Εύκολο ψάρι ο νεοέλληνας. Σκάει στην αρχή η αντιπολίτευση, απ’ τα δεξιά και τα αριστερά, και του θέτει το ψευδοδίλημμα : Μνημόνιο ή αντι-μνημόνιο. Και ξαφνικά οι αυτοδιοικητικές εκλογές μετατρέπονται σε μία ανούσια αντιπαράθεση για κάτι εκτός του φάσματός τους. «Τσιμπάει» ακόμα και ο πρωθυπουργός, και θέτει το δικό του δίλημμα. Ψήφο στους κυβερνητικούς σχηματισμούς ή πρόωρες εκλογές. Και τσιμπάει ολόκληρη η Ελλάδα. Μέσα σε λίγες ημέρες οι Έλληνες αισθάνθηκαν ότι εκβιάζονται και ξαφνικά το σημαντικότερο δικαίωμα που τους εξασφαλίζει μία Δημοκρατία μετατρέπεται σε βαρίδι.
Τα άκουσα και από δικούς μου ανθρώπους. «Δεν θα δώσω τη χαρά στο τάδε κόμμα να προσμετρήσει την ψήφο μου στο δυναμικό του». Άνθρωποι, νέοι κατά κανόνα, που λειτουργούν ακόμα υπό το πρίσμα της ποδοσφαιροποιημένης πολιτικής. Αυτής που έχει ρημάξει τον τόπο τα τελευταία 30 χρόνια. Οι ψηφοφόροι «τσίμπησαν» και στις σημαντικότερες αυτοδιοικητικές εκλογές της χώρας, αναμετρήθηκαν τελικά ιδέες άσχετες με την τοπική αυτοδιοίκηση.
Οι εποχές όμως αλλάζουν. Το ίδιο και οι ανάγκες, αλλά και οι συνειδήσεις. Και αυτές οι εκλογές στην ουσία ανέδειξαν δυο δυναμικές. Η μία, και πλειοψηφούσα, αυτή της απάθειας, της ισοπέδωσης, της μιζέριας και της αδιαφορίας, που εκφράστηκε με την κατά συνείδηση αποχή.
Ας πούμε ότι ήσουν στους ευσυνείδητα απέχοντες. Εσύ προσωπικά χάρηκες με τον τρόπο που εκλήφθηκε το μήνυμά σου από τα κόμματα; Αισθάνθηκες δικαιωμένος συνειδησιακά όταν ο κάθε τελειωμένος πολιτικός έβγαινε στο γυαλί και εξηγούσε σε δημοσιογράφους και στο τηλεοπτικό κοινό τι σημαίνει για ολόκληρη την κοινωνία και τη χώρα η δική σου αποχή; Σε τίμησε ο τρόπος που τελικά το κάθε κόμμα προσμέτρησε την αποχή σου στην δική του δυναμική; Πώς σου φάνηκε το γεγονός ότι ξαφνικά έγινες ταυτόχρονα νεοδημοκράτης, πασόκος, κουκουές, αριστερός και ακροδεξιός;
Γιατί στο τέλος, αυτό που μένει, και που έχουν μαλλιάσει τα δάχτυλά μου να γράφουν μέρες τώρα, είναι ότι κάποιοι άνθρωποι αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης, και κάποιοι άλλοι αποχωρούν. Καλό είναι το οποιοδήποτε κοινωνικό μήνυμα που περνάει στους νέους ιθύνοντες να είναι ρεαλιστικό και με όρους πρακτικούς. Δηλαδή με την ψήφο, και όχι με ένα laptop στον καναπέ όπου ο καθένας λέει το μακρύ και το κοντό του, που τελικά το παίρνει ο κάθε πολιτικός ή δημοσιογράφος και το παραποιεί κατά το δοκούν.
Η άλλη δυναμική που αναδείχθηκε δειλά δειλά, ακόμα και με ένα μικρό ποσοστό επί του συνολικού εκλογικού σώματος, απέδειξε ότι ορισμένοι δεν χάνουν την ελπίδα και την αισιοδοξία τους, και δεν παραιτούνται μπροστά στον σκοταδισμό, τον συντηρητισμό, την κομματική αλαζονεία και την ισοπέδωση. Είναι η δυναμική που απέδειξε ότι δεν εκβιάζεται ούτε από λαϊκιστές πολιτικούς, ούτε από τον όχλο, ούτε από παπάδες, ούτε από την ευρύτερη μιζέρια του «κάθομαι στον καναπέ και περιμένω το μάννα εξ ουρανού».
Οι νίκες Καμίνη – Μπουτάρη στους δύο μεγάλους Δήμους της χώρας, σηματοδοτούν τα αποτελέσματα που μπορεί να αποφέρει η συσπείρωση προοδευτικών δυνάμεων, σε υπερκομματικό επίπεδο, κρίνοντας τον υποψήφιο ως άνθρωπο και όχι ως κομματική επιλογή. Ασχέτως του τί διατυμπανίζει το ΠΑΣΟΚ, οι συγκεκριμένες δύο μεγάλες νίκες ανέδειξαν εκείνο το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας που σκέφτεται και δρα με βάση τις ικανότητες ενός ανθρώπου και όχι του κομματικού του καπελώματος. Σε αντίθεση με τον όχλο που θα επιθυμούσε μία διάλυση της χώρας ως λύση από το πολιτικό αδιέξοδο, η νίκη Καμίνη – Μπουτάρη, προτείνει μία σύγχρονη λύση που μπορεί να λειτουργήσει παραδειγματικά για μελλοντικές υποψηφιότητες, όχι μόνο σε τοπικό αλλά και σε εθνικό επίπεδο.
