Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

...τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί

Δύο μέρες πριν την πρωτομαγιά, η ελληνική «δημοκρατία», το «σπουδαίο» πολιτικό ήθος, και η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη, εμπνέουν όλους τους «μεγάλους» πολιτικούς, τους καρεκλοκένταυρους και τους «επίσημους» απατεώνες του πολιτεύματός μας να κάνουν τρικούβερτο γλέντι μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο. Στο ίδιο κοινοβούλιο που από την ίδρυσή του και μετά, είδε όλα τα εκτρώματα αυτού του τόπου μαζεμένα να το κατασπαράζουν.

Τα ίδια λαμόγια που λίγο πριν την κατάρρευση της εξουσίας τους το 2003, ψήφιζαν τον Νόμο-ντροπή περί ευθύνης Υπουργών (Ν.3126/2003), σήμερα παρουσιάζονται ως καταγγέλλοντες και μιλάνε για απονομή δικαιοσύνης. Ταυτόχρονα όμως, αποφεύγουν να αναφερθούν στη Διεθνή Σύμβαση Ποινικού Δικαίου για τη Διαφθορά, που σύμφωνα με το άρθρο 28.1 του Συντάγματός μας έχουν υπερνομοθετική ισχύ και ως εκ τούτου έχουν ήδη ενσωματωθεί στην Ελληνική νομοθεσία (νόμοι 3560/2007 και 3666/2008). Διότι γνωρίζουν ότι αύριο που θα είναι κυβέρνηση, θα πρέπει να έχουν και αυτοί τα προνόμια του νόμου-ντροπή ώστε να παρανομούν χωρίς κυρώσεις. Έτσι σφιχταγκαλιάζονται όλοι μαζί, εχθροί και φίλοι, και πίνουν στην υγειά της κοινωνίας, που πάλι θα τους δώσει ψήφο στα τυφλά.

Δύο μέρες πριν την πρωτομαγιά, ο κομματικός φασισμός τρίζει τα δόντια του στους, κατά τ’ άλλα, ελεύθερους τη συνειδήσει βουλευτές, και προειδοποιεί πως οποιαδήποτε παρέκκλιση από την επίσημη κομματική γραμμή θα έχει σοβαρές επιπτώσεις! «Αθωώστε και προστατέψτε τους εγκληματίες μας, αρκεί να μην χάσουμε την καρέκλα».

Δύο μέρες πριν την πρωτομαγιά, μία ξεφτιλισμένη πολιτική στάση, άνευ προηγουμένου, εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μία απαθούς κοινωνίας που έχει πολωθεί ανάμεσα σε ψεύτικα σύμβολα και ανόητους μέντορες. Τα ραδιόφωνα έχουν γεμίσει με διαφημιστικά σποτάκια διαφόρων οργανώσεων για την «αφύπνιση του εργαζόμενου» κατά του Κεφαλαίου που ως γνωστόν είναι «υπεύθυνο για όλα τα κακά». Οι αφίσες φόρεσαν τα κόκκινά τους και στις πόλεις ετοιμάζεται το καθιερωμένο πανηγύρι, που φέτος προσφέρει και ένα ξένοιαστο τριημεράκι για απόδραση.

Οι μεν κάνουν το πανηγύρι τους μέσα στο κοινοβούλιο και οι δε κάνουν το δικό τους στα οδοφράγματα. Όλοι μαζί, «επαναστάτες», απατεώνες, αγράμματοι και λαμόγια στήνουν το γλέντι που πάλι στο τέλος θα διασύρει ολόκληρη την κοινωνία και ολόκληρο το πολίτευμα.

Δύο μέρες πριν την πρωτομαγιά, και ενώ η παρανομία και οι Ελληναράδες πολιτικοί πετσοκόβουν τα θεμέλια της αξιοπρέπειας του πολιτεύματός μας, οι αριστεροί υποκριτές συνεχίζουν να ζουν στο δικό τους ονειρικό κόσμο. Ίσως θα έπρεπε να τους υπενθυμίσει κάποιος ότι οι συγκρούσεις των κοινωνικών τάξεων για τις οποίες μίλαγε ο Καρλ, προϋποθέτουν την ύπαρξη κράτους και στοιχειωδών κοινωνικών δομών που, παρεμπιπτόντως, δεν υπάρχουν στη χώρα μας. Ίσως θα έπρεπε κάποιος να τους πει ότι στην Ελλάδα, οι μάχες δίνονται ακόμα προκειμένου να υπάρξει Κράτος. Να κατανοήσουν ότι οι κοινωνικές συγκρούσεις στην Ελλάδα είναι θεσμικές και όχι ταξικές. Οι ταξικές αδικίες είναι καθαρά δημιουργήματα της έλλειψης Κράτους και πλήρους δυσλειτουργίας όλων των θεσμών που το απαρτίζουν. Και για να διορθωθεί επιτέλους αυτό το απαρχαιωμένο σύνθημα σε κάποιον εξαρχειώτικο τοίχο, το μίσος είναι θεσμικό και όχι «ταξικό».

Μία υπενθύμιση στους «επαναστάτες της ντουντούκας» που μεθαύριο θα κατέβουν στους δρόμους και θα πολεμήσουν τους ανεμόμυλούς τους... Για να γίνει κάποιος πραγματικός επαναστάτης, πρέπει να είναι πάνω απ’ όλα ρεαλιστής και να αναγνωρίζει τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας του. Μόνον έτσι «χτυπάει» στα σωστά σημεία. Διαφορετικά, όπου και να χτυπάει, οι άλλοι θα συνεχίσουν να κάνουν το γλέντι τους με τις παλάμες τους ανοιχτές προς όλους μας.

...κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές.

Παρασκευή 24 Απριλίου 2009

Μόνος εσύ. Τελευταίοι εμείς

Στη λειτουργία ενός Κράτους, υπάρχει κάτι πολύ χειρότερο από την ανικανότητα μίας κυβέρνησης· ο εμπαιγμός. Εάν μάλιστα ο εμπαιγμός συνδυαστεί με σοβαρά κοινωνικά ζητήματα, όπως το περιβάλλον, καταλήγουμε σε ένα καταστροφικό μείγμα γενικότερης καφρίλας που αναπαράγεται με ταχείς ρυθμούς.

Πρόσφατα, το ΥΠΕΧΩΔΕ, ξεκίνησε μία καμπάνια «κοινωνικής αφύπνισης» με μία σειρά από αφίσες, τηλεοπτικά σποτάκια και μίας ιστοσελίδας που αφορούν την περιβαλλοντική συνείδηση των πολιτών, με θέματα σχετικά με την ανακύκλωση, τους υδάτινους πόρους, την ενεργειακή σπατάλη, τον χωροταξικό σχεδιασμό κλπ. Το σλόγκαν της καμπάνιας ήταν «Όλοι μαζί. Πρώτος εσύ», με ένα αισθητικά καλοσχεδιασμένο και επικοινωνιακό αποτέλεσμα. Όλα καλά μέχρις εδώ. Τέτοιες ενέργειες είναι θετικές και σίγουρα δεν βλάπτουν κανένα. Με τη συνεχή ενημέρωση και πληροφόρηση, ενδεχομένως αρκετοί συμπολίτες μας να επηρεαστούν προς τη σωστή κατεύθυνση.

Αυτά όσον αφορά την επιφάνεια του εγχειρήματος· την κορυφή του παγόβουνου. Διότι, όταν το υπόλοιπο παγόβουνο είναι σάπιο και βουτηγμένο στα αφοδεύματα του εν λόγω Υπουργείου, τότε και η κορυφή αργά ή γρήγορα θα βυθιστεί.

Η συγκεκριμένη καμπάνια, δανειζόμενη τα πρότυπα της καμπάνιας του Υπουργείου Οικονομικών για τη φοροδιαφυγή, ξεκινάει με μία υπόθεση που είναι σωστή κατά το ήμισυ. Ότι, δηλαδή, η προστασία του περιβάλλοντος είναι ευθύνη όλων. Δεν μπορεί κανείς να πει το αντίθετο και σίγουρα η όλη διατύπωση ακούγεται πολύ εύηχη στις συνειδήσεις όλων. Όταν όμως μιλάμε για συλλογική ευθύνη, μιλάμε και για το μερίδιο που αναλογεί στους κρατικούς μηχανισμούς και τη σχετική νομοθεσία. Μάλιστα, η συγκεκριμένη ευθύνη είναι πολύ πιο βαριά από αυτή του ατόμου, διότι αυτή ορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού. Η ευθύνη του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου είναι ποσοτική, αφού αποκτά βάρος μόνο λόγω του μεγάλου πλήθους των ατόμων που επηρεάζουν το περιβάλλον. Όμως η ευθύνη του ίδιου του Υπουργείου είναι ποιοτική, καθώς ένας σωστός μηχανισμός, μία σωστή νομοθεσία και μία σωστή πολιτική, μπορούν να επηρεάσουν την προστασία του περιβάλλοντος θεσμικά.

Παράδειγμα 1: Σε ένα χωριό 100 κατοίκων, αρκούν 2 κάτοικοι για να καταστρέψουν το περιβάλλον: Ένας ιδιώτης που θέλει να χτίσει μέσα σε δασική έκταση, και ένας διεφθαρμένος υπάλληλος της πολεοδομίας ή του Δασαρχείου. Και οι δύο βασίζονται σε «τρύπα» του ελέγχου του πολεοδομικού κανονισμού προκειμένου τελικά να παρανομήσουν. Όσο νομοταγείς και περιβαλλοντικά ευαίσθητοι κι αν είναι οι υπόλοιποι 98, ο ίδιος ο πολιτικός μηχανισμός είναι τελικά αυτός που θα επιβληθεί. Διότι, δεν μπορεί να ελέγξει ούτε τον υπάλληλό του, ούτε να επιβάλλει σοβαρές κυρώσεις στον ιδιώτη.

Παράδειγμα 2: Δε νομίζω ότι το ποσοστό των εμπρηστών μέσα στην κοινωνία μας είναι μεγάλο. Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου μάλιστα εναντιώνεται στις πυρκαγιές. Κι όμως, τα ελληνικά δάση συνεχίζουν να καίγονται κάθε καλοκαίρι, και τελικώς οι δασικές εκτάσεις αποχαρακτηρίζονται. Η ευθύνη για τους εμπρησμούς βαραίνει την κοινωνία, ή τη σχετική νομοθεσία που τελικά δίνει «πάτημα» σε επίδοξους οικοπεδοφάγους να καίνε ελεύθερα, γνωρίζοντας ότι οι εκτάσεις τελικά θα αποχαρακτηριστούν και θα καλυφθούν με όμορφο μπετόν;

Ο εμπαιγμός συνεχίζεται, από ένα Υπουργείο του οποίου η ηγεσία έχει δεσμευτεί ότι το Υπουργείο Περιβάλλοντος «ανοίγει από στιγμή σε στιγμή». Επειδή όμως, προφανώς δεν υπάρχει πολιτική ή κυβερνητική βούληση να γίνει κάτι τέτοιο, το ΥΠΕΧΩΔΕ «κερδίζει χρόνο» με καμπάνιες για το περιβάλλον. Άλλωστε το πραγματικό ενδιαφέρον της ηγεσίας του ΥΠΕΧΩΔΕ για το περιβαλλοντικό τμήμα του Υπουργείου φάνηκε πέρσι το καλοκαίρι με την μήνυση που κατέθεσε, εναντίον της τέως Γενικής Επιθεωρήτριας Περιβάλλοντος κ. Μαργαρίτας Καραβασίλη. Το συγκεκριμένο περιστατικό αποδεικνύει και το ενδιαφέρον, επί του πρακτέου, όσον αφορά τον Ασωπό και γενικότερα τους υδάτινους πόρους, καθώς η κ. Καραβασίλη φαίνεται πως «είχε γίνει ενοχλητική» σχετικά με τη ρύπανση του εν λόγω ποταμού.

Τόσο στη διαφημιστική καμπάνια του Υπουργείου Οικονομικών, όσο και σε αυτή του ΥΠΕΧΩΔΕ, υπάρχει μία βασική παραδοχή, η οποία λέει: «Εμείς δεν καταφέραμε (ή είμαστε ανίκανοι) να παράγουμε θετικό έργο, οπότε ρίχνουμε το μπαλάκι σε εσάς, αφού στην τελική εσείς αποτελείτε την κοινωνία». Σε αυτή την παραδοχή, λείπουν τα βασικότερα ίσως στοιχεία που θα έπρεπε να είχε οποιαδήποτε πολιτική ηγεσία. Αυτά της αυτοκριτικής και εφαρμογής των νόμων. Διότι, μπορεί εγώ και άλλα 100 άτομα να πετάμε αυγά σε μία αυθαίρετη ξενοδοχειακή μονάδα, αλλά στο τέλος και η μονάδα θα συνεχίσει να υπάρχει και εμείς οι 101 θα φάμε μήνυση για καταστροφή ξένης περιουσίας. Διότι, μπορεί εγώ να ανακυκλώνω, αλλά τελικά ο Δήμος να ρίχνει την ανακύκλωσή μου μαζί με τα απορρίμματα. Διότι μπορεί εγώ να μην χτίσω ημιυπαίθριο χώρο ή αυθαίρετο, αλλά τελικά με μία Υπουργική Απόφαση, να νομιμοποιούνται χιλιάδες παράνομοι τέτοιοι χώροι μέσα σε μία ημέρα. Διότι μπορεί εγώ να θέλω να επενδύσω στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, αλλά τελικά να χαθώ μέσα στις ανάλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Και στην τελική, όσο και αν διαμαρτύρομαι ή πετάω μπογιές στη Βουλή, το ΥΠΕΧΩΔΕ θα αγνοήσει και εμένα και τους αρμόδιους φορείς και θα προβεί στην ψήφιση του Νέου Χωροταξικού Σχεδίου. Αυτή είναι η πραγματική μέριμνα του ΥΠΕΧΩΔΕ για το περιβάλλον.

Ο εμπαιγμός ολοκληρώνεται, όταν ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός παρανομεί, και τελικά ζητάει από εσένα να είσαι νομοταγής και υπεύθυνος, αλλά και να κάθεσαι να παρακολουθείς τα λαμόγια να καταστρέφουν το περιβάλλον με τις ευλογίες του ιδίου του Κράτους. Όμως το ίδιο το Κράτος θεωρεί ότι το κάνει το χρέος του και στην ουσία δηλώνει πως το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι μία καλαίσθητη περιβαλλοντική καμπάνια.

Πέμπτη 23 Απριλίου 2009

Intermission #5



Αλκίνοος Ιωαννίδης - Πατρίδα

Λοιπόν,
αγρίεψε ο κόσμος σαν καζάνι που βράζει
σαν το αίμα που στάζει, σαν ιδρώτας θολός
Πότε πότε γελάμε, πότε κάνουμε χάζι
και στα γέλια μας μοιάζει να γλυκαίνει ο καιρός.

Μα όταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω ότι δεν έχουν νέα για να μου πουν
Ήμουν εγώ στη φωτιά, ήμουν εγώ η φωτιά
είδα το τέλος με τα μάτια ανοικτά.

Είδα τον πόλεμο φάτσα, τη «φυλή» και τη «ράτσα»
προδομένη από μέσα, απ τους πιο πατριώτες
Να χουν τη μάνα μου αιχμάλωτη με τ όπλο στο στόμα
Τα παιδιά τους στολίζουν σήμερα τη Βουλή.

Κάτω από ένα τραπέζι το θυμάμαι σαν τώρα
με μια κούπα σταφύλι στου βομβαρδισμού την ώρα
είδα αλεξίπτωτα χίλια στον ουρανό σαν λεκέδες
Μου μιλούσε ο πατέρας μου να μη φοβηθώ.

«Κοίταξε τι ωραία που πέφτουν!
Τι ωραία που πέφτουν...»

Είδα γονείς ορφανούς, ο ένας παππούς απ τη Σμύρνη
στη Δράμα πρόσφυγας πήγε να βρει βουλγάρικη σφαίρα
κι ο άλλος, Κύπριος φυγάς στο μαύρο τότε Λονδίνο
στα είκοσι επτά του στα δύο τον κόψανε οι Ναζί.

Είδα μισή Λευκωσία, βουλιαγμένη Σερβία
στο Βελιγράδι ένα φάντασμα σ άδειο ξενοδοχείο
Αμερικάνικες βόμβες και εγώ να κοιμάμαι
αύριο θα τραγουδάμε στης πλατείας τη γιορτή.

Είδα κομμάτια το κρέας μες στα μπάζα μιας πόλης
είδα τα χέρια, τα πόδια πεταμένα στη γη
είδα να τρέχουν στο δρόμο με τα παιδιά τους στον ώμο
κι εγώ τουρίστας με βίντεο και φωτογραφική

Εδώ στην άσχημη πόλη που απ την ανάγκη κρατιέται
ένας λαός ρημαγμένος μετάλλια ντόπας ζητάει
Ολυμπιάδες κι η χώρα ένα γραφείο τελετών
θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ.

Τους είχα δει να γελάνε οι μπάτσοι κι απ την Ομόνοια
να πετάν δακρυγόνα στο πυροσβεστικό
Στο παράθυρο εικόνισμα, άνθρωποι σαν λαμπάδες
και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακό.

Και είδα ξεριζωμένους να περνούν τη Γραμμή
για μια πόρνη φτηνή ή για καζίνο και πούρα
Έτσι κι αλλιώς μπερδεμένη η πίστη μας η καημένη
ο Σολωμός με Armani και την καρδιά ανοιχτή.

Δε θέλω ο εαυτός μου να ναι τόπος δικός μου
ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν θα ταν αγέννητη η γη
Δε με τρομάζει το τέρας, ούτε κι ο άγγελός μου
ούτε το τέλος του κόσμου, με τρομάζεις εσύ.

Με τρομάζεις ακόμα, οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα του Θεού, ρασοφόρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο
Προσεύχεσαι και σκοτώνεις, τραυλίζεις ύμνους οργής
έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς τον μέσα σου ξένο κι όχι, δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω.

Τρίτη 21 Απριλίου 2009

Ελλάς Ελλήνων Ανώριμων

Στον εορτασμό του χριστιανικού ορθόδοξου Πάσχα, σύσσωμη η πολιτική ηγεσία, τα ΜΜΕ, οι διάσημοι και η κουτσή Μαρία έσπευσαν να μας στείλουν ευχές και να μας υπενθυμίσουν το μήνυμα της ανάστασης του Ιησού Χριστού. Παρόμοια ευχολόγια και διδαχές εκφράζονται άλλωστε και σε άλλες γιορτές, όπως τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά, και φυσικά το αγαπημένο των πολιτικών, η 17η Νοεμβρίου.

Πάνω στα παπαγαλίσματα και τα μηνύματα-κονσέρβες λαϊκής κατανάλωσης, φαίνεται ότι οι περισσότεροι επιλέγουν να ξεχνούν τα μηνύματα και τα ιστορικά διδάγματα της 21ης Απριλίου του 1967. Πετάνε ένα «ας ελπίσουμε να μην ξαναπεράσουμε τα σκοτεινά χρόνια της δικτατορίας» και θαρρούν πως ξεμπερδεύουν. Ορισμένοι που είναι ακόμα πιο εκτός πραγματικότητας λένε πράγματα όπως «η δημοκρατία σήμερα είναι πιο ισχυρή όσο ποτέ άλλοτε».

Η τραγική ιστορία της δικτατορίας στην Ελλάδα την περίοδο 1967-74 είναι ένα αρκετά σύνθετο γεγονός, αλλά με πολύ ωφέλιμα και συγκεκριμένα διδάγματα. Με βασικό πυλώνα την εσωτερική πολιτική αστάθεια που επέτρεψε σε παρακρατικά, και εξωτερικά στοιχεία να ανατρέψουν το δημοκρατικό πολίτευμα, η χούντα μέσα σε λίγες ημέρες έδειξε πόσο ανίσχυροι μπορούν να καταστούν θεσμοί και πολίτες όταν δεν υπάρχει οργανωμένο Κράτος. Διότι, τα στρατηγικά παιχνίδια της τότε Αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής και του εγχώριου αντί-κομμουνιστικού ρεύματος, βασίστηκαν κυρίως στην εκτεταμένη κρίση της πολιτικής και του πολιτεύματος της χώρας μας.

Ένα Κράτος και το πολίτευμά του αποδομούνται και αποδιοργανώνονται, όταν δεν εφαρμόζονται οι νόμοι, δεν υπάρχει σωστή αξιοκρατία και ιεραρχία, δεν λαμβάνονται πολιτικές και λειτουργικές ευθύνες, δεν ισχυροποιούνται οι σωστές κοινωνικές δομές, δεν λειτουργούν σωστά οι εκάστοτε κοινωνικές διαδικασίες, και οι τρεις βασικές εξουσίες, ήτοι η νομοθετική, η εκτελεστική και η δικαστική δεν είναι διακριτές. Σε ένα τέτοιο κράτος, είναι πολύ εύκολο είτε να παρεισφρήσουν εξωγενείς παράγοντες, είτε να προκύψει μία ανεξέλεγκτη χαοτική και αναρχική κοινωνική δομή, από την οποία αναδύονται επικίνδυνοι άνθρωποι με επικίνδυνα μυαλά, καθώς και παρακρατικά στοιχεία.

Ο εξωτερικός «δάκτυλος» ήταν ανέκαθεν μία ωραία πιπίλα για τον ελληνικό λαό και η τέλεια αποποίηση ευθυνών για την κατάντια ενός Κράτους που συνεχίζει να αρνείται τον εκδημοκρατισμό και εκσυγχρονισμό των δομών του, αν και έχει συσταθεί εδώ και 190 περίπου χρόνια. Ακόμα και στα χρόνια της μεταπολίτευσης, όπου η είσοδος στην Ε.Ε., η μακροχρόνια ειρηνική περίοδος και η οικονομική ανάπτυξη, θα μπορούσαν να αποτελέσουν στοιχεία προς την ισχυροποίηση του πολιτεύματος, η ελληνική κοινωνία επιμένει με πείσμα στην αποδιοργάνωση του Κράτους. Επιμένει στη συνέχιση αρνητικών τακτικών, όπως η διαφθορά, η τρομολαγνία του πολιτικού κόστους, η πελατειακή σχέση πολιτών-πολιτικών, η ανομία, η φοροδιαφυγή, η ατιμωρησία και η γενικότερη αποφυγή ανάληψης ευθυνών σε κάθε τομέα του κοινωνικού ιστού.

Στη χώρα που ο καθένας κοιτάει την πάρτη του και κανέναν δεν βαραίνει καμία ευθύνη, είναι εξ’ ορισμού αδύνατο να υπάρχει κοινωνική συνοχή και δομημένο Κράτος. Παρόλο που είδαμε τι συνέβη στα αποδιοργανωμένα Κράτη πριν περίπου 40 χρόνια, σήμερα επιλέγουμε και πάλι να εθελοτυφλούμε στη συνεχιζόμενη κατάρρευση και απαξίωση του πολιτικού μας συστήματος.

Η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 δίνει λοιπόν ένα αρκετά σαφές μήνυμα: Όταν μία κοινωνία αδυνατεί να συνεργαστεί και να εργαστεί συλλογικά προκειμένου να δημιουργήσει ένα οργανωμένο και λειτουργικό Κράτος, τότε αυτή γίνεται βορά στις βλέψεις του οποιουδήποτε ψυχάκια, εσωτερικού ή εξωτερικού συμφέροντος, και γενικώς κάθε είδους αντιδημοκρατικού στοιχείου.

Διότι σε ένα αποδιοργανωμένο Κράτος, ορισμένοι αποδέχονται με ενθουσιασμό τα λόγια του κυριούλη παρακάτω…



Κυριακή 12 Απριλίου 2009

Τζάμπα το Μέγαρο!

Ο κυριακάτικος Τύπος είναι, ενδεχομένως, ο στόχος κάθε αξιοπρεπούς αρθρογράφου. Φαίνεται όμως ότι τελικά, ορισμένοι συντάκτες επιλέγουν συνειδητά την υποβάθμιση της ύλης τους. Στο σημερινό «Ε» (Τεύχος 939, 12/4/09) εύλογα δημιουργείται μία τέτοια εντύπωση, δεδομένου ότι το «Ε» φημίζεται για την αρθρογραφία καλής ποιότητας. Συγκεκριμένα, το άρθρο του κ. Αποστόλου Διαμαντή με τίτλο «Όλοι για τον ψυχίατρο», μοιάζει περισσότερο με ένα κακόγουστο αστείο προς τους στοιχειωδώς σκεπτόμενους αναγνώστες του περιοδικού, παρά με άρθρο του «Ε».

Ο κ. Διαμαντής, προκειμένου να παρουσιάσει την πρόσφατη επίσκεψη του Dr Irvine Yalom στο Μέγαρο Μουσικής, καταφέρνει και αποτυπώνει τις σκέψεις του μέσω μίας σπάνιας σύζευξης τριών ειδών αρθρογραφίας. Τον κατινίστικο και άνευ ουσίας σαρκαστικό τρόπο γραφής «ποιοτικών» εφημερίδων όπως η Espresso, την έκδηλη μεταφυσική, πνευματική «γιαγιαδολογία», ανιστόρητων χριστιανικών εφημερίδων, όπως η Προς τη Νίκην, και τον απέραντο λαϊκισμό «κίτρινων» εφημερίδων, όπως η Αυριανή.

Κατά τον κ. Διαμαντή, η μοιρολατρία, η δεισιδαιμονία και η ματαιοπονία αποτελούσαν ανέκαθεν λύση στις φιλοσοφικές αναζητήσεις του ανθρώπου, οπότε και θα πρέπει να παραμένουν ως έχουν, παρά την άνθιση του πολιτισμού και των επιστημών. Όπως χαρακτηριστικά, και ελαφρώς αστειευόμενα, αναφέρει: «Παλιότερα που δεν είχαμε Γιάλομ, μόλις η συζήτηση έφτανε σ’ αυτό το φλέγον θέμα, ο σοφός λαός την είχε βρει τη λύση: «Χτύπα ξύλο, παιδάκι μου!» έλεγε η γιαγιά και τέλος. Πηγαίναμε μετά όλοι χαρούμενοι στις δουλειές μας, απολύτως βέβαιοι για τη νίκη της ζωής. Τώρα, όμως που μορφωθήκαμε, έχουμε κάποιες επιφυλάξεις για την αποτελεσματικότητα αυτής της παραδοσιακής μεθόδου και έτσι καλέσαμε τον ειδικό επί του θανάτου. Τον Γιάλομ. Για να μας διαφωτίσει».

Προφανώς, ο σαρκασμός του κ. Διαμαντή στοχεύει στο επιστημονικό έργο του Dr. Yalom, το οποίο δεν φαίνεται να γνωρίζει επαρκώς, αλλά αντιθέτως το προσεγγίζει ως ένας ανίδεος, λαϊκιστής, απογοητευμένος αναγνώστης του. Και φυσικά στην Ελλάδα, ένας απογοητευμένος Ελληναράς αναγνώστης γνωρίζει πολλά περισσότερα πάνω στο επιστημονικό αντικείμενο ενός Καθηγητή Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου του Stanford, από ότι ο ίδιος Καθηγητής. Διότι, κατά τα γραφόμενα του κ. Διαμαντή, όποιος γνωρίζει ιστορία της φιλοσοφίας, γνωρίζει και από επιστήμη. Όπως ο ίδιος γράφει: «… το θέμα της ψυχής σε σχέση με το σώμα, είναι το πιο κρίσιμο από αιώνες τώρα. Από Πλάτωνα και Αριστοτέλη και μετά κάνει θραύση. Άμα δεν έχεις διαβάσει το «Περί Ψυχής» του Αριστοτέλη, μηδέν εις το πηλίκον. Λέει ο φιλόσοφος: «Η ψυχή είναι αιτία και αρχή του ζωντανού σώματος. Η πηγή της κίνησης και ο σκοπός». […] Το έλυσαν λοιπόν λογικά οι Έλληνες, του έδωσαν στη συνέχεια μία νέα λογική ώθηση και οι Έλληνες χριστιανοί Πατέρες, που ήξεραν καλά την ελληνική μεταφυσική, ο Μέγας Βασίλειος και ο αδελφός του ο Γρηγόριος, και ήρθαν μετά και οι Λατίνοι, ο Αυγουστίνος, ο Ακινάτης και όλοι οι φιλόσοφοι της Δύσης, και το τακτοποίησαν οριστικά. Σου λένε όλοι αυτοί οι σοφοί πως ο άνθρωπος είναι ένα σύνθετο ψυχής και σώματος, το οποίον έχει τη φύση του και πρέπει να φροντίζουμε για την ισορροπία του. Εξ’ ου και ο όρος ανισόρροπος, αυτός δηλαδή που έχει χάσει την ισορροπία ανάμεσα στα δύο».

Κοινώς, αφού οι Δυτικοί φιλόσοφοι έχουν καταπιαστεί με την έννοια της «ψυχής» 2.500 χρόνια τώρα, και έχουν καταλήξει σε διαφόρων ειδών συμπεράσματα, δεν μπορεί να έρχεται ένας ψυχίατρος και να μας φέρνει τα πάνω κάτω. Πόσο μάλλον όταν ο συγκεκριμένος ψυχίατρος στηρίζει τα λεγόμενά του σε ορισμένα σημεία της Επικουρικής φιλοσοφίας! Ή για να γίνει καλύτερα αντιληπτό, ο κ. Διαμαντής δεν μπορεί να δεχτεί ότι η επιστήμη μπορεί να ξεπεράσει τον συντηρητικό κομφορμισμό της χριστιανικής θρησκείας και των φιλοσοφικών αναζητήσεων αιτιοκρατικών φιλοσόφων, όπως ο Αριστοτέλης.

Για τον κ. Διαμαντή, ο συγκεκριμένος κομφορμισμός της χριστιανικής θρησκείας φαίνεται πως τελικά είναι ο τελικός στόχος της φιλοσοφικής αναζήτησης του ανθρώπινου δέους απέναντι στο θάνατο. Όπως χαρακτηριστικά γράφει: «Παλιά έτρεχες στον παπά. Σου ‘ριχνε δυο πατερημά και μετά μια χαρά πέθαινες με την ησυχία σου. Ήρεμος. Και όλοι στο σπίτι ήρεμοι επίσης».

Φαίνεται πως η επιστημονική έρευνα στον χώρο της ψυχιατρικής και ψυχολογίας είναι αρκετά πεζές σε σχέση με τα παραμυθάκια που μας έλεγαν στο κατηχητικό. Οι υποψίες ότι ο κ. Διαμαντής ενδεχομένως να είναι παπαδοπαίδι τελικά, επιβεβαιώνονται με την αρχή του επίλογου του άρθρου του: «Μόνο που θα πρέπει να του πούμε [του Γιάλομ] την ιστορία του θανάτου του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Είχε αρρωστήσει, είχε αρπάξει κρύωμα, 2 Ιανουαρίου του 1911, και τον περιμένανε οι αδελφές του. Το βράδυ, λοιπόν, ζήτησε ένα βιβλιαράκι με τροπάρια της Πρωτοχρονιάς, έψαλε λίγο, έστριψε και πέθανε σαν πουλάκι. Διότι ήξερε ο σοφός γέρος πως κάποιος τον παρηγορούσε όλα αυτά τα χρόνια που ζούσε, οι άγιοί του δηλαδή, και πως αξιώθηκε να ζήσει ψυχικά μαζί τους. Και τώρα φεύγει ήσυχος. Πως κάπου θα ταξιδέψει».

Και συνεχίζει με την απόλυτη απαξίωση και το ρεζουμέ της υπόθεσης: «Τι να σου κάνει, δηλαδή, κι ο Γιάλομ, άμα σε τίποτα απολύτως δεν πιστεύεις, παρά μόνο στα υλικά πράγματα; Ο ίδιος, κακώς, παρότι ψυχίατρος, υπερτονίζει το σώμα και την ύλη, μαζί με τον Επίκουρο, και στην ουσία περιφρονεί την αξία της ψυχής. Πάει να τη σώσει ενώ αρνείται την ύπαρξή της! Ξεχνάει, δηλαδή, τον Αριστοτέλη που λέει πως η ψυχή είναι η αρχή του ζωντανού σώματος και αιτία της ζωής. Με τον Επίκουρο, επομένως, που μας προτείνει ως λύση ο Γιάλομ, δεν θα βρούμε την άκρη. Τζάμπα το Μέγαρο».

Ο κ. Διαμαντής ως γνήσιος Χριστιανός λαϊκιστής αντιμετωπίζει καχύποπτα, και με ένα πνεύμα ηττοπάθειας, τον Δυτικό «κουτόφραγκο» που προτάσσει την επιστήμη μπροστά στην δεισιδαιμονία. Επειδή προφανώς έχει μεγαλώσει σε μία χώρα που «όλοι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια» και η «σοφία» του λαού είναι υπεράνω όλων, θεωρεί ότι ένας παγκοσμίου φήμης ψυχίατρος και συγγραφέας λειτουργεί παρομοίως. Ότι δηλαδή κατέχει απόλυτες αλήθειες στις οποίες καταλήγει αυθαίρετα. Ενδεχομένως, ο κ. Διαμαντής να μην έχει διαβάσει επιστημονικά άρθρα στα οποία οι συγγραφείς προτείνουν (να το επαναλάβω σε όσους δεν ήταν ξεκάθαρο το bold – προτείνουν) κάποια θεωρία ή προσωπική αντίληψη βάσει επιστημονικών μεθόδων. Ταυτόχρονα, φαίνεται σα να μην έχει εντρυφήσει στη φιλοσοφία του Επίκουρου, η οποία δεν εξαντλείται στο θέμα του υλισμού και μόνο. Σίγουρα πάντως αρνείται επίμονα το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι ένα πολύπλοκο ον με χαρακτηριστικά και δυνατότητες πολύ πιο όμορφες, πολυσύνθετες και δυναμικές από αυτά μίας ψυχρής, πεζής, μονοπρόσωπης, αιτιοκρατικής και μεταφυσικής «ψυχής». Της ίδιας «ψυχής» που ο Χριστιανισμός υιοθετεί, λανθασμένα, με καμάρι από τον Αριστοτέλη προκειμένου να αναδείξει την ιστορική συνέχεια της ελληνικής σκέψης.

Φυσικά όλες αυτές οι απόψεις θα μπορούσαν να τεθούν με πολύ πιο σοβαρό τρόπο και όχι ως το επίσημο άρθρο του «Ε» σχετικά με την επίσκεψη του Yalom στην Ελλάδα. Ίσως πάλι, το άρθρο του κ. Διαμαντή να έγινε τελικώς αποδεκτό από τη Σύνταξη του «Ε» δεδομένου ότι εισερχόμαστε σε «άγιες μέρες», και ενδεχομένως το ποιοτικό περιεχόμενο του περιοδικού να έθιγε τελικά τους αναγνώστες του, εάν δεν υπήρχε έστω και ένα άρθρο που επαινούσε την μοιρολατρία, τη δεισιδαιμονία και την ματαιοπονία της θρησκευτικής «ευλάβειας» και «κατάνυξης» των ημερών.

Τετάρτη 8 Απριλίου 2009

Συγκέντρωση συμπαράστασης για τον Θοδωρή

Δηλώνουμε συμπαράσταση στον μοναχικό αγώνα ενός ανθρώπου - θύμα της ελληνικής διαφθοράς και των επιχειρηματιών-κοτζαμπάσηδων, που έχει αγνοηθεί επιδεικτικά τόσο από τα ΜΜΕ, όσο και από τις πολιτικές δυνάμεις και οργανώσεις όλων των χώρων.

(Κλικ στο πόστερ και στο banner δεξιά, για περισσότερες πληροφορίες της υπόθεσης Τενέζου)

Τρίτη 7 Απριλίου 2009

Άνοιξε το blog "Αθεΐα"

Εδώ και δύο μέρες έχει ανοίξει το συλλογικό blog «Αθεΐα» στη διεύθυνση www.atheia.gr, στο οποίο συμμετέχει και το ελληνάκι. Αντιγράφοντας από το «Περί του blog Αθεΐα» :

"Σκοπός του ιστολογίου μας είναι η διάδοση ιδεών σε θέματα που αφορούν την αθεΐα, τόσο σε πρακτικό όσο και σε θεωρητικό επίπεδο. Μας απασχολούν ζητήματα από την καθιέρωση του κοσμικού κράτους μέχρι τη φιλοσοφική διάσταση των θεολογικών ζητημάτων, ιδωμένα από αθεϊστική, σκεπτικιστική, ορθολογιστική ή και αγνωστικιστική σκοπιά. Επιθυμούμε να γίνουν αυτές οι ιδέες ευρύτερα γνωστές και προσιτές σε όσο τον δυνατόν περισσότερους ανθρώπους."

Παράλληλα λειτουργεί και ανοιχτό forum στη διεύθυνση forum.atheia.gr για διεξαγωγή συζητήσεων.

Ο αθεϊσμός δεν είναι ούτε δόγμα, ούτε θρησκεία (!), αλλά ούτε και μία ιδέα που αφορά μία συγκεκριμένη μερίδα ανθρώπων. Αφορά το σύνολο των ανθρώπων και την αντίληψη που διαμορφώνουμε για τον κόσμο και την ύπαρξή μας. Δεν υπάρχει πουθενά η «Βίβλος» της αθεΐας, όπως δεν υπάρχει η «Βίβλος» αυτών που δεν πιστεύουν στην κοκκινοσκουφίτσα και στον θεό Θωρ.

Έτσι, το blog «Αθεΐα» απευθύνεται στην ουσία σε όλους όσους δεν μπορούν να επαναπαύονται σε αντιφατικά δόγματα, μύθους και μεταφυσικές οντότητες, και επιθυμούν να διαβάσουν άρθρα ή να μοιραστούν ιδέες, χωρίς να υπάρχει το στοιχείο της κατήχησης σε κάποιου είδους ιδέα ή άποψη.

Όσοι πιστοί και άπιστοι, προσέλθετε!

Κυριακή 5 Απριλίου 2009

Η συνομωσία της ανοησίας

Η ελευθερία του λόγου είναι από τα μεγαλύτερα αγαθά που μπορεί να παρέχει μία δημοκρατική κοινωνία, και θα πρέπει συνεχώς να διαφυλάσσεται υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, για πασιφανείς λόγους. Το μοναδικό πρόβλημα που μπορεί να προκύψει από την απρόσκοπτη ελευθερία του λόγου, έχει να κάνει με την έλλειψη παιδείας σε μία κοινωνία, και ονομάζεται «αρλουμπολογία».

Όπως φυσικά όλοι έχουν το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου, το ίδιο δικαίωμα έχουν όλοι και στην αρλουμπολογία. Όλα καλά μέχρις εδώ. Όλοι έχουμε και θα συνεχίσουμε ανά καιρούς να εκτοξεύουμε απερίσκεπτες ανοησίες ή απόψεις που αργότερα ενδεχομένως να αναθεωρήσουμε. Τα προβλήματα ξεκινάνε με τον αμοιβαίο συνδυασμό αρλουμπολογίας και ευρύτερης έλλειψης παιδείας, καθώς ορισμένοι επωφελούνται χρησιμοποιώντας την ανοησία των πολλών για να προωθήσουν τους ιδιοτελείς σκοπούς τους ή απλά την ξερολίασή τους (σημ. μεταφρ. ξερολίαση: το αντικείμενο δράσης του ξερόλα). Όταν μάλιστα αυτό αρχίζει και αποκτά μαζικότερες διαστάσεις, τότε η συγκεκριμένη αρλουμπολογία, ονομάζεται «θεωρία συνομωσίας».

Οι θεωρίες συνομωσίας έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Από τη μία μπορούν να σε διασκεδάσουν όταν αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να υπάρχει τόσο μεγάλη αφέλεια, από την άλλη μπορούν να μετατρέψουν και σένα τον ίδιο σε ένα θύμα και πριν το καταλάβεις να αρχίσεις να αναθεωρείς ακόμα και τη στοιχειώδη κριτική σου σκέψη.

Οι θεωρίες συνομωσίας δεν είναι τυχαίες. Μπορεί αυτό που διαπραγματεύονται να είναι μία τυχαία χαζομάρα και μισή, αλλά ο τρόπος που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στις αντιλήψεις μας δεν είναι καθόλου τυχαίος. Ξεκινά από το γεγονός ότι, προκειμένου να δεχτούμε κάτι «βολικό», ο εγκέφαλός μας είναι έτοιμος να θυσιάσει τη λογική και τις γνώσεις του. Έχει να κάνει με το πως αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα, την οποία προσπαθούμε συνεχώς να «προσαρμόσουμε» στα μέτρα μας. Έτσι, είναι φυσιολογικό, ένας άνθρωπος χωρίς παιδεία και χωρίς κριτική σκέψη, να ενδίδει πολύ πιο εύκολα σε θεωρίες συνομωσίας, από έναν άνθρωπο που έχει ένα πιο ισχυρό και καλλιεργημένο υπόβαθρο.

Ένα βασικό χαρακτηριστικό των θεωριών συνομωσίας είναι η αοριστία. Μια ιδέα διαδίδεται και βασίζεται μόνο σε προσωπικές ερμηνείες και αόριστες έννοιες, όπως η «ενέργεια», το «Σύστημα», ο «καπιταλισμός», οι «αναρχικοί», τα «αφεντικά», η «κοινή λογική», η «πνευματικότητα», η «ψυχοσύνθεση» κλπ. Αντίθετα με μία επιστημονική, λογική και τεκμηριωμένη αντίληψη που φαντάζει αρκετά τετράγωνη, συμπαγής και ψυχρή, μία θεωρία συνομωσίας μπορεί να έχει καμπύλες, ελαστικότητα και πολλές αποχρώσεις. Είναι σαν μία χημική ένωση που μπορεί να κάνει αλυσιδωτούς δεσμούς με αρκετές προσωπικές μας αντιλήψεις. Ως αποτέλεσμα, αρκετά στοιχεία της θεωρίας μπορεί να μας φαίνονται οικεία, ενώ τελικά δεν είναι. Στην πραγματικότητα βέβαια, η επιστημονική αντίληψη είναι πολύ πιο βαθιά, ενδιαφέρουσα, πολύχρωμη και με πλούσιο ιστορικό, αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι επιλέγουν να μη μπαίνουν σε τέτοια βάθη και προτιμούν τον εύκολο δρόμο της μασημένης τροφής.

Υπάρχουν δύο βασικοί λόγοι όπου η συνομωσιολογία επηρεάζει αρνητικά μια κοινωνία. Ο πρώτος έχει να κάνει με την καλλιέργεια της αντίληψής μας. Εφόσον δεν ψάχνουμε μία βαθύτερη αλήθεια σε διάφορα θέματα που επηρεάζουν άμεσα τη ζωή μας, παραμένουμε ακαλλιέργητοι, τεμπέληδες και ευκολόπιστοι. Μπορεί, λοιπόν, οι χριστιανοί να τα φορτώνουν όλα στο Σατανά, και οι Έλληνες στους Τούρκους και τους Αμερικάνους, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η επιχειρηματολογία τους στέκει ή ότι λαμβάνουν πρωτοβουλίες ώστε να λύσουν τα θέματά τους. Αντιθέτως, δεδομένου ότι όλα «φορτώνονται» σε μία ανυπέρβλητη δύναμη, και καμία δράση δεν πραγματοποιείται, ενδεχομένως μία ολόκληρη ζωή να ξοδευτεί υπό το εικονικό βάρος μίας ανύπαρκτης καταπίεσης.

Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από σοβαρότερα και πρακτικά θέματα. Η συνταγή είναι απλή. Θέλεις ο κόσμος να μην ασχολείται με κάτι συγκεκριμένο; Δώσε του κάτι άλλο, ανούσιο και θεωρητικό για να απασχολείται. Μίλα του για φανταστικούς εχθρούς, θεωρητικές απειλές και γενικώς παραμυθάκια για να παθιάζεται με κάτι, αρκεί να μην εναντιώνεται ή ασκεί κριτική στα δικά σου κακώς κείμενα. Ένα εργαλείο αρκετά χρήσιμο σε κυβερνήσεις. Για παράδειγμα (λέμε τώρα), είσαι άχρηστος στην οργάνωση ενός κράτους και αφήνεις χιλιάδες στρέμματα δάσους να καούν; Επικεντρώνεις την προσοχή της κοινωνίας στην ιδεολογία των «τρομοκρατών» που έκαψαν ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο στην πλατεία Συντάγματος.

Βέβαια η τελευταία παράγραφος, φαντάζει από μόνη της ως μία θεωρία συνομωσίας, αλλά η αλήθεια είναι πως οι επινοητές διαφόρων αποπροσανατολιστικών ιδεών δεν έχουν αυτό κατά νου. Ειδικά, όσον αφορά την ελληνική κυβέρνηση που δεν μπορεί να βγάλει ούτε μία στοιχειωδώς ορθή απόφαση, αμφιβάλλω αν θα είχε ποτέ τη δυνατότητα να εφαρμόσει μία στοιχειώδη συνομωσιολογική πολιτική για κάποιο σκοπό. Στην Ελλάδα, η κάθε κυβέρνηση μπορεί να επαναπαύεται στην αφέλεια, το συντηρητισμό και τις μονοδιάστατες απόψεις που χαρακτηρίζουν τον μέσο Έλληνα πολίτη, προκειμένου τελικά να προωθηθούν συνομωσιολογικά συμφέροντα χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία και σχεδιασμό.

Η αμφισβήτηση είναι ένα σωστό και υγιές στοιχείο ενός μυαλού που συνεχώς αναζητά νέα δεδομένα και δεν επαναπαύεται σε διαφόρων ειδών παραμύθια και προπαγάνδες. Για να λειτουργήσει όμως σωστά η αμφισβήτηση, θα πρέπει να έχει και ένα στιβαρό υπόβαθρο γνώσεων που συνεχώς εμπλουτίζεται. Η συνεχιζόμενη αμφισβήτηση όλων και για πάντα έχει τελικά αντίθετα αποτελέσματα και παράγει άτομα με ανασφάλειες, απαισιοδοξία, μηδενισμό και ενδεχομένως τρομολαγνία. Η συνεχιζόμενη συνομωσιολογία γύρω από ένα θέμα παράγει μόνο αμφισβητίες που δεν έχουν ένα κοινό επίπεδο διαλόγου, επικοινωνίας ή αρχών και αξιών, αλλά ισοπεδώνουν τα πάντα γενικεύοντας και επικαλούμενοι την αοριστολογία που προαναφέρθηκε. Και με τέτοια μυαλά, μία κοινωνία δεν μπορεί να προχωρήσει μπροστά.

Οι θεωρίες συνομωσίας δεν είναι μόνο προνόμιο γνωστών ανόητων τηλε-πωλητών βιβλίων, παπάδων, πολιτικών και δημοσιογράφων αλλά αποτελούν ένα ευρύτερο ελληνικό κοινωνικό φαινόμενο που παράγει μία συνεχιζόμενη φασαρία και δεν επιτρέπει σε λογικές φωνές να ακουστούν. Ένα φαινόμενο που εξισώνει τη λογική με τον παραλογισμό και τη χρήσιμη γνώση με την άχρηστη. Άλλωστε η νοοτροπία του Ελληναρά ξερόλα που δεν σ’ αφήνει να σταυρώσεις λέξη και έχει άποψη για τα πάντα, έχει κοινές ρίζες με τη συνομωσιολογία. Και τα δύο ξεκινάνε από μία επιφανειακή εξήγηση των γεγονότων προκειμένου να συγκαλυφθεί το εσωτερικό κενό.

Παρασκευή 3 Απριλίου 2009

Σημεία των καιρών

Κανένα κοινωνικό φαινόμενο δεν είναι τυχαίο. Για την ακρίβεια, καμία δυναμική κοινωνική αλλαγή δεν είναι τυχαία, παρά την επιθυμία συντηρητικών ανθρώπων που θα προτιμούσαν μία ουδέτερη κοινωνία που λειτουργεί «ορθώς» υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.

Η ανάγκη για κοινωνικές αλλαγές ουδέποτε ξεκίνησε ως μαζικό φαινόμενο. Πάντα υπήρχε μία συντηρητική πλειοψηφία που προτιμούσε να βάζει τις «ατέλειες» κάτω από το χαλάκι, ενώ ελάχιστα άτομα ή μειοψηφίες κράδαιναν σκούπες και φαράσια. Η αντίδραση μίας συντηρητικής κοινωνίας απέναντι στην αλλαγή, είναι η απομόνωση των «ταραχοποιών» στοιχείων˙ η δημιουργία γκέτο.

Το γκέτο δεν είναι μόνο ένας φυσικός χώρος με απομονωμένους ανθρώπους. Σε μία κοινωνία, μπορούν να υπάρχουν και ιδεολογικά γκέτο. Μικρές οάσεις διαφορετικής νοοτροπίας στην απέραντη έρημο της συντηρητικής σκέψης. Όταν η πλειοψηφία και οι διαμορφωτές της κοινωνίας δεν δίνουν σημασία στα γκέτο, τα τελευταία ξεσηκώνονται ζητώντας ισότιμη αντιμετώπιση και οι κοινωνικές διεργασίες και αναταραχές που ακολουθούν είναι μη αναστρέψιμες.

Πολλοί παραδέχτηκαν ότι τα γεγονότα του περασμένου Δεκεμβρίου δεν ήταν μόνο λόγω του θανάτου του μικρού Αλέξανδρου, αλλά λόγω μίας ευρύτερης κοινωνικής αναταραχής. Μιας αναταραχής που συνεχίζει να αναπλάθεται συνεχώς χωρίς κάποια συγκεκριμένη ταυτότητα και σκοπό. Η αύξηση της συχνότητας εγκληματικών πράξεων καθώς και της σωματικής βίας, είναι τα φυσικά επακόλουθα μίας μακράς περιόδου όπου η εμπιστοσύνη και η νομιμότητα ανάμεσα στις σχέσεις του κοινωνικού μας ιστού συνεχώς κατακρεουργούνταν.

Όταν η ελληνική κοινωνία διανύει εδώ και πολλά χρόνια μία περίοδο όπου πίσω από κάθε κοινωνική διαδικασία κρύβεται η διαφθορά και η παρανομία, φυσικά τα γκέτο που ζητούν την τήρηση των νόμων και δεν εισακούγονται, θα ξεσηκωθούν με κάθε δυνατό μέσο. Απλά για να ασκήσουν το αυτονόητο δικαίωμά τους˙ να ακουστούν.

Η διαφθορά, αν και είναι η νούμερο 1 επίσημη παραδοχή της κοινωνίας μας, παραμένει και νούμερο 1 πηγή αρνητικών στοιχείων του κοινωνικού ιστού και του κράτους. Έννοιες, όπως η φτώχεια, η ανεργία, η κακή οικονομία, η υποβάθμιση του περιβάλλοντος, η κακή παιδεία, η αστυνομική βία, η κακή δημόσια διοίκηση, κλπ είναι απλές απολήξεις της διαφθοράς. Και επειδή η κοινωνία μας είναι άκρως συντηρητική, κανείς ποτέ δεν είχε το θάρρος να αναδείξει τη διαφθορά ως πρώτη προτεραιότητα (κατά τον γνωστό πολιτικό ξύλινο λόγο) για άμεση και δραστική αντιμετώπιση. Αντιθέτως, πάντα βρίσκονταν «χαλάκια» για να βάζουμε από κάτω το πραγματικό πρόβλημα. Τα χαλάκια της ατιμωρησίας, του λαϊκισμού, της κουμπαριάς, του ρουσφετιού και της «ελαφρούς» παρανομίας.

Η διαφθορά όμως «καλλιεργεί» συνειδήσεις, κυρίως των τελευταίων γενεών, και τα αποτελέσματα αρχίζουν να γίνονται φανερά. Ένα κοινωνικό χάος, χωρίς συνοχή και χωρίς νόμους, έχει εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα, και τελικά έγινε επιφανειακά αντιληπτό μετά τον εκούσιο πυροβολισμό ενός παιδιού από την αστυνομία. Εάν πριν λίγα χρόνια κάποιος έλεγε ότι, στην Αθήνα κάθε μέρα θα γίνονταν ένοπλες ληστείες και εκρήξεις, ότι η πολιτική ηγεσία πανικόβλητη θα ανακοίνωνε βλακώδη και ανούσια μέτρα, και ότι στη μέση της Πατησίων ένας απεργός πείνας που ζητούσε την άσκηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων του, δεν θα λάμβανε την παραμικρή προσοχή από τους κρατικούς φορείς, ενδεχομένως να τον κοιτάζαμε όλοι περίεργα.

Κι όμως τη σήμερον ημέρα αυτά συμβαίνουν και αποτελούν μέρος της «ασήμαντης» καθημερινότητας. Η διαφθορά έχει μπει τόσο πολύ στο πετσί της πλειοψηφίας, που η παραβατικότητα και η ασυδοσία, θεωρούνται απλά καθημερινά γεγονότα. Ανίκανοι πολιτικοί και αδιάφοροι πολίτες. Ο συνδυασμός που εγγυάται τη σίγουρη αποδόμηση της ελάχιστης κοινωνικής συνοχής που πιθανόν να έχει απομείνει.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...