Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

Παρά-εκλογικά

Πράγματα που μου ανακατεύουν το στομάχι και εξαναγκάζουν τα χέρια μου να προβάλλουν σθεναρή αντίσταση σε συνεχείς εντολές του εγκεφάλου να εκτοξεύσουν διάφορα αντικείμενα προς το μέρος της τηλεόρασης και λοιπών ΜΜΕ από τα οποία προβάλλονται οι διάφορες προεκλογικές καμπάνιες.

1. Η φράση πολιτικού: «Ο λαός ξέρει καλύτερα»

Ο λαός δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα. Γι’ αυτό το πιο πιθανό είναι να εκλέξει εσένα βουλευτή. Με άλλα λόγια, εφαρμόζεις το γνωστό πολιτικό κολπάκι «Πείσε τους ότι αυτοί είναι πιο έξυπνοι από σένα και αυτοί θα σε ψηφίσουν με μία αίσθηση βλακώδους αλαζονείας».

2. Η φράση πολιτικού: «Στις 4 Οκτώβρη, ο λαός θα αποφασίσει»

Έλα ρε! Σώπα! Τι σπουδαία πολιτική διαπίστωσις ήταν αυτή;! Τι φοβερό συμπέρασμα είναι τούτο, που για κάποιο λόγο το επαναλαμβάνουν όλοι, λες και κάνουν την πιο σημαντική πολιτική πρόταση;! Προς απογοήτευσή σου, στις 4 Οκτώβρη ο λαός ΔΕΝ θα αποφασίσει. Το 1/3 θα πάει για φρεντοτσίνους, ένα άλλο 1/3 θα φορέσει κασκόλ, αυτοκόλλητα και κονκάρδες και θα στηθεί στην τηλεόραση για να δει το ματς, και το άλλο 1/3 θα φορέσει τα καλά του, θα πάει στην εκκλησία να λάβει την ευλογία του παπά, και θα ρίξει στην κάλπη το φακελάκι που του έχουν ήδη δώσει τα διάφορα κομματόσκυλα με έτοιμο, σταυρωμένο ψηφοδέλτιο.

3. Η φράση πολιτικού: «Ο ελληνικός λαός… εκείνο και ο ελληνικός λαός… το άλλο»

Λοιπόν, για να το κλείνουμε το θέμα με τον ελληνικό λαό. Ο ελληνικός λαός ποσώς ενδιαφέρεται για τα προβλήματα του τόπου. Ο ελληνικός λαός κοιτάει την πάρτη του, πράγμα που σημαίνει ότι όσους λαγούς με πετραχήλια και αν του τάζεις, αν οι συγκεκριμένοι λαγοί με πετραχήλια δεν αφορούν τον κάθε ψηφοφόρο ξεχωριστά, δεν αξίζεις για βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου. Να φύγεις να πας αλλού, σε τίποτα κουτοφράγκικα κοινοβούλια!

4. Οι ανάγκες του… λαού

Δεν υπάρχει πιο απογοητευτικό θέαμα από κάτι ραδιοφωνικές εκπομπές ή διαδικτυακούς τόπους όπου οι πολίτες καταθέτουν τις προτάσεις και τις απορίες τους προς τους πολιτικούς της νέας κυβέρνησης. Ό,τι του κατέβει του καθενός, το καταθέτει ως επίσημη πολιτική πρόταση. Ό,τι παπαριά απασχολεί μόνον αυτόν και την ιδιωτική προσωπική του ζωούλα, σκάει σαν μία βρωμερή κουράδα στον βόθρο της δήθεν λαϊκής επιθυμίας. Χωρίς ίχνος συλλογικής σκέψης ή έστω λαμβάνοντας υπόψη και ενδεχόμενα σοβαρότερα θέματα που απασχολούν την κοινωνία στο σύνολό της. Είναι ο ένας συμβασιούχος; Θεωρεί βασική προτεραιότητα τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων. Έχει η άλλη γκόμενο φαντάρο; Θεωρεί βασική προτεραιότητα την μείωση της στρατιωτικής θητείας. Έχει ο άλλος ένα θαλασσί Seat Cupra 2.0 TSI του 2008; Ρωτάει αν θα υπάρξουν φοροαπαλλαγές για τους κατόχους των θαλασσί Seat Cupra 2.0 TSI του 2008. Ότι του φανεί του Λωλοστεφανή.

5. Τα φυλλάδια που στουμπώνουν στους βόθρους

Τόνοι χαρτιού με γλοιώδεις φάτσες και ασήμαντα βιογραφικά κατακλύζουν τις πόλεις και τα χωριά. Ορισμένες συμβουλές προς τα υποψήφια μοντέλα. Καταρχήν, το γεγονός και μόνο ότι επιλέγεις αυτή τη αντιπεριβαλλοντική μέθοδο για να προβάλλεις την περσόνα σου, εξασφαλίζει την αυτόματη διαγραφή από τις προτιμήσεις μου. Δεν χρειάζεται να διαβάσω ούτε τις θέσεις σου, ούτε το βιογραφικό σου. Είσαι κλασσικός βρωμιάρης Ελληναράς. Το κατάλαβα. Κατά δεύτερον, όσον αφορά το βιογραφικό, το ότι διετέλεσες πρόεδρος της ΠΑΣΠ ή της ΔΑΠ ή της ΠΟΥΤΣΕΣΜΠΛΕ στη φοιτητική σου ζωή, δεν μου λέει τίποτα απολύτως. Μάλλον, για την ακρίβεια, μου λέει ότι αντί να σπουδάζεις και να καλλιεργείς την προσωπικότητά σου, προτιμούσες να επενδύεις στην καριέρα σου ως κομματόσκυλο, πράγμα που δεν σε τιμάει. Κατά τρίτον, η ολικώς ρετουσαρισμένη χαμογελαστή μουτσούνα που στηρίζεται στο χέρι με το ελαφρώς ανασηκωμένο μικρό δαχτυλάκι είναι πλέον μπανάλ. Δεν υποδηλώνει ούτε πνεύμα, ούτε ενδιαφέρον, ούτε αγωνιστικότητα. Κατά τέταρτον, το ότι έχεις φωτογραφία δίπλα στον Γιωργάκη ή τον Κωστάκη την ώρα που εγκαινιάζει το 62ο Νηπιαγωγείο Γουαδαλαχάρας πάλι δεν μου λέει τίποτα. Έχω κι εγώ μερικές τέτοιες που απλά έτυχε να βρίσκομαι στο λάθος μέρος την λάθος ώρα.

6. Οι σύγχρονες ψηφοθηρικές μέθοδοι

Namely, τα sms, οι κλήσεις από πολιτικά γραφεία, τα friend requests στο facebook και τα ελαφρώς ξεπερασμένα spam e-mails. Δηλαδή πόσο μυαλό θέλει να καταλάβεις ότι όσο πιο ενοχλητικός γίνεσαι, τόσο περισσότερο αυξάνεις τις πιθανότητές σου να μην σε ψηφίσω;

7. Οι «νικητές» νεοδημοκράτες

Πόσο ρεντίκολο, πόσο ξετσίπωτος, πόσο καραγκιόζης και πόσο εκτός πραγματικότητας μπορείς να είσαι, όντας υποψήφιος βουλευτής της ΝΔ και να μιλάς για νίκη της ΝΔ στις εκλογές; Εντάξει, καλός ο αέρας της αυτοπεποίθησης, αλλά ενδεχομένως θα ήθελες να προσλάβεις έναν άλλο επικοινωνιολόγο. Πιο ρεαλιστή ας πούμε, ένα πράγμα. Δύο χαμηλωμένα κεφάλια (το πάνω και το κάτω) θα έτρεφαν περισσότερη κατανόηση.

8. Οι «ανανεωτικοί» πασόκοι

Όπου ακούς πολλά δανέζικα τυριά, κράτα και μικρό καλάθι.

9. Το σουρεάλ σύνθημα του ΚΚΕ

…που λέει : «Αυτοί δεν αλλάζουν. Άλλαξε εσύ!». Υπονοώντας ότι το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα που συνεχώς αλλάζει τα τελευταία 100 χρόνια… Το πιάσατε;

10. Το μεγαλυτερότερο έγκζιτ πολ έβερ!

Οι τιτάνες των τηλεοπτικών καναλιών και των εταιριών δημοσκοπήσεων, ένωσαν τις δυνάμεις τους, ώστε την Κυριακή γύρω στις 8:30 το απόγευμα να γνωρίζουμε όλοι το εκλογικό αποτέλεσμα με καταμετρημένο μόλις το 10% των συνολικών ψήφων. Έτσι δε θα χρειάζεται να καταμετρηθεί το υπόλοιπο 90%, οι εφορευτικές επιτροπές θα μπορούν να πάνε για κανά ποτό και η νέα κυβέρνηση θα έχει ορκιστεί μέχρι τα μεσάνυχτα ώστε από τη Δευτέρα να πιάσει δουλειά. Ένα γεγονός που θα μας αφήσει επιτέλους να κοιμηθούμε, αφού μέχρι τώρα στις εκλογές, όλοι είχαμε ολονύκτια αγωνία για την κυβέρνηση που θα μας ξημέρωνε την επόμενη των εκλογών.



Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

Η Βασιλεία των Μοναχών

Το παρόν post είναι ειδικά αφιερωμένο στους επικοινωνιολόγους του κ. Καρατζαφέρη, που χθες βράδυ στο debate / έκθεση ιδεών / βουλή των εφήβων, μας διασκέδασαν βάζοντας τον πρόεδρο να μιλάει για φορολόγηση της εκκλησίας.

Σαν βρεθείς κοντά στη Ναύπακτο, ενδεχομένως να συναντήσεις πολλές από αυτές τις παράνομες πινακίδες.

Δεν είναι καφέ, δεν είναι διακριτικές. Όχι. Είναι κανονικές μπλε πινακίδες, στημένες σε κόμβους και διασταυρώσεις, προφανώς υπό την ανοχή των τοπικών αρχών και της αστυνομίας. Και στη συγκεκριμένη διασταύρωση (στην είσοδο της Ναυπάκτου από τον περιφερειακό), έχουμε σύγκρουση γιγάντων. Παπαροκάδες vs. Μονή Μεταμορφώσεως. Εμείς θα ασχοληθούμε με τους δεύτερους, δεδομένου ότι οι παπαροκάδες είναι ευρέως γνωστοί στο πανελλήνιο, ενώ τη χάρη της Μονής Μεταμορφώσεως τη γνωρίζουν κατά κανόνα μόνο οι κάτοικοι της Ναυπάκτου και των πέριξ, καθώς και οι γνωστές ψυχωτικές θείτσες με τα κεφτεδάκια που την κατακλείνουν με πούλμαν από όλη τη χώρα κάθε Κυριακή.

Η Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος δεν διαφέρει σε πολλά από τις υπόλοιπες Μονές του μεγέθους της. Κοινώς, καταπατά δασικές εκτάσεις και βουνά, πείθει απελπισμένους ανθρώπους να της μεταβιβάσουν τις ιδιοκτησίες τους πριν το θάνατό τους, μετέχει σε κρατικές υποθέσεις της ευρύτερης περιοχής, διαθέτει Σύλλογο φίλων της Μονής με παιδικές κατασκηνώσεις για καλοκαιρινή πλύση εγκεφάλου και φυσικά δέχεται δεκάδες πούλμαν κάθε Κυριακή γεμάτα θείτσες με παχυλά κομποδέματα.

Ο Σύλλογος «Αδελφότης Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου» εκδίδει και διανέμει το ενημερωτικό του τεύχος με τίτλο «Η Βασιλεία των Ουρανών». Και εδώ είναι που μπαίνει η δραματική μουσική. Βάλτε παρακαλώ κάτι λυπηρό, ένα βιολί να κλαίει, μία θλιμμένη άρια ή κάτι...

Στο πρώτο μισό του πρωτοσέλιδου αρχίζει και ξετυλίγεται το δράμα μπροστά στα μάτια μας…


Μονή χωρίς ένα σπίτι εκεί δίπλα για να κατοικεί ο θεός δεν υπάρχει. Και σπίτι θεού χωρίς πιασάρικο όνομα δεν γίνεται. Έτσι λοιπόν το παπαδομάνι και οι μοναχοί της Μονής διατηρούν την παράδοση και τιμούν την Παναγία τη Ναυπακτιώτισσα*. Όνομα άξιο πρωτοτυπίας για ένα ναό που δυστυχώς δεν έχει ολοκληρωθεί. Χάρη όμως στον φωτοσοπά μοναχό (ή τον επαγγελματία γραφίστα που σχεδιάζει 3D μοντέλα με φωτορεαλισμό και λαμβάνει τη «χάρη» Της), μπορούμε όλοι να συγκινηθούμε με το τελικό αποτέλεσμα της κεραμιδοποίησης του ναού, το οποίο απογειώνεται σε αυτό το κομμάτι…

…και φυσικά να σκιστούμε να μαζέψουμε κάνα φράγκο γιατί το τετραγωνικό πάει 150 ευρώ. Δεν μπορείς να βάλεις ότι κι ότι στη σκεπή της Ναυπακτιώτισσας. Μόνο κεραμίδι ΑΑ ποιότητα. Και φυσικά μόνο από δωρεές.

Ένα άλλο συγκινητικό στοιχείο του τεύχους είναι το άλλο μισό πρωτοσέλιδο που απεικονίζει ένα δάσος, όπου ανάμεσα στα δέντρα ξεπροβάλλει ο ήλιος ωσάν την ουράνιαν ελπίδαν, ωσάν την Θείαν Χάρην Αυτού (ή κάτι τέτοιο… υποθέτω). Το συγκινητικό έγκειται στο δάσος και τη σχέση της Μονής με αυτό, ιδιαίτερα αν κρίνουμε από αυτή την άποψη, που θα μπορούσε να αποτελεί και εξώφυλλο του οδηγού «Αποψίλωση for dummies».


Και από άλλη οπτική γωνία για σφαιρικότερη άποψη:


Με λίγη προσοχή διακρίνεται και η Παναγία η Ναυπακτιώτισσα βοήθειάμας που χρειάζεται τα κεραμίδια για να δεσπόζει πιο περήφανη στο αποψιλωμένο βουνό. Μία καλύτερη άποψη της ιερής ισοπέδωσης μπορείτε να βρείτε και στο site της Μονής, στο www.metamorfosi.us. (γιου ες ;;;).

Το δράμα όμως της συγκεκριμένης Μονής συνεχίζεται. Δεν της έφτανε η Ναυπακτιώτισσα που είναι ασκεπής, υπάρχει και αυτός ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου που την τρέχει στα δικαστήρια. Μία Μονή τέτοιας έκτασης και με τέτοια περιουσία, δεν θα μπορούσε να παραμείνει απαρατήρητη από την Μητρόπολη στην οποία ανήκει. Ως εκ τούτου, έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς τον τοπικό Τύπο όπου σε συγκεκριμένη εφημερίδα, ηγούμενος και μητροπολίτης ξεκατινιάζονται σχεδόν κάθε βδομάδα, μέσω επιστολών, ενδεχομένως λόγω της συγκέντρωσης πλούτου στη Μονή και στην άρνηση αυτής να δώσει λίγο κοκό και στη Μητρόπολη Ναυπάκτου. Εννοείται βέβαια ότι οι μισές θείτσες της περιοχής είναι με το μέρος του ηγούμενου και οι άλλες μισές με τον μητροπολίτη συμπληρώνοντας το εν λόγω θρησκευτικό κους κους.

Θα παρακαλούσα λοιπόν τους αναγνώστες αυτού του ιστολογίου, να βοηθήσουμε όλοι μαζί προκειμένου να ολοκληρωθεί η κεραμοσκεπή της Παναγίας της Ναυπακτιώτισσας και να καταφέρει η Μονή να κατακρεουργήσει και το διπλανό λοφάκι για τις ανάγκες στάθμευσης των κυριακάτικων πούλμαν. Ας πάρουμε όλοι από ένα κεραμίδι να πάμε να τους το δώσουμε... με διάφορους τρόπους.

* Το «Ναυπακτιώτισσα» ακούγεται ολίγον μπανάλ. Ενδεχομένως, η Μονή να προσέλκυε περισσότερες θείτσες αν η Παναγία μετονομαζόταν σε κάτι πιο ψαγμένο όπως το ευρωπαϊκο «Λεπαντιώτισσα», ή το ιστορικό «Θερβαντεσιώτισσα», ή το τουριστικό «Ζευξηριοαντιρριώτισσα».

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

Αποχή = Συνενοχή

Το θέμα της αποχής στις εκλογές έχει ξανασυζητηθεί, ενώ μία ενδιαφέρουσα αντιπαράθεση επιχειρημάτων είχε γραφτεί και από τον Νεφέλικα εδώ. Με τις εθνικές εκλογές να βρίσκονται μόλις δυόμισι βδομάδες μπροστά, θεωρώ σημαντικό να υπενθυμιστεί και πάλι η σημαντικότητα της ενεργούς συμμετοχής σε αυτές, όπως και σε κάθε είδους, εκλογές.

Υπάρχουν δύο βασικές προσεγγίσεις στο θέμα της αποχής. Μία πρακτική/ ρεαλιστική, και μία θεωρητική/ ιδεολογική.

Στο πρακτικό κομμάτι, τα πράγματα είναι τόσο απλά και ξεκάθαρα, που εκφράζονται με μαθηματικά επιπέδου Δημοτικού. Συγκεκριμένα: Σε ένα εκλογικό σώμα όπου η αποχή δεν προσμετράται ως ενεργή ψήφος, όσο μεγαλύτερη είναι η αποχή τόσο μεγαλύτερη ποσοστιαία βαρύτητα έχει η συμμετοχή. Με άλλα λόγια, για κάθε ψηφοφόρο που απέχει από τις εκλογές, το ποσοστό της ψήφου ενός ενεργού ψηφοφόρου προσαυξάνεται ανάλογα. Άρα σε καθαρά πρακτικό κομμάτι, κάθε αποχή (δηλαδή κάθε «χαμένη» ψήφος) προσαυξάνει το ποσοστό των ενεργών ψήφων, δηλαδή κατά κανόνα το ποσοστό των κομμάτων, που ο απέχων υποτίθεται ότι κατακρίνει.

Αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με το εκλογικό σύστημα, ούτε με πολιτικά τεχνάσματα όπως για παράδειγμα συμβαίνει με τα λευκά ή τα άκυρα. Είναι καθαρά, απλά και ξάστερα μαθηματικά.

Στο θεωρητικό/ ιδεολογικό κομμάτι, τα πράγματα είναι κάπως πιο σύνθετα. Ως εισαγωγή θα πρότεινα την ανάγνωση «περί Δημοκρατίας» από το blog του Άδη, διότι δίνει ένα ξακάθαρο στίγμα στην έννοια της δημοκρατίας και της ενασχόλησης με τα Κοινά.

Καλώς ή κακώς έχουμε το συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα, και τη συγκεκριμένη κοινωνία με τους τάδε ψηφοφόρους και τους δείνα πολιτικούς. Όσον αφορά το πολιτικό σύστημα, αυτό δεν αλλάζει εύκολα. Σίγουρα επιδέχεται διαφόρων ειδών βελτιώσεις, αλλά αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσω διαδικασιών που μπορούν να κινήσουν οι πολιτικοί. Δεδομένης όμως της ευρύτερης σαπίλας που ευνοεί κατά κανόνα τα προσωπικά συμφέροντα των πολιτικών, μία τέτοια αλλαγή φαίνεται μάλλον μακρινή.

Στην Ελλάδα, η πλειοψηφία των προβλημάτων δεν πηγάζει τόσο από τους θεσμούς και τους νόμους, όσο από τους ανθρώπους που διαχειρίζονται αυτά τα δύο.Ο μοναδικός νόμος που θα μεταμόρφωνε αυτόματα την Ελλάδα σε σύγχρονο κράτος θα ήταν η τήρηση του νόμου που θα έλεγε: «Να εφαρμόζονται όλοι οι νόμοι». Άρα το σάπιο κομμάτι του συστήματος δεν είναι τόσο το θεσμικό όσο το ανθρώπινο. Η σημαντικότερη ευκαιρία που παρουσιάζεται στον οποιονδήποτε πολίτη ώστε να παρέμβει στο συγκεκριμένο ανθρώπινο κομμάτι, είναι οι εθνικές εκλογές. Ο λόγος που η συγκεκριμένη ευκαιρία έχει υποτιμηθεί τόσο, είναι σχετικά σύνθετος αλλά θα μπορούσε να συνοψισθεί στα εξής δύο αίτια: Την «ποδοσφαιροποίηση» της πολιτικής, και την απαξίωση της ενασχόλησης με τα Κοινά.

Παρόλο που τα συγκεκριμένα δύο αίτια είναι υπόλογα για την υποτίμηση της εκλογικής διαδικασίας, ανατροφοδοτούν ταυτόχρονα και τη συντήρηση της σαπίλας του πολιτικού κόσμου. Διότι, από τη στιγμή που η πολιτική είναι εδραιωμένη στις συνειδήσεις των ανθρώπων ως ένας αγώνας ποδοσφαίρου και όχι ως κάτι δημιουργικό, εξελικτικό, υπεύθυνο και συλλογικό που αξιολογείται συνεχώς, φυσικό είναι και οι ίδιοι οι πολιτικοί να πολιτεύονται με αντίστοιχους ανταγωνιστικούς όρους εκτός δημιουργικής πολιτικής. Ταυτόχρονα, από τη στιγμή που μία σημαντική μερίδα της κοινωνίας απαξιώνει την ενασχόλησή της με τα Κοινα, φυσικό είναι οι επιτήδειοι, οι ανήθικοι, οι ανίκανοι και οι καιροσκόποι να εκμεταλεύονται τη συγκεκριμένη απάθεια για προσωπικό όφελος.

Μέσω της αποχής, το μερίδιο της κοινωνίας που ισοπεδωτικά απαξιώνει το υπάρχον πολιτικό σύστημα, στην ουσία δίνει λευκή επιταγή στα πρώτα κόμματα να ορίσουν το παρόν και το μέλλον του τόπου καθώς και να συνεχίζουν να προάγουν τα συμφέροντά τους με τους ίδιους και απαράλλαχτους διεφθαρμένους όρους. Δεδομένου ότι οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι των πρώτων κομμάτων και των γνωστών πολιτικών λαμογίων θα ψηφίσουν και πάλι τα ίδια κόμματα και τους ίδιους ανθρώπους, κάθε έλλειψη αντικρουόμενης ψήφου ενισχύει τη συντήρηση και τη συνέχιση του ίδιου καθεστώτος.

Μία ενεργή κοινωνία, δηλαδή μία κοινωνία που ασχολείται με τα Κοινά, που μετέχει στις εκλογές και σε αυτές ψηφίζει κατά συνείδηση, υποδηλώνει μία κοινωνία που δεν επιτρέπει παρεκτροπές, σκάνδαλα, κακοδιαχείριση και παρανομίες. Μία κοινωνία με μαζική συμμετοχή στις εκλογές, αξιολογεί και απονέμει ευθύνες ή επαίνους στους πολιτικούς, ανάλογα το έργο τους. Το σκεπτικό αυτό ισχυροποιείται ακόμα περισσότερο αν θεωρήσουμε ότι οι απέχωντες υποτίθεται ότι έχουν την αντίληψη και την κριτική ικανότητα να συνειδητοποιούν τα αρνητικά στοιχεία της παρούσας πολιτικής σκηνής. Άλλωστε, ακόμα και ο ισοπεδωτικός ισχυρισμός τους πως «όλοι ίδιοι είναι», υποδηλώνει ότι αντιλαμβάνονται τις παρεκτροπές των πολιτικών και την κατάντια του πολιτικού μας συστήματος.

Ο ισχυρισμός ότι ο απέχων είναι ηθικός αυτουργός για τη συνέχιση και διαιώνιση της πολιτικής σαπίλας είναι ημιτελής. Στην πραγματικότητα, ο απέχων εκτός από ηθικός είναι και ο καθεαυτό υπεύθυνος της συντήρισης και επανεκλογής ανίκανων και διεφθαρμένων πολιτικών.

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

Intermission #13 (Greek parents edition)

Η εξέλιξη της παιδείας...


(Δεν γνωρίζω τον δημιουργό αυτού του masterpiece. Όποιος έχει κάποια πληροφορία...)

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

Δεν έχω συνηθίσει... (παύση αεροπλάνο), να ομιλώ...

Ελληνίδες, Έλληνες. Η περίοδος που ζούμε είναι κρίσιμη, και απαιτεί σοβαρότητα, υπευθυνότητα και ταπεινότητα. Τα μηνύματα των πολιτικών, μας κατακλύζουν αδιάκοπα και είναι ευθύνη όλων να ξεχωρίζουμε την σοβαρότητα από τη σοβαροφάνεια, το γίγνεσθαι από το φαίνεσθαι και τα 80 κιλά μπριζολάκια μόσχου Ραφήνας, από τα 80 κιλά πατσοκοιλάκια στρουθοκαμήλου Κατούνας Αιτωλοακαρνανίας.

Ο παρακάτω πίνακας είχε δημοσιευθεί τον Απρίλη του 1987 στην επιθεώρηση του πολωνικού κομμουνιστικού κόμματος. Είναι ένα συμπυκνωμένο εγχειρίδιο για τους ρήτορες του κόμματος και γενικά για πολιτικούς ρήτορες.

Ο συντάκτης αυτού του πίνακα γράφει: «Αρχίζετε από οποιοδήποτε σημείο της πρώτης στήλης, προχωρώντας σε οποιαδήποτε φράση της δεύτερης, μετά οποιαδήποτε της τρίτης και τέλος της τέταρτης. Θα έχετε 10.000 συνδυασμούς».

Σύμφωνα με τον συντάκτη, η τεχνητή αυτή γλώσσα έχει δύο χαρίσματα: «Αφενός επιτρέπει στον ομιλητή να μιλήσει χωρίς την παραμικρή προετοιμασία, αρκεί να ξέρει καμμιά 40αριά κλισέ και αφετέρου δεν επιτρέπει αντιρρήσεις αφού κανείς δεν ξέρει τί λέει ή τί σκέφτεται ο ομιλών».

(κλικ για μεγέθυνση)


Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

Μνημόσυνο για έναν ημιτελή θάνατο

Όπως και πέρυσι, έτσι και φέτος το ελληνάκι τιμάει τη μνήμη του Βασίλη Ραφαηλίδη καθώς σήμερα συμπληρώνονται 9 χρόνια από τον θάνατό του. Η επιλογή για την ετήσια τιμή της συγκεκριμένης προσωπικότητας δεν είναι τυχαία, αφού ο Βασίλης Ραφαηλίδης ενσωματώνει χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτά που ταλανίζουν πολλά ελληνάκια.

Αγαπούσε την πατρίδα του με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Αυτόν μπροστά στον οποίο οι περισσότεροι δήθεν πατριώτες προτιμούν να εθελοτυφλούν. Ο συγκεκριμένος τρόπος είναι αυτός της ειλικρινούς και αμερόληπτης αυτοκριτικής. Της ανάδειξης όλων των αρνητικών συστατικών του ελληνικού κράτους, όχι κακοπροαίρετα ή με σκοπό τον διασυρμό και την εσωτερική διχόνοια, αλλά με ιδιαίτερη αγάπη και σκοπό την εξουδετέρωσή τους. Αυτό δηλαδή που θα έπρεπε να είναι το ελάχιστο καθήκον οποιουδήποτε θα ήθελε να αυτοαποκαλείται «πατριώτης».

Ο Ραφαηλίδης, αν και δηλωμένος Αριστερός, υπήρχε ανέκαθεν επικριτικός προς την ελληνική Αριστερά για τον τρόπο συμμετοχής της στο ελληνικό τσίρκο. Ο άνθρωπος ήταν απλά ρεαλιστής και δεν φοβόταν να αρθρώσει τον ορθό λόγο εκεί που ο παραλογισμός ξεχείλιζε. Μία ιδιότητα που σπανίζει ιδιαίτερα στην κοινωνία μας.

Και επειδή, όπως είχα γράψει και πέρυσι, δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα οι παρουσιάσεις μετά τον θάνατο κάποιου, πόσο μάλλον όταν δεν τον γνώρισα προσωπικά αλλά ακούγομαι λες και μιλάω εκ μέρους του, θα σταματήσω τις προσωπικές απόψεις μου εδώ και απλά θα μεταφέρω δυο-τρία αποσπάσματα από το βιβλίο του «Μνημόσυνο για Έναν Ημιτελή Θάνατο» (1992, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου), ως ελάχιστο φόρο τιμής για τα 9 χρόνια από το θάνατό του.

«…Οι Γερμανοί ελληνιστές, άλλωστε, είναι αυτοί που ανακάλυψαν κάτι περίεργα όντα πλακωμένα κάτω από τα αρχαιοελληνικά ερείπια και είπαν: Κοίτα να δεις, υπάρχουν ακόμα Έλληνες. Πρέπει να τους το πούμε, γιατί οι ίδιοι δεν έχουν ιδέα πως είναι Έλληνες και δεν υπάρχει περίπτωση να το μάθουν από μόνοι τους έτσι που απολιθώθηκε το μυαλό τους. Και ούτω πως, κυρίως χάρη στους Γερμανούς ελληνιστές, προέκυψε η εθνική συνείδηση των Νεοελλήνων του 18ου αιώνα.»

«Λεν οι μπούφοι: ξέρει ο Θεός. Κι αυτό τους απαλλάσσει απ’ την αγωνία της γνώσης. Λεν οι μπούφοι: έχει ο Θεός, Κι αυτό τους παρηγορεί που αυτοί δεν έχουν. Λεν οι μπούφοι: αν θέλει ο Θεός. Κι αυτό τους λύνει το δύσκολο πρόβλημα της ελευθερίας της βούλησης. Οι «Στοχασμοί» του Πασκάλ θα με μάθουν πως ακόμα κι αυτοί που κάνουν ό,τι μπορούν για να δείξουν πίστη στο Θεό, το μόνο που τελικά κάνουν είναι μία απεγνωσμένη προσπάθεια να πείσουν τον ίδιο τους τον εαυτό πως, με κανέναν τρόπο δεν πρέπει να χάσουν την πίστη τους στο Θεό. Γιατί θα μείνουν μετέωροι πάνω από ένα τάφο που τους περιμένει απ’ τη μέρα της γέννησής τους. Μ’ άλλα λόγια, αυτό που τους ενδιαφέρει δεν είναι το πρόβλημα της θεότητας αλλά η εξασφάλιση της «αιώνιας ζωής». Γι’ αυτούς προσωπικά.»

«… Από τότε ούτε παπά πλησίασα, ούτε εικόνισμα φίλησα. Για την ακρίβεια, φίλησα εικόνα μία και μοναδική φορά στο Άγιον Όρος, όταν ο καλόγερος που στεκόταν πίσω μου ήταν έτοιμος να με καρπαζώσει αν δεν έσκυβα να φιλήσω κάποιο απ’ τα χιλιάδες «άγια λείψανα» που είναι στοιβαγμένα εκεί. Και δεν ήθελα να δημιουργήσω σκάνδαλο εκεί μέσα, μπροστά σε τόσους περιδεείς απ’ το φόβο του θανάτου, που τον μεταλλάσσουν σε ευσέβεια.»

«Όπως και να ‘ναι, το να ‘σαι νομοταγής και δημοκράτης είναι βαθύτατα ανιαρό. Γι’ αυτό οι δημοκράτες, που πλήττουν υπέρ το δέον, γίνονται πολιτικοί. Όμως, πώς να ομολογήσει κανείς τις, υπαρξιακής τάξεως, πολιτικές του προθέσεις; Αν τις ομολογήσει, μάλλον δεν θα εκλεγεί και δεύτερη φορά. Ο ψηφοφόρος πρέπει να πιστεύει πως η μόνη σου έγνοια, τώρα που έγινες βουλευτής, είναι το συμφέρον του λαού».

«Μόνο όταν ζεις έξω απ’ την Ελλάδα καταλαβαίνεις πως είσαι Έλληνας. Για να ξεχαστείς πως είσαι Έλληνας αρκεί να επιστρέψεις στην Ελλάδα. Αν δε βγεις ποτέ απ’ την Ελλάδα και δεν αποχτήσεις μέτρα συγκρίσεως, είτε προς τα κάτω είτε προς τα πάνω της κλίμακας, τότε δύο τινά είναι δυνατό να σου συμβούν: Είτε ως γνήσιος βλαξ να πιστέψεις πως είσαι γνήσιος απόγονος ένδοξων προγόνων, προκειμένου να αντέξεις την υπανάπτυξή σου, είτε να αφεθείς στον πλήρη εκβαρβαρισμό, όπως οι κάτοικοι του νοτιότατου άκρου της Βαλκανικής».

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009

Το μεγάλο χωριό

Η Ελλάδα, εκτός από το κατοχικό σύνδρομο (που είναι υπαίτιο για τους θεατρινισμούς της χλιδής), πάσχει και από το σύνδρομο του «χωριού», όπου μία ολόκληρη κοινωνία ενός Κράτους συμπεριφέρεται λες και ζει ακόμα στο χωριό της...

Ο «Πρόεδρος» (δηλαδή ο κάθε κυβερνητικός πολιτικός ή εκλεγμένος βουλευτής) δεν πρέπει να είναι απαραίτητα καλλιεργημένος, μορφωμένος ή ικανός, αρκεί να είναι καλός «κουμπάρος», πράγμα που υποδηλώνει ότι έχει γνωριμίες, δηλαδή τα κατάλληλα κονέ (ελληνιστί). Για να είναι καλός κουμπάρος σημαίνει ότι το φαίνεσθαί του είναι... χορατατζίδικο, ευχάριστο και ευρέως καλαίσθητο, άσχετα άμα το γίγνεσθαί του έχει πιάσει πάτο.

Και φυσικά μέσα στο φαίνεσθαι, περιλαμβάνεται το ντύσιμο, η κουμπαριά, ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η θρησκεία, ο λαϊκισμός και η ικανότητά του να χορεύει χασάπικο.

Οι κανόνες του χωριού, επισκιάζουν φυσικά και την οποιαδήποτε εκλογική περίοδο. Είτε πρόκειται για εκλογές του ΔΣ μίας οικογενειακής επιχείρησης, είτε του Προέδρου ενός ασήμαντου συλλόγου, είτε των βουλευτών και του κυβερνόντος κόμματος. Σε τέτοιες εκλογικές περιόδους, εκτός από την προσπάθεια ανάδειξης των προσόντων του κάθε υποψηφίου, κινείται υπογείως και μία τεράστια επιχείρηση προσέλκυσης νέων ψηφοφόρων μέσω συμφωνιών, εσκεμμένων διαρροών προς τα ΜΜΕ και γενικότερης ακατάσχετης μπουρδολογίας.

Η επιχείρηση αυτή στηρίζεται σε δύο βασικούς άξονες. Ο πρώτος, αναλύθηκε πολύ εύστοχα από αυτό το post του Schrodingerόδρακου. Ο δεύτερος αφορά την αντίληψη που έχει στην πλειοψηφία του το εκλογικό σώμα σχετικά με τους υποψήφιους βουλευτές και τα κόμματα, η οποία και πάλι παραπέμπει στη λειτουργία ενός χωριού και η οποία φυσικά επηρεάζει και τον τρόπο με τον οποίο τα κόμματα επανδρώνουν τα ψηφοδέλτιά τους.

Εξ΄ ορισμού, και βάσει των μέχρι τώρα αποτελεσμάτων των εκλογικών αναμετρήσεων στη σύγχρονη Ελλάδα, το εκλογικό σώμα είναι στη συντριπτική του πλειοψηφία απλά… ηλίθιο. Ψηφίζει είτε βάσει της ψυχολογίας του οπαδού, είτε από παράδοση, είτε από συνήθεια, ή ακόμα χειρότερα, δεν ψηφίζει καθόλου. Τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης ηλιθιότητας μπορούμε να τα καμαρώσουμε στην αντίστοιχη πλειοψηφία των ατόμων που καταλαμβάνουν τα έδρανα του ελληνικού Κοινοβουλίου, αλλά και την ποιότητα του «πολιτικού λόγου» που αρθρώνεται στα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων και τις εξέδρες. Η επίγνωση της συγκεκριμένης ηλιθιότητας, είναι που τροφοδοτεί την προεκλογική τακτική των κομμάτων αλλά και την επάνδρωση των ψηφοδελτίων με τους ανάλογους υποψήφιους που είναι αντάξιοι της «λαϊκής εντολής», ή όπως θα μπορούσε να ειπωθεί καλύτερα, της «λαϊκής αφέλειας».

Το γεγονός ότι ένας αρχηγός κόμματος μπορεί να λάβει ελαφρά τη συνειδήσει, την απόφαση να συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτια του κόμματός του κάποιον ανίκανο, αλλά παρά ταύτα, γνωστό «χωριανό», δείχνει και το επίπεδο που έχει καταντήσει το πολιτικό μας σύστημα και πώς αυτό τελικά αναπαράγει την ίδια σαπίλα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι σε κάθε νεώτερη εκλογική αναμέτρηση, πληθαίνουν και τα «λαϊκώς γνωστά» πρόσωπα, όπως ολυμπιονίκες, μοντέλα, δημοφιλείς ηθοποιοί, σόου μεν, τραγουδιστές και γενικώς πρόσωπα λαϊκής κατανάλωσης.

Φυσικά, όταν ζεις στο χωριό με τους τρελούς, δεν μπορείς απλά να λες μία λογική άποψη χωρίς να σε πάρουν οι τρελοί με τις πέτρες. Μπορείς όμως να παίξεις διπλωματικά με τους κανόνες του χωριού. Εάν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα οι πολιτικοί της Ελλάδας, να πάρουν στα σοβαρά τόσο τη δουλειά τους, όσο και την ευθύνη τους απέναντι στους ψηφοφόρους, τότε αυτό μπορεί να γίνει μόνον όταν το εκλογικό σώμα δείξει ένα πιο ώριμο πρόσωπο απέναντι στην κάλπη. Και ο απλούστερος τρόπος να γίνει αυτό, είναι η ψήφος κατά συνείδηση. Δηλαδή η προσπάθεια ανάδειξης ικανών και έντιμων ψηφοφόρων που δεν παίζουν με τους παραδοσιακούς σάπιους κανόνες, ανεξαρτήτως παράταξης ή τηλεοπτικής προβολής.

Εάν κάποια στιγμή, η κοινωνία μας συνειδητοποιήσει ότι πλέον ζει σε Κράτος (με σύγχρονες προδιαγραφές μάλιστα) και όχι στο χωριό, ενδεχομένως να αρχίσει να εκλέγει και αξιόλογα πρόσωπα για να καταλάβουν θέσεις ευθύνης και εξουσίας. Διότι όσο ο μέσος ψηφοφόρος ψηφίζει τον Πρόεδρο τον «γκαρντάσ΄», τόσο περισσότερο ενισχύει το χωριό και αποδυναμώνει το κράτος.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...