Στον εορτασμό του χριστιανικού ορθόδοξου Πάσχα, σύσσωμη η πολιτική ηγεσία, τα ΜΜΕ, οι διάσημοι και η κουτσή Μαρία έσπευσαν να μας στείλουν ευχές και να μας υπενθυμίσουν το μήνυμα της ανάστασης του Ιησού Χριστού. Παρόμοια ευχολόγια και διδαχές εκφράζονται άλλωστε και σε άλλες γιορτές, όπως τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά, και φυσικά το αγαπημένο των πολιτικών, η 17η Νοεμβρίου.
Πάνω στα παπαγαλίσματα και τα μηνύματα-κονσέρβες λαϊκής κατανάλωσης, φαίνεται ότι οι περισσότεροι επιλέγουν να ξεχνούν τα μηνύματα και τα ιστορικά διδάγματα της 21ης Απριλίου του 1967. Πετάνε ένα «ας ελπίσουμε να μην ξαναπεράσουμε τα σκοτεινά χρόνια της δικτατορίας» και θαρρούν πως ξεμπερδεύουν. Ορισμένοι που είναι ακόμα πιο εκτός πραγματικότητας λένε πράγματα όπως «η δημοκρατία σήμερα είναι πιο ισχυρή όσο ποτέ άλλοτε».
Η τραγική ιστορία της δικτατορίας στην Ελλάδα την περίοδο 1967-74 είναι ένα αρκετά σύνθετο γεγονός, αλλά με πολύ ωφέλιμα και συγκεκριμένα διδάγματα. Με βασικό πυλώνα την εσωτερική πολιτική αστάθεια που επέτρεψε σε παρακρατικά, και εξωτερικά στοιχεία να ανατρέψουν το δημοκρατικό πολίτευμα, η χούντα μέσα σε λίγες ημέρες έδειξε πόσο ανίσχυροι μπορούν να καταστούν θεσμοί και πολίτες όταν δεν υπάρχει οργανωμένο Κράτος. Διότι, τα στρατηγικά παιχνίδια της τότε Αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής και του εγχώριου αντί-κομμουνιστικού ρεύματος, βασίστηκαν κυρίως στην εκτεταμένη κρίση της πολιτικής και του πολιτεύματος της χώρας μας.
Ένα Κράτος και το πολίτευμά του αποδομούνται και αποδιοργανώνονται, όταν δεν εφαρμόζονται οι νόμοι, δεν υπάρχει σωστή αξιοκρατία και ιεραρχία, δεν λαμβάνονται πολιτικές και λειτουργικές ευθύνες, δεν ισχυροποιούνται οι σωστές κοινωνικές δομές, δεν λειτουργούν σωστά οι εκάστοτε κοινωνικές διαδικασίες, και οι τρεις βασικές εξουσίες, ήτοι η νομοθετική, η εκτελεστική και η δικαστική δεν είναι διακριτές. Σε ένα τέτοιο κράτος, είναι πολύ εύκολο είτε να παρεισφρήσουν εξωγενείς παράγοντες, είτε να προκύψει μία ανεξέλεγκτη χαοτική και αναρχική κοινωνική δομή, από την οποία αναδύονται επικίνδυνοι άνθρωποι με επικίνδυνα μυαλά, καθώς και παρακρατικά στοιχεία.
Ο εξωτερικός «δάκτυλος» ήταν ανέκαθεν μία ωραία πιπίλα για τον ελληνικό λαό και η τέλεια αποποίηση ευθυνών για την κατάντια ενός Κράτους που συνεχίζει να αρνείται τον εκδημοκρατισμό και εκσυγχρονισμό των δομών του, αν και έχει συσταθεί εδώ και 190 περίπου χρόνια. Ακόμα και στα χρόνια της μεταπολίτευσης, όπου η είσοδος στην Ε.Ε., η μακροχρόνια ειρηνική περίοδος και η οικονομική ανάπτυξη, θα μπορούσαν να αποτελέσουν στοιχεία προς την ισχυροποίηση του πολιτεύματος, η ελληνική κοινωνία επιμένει με πείσμα στην αποδιοργάνωση του Κράτους. Επιμένει στη συνέχιση αρνητικών τακτικών, όπως η διαφθορά, η τρομολαγνία του πολιτικού κόστους, η πελατειακή σχέση πολιτών-πολιτικών, η ανομία, η φοροδιαφυγή, η ατιμωρησία και η γενικότερη αποφυγή ανάληψης ευθυνών σε κάθε τομέα του κοινωνικού ιστού.
Στη χώρα που ο καθένας κοιτάει την πάρτη του και κανέναν δεν βαραίνει καμία ευθύνη, είναι εξ’ ορισμού αδύνατο να υπάρχει κοινωνική συνοχή και δομημένο Κράτος. Παρόλο που είδαμε τι συνέβη στα αποδιοργανωμένα Κράτη πριν περίπου 40 χρόνια, σήμερα επιλέγουμε και πάλι να εθελοτυφλούμε στη συνεχιζόμενη κατάρρευση και απαξίωση του πολιτικού μας συστήματος.
Η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 δίνει λοιπόν ένα αρκετά σαφές μήνυμα: Όταν μία κοινωνία αδυνατεί να συνεργαστεί και να εργαστεί συλλογικά προκειμένου να δημιουργήσει ένα οργανωμένο και λειτουργικό Κράτος, τότε αυτή γίνεται βορά στις βλέψεις του οποιουδήποτε ψυχάκια, εσωτερικού ή εξωτερικού συμφέροντος, και γενικώς κάθε είδους αντιδημοκρατικού στοιχείου.
Διότι σε ένα αποδιοργανωμένο Κράτος, ορισμένοι αποδέχονται με ενθουσιασμό τα λόγια του κυριούλη παρακάτω…
Πάνω στα παπαγαλίσματα και τα μηνύματα-κονσέρβες λαϊκής κατανάλωσης, φαίνεται ότι οι περισσότεροι επιλέγουν να ξεχνούν τα μηνύματα και τα ιστορικά διδάγματα της 21ης Απριλίου του 1967. Πετάνε ένα «ας ελπίσουμε να μην ξαναπεράσουμε τα σκοτεινά χρόνια της δικτατορίας» και θαρρούν πως ξεμπερδεύουν. Ορισμένοι που είναι ακόμα πιο εκτός πραγματικότητας λένε πράγματα όπως «η δημοκρατία σήμερα είναι πιο ισχυρή όσο ποτέ άλλοτε».
Η τραγική ιστορία της δικτατορίας στην Ελλάδα την περίοδο 1967-74 είναι ένα αρκετά σύνθετο γεγονός, αλλά με πολύ ωφέλιμα και συγκεκριμένα διδάγματα. Με βασικό πυλώνα την εσωτερική πολιτική αστάθεια που επέτρεψε σε παρακρατικά, και εξωτερικά στοιχεία να ανατρέψουν το δημοκρατικό πολίτευμα, η χούντα μέσα σε λίγες ημέρες έδειξε πόσο ανίσχυροι μπορούν να καταστούν θεσμοί και πολίτες όταν δεν υπάρχει οργανωμένο Κράτος. Διότι, τα στρατηγικά παιχνίδια της τότε Αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής και του εγχώριου αντί-κομμουνιστικού ρεύματος, βασίστηκαν κυρίως στην εκτεταμένη κρίση της πολιτικής και του πολιτεύματος της χώρας μας.
Ένα Κράτος και το πολίτευμά του αποδομούνται και αποδιοργανώνονται, όταν δεν εφαρμόζονται οι νόμοι, δεν υπάρχει σωστή αξιοκρατία και ιεραρχία, δεν λαμβάνονται πολιτικές και λειτουργικές ευθύνες, δεν ισχυροποιούνται οι σωστές κοινωνικές δομές, δεν λειτουργούν σωστά οι εκάστοτε κοινωνικές διαδικασίες, και οι τρεις βασικές εξουσίες, ήτοι η νομοθετική, η εκτελεστική και η δικαστική δεν είναι διακριτές. Σε ένα τέτοιο κράτος, είναι πολύ εύκολο είτε να παρεισφρήσουν εξωγενείς παράγοντες, είτε να προκύψει μία ανεξέλεγκτη χαοτική και αναρχική κοινωνική δομή, από την οποία αναδύονται επικίνδυνοι άνθρωποι με επικίνδυνα μυαλά, καθώς και παρακρατικά στοιχεία.
Ο εξωτερικός «δάκτυλος» ήταν ανέκαθεν μία ωραία πιπίλα για τον ελληνικό λαό και η τέλεια αποποίηση ευθυνών για την κατάντια ενός Κράτους που συνεχίζει να αρνείται τον εκδημοκρατισμό και εκσυγχρονισμό των δομών του, αν και έχει συσταθεί εδώ και 190 περίπου χρόνια. Ακόμα και στα χρόνια της μεταπολίτευσης, όπου η είσοδος στην Ε.Ε., η μακροχρόνια ειρηνική περίοδος και η οικονομική ανάπτυξη, θα μπορούσαν να αποτελέσουν στοιχεία προς την ισχυροποίηση του πολιτεύματος, η ελληνική κοινωνία επιμένει με πείσμα στην αποδιοργάνωση του Κράτους. Επιμένει στη συνέχιση αρνητικών τακτικών, όπως η διαφθορά, η τρομολαγνία του πολιτικού κόστους, η πελατειακή σχέση πολιτών-πολιτικών, η ανομία, η φοροδιαφυγή, η ατιμωρησία και η γενικότερη αποφυγή ανάληψης ευθυνών σε κάθε τομέα του κοινωνικού ιστού.
Στη χώρα που ο καθένας κοιτάει την πάρτη του και κανέναν δεν βαραίνει καμία ευθύνη, είναι εξ’ ορισμού αδύνατο να υπάρχει κοινωνική συνοχή και δομημένο Κράτος. Παρόλο που είδαμε τι συνέβη στα αποδιοργανωμένα Κράτη πριν περίπου 40 χρόνια, σήμερα επιλέγουμε και πάλι να εθελοτυφλούμε στη συνεχιζόμενη κατάρρευση και απαξίωση του πολιτικού μας συστήματος.
Η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 δίνει λοιπόν ένα αρκετά σαφές μήνυμα: Όταν μία κοινωνία αδυνατεί να συνεργαστεί και να εργαστεί συλλογικά προκειμένου να δημιουργήσει ένα οργανωμένο και λειτουργικό Κράτος, τότε αυτή γίνεται βορά στις βλέψεις του οποιουδήποτε ψυχάκια, εσωτερικού ή εξωτερικού συμφέροντος, και γενικώς κάθε είδους αντιδημοκρατικού στοιχείου.
Διότι σε ένα αποδιοργανωμένο Κράτος, ορισμένοι αποδέχονται με ενθουσιασμό τα λόγια του κυριούλη παρακάτω…
