Θα προσπαθήσω να εκφράσω την απορία μου όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται, αν και πάλι έχω την αίσθηση ότι τελικά μόνο κατά προσέγγιση θα εκληφθεί: Τι άλλο πρέπει να βγει στη φόρα μέχρι ο κόσμος να πάρει ΟΛΟΥΣ τους παπάδες με τις ντομάτες; Μέχρι να γίνει πάγιο και μείζον κοινωνικό αίτημα ο διαχωρισμός Κράτους – εκκλησίας; Μέχρι η Δικαιοσύνη να ασκεί διώξεις για κάθε είδους «θρησκευτική» απάτη;
Η εισαγωγή περί ξεκαθαρίσματος αναφέρεται σε αυτό το «ΟΛΟΥΣ» και προφανώς απευθύνεται στον τραγικό αμνό του θεού που έχει έτοιμη την κλισέ απάντηση: «Ναι, αλλά εγώ ξέρω έναν παππούλη που είναι άγιος άνθρωπος και βοηθάει τους ανθρώπους…», κλπ κλπ. Προφανώς όμως, ο συγκεκριμένος παππούλης δεν ντρέπεται για τα καμώματα των συναδέλφων του, εφόσον παραμένει ιερέας σε κάποια εκκλησία, καθώς:
Α) Δέχεται να μην φορολογείται, άρα να μην συμβάλλει στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη του Κράτους.
Β) Τάσσεται στο πλευρό των συντηρητικών, σεξιστικών και διαχωριστικών αποφάσεων της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου καθώς είναι υποχρέωσή του, και
Γ) Συνεχίζει και φοράει τα ίδια ράσα και σύμβολα που ιστορικά έχουν προκαλέσει τις μεγαλύτερες αιματοχυσίες και απάτες κατά της ανθρωπότητας.
Για παράδειγμα, το ζήτημα δεν είναι αν ένας φασίστας έχει αγνές προθέσεις. Το πρόβλημα του φασίστα είναι ότι ο χαρακτηρισμός «φασίστας» υποδηλώνει την ένταξή του σε ένα γενικότερο ηθικό πλαίσιο που ονομάζεται Φασισμός. Εφόσον λοιπόν συνεχίζει και φοράει το περιβραχιόνιο με τον αγκυλωτό σταυρό, θα είναι μέρος και υποστηρικτής αυτού του ηθικού πλαισίου κι ας μοιράζει γλειφιτζούρια σε όλα τα παιδάκια του κόσμου.
Για άλλο παράδειγμα, δεν μπορώ εγώ να πάω να γίνω ΜΑΤατζής αν δεν έχω κάποιου είδους ηδονή με το ξύλο και την ψεύδο-εξουσία. Και αν δεν είχα, με αυτά που έβλεπα γύρω μου θα δήλωνα παραίτηση και θα το γύρναγα σε Πυροσβέστης.
Στην περίπτωση λοιπόν του καλού παππούλη, εάν οι προθέσεις του ήταν όντως αγνές, θα είχε πετάξει ράσα και σταυρούς και θα έπραττε κοινωνικό έργο με άλλους τρόπους. Ποιος όμως θα αφήσει το γλυκό βόλεμα του παγκαριού όπου οι άβουλοι αμνοί καταθέτουν καθημερινά τον οβολό τους; Ποιος θα δεχτεί να πληρώνει φόρους στο καθεξής; Ποιος θα γυρίσει πλάτη στις έτοιμες μπίζνες από πολιτικούς και άτομα της ευρύτερης κοινωνίας της κάθε ενορίας; Αλλά κυρίως ποιος θα είχε τα μούτρα και το κουράγιο να πει στους ανθρώπους που τον εμπιστεύονται ότι τόσα χρόνια τους δίδασκε παραμύθια; Ποιος θα είχε το κουράγιο να σταθεί ενώπιος στην κοινωνία και να αποκαλύψει τις απάτες του;
Μάλλον κανείς. Και αν τελικά υπήρξε ή υπάρχει κάποιος, τότε δεν φοράει πλέον ράσα, άρα δεν τον αφορούν και αυτά που γράφω.
Στην μεγαλύτερη απάτη κατά της ανθρωπότητας που ονομάζεται «θρησκεία» συνέβαλαν πολλοί μάγειρες μέχρι να βρεθεί η τέλεια συνταγή για το κουτόχορτο. Όμως, δεν αρκεί μόνο το κουτόχορτο να είναι καλό. Πρέπει και το πεπτικό σύστημα του προβάτου να συντονίζεται σε πλήρη αρμονία με τα συστατικά του κουτόχορτου για να χωνευθεί κανονικά. Διότι αν το στομάχι δεν το σηκώνει, τότε το κουτόχορτο με ένα επιδέξιο ξερατό σκάει στη μούρη του μάγειρα.
Εδώ όμως οι περισσότεροι χτυπάνε μία σοδίτσα, ρίχνουν και ένα ρέψιμο και συνεχίζουν τη βοσκή. Και οι ρασοφόροι μάγειρες συνεχίζουν το έργο τους. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Μπε!
Η εισαγωγή περί ξεκαθαρίσματος αναφέρεται σε αυτό το «ΟΛΟΥΣ» και προφανώς απευθύνεται στον τραγικό αμνό του θεού που έχει έτοιμη την κλισέ απάντηση: «Ναι, αλλά εγώ ξέρω έναν παππούλη που είναι άγιος άνθρωπος και βοηθάει τους ανθρώπους…», κλπ κλπ. Προφανώς όμως, ο συγκεκριμένος παππούλης δεν ντρέπεται για τα καμώματα των συναδέλφων του, εφόσον παραμένει ιερέας σε κάποια εκκλησία, καθώς:
Α) Δέχεται να μην φορολογείται, άρα να μην συμβάλλει στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη του Κράτους.
Β) Τάσσεται στο πλευρό των συντηρητικών, σεξιστικών και διαχωριστικών αποφάσεων της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου καθώς είναι υποχρέωσή του, και
Γ) Συνεχίζει και φοράει τα ίδια ράσα και σύμβολα που ιστορικά έχουν προκαλέσει τις μεγαλύτερες αιματοχυσίες και απάτες κατά της ανθρωπότητας.
Για παράδειγμα, το ζήτημα δεν είναι αν ένας φασίστας έχει αγνές προθέσεις. Το πρόβλημα του φασίστα είναι ότι ο χαρακτηρισμός «φασίστας» υποδηλώνει την ένταξή του σε ένα γενικότερο ηθικό πλαίσιο που ονομάζεται Φασισμός. Εφόσον λοιπόν συνεχίζει και φοράει το περιβραχιόνιο με τον αγκυλωτό σταυρό, θα είναι μέρος και υποστηρικτής αυτού του ηθικού πλαισίου κι ας μοιράζει γλειφιτζούρια σε όλα τα παιδάκια του κόσμου.
Για άλλο παράδειγμα, δεν μπορώ εγώ να πάω να γίνω ΜΑΤατζής αν δεν έχω κάποιου είδους ηδονή με το ξύλο και την ψεύδο-εξουσία. Και αν δεν είχα, με αυτά που έβλεπα γύρω μου θα δήλωνα παραίτηση και θα το γύρναγα σε Πυροσβέστης.
Στην περίπτωση λοιπόν του καλού παππούλη, εάν οι προθέσεις του ήταν όντως αγνές, θα είχε πετάξει ράσα και σταυρούς και θα έπραττε κοινωνικό έργο με άλλους τρόπους. Ποιος όμως θα αφήσει το γλυκό βόλεμα του παγκαριού όπου οι άβουλοι αμνοί καταθέτουν καθημερινά τον οβολό τους; Ποιος θα δεχτεί να πληρώνει φόρους στο καθεξής; Ποιος θα γυρίσει πλάτη στις έτοιμες μπίζνες από πολιτικούς και άτομα της ευρύτερης κοινωνίας της κάθε ενορίας; Αλλά κυρίως ποιος θα είχε τα μούτρα και το κουράγιο να πει στους ανθρώπους που τον εμπιστεύονται ότι τόσα χρόνια τους δίδασκε παραμύθια; Ποιος θα είχε το κουράγιο να σταθεί ενώπιος στην κοινωνία και να αποκαλύψει τις απάτες του;
Μάλλον κανείς. Και αν τελικά υπήρξε ή υπάρχει κάποιος, τότε δεν φοράει πλέον ράσα, άρα δεν τον αφορούν και αυτά που γράφω.
Στην μεγαλύτερη απάτη κατά της ανθρωπότητας που ονομάζεται «θρησκεία» συνέβαλαν πολλοί μάγειρες μέχρι να βρεθεί η τέλεια συνταγή για το κουτόχορτο. Όμως, δεν αρκεί μόνο το κουτόχορτο να είναι καλό. Πρέπει και το πεπτικό σύστημα του προβάτου να συντονίζεται σε πλήρη αρμονία με τα συστατικά του κουτόχορτου για να χωνευθεί κανονικά. Διότι αν το στομάχι δεν το σηκώνει, τότε το κουτόχορτο με ένα επιδέξιο ξερατό σκάει στη μούρη του μάγειρα.
Εδώ όμως οι περισσότεροι χτυπάνε μία σοδίτσα, ρίχνουν και ένα ρέψιμο και συνεχίζουν τη βοσκή. Και οι ρασοφόροι μάγειρες συνεχίζουν το έργο τους. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Μπε!
