξη, λέει ότι «οι ποινές για τους δολοφόνους θα είναι σκληρές» απλά και μόνο για να καθησυχάσει το αφηνιασμένο πλήθος, υπάρχει σοβαρό θέμα κλονισμού τόσο της Δημοκρατίας όσο και της αντίληψης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη χώρα μας. Εγώ ή ο οποιοσδήποτε «απλός πολίτης» μπορούμε να εκφέρουμε οποιαδήποτε άποψη και να βάζουμε κοσμητικά επίθετά στον δολοφόνο μπάτσο. (Αυτό ονομάζεται «ελευθερία του λόγου» και είναι επίσης θεμελιώδες Ανθρώπινο Δικαίωμα). Τα επίσημα χείλη της Κυβέρνησης ή της Δικαιοσύνης δεν μπορούν. Διότι το επόμενο στάδιο θα είναι να καταργήσουμε τα Δικαστήρια, να στήσουμε κρεμάλες στο Σύνταγμα και να τις γεμίσουμε με ενόχους βάσει λαϊκής ετυμηγορίας, λαϊκού αισθήματος και δημοσκοπήσεων.
Εάν, λοιπόν μέσα στον οποιονδήποτε αναβρασμό, μία κοινωνία δεν μπορεί να σεβαστεί ένα από τα πιο στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, πώς είναι δυνατόν να περιμένουμε η μελλοντική Κυβέρνηση ή η κοινωνία που θα εξελιχθεί μετά από την «εξέγερση» να είναι δίκαιες και δημοκρατικές; Εάν ως Κράτος έχουμε πιάσει πάτο τα τελευταία χρόνια, το οφείλουμε στις σάπιες δομές και τις παρασιτικές ομάδες που κατέχουν θέσεις ευθύνης. Το μέλλον, μόνο δυσοίωνο μπορεί να είναι αν η ανατροπή αυτού του κατεστημένου βασίζεται σε πρακτικές, ανθρώπους και νοοτροπίες του ίδιου κατεστημένου.
Μπροστά από το κτίριο της Ακαδημίας διαιωνίζεται η ντροπή που διακατέχει ολόκληρο το νεοελληνικό Κράτος. Το άγαλμα του Ρήγα δίπλα στον Γρηγόριο Ε’.
Κάποιοι «εξεγερμένοι» φρόντισαν να μαυρίσουν τον Διαφωτιστή…
Και να αφήσουν άθικτο τον Σκοταδιστή…
