Μία από τις πολλές κοινωνικές αδικίες που αντιμετωπίζουν αρκετοί πολίτες αυτής της χώρας είναι η απόπειρα διαλόγου με έναν Ελληναρά. Αυτό το σκηνικό θα μπορούσε να παρομοιαστεί με το επίπεδο «διαλόγου» που έχει κάποιος με ένα από αυτά τα αρκουδάκια που κάθε φορά που του ζουλάς την κοιλίτσα βγάζει και διαφορετικό ήχο. Στην αρχή έχει πλάκα, αλλά μετά από λίγο το αρκουδάκι αρχίζει να επαναλαμβάνει τους ίδιους ήχους.
Όταν αναφερόμαστε στη λεκτική επιχειρηματολογία των Ελληναράδων, συνήθως εννοούμε αυτή την ακατανόητη ροή ήχων προς το αυτί μας, η οποία δεν έχει καμία συνοχή ούτε ως προς το περιεχόμενο της συζήτησης, αλλά ούτε και ως προς τη δική μας επιχειρηματολογία. Συνήθως δε, συνοδεύεται και με υψηλά επίπεδα παραλογισμού και έντασης φωνής. Η συγκεκριμένη τακτική χρησιμοποιείται από τα πρωτεύοντα με ιδιαίτερη επιτυχία (όπως έχει προαναφερθεί), αλλά θα περίμενε κανείς πως σε μία πολιτισμένη κοινωνία όπως αυτή της νοτιοανατολικής κουτσουλιάς της Ευρώπης θα είχε ξεπεραστεί εδώ και αρκετά χρόνια.
Στην καταγραφή των διαλόγων που ακολουθούν, σημειώνουμε ως «ΕΛ.» τον Ελληναρά, και ως «Απ.» την πιθανή απάντηση που μπορούμε να δώσουμε στην προσπάθειά μας να διατηρηθεί η συνοχή στο διάλογο.
Παράδειγμα 1
ΕΛ.: Αυτό που σου λέω εγώ!
Απ.: Ε πες το πια!
Παράδειγμα 2
ΕΛ.: Για κάνε μου τη χάρη.
Απ.: Τί κακομαθημένος!
Παράδειγμα 3
ΕΛ.: Με ειρωνεύεσαι;
Απ.: Ναι.
Παράδειγμα 4
ΕΛ.: Ρε ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;
Απ.: Π...π... πατέρα;;;
Παράδειγμα 5 (Ψαγμένο)
ΕΛ.: Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, οι άλλοι τρώγαν βελανίδια.
Απ.: ...και όταν εμείς χτίζαμε Εκκλησίες, οι άλλοι πήγαιναν στο διάστημα.
Παράδειγμα 6
ΕΛ.: Άντε γαμήσου ρε μαλάκα!
Απ.: Μήπως αντιφάσκεις;
Στα παραπάνω παραδείγματα, μετά την απάντησή μας, ο Ελληναράς θα αντιδρούσε είτε βίαια, είτε επαναλαμβάνοντας την ίδια φράση ακόμα πιο δυνατά σε περίπτωση που δεν τον ακούσαμε προσεκτικά τις προηγούμενες δέκα φορές. Παρά, λοιπόν, τις θετικές μας προσπάθειες να επαναφέρουμε το διάλογο σε λογικά πλαίσια, το πιο πιθανό θα είναι να ξεπέσει και πάλι στον παραλογισμό.
Ας δούμε τα προηγούμενα έξι παραδείγματα να λαμβάνουν χώρα μεταξύ δύο Ελληναράδων.
Παράδειγμα 1
ΕΛ.1: Αυτό που σου λέω εγώ!
ΕΛ.2: Άσε ρε μαλάκα!
Παράδειγμα 2
ΕΛ.1: Για κάνε μου τη χάρη.
ΕΛ.2: Άσε ρε μαλάκα!
Παράδειγμα 3
ΕΛ.1: Με ειρωνεύεσαι;
ΕΛ.2: Άσε ρε μαλάκα!
Παράδειγμα 4
ΕΛ.1: Ρε ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;
ΕΛ.2: Άσε ρε μαλάκα!
Παράδειγμα 5 (Ψαγμένο)
ΕΛ.1: Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, οι άλλοι τρώγαν βελανίδια.
ΕΛ.2: Έεετσι!
Παράδειγμα 6
ΕΛ.1: Άντε γαμήσου ρε μαλάκα!
ΕΛ.2: Άσε ρε μαλάκα!
Παρόλα αυτά, ο συγκεκριμένος παραλογισμός δεν φαίνεται να επηρεάζει άμεσα την καθημερινή επικοινωνία μεταξύ Ελληναράδων αφού για κάποιον άγνωστο λόγο η κοινωνική συνοχή της Ελληναρίστικης πλειοψηφίας παραμένει σταθερή.
Ηθικόν δίδαγμα: Πιο εύκολα περνάει μία καμήλα μέσα από την κεφαλή μίας βελόνας, παρά ο ήχος των παλλόμενων φωνητικών σου χορδών μέσα στο ακουστικό νεύρο ενός Ελληναρά.
