Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

Οι φελλοί δεν επιπλέουν μόνοι

Λέει η λαϊκή ρήση: «Στη χώρα των τυφλών, ο μονόφθαλμος είναι βασιλιάς». Στην περίπτωση της Ελλάδας, θα μπορούσε να παραφραστεί: «Στη χώρα των εντυπώσεων, ο φανφαρολόγος είναι βασιλιάς».

Θυμάμαι, όταν τέλειωσα το σχολείο των «βατών vs. SOS θεμάτων», και πέρασα στο Πανεπιστήμιο (εκτός Ελλάδας), μου είχε κάνει εντύπωση η διαφορά νοοτροπίας ανάμεσα σε Έλληνες και αλλοδαπούς φοιτητές, σχετικά με την συγγραφή εργασιών, και κυρίως την εκπόνηση της πτυχιακής και μεταπτυχιακής διατριβής. Σε πολύ γενικές γραμμές, οι αλλοδαποί έδιναν περισσότερη έμφαση στο περιεχόμενο της εργασίας, και λιγότερο στην εμφάνισή της, ενώ οι Έλληνες το αντίθετο. Οι τελευταίοι, κατά κανόνα, έψαχναν παλιότερες εργασίες, κείμενα, ή βιβλιογραφία σχετική με την εργασία, και με περίτεχνο τρόπο έκαναν μία συρραφή διαφόρων αποσπασμάτων, προκειμένου να παρουσιάσουν την τελική εργασία ως δική τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι καθηγητές το αντιλαμβάνονταν και θεωρούσαν πρέπον να «μηδενίσουν» την εργασία, ως έσχατη τιμωρία για την τακτική της κουτοπόνηρης αντιγραφής, ενώ σε αρκετές άλλες, το «κόλπο» έπιανε και οι εν λόγω φοιτητές επικαρπώνονταν τη δουλειά άλλων.

Μεγαλύτερη εντύπωση μου είχε κάνει, όταν επέστρεφα Ελλάδα και συζητώντας με διάφορους φίλους μου, που σπούδαζαν σε ελληνικό Πανεπιστήμιο, μου εξηγούσαν πόσο συνηθισμένη τακτική είναι η συστηματική αντιγραφή παλαιότερων εργασιών, αλλά και η πώληση ή προσφορά ολόκληρων πτυχιακών ή μεταπτυχιακών εργασιών από ιδιώτες ή ακόμα χειρότερα από φοιτητικές πολιτικές παρατάξεις. (Προφανώς, οι τελευταίες «εκπαιδεύουν» τα μελλοντικά στελέχη των πολιτικών παρατάξεών τους με τις αξίες που τους εκφράζουν)

Αργότερα, στις αρχές της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας, το όλο φαινόμενο γινόταν ακόμα πιο ξεκάθαρο και ήταν πλέον σαφές: Η Ελλάδα είναι μονάχα μία χώρα εντυπώσεων. (Ή όπως είχε γράψει και στους g700 κάποιος παλιότερα, η Ελλάδα δεν είναι χώρα για σπουδές και δουλειά. Είναι για χαβαλέ, διακοπές και αραλίκι).

Η ευρύτερη κοινωνία δεν αξιολογεί τόσο το περιεχόμενο, όσο τον τρόπο που διακοσμείται το περίβλημα μίας ιδέας ή μίας κατάστασης. Εδώ και δύο γενιές σχεδόν, είναι ξεκάθαρο πως ο κ. Οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει ο κ. Κάποιος, όχι λόγω της αξίας του, αλλά λόγω της γλοιώδους ικανότητάς του να γλύφει κατουρημένες ποδιές και να παρουσιάζει την φούσκα των ανύπαρκτων ικανοτήτων του ως κάτι άξιο και σημαντικό. Η τέχνη της αντιγραφής, μεταλλάσσεται στην τέχνη της επιφανειακής αναγνώρισης, που με τη σειρά της εξελίσσει ανίκανους και ανήθικους ανθρώπους σε ανώτερα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα, ενώ αγνοεί πλήρως τους πραγματικά ικανούς και ηθικούς. Και επειδή στην επιφάνεια όλα τα σκατά επιπλέουν μαζί, οι συγκεκριμένοι άνθρωποι παρασύρουν και άλλα «μηδενικά» για να συμπλεύσουν στο ίδιο ποτάμι της επιφανειακής αναγνώρισης, ώστε να κατακλύσουν και την τελευταία γωνία αυτής της χώρας.

Δεν είναι, λοιπόν, άξιο απορίας που η αξιοκρατία κοντεύει να αφανιστεί ολοκληρωτικά, ούτε ότι οι δημόσιες σχέσεις κυριαρχούν έναντι των αξιόλογων πράξεων. Δεν είναι τυχαία η προσφιλής λαϊκή φράση «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;», ούτε είναι τυχαία τα εκλογικά αποτελέσματα. Επίσης, δεν είναι άξιο απορίας που ο Μπουμπούκος και η Μπουμπούκα μονοπωλούν πλέον τα ενδιαφέροντα της ευρύτερης κοινωνίας, αφού εκπροσωπούν δύο από τις μεγαλύτερες σημερινές ελληνικές αξίες: Την ανοησία του πρωινάδικου σε συνδυασμό με την πολιτική προχειρότητα και φανφαρολογία που απευθύνεται σε άνευ περιεχομένου, άβουλα, «επιπλέοντα» πρόβατα.

Ένα κακόγουστο θέαμα δεν είναι κακόγουστο, εφόσον οι θεατές του το εγκρίνουν. Αντικειμενικά όμως, ή για κάποιους που το έχουν απορρίψει, μπορεί να είναι κακόγουστο και άξιο χλευασμού. Είναι θέμα σχετικότητας.

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009

Είμαστε όλοι εμπρηστές

Από όλα τα μαύρα χάλια αυτής της χώρας, γιατί άραγε οι πυρκαγιές συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο πάθος, τη μεγαλύτερη απόγνωση και την ευρύτερη ένταση; Ίσως γιατί η πυρκαγιά συγκεντρώνει όλες τις δράσεις μίας κοινωνίας που αποτελείται από Ελληναράδες, με πολύ ξεκάθαρες αιτίες και αποτελέσματα. Διαφθορά, ατομικισμός, αδιαφορία και προχειρότητα, συνθέτουν ένα ομιχλώδες τοπίο όπου ο μεγαλύτερος εγκληματίας μπορεί να ανταμοιφθεί με ένα ωραίο σπίτι σε μία καταπατημένη έκταση ή υπερκέρδη από σχετικές μίζες. Ίσως, επειδή η μυρωδιά του καμένου δάσους και το θέαμα αυτού, είναι από τις πιο αποκαρδιωτικές αισθήσεις.

Ίσως πάλι να είναι και τα δύο, μαζί με άλλον ένα σημαντικό παράγοντα. Την απόδειξη της αποτυχίας μας ως κοινωνία και ως κράτος. Διότι ο εμπρηστής είναι απλά ο εκτελεστής ενός συμβολαίου που έχουμε υπογράψει όλοι. Ο διεφθαρμένος κρατικός λειτουργός, ο ανίκανος πολιτικός, ο αφελής ψηφοφόρος, ο περιβαλλοντικά ασυνείδητος, και ο «κακομοίρης» μικροαστός νοικοκυραίος που δεν ζητάει τίποτα παραπάνω από ένα οικοπεδάκι με ένα σπιτάκι για αυτόν και την οικογένειά του, είναι εν δυνάμει εμπρηστές. Όλοι λειτουργούν αρμονικά σαν γρανάζια, στον μηχανισμό που προκαλεί τα αίτια για την επόμενη μεγάλη πυρκαγιά.

Και το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά τα γρανάζια είναι πολλά. Είναι τριγύρω μας. Είναι ο γείτονας, ο περαστικός, ο οδηγός που παραβιάζει το στοπ, ο αποχαυνωμένος τηλεορασόπληκτος, η γενικότερη πλειοψηφία που συναντάμε καθημερινά σε διάφορες θέσεις. Είναι η ίδια ηττοπαθής πλειοψηφία με το μεγάλο στόμα και τα μουδιασμένα χέρια. Αυτή που με την αδιαφορία και τον ατομικισμό της, έχει καταλάβει κάθε γωνιά της Ελλάδας και κοιτάει την πάρτη της. Όχι σαν σύνολο. Ο καθένας για την πάρτη του. Η ίδια πλειοψηφία που καθημερινά βρίζει προς πάσα κατεύθυνση, φτύνει και ρυπαίνει.

«Εντάξει μωρέ δεν έγινε και τίποτα…πώς κάνεις έτσι;». Όταν το ξεστομίζει ένας, όντως δεν έγινε και τίποτα. Όταν το ξεστομίζει η πλειοψηφία, γίνονται πολλά.

Αυτή την έμπρακτη αποτυχία ως κοινωνία εισπράττουμε τις τελευταίες μέρες και αυτός είναι ο λόγος που τα λόγια περισσεύουν και η απογοήτευση ξεχειλίζει… τουλάχιστον για αυτούς που πραγματικά νοιάζονται. Λυπάμαι, αλλά μία ολιγοπληθής συγκέντρωση σε μια πλατεία, δεν μας εξιλεώνει.

Τρίτη 25 Αυγούστου 2009

Come, Mister tally man, tally me banana

Παρόλο που οι χιμπατζήδες θεωρούνται οι πλησιέστεροι συγγενείς του ανθρώπου, η παρατήρηση του πιθήκου Bonobo τον τελευταίο αιώνα, έφερε τον τελευταίο πιο κοντά σε εμάς. Δηλαδή πιο κοντά στον άνθρωπο... γενικά, όχι στο νεοέλληνα. Αυτός μένει πιστός στις παραδόσεις των πρεσβυτέρων του, δηλαδή στην ομοιότητα με τους χιμπατζήδες.

Ποια είναι όμως η βασική διαφορά ανάμεσα στους Bonobo και τους χιμπατζήδες; Ο τρόπος διατήρησης της κοινωνικής συνοχής τους. Και με αυτό, εννοούνται οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται προκειμένου να λειτουργούν ομαλά ως κοινωνία, να προστατεύονται από εξωτερικούς κινδύνους, να τρέφονται και να εξασφαλίζουν τη σωστή αναπαραγωγή τους.

Οι χιμπατζήδες είναι κατά κανόνα επιθετικά και εγωιστικά πλάσματα. Λειτουργούν μεν σε ομάδες, αλλά ο αρχηγός αναδεικνύεται ύστερα από μία πετυχημένη αλληλουχία σφαλιάρας, τσαμπουκά, μπουνιδίου και ροχάλας ανάμεσα στα αρσενικά του είδους· πράγμα που ορισμένες φορές αποφέρει και τον (ανούσιο κατά τ’ άλλα) θάνατο κάποιου μέλους της ομάδας, αλλά και μία γενικότερη φοβία, ανασφάλεια και έχθρα. Αντιθέτως, οι Bonobo είναι κατά κανόνα συνεργάσιμοι αλλά και... αισθηματίες. Χρησιμοποιούν κυρίως το σεξ, τόσο για να διατηρούν τη συνοχή της ομάδας, όσο και για να καταπραΰνεται η επιθετικότητα ανάμεσα στα μέλη. Θεωρείται λοιπόν, ότι οι Bonobo είναι ένα εξελικτικό σκαλοπάτι πιο πάνω από τους χιμπατζήδες και ένα πιο κοντά στον πολιτισμένο άνθρωπο, δηλαδή όχι τον νεοέλληνα.

Ο χιμπατζής βλέπει το δέντρο ως ένα πιθανό όπλο που θα μπορούσε να φέρει στο κεφάλι του αντίζηλού του. Αν μάλιστα είχε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει ένα πριόνι, ενδεχομένως να το έκανε. Αντιθέτως, ο Bonobo βλέπει το δέντρο ως ένα υπέροχο, δροσερό γαμηστρώνα με μπανάνες να κρέμονται εδώ και εκεί, και δροσερό αεράκι να αερίζει τα κωλομέρια του.

Όσο πιο πολύ προσπαθούμε να αναλύσουμε το φαινόμενο των ελληνικών πυρκαγιών (σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε, για αυτό μιλάω τόσην ώρα) με όρους κοινωνικής συνοχής, ύπαρξης Κράτους Δικαίου και γενικώς του παραμυθιού που προσπαθούν να μας κάνουν να χάψουμε τα τελευταία χρόνια, τόσο πιο πολύ πέφτουμε σε αντιφάσεις. Διότι, στην κοινωνία των χιμπατζήδων δεν χωράνε οι σχετικές έννοιες εξ’ ορισμού. Έννοιες όπως η πρόληψη, το εθνικό κτηματολόγιο, οι δασικοί χάρτες, η αδιάφθορη πολεοδομία, οι αδιάφθοροι πολιτικοί, η συντονισμένη πυρόσβεση, ο κεντρικός στρατηγικός σχεδιασμός δασοπυρόσβεσης, η λήψη ευθυνών και η τιμωρία των ενόχων.

Οι τελευταίες πυρκαγιές είναι το τελειωτικό χτύπημα στην οποιαδήποτε καλοπροαίρετη και ευσυνείδητη σκέψη για αυτή τη χώρα. Εάν τα τελευταία χρόνια, οι παρατυπίες του πολιτικού κράτους δεν ήταν τόσο εμφανείς, ή πέρναγαν στα ψιλά, τα τελευταία γεγονότα δεν πρέπει να αφήνουν πλέον την οποιαδήποτε αμφιβολία.

Μπορεί να διανοηθεί κάποιος ότι υδροφόρες και πυροσβεστικά οχήματα δεν γνώριζαν την ακριβή τοποθεσία των πυροσβεστικών κρουνών; Πόσο στα ψιλά μπορεί να περάσει η επίσημη δήλωση της υπερνομάρχη Αττικής Κας Μπέη την ώρα της πυρκαγιάς : «Το μόνο που απομένει πλέον είναι να ευχηθούμε όλοι να πέσει ο αέρας. Ας ευχηθούμε όλοι να πέσει ο αέρας. Όλοι μία ευχή!»; Πόσο αυτονόητο είναι πια, το συντονιστικό όργανο επίβλεψης και επικοινωνίας με τα μέτωπα και τους πολίτες να είναι ένα τηλεοπτικό κανάλι και όχι μία κρατική υπηρεσία; Και το κυριότερο από όλα, είναι δυνατόν μέσα σε όλη αυτή την αναμπουμπούλα να μην αποδοθεί ούτε μία πολιτική ευθύνη με τις αντίστοιχες συνέπειες; Πόσο μάλλον όταν έχουν μεσολαβήσει δύο χρόνια από τις καταστροφικές πυρκαγιές της Δ. Πελοποννήσου. Πόσο πιο μεγαλύτερο έπρεπε να είναι το πάθημα για να γίνει μάθημα;

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τον κλασσικό ελληνικό παραλογισμό. Έχουμε να κάνουμε με επικίνδυνους χιμπατζήδες πολιτικούς, κρατικούς υπάλληλους και ιδιώτες που έχουν αρπάξει από ένα ρόπαλο, ή ένα δαδί για την ακρίβεια και κοπανάνε/ καίνε μπροστά τους ότι βρουν. Και όλοι οι υπόλοιποι κάθονται και τους κοιτάνε.

Θα ήθελα λοιπόν, να συγχαρώ όλους τους χιμπατζήδες αυτής της χώρας που καταφέρνουν διαρκώς να εξασφαλίζουν ένα όλο και πιο δυσοίωνο μέλλον για τα παιδιά τους, ενεργητικά ή παθητικά. Γιατί τελικά, και ο χιμπατζής που θα αποκτήσει οικοπεδάκι πάνω στο Διονυσοβούνι, πάλι θα έχει θέα τσιμέντο, και το παιδί πιθανόν να γεννηθεί με άσθμα ή κάποιου είδους καρκίνο.

Γιατί, εντάξει. Μας έγιναν συνήθεια χίλια δυο στραβά, αλλά αυτός ο βαθμός ασυδοσίας σε συνδυασμό με τη γενικότερη αδιαφορία έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Άμα συνεχίσουμε έτσι θα αρχίσουμε να μιλάμε για κρεμάλες στην πλατεία Συντάγματος, και δεν κάνει... Προς το παρόν μόνο φάσκελα στους τσολιάδες θα ρίχνουμε (θύματα εκ παραδρομής, δεδομένου ότι η Βουλή θα είναι άδεια στις 7 το απόγευμα την Παρασκευή), ενώ το υπόλοιπο 99,96% του ελληνικού πληθυσμού θα απολαμβάνει τους φρεντοτσίνους του σε κάποια καφετέρια.

...Daylight come and me wan' go home.

Disclaimer: Οποιαδήποτε ταύτιση των ειδών «χιμπατζής» και «νεοέλληνας» δεν είχε τον παραμικρό σκοπό να προσβάλλει τα συμπαθέστατα πιθηκοειδή του Κονγκό. Εκ των υστέρων ζητώ συγνώμη από οποιονδήποτε χιμπατζή θίχτηκε κατά την ταύτιση αυτή. Δεν θα ξανασυμβεί.

Σάββατο 22 Αυγούστου 2009

Intermission #11 (The roof is on fire pt.2 edition)

Σε μία εσκεμμένη δασική πυρκαγιά υπάρχουν δύο εγκληματίες. Ο ένας είναι ο εμπρηστής. Ο άλλος είναι αυτός που αφήνει στον εμπρηστή την παραμικρή υπόνοια, ότι από τα 100.000 στρέμματα καμένης δασικής έκτασης, το ένα μπορεί να γίνει και οικόπεδο. Δηλαδή το Κράτος.

Και στους δύο...

Τρίτη 18 Αυγούστου 2009

Της Λόλας τα βυζιά που είναι στην τηλεόραση

Σήμερα δεν είναι μία τυχαία μέρα αγαπητέ, μοναδικέ, αυγουστιάτικέ μου αναγνώστη. Σήμερα το ελληνάκι γιορτάζει το πρώτο του γεννέθλιο! Σαν σήμερα πριν ένα χρόνο, η καλοκαιρινή ραστώνη ανάγκασε το post με τίτλο «Πάμε intro» να φύγει με δύναμη από τους νευρώνες μου και μέσω των δάχτυλών μου να πάει και να ριζώσει στα βάθη κάποιου server της Google.

Φυσικά, τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε. Οι σκέψεις που γράφονται εδώ και έναν χρόνο, θα μπορούσαν να γραφτούν ακριβώς οι ίδιες και τον επόμενο χρόνο, ίσως και για τα υπόλοιπα δέκα χρόνια. Θεσμικά, στην Ελλάδα τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ εδώ και περίπου 186 χρόνια. Άρα στατιστικά, αλλά και δεδομένων των σημερινών γενεών που διακυβεύουν το μέλλον αυτής της χώρας, είναι μάλλον απίθανο να αλλάξει κάτι και μέσα στα επόμενα 100 χρόνια.

Το θέμα όμως δεν είναι ούτε η συνεχιζόμενη γκρίνια, ούτε η συμμετοχή στην ευρύτερη μιζέρια με άλλη μία άποψη μέσα στις χιλιάδες που αλληλοσυγκρούονται καθημερινά, χωρίς λόγο και αιτία. Το θέμα είναι να αναδεικνύεται συνεχώς η απλή, λογική και θετική σκέψη. Να υπενθυμίζεται ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν και με άλλον τρόπο, ο οποίος μάλιστα δεν είναι και τόσο σύνθετος, αρκεί να αποβληθούν κάποια παιδαριώδη και συντηρητικά κατάλοιπα.

Το θέμα είναι να υπάρχουν φωνές (έστω και απειροελάχιστες), που υπενθυμίζουν ότι αυτά που μας μιζεριάζουν και που μας κάνουν δυσκίνητους και απαράδεκτους ως έθνος, ή καλύτερα, ως κοινωνία, αφορούν στην τελική το 0,2% του πληθυσμού ολόκληρου του πλανήτη και κανέναν άλλο. Ότι ο σκοπός δεν είναι να λάμψει ο «ένδοξος ελληνισμός», που ούτως ή άλλως έχει αφανιστεί αιώνες τώρα, αλλά να προσπαθήσουμε να επιβιώσουμε και να ευδοκιμήσουμε μέσα σε μία πολυπολιτισμική, πολυφυλετική και ετερογενή κοινωνία, ξεκόβοντας επιτέλους από τον γνώμονα της ανασφάλειας, της αμορφωσιάς, του ατομικισμού και της αποποίησης προσωπικής ευθύνης. Να υπενθυμίζεται ότι άλλες κοινωνίες τα έχουν καταφέρει καλύτερα από εμάς και αυτό δεν είναι ντροπή, αλλά τουναντίον αποτελεί πηγή έμπνευσης και οδηγό για τη βελτίωση της δικής μας κοινωνίας.

Το θέμα, στην τελική, αγαπητέ μοναδικέ μου αναγνώστη, δεν είναι να διαβάσεις κάτι καινούργιο, ή κάτι που ξέρεις ήδη, αλλά να συνειδητοποιήσεις ότι μέσα στον ευρύτερο νεοελληνικό παραλογισμό υπάρχουν και ορισμένες θετικές και λογικές φωνές. Έτσι απλά για παρηγοριά, ή για στήριγμα, ή όπως σε βολεύει να το ερμηνεύσεις.

Στην τελική, αυτή είναι και η βασική διαφορά ανάμεσα σε έναν Ελληναρά και στο αντίθετό του˙ ένα ελληνάκι. Ο Ελληναράς, ακούγεται και επιβάλλεται επειδή απλά είναι φωνακλάς. Και σε μία κοινωνία παραλογισμού και σύγχυσης, φυσικό είναι να υπερισχύσει η ένταση του λόγου παρά η ποιότητά του. Άλλωστε, δεν είναι κρυφό καμάρι ότι η συντριπτική πλειοψηφία της σημερινής κοινωνίας μας, απαρτίζεται από Ελληναράδες. Γι’ αυτό και σε μία τέτοια κοινωνία, το τιμώμενο πρόσωπο είναι ο Ελληναράς και θα πρέπει να γράφεται με κεφαλαίο «Ε», σε αντίθεση με το ελληνάκι.

Παρένθεση: Σε αυτό το σημείο υποτίθεται ότι υπενθυμίζω τα γραφόμενα του πρώτου μου post σχετικά με το πεζό ή κεφαλαίο «ε», ειδικά σε όσους με αναφέρουν ή με λινκάρουν (!) ως «Ελληνάκι». Το «ελληνάκι» παίρνει πάντα μικρό «ε». Απαράβατος κανόνας γραμματικής! Κλείνει η παρένθεση.


Και επειδή το παρόν post είναι επετειακό, άρα κάτι σαν πάρτι, ήρθε η ώρα να τελειώσουν οι ομιλίες, και να περάσουμε σε κάτι πιο λάιτ.

Το πρώτο λάιτ μέρος αφορά τα στατιστικά χρήσης του παρόντος ιστολογίου. Δεν θα μιλήσω για βαρετά ποσοστά και νούμερα επισκεψιμότητας, hits ή back-links. Αντιθέτως, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ορισμένα από τα αποτελέσματα της ανάλυσης λέξεων – κλειδιών, και συγκεκριμένα τις λέξεις/φράσεις κλειδιά, που ορισμένοι χρησιμοποίησαν και είχαν την ατυχία να «προσγειωθούν» στο ιστολόγιο τούτο. Οι όροι αναζήτησης παρουσιάζονται αυτούσιοι χωρίς προσθήκες, με τυχαία σειρά (εκτός από τα δύο πρώτα μαργαριτάρια) και μετά από δύσκολη επιλογή ανάμεσα σε άλλους αντάξιους του είδους. Ιδού λοιπόν ορισμένοι από τους όρους αναζήτησης, που έφεραν επισκέπτες.

-«σε ποιο μέρος του πλανήτη ζουν οι ιθαγενείς;»

-«της λολας τα βυζια που ειναι στην τηλεοραση»

-«αρκουδακια για αντρες»

-«καταπολέμηση κλανιάς»

-«με τρομάζεις»


-«πολλες κλανιες καθημερινα ειναι αρρωστια»

-«πωσ θα σωθουμε το 2012;»

-«φτιαξε ασπιδα μονοσ σου»

-«γιολαντα διαμαντη video sex»

-«τι μερα είναι σημερα;»

-«χοντρεσ πορνεσ»

-«ελληνες με μεγαλο πεος»

-«θεραπεια κλανιας»

-«καταστρεφω κάτι αλλιώς;»

-«κολεξιον λολα»

-«στρατιωτικεσ καυλεσ ιστοριεσ»

Η λίστα δεν εξαντλείται και παραμένει ασχολίαστη για ευνόητους λόγους. (Εκτός ίσως από τους «Έλληνες με μεγάλο πέος» για το οποίο θα ήθελα να ευχαριστήσω τη Google που με εμφανίζει στα αποτελέσματα αναζήτησης).

Δεύτερο λάιτ μέρος: ellinaki trivia

1) Τι είναι αυτό το πράγμα στο header;

Είναι κομμάτι από αυτό…


Απεικονίζει την «αρμονική» συνύπαρξη αρχαίου και σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού.

2) Γιατί ο Αρίστος φοράει κουκούλα;

Γιατί αν ζούσε σήμερα ενδεχομένως να ήταν κουκουλοφόρος και φυσικά θα συλλαμβανόταν, βάσει των πρόσφατων νεοελληνικών νόμων. Τώρα, ο λόγος που θα ήταν κουκουλοφόρος, είναι άλλη συζήτηση.

3) Είσαι δηλαδή αρχαιόφιλος, δωδεκαθεϊστής που φουσκώνει από υπερηφάνεια όταν βλέπει το «300» του Zack Snyder, και που έχει γεμίσει τους τοίχους του με περικεφαλαίες, ασπίδες και αρχαία γνωμικά;

Όχι. Απλά θεωρώ ότι ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός εκφράζει τις αντίθετες ακριβώς αξίες από αυτές του σύγχρονου ελληνικού ατοπήματος. Ο πρώτος, θα μπορούσε να αποτελέσει καλό εναρκτήριο υπόδειγμα για τον δεύτερο, όπως αποτέλεσε σημαντική επιρροή για την ανάπτυξη και άνθιση ορισμένων προηγμένων σημερινών πολιτισμών πριν περίπου 2,5 αιώνες.


Φού! ...Ο αγώνας συνεχίζεται!


Παρασκευή 14 Αυγούστου 2009

Θεατές στο ίδιο τσίρκο

Μία κοινωνία, όπως η ελληνική, που είναι συγχυσμένη όσον αφορά την ιστορία της, την ταυτότητά της, την παιδεία της και τους στόχους της, αποτελεί το πιο γόνιμο έδαφος για κάθε είδους χειραγώγηση. Σημασία δεν έχει τόσο η φύση της χειραγώγησης, δηλαδή αν είναι καλοπροαίρετη ή κακοπροαίρετη, όσο η καθεαυτό ευκολία με την οποία αυτή κατευθύνει τις διάφορες κοινωνικές ομάδες.

Η περίπτωση του απεργού πείνας Θοδωρή Ηλιόπουλου, αποτελεί ένα κλασσικό παράδειγμα αυτού του φαινομένου. Ένα κράτος καταστολής με δυσλειτουργική Δικαιοσύνη, παραγνωρίζει το τεκμήριο αθωότητας ενός πολίτη, τον κρατάει προφυλακισμένο 6 μήνες, και στη συνέχεια τον ωθεί στην έσχατη μορφή διαμαρτυρίας. Το γεγονός γίνεται ευρέως γνωστό και οι φωνές αντίδρασης χειραγωγούνται με τον παραδοσιακό γραφικό παθιασμένο τρόπο, χωρίς έμπρακτο αποτέλεσμα. Το κράτος προκαλεί με την εμμονή στη στάση του, δημιουργώντας ακόμα πιο «παθιασμένες» εστίες αντίδρασης, οι οποίες με την πρώτη ευκαιρία θα ξεσπάσουν άτσαλα προς κάθε κατεύθυνση. Αυτό θα δώσει την αφορμή να διαδοθεί το παραμύθι περί αναγκαιότητας της τάξης και ασφάλειας, ώστε οι «αγανακτισμένοι πολίτες» να δώσουν λευκή επιταγή για περισσότερα αντιδημοκρατικά και τρομονομικά μέτρα. Αυτό θα προκαλέσει νέες «παθιασμένες» εστίες αντίδρασης κ.ο.κ.

Σε αυτό τον φαύλο κύκλο θα συμβούν πολλά πράγματα. Το εξής ένα: Δεν θα συμβεί τίποτα απολύτως. Ειδικά στην περίπτωση του Θ. Ηλιόπουλου, το μόνο θύμα που θα βγει (η μάλλον έχει ήδη βγει) από αυτή την ιστορία, είναι αυτός ο ίδιος που βιώνει στο πετσί του το ελληνικό κράτος Αδίκου. Ενδεχομένως να επαναληφθεί πάλι κανένα δεκεμβριανό, αλλά και αυτό φυσικά αφού χειμωνιάσει λιγάκι και οι «επαναστάτες» επιστρέψουν από τις παραλίες. Ένα σκηνικό ολόιδιο με αυτό των 7 συλληφθέντων της Θεσσαλονίκης το 2003.

Μία συγχυσμένη κοινωνία δεν θα είχε ποτέ τη δυνατότητα ούτε να αντιδράσει μαζικά, ούτε να δημιουργήσει τα θεμέλια εκείνα που χρειάζονται προκειμένου οι κρατικές εξουσίες να λειτουργήσουν σωστά. Εφόσον οι μεν δεν μπορούν να διακρίνουν την ανουσιότητα των αντιδράσεών τους προς του δε, και το αντίστροφο, είναι φύσει αδύνατο να δημιουργηθεί μία ενιαία κοινωνική πορεία προς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Μέσα σε αυτή τη σύγχυση, η ανικανότητα του κράτους απλά ανατροφοδοτείται από την ανωριμότητα της κοινωνίας.

Γι’ αυτό το λόγο, θύματα αυτού του θεάτρου του παραλόγου, όπως ο Θοδωρής Ηλιόπουλος, είναι στην ουσία δύο φορές θύματα. Τόσο από το κράτος Αδίκου, όσο και από τη συγχυσμένη κοινωνία των απαθών πολιτών και των παθιασμένων ανόητων.

Τρίτη 11 Αυγούστου 2009

Intermission #10 (Σκούπα edition)

Πλέον μπορείς να κάνεις ρεπορτάζ σε ένα σοβαρό τηλεοπτικό κανάλι και να μιλάς για «καθαρισμό» από «αλλοδαπούς» και «εξαρτημένα άτομα» καθώς και για «διαχείριση του προβλήματος μεταναστών και ναρκομανών», χωρίς να διαμαρτύρεται κάποιος για τη χρήση αυτών των λέξεων ή την ενδεχόμενη καταπάτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας...


Ως εκ τούτου, θεωρούμε πιο ρεαλιστικό, ενημερωτικό και ψυχαγωγικό αν τα δελτία ειδήσεων άρχιζαν με το ακόλουθο βιντεάκι.




... και οι κάτοικοι μπορούν πλέον να κοιμούνται ήσυχα.

Σάββατο 8 Αυγούστου 2009

Του Άρη το παπάρι: Μία κοινωνιολογική προσέγγιση

Κάθε καλοκαίρι, κυκλοφορεί ανάμεσα σε ιστολόγια και chain e-mails το ίδιο παραμύθι. Ότι στις τάδε του μηνός, ο πλανήτης Άρης θα είναι τόσο κοντά που στο γυμνό μάτι θα φαίνεται τόσο μεγάλος όσο η Σελήνη. Την πρώτη φορά που το έλαβα, το έστειλα στην «ανακύκλωση» πριν ολοκληρώσω την ανάγνωση, και απλά συνέχισα τη δουλειά μου. Τη δεύτερη όμως σάστισα.

Σάστισα με αυτό που στην καθομιλουμένη ονομάζουμε «βλακεία». Βέβαια δεν είναι πρώτη φορά που αυτό το παράσιτο με αφήνει σαστισμένο. Το συγκεκριμένο μήνυμα όμως με έβαλε σε ορισμένες ανησυχητικές σκέψεις.

Καταρχάς, γιατί κάποιος να κάνει προώθηση το συγκεκριμένο μονονευρωνικό ερέθισμα, στη δικιά μου διεύθυνση; Τι δικαιώματα έδωσα στον οποιονδήποτε να θεωρεί ότι θα μπορούσα να είχα αναπτύξει τη σοφία ενός 4χρονου παιδιού ώστε να επικοινωνήσει αυτό το σίχαμα αντίληψης μαζί μου;

Κατά δεύτερον, πόσο εύκολο είναι πια για τον κόσμο να πιστεύει στα τυφλά οτιδήποτε του σερβίρεται, είτε μέσω διαδικτύου, είτε των ΜΜΕ, είτε του γνωστού φίλου ξαδέρφου, φίλου κλπ; Δηλαδή, ειλικρινά, με έβαλε στην πρίζα να φτιάξω ένα νέο mail και να το στείλω σε διάφορα τυχαία πρόσωπα που να λέει: «Έρευνες έδειξαν πως όσοι διαβάζουν το παρόν mail είναι μαλάκες. Πράγμα που κάνει και σένα μαλάκα. Συγνώμη, αλλά είσαι μαλάκας. Προώθησέ το!», μόνο και μόνο για να δω πόσοι πραγματικά θα το πιστέψουν και θα θεωρήσουν ότι είναι μαλάκες, επειδή το διάβασαν στο mail τους.

Το χειρότερο, όμως, ήταν ορισμένοι «αντίλογοι» στα fora, τα blogs και τα groups για το φαινόμενο του υπερφυσικού Άρη που ξεμυτίζει ένα βραδάκι για 50 περίπου εκατομμύρια χιλιόμετρα εκτός τροχιάς και την επόμενη μέρα ξανά-επιστρέφει. Ξεκινά ο αντίλογος: «Παιδιά, τελικά αυτό το μήνυμα είναι φάρσα, σύμφωνα με τον τάδε αστρονόμο». Τι μου λες; Μήπως χρειαζόμαστε και την άποψη ενός μαθηματικού για να μας καθησυχάσει ότι η σχέση 1+1=2 δεν αλλάζει ακόμα και όταν ο Ερμής είναι ανάδρομος;

Παλιότερα, οι άνθρωποι έδιναν θεϊκή υπόσταση σε ότι δεν μπορούσαν να εξηγήσουν˙ μία νεύρωση που δυστυχώς συνεχίζει και στις μέρες μας, αλλά ευτυχώς με φθίνουσα πορεία. Αντί όμως, η μεταφυσική να αντικατασταθεί με την σκέψη και τη γνώση, φαίνεται πως η κοινωνία επέλεξε τη βλακεία ως τον πιο εύκολο αντικαταστάτη. Αντί η γενιά, που έχει για πρώτη φορά πρόσβαση σε ανεξάντλητη πληροφορία, να γίνει εξυπνότερη και να αποκτήσει ταχύτερη και οξύτερη αντίληψη, κατέληξε να γίνει ο αποβλακωμένος δέκτης οποιασδήποτε κακοπροαίρετης ή ουδέτερης φάρσας.

Με τον ίδιο τρόπο που ένας νέος άνθρωπος τη σήμερον ημέρα δέχεται αμάσητο το φαινόμενο του βιονικού Άρη, που κάνει άλματα στο hyperspace και μας επισκέπτεται σε μία νύχτα, μπορεί παρομοίως να αξιολογήσει και τον ανίκανο/ ανόητο/ επικίνδυνο πολιτικό, τον ατάλαντο καλλιτέχνη, τον απατεώνα ιερέα/ αστρολόγο, το ιστορικό ψέμα, κλπ… εις βάρος του εαυτού του και κυρίως των υπολοίπων.

Η εξαπάτηση, ή η διάδοση μίας ψεύτικης πληροφορίας, είναι κάτι φυσικό και όχι πάντα κατακριτέο. Να διαβάζεις όμως κάπου ότι τελικά 1+1=3, να το καταπίνεις έτσι αμάσητο και να το διαδίδεις και αυτούσιο σε όσους ξέρεις, είναι κάτι αφύσικο και με πολύ σοβαρότερες κοινωνικές συνέπειες. Το idiocracy τελικά, ίσως πάρει λιγότερο από 500 χρόνια.

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009

Road to nowhere

Αν κάποιος βρεθεί στη Λευκάδα, ανάμεσα στα χωριά Καριώτες και Νικιάνα, και κοιτάξει απέναντι στην Αιτωλοακαρνανία, θα δει αυτό:

Με την πρώτη ματιά, δεν φαίνεται και άσχημο. Τα όμορφα γαλάζια νερά της Λευκάδας με ένα όμορφο καταπράσινο βουνό απέναντι. Είναι όντως καταπράσινο; Ας κάνουμε ένα close-up:


Κατά μήκος του βουνού διακρίνεται κάτι που θυμίζει δρόμο. Στην πραγματικότητα όμως είναι ένα εργοτάξιο διάνοιξης δρόμου στο οποίο έχουν σταματήσει όλες οι εργασίες. Όπως θα δούμε παρακάτω, ο συγκεκριμένος δρόμος όχι μόνο δεν εξυπηρετεί σε τίποτα, αλλά ταυτόχρονα η διάνοιξή του έχει προκαλέσει σημαντική περιβαλλοντική καταστροφή σε μία παρθένα καταπράσινη περιοχή έκτασης περίπου 3 - 4 τ.χλμ.

Γεωγραφικά στοιχεία

Το εργοτάξιο βρίσκεται μέσα στα όρια του Δήμου Παλαίρου του νομού Αιτωλοακαρνανίας. Τα έργα ξεκίνησαν πριν περίπου 4 χρόνια προκειμένου να κατασκευαστεί ασφαλτοστρωμένος δρόμος μήκους περίπου 9 χιλιομέτρων, ο οποίος θα ξεκινούσε από υπάρχον οδικό δίκτυο νοτιοδυτικά του χωριού Πογωνιά στην περιοχή Βαρκό, και συνεχίζοντας παραλιακά, για να καταλήξει στο χωριό Πλαγιά. Το έργο περιλάμβανε επίσης ασφαλτόστρωση του υπάρχοντος οδικού δικτύου στο Βαρκό. Μία google-φωτογραφία της ευρύτερης περιοχής, μπορείτε να βρείτε εδώ.

Η χρησιμότητα του δρόμου

Στον παρακάτω χάρτη φαίνεται το υφιστάμενο οδικό δίκτυο όπου με μωβ σημειώνεται η χάραξη του νέου δρόμου.

(κλικ για μεγέθυνση)

Το πρώτο ασφαλές συμπέρασμα που μπορεί να βγει, είναι ότι ο συγκεκριμένος δρόμος δεν έχει κάποια μεταφορική χρησιμότητα, δεδομένου ότι η Λευκάδα εξυπηρετείται ούτως ή άλλως από τον οδικό άξονα Ε55 (που σύντομα θα αναβαθμιστεί και θα ενωθεί με την Ιόνια Οδό), ενώ υπάρχει ήδη δρόμος που εξυπηρετεί τη διαδρομή Πλαγιά – Πογωνιά. Ταυτόχρονα η διαδρομή Πάλαιρος - Λευκάδα, καλύπτεται από το υπάρχον οδικό δίκτυο μέσα σε χρόνο περίπου 15 - 20 λεπτών.

Το δεύτερο ασφαλές συμπέρασμα είναι ότι, στην ευρύτερη περιοχή της χάραξης του νέου δρόμου, δεν υπάρχει οικιστική ανάπτυξη, δεδομένου ότι η περιοχή καλύπτεται από καταπράσινη βλάστηση διαφόρων δέντρων και θαμνοειδών. Οι μοναδικές παραλίες εξυπηρετούνταν ήδη από το υφιστάμενο οδικό δίκτυο, αλλά για κάποιο λόγο έπρεπε να γίνει διάνοιξη ενός νέου δρόμου.

Τις προθέσεις αυτών που αποφάσισαν να «συλλάβουν» την ιδέα του έργου και να την υλοποιήσουν «μαρτυρά» κατά κάποιο τρόπο η Ενημερωτική Έκδοση του Δήμου Παλαίρου (Φύλλο 2, Μάρτιος 2007), στη σύντομη είδηση με τίτλο «ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ Κ. ΝΟΜΑΡΧΗ ΣΤΙΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΙΑΚΗΣ ΟΔΟΥ ΠΟΓΩΝΙΑΣ-ΝΕΑΣ ΠΛΑΓΙΑΣ». Σύμφωνα με τα γραφόμενα η χρηματοδότηση ολόκληρου του έργου έγινε με πόρους του Γ’ ΠΕΠ, και είχε συνολικό προϋπολογισμό 4.980.000 ευρώ, ενώ αναφέρεται η υποκατάσταση του πρώτου ανάδοχου με άλλον.

Στην ίδια έκδοση γίνεται αναφορά τόσο στις δηλώσεις του Νομάρχη Αιτωλοακαρνανίας κ. Σώκου όσο και του Δημάρχου Παλαίρου κ. Σολδάτου. Συγκεκριμένα : «Σε δήλωση του ο κ. Σώκος έκανε λόγο για δρόμο που οδηγεί στην ανάπτυξη και αναδεικνύει μια περιοχή εξαιρετικής ομορφιάς, ενώ ο κ. Δήμαρχος ότι το μόνο παράκτιο κομμάτι της Αιτωλ/νίας χωρίς δρόμο γίνεται πλέον προσβάσιμο από ντόπιους και επισκέπτες». Επίσης: «Ο κ. Σολδάτος δήλωσε ότι από την συνεργασία Δήμου και Νομαρχίας ο τόπος έχει τις προοπτικές να κάνει βήματα προόδου και ανάπτυξης αφού συνδυάζει τόσο παρθένο ορεινό όγκο όσο και φυσικές θάλασσες και ακτές που αποτελούν το συγκριτικό πλεονέκτημα του Δήμου σε σχέση με άλλους προορισμούς και η κατασκευή του συγκεκριμένου δρόμου αποτελεί βασική υποδομή για την ανάπτυξη της περιοχής».

Φυσικά οι προθέσεις ανάπτυξης ενός τόπου δεν είναι κατακριτέες. Εκεί όμως που τα πράγματα γίνονται λιγάκι πιο ύποπτα και σίγουρα κατακριτέα, είναι όταν η ανάπτυξη πρέπει οπωσδήποτε να γίνει σε «παρθένο ορεινό όγκο» και όχι σε υφιστάμενες οικιστικές ή ανεπτυγμένες περιοχές που θα μπορούσαν κάλλιστα να βελτιωθούν. Οι υποψίες ότι το όλο εγχείρημα μοιάζει περισσότερο με φούσκα από την οποία επωφελήθηκαν κάποιοι εις βάρος του περιβάλλοντος και της πραγματικής ανάπτυξης της περιοχής, επιβεβαιώνονται όταν κάποιος ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο.

Άλλωστε οι πραγματικές προθέσεις των τοπικών αρχόντων για την ανάπτυξη του τόπου φαίνονται τόσο από την έλλειψη κάδων σκουπιδιών στις παραλίες του δήμου (που σε συνδυασμό με τους μπουρτζόβλαχους παραθεριστές, παράγει ένα εκρηκτικό μείγμα διάσπαρτων σκουπιδιών), όσο και από την «αδιατάραχτη» και όζουσα λειτουργία σφαγείου (;) που λειτουργεί στην περιοχή και κατά πάσα πιθανότητα δεν πληροί ούτε τον υγειονομικό κανονισμό του Δήμου Βομβάης του 18ου αιώνα.

Το έργο

… έχει σταματήσει εδώ και ένα χρόνο περίπου. Εκτός από την περιβαλλοντική καταστροφή που έχει ήδη προκαλέσει, όλα δείχνουν ότι δεν υπάρχει προοπτική συνέχισής του, οπότε κατά πάσα πιθανότητα, ο «παρθένος ορεινός όγκος» θα παραμείνει για πάντα στην υπάρχουσα κατάσταση.

Ποια είναι η υπάρχουσα κατάσταση; Μοιραστείτε μαζί μας το αίσθημα ντροπής και αηδίας.

Ας ξεκινήσουμε λίγο μετά το Βαρκό με κατεύθυνση την Πλαγιά. Πρώτη στάση μία πρόχειρη περίφραξη προφανώς από βοσκό.


Μία τυπική φωτογραφία της περιοχής που δείχνει πώς ένας δρόμος μπορεί να «φάει» ένα βουνό.


Αυτοί πάντως που σίγουρα έκαναν πανηγύρια, θα πρέπει να ήταν οι εργολάβοι. Ανοίγεις που ανοίγεις έναν δρόμο, δεν κάνεις και κάνα-δυο λατομειάκια να βγάζεις δωρεάν υλικό; Δεν πρόκειται να σου πει κανείς κάτι.


Απολαμβάνοντας τον «παρθένο ορεινό όγκο»…


Ο «παρθένος ορεινός όγκος» εν ώρα ανάπτυξης. Ο συγκεκριμένος εκσκαφέας πρέπει να είναι ακινητοποιημένος μήνες τώρα. Εκτός αν λειτουργεί ενίοτε ως εκσκαφέας λατομείου.


Το υπέροχο ταξίδι στη φύση συνεχίζεται...


Μετά τον εγκαταλελειμμένο δρόμο, δεν θα ήταν άξιο απορίας αν σιγά σιγά άρχιζαν να ξεπετάγονται ιδιωτικές οικίες ή τουριστικές εγκαταστάσεις στον ευρύτερο «παρθένο ορεινό όγκο». Όπου υπάρχει δρόμος, υπάρχει και ελεύθερο πεδίο για κτηματογράφηση και η έννοια τουριστικής ή γενικότερης ανάπτυξης στην Ελλάδα, για κάποιον λόγο συμβαδίζει με περισσότερο τσιμέντο. Αυτό όμως είναι άλλο μεγάλο θέμα από μόνο του.

Η έλλειψη περιβαλλοντικής συνείδησης, οι καταπατήσεις και οι αποχαρακτηρισμοί εκτάσεων περιβαλλοντικής σημασίας, η παραβατικότητα και η γενικότερη έλλειψη σεβασμού προς το περιβάλλον είναι συνηθισμένα θέματα για την Ελλάδα. Ακόμα πιο συνηθισμένο είναι, όλα τα παραπάνω να συνοδεύονται με διάφορα συμφέροντα, άλλοτε σημαντικής πολιτικής ή οικονομικής φύσης, και άλλοτε σε μικρότερη κλίμακα, τοπικού και ολιγοπωλιακού χαρακτήρα. Σε κάθε περίπτωση, ο μεγάλος χαμένος είναι το περιβάλλον και κατά συνέπεια η κοινωνία, ενώ ο μεγάλος νικητής είναι κάποιο ή κάποια λαμόγια που καταφέρνουν να αποκομίζουν μερίδια από τον δημόσιο πλούτο. Φυσικά πάντα νόμιμα και με πανηγυρικά τσάμικα.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...