Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Οι ξενοφοβικοί διαβουλεύονται

Βρίσκομαι σε μία χώρα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σταυροδρόμι πολιτισμών. Ιστορικά σε αυτή τη χώρα έχουν αναμειχθεί Ευρωπαίοι, Άραβες και Αφρικανοί, καθένας από τους οποίους έχει αφήσει το στίγμα του στην αρχιτεκτονική, τη γλώσσα και τα γονίδια των κατοίκων. Από το μπαλκόνι χαζεύω μία ήσυχη, κατά τ’ άλλα, κοινωνία που απολαμβάνει μία ήρεμη καθημερινότητα με μεσογειακό ταπεραμέντο και χαλαρωτικούς περιπάτους στη θάλασσα. Άνθρωποι διαφόρων χρωμάτων και χαρακτηριστικών συνυπάρχουν, και η διαφορετικότητά τους είναι τόσο ενσωματωμένη στην τοπική κοινωνία που περνάει τελείως απαρατήρητη.

Φυσικά δεν αναφέρομαι στην Ελλάδα. Η επαφή μου με την Ελλάδα αυτές τις μέρες γίνεται μέσω διαδικτύου, και πρόσφατα εστιάζει στην ξενοφοβική έπαρση που εκφράζεται στην ανοιχτή διαβούλευση για τα δικαιώματα των νόμιμων μεταναστών.

Ανέκαθεν, η ένταση της φωνής των ξενοφοβικών Ελληναράδων ήταν ενοχλητική και άνευ ουσίας για να μου προκαλέσει κάποια ανησυχία. Περισσότερο στεναχωριόμουν για τα μυαλά που κουβαλούσαν οι ίδιοι, παρά για το περιεχόμενο των ανούσιων γαυγισμάτων τους (εκ του «σκύλος που γαυγίζει, δεν δαγκώνει»). Επίσης, ανέκαθεν γνώριζα ότι ο ελληνικός λαός είναι από τους πιο ρατσιστικούς αν όχι ο πιο ρατσιστικός της Ευρώπης.

Η συγκεκριμένη έπαρση όμως, καθώς και αυτά που εξελίσσονται στο βήμα ανοιχτής διαβούλευσης αρχίζουν και γίνονται εξοργιστικά. Διότι, ρατσισμός, ξενοφοβία, υποκρισία, ανοησία και λαϊκισμός, ενσωματώνονται όλα μαζί σε μία σαλάτα ψευδο-υπερήφανης εθνικιστικής αναγούλας, που αποκτά σοβαρότερες διαστάσεις για την ευρύτερη κοινωνική νοημοσύνη μας.

Ο φασισμός, και κατ’ ακολουθία ο ρατσισμός, έχουν ωριμάσει πολύ περισσότερο από όσο νομίζουμε τον τελευταίο αιώνα. Παλιότερα, το εθνοσοσιαλιστικό κόμμα του Χίτλερ, μιλούσε για ανωτερότητα της φυλής. Σήμερα, οι ακροδεξιοί προσέχουν τα λόγια τους, και προσπαθούν να ελίσσονται μέσα σε δημοκρατικά πλαίσια. Μπορεί ανεπίσημα όλοι τους να μιλάνε για την ανωτερότητα του ελληνικού φύλου, αλλά επισήμως οι δηλώσεις είναι μετριασμένες. Ο σύγχρονος ρατσισμός διακηρύττει ότι «δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τους μετανάστες, αρκεί οι μετανάστες να κάθονται στη χώρα τους». Ότι «εμείς δεν πήγαμε να μείνουμε στη χώρα τους, άρα αυτοί γιατί να έρθουν εδώ;». Δηλαδή, στην τελική ότι «εμείς σεβόμαστε τη ζωή, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα των μεταναστών, αρκεί αυτοί να κάθονται στη χώρα τους».

Ο σύγχρονος φασισμός και κατ’ επέκταση ρατσισμός, μπορούν να αποκτήσουν περισσότερους οπαδούς όταν χρησιμοποιούν μετριοπαθή ρητορική, πίσω από την οποία κρύβονται ακραίες πρακτικές. Πίσω από αυτή την ιδέα κρύβεται και το «αθώο» αίτημα όλων αυτών των ακροδεξιών στοιχείων που ζητάνε δημοψήφισμα για το σχετικό μεταναστευτικό νόμο.

Το συγκεκριμένο αίτημα υστερεί σε τρία βασικά στοιχεία:

Α) Η χάρτα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την οποία έχει υπογράψει και η χώρα μας, δεν είναι διαπραγματεύσιμος θεσμός και αυτή ακριβώς είναι η αξία του και ο λόγος ύπαρξής του. Να προστατεύει, δηλαδή, τα ανθρώπινα δικαιώματα για όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως των πολιτευμάτων και των κυβερνήσεων που επηρεάζουν της ζωές τους. Να προστατεύει μειονότητες από φυλετικές, θρησκευτικές και πολιτικές διακρίσεις, καθώς και να διασφαλίζει το δικαίωμά τους στην αξιοπρέπεια, την εργασία και τη ζωή, ανεξάρτητα από τις οποιεσδήποτε επιθυμίες της εκάστοτε πλειοψηφικής τάξης. Ο θεσμός αυτός είναι μία πανανθρώπινη κατάκτηση και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο είναι αδιαπραγμάτευτος.

Β) Το αίτημα δημοψηφίσματος, δηλαδή της άμεσης δημοκρατίας, τίθεται από τους ίδιους ανθρώπους που εκφράζουν ακροδεξιές, αντι-δημοκρατικές πεποιθήσεις. Η γνωστή υποκριτική στάση της ακροδεξιάς σε όλο της το μεγαλείο.

Γ) Το αίτημα δημοψηφίσματος, δεν αποτελεί ουσιαστική συμμετοχή στη δημόσια διαβούλευση για τα δικαιώματα των μεταναστών. Δεν εκφράζει κάποια συγκεκριμένη άποψη και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί επιχείρημα εναντίον του σχεδίου νόμου. Είναι μία απλή, επιφανειακή, επικοινωνιακή και λαϊκίστικη στάση ελλείψει πραγματικών διαφωνιών και επιχειρημάτων.

Όπως η χάρτα ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι αδιαπραγμάτευτη, το ίδιο ισχύει για την ελευθερία του λόγου, καθώς και την προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση για ανοιχτή διαβούλευση των αποφάσεών της. Όταν όμως γίνεται κατάχρηση της δημόσιας διαβούλευσης και της ελευθερίας το λόγου από τους ίδιους τους αντίπαλούς της, θα πρέπει ως κοινωνία να είμαστε πιο επιφυλακτικοί απέναντι σε τέτοια στοιχεία.

Για άλλη μία φορά φαίνεται η υποκρισία όλων αυτών των δήθεν «πατριωτών» που κόπτονται τόσο πολύ για την εθνική μας ανωτερότητα και σημαντικότητα, ενώ στην πραγματικότητα δεν συμβάλλουν στο παραμικρό για την ανάπτυξη της χώρας μας. Διότι, αν όλοι αυτοί που έχουν αφήσει τα εκατοντάδες σχόλια στη συγκεκριμένη ανοιχτή διαβούλευση, ενδιαφέρονταν πραγματικά για το καλό της πατρίδας τους, θα συμμετείχαν εξίσου ενεργά και σε άλλα θέματα, εκφράζοντας πραγματικές απόψεις και ιδέες, χωρίς να αναμασούν τα βαρετά συντηρητικά κλισέ τους. Φαίνεται όμως ότι το πραγματικό ενδιαφέρον για τη χώρα τους, εστιάζεται σε 2-3 ξεπερασμένες ιδέες μίσους, ρατσισμού και τίποτα παραπάνω.

Κάπως έτσι φεύγει και το 2009 για την Ελλάδα. Με μία συγχυσμένη κοινωνία που ξεκατινιάζεται για τα αυτονόητα, με αναζωπυρωμένες εστίες εθνικισμού, αρνούμενη ακόμα να μεταλλαχθεί σε κράτος δικαίου, και αγνοώντας τις πραγματικές προκλήσεις της εποχής μας που απαιτούν πιο συλλογικές, ανθρώπινες και δημιουργικές προσεγγίσεις.

Καλή χρονιά!

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Intermission #20 (Φεύγω κύριε, πάω αλλού edition)

Έχω συνηθίσει να βλέπω μουλάδες και πολιτικούς, να αποφασίζουν μαζί για τα τεκτενόμενα τριτοκοσμικών ή οχλοκρατικών κρατών. Αλλά το ότι θα έβλεπα έναν παπά μέσα στο Υπουργικό Συμβούλιο ευρωπαϊκής χώρας, ποιος θα μου το 'λεγε;


...και επειδή η συγκεκριμένη χώρα είναι η δική μου, και το Υπουργικό Συμβούλιο αφορά σε αποφάσεις που επηρεάζουν άμεσα τη δική μου ζωή, αποχωρώ για λίγες μέρες εκτός συνόρων μπας και συνέλθω. Πώς τα παιδάκια βάζουν τα χέρια μπροστά στα μάτια τους όταν βλέπουν κάτι που τα τρομάζει, νομίζοντας ότι έτσι ξεμπερδεύουν με τον καθεαυτό μπαμπούλα, έτσι και εγώ πάω κάπου για λίγο, που ξέρω ότι τα ματάκια μου δεν πρόκειται να αντικρύσουν παρόμοιο θέαμα.

Καλή Χρονιά και ευτυχισμένο το 221 μ.ε.Δ. (μετά ευρωπαϊκού Διαφωτισμού)

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

Ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν

Σήμερα η ΕΣΗΕΑ απεργεί. Αντιγράφω από την ανακοίνωσή της, με σχολιασμό σε πλαγιαστά - μπλαβί γράμματα.

«Επειδή:
  • Τα προβλήματα των δημοσιογράφων, καθώς και των άλλων εργαζομένων στις εφημερίδες, τη ραδιοτηλεόραση (δημόσια και ιδιωτική) καθημερινά αυξάνονται και οξύνονται.

… σε αντίθεση με τους εργαζόμενους και τους ελεύθερους επαγγελματίες άλλων κλάδων που καθημερινά μειώνονται.

  • Οι απολύσεις είναι καθημερινό πλέον φαινόμενο, οι εργασιακές σχέσεις ανατρέπονται, η ελαστική απασχόληση γιγαντώνεται. Οι ΣΣΕ παραβιάζονται συστηματικά. Το απαράδεκτο καθεστώς των συμβασιούχων ομήρων συνεχίζεται. Η ελεύθερη, ουσιαστική και δημοκρατική ενημέρωση γίνεται θυσία στο βωμό της εμπορευματοποίησης και της ανταγωνιστικότητας.
… σε αντίθεση με τις απολύσεις και τις παραβιάσεις ΣΣΕ άλλων κλάδων.

  • Οι εργαζόμενοι είμαστε αντιμέτωποι σε μια ολόπλευρη επίθεση στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

… από ποιόν; Γιατί πάντα οι υπεύθυνοι για αυτές τις «επιθέσεις» είναι γενικόλογες έννοιες, όπως το «σύστημα», η «εργοδοσία», «οι επιταγές της Ε.Ε.» και κανείς ποτέ δεν έχει το θάρρος να μιλήσει συγκεκριμένα;

  • Τα νέα μέτρα, που προωθεί η κυβέρνηση, στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης στοχεύουν στην πλήρη ανατροπή των κατακτήσεων.
Τα νέα μέτρα της οποιασδήποτε κυβέρνησης σε μία τέτοια περίοδο στοχεύουν και πρέπει να στοχεύουν στην έξοδο από την κρίση. Αλίμονο, εάν μία τέτοια έξοδος δεν είχε θυσίες. Θα ήταν φούσκα, σαν αυτή που έσκασε 5 χρόνια μετά την διακυβέρνηση της πιο άχρηστης κυβέρνησης που πέρασε ποτέ από τον τόπο.

Απαιτούμε:

  • Όχι στις απολύσεις και ουσιαστικά μέτρα στήριξης των ανέργων.
Απαίτηση χωρίς αντι-πρόταση δεν υπάρχει. Ακούω προτάσεις.

  • Πλήρη και σταθερή εργασία για όλους με όλα τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Όχι στο απαράδεκτο καθεστώς της ελαστικής απασχόλησης και των συμβασιούχων ομήρων.
Επίσης, παγκόσμια ειρήνη, εξάλειψη της φτώχειας και πράσινη ανάπτυξη παντού, με πράσινα άλογα να καλπάζουν στα λιβάδια των κινέζικων βιομηχανικών μεγαλουπόλεων. Οι συμβασιούχοι είναι ενήλικες, ώριμοι και υπεύθυνοι πολίτες που γνωρίζουν ότι υπογράφουν συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Γι’ αυτό λέγονται και συμβασιούχοι. Τα χαδάκια και τα πατ-πατ στην πλάτη των χιλιάδων «ομήρων» για ψηφοθηρικούς σκοπούς έχουν περάσει σε χαμηλότερο επίπεδο. Οπότε είναι καιρός οι συγκεκριμένοι συμβασιούχοι που κατά κανόνα προσδοκούσαν να μονιμοποιηθούν αντί να τους καίγεται καρφί για τις «πραγματικές ανάγκες» της υπηρεσίας τους, να καταλάβουν πως ως ενήλικες υπεύθυνοι πολίτες πρέπει να ελιχθούν ανάλογα.

  • Ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Πλήρη εφαρμογή των ΣΣΕ.
Φυσικά και οι ΣΣΕ πρέπει να εφαρμόζονται. Εφόσον δεν εφαρμόζονται, υπάρχει πάντα το δικαίωμα προσφυγής στη Δικαιοσύνη. Εάν αυτό θεωρείται χαμένος χρόνος, τότε ας γίνει απεργία για τη δυσλειτουργία της Δικαιοσύνης στο συγκεκριμένο θέμα. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Όσο για τις αυξήσεις… προφανώς αναφέρονται σε μία χώρα που βιώνει ένα στάδιο οικονομικής ευημερίας και ο συγκεκριμένος κλάδος δεν έχει το μερίδιό του από την πίτα του πλούτου. Κοινώς, δεν αναφέρονται στην Ελλάδα.

  • Όχι στα νέα ασφαλιστικά μέτρα και κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων».
Υπάρχει σε εξέλιξη διάλογος για το ασφαλιστικό. Η ΕΣΗΕΑ κατέθεσε τις προτάσεις της;

* * *

Αν υπάρχει κάτι που θα έπρεπε να ανησυχεί τα διάφορα σωματεία των εργαζομένων, αυτό είναι η συνεχής απαξίωση του δικαιώματος της απεργίας , όχι μόνο μπροστά στη δημοκρατία, αλλά και στην υπόλοιπη κοινωνία.

Τα εργασιακά δικαιώματα κατακτώνται σταδιακά (και καλά κάνουν) σε μία κοινωνία και οικονομία που έχει σταθερές βάσεις και συνεχώς αναπτύσσεται. Στην περίπτωση της Ελλάδας όμως, όπου ένα ολόκληρο Κράτος ιδρύθηκε και συνεχίζει να επιβιώνει χάρη σε δάνεια και επιδοτήσεις που έρχονται από το εξωτερικό, είναι φυσικό κάποια στιγμή η φούσκα να σκάσει. Πόσο μάλλον όταν τα τελευταία 5 χρόνια έγινε τόσο μεγάλη επιχείρηση αποδόμησης των θεσμών και των οικονομικών του Κράτους, προς όφελος ατομικών συμφερόντων, που κάθε μέρα όλο και κάποιο καινούργιο αρνητικό στοιχείο βγαίνει στην επιφάνεια. Όταν η φούσκα σκάει, χαμηλώνουμε το ψωροπερήφανο κουφιοκέφαλό μας και εργαζόμαστε πάλι από την αρχή μπας και επιτέλους στήσουμε ένα υποτυπώδες Κράτος. Προφανώς το «ελληνικό μοντέλο», δηλαδή το μοντέλο της σπατάλης, της διαφθοράς και του ατομικισμού, απέτυχε και καλό είναι να θεωρείται παράδειγμα προς αποφυγή διεθνώς.

Η έννοια της συλλογικής προσπάθειας σημαίνει μεν ισότιμη συμμετοχή στη δημοκρατία και τα κεκτημένα δικαιώματα, αλλά και ισότιμη ανάληψη ευθυνών και εργασίας προς την βελτίωση ολόκληρης της κοινωνίας και όχι μόνο της ατομικής ευημερίας άνευ υποχρεώσεων. Ειδικά, όταν στην Ελλάδα η έννοια της ευημερίας συνδυάζεται εξ’ ολοκλήρου και μόνο με το φούσκωμα της τσέπης του καθενός.

Υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται στα ΜΜΕ και όταν έχουν προσωπικά οφέλη από διαπλεκόμενες διαδικασίες με επιχειρηματικά ή κυβερνητικά συμφέροντα, προφανώς σιωπούν γιατί εκτός από τα κεκτημένα τους, δεν θίγονται ούτε οι τσέπες τους. Όταν όμως αυτή η διαπλοκή, τους σκάει μπούμερανγκ στα μούτρα, ξεκινάει η γκρίνια. Υπάρχουν γύρω στα 100-150 άτομα που κρατούν στα χέρια τους την αισθητική και την υγιεινή μίας ολόκληρης πόλης αφού αυτοί αποφασίζουν αν θα κάνουν αποκομιδή απορριμμάτων ή όχι. Υπάρχουν άλλα τόσα άτομα που κλείνουν το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας επειδή θεωρούν ότι ο λόγος τους για την εξωτερική και οικονομική πολιτική της χώρας, πρέπει να έχει μεγαλύτερη ισχύ από τα αντίστοιχα Υπουργεία ή τη στοιχειώδη λογική.

Και τέλος, και ίσως το χειρότερο απ’ όλα σε κοινωνικό επίπεδο, υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό οδηγών 4x4 που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους επειδή πρέπει να πληρώσουν αυξημένα τέλη κυκλοφορίας για το άχρηστο, φιγουρατζίδικο φουγάρο τους. Τι σχέση έχουν τα τέλη κυκλοφορίας με τις απεργίες και τα προαναφερθέντα αιτήματα; Πολύ μεγάλη. Αντικατοπτρίζουν το πραγματικό σκεπτικό πίσω από τέτοιες προσεγγίσεις και το οποίο με απλά λόγια λέει: «Ας έχω εγώ γεμάτη την τσέπη μου, και ο γείτονας, η κοινωνία και ολόκληρη η υπόλοιπη χώρα να πάνε να πνιγούν».

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Intermission #19 (Darwin edition)

200 χρόνια μετά τη γέννηση του Charles Darwin, και τα ελληνικά σχολεία συνεχίζουν να διδάσκουν την Εξέλιξη των Ειδών με τον παλιό, καλό, γνωστό τρόπο (εάν και εφόσον προλάβουν να καλύψουν ολόκληρη την ύλη).



Καληνύχτα!

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

Imagine all the people...

Ένα κυριακόβραδο, από αυτά που όλα τριγύρω δεν βγάζουν και πολύ νόημα, καθόμουν και σκεφτόμουν πώς μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Πώς να επηρεάσω τους ανθρώπους να σκεφτούν πιο «σωστά» και πιο «ανθρώπινα». Πώς να καταφέρω να δείξω στην υπόλοιπη κοινωνία τα όνειρα που έχω για το μέλλον μου, και τα παιδιά μου, ώστε αυτά να μεγαλώσουν σε μία ομορφότερη και πιο δίκαια κοινωνία. Πώς να εκφράσω την οργή και τον πόνο μου, για αυτά που δεν μου αρέσουν και «βρωμίζουν» τη ζωή μου.

Και τότε μου ήρθε μία καταπληκτική ιδέα. Θα διέδιδα σε έναν κλειστό κύκλο, ότι μία συγκεκριμένη ημερομηνία και ώρα, θα κατέβουμε όλοι στην κεντρική πλατεία της πόλης και ο καθένας θα καταστρέψει από ένα πράγμα που δεν του αρέσει. Από ένα πράγμα που κάνει τη ζωή του πιο μίζερη και που το θεωρεί κύριο υπαίτιο για τη δυστυχία του.

Έτσι και έκανα. Άρχισα να διαδίδω το νέο από στόμα σε στόμα. Πίστευα ότι αν μαζευόμασταν 50 – 100 άτομα, θα κάναμε μία σπουδαία κίνηση τόσο από συμβολικής άποψης, όσο και για προσωπική ανακούφιση.

Το νέο όμως ξέφυγε. Σύντομα άρχισε να διαδίδεται με αφίσες, με μηνύματα, μέσω του διαδικτύου. Όλοι οι κάτοικοι σιγομουρμούριζαν για αυτή την ημερομηνία και ώρα.

Μέσα σε λίγες μέρες, όλοι οι κάτοικοι της πόλης ήξεραν για το σχέδιο. Ακόμα και οι κυβερνώντες. Ακόμα και η αστυνομία. Κανείς όμως δεν έκανε κάποια δήλωση ή κίνηση. Όλη η πόλη περίμενε να έρθει εκείνη η μέρα, όπου ο καθένας θα κατέστρεφε αυτό που τον χάλαγε, που τον καταπίεζε και που θεωρούσε υπαίτιο για τη δυστυχία του.

Και εκείνη η μέρα ήρθε. Μέσα σε λίγες ώρες, όλοι οι κάτοικοι είχαν μαζευτεί στην κεντρική πλατεία, και περίμεναν να έρθει η σωστή ώρα. Και όταν το ρολόι χτύπησε ακριβώς, ο καθένας άρχισε να σπάει και να καίει αυτό που τον χάλαγε. Αυτό που θεωρούσε υπαίτιο για τη δυστυχία του.

Ένας τύπος έβαλε φωτιά στη Βουλή. Ένας άλλος έσπασε το μαγαζί του ανταγωνιστή του. Άλλος έβαλε φωτιά στο φανάρι που πάντα τον καθυστερούσε για τη δουλειά του. Ένας έσπασε το στερεοφωνικό του γείτονα που δε τον άφηνε να κοιμηθεί. Κάποιος άλλος έκαψε το σπίτι της καθηγήτριας που του έβαζε κακούς βαθμούς. Άλλος, έκαψε τα δέντρα μπροστά από τη βεράντα του που του έκοβαν τη θέα. Ένας πολιτικός, σκότωσε τον αντίπαλό του. Εργαζόμενοι επιτέθηκαν στα αφεντικά τους, και τα αφεντικά στους κακούς υπαλλήλους τους. Ένας επιχειρηματίας, κατέστρεψε τον αρχαίο ναό που εμπόδιζε την ανέγερση του ξενοδοχείου του, και ένας αρχαιολόγος έβαλε φωτιά σε όλα τα κτίρια δίπλα από το ναό. Ένας αστυνομικός πυροβόλησε έναν πιτσιρικά. Ένας άλλος πιτσιρικάς άνοιγε το κεφάλι του πατέρα του.

Ο καθένας κατέστρεψε μόνο από ένα πράγμα. Μέσα σε λίγη ώρα, δεν έμεινε τίποτα όρθιο και κανένας ζωντανός.

Η ιδέα μου για ένα καλύτερο μέλλον, με έναν πιο «ανθρώπινο» πολιτισμό εξαφανίστηκε μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Και καθώς σιγόκλεινα τα μάτια μου με την απορία, όλα ξεκαθάρισαν. Καμία κοινωνία δεν μπορεί να γίνει ομορφότερη αν ο καθένας καταστρέφει για τους δικούς του λόγους. Γιατί ο καθένας μας είναι διαφορετικός, και η ελευθερία του ενός σταματάει εκεί που ξεκινάει η ελευθερία του άλλου. Τώρα πια, αυτή η ιδέα που πάντα μου ακουγόταν κλισέ, μετουσιώθηκε στην καταστροφή που έγινε μπροστά μου.

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Βοήθεια! Έρχεται ο Δεκέμβρης!

Μία κάποια προσμονή επικρατεί στα Εξάρχεια. Ένα «φάντασμα» για την ακρίβεια. Το πανό που δεσπόζει περήφανο στην πλατεία Εξαρχείων, μας προειδοποιεί για το «φάντασμα που πλανάται πάνω από την πόλη» και ονομάζεται «Δεκέμβρης». Μία ανάλογη προσμονή επικρατεί και ανάμεσα σε διάφορες κινήσεις πολιτών, αριστερές οργανώσεις και φυσικά τα ΜΜΕ. Και εν μέσω αυτής της προσμονής, επωάζεται το κλίμα που αρκετοί θα ήθελαν να επικρατήσει και φέτος στην Αθήνα και άλλες μεγάλες πόλεις.

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, δεν είναι ούτε άλλο ένα μεμονωμένο περιστατικό, ούτε απλά μία «αστοχία» της Ελληνικής Αστυνομίας. Ο Αλέξης είναι ένα 15χρονο παιδί που δολοφονήθηκε από έναν νταή Ελληναρά μπάτσο εν ψυχρώ. Παρόμοιοι νταήδες υπάρχουν ακόμα πολλοί, διάχυτοι όχι μόνο μέσα στο σώμα της ΕΛ.ΑΣ., αλλά και σε διάφορα άλλα πόστα που τρομοκρατούν, εκβιάζουν ή καταστρέφουν ανύποπτους πολίτες.

Ως εκ τούτου, η δολοφονία του Αλέξη, δικαίως ξεσήκωσε την οργή που ξεσήκωσε και δικαίως επεκτάθηκε σε διάφορα κοινωνικά στρώματα· το καθένα έχοντας τον δικό του λόγο. Και σε μία χώρα που στην ουσία δεν υφίσταται πραγματική Δημοκρατία, όπου οι φωνές των απελπισμένων ή των μειονοτήτων σκάνε στο βρόντο, είναι λογικό κάποιοι να σηκώσουν πέτρες και μολότωφ μόλις ξεχειλίσει το ποτήρι. Για τα περσινά περιστατικά έχω άλλωστε αναφερθεί και κάπως εκτενέστερα σε αυτό το post, αλλά και αυτό.

Μέχρις εδώ, όλα καλά. Το κράτος τρομοκρατεί και δεν λαμβάνει μέτρα, άρα κάποια στιγμή κάποιοι θα πάρουν τις πέτρες χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο ή στόχο. Και καλώς θα κάνουν. Πέρυσι, το φλεγόμενο χριστουγεννιάτικο δέντρο ήταν μία πολύ ταιριαστή αισθητική παρέμβαση στον ύπνο των κοινών πολιτών, και κατά τη γνώμη μου, καλώς κάηκε.


Τα προβλήματα ξεκινάνε, όταν αυτό το «πάθος για τη λεφτεριά», γίνεται ένα εύκολο μέσο για την άμεση χειραγώγηση ανθρώπων ή ομάδων και τη διαστρέβλωση ιδεών. Ανέκαθεν, το πάθος ουδέποτε κατέληγε σε κάτι θετικό. Πάντα όμως, ήταν ένα καλό εναρκτήριο μέσο, για την απελευθέρωση της δυναμικής που χρειαζόταν για να ανατραπεί μία συντηρητική πεποίθηση. Σε μία σωστή κοινωνική εξέλιξη, την ανατροπή πρέπει να ακολουθήσει η λογική, διαφορετικά είτε το πάθος γυρνάει μπούμερανγκ σε αυτούς που το πυροδότησαν, είτε καταντάει γραφικό και άνευ πρακτικής ουσίας.

Στη σύγχρονη Ελλάδα όμως, ουδέποτε υπήρξε σωστή κοινωνική εξέλιξη. Η δυναμική ενός δικαιολογημένου πάθους, αντί να εξελιχθεί σε λογική, είτε μεταλλάσσονταν σε αδιέξοδο πάθος, είτε απλά εξαφανιζόταν. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, που στην Ελλάδα εκτός από την έλλειψη λογικής, επικρατεί και μία γενικότερη σύγχυση ως προς τις κοινωνικές μας ανάγκες.

Προσπαθώντας ορισμένοι να δημιουργήσουν μία επέτειο κοινωνικής εξέγερσης στο όνομα του Αλέξη, στην ουσία επιστρέφουν στην κατάσταση του πάθους, συγχέοντάς το με τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες. Ως αποτέλεσμα, όχι μόνο δεν δημιουργούνται δυναμικές προς θετικές κατευθύνσεις, αλλά και η μνήμη του Αλέξη στην ουσία αμαυρώνεται από τις δήθεν «επαναστατικές» ιδεολογίες μίας μικρής μειονότητας. Αυτής, που στην ουσία δεν ενδιαφέρεται για την θετική εξέλιξη της κοινωνίας μας, αλλά για τη συνέχιση της ευρύτερης σύγχυσης. Η δολοφονία του Αλέξη δεν είναι η δικαιολογία για μία επετειακή και επαναλαμβανόμενη εμφάνιση ανεξέλεγκτης βίας και τρομοκρατίας από όπου και αν προέρχεται αυτή. Η δολοφονία του Αλέξη είναι ένα εναρκτήριο βήμα προς την κατεύθυνση του εκδημοκρατισμού της ΕΛ.ΑΣ. αλλά και του Κράτους γενικότερα.

Όσο τρομοκρατικός ήταν ο θάνατος του Αλέξη, άλλο τόσο τρομοκρατικό είναι και το μήνυμα που προσπαθούν να περάσουν διάφοροι για τη φετεινή «επέτειο». Εάν οι μισοί επιλέγουν να βλέπουν την μία πλευρά της εν λόγω τρομοκρατίας, και οι άλλοι μισοί την άλλη πλευρά, το σίγουρο είναι ότι ποτέ δεν πρόκειται να βγει κάτι θετικό προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Όσο δίκαιο και αν είναι το εμπλεκόμενο πάθος.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...