Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Και τώρα; Τί θα κάνουμε χωρίς τους θεριακλήδες;

Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν είμαι ο κλασσικός υστερικός αντικαπνιστής. Υπήρξα καπνιστής για δεκαπέντε χρόνια και απλά συνειδητά αποφάσισα να το κόψω πριν δύο. Πιστεύω ότι το τσιγάρο μπορεί πολλές φορές να είναι απόλαυση, αγχολυτικό, απλό σκότωμα ώρας ή και μία καλή συνοδεία στον καφέ ή το ποτό. Γι’ αυτούς τους λόγους άλλωστε κάπνιζα. Από τότε που το έχω κόψει, απολαμβάνω τα αντίστοιχα θετικά όπως, η γεύση, τα καθαρά ρούχα, το καθαρό σπίτι και πάνω απ’ όλα τη φυσική κατάσταση. Από τότε, ούτε μετέχω σε αντικαπνιστικές εκστρατείες, ούτε επικρίνω ή υποτιμώ κανέναν καπνιστή. Δεν αποκλείω μάλιστα την πιθανότητα κάποια στιγμή στο μέλλον να το ξαναρχίσω για οποιονδήποτε λόγο.

Επίσης είμαι θερμός υποστηρικτής των προσωπικών επιλογών. Γι’ αυτό είμαι υπέρ της νομιμοποίησης των ναρκωτικών ουσιών αλλά και της ελευθερίας στη χρήση κράνους ή όχι κατά την οδήγηση μηχανής. Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να θαυμάζουμε την διαδικασία της φυσικής επιλογής να λειτουργεί όπως κάνει εκατομμύρια χρόνια τώρα, και οι ηλίθιοι που δεν φοράνε κράνος να αυξάνουν καθημερινά τις πιθανότητες να μην αναπαράγουν το είδος τους. Ούτε βρίσκω κάτι μεμπτό στην επιλογή κάποιου να προτιμάει να ζει σε μία ευφορία εκτός πραγματικότητας και μία αυγουστιάτικη πανσέληνο να επιλέξει να αφήσει τούτο το μάταιο κόσμο καταναλώνοντας ένα σφηνοπότηρο LSD, 10 ecstasy και 20 γραμμούλες κόκας για την τελευταία απογείωση προς το διαγαλαξιακό υπερπέραν των δώδεκα διαστάσεων. Άλλωστε, δεν υπάρχει μεγαλύτερη υποκρισία από το γεγονός ότι το αλκοόλ είναι νόμιμο, ενώ πολλές ναρκωτικές ουσίες με μικρότερες επιδράσεις, είναι παράνομες. Οπότε ή τα απαγορεύεις όλα, ή τα νομιμοποιείς όλα. Προσωπικές επιλογές είπαμε. Σεβασμός!

Ωραία μέχρι εδώ. Δεν υπάρχει πιο άτοπο πράγμα όμως από κάποιον που προσπαθεί να συγκρίνει μία προσωπική απόλαυση με ένα κοινωνικό ζήτημα. Και το τσιγάρο, σε αντίθεση με άλλες ανθυγιεινές συνήθειες έχει τη ιδιαιτερότητα ότι επηρεάζει άμεσα τον διπλανό. Μπορεί βέβαια η υπερκατανάλωση αλκοόλ ή άλλων ναρκωτικών ουσιών να επιβαρύνει τα ασφαλιστικά ταμεία και γενικώς να γεμίζει την υπόλοιπη κοινωνία με κούκου άτομα , αλλά μόνο το κάπνισμα έχει αυτή την άμεση επίδραση στη δημόσια υγεία. Μάλιστα, το δικαίωμα στη δημόσια υγεία είναι κομμάτι της χάρτας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, άρα οποιαδήποτε προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση είναι θεμιτή θεσμικά.

Ο καπνιστής, που προφανώς έχει επιλέξει να αγνοήσει τις οποιεσδήποτε ιατρικές συμβουλές και πληροφορίες, έχει κάθε δικαίωμα να καπνίζει σε ανοιχτούς χώρους ή στον ιδιωτικό του χώρο. Όταν όμως καπνίζει σε δημόσιους χώρους, προσβάλει τους γύρω του με παθητικό κάπνισμα. Κάνει δηλαδή μία επιβολή σε κάθε κλειστό χώρο που βρίσκεται. Μέσα σε αυτό τον χώρο μπορεί να βρίσκονται ασθματικοί, καρδιακοί, άτομα με γενικότερα αναπνευστικά προβλήματα και κυρίως άτομα που έχουν επιλέξει να μην καπνίζουν. Άρα εδώ υπάρχει μία σύγκρουση προσωπικών επιλογών στην οποία δεν χωράνε ημίμετρα. Εάν η δημόσια υγεία είναι θεσμικό ανθρώπινο δικαίωμα, τότε είναι ξεκάθαρο ποιανού η ανάγκη πρέπει να κάνει στην άκρη.

Ο λόγος που εκνευρίζομαι αφάνταστα όταν ακούω καπνιστές να ωρύονται και να μιλάνε για φασισμό, προσωπική αδυναμία τήρησης του νόμου και άλλα τέτοια κουραφέξαλα είναι γιατί κατά κανόνα ξεκινάνε από μία προσωπική απόλαυση και καταλήγουν να επιχειρηματολογούν με όρους άκρου ατομικισμού και προκλητικού σταρχιδισμού προς την υπόλοιπη κοινωνία. (Μέχρι τώρα είχα κατά νου την «λεωφορειολωρίδα» μαζί με το all-time-classic «για ένα λεπτάκι πετάχτηκα στο περίπτερο» ως ύψιστο σύμβολο του νεοελληνικού σταρχιδισμού. Νομίζω ότι οι αντιδράσεις για την απαγόρευση του καπνίσματος, εκτοπίζουν μακράν αυτό το σύμβολο και παίρνουν την πρώτη θέση). Όσο αναλυτική, όσο σύνθετη και αν είναι η συγκεκριμένη επιχειρηματολογία, δεν διαφέρει σε τίποτα από το επιχείρημα: «Θέλω να κυκλοφορώ στο δρόμο με ένα kalashnikov και να ρίχνω σφαίρες στον αέρα. Γιατί μου καταπιέζετε αυτή την ανάγκη; Ε; Γιατί;». Σαν εικόνα, δεν διαφέρει σε τίποτα από ένα 10χρονο που συνεχίζει να θέλει πιπίλα, και όταν οι γονείς του αποφασίζουν να του την κόψουν, αυτό ωρύεται, βάζει τα κλάματα και φωνάζει πόσο τους μισεί.

Στην τελική, η αποδοχή ενός τέτοιου περιορισμού που περιλαμβάνει έναν βαθμό σεβασμού προς τον διπλανό, και γενικότερα προς την υπόλοιπη κοινωνία, δείχνει και μία ωριμότητα τόσο σε προσωπικό όσο σε κοινωνικό και πολιτισμικό επίπεδο. Αν μη τι άλλο, απ’ όσο θυμάμαι, όταν ήμουν σε κάτι χώρες κουτοφράγκων, δεν πάθαμε και τίποτα επειδή αναγκαζόμασταν να βγούμε έξω για ένα τσιγάρο. Εκτός πια αν το γονίδιο ΕΛ είναι τόσο πολύ δεμένο με τη νικοτίνη που πιθανή καθυστέρηση 1-2 λεπτών στο άναμμα τσιγάρου μπορεί να προκαλέσει εγκεφαλικό επεισόδιο και υστερία. Αν και, κρίνοντας από τους σταθμούς και τους συρμούς του Μετρό, όπου όλως περιέργως όλοι έχουν συμφωνήσει άτυπα να σέβονται την απαγόρευση καπνίσματος, δεν θυμάμαι να έχω δει κόσμο να παθαίνει υστερίες και απανωτά εγκεφαλικά.



Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Έλλην αθλητής, το κακομαθημένο

«Είναι σπαστικό να μην μπορείς να παίξεις», δήλωσε ο διεθνής σέντερ της εθνικής μπάσκετ Σοφοκλής Σχορτσανίτης. Ξέρεις τι άλλο είναι σπαστικό ρε «Σόφο»;

Να βλέπεις τη FIBA να επιβάλλει πρόστιμα και ποινές σε Έλληνες παίκτες, και την ΕΟΚ (Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης) που θα έπρεπε πρώτη απ’ όλους να επιβάλλει αυστηρότατες ποινές, να σφυρίζει αδιάφορα. Και όχι μόνο να σφυρίζει, αλλά να αποδοκιμάζει και την FIBA επειδή δεν επέβαλε το ίδιο «αυστηρές» ποινές στους Σέρβους. Να καταθέτει και έφεση για τις ποινές. Αντί δηλαδή η ΕΟΚ να τηρεί φιλοαθλητική στάση, τελικά να τηρεί φιλοπατριωτική. Και αν κανένας κακομοίρης επιθυμήσει να πληροφορηθεί από την επίσημη ιστοσελίδα της ΕΟΚ για τα τεκταινόμενα, δεν θα βρει φυσικά καμία αναφορά στο φιλικό Ελλάδας-Σερβίας, αλλά μία σειρά από τους γνωστούς «επαίνους» των «ξένων» για το πόσο μεγάλη ομάδα είναι η ελληνική.

Να έχεις σιχαθεί πια αυτή την κατάσταση ατιμωρησίας που διέπει τον ελληνικό αθλητισμό, κατά τα πρότυπα της ατιμωρησίας που διέπει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.

Να βλέπεις ακόμα κόσμο, αλλά και το ίδιο το Κράτος, να τιμάει άτομα σαν τον Κεντέρη και τη Θάνου, επειδή ντάααξ’ μπορεί να έπαιρναν απαγορευμένες ουσίες, και να μας έκαναν ρεζίλι διεθνώς, αλλά μία φορά μας έκαναν και υπερήφανους, οπότε κομμάτια να γίνει. Μην ξεχνάμε ότι πάσχουμε και από την γνωστή πρωτίτιδα. Ας ονομάσουμε καράβια, στάσεις τραμ και οδούς με τα ένδοξα ονόματά τους. Για να τους θυμούνται και οι ερχόμενες γενιές. Δηλαδή, να θυμούνται πως όσο λαμόγιο, κλέφτης και απατεώνας και αν είσαι, μπορείς και να τη βγάλεις καθαρή. Αρκεί να έχεις τις κατάλληλες γνωριμίες, είναι να σε συμπαθεί ο «κοσμάκης».

Να δίνεις το παράδειγμα σε παιδιά που σε θαυμάζουν. Να λες ρε παιδί μου, ότι μέσα στον αγωνιστικό χώρο, δεν έγινε και τίποτα αν χάσεις την ψυχραιμία σου και χώσεις κάνα μπουκετάκι στον αντίπαλο. Αντι-αθλητικό μεν, αλλά ντάααξ’ δεν έγινε και τίποτα.

Κοινώς, να βρωμίζεις επισήμως το αθλητικό πνεύμα και τελικά να μην τρέχει και τίποτα. Σα να σου λένε ότι ανέκαθεν βρώμικο ήταν και αυτό, οπότε γιατί να διαφοροποιηθεί.

Το πιο σπαστικό όμως ξέρεις ποιο είναι; Ότι τώρα που όλα τα πρεζάκια θα στηθούν στις οθόνες για να καπνίσουν το όπιο του Μουντομπάσκετ, όλα αυτά περί αθλητικού πνεύματος και αθλητικού ιδεώδους θα πάνε στα αζήτητα, γιατί σημασία θα έχει το καμάρι για την Ελλαδάραγαμησεταολαταμουνιά, και όχι το καθεαυτό μπάσκετ. Οπότε περασμένα ξεχασμένα και τα μπουνίδια, περασμένα ξεχασμένα και τα βρισίδια, περασμένες ξεχασμένες και τα αντιδεοντολογικές και αντιαθλητικές πράξεις. Δεν αφορούν κανένα τελικά. Ούτε καν τον επίσημο αθλητικό φορέα μπάσκετ της Ελλάδας.


Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Από τη γκρίνια στη μιζέρια

Υπάρχει κάτι χειρότερο από τη γκρίνια. Η γκρίνια αγκαζέ με την απαισιοδοξία, δηλαδή η μιζέρια.

Κάτι που άλλαξε τον τελευταίο χρόνο είναι η κυβέρνηση, πράγμα το οποίο εμένα προσωπικά με άφησε πολύ πιο αδιάφορο από ότι οι κοινωνικές συμπεριφορές που άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια. Κατ’ εμέ, αυτό που θριάμβευσε (και που συνεχίζει ακάθεκτο ακόμα) τον τελευταίο χρόνο είναι η μιζέρια. Μία ολόκληρη χώρα στα πρόθυρα κοινωνικής και οικονομικής χρεωκοπίας, αντί να στρωθεί να δουλέψει, να δει πως θα σταθεί πάλι στα πόδια της, να δημιουργήσει, απλά γκρινιάζει. Με εξαίρεση μία πενιχρή μειοψηφία, που βρίσκεται τόσο στον πολιτικό, όσο και στον υπόλοιπο κοινωνικό χώρο, η περισσότερη εθνική φαιά ουσία αναλώνεται στη μιζέρια.

Έχω αποκτήσει ένα είδος απέχθειας στους μόνιμα γκρινιάρηδες και απαισιόδοξους. Κάποτε θεωρούσα ότι απλά είναι γραφικοί. Τώρα πιστεύω ότι απλά κάνουν κακό. Σε περιόδους κρίσης που επιτάσσουν τη λήψη σοβαρών αποφάσεων, εάν δεν είσαι μέρος της λύσης, αναγκαστικά γίνεσαι μέρος του προβλήματος, και όσο περνάει ο καιρός η συγκεκριμένη υπόθεση επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο.

Καταστροφολογία, μιζέρια και συντηρητισμός. Θυμάται άραγε κανείς τα σενάρια που απασχολούσαν ομαδικά, όχι μόνο τα ΜΜΕ, αλλά και τα καφενεία κάπου γύρω στον Απρίλιο; Δύο ήταν τα βασικά. Το πρώτο ότι θα χρεοκοπούσαμε ούτως ή άλλως από το πρώτο τρίμηνο, οπότε δεν θα εξασφαλίζαμε δεύτερο πακέτο στήριξης, και το δεύτερο ότι ετοιμαζόμαστε σωρηδόν για να επιστρέψουμε στη δραχμή. Πολλοί κάτοικοι του Χολαργού μάλιστα άκουγαν στο Νομισματοκοπείο τα βράδια να τυπώνονται δραχμές! Το τρίμηνο πέρασε, η αξιολόγηση ήταν κατά κανόνα θετική, εξασφαλίζοντας το δεύτερο πακέτο, και το σενάριο της δραχμής μάλλον κλειδώθηκε προσωρινά σε κάποιο ντουλάπι, για να χρησιμοποιηθεί ενδεχομένως ξανά κάποια άλλη φορά.

Δεν έλειψαν βέβαια και οι φήμες που εξαπλώνονταν μέσα σε μία μέρα για την χρεωκοπία της τάδε και της δείνα τράπεζας με αποτέλεσμα να σχηματίζονται ουρές από πανικόβλητους καταθέτες που μετέφεραν το ρευστό τους είτε σε τράπεζες του εξωτερικού, είτε… κάτω από το μαξιλάρι τους. Τελικά καμία τράπεζα δεν χρεοκόπησε ενώ σχεδόν όλες πέρασαν με επιτυχία τα stress tests της ΕΚΤ.

Δεν ξέρω αν τελικά χρεοκοπήσουμε τον άλλο μήνα ή επιστρέψουμε στη δραχμή τα Χριστούγεννα ή αν οι ελληνικές τράπεζες θα χρεοκοπήσουν μεθαύριο. Ξέρω όμως ότι τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη όταν θα «έπρεπε» να συμβεί βάσει των μίζερων προβλέψεων. Θα βγει άραγε κανένας από όλους αυτούς τους μίζερους καταστροφολόγους να ζητήσει συγνώμη; Να σταθεί στο ύψος του και να πει δημοσίως ότι έσφαλε; Δεν είναι ανάγκη να είναι κάποιος δημοσιογράφος ή επώνυμος. Ας είναι και ο μίζερος «παντογνώστης» της διπλανής πόρτας. Οι κάτοικοι του Χολαργού σταμάτησαν πλέον να ακούνε δραχμές και τώρα ακούνε νεράιδες; Διότι όλοι έχουμε φυσικά το ελεύθερο να λέμε ότι θέλουμε, αλλά όταν σκοπίμως καταστροφολογούμε όλη την ώρα πάνω σε θέματα εκτός του γνωστικού μας αντικειμένου, πανικοβάλλοντας τους γύρω, τότε φυσικά και είμαστε μέρος του προβλήματος. Η απαισιοδοξία εντείνεται, η αγορά γίνεται ακόμα πιο εσωστρεφής και η κακόμοιρη η γιαγιά που βλέπει το δελτίο των οκτώ φοβάται να βγει ακόμα και από το σπίτι της.

Μπροστά στις δυσκολίες (που ομολογουμένως είναι και παραμένουν πολλές), η αρχική αντίδραση είναι λογικό να είναι ένα κάποιο σοκ απόγνωσης. Μετά από λίγο όμως η θετική σκέψη είναι που με τη σειρά της θα παράγει πράξη και έργο προκειμένου να επιτευχθεί η οποιαδήποτε έξοδος από την κρίση. Εάν στις δυσκολίες κάποιος γκρινιάζει όλη την ώρα χωρίς να πράττει, όχι μόνο δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσει τις δυσκολίες, αλλά, όσον αφορά το αποτέλεσμα, δεν θα διαφέρει σε τίποτα από ένα κακομαθημένο παιδί που πλαντάζει στο κλάμα, πρήζεται και πονοκεφαλιάζει μία ολόκληρη μέρα, χωρίς τελικά να αποσπάσει το παγωτό για το οποίο ξεκίνησε όλη η φασαρία εξ’ αρχής.


Πέμπτη 19 Αυγούστου 2010

Αθηναϊκός ακάλυπτος

Τα πρόσωπα
ΕΛ: Ελληνίδα μεσήλιξ με βαριά μπουνταλάδικη φωνή
Β: Βουλγάρα μεσήλιξ με χαμηλή και ήρεμη φωνή
Α: Άγνωστος Άνδρας

Η σκηνή
Τυπικός ακάλυπτος σε αθηναϊκή συνοικία

Ώρα Ελλάδος 08:50

ΕΛ: Μα καλά χριστιανή μου δεν ντρέπεσαι πρωϊνιάτικα να ρίχνεις νερά και να ξυπνάς τον κόσμο; Δεν σέβεσαι τις ώρες κοινής ησυχίας......

Β: Μα τι λες? Η ώρα είναι 9....... Άσε με να κάνω τη δουλειά μου. Έχεις όρεξη πρωϊνιάτικα μου φαίνεται....

ΕΛ: Δεν μπορείς να με ξυπνάς όποτε σου γουστάρει. Δεν είναι δικιά σου η πολυκατοικία. Τώρα περίμενε. Καλώ την αστυνομία!

Β: Βρε άντε από δω παλιοχοντρή. Κάθεσαι όλη μέρα και κοιμάσαι και θα μου πεις να μη δουλέψω. Άντε τράβα να βρεις καμιά δουλειά, να πάρει αέρα το κεφάλι σου, να χάσεις και κανένα κιλό.....

ΕΛ: εγώ κυρά μου δεν χρειάζεται να δουλέψω. Δουλεύει για μένα ο άντρας μου... κατάλαβες; Άντε πλύνε καμιά σκάλα τώρα....

Β: ο άντρας σου εεε???? ...ο καημένος ....

ΕΛ: Άκου στόμα.... ακούστε πως μου μιλάει η Βουλγάρα!!!! Να φύγεις... να πας από ‘κει που ήρθες. Μου έχεις ανεβάσει την πίεση 500.... έχω την καρδιά μου. Πω- πω πάει αυτό ήταν....... βγάλε τον σκασμό μην έρθω εκεί και σε πιάσω από τα μαλλιά...

Β: μπα! Θα σηκωθείς από το κρεβάτι λοιπόν???

ΕΛ: παλιοβουλγάρα

Β: παλιοβρωμιάρα

ΕΛ: η πίεσή μου .... σβήνω

(ο διάλογος συνεχίζεται με επαναλήψεις .........)

Ώρα Ελλάδος 09:15

Α: βγάλτε το σκασμό κάργιες, γιατί θα σας τον βγάλω εγώ

Ώρα Ελλάδος 09:17

Σιγή ιχθύος στον ακάλυπτο......

(Αυλαία)

Το σκηνικό απήλαυσε και κατέγραψε η noctua

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Της Λόλας τα βυζιά μεγάλωσαν!

Σήμερα δεν είναι μία τυχαία μέρα αγαπητέ, μοναδικέ, αυγουστιάτικέ μου αναγνώστη. Σαν σήμερα πριν ένα χρόνο ακριβώς, δημοσιεύθηκε αυτή η ανάρτηση η οποία με τη σειρά της γιόρταζε το πέρας ενός χρόνου από την γέννηση αυτού εδώ του ιστολογίου. (Εύκολα τα μαθηματικά για να καταλάβει κανείς τι γιορτάζουμε).

Φέτος, στην παρούσα ανάρτηση θα μπορούσαν να γραφτούν ακριβώς τα ίδια πράγματα οπότε δεν υπάρχει λόγος για διπλές εγγραφές. Επειδή όμως αυτό το επετειακό είναι και ολίγον τι προσωπικό, οφείλω να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα (τα οποία έχω ξεκαθαρίσει ήδη στην περσινή ανάρτηση, την οποία έχω βάλει και σε μόνιμη περίοπτη θέση, αλλά φαίνεται πως δεν πτοεί τους κακοπροαίρετους).

Καταρχάς, δεν ανήκω σε κάποιον πολιτικό χώρο, ούτε αβαντάρω σταθερά κάποιο κόμμα. Υπάρχουν απόψεις σε όλους τους πολιτικούς χώρους που θα μπορούσαν να με εκφράσουν, αλλά ας πούμε, για τα πρακτικά, ότι οι ιδέες και αντιλήψεις του κλασσικού φιλελευθερισμού με εκφράζουν ένα κατιτίς περισσότερο, δεδομένου ότι η ισότητα, η δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, και η κοινωνική και οικονομική ελευθερία είναι στην κορυφή των κοινωνικών ζητούμενών μου. Στην καθημερινή μου κριτική όμως, τόσο απέναντι σε πολιτικά ζητήματα, όσο και σε κοινωνικά, δεν φοράω καμία «φιλελεύθερη» παρωπίδα. Βλέπω ένα γεγονός, το αναλύω, και αναλόγως το κρίνω βάσει της λογικής και της πείρας μου. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτή η κριτική μπορεί να συνάδει με τις ιδέες ενός κόμματος, ή ενός πολιτικού προσώπου˙ σε κάποιες άλλες όχι. Η ταύτιση απόψεων δεν είναι αυτοσκοπός. Επειδή, μάλιστα, αυτό πολλές φορές δημιουργεί παρεξηγήσεις, είτε από κακοπροαίρετους, είτε από ανθρώπους που έχουν συνηθίσει να σκέφτονται και να εκφράζονται με ταμπέλες και παρωπίδες, μία αλλαγή που έκανα στο ιστολόγιο τον τελευταίο χρόνο ήταν να αλλάξω την περιγραφή του προφίλ μου. Η «ενοχλητική μύγα» άλλαξε σε ένα ρητό που με εκφράζει καλύτερα. Ίσως και η «μύγα» να ωρίμασε κάπως αυτά τα δύο χρόνια.

Στην Ελλάδα, φαίνεται πως είναι τόσο συνηθισμένο να λειτουργούμε με ταμπέλες, που πολλές φορές άνθρωποι παρεξηγούνται εύκολα, ενώ ομάδες με θετικό σκοπό, τελικά διαλύονται επειδή κάποιο μέλος δεν πληροί το 100% των φιλοδοξιών ενός άλλου μέλους. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, ότι μέσα στη χρονιά που μας πέρασε έχω αποκαλεστεί: Πρετεντέρης (sic!), φασίστας, συριζαίος, νεοφιλελεύθερος, μπάτσος, κομμούνι, και ομοφοβικός. Επίσης δεν είναι τυχαίο το πώς αναγνώστες με πιο πάγιες και ολοκληρωτικές αντιλήψεις εμφανίζονται ή εξαφανίζονται ανά καιρούς από το ιστολόγιο, όταν τυχαίνει να δημοσιεύονται ανάλογες αρεστές ή μη αναρτήσεις. Υπάρχει κάτι υγιές στην ελευθερία του λόγου, όμως υπάρχει και κάτι σάπιο στον τρόπο που τη χρησιμοποιούμε και την εκλαμβάνουμε. Ευελπιστώ ότι με το πέρασμα των χρόνων θα μπορέσουμε ως κοινωνία να το διορθώσουμε και αυτό.

Αν και το παρόν ιστολόγιο ξεκίνησε περισσότερο ως ένα ασήμαντο προσωπικό σκότωμα του χρόνου, σιγά σιγά εξελίχθηκε σε κάτι διαφορετικό. Δεν είχα ποτέ το σκοπό να καταλήξω να γράφω δοκίμια ή αναλυτικές απόψεις πάνω σε θέματα επικαιρότητας, αλλά φαίνεται τελικά πως τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Κυρίως γιατί μέσω του blogging, είδα απόψεις ταυτόσημες με τις δικές μου, που με ενθάρρυναν να τις εκφράσω.

Στην Ελλάδα, ακριβώς επειδή παίζει αυτό το «καπέλωμα» ιδεών με τις ταμπέλες που προαναφέρθηκαν, είναι δύσκολο για κάποιον να πάει τη σκέψη του ένα βήμα έξω από τα προκαθορισμένα πλαίσια, και να την αναπτύξει. Για κάποιο λόγο, οι πολιτικές και κοινωνικές πεποιθήσεις κάποιου θα πρέπει να εκφράζονται από τις αντίστοιχες κατεστημένες αντιλήψεις που εκφράζουν οι παγιωμένοι πολιτικοί χώροι. Θεωρώ ότι κάπου μέσα σε αυτά τα αυστηρά όρια, χάνονται και θετικές ιδέες ανθρώπων που έχουν την όρεξη και τη διάθεση να πάνε παραπέρα, αλλά δυστυχώς «καπελώνονται» από τον εκάστοτε όχλο.

Αν λοιπόν με ρωτούσε κανείς, τι κατάφερα αυτά τα 2 χρόνια σε προσωπικό επίπεδο, νομίζω πως η απάντηση θα ήταν αυτή. Πήρα δύναμη για να συνεχίσω να σκέφτομαι εκτός ορίων. Ενδεχομένως, την ίδια επίδραση να είχε και το ελληνάκι σε άλλους ανθρώπους, που με τη σειρά τους επέδρασαν σε άλλους ανθρώπους, κ.ο.κ. Και χαίρομαι που παρά τον γενικότερο συντηρητισμό και την οπισθοδρόμηση της ελληνικής κοινωνίας σε πολλά θέματα, υπάρχουν και θετικοί πυρήνες προόδου, θετικισμού και εξωστρέφειας.

Έχω την αίσθηση ότι ο περισσότερος κόσμος παίρνει τον εαυτό πολύ στα σοβαρά. Και όσο στα πιο σοβαρά τον παίρνει (με το συμπάθιο), τόσο πιο συντηρητικός γίνεται χωρίς να το συνειδητοποιεί. Δεν είναι άξιο απορίας λοιπόν, πως τα πιο ανοιχτά μυαλά, οι πιο προοδευτικοί άνθρωποι, αλλά και οι αληθινοί διανοούμενοι που έχω γνωρίσει, τυχαίνει να μην παίρνουν στα σοβαρά τον εαυτό τους. Ίσως με αυτό τον τρόπο να έχουν την ελαφρότητα και την ευελιξία να έχουν μεγαλύτερο οπτικό πεδίο και σφαιρικότερη αντίληψη της πραγματικότητας και του κόσμου αντί να αντιμετωπίζουν τα πάντα με εσωστρέφεια και συντηρητισμό.

Και μετά από αυτά τα προσωπικά, ας περάσουμε στην παραδοσιακή λίστα των λέξεων-κλειδιών. Για όσους δεν γνωρίζουν, αυτή η λίστα περιλαμβάνει ορισμένες τις λέξεις/φράσεις κλειδιά, που κάποιοι χρησιμοποίησαν σε μηχανές αναζήτησης τον τελευταίο χρόνο και είχαν την ατυχία να «προσγειωθούν» στο ιστολόγιο τούτο. Φέτος έχει και σχολιασμό:

- «βυζια λολας» (old time classic και ακόμα δεν έχω καταλάβει το λόγο)

- «θάτσερ ελληνάκι» (αυτά είναι!)

- «istories kavlas» (Ο συγκεκριμένος έμεινε 25 ολόκληρα λεπτά στο ιστολόγιο. Δεν απορώ…)

- «κότες για αυγά» (Σκέψου τώρα να είσαι κτηνοτρόφος και να πέφτεις πάνω σε αυτό!)

- «χοντρές πόρνες» (uh huh...)

- «lsd panoramix» (κυκλοφορεί ακόμα;;;)

- «ιστορίες με βυζιά» (Αυτός δεν έμεινε ούτε δευτερόλεπτο. Δεν απορώ πάλι…)

- «παιχνίδια με κότες και πρόβατα» (χμμμμ)

- «πρωκτοσκόπηση» (Σε καλή μεριά!)

- «τα πιο ωραία βυζιά του κόσμου» (…τελευταία φορά εθεάθησαν στο Κουφονήσι)

- «19 ώρες οργασμός» (…και 5 ώρες ύπνος: Η ιδανική ημέρα!)

- «free camping vyzakia exw» (πάρε! πάρε!)

- «imagine all the people…τι σημαινει» (Χμμμ… Με τέτοιες απορίες, το μέλλον της ανθρωπότητας προμηνύεται δύσκολο….)

- «sex στη παλαιρο» (Αυτό θα πει διαστροφή)

- «αληθινά αρκουδάκια» (Να σας τα τυλίξω; Είναι για δώρο;)

- «βιντεο με ωραία βυζια» (πρωτότυπο)

- «byzia gaidaros» (Δεν μπορώ να το φανταστώ καν. Αν μπορεί κάποιος να με βοηθήσει;)

- «είμαι φασιστας» (εύγε αγόρι μου!)

…και πολλά άλλα ωραία (κυρίως με βυζιά).
Σημ: Σκέφτομαι πως μετά το σημερινό post, το «βυζιά rating» του ιστολογίου θα ανέβει κι άλλο στις μηχανές αναζήτησης. Παράπλευρα κέρδη!

Άντε φου!


(Η φετινή τούρτα είναι περιορισμένη σε μέγεθος λόγω οικονομικής κρίσης)

Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

Μία φιλική συνάντηση

Έχει τύχει να γνωρίσω κάποιους επιφανείς, και ευρέως γνωστούς Έλληνες, από διάφορους χώρους, και η γενικότερη αίσθηση που έπαιρνα ήταν κατά κανόνα μία ελαφριά αλαζονεία σε συνδυασμό με ένα πολύ πιο κόσμιο «ξέρεις-ποιος-είμαι-εγώ-ρε». Αυτή η αίσθηση όπου κάποιος έχει αυτό-ανακηρυχθεί «βασιλιάς των πάντων», και έχει αυτό το τουπέ που του προσέδωσαν κάποια όντως σημαντικά έργα του στο παρελθόν, αλλά τα τελευταία χρόνια προτιμά να επαναπαύεται στις δάφνες του και να πουλάει απλά την προσωπικότητά του. Είτε επειδή του κάνουν καλή προώθηση τα ΜΜΕ, είτε επειδή τον στηρίζει ο εκάστοτε χώρος.

Πάντα είχα μία απέχθεια απέναντι σε τέτοιου είδους βιτρίνες. Δηλαδή, σε ανθρώπους που μπορεί όντως να έχουν δυνατό μυαλό ή σπουδαίο ιστορικό, αλλά και οι δύο αυτές αρετές να επικαλύπτονται από ένα σωρό νεοελληνικούς θεατρινισμούς και «μάγκικες» συμπεριφορές με στόχο το σωστό και σοβαρό «θεαθήναι», πέρα από την ουσία.

Υπάρχουν όμως και αυτοί οι Έλληνες που συνήθως βρίσκονται στην αφάνεια, που δεν αναφέρονται και τόσο συχνά, ούτε απασχολούν τα ΜΜΕ, και επιλέγουν απλά να παράγουν έργο χωρίς να ζητάνε κανέναν προβολέα πάνω τους. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και ο Νάνος Βαλαωρίτης, τον οποίο είχα την τιμή να γνωρίσω αυτοπροσώπως, μαζί με την σύζυγό του, το προηγούμενο σαββατοκύριακο.

Πράος χαρακτήρας, που φαινόταν στο σχεδόν συνεχώς χαμογελαστό του πρόσωπο, με φιλική συμπεριφορά, αργή και σταθερή ομιλία και πνευματική διαύγεια, παρά το μεγάλο της ηλικίας του. Ντύσιμο απλό. Μακριά από αλαζονείες, ψωροπερηφάνιες και σνομπ συμπεριφορές, καθίσαμε σε ένα τραπέζι και μιλάγαμε μέχρι αργά το βράδυ.

Φεύγοντας, σκέφτηκα πόσοι ακόμα Έλληνες να υπάρχουν σαν αυτόν; Διάσπαρτοι σε ολόκληρη τη χώρα, μέσα σε κάποιου είδους αφάνεια, παράγοντας και επηρεάζοντας το άμεσο κοινωνικό τους περιβάλλον με θετικές σκέψεις. Με παγκοσμίου φήμης ιδέες και έργα που η σύγχρονη Ελλάδα, όμως, επέλεξε να καταβροχθίσει και να τα κρύψει κάπου βαθιά στα έγκατά της. Ίσως για να τα ξεθάψουν στο μέλλον κάποιοι άλλοι ή απλά για να χαθούν από τα ίδια τα παιδιά της.


Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010

Ίδρυση Ένωσης Άθεων

Τον Μάιο του 2010 ορισμένοι από τους συντελεστές του blog και του forum «Αθεΐα», προχώρησαν στην ίδρυση της Ένωσης Άθεων, μιας ένωσης προσώπων που έχει σκοπό την προώθηση της εκκοσμίκευσης της πολιτείας, της θρησκευτικής ελευθερίας, του ανθρωπισμού, του σκεπτικισμού, του ορθολογισμού, της κριτικής σκέψης και της αθεϊστικής οπτικής. Η ύπαρξη ενός φορέα με νομική υπόσταση μας επιτρέπει να επιδιώξουμε καλύτερα τους σκοπούς μας και να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας ως πολίτες.

Σήμερα 5-8-2010 τέθηκε σε λειτουργία η ιστοσελίδα της Ένωσης Άθεων στη διεύθυνση http://www.atheia.gr

Εκεί θα βρείτε αναρτημένο το καταστατικό και φόρμες εγγραφής για όποιον επιθυμεί να γίνει μέλος, καθώς και τα στοιχεία επικοινωνίας της Ένωσης. Η σελίδα θα εμπλουτίζεται σταδιακά με πληροφορίες για τις δράσεις της Ένωσης και άλλο σχετικό υλικό.


Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

Τα πορτοκαλί καπελάκια

Μπροστά σε μία επικείμενη αλλαγή της ζωής σου, μπορείς να αντιμετωπίσεις την εν λόγω αλλαγή με τρεις διαφορετικούς τρόπους:

α) Χρησιμοποιείς το μυαλό σου. Ενημερώνεσαι, βάζεις τα πράγματα κάτω, τα ζυγιάζεις, τα αναλύεις, και προσαρμόζεσαι με τέτοιον τρόπο ώστε να συνεχίσεις να ζεις και να ελίσσεσαι μέσα στο νέο περιβάλλον.

β) Χρησιμοποιείς το μυαλό σου. Μέσω του διαλόγου, προσπαθείς να βρεις μία συμβιβαστική λύση, ώστε να δεις με ποιον τρόπο θα συνεχίσεις στο νέο περιβάλλον.

γ) Χρησιμοποιείς έναν σωρό από πέτρες και τις φωνητικές σου χορδές. Για την ακρίβεια, αρχίζεις να χτυπιέσαι, να πετάς πέτρες προς κάθε κατεύθυνση, γκαρίζοντας ακατανόητα πράγματα, δημιουργώντας ηχορύπανση, προσβλέποντας ότι οι εξελίξεις θα παγώσουν προς όφελός σου.

Για κάποιο λόγο, τα α) και β) δεν τα έχουμε μάθει και πολύ καλά στην Ελλάδα, οπότε για να μην κουράζουμε και πολύ το μυαλό μας, κατά κανόνα καταφεύγουμε στο γ). Κάπως έτσι και η Χρυσή Αυγή – Παράρτημα ΓΕΝΟΠ, αποφάσισε να εφοδιαστεί με πέτρες και να προειδοποιήσει ευθέως έναν-έναν τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, ότι αν τολμήσουν και προχωρήσουν στην πώληση μεγαλύτερου ποσοστού της ΔΕΗ σε ιδιώτες, θα τους πάρει και θα τους σηκώσει.

Ο Πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ, κ. Νίκος Φωτόπουλος είναι γνωστός για τις ισορροπημένες, και δημοκρατικές μεθόδους που έχει χρησιμοποιήσει στο παρελθόν για να λύσει τα ζητήματά του. Κατέβασμα των διακοπτών, βίαιες διακοπές συσκέψεων, τσαμπουκάδες σε συνάδελφους και άλλα τέτοια όμορφα πράγματα.

Ο κ. Φωτόπουλος όμως, αυτή τη φορά φρόντισε να εκβιάσει τρομοκρατήσει το ελληνικό Κοινοβούλιο, εκμεταλλευόμενος μάλιστα τους συναισθηματικούς του δεσμούς με το βαθύ ΠΑΣΟΚ. Έστειλε, λοιπόν, sms στους πράσινους βουλευτές, αλλά και της ευρύτερης Αριστεράς, στο οποίο προειδοποιεί ότι εφόσον αυτοί εγκρίνουν τα επερχόμενα αναπτυξιακά προγράμματα για την απελευθέρωση ενέργειας, «θα ματώσουμε» (sic!).

Το εκβιαστικό συντροφικό sms, έχει ως εξής (αντιγράφω από σχετικό άρθρο της Ελευθεροτυπίας):

«Σύντροφοι βουλευτές, όταν πριν από 32 χρόνια μπήκα στο ΠΑΣΟΚ για να αλλάξουμε τον κόσμο άκουγα τότε στις γιορτές νεολαίας που κάναμε πότε στη Ν. Σμύρνη πότε στη Ν. Φιλαδέλφεια πότε στου Ζωγράφου ένα πολύ ωραίο καταγγελτικό τραγούδι του Θωμά Μπακαλάκου για την αγροτιά που έλεγε "καημένη αγροτιά, θα κερδοσκοπήσουν οι μεσάζοντες...".
Ελπίζω, σύντροφοι βουλευτές, 32 χρόνια μετά να μην το κάνετε επίκαιρο (και στον χώρο της χονδρικής τής ενέργειας) επιτρέποντας στον κάθε αεριτζή να θησαυρίζει σε βάρος της επιχείρησης του ελληνικού λαού. Οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ ούτε εργοστάσια πουλάμε ούτε ενέργεια στην τιμή κόστους στους αεριτζήδες. Καθαρές κουβέντες. Σε όλα υπάρχουν όρια. Ο αγώνας μας δεν είναι για μας, είναι για τον καταναλωτή, γι' αυτό θα φτάσουμε στα άκρα. Θα ματώσουμε. Και αυτό που σας λέω εκφράζει το σύνολο των εργαζομένων και πρωτίστως των συντρόφων μας».

Φυσικά το μήνυμα πίσω από αυτή την συναισθηματική ανάμνηση όπου κάποτε ο κ. Φωτόπουλος χόρευε τσάμικα με τους συντρόφους του βαθέως ΠΑΣΟΚ, καθώς ο πρώτος έβλεπε το βόλεμά του να ξανοίγεται μπροστά του, είναι ξεκάθαρο. Προφανώς, η Χρυσή Αυγή – Παράρτημα ΓΕΝΟΠ, προειδοποιεί, ότι εφόσον το ελληνικό Κοινοβούλιο προχωρήσει στην απελευθέρωση της ενέργειας, θα αποφασίσει και θα διατάξει όλη η χώρα να βυθιστεί στο σκοτάδι, με τον ίδιο τρόπο που οι φορτηγατζήδες αποφάσισαν και διέταξαν την διακοπή μεταφορών αγαθών και καυσίμων.

Παλιότερα, τέτοια φαινόμενα θα με ανησυχούσαν. Θα με έβαζαν σε προβληματισμό για το επίπεδο της Δημοκρατίας μας, αλλά κυρίως για την ωριμότητα του συνδικαλιστικού κινήματος. Πλέον όμως, είναι τόσο ξεκάθαρη η λύσσα και η μανία που έχουν διάφοροι βολεμένοι καρεκλοκένταυροι, που μόνο αισιοδοξία μπορώ να δω μπροστά μου. Όταν τόσα χρόνια, δεκάδες παρασιτικές ομάδες του Δημοσίου ξεζούμιζαν τα δημόσια ταμεία και χόρευαν τσάμικα σε πανάκριβα ξενοδοχεία, ολόκληρη η υπόλοιπη κοινωνία καθόταν και κοιτούσε σαν χάνος. Τώρα που τα πράγματα αλλάζουν αναπόφευκτα προς κάτι διαφορετικό, οι βολεμένοι ξεσηκώνονται.

Οι συνδικαλιστές των 180 κιλών βγαίνουν στα κανάλια και ορύωνται ότι θα πεινάσουν από τις αλλαγές που θα ωφελήσουν όχι μόνο την οικονομία αλλά και ολόκληρη την κοινωνία. Δεν ξέρω για τις μεγαλύτερες γενιές, αλλά στη δική μου γενιά που είναι και η πιο ενεργή παραγωγικά, άνθρωποι με μυαλό και όρεξη για δουλειά πεινάνε κυριολεκτικά. Επειδή στις θέσεις που θα έπρεπε να βρίσκονται έχει γίνει μακροχρόνια κατάληψη από τους βολεμένους. Και αν ήταν 180 κιλά θα ντρέπονταν να βγουν στα κανάλια και να φωνάζουν ότι πεινάνε. Μία στοιχειώδη αξιοπρέπεια την έχουν.

Επειδή λοιπόν αυτή η στοιχειώδης αξιοπρέπεια φαίνεται πως λείπει από πολλούς δήθεν «αγωνιστές» που έχουν βολευτεί χρόνια σε μία σάπια κατάσταση, και πληρώνονται από τα δικά μου λεφτά για να πίνουν φραπέ και να εκβιάζουν βουλευτές, περιμένω πως και πως πότε θα κατεβάσουν τους διακόπτες. Να ανάψουμε κεράκια, να ρομαντζάρουμε και να γιορτάσουμε την ώρα και τη στιγμή που θα πάνε στον αγύριστο. Ίσως να βρουν μία άλλη κοινωνία για να εκβιάζουν.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...