Η σωστή λειτουργία ενός φιλελεύθερου δημοκρατικού Κράτους δεν κρίνεται μόνο από τα δικαιώματα και την ευημερία των πολιτών του, αλλά και από τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι μη-πολίτες του μέσα σε αυτό. Παρομοίως, τα χαρακτηριστικά ενός λαού που καμαρώνει για την φιλοξενία και την αλληλεγγύη του, κρίνονται στην πράξη και όχι μόνο στους κομπασμούς του.
Εδώ και δύο μήνες σχεδόν, στο κέντρο της Αθήνας συντελείται ένα γεγονός που δεν τιμάει ούτε το Κράτος, ούτε τον λαό αυτής της χώρας. Συγκεκριμένα, στα Προπύλαια βρίσκονται από την 1η Σεπτεμβρίου, 50 διαμαρτυρόμενοι Δημοκράτες Ιρανοί πολίτες οι οποίοι λαμβάνουν σταδιακά απορρίψεις για τη χορήγηση πολιτικού ασύλου. Με συνεχείς επιστολές προς το Υπουργείο Εσωτερικών, αλλά και προσπάθειες ενημέρωσης του κόσμου, οι Ιρανοί πρόσφυγες προσπαθούν να αναδείξουν τους σοβαρούς λόγους που συντρέχουν για τη χορήγηση πολιτικού ασύλου. Οι λιθοβολισμοί, τα βασανιστήρια και οι θανατικές ποινές δεν σπανίζουν στο Ιράν, πόσο μάλλον για πολιτικούς αντιφρονούντες, άρα είναι δεδομένο ότι σε περίπτωση απέλασής τους στο Ιράν, θα έρθουν αντιμέτωποι με όλα τα προαναφερθέντα.
Στις 16 Οκτωβρίου, και μετά από ανεπιτυχείς εκκλήσεις προς το Υπουργείο Εσωτερικών, 25 Ιρανοί προχώρησαν σε απεργία πείνας, ενώ 7 από αυτούς έραψαν κυριολεκτικά τα στόματά τους. Από τότε η αδιαφορία του Κράτους παραμένει διαρκής, ενώ σημειώθηκαν και δύο επεισόδια που αποδεικνύουν τη συγκεκριμένη αδιαφορία. Συγκεκριμένα, υπήρξε περιστατικό όπου άνδρας της Δημοτικής Αστυνομίας χαστούκισε και απείλησε απεργό πείνας, ενώ την προηγούμενη εβδομάδα εξεράγη εκρηκτικός μηχανισμός που εκτοξεύτηκε προς τις σκηνές των προσφύγων, παρά το γεγονός ότι στην περιοχή υπάρχουν σημαντικές αστυνομικές περιπολίες.
Την Παρασκευή 29 Οκτωβρίου, δύο από τους απεργούς πείνας διακομίστηκαν στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» λόγω της κατάστασής τους, ενώ οι μέχρι τώρα απαντήσεις του κ. Παπουτσή επί του θέματος θεωρούνται ασαφείς.
Ο Ντοστογιέφκσι είχε γράψει: «Μία κοινωνία πρέπει να κρίνεται, όχι βάσει του πως φέρεται στους εξέχοντες πολίτες της, αλλά βάσει του πως φέρεται στους κακοποιούς της». Για να προεκτείνουμε αυτό το σκεπτικό και στη σημερινή εποχή, μία κοινωνία πρέπει να κρίνεται γενικά βάσει του πως φέρεται στις μειονότητές της. Γιατί στην τελική, εκεί είναι η ουσία του κατά πόσο βαθιά έχει ριζώσει μέσα στη συνείδηση της κοινωνίας η έννοια της ισονομίας, της αλληλεγγύης, και των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Στους τύπους, τα νομικά τερτίπια και το φαίνεσθαι, μία δημοκρατική χώρα μπορεί να είναι άψογη στην αλληλεγγύη που δείχνει στις μειονότητές της. Όταν όμως στην πράξη, η αλληλεγγύη αυτή εκφράζεται μόνο από ελάχιστες, μεμονωμένες, αυτόβουλες οργανώσεις και όχι από το επίσημο Κράτος, ή την λαϊκή βούληση, τότε υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος μπροστά.
Προς το παρόν η πραγματική ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη να χαζεύει την προεκλογική αρένα και το ντέρμπι Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού. Ας αφήσουμε τους Ιρανούς στη δυστυχία τους…
