ελληνάκι, το [eliˈnakʲi] (αντιθ. Ελληναράς), 1.αυτός που κατάγεται από την Ελλάδα ή που ανήκει στο ελληνικό έθνος και που είναι υποχρεωμένος να ανέχεται Ελληναράδες. 2. αυτός που έχει ελληνική ιθαγένεια ή υπηκοότητα και αυτό δεν το θεωρεί προτέρημα σε σχέση με ιθαγενείς ή υπηκόους άλλων κρατών.
[λόγ. < αρχ. *Ελλην, αιτ. -άκι]
Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013
Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013
Στο σπίτι του κρεμασμένου μιλάμε μόνο για σχοινί
Κάθε Σάββατο βράδυ η εκπομπή "Στην υγειά μας"
προσπαθεί να ψυχαγωγήσει τις τηλεόπληκτες εσώκλειστες ψυχές με τηλεοπτικά λαϊκά
γλέντια. Και ο Σπύρος, μετά από τόσα χρόνια που κάνει την ίδια δουλειά, έχει
απλά κουραστεί. Αλλά συνεχίζει. Λόγω δουλειάς, λόγω γούστου, δεν ξέρω. Το
βλέπεις στο πρόσωπό του. Και αυτό το πρόσωπο, στα μάτια μου βγάζει αυτόν τον
παραιτημένο λαϊκό ήρωα που σέρνεται σε έναν ανούσιο νταλκά νοσταλγίας και
λατρείας για το παρελθόν και το συναίσθημα, που απλά περιμένει να λυτρωθεί από
τον θάνατο. Χωρίς καμία λατρεία για το παρόν ή προσμονή για το μέλλον. Αυτός ο
παραιτημένος, ηττοπαθής μηδενιστής που μεθάει, νοσταλγεί και αδυνατεί να
δημιουργήσει κάτι νέο.
Δεν μιλάω προσωπικά
για τον Σπύρο. Μιλάω για το πρόσωπο και το βλέμμα του που πλέον
αποτυπώνεται στον μέσο Έλληνα. (Αυτόν με τα 1,8 παιδιά). Μιλάω για μία
παρακμιακή εκπομπή που εκφράζει αυτά ακριβώς τα στοιχεία. Μιλάω για την εμμονή
σε καταστάσεις του παρελθόντος, ως μέσο ανακούφισης για το θλιβερό παρόν.
Πριν τον Σπύρο, πέφτει αυλαία σε μία εβδομάδα ανούσιων
αντιπαραθέσεων. Ο Δένδιας που αποκαλεί παράνομο τον ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ που
αντιδρά. Μία παρέλαση από «Εισαγγελάτους» που δίνουν ορισμό στη βία σύμφωνα με
τα γούστα τους. Πριν ήταν της μοδός οι καταλήψεις, πιο πριν η λίστα Λαγκάρντ.
Τώρα πάλι το έλλειμμα του 2009. Τόση κατανάλωση για το παρελθόν, τις διάσπαρτες
ιδέες και τα πολιτικά στρατόπεδα. Ποτέ για το παρόν, τις πραγματικές ανάγκες, τις
ριζικές αλλαγές που έχει ανάγκη το πολιτικό σύστημα, οι σκουριασμένες ιδέες και
η κουτοπόνηρη κούτρα μας. Ποτέ κανένα πάθημα δεν μας έγινε μάθημα. Μόνο αφορμή
για νέους καυγάδες και νέους φανατισμούς.
«Στο σπίτι του κρεμασμένου, δεν μιλάνε για σχοινί», λέει η
λαϊκή ρήση. Εμείς κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. Έχουμε το κουφάρι μπροστά μας και
αναλύουμε το σχοινί μέχρι εξάντλησης. Μέχρι από το κουφάρι να απομείνει
σκελετός και ακόμα και τότε να συνεχίσουμε να αναλύουμε το σχοινί. Μέσα στα
ίδια στρατόπεδα. Εσώκλειστοι στην υποκειμενική μας παράνοια. Αναζητώντας
εξυπνακίστικες ατάκες. Ο μεγαλύτερος εξυπνάκιας κερδίζει. Όλη η εβδομάδα ένας αγώνας
εξυπνακίασης αλλά ταυτόχρονα και σοβαροφάνειας. Μέχρι να έρθει το Σάββατο, η
ελαφρά χαλάρωση της Κυριακής και από Δευτέρα πάλι στο ρινγκ.
Πόσα χρόνια άραγε θα περάσουμε έτσι ακόμα; Πόσες γενιές θα
φυτοζωούν ανάμεσα στα πυρά-φαντάσματα του Εμφυλίου, της ανόητης μικρότητας και μίας
χούφτας πολιτικών ξεφτίλων που απλά «ρουμπώνει» πολιτικούς αντιπάλους στα
κανάλια λες και αναπολεί την προεφηβική γαλαρία; Πόσο συνήθεια μάς έχει γίνει ο
φτηνός λόγος, η ισοπέδωση, ο λαϊκισμός και οι πρετεντερικές αναλύσεις; Ποιος
δίνει ακόμα σημασία στα λαμόγια-πολιτικούς και στα λαμόγια-συνδικαλιστές;
Η οικονομική κρίση θα περάσει. Η μούχλα του παρελθόντος όμως, παλεύει για να μείνει.
Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013
Μπορείς τουλάχιστον να μην περιφέρεσαι στην κοινωνία που θα μεγαλώσουν τα παιδιά μου;
Αφήστε με να σας συστήσω σε μία σπουδαία κυρία του «δημοσιογραφικού»
χώρου. Την Κα Στέλλα Καρατζίκη, η οποία έγινε πανελληνίως γνωστή με αυτό εδώ
(κλικ για μεγέθυνση):
Η αηδία που προκάλεσε, που ανακούφισε πολλούς συμπολίτες μας
από hangover και ενοχλητικά γαστρεντερικά υγρά, φαίνεται δεν σταμάτησε
εκεί. Διότι το συγκεκριμένο κείμενο είχε αναρτηθεί αρχικά από τον Old Boy στο ιστολόγιό του, ως (προφανώς) ειρωνικό απέναντι σε θλιβερά, φασιστοειδή και ανόητα όντα όπως η Κα Καρατζίκη, η οποία
προφανώς δεν έπιασε ακριβώς την ειρωνεία και δύο χρόνια μετά το αναδημοσίευσε
(χωρίς πηγή φυσικά) ως αυτούσιο που εκφράζει την ίδια στο rodos-press.gr.
Οι αντιδράσεις ήταν άμεσες, ακόμα και πριν γίνει αντιληπτή η
λογοκλοπή, και αντί το συγκεκριμένο τοπικό ειδησεογραφικό blog να ζητήσει συγνώμη, κάλυψε την Κα
Καρατζίκη για το περιεχόμενο του άρθρου «της», αφού το κατέβασε πρώτα, στη βάση
ότι... οκ δεν γράφει τίποτα παράλογο. Οι αντιδράσεις ήταν άμεσες και για αυτή την κάλυψη, οπότε
μέσα σε λίγη ώρα κατέβηκε και αυτή η απάντηση.
Η ξεφτίλα όμως δεν έχει τελειωμό. Φαίνεται πως η Κα
Καρατζίκη είχε αναδημοσιεύσει και άλλο άρθρο του Old Boy,
...αλλά και δικό μου,
...στον ιστότοπο www.verena.gr, με ελαφρώς παραποιημένο τίτλο τα οποία μέχρι πριν λίγη ώρα, και πριν το δεύτερο γύρο αντιδράσεων, μόστραραν περήφανα ως πνευματική ιδιοκτησία της Στέλλας. Δυστυχώς και αυτά τα άρθρα κατέβηκαν και οι σύνδεσμοι δεν είναι διαθέσιμοι.
...αλλά και δικό μου,
...στον ιστότοπο www.verena.gr, με ελαφρώς παραποιημένο τίτλο τα οποία μέχρι πριν λίγη ώρα, και πριν το δεύτερο γύρο αντιδράσεων, μόστραραν περήφανα ως πνευματική ιδιοκτησία της Στέλλας. Δυστυχώς και αυτά τα άρθρα κατέβηκαν και οι σύνδεσμοι δεν είναι διαθέσιμοι.
Εκτός από το όνομα και το παρουσιαστικό της Στέλλας, δεν τη
γνωρίζω προσωπικά. Ίσως μάλιστα την τιμάει περισσότερο που μπορεί και κάνει την
λανθάνουσα λογοκλοπή της για να εκφράσει την αρρωστημένη αντίληψή της επώνυμα,
σε αντίθεση με εμένα και τον Old Boy που γράφουμε ανώνυμα. Η Στέλλα όμως με ανησυχεί. Με ανησυχεί που με τόση ευκολία
ξερνάει τον οχετό της και αναδημοσιεύει ξένα άρθρα απροκάλυπτα, ως η καθημερινή νοικοκυραία που ανησυχεί για τη χώρα της με τις σκέψεις άλλων.
Αγαπητή Στέλλα, εγώ προσωπικά ανησυχώ που κουτοπόνηροι
μισάνθρωποι σαν του λόγου σου κυκλοφορούν πολλοί σε αυτή τη χώρα. Και δυστυχώς
καμουφλάρονται με την «μετριότητα» του «απλού πολίτη» που διακαώς θέλεις να
εκφράζεις. Ελπίζω όταν μεγαλώσει το παιδί μου να αποτελείς πενιχρή μειοψηφία.
Ελπίζω κάποια μέρα, η ηρωίδα του βίντεο που ακολουθεί να είσαι εσύ.
Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013
Τρομοκράτες συνειδήσεων
Γράφει ένας (συνομήλικος) φίλος στο status του:
«Τρομοκρατία είναι να σε διώχνουν από την δουλειά να είσαι
άνεργος να σε φορολογούν για περσινά εισοδήματα , να μην έχεις καμία παροχή από
το κράτος , να σε φορολογούν για το παλιό σπίτι των γονιών σου , να σε κλέβουν
για το αυτοκίνητο η μηχανάκι σε δρόμους καρμανιόλες , να σε κλέβουν
μονοπωλιακές εταιρίες στην χώρα με της ευλογίες της κυβέρνησης, να σε λυντσάρουν
σε γραφειοκρατικά γρανάζια σε ότι θέλεις να κάνεις , να παθαίνεις στα
νοσοκομεία της ανέχειας . Αυτή είναι τρομοκρατία , αυτό είναι βία όλα τα υπόλοιπα
είναι αντίδραση.»
Για τα «παιχνίδια» με τις λέξεις και τις έννοιες, έχω τοποθετηθεί στο παρελθόν.
Δεν είναι οι έννοιες που θέλω να σταθώ, ούτε να εκφράσω τη συμφωνία ή τη διαφωνία μου
στο συγκεκριμένο status,
αν και σίγουρα με τρώει η ανάγκη να διαχωρίσω την «τρομοκρατία» από την αδικία,
τη διαφθορά, τη γραφειοκρατία, τον κρατικισμό, τη διαπλοκή, κλπ. Το διάβασα όμως
και αμέσως θυμήθηκα την εφηβεία μου. Και αυτό δεν το αναφέρω υποτιμώντας με
οποιονδήποτε τρόπο αυτόν που – επαναλαμβάνω – αν και συνομήλικος , καταλαβαίνω
με πιο σκεπτικό το γράφει. Το αναφέρω γιατί είναι μία πρόταση που κρύβει μία
πολύ μεγάλη αλήθεια στον τρόπο που η κοινωνία μας έχει καταφέρει να
διαστρεβλώσει έννοιες και να δημιουργεί αδιέξοδα στις φιλοδοξίες και τα όνειρα
πολλών ανθρώπων, ειδικά όταν βρίσκονται στην εφηβεία τους.
Βλέπεις, την περίοδο που ενηλικιώνεσαι σε αυτή τη χώρα,
ανεξαρτήτως νοητικού ή αντιληπτικού επιπέδου, μπορείς να καταλάβεις ότι πολλά πράγματα
δεν λειτουργούν σωστά και ότι στην επικοινωνία σου με τους ανθρώπους,
περισσότερη πέραση έχει η φωνή παρά η επιχειρηματολογία. Ο γραφειοκρατικός
λαβύρινθος που ορθώνεται μπροστά σου με τις πρώτες συναλλαγές με το Δημόσιο, η
αγένεια και αυτή η αίσθηση που για όλα πρέπει να βγάλεις το φίδι από την τρύπα
μόνος σου, με ανύπαρκτο Κράτος πρόνοιας και πραγματικού ενδιαφέροντος προς το
άτομο, δεν είναι ευχάριστη εμπειρία. Το ίδιο ευχάριστη δεν είναι και η εικόνα
που αντικρίζεις στο ελληνικό Πανεπιστήμιο, όταν σύντομα ανακαλύπτεις ότι ο
χώρος που θα έπρεπε να είναι χώρος έρευνας, μελέτης, στοχασμού και ελεύθερης διακίνησης ιδεών,
δεν είναι παρά μία διαρκής προσπάθεια ελιγμών ανάμεσα σε επιστρατεύσεις
κομματόσκυλων, φασιστοειδών στοιχείων εκτός ακαδημαϊκής κοινότητας και ενός αχταρμά
πολιτικοποιημένων καθηγητών και ενός ποσοστού που θέλει να κάνει σωστά και
επιστημονικά τη δουλειά του. Και μετέπειτα, με ή χωρίς πτυχίο, στην αναζήτηση
εργασίας, θα αντιμετωπίσεις εργοδότες με παραξενιές, με στάση κάποιας αόριστης
ανωτερότητας, με παρανομίες εις βάρος σου που θα αναγκαστείς να καταπιείς και εκμετάλλευση
για την οποία δεν θα μπορείς να βρεις το δίκιο σου.
Και εκεί, σε αυτές τις περιόδους ενηλικίωσης είναι που
έρχεσαι αντιμέτωπος με μία από τις μεγαλύτερες λογικές πλάνες της νεοελληνικής
κουλτούρας. Πιστεύεις πως ό,τι εναντιώνεται σε αυτή την καθημερινή σαπίλα της κοινωνίας,
του Ελληναρά, του Κράτους, και της εργασιακής αδικίας, είναι αυτό που είναι
σωστό. Ό,τι καταδικάζει γενικά και αόριστα αυτά που σου δυσκολεύουν τη ζωή, που
βάζουν πλαφόν στις φιλοδοξίες σου και που δημιουργούν μία ανυπόφορη
καθημερινότητα, είναι αυτόματα σύμμαχός σου και ιδεολογικός πόλος έλξης. Το
δόγμα «ή είσαι μαζί μας ή εναντίον μας», αυτό το άθλιο, μονιστικό, φασιστικό
έκτρωμα του ανθρώπινου ολοκληρωτισμού, προβάλλεται πλέον σε οποιαδήποτε
ιδεολογική αναζήτησή σου. Και σου γίνεται οικείο. Λειτουργείς έτσι κι εσύ ο ίδιος
χωρίς να το καταλαβαίνεις. Μπαίνεις σε μία μανιχαϊστική αντίληψη της ιδεολογίας
και της καθημερινότητάς σου, διαιωνίζοντας ιδεολογικά φαντάσματα του
παρελθόντος. Μπερδεύεις τη διαφθορά, τον φασισμό, τον καπιταλισμό, τον
σοσιαλισμό, την ανομία, τη δημοκρατία, τον φιλελευθερισμό, την ισότητα, την
ελευθερία, τον νεοφιλελευθερισμό, τον συντηρητισμό, την απληστία, τη βία, την
τρομοκρατία και την αδικία σε μία σαλάτα χωρίς καμία λογική συνοχή. Και
πετώντας τη σαλάτα σου εδώ κι εκεί, δεξιά και αριστερά, γεμίζεις ακόμα
περισσότερο τον βούρκο της κοινωνίας σου. Με την οργή που περισσεύει, πιστεύεις πως μπορείς να χτίσεις κάτι.
Ευτυχώς για την πραγματικότητα, τις ανθρώπινες κοινωνίες,
και την ανθρώπινη ζωή εν τέλει, οι λογικές πλάνες που προτάσσουν οι δογματικές
και ολοκληρωτικές ιδέες, κάποια στιγμή αποκαλύπτονται και οι άνθρωποι προχωράνε
χωρίς τα δεκανίκια τέτοιων ιδεών. Το να ανακαλύπτεις ότι το σύστημα και η
κοινωνία που ζούμε είναι σάπια, είναι το πρώτο στάδιο. Το να βρεις τον τρόπο να
διώξεις την σαπίλα και την αδικία και να δημιουργήσεις κάτι καλύτερο,
αποφεύγοντας δόγματα, αντιλήψεις και πρακτικές που απέτυχαν στο παρελθόν, είναι
το δεύτερο στάδιο. Και φυσικά, κάτι τέτοιο είναι άθλος στο περιβάλλον και τη
φασαρία που ζεις. Εκεί όμως φαίνεται η πραγματική προσπάθεια, η δυσκολία του
αγώνα και η ουσιαστική επανάσταση. Τους ανθρώπους που έχουν καταφέρει να φέρουν
εις πέρας αυτόν τον προσωπικό αγώνα, αρχίζεις να τους διακρίνεις μέσα στη μάζα
και τελικά αποκτάς την αισιοδοξία που σου λείπει. Βλέποντας απλά, ότι υπάρχουν
και τέτοιοι άνθρωποι στην κοινωνία που ζεις. Ανεξαρτήτως πολιτικού χώρου, ιδεολογικών
πεποιθήσεων, οικονομικής κατάστασης και επαγγελματικής ιδιότητας.
Οπότε, πάμε πάλι...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)