Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2015

Intermission #75 (4 years edition)

Χρόνια τώρα (αν με παρακολουθείς) εξυμνώ την πολιτισμένη πλευρά του ανθρώπου. Τον ορθολογισμό αντί του ενστίκτου. Του πνεύματος αντί του ερπετού. Του διαλόγου αντί της απαξίωσης. Του αμοιβαίου συμβιβασμού αντί της σύγκρουσης. Όμως, εγώ, εσύ, όλοι οι άνθρωποι, έχουμε ισχυρούς δεσμούς με τα πρωτογενή μας συναισθήματα και ένστικτα. Τον έρωτα, το πάθος, την οργή, τη συμπόνια, την απώλεια. Τη χαρά της δημιουργίας και το φόβο του θανάτου. Όσο και αν μεγαλώνουμε, όσο και αν καλλιεργούμε το πνεύμα και το πολιτισμένο στοιχείο μας, τόσο συνειδητοποιούμε ότι μπροστά στα ένστικτα και τα πρωτογεννή εξελικτικά στοιχεία του DNA μας, πολλές φορές είμαστε ανύμποροι να επιβληθούμε.

Τέτοιες στιγμές, εγώ προσωπικά τις απολαμβάνω. Όχι ότι μου δημιουργούν εύθυμα ή χαρούμενα συναισθήματα απαραίτητα, αλλά μου προκαλλούν θαυμασμό για τον άνθρωπο. Για το βάθος και το εύρος του μυαλού και του σώματός του. Γενικά. 

Τέτοιες στιγμές είναι πολύ έντονες σε κηδείες ή σε νοσοκομεία. Είναι απίστευτη η «χώρα» του νοσοκομείου! Οι ασθενείς, οι επισκέπτες, αυτοί που είναι απλά περαστικοί, οι πιο μόνιμοι. Αυτοί που μπαίνουν σε ένα κρίσιμο χειρουργείο και δεν γνωρίζουν πώς και αν θα βγουν έξω μετά από αυτό. Η αίσθηση στους διαδρόμους. Η απόλυτη απομόνωση από τον έξω κόσμο και την επικαιρότητα. Η παύση του χρόνου. Τα χαμηλωμένα βλέμματα και όλες αυτές οι εκατομμύρια σκέψεις που πλημμυρίζουν τις αίθουσες. Λύπες, ελπίδες, σιωπές, βαθιές σκέψεις, απελπισίες, αναμνήσεις. Όλα αυτά που πηγάζουν από τον πρωτόγονο φόβο του θανάτου. Αλλά ταυτόχρονα και ο θρίαμβος του ανθρώπινου πνεύματος. Της επιστήμης. Ο άνθρωπος που βοηθά τον άνθρωπο.

Και δίπλα σε όλον αυτό τον μελαγχολικό και θανατικό αχταρμά, σε μια-δυο πόρτες απόσταση, μπορεί να βρίσκεται ένας άλλος χρωματισμός. Η χαρά της δημιουργίας. Το μαιευτήριο. Πλημμυρισμένο από αχνά, ψιλά κλάματα και χαρούμενους ανθρώπους.

Έχοντας βρεθεί στην πρώτη «χώρα», τη σκοτεινή, πολλές φορές και για διάφορους λόγους, πριν τέσσερα χρόνια ακριβώς σαν σήμερα, 13 Δεκεμβρίου του 2011 (ή 13/12/11 για τους λάτρεις των αριθμο-συμπτώσεων), βρέθηκα στο δεύτερο. Το πολύχρωμο και το δημιουργικό. Ως νέος πατέρας, που ένα μήνα μετά δεν άντεξε και μοιράστηκε τα «χρώματά του», στο ίδιο αυτό ιστολόγιο που σήμερα νεκραναστήθηκε πάλι για λίγο για μία μόνο ανάρτηση. Έτσι απλά για να υπάρχει γραμμένο στο χρόνο, μαζί με όλα τ'άλλα.

Διότι, όσες πολιτικές αναλύσεις και αν γίνουν, όσο και αν καταριόμαστε τη μοίρα μας για αυτή τη χώρα, που της έμελε να κατοικείται από αυτή την κοινωνία, από αυτά τα στραβά, τα ανήθικα και τα άδικα στοιχεία, που βρίζουμε όλη μέρα και που δυσκολεύουν την ανάσα μας και τα όνειρά μας, τα ένστικτα και τα πρωτογεννή συστατικά μας παραμένουν τα ίδια. Σε οποιαδήποτε χώρα και αν μένουμε. Είμαι σίγουρος ότι αυτή η εγκεφαλική και συναισθηματική μεταμόρφωση που συμβαίνει στιγμιαία μέσα σε έναν άνθρωπο που ξαφνικά γίνεται γονιός, βιώνεται ακριβώς το ίδιο σε όλη την ανθρωπότητα. Και φυσικά, τα κοινωνικά κατάλοιπα που σέρνει ο καθένας μέσα του, τον επηρεάζουν στην καθημερινότητά του, στη συμπεριφορά του και τον τρόπο σκέψης του. Σίγουρα τον επηρεάζουν στον τρόπο που επιλέγει να υποστηρίζει και να μεγαλώνει το παιδί του. Αλλά, το ίδιο σίγουρα αναπτύσσει ξαφνικά έναν περίεργο δεσμό με έναν καινούργιο άνθρωπο που τον ακολουθεί συνεχώς μέχρι τον θάνατό του.

Ο δεσμός αυτός, που δεν μπορείς να περιγράψεις ούτε στο ελάχιστο σε κάποιον που δεν τον έχει, που είναι το βασικό συστατικό για την επιβίωση του είδους, που καλλιεργεί τις νέες γενιές, που από ψυχολογικές θεωρίες ερμηνεύεται και ως εξιλέωση για τον διακαή πόθο του ανθρώπου να μείνει αθάνατος, είναι ένας δεσμός που σημαδεύει και που μεταμορφώνει. Με διάφορους τρόπους.

Κυρίως όμως, βάζει ξαφνικά ένα τεράστιο φίλτρο στις αποφάσεις και τις σκέψεις σου. Στον τρόπο που πορεύεσαι και βιοπορίζεσαι, αλλά και στην οπτική που αρχίζεις να έχεις απέναντι σε άλλους ανθρώπους. Όλοι ξαφνικά αποκτούν την ιδιότητα «παιδί κάποιου», και αρκετοί γίνονται «γονείς κάποιου». Και αυτό καταπραϋνει και ξαναφιλτράρει εκ νέου τον τρόπο που αντιμετωπίζεις άλλους ανθρώπους. Ειδικά για μένα που ανέκαθεν οι άνθρωποι αποτελούσαν ένα προκλητικό μυστήριο για εξερεύνηση.

Η ηλικία των τεσσάρων είναι αρκετά σημαδιακή. Είναι η ηλικία που το μωρό, το νήπιο αρχίζει και βγάζει συνειδητά, προς τα έξω, τον χαρακτήρα που διαμορφώνει. Βλέπεις έναν άνθρωπο να πλάθεται, να δημιουργείται και να μεγαλώνει με γρήγορους ρυθμούς. Αρχίζεις και νιώθεις ότι η ενστικτώδης προσκόλλησή του πάνω σου, γίνεται πιο συνειδητή. Σου απλώνει το χέρι επειδή θέλει και νιώθει ότι χρειάζεται τη βοήθειά και τη στήριξή σου. Όχι επειδή προστάζει η φύση το υποσυνείδητό του. Σε ακούει και σε παρατηρεί με προσοχή. Όχι πλέον από μιμιτισμό, αλλά επειδή θέλει να μάθει και να ρουφήξει όση περισσότερη γνώση και πληροφορία αντέχει. Για να τα ανακατέψει με τα δικά του χαρακτηριστικά, τις δικές του εμπειρίες και να δημιουργήσει άλλον ένα μοναδικό ανθρώπινο χαρακτήρα. Αρχίζει να σε θεωρεί υπόδειγμα ανθρώπου, συμπεριφοράς, ομιλίας, κοινωνικότητας και σε θαυμάζει για αυτό. Όχι επειδή η οσμή σου και το πρόσωπό σου του είναι οικεία. Δεν διαισθάνεται απλά τη στεναχώρια σου ή τη χαρά σου. Σε ρωτάει ευθέως για αυτά. Το προβληματίζει η έκφραση και το βλέμμα σου. Συνειδητά. Ο δεσμός που προαναφέρθηκε, χάνει σιγά σιγά την αποκλειστικότητα του γονιού-παιδιού, και αποκτάει χαρακτηριστικά ανθρώπου-ανθρώπου.

Κι εσύ αποκτάς ένα διαρκές άγχος. Γλυκό άγχος. Ελπίζεις να σταθείς αντάξιος των προσδοκιών αυτού του νέου ανθρώπου. Προετοιμάζεσαι ήδη από τώρα για την ημέρα που θα φύγει από την προστασία σου για να σταθεί μόνος ως ενήλικας, στο δικό του σπίτι, στη δικιά του ζωή. Εύχεσαι όταν έρθει εκείνη η μέρα, να του έχεις δώσει όσα πιο πολλά εγκεφαλικά και πνευματικά εφόδια μπορείς, ώστε να εμπιστεύεσαι την κρίση του στις δυσκολίες. Κατά κάποιον παράδοξο τρόπο, εύχεσαι να απορρίψει τα δικά σου σχέδια ώστε να φτιάξει τα δικά του που θα είναι καλύτερα. Διότι αυτό σημαίνει εξέλιξη. 

Όσα ταξίδια και αν έχεις πάει, όσες εμπειρίες και αν έχεις αποκομίσει, όσα συναισθήματα και αν έχεις βιώσει, όσες μουσικές, μελωδίες και αν σε έχουν ταξιδέψει, με όσους ανθρώπους και αν έχεις δεθεί με διάφορους τρόπους και διάφορα συναισθήματα, αυτός ο δεσμός σε βάζει πάλι στην αρχή. Σε νέο ρόλο. Και αυτός ο ρόλος ίσως είναι το στοιχείο που σου ξαναδημιουργεί το ενδιαφέρον για τη ζωή και τη δημιουργία. Ακόμα και αν στην πορεία πίστευες πως το είχες χάσει.




Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...