Βιώσιμη Αθήνα. Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;

Ορισμένα πράγματα στο κέντρο της Αθήνας, δεν λειτουργούν. Όχι «δεν λειτουργούν σωστά»... Απλά ΔΕΝ λειτουργούν. Επειδή όμως για τους περισσότερους θεωρούνται είτε ανάξια λόγου, είτε μέρος της «γραφικότητας», μόνο μία ελάχιστη μειοψηφία απαιτεί την ορθή λειτουργία τους. Η παρακάτω λίστα είναι ενδεικτική και μη εξαντλητική. Συνοδεύεται δε, με το άσμα που λέει: «Κορόιδο;… Εντάααξει»

• Οι λεωφορειολωρίδες στην Ιπποκράτους και Χαριλάου Τρικούπη.
• Οι διαβάσεις ΑΜΕΑ.
• Η διαγράμμιση του δρόμου ως διάβαση ΑΜΕΑ στη Σόλωνος και Χαριλάου Τρικούπη γωνία.
• Το ειδικό πλακόστρωτο για τυφλούς.
• Η λειτουργία του Εθνικού Κήπου, του Πεδίου του Άρεως και του Λυκαβηττού, ως πάρκα.
• Οι αναρτημένοι πίνακες με τα δρομολόγια των λεωφορείων στις στάσεις.
• Οι διαβάσεις πεζών.
• Οι πεζόδρομοι του Ψυρρή.
• Η πλατεία Ομονοίας.
• Το φανάρι που αναβοσβήνει κίτρινα βελάκια για τους οδηγούς και πράσινο για τους πεζούς.
• Τα σήματα του ΚΟΚ.
• Η Τροχαία.
• Η ελεύθερη και απερίσκεπτη πρόσβαση σε πεζοδρόμια και πεζόδρομους.
• Το ποδήλατο.
• Τα παιδικά πάρκα.
  

Η καθημερινή ποιότητα ζωής δεν έχει και ιδιαίτερη σχέση με το εισόδημα, το αυτοκίνητο, τη γκόμενα και το lifestyle. (Ξέρω, σοκαρίστηκες!). Η ευχάριστη καθημερινότητα εγγυάται ότι όλοι οι κάτοικοι μίας πόλης ανεξαρτήτως εισοδημάτων και προσωπικών φιλοδοξιών, έχουν ίσα δικαιώματα και πρόσβαση σε μία πιο φυσική και χαλαρή ζωή. Εάν αυτό δεν είναι προτεραιότητα σε μία κοινωνία, τότε δεν μπορώ να σκεφτώ τι μπορεί να είναι.

Σίγουρα πάντως δεν μπορεί να είναι σημαντικότερη η πολιτική «προσπάθεια» που καταβάλλεται μέχρι τώρα αφού στοχεύει κυρίως σε εντυπώσεις και όχι σε πρακτικές λύσεις. Τί να τον κάνω εγώ τον πεζόδρομο, άμα συνεχώς καταλαμβάνεται από σταθμευμένα οχήματα και διερχόμενα δίκυκλα; Πώς να πάρει τη στροφή το ολοκαίνουργιο λεωφορείο της ΕΘΕΛ, εάν στη γωνία έχει παρκάρει ένα 4x4; Πώς να πάω για τρέξιμο αν ο πλησιέστερος υπερσύγχρονος στίβος είναι 40 λεπτά απόσταση και μέσα στην κίνηση; Γιατί να χρησιμοποιήσω τα οικολογικά Μέσα Μαζικής Μεταφοράς όταν κανείς δεν μου εγγυάται πότε θα φύγω και πότε θα φτάσω κάπου;

Οι προτεραιότητες σε μία κοινωνία, ακόμα και μία μικρή όπως αυτής μίας πόλης, δείχνουν και το γενικότερο επίπεδο πολιτισμού της συγκεκριμένης κοινωνίας. Αν, για παράδειγμα, τα μέλη της κοινωνίας είχαν όντως βούληση να χρησιμοποιούν ποδήλατα αντί για αυτοκίνητα, θα κρατούσαν δάδες έξω από το δημαρχείο και θα απαιτούσαν ποδηλατόδρομους.

Κυριαρχεί όμως η αντίληψη ότι πάντα υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα από τους ποδηλατόδρομους, τα πάρκα, τους πεζόδρομους, τη σωστή συγκοινωνία και γενικά όλες αυτές τις λεπτομέρειες που δίνουν χρώμα στην καθημερινότητά μας. Η αντίληψη όμως αυτή είναι σαθρή καθώς αν υπήρχαν αυτά, θα υπήρχε και χρόνος και καλύτερη διάθεση να αντιμετωπιστούν τα υπόλοιπα. Αυτό όμως δεν είναι κατανοητό ούτε από την πλειοψηφία και επομένως ούτε από την πολιτική ηγεσία.

Προς το παρόν, ένα μέρος της πλειοψηφίας ζητά ελεύθερους χώρους για να τους μετατρέψει σε τρέντι καφετέριες. Ένα άλλο μέρος, ζητά καφετέριες όπου μπορεί να πάει για μόστρα και όχι ελεύθερες πλατείες χωρίς τραπεζάκια. Η υπόλοιπη πλειοψηφία σφυρίζει αδιάφορα... και όλοι μαζί βρίζουν, κορνάρουν και μιζεριάζουν κάθε μέρα.

(Θα επανέλθω στην Αθήνα. Έχω πολλά να σούρω!)