Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Οι ξενοφοβικοί διαβουλεύονται

Βρίσκομαι σε μία χώρα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σταυροδρόμι πολιτισμών. Ιστορικά σε αυτή τη χώρα έχουν αναμειχθεί Ευρωπαίοι, Άραβες και Αφρικανοί, καθένας από τους οποίους έχει αφήσει το στίγμα του στην αρχιτεκτονική, τη γλώσσα και τα γονίδια των κατοίκων. Από το μπαλκόνι χαζεύω μία ήσυχη, κατά τ’ άλλα, κοινωνία που απολαμβάνει μία ήρεμη καθημερινότητα με μεσογειακό ταπεραμέντο και χαλαρωτικούς περιπάτους στη θάλασσα. Άνθρωποι διαφόρων χρωμάτων και χαρακτηριστικών συνυπάρχουν, και η διαφορετικότητά τους είναι τόσο ενσωματωμένη στην τοπική κοινωνία που περνάει τελείως απαρατήρητη.

Φυσικά δεν αναφέρομαι στην Ελλάδα. Η επαφή μου με την Ελλάδα αυτές τις μέρες γίνεται μέσω διαδικτύου, και πρόσφατα εστιάζει στην ξενοφοβική έπαρση που εκφράζεται στην ανοιχτή διαβούλευση για τα δικαιώματα των νόμιμων μεταναστών.

Ανέκαθεν, η ένταση της φωνής των ξενοφοβικών Ελληναράδων ήταν ενοχλητική και άνευ ουσίας για να μου προκαλέσει κάποια ανησυχία. Περισσότερο στεναχωριόμουν για τα μυαλά που κουβαλούσαν οι ίδιοι, παρά για το περιεχόμενο των ανούσιων γαυγισμάτων τους (εκ του «σκύλος που γαυγίζει, δεν δαγκώνει»). Επίσης, ανέκαθεν γνώριζα ότι ο ελληνικός λαός είναι από τους πιο ρατσιστικούς αν όχι ο πιο ρατσιστικός της Ευρώπης.

Η συγκεκριμένη έπαρση όμως, καθώς και αυτά που εξελίσσονται στο βήμα ανοιχτής διαβούλευσης αρχίζουν και γίνονται εξοργιστικά. Διότι, ρατσισμός, ξενοφοβία, υποκρισία, ανοησία και λαϊκισμός, ενσωματώνονται όλα μαζί σε μία σαλάτα ψευδο-υπερήφανης εθνικιστικής αναγούλας, που αποκτά σοβαρότερες διαστάσεις για την ευρύτερη κοινωνική νοημοσύνη μας.

Ο φασισμός, και κατ’ ακολουθία ο ρατσισμός, έχουν ωριμάσει πολύ περισσότερο από όσο νομίζουμε τον τελευταίο αιώνα. Παλιότερα, το εθνοσοσιαλιστικό κόμμα του Χίτλερ, μιλούσε για ανωτερότητα της φυλής. Σήμερα, οι ακροδεξιοί προσέχουν τα λόγια τους, και προσπαθούν να ελίσσονται μέσα σε δημοκρατικά πλαίσια. Μπορεί ανεπίσημα όλοι τους να μιλάνε για την ανωτερότητα του ελληνικού φύλου, αλλά επισήμως οι δηλώσεις είναι μετριασμένες. Ο σύγχρονος ρατσισμός διακηρύττει ότι «δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τους μετανάστες, αρκεί οι μετανάστες να κάθονται στη χώρα τους». Ότι «εμείς δεν πήγαμε να μείνουμε στη χώρα τους, άρα αυτοί γιατί να έρθουν εδώ;». Δηλαδή, στην τελική ότι «εμείς σεβόμαστε τη ζωή, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα των μεταναστών, αρκεί αυτοί να κάθονται στη χώρα τους».

Ο σύγχρονος φασισμός και κατ’ επέκταση ρατσισμός, μπορούν να αποκτήσουν περισσότερους οπαδούς όταν χρησιμοποιούν μετριοπαθή ρητορική, πίσω από την οποία κρύβονται ακραίες πρακτικές. Πίσω από αυτή την ιδέα κρύβεται και το «αθώο» αίτημα όλων αυτών των ακροδεξιών στοιχείων που ζητάνε δημοψήφισμα για το σχετικό μεταναστευτικό νόμο.

Το συγκεκριμένο αίτημα υστερεί σε τρία βασικά στοιχεία:

Α) Η χάρτα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την οποία έχει υπογράψει και η χώρα μας, δεν είναι διαπραγματεύσιμος θεσμός και αυτή ακριβώς είναι η αξία του και ο λόγος ύπαρξής του. Να προστατεύει, δηλαδή, τα ανθρώπινα δικαιώματα για όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως των πολιτευμάτων και των κυβερνήσεων που επηρεάζουν της ζωές τους. Να προστατεύει μειονότητες από φυλετικές, θρησκευτικές και πολιτικές διακρίσεις, καθώς και να διασφαλίζει το δικαίωμά τους στην αξιοπρέπεια, την εργασία και τη ζωή, ανεξάρτητα από τις οποιεσδήποτε επιθυμίες της εκάστοτε πλειοψηφικής τάξης. Ο θεσμός αυτός είναι μία πανανθρώπινη κατάκτηση και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο είναι αδιαπραγμάτευτος.

Β) Το αίτημα δημοψηφίσματος, δηλαδή της άμεσης δημοκρατίας, τίθεται από τους ίδιους ανθρώπους που εκφράζουν ακροδεξιές, αντι-δημοκρατικές πεποιθήσεις. Η γνωστή υποκριτική στάση της ακροδεξιάς σε όλο της το μεγαλείο.

Γ) Το αίτημα δημοψηφίσματος, δεν αποτελεί ουσιαστική συμμετοχή στη δημόσια διαβούλευση για τα δικαιώματα των μεταναστών. Δεν εκφράζει κάποια συγκεκριμένη άποψη και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί επιχείρημα εναντίον του σχεδίου νόμου. Είναι μία απλή, επιφανειακή, επικοινωνιακή και λαϊκίστικη στάση ελλείψει πραγματικών διαφωνιών και επιχειρημάτων.

Όπως η χάρτα ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι αδιαπραγμάτευτη, το ίδιο ισχύει για την ελευθερία του λόγου, καθώς και την προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση για ανοιχτή διαβούλευση των αποφάσεών της. Όταν όμως γίνεται κατάχρηση της δημόσιας διαβούλευσης και της ελευθερίας το λόγου από τους ίδιους τους αντίπαλούς της, θα πρέπει ως κοινωνία να είμαστε πιο επιφυλακτικοί απέναντι σε τέτοια στοιχεία.

Για άλλη μία φορά φαίνεται η υποκρισία όλων αυτών των δήθεν «πατριωτών» που κόπτονται τόσο πολύ για την εθνική μας ανωτερότητα και σημαντικότητα, ενώ στην πραγματικότητα δεν συμβάλλουν στο παραμικρό για την ανάπτυξη της χώρας μας. Διότι, αν όλοι αυτοί που έχουν αφήσει τα εκατοντάδες σχόλια στη συγκεκριμένη ανοιχτή διαβούλευση, ενδιαφέρονταν πραγματικά για το καλό της πατρίδας τους, θα συμμετείχαν εξίσου ενεργά και σε άλλα θέματα, εκφράζοντας πραγματικές απόψεις και ιδέες, χωρίς να αναμασούν τα βαρετά συντηρητικά κλισέ τους. Φαίνεται όμως ότι το πραγματικό ενδιαφέρον για τη χώρα τους, εστιάζεται σε 2-3 ξεπερασμένες ιδέες μίσους, ρατσισμού και τίποτα παραπάνω.

Κάπως έτσι φεύγει και το 2009 για την Ελλάδα. Με μία συγχυσμένη κοινωνία που ξεκατινιάζεται για τα αυτονόητα, με αναζωπυρωμένες εστίες εθνικισμού, αρνούμενη ακόμα να μεταλλαχθεί σε κράτος δικαίου, και αγνοώντας τις πραγματικές προκλήσεις της εποχής μας που απαιτούν πιο συλλογικές, ανθρώπινες και δημιουργικές προσεγγίσεις.

Καλή χρονιά!

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Intermission #20 (Φεύγω κύριε, πάω αλλού edition)

Έχω συνηθίσει να βλέπω μουλάδες και πολιτικούς, να αποφασίζουν μαζί για τα τεκτενόμενα τριτοκοσμικών ή οχλοκρατικών κρατών. Αλλά το ότι θα έβλεπα έναν παπά μέσα στο Υπουργικό Συμβούλιο ευρωπαϊκής χώρας, ποιος θα μου το 'λεγε;


...και επειδή η συγκεκριμένη χώρα είναι η δική μου, και το Υπουργικό Συμβούλιο αφορά σε αποφάσεις που επηρεάζουν άμεσα τη δική μου ζωή, αποχωρώ για λίγες μέρες εκτός συνόρων μπας και συνέλθω. Πώς τα παιδάκια βάζουν τα χέρια μπροστά στα μάτια τους όταν βλέπουν κάτι που τα τρομάζει, νομίζοντας ότι έτσι ξεμπερδεύουν με τον καθεαυτό μπαμπούλα, έτσι και εγώ πάω κάπου για λίγο, που ξέρω ότι τα ματάκια μου δεν πρόκειται να αντικρύσουν παρόμοιο θέαμα.

Καλή Χρονιά και ευτυχισμένο το 221 μ.ε.Δ. (μετά ευρωπαϊκού Διαφωτισμού)

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

Ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν

Σήμερα η ΕΣΗΕΑ απεργεί. Αντιγράφω από την ανακοίνωσή της, με σχολιασμό σε πλαγιαστά - μπλαβί γράμματα.

«Επειδή:
  • Τα προβλήματα των δημοσιογράφων, καθώς και των άλλων εργαζομένων στις εφημερίδες, τη ραδιοτηλεόραση (δημόσια και ιδιωτική) καθημερινά αυξάνονται και οξύνονται.

… σε αντίθεση με τους εργαζόμενους και τους ελεύθερους επαγγελματίες άλλων κλάδων που καθημερινά μειώνονται.

  • Οι απολύσεις είναι καθημερινό πλέον φαινόμενο, οι εργασιακές σχέσεις ανατρέπονται, η ελαστική απασχόληση γιγαντώνεται. Οι ΣΣΕ παραβιάζονται συστηματικά. Το απαράδεκτο καθεστώς των συμβασιούχων ομήρων συνεχίζεται. Η ελεύθερη, ουσιαστική και δημοκρατική ενημέρωση γίνεται θυσία στο βωμό της εμπορευματοποίησης και της ανταγωνιστικότητας.
… σε αντίθεση με τις απολύσεις και τις παραβιάσεις ΣΣΕ άλλων κλάδων.

  • Οι εργαζόμενοι είμαστε αντιμέτωποι σε μια ολόπλευρη επίθεση στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

… από ποιόν; Γιατί πάντα οι υπεύθυνοι για αυτές τις «επιθέσεις» είναι γενικόλογες έννοιες, όπως το «σύστημα», η «εργοδοσία», «οι επιταγές της Ε.Ε.» και κανείς ποτέ δεν έχει το θάρρος να μιλήσει συγκεκριμένα;

  • Τα νέα μέτρα, που προωθεί η κυβέρνηση, στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης στοχεύουν στην πλήρη ανατροπή των κατακτήσεων.
Τα νέα μέτρα της οποιασδήποτε κυβέρνησης σε μία τέτοια περίοδο στοχεύουν και πρέπει να στοχεύουν στην έξοδο από την κρίση. Αλίμονο, εάν μία τέτοια έξοδος δεν είχε θυσίες. Θα ήταν φούσκα, σαν αυτή που έσκασε 5 χρόνια μετά την διακυβέρνηση της πιο άχρηστης κυβέρνησης που πέρασε ποτέ από τον τόπο.

Απαιτούμε:

  • Όχι στις απολύσεις και ουσιαστικά μέτρα στήριξης των ανέργων.
Απαίτηση χωρίς αντι-πρόταση δεν υπάρχει. Ακούω προτάσεις.

  • Πλήρη και σταθερή εργασία για όλους με όλα τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Όχι στο απαράδεκτο καθεστώς της ελαστικής απασχόλησης και των συμβασιούχων ομήρων.
Επίσης, παγκόσμια ειρήνη, εξάλειψη της φτώχειας και πράσινη ανάπτυξη παντού, με πράσινα άλογα να καλπάζουν στα λιβάδια των κινέζικων βιομηχανικών μεγαλουπόλεων. Οι συμβασιούχοι είναι ενήλικες, ώριμοι και υπεύθυνοι πολίτες που γνωρίζουν ότι υπογράφουν συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Γι’ αυτό λέγονται και συμβασιούχοι. Τα χαδάκια και τα πατ-πατ στην πλάτη των χιλιάδων «ομήρων» για ψηφοθηρικούς σκοπούς έχουν περάσει σε χαμηλότερο επίπεδο. Οπότε είναι καιρός οι συγκεκριμένοι συμβασιούχοι που κατά κανόνα προσδοκούσαν να μονιμοποιηθούν αντί να τους καίγεται καρφί για τις «πραγματικές ανάγκες» της υπηρεσίας τους, να καταλάβουν πως ως ενήλικες υπεύθυνοι πολίτες πρέπει να ελιχθούν ανάλογα.

  • Ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Πλήρη εφαρμογή των ΣΣΕ.
Φυσικά και οι ΣΣΕ πρέπει να εφαρμόζονται. Εφόσον δεν εφαρμόζονται, υπάρχει πάντα το δικαίωμα προσφυγής στη Δικαιοσύνη. Εάν αυτό θεωρείται χαμένος χρόνος, τότε ας γίνει απεργία για τη δυσλειτουργία της Δικαιοσύνης στο συγκεκριμένο θέμα. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Όσο για τις αυξήσεις… προφανώς αναφέρονται σε μία χώρα που βιώνει ένα στάδιο οικονομικής ευημερίας και ο συγκεκριμένος κλάδος δεν έχει το μερίδιό του από την πίτα του πλούτου. Κοινώς, δεν αναφέρονται στην Ελλάδα.

  • Όχι στα νέα ασφαλιστικά μέτρα και κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων».
Υπάρχει σε εξέλιξη διάλογος για το ασφαλιστικό. Η ΕΣΗΕΑ κατέθεσε τις προτάσεις της;

* * *

Αν υπάρχει κάτι που θα έπρεπε να ανησυχεί τα διάφορα σωματεία των εργαζομένων, αυτό είναι η συνεχής απαξίωση του δικαιώματος της απεργίας , όχι μόνο μπροστά στη δημοκρατία, αλλά και στην υπόλοιπη κοινωνία.

Τα εργασιακά δικαιώματα κατακτώνται σταδιακά (και καλά κάνουν) σε μία κοινωνία και οικονομία που έχει σταθερές βάσεις και συνεχώς αναπτύσσεται. Στην περίπτωση της Ελλάδας όμως, όπου ένα ολόκληρο Κράτος ιδρύθηκε και συνεχίζει να επιβιώνει χάρη σε δάνεια και επιδοτήσεις που έρχονται από το εξωτερικό, είναι φυσικό κάποια στιγμή η φούσκα να σκάσει. Πόσο μάλλον όταν τα τελευταία 5 χρόνια έγινε τόσο μεγάλη επιχείρηση αποδόμησης των θεσμών και των οικονομικών του Κράτους, προς όφελος ατομικών συμφερόντων, που κάθε μέρα όλο και κάποιο καινούργιο αρνητικό στοιχείο βγαίνει στην επιφάνεια. Όταν η φούσκα σκάει, χαμηλώνουμε το ψωροπερήφανο κουφιοκέφαλό μας και εργαζόμαστε πάλι από την αρχή μπας και επιτέλους στήσουμε ένα υποτυπώδες Κράτος. Προφανώς το «ελληνικό μοντέλο», δηλαδή το μοντέλο της σπατάλης, της διαφθοράς και του ατομικισμού, απέτυχε και καλό είναι να θεωρείται παράδειγμα προς αποφυγή διεθνώς.

Η έννοια της συλλογικής προσπάθειας σημαίνει μεν ισότιμη συμμετοχή στη δημοκρατία και τα κεκτημένα δικαιώματα, αλλά και ισότιμη ανάληψη ευθυνών και εργασίας προς την βελτίωση ολόκληρης της κοινωνίας και όχι μόνο της ατομικής ευημερίας άνευ υποχρεώσεων. Ειδικά, όταν στην Ελλάδα η έννοια της ευημερίας συνδυάζεται εξ’ ολοκλήρου και μόνο με το φούσκωμα της τσέπης του καθενός.

Υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται στα ΜΜΕ και όταν έχουν προσωπικά οφέλη από διαπλεκόμενες διαδικασίες με επιχειρηματικά ή κυβερνητικά συμφέροντα, προφανώς σιωπούν γιατί εκτός από τα κεκτημένα τους, δεν θίγονται ούτε οι τσέπες τους. Όταν όμως αυτή η διαπλοκή, τους σκάει μπούμερανγκ στα μούτρα, ξεκινάει η γκρίνια. Υπάρχουν γύρω στα 100-150 άτομα που κρατούν στα χέρια τους την αισθητική και την υγιεινή μίας ολόκληρης πόλης αφού αυτοί αποφασίζουν αν θα κάνουν αποκομιδή απορριμμάτων ή όχι. Υπάρχουν άλλα τόσα άτομα που κλείνουν το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας επειδή θεωρούν ότι ο λόγος τους για την εξωτερική και οικονομική πολιτική της χώρας, πρέπει να έχει μεγαλύτερη ισχύ από τα αντίστοιχα Υπουργεία ή τη στοιχειώδη λογική.

Και τέλος, και ίσως το χειρότερο απ’ όλα σε κοινωνικό επίπεδο, υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό οδηγών 4x4 που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους επειδή πρέπει να πληρώσουν αυξημένα τέλη κυκλοφορίας για το άχρηστο, φιγουρατζίδικο φουγάρο τους. Τι σχέση έχουν τα τέλη κυκλοφορίας με τις απεργίες και τα προαναφερθέντα αιτήματα; Πολύ μεγάλη. Αντικατοπτρίζουν το πραγματικό σκεπτικό πίσω από τέτοιες προσεγγίσεις και το οποίο με απλά λόγια λέει: «Ας έχω εγώ γεμάτη την τσέπη μου, και ο γείτονας, η κοινωνία και ολόκληρη η υπόλοιπη χώρα να πάνε να πνιγούν».

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Intermission #19 (Darwin edition)

200 χρόνια μετά τη γέννηση του Charles Darwin, και τα ελληνικά σχολεία συνεχίζουν να διδάσκουν την Εξέλιξη των Ειδών με τον παλιό, καλό, γνωστό τρόπο (εάν και εφόσον προλάβουν να καλύψουν ολόκληρη την ύλη).



Καληνύχτα!

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

Imagine all the people...

Ένα κυριακόβραδο, από αυτά που όλα τριγύρω δεν βγάζουν και πολύ νόημα, καθόμουν και σκεφτόμουν πώς μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Πώς να επηρεάσω τους ανθρώπους να σκεφτούν πιο «σωστά» και πιο «ανθρώπινα». Πώς να καταφέρω να δείξω στην υπόλοιπη κοινωνία τα όνειρα που έχω για το μέλλον μου, και τα παιδιά μου, ώστε αυτά να μεγαλώσουν σε μία ομορφότερη και πιο δίκαια κοινωνία. Πώς να εκφράσω την οργή και τον πόνο μου, για αυτά που δεν μου αρέσουν και «βρωμίζουν» τη ζωή μου.

Και τότε μου ήρθε μία καταπληκτική ιδέα. Θα διέδιδα σε έναν κλειστό κύκλο, ότι μία συγκεκριμένη ημερομηνία και ώρα, θα κατέβουμε όλοι στην κεντρική πλατεία της πόλης και ο καθένας θα καταστρέψει από ένα πράγμα που δεν του αρέσει. Από ένα πράγμα που κάνει τη ζωή του πιο μίζερη και που το θεωρεί κύριο υπαίτιο για τη δυστυχία του.

Έτσι και έκανα. Άρχισα να διαδίδω το νέο από στόμα σε στόμα. Πίστευα ότι αν μαζευόμασταν 50 – 100 άτομα, θα κάναμε μία σπουδαία κίνηση τόσο από συμβολικής άποψης, όσο και για προσωπική ανακούφιση.

Το νέο όμως ξέφυγε. Σύντομα άρχισε να διαδίδεται με αφίσες, με μηνύματα, μέσω του διαδικτύου. Όλοι οι κάτοικοι σιγομουρμούριζαν για αυτή την ημερομηνία και ώρα.

Μέσα σε λίγες μέρες, όλοι οι κάτοικοι της πόλης ήξεραν για το σχέδιο. Ακόμα και οι κυβερνώντες. Ακόμα και η αστυνομία. Κανείς όμως δεν έκανε κάποια δήλωση ή κίνηση. Όλη η πόλη περίμενε να έρθει εκείνη η μέρα, όπου ο καθένας θα κατέστρεφε αυτό που τον χάλαγε, που τον καταπίεζε και που θεωρούσε υπαίτιο για τη δυστυχία του.

Και εκείνη η μέρα ήρθε. Μέσα σε λίγες ώρες, όλοι οι κάτοικοι είχαν μαζευτεί στην κεντρική πλατεία, και περίμεναν να έρθει η σωστή ώρα. Και όταν το ρολόι χτύπησε ακριβώς, ο καθένας άρχισε να σπάει και να καίει αυτό που τον χάλαγε. Αυτό που θεωρούσε υπαίτιο για τη δυστυχία του.

Ένας τύπος έβαλε φωτιά στη Βουλή. Ένας άλλος έσπασε το μαγαζί του ανταγωνιστή του. Άλλος έβαλε φωτιά στο φανάρι που πάντα τον καθυστερούσε για τη δουλειά του. Ένας έσπασε το στερεοφωνικό του γείτονα που δε τον άφηνε να κοιμηθεί. Κάποιος άλλος έκαψε το σπίτι της καθηγήτριας που του έβαζε κακούς βαθμούς. Άλλος, έκαψε τα δέντρα μπροστά από τη βεράντα του που του έκοβαν τη θέα. Ένας πολιτικός, σκότωσε τον αντίπαλό του. Εργαζόμενοι επιτέθηκαν στα αφεντικά τους, και τα αφεντικά στους κακούς υπαλλήλους τους. Ένας επιχειρηματίας, κατέστρεψε τον αρχαίο ναό που εμπόδιζε την ανέγερση του ξενοδοχείου του, και ένας αρχαιολόγος έβαλε φωτιά σε όλα τα κτίρια δίπλα από το ναό. Ένας αστυνομικός πυροβόλησε έναν πιτσιρικά. Ένας άλλος πιτσιρικάς άνοιγε το κεφάλι του πατέρα του.

Ο καθένας κατέστρεψε μόνο από ένα πράγμα. Μέσα σε λίγη ώρα, δεν έμεινε τίποτα όρθιο και κανένας ζωντανός.

Η ιδέα μου για ένα καλύτερο μέλλον, με έναν πιο «ανθρώπινο» πολιτισμό εξαφανίστηκε μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Και καθώς σιγόκλεινα τα μάτια μου με την απορία, όλα ξεκαθάρισαν. Καμία κοινωνία δεν μπορεί να γίνει ομορφότερη αν ο καθένας καταστρέφει για τους δικούς του λόγους. Γιατί ο καθένας μας είναι διαφορετικός, και η ελευθερία του ενός σταματάει εκεί που ξεκινάει η ελευθερία του άλλου. Τώρα πια, αυτή η ιδέα που πάντα μου ακουγόταν κλισέ, μετουσιώθηκε στην καταστροφή που έγινε μπροστά μου.

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Βοήθεια! Έρχεται ο Δεκέμβρης!

Μία κάποια προσμονή επικρατεί στα Εξάρχεια. Ένα «φάντασμα» για την ακρίβεια. Το πανό που δεσπόζει περήφανο στην πλατεία Εξαρχείων, μας προειδοποιεί για το «φάντασμα που πλανάται πάνω από την πόλη» και ονομάζεται «Δεκέμβρης». Μία ανάλογη προσμονή επικρατεί και ανάμεσα σε διάφορες κινήσεις πολιτών, αριστερές οργανώσεις και φυσικά τα ΜΜΕ. Και εν μέσω αυτής της προσμονής, επωάζεται το κλίμα που αρκετοί θα ήθελαν να επικρατήσει και φέτος στην Αθήνα και άλλες μεγάλες πόλεις.

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, δεν είναι ούτε άλλο ένα μεμονωμένο περιστατικό, ούτε απλά μία «αστοχία» της Ελληνικής Αστυνομίας. Ο Αλέξης είναι ένα 15χρονο παιδί που δολοφονήθηκε από έναν νταή Ελληναρά μπάτσο εν ψυχρώ. Παρόμοιοι νταήδες υπάρχουν ακόμα πολλοί, διάχυτοι όχι μόνο μέσα στο σώμα της ΕΛ.ΑΣ., αλλά και σε διάφορα άλλα πόστα που τρομοκρατούν, εκβιάζουν ή καταστρέφουν ανύποπτους πολίτες.

Ως εκ τούτου, η δολοφονία του Αλέξη, δικαίως ξεσήκωσε την οργή που ξεσήκωσε και δικαίως επεκτάθηκε σε διάφορα κοινωνικά στρώματα· το καθένα έχοντας τον δικό του λόγο. Και σε μία χώρα που στην ουσία δεν υφίσταται πραγματική Δημοκρατία, όπου οι φωνές των απελπισμένων ή των μειονοτήτων σκάνε στο βρόντο, είναι λογικό κάποιοι να σηκώσουν πέτρες και μολότωφ μόλις ξεχειλίσει το ποτήρι. Για τα περσινά περιστατικά έχω άλλωστε αναφερθεί και κάπως εκτενέστερα σε αυτό το post, αλλά και αυτό.

Μέχρις εδώ, όλα καλά. Το κράτος τρομοκρατεί και δεν λαμβάνει μέτρα, άρα κάποια στιγμή κάποιοι θα πάρουν τις πέτρες χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο ή στόχο. Και καλώς θα κάνουν. Πέρυσι, το φλεγόμενο χριστουγεννιάτικο δέντρο ήταν μία πολύ ταιριαστή αισθητική παρέμβαση στον ύπνο των κοινών πολιτών, και κατά τη γνώμη μου, καλώς κάηκε.


Τα προβλήματα ξεκινάνε, όταν αυτό το «πάθος για τη λεφτεριά», γίνεται ένα εύκολο μέσο για την άμεση χειραγώγηση ανθρώπων ή ομάδων και τη διαστρέβλωση ιδεών. Ανέκαθεν, το πάθος ουδέποτε κατέληγε σε κάτι θετικό. Πάντα όμως, ήταν ένα καλό εναρκτήριο μέσο, για την απελευθέρωση της δυναμικής που χρειαζόταν για να ανατραπεί μία συντηρητική πεποίθηση. Σε μία σωστή κοινωνική εξέλιξη, την ανατροπή πρέπει να ακολουθήσει η λογική, διαφορετικά είτε το πάθος γυρνάει μπούμερανγκ σε αυτούς που το πυροδότησαν, είτε καταντάει γραφικό και άνευ πρακτικής ουσίας.

Στη σύγχρονη Ελλάδα όμως, ουδέποτε υπήρξε σωστή κοινωνική εξέλιξη. Η δυναμική ενός δικαιολογημένου πάθους, αντί να εξελιχθεί σε λογική, είτε μεταλλάσσονταν σε αδιέξοδο πάθος, είτε απλά εξαφανιζόταν. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, που στην Ελλάδα εκτός από την έλλειψη λογικής, επικρατεί και μία γενικότερη σύγχυση ως προς τις κοινωνικές μας ανάγκες.

Προσπαθώντας ορισμένοι να δημιουργήσουν μία επέτειο κοινωνικής εξέγερσης στο όνομα του Αλέξη, στην ουσία επιστρέφουν στην κατάσταση του πάθους, συγχέοντάς το με τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες. Ως αποτέλεσμα, όχι μόνο δεν δημιουργούνται δυναμικές προς θετικές κατευθύνσεις, αλλά και η μνήμη του Αλέξη στην ουσία αμαυρώνεται από τις δήθεν «επαναστατικές» ιδεολογίες μίας μικρής μειονότητας. Αυτής, που στην ουσία δεν ενδιαφέρεται για την θετική εξέλιξη της κοινωνίας μας, αλλά για τη συνέχιση της ευρύτερης σύγχυσης. Η δολοφονία του Αλέξη δεν είναι η δικαιολογία για μία επετειακή και επαναλαμβανόμενη εμφάνιση ανεξέλεγκτης βίας και τρομοκρατίας από όπου και αν προέρχεται αυτή. Η δολοφονία του Αλέξη είναι ένα εναρκτήριο βήμα προς την κατεύθυνση του εκδημοκρατισμού της ΕΛ.ΑΣ. αλλά και του Κράτους γενικότερα.

Όσο τρομοκρατικός ήταν ο θάνατος του Αλέξη, άλλο τόσο τρομοκρατικό είναι και το μήνυμα που προσπαθούν να περάσουν διάφοροι για τη φετεινή «επέτειο». Εάν οι μισοί επιλέγουν να βλέπουν την μία πλευρά της εν λόγω τρομοκρατίας, και οι άλλοι μισοί την άλλη πλευρά, το σίγουρο είναι ότι ποτέ δεν πρόκειται να βγει κάτι θετικό προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Όσο δίκαιο και αν είναι το εμπλεκόμενο πάθος.

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Μπάτσοι σε δημόσια διαβούλευση

Εδώ και λίγες μέρες, έχει ξεκινήσει η δημόσια διαβούλευση για τη δημιουργία του Γραφείου Αντιμετώπισης Περιστατικών Αυθαιρεσίας της ΕΛ.ΑΣ. Έχει ενδιαφέρον ανά καιρούς, να παρατηρεί κανείς πώς εξελίσσονται οι απόψεις των πολιτών σε διάφορα θέματα που τίθενται για ανοιχτή διαβούλευση, αλλά το συγκεκριμένο έχει ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον.

Μέχρι στιγμής, συμβαίνει το εξής φαινόμενο. Υπάρχουν κάποιοι σχολιαστές, που προφανώς είναι αστυνομικοί, οι οποίοι απαξιώνοντας την ουσία της εν λόγω κίνησης, έχουν βρει την ευκαιρία για να διεκδικήσουν ότι θεωρούν πως δικαιούνται στον επαγγελματικό τους κλάδο, ενώ δεν χάνουν την ευκαιρία να εκφράζουν τις επιφυλάξεις τους για τη δημιουργία του Γραφείου. Για παράδειγμα, δεν σπανίζουν φράσεις του στυλ «Κε. Υπουργέ, για πόσο καιρό ακόμα θα βάλλεστε κατά της αστυνομίας; Έχουν και οι πολίτες μερίδιο ευθύνης για την τήρηση της τάξης» (!) ή «Ας μάθουν οι πολίτες πρώτα από όλα τους νόμους και να αποβάλουν το σύνδρομο της επταετίας (διότι αυτό συμβαίνει στην κοινωνία μας χρόνια τώρα) τότε δεν θα χρειάζονται τέτοια γραφεια» και το αγαπημένο μου «Σταματηστε αυτή τη λατρεία των επιστημόνων (κάθε είδους). Έκαστος στο είδος του!» (Σημ: αναφέρεται στη στελέχωση του Γραφείου με Νομικούς). Ταυτόχρονα υπάρχουν πολλές αρνητικές ψήφοι σε απόψεις πολιτών που επικροτούν τη σύσταση του εν λόγω Γραφείου.

Ο θεσμός της δημόσιας διαβούλευσης, είναι φυσικά θετικός και αποτελεί μία πρωτόγνωρη κίνηση για τα ελληνικά δεδομένα. Άρα, δεδομένου του ελληνικού συντηρητισμού, λογικό είναι, όχι μόνον να αντιμετωπίζεται επιφυλακτικά σε σημείο απαξίωσης, αλλά και να χρησιμοποιείται περισσότερο ως ευκαιρία προβολής προσωπικών απαιτήσεων, παρά ως βήμα ανοιχτού διαλόγου και κατάθεσης σοβαρών απόψεων.

Όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα όμως, δηλαδή τη δημιουργία του Γραφείου Αντιμετώπισης Περιστατικών Αυθαιρεσίας, αρχίζουν και διαφαίνονται στοιχεία τα οποία θα μπορούσαν να αμαυρώσουν τη γενικότερη προσπάθεια της δημόσιας διαβούλευσης. Ταυτόχρονα, το ίδιο θέμα φέρνει στην επιφάνεια την πραγματικότητα της κατάστασης, στην οποία βρίσκεται σήμερα η ελληνική αστυνομία, και αναδεικνύει τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει οποιοσδήποτε επιχειρήσει την εξυγίανσή της.

Και η πραγματικότητα είναι ότι μέσα στο αστυνομικό σώμα, υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός αστυνομικών οργάνων που όχι μόνο δεν έχει την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα, όσον αφορά τις υποχρεώσεις του απέναντι στον πολίτη, αλλά που θεωρεί ότι είναι επιτακτική ανάγκη ο μέσος αστυνομικός να δρα κυρίως επιθετικά. Αυτό βέβαια δεν είναι νέο, όμως νέο είναι το γεγονός ότι πλέον μέσα στους κύκλους της αστυνομίας, ή νοοτροπία του μπάτσου θεωρείται κάτι απόλυτα φυσιολογικό ώστε να δημοσιοποιηθεί ακόμα και επίσημα σε βήμα δημόσιας διαβούλευσης.

Τέτοια φαινόμενα, δεν μπορούν να εκλείψουν μόνο με πολιτική βούληση, όσο ισχυρή και αν είναι αυτή. Χρειάζεται συλλογικότερη κινητοποίηση, με μεγαλύτερες συνέπειες προς την επαναφορά της δημοκρατίας στη χώρα μας, ώστε οποιαδήποτε πρωτοβουλία εξυγίανσης να μην μένει αστήριχτη και ανεξέλεγκτη στο έλεος συντηρητικών ομάδων. Η πρώτη κίνηση μπορεί να γίνει συμμετέχοντας στην εν λόγω δημόσια διαβούλευση, ώστε το μήνυμα να είναι ξεκάθαρο: «Οι μέρες της κυριαρχίας των φασιστοειδών μπάτσων, είναι μετρημένες. Οι πολίτες έχουν άποψη και δεν φοβούνται να την θέτουν επισήμως». Η δεύτερη κίνηση, θα είναι η κινητικότητα από πλευράς πολιτών, για την ορθή λειτουργία του Γραφείου Αντιμετώπισης Περιστατικών Αυθαιρεσίας. Αυτό όμως θα φανεί στην πορεία, όταν άλλωστε ξεκαθαρίσει και η αποδοτικότητα του εν λόγω Γραφείου.



Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Intermission #18 (Διάλογος edition)

Όσο αυτοί οι αχυράνθρωποι των πολυεθνικών, ιμπεριαλιστικών συμφερόντων της καπιταλιστικής αυτοκρατορίας, επιμένουν να συζητούν, τόσο εμείς θα γκαρίζουμε!

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

Metro Wars

«Το μετρό μπήκε στη ζωή μας», διαλαλούσε κάποτε το τότε ΥΠΕΧΩΔΕ καμαρωτά καμαρωτά. Και πόσο δίκιο είχε! Το μετρό, όχι μόνο μπήκε στη ζωή μας, αλλά μαζί του ξεφύτρωσε και μία φουρνιά ατόμων, με μοναδική αποστολή να προσθέτουν μία πιτσιλιά σπασαρχιδισμού στην καθημερινότητά μας. Το ελληνάκι, πιστό στις αξίες του για μία καλύτερη καθημερινότητα, παρουσιάζει σήμερα τα αποτελέσματα εκτενούς μελέτης και παρακολούθησης αυτής της φουρνιάς, προκειμένου να βοηθήσει στο δύσκολο έργο κατανόησης της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας από τους κοινωνικούς επιστήμονες.

Όπως κάθε κοινωνικό σύνολο, έτσι και η συγκεκριμένη φουρνιά, μπορεί να χωριστεί σε κατηγορίες για τη διευκόλυνση της εξαγωγής συμπερασμάτων:

1) Ο «Αριστερός»

Ως γνωστόν, τα σήματα και οι αναγγελίες που γίνονται ανά τακτά διαστήματα από τα μεγάφωνα των σταθμών του μετρό, δεν είναι τυχαία. Έχουν μελετηθεί από ειδικούς και βρίσκονται εκεί που βρίσκονται ή αναγγέλλονται για κάποιον λόγο. Όταν λοιπόν κατά την είσοδο στις κυλιόμενες σκάλες υπάρχει ένα σήμα με ένα ανθρωπάκι να στέκεται στα δεξιά, και όταν η αναγγελία λέει : «Στις κυλιόμενες κλίμακες να στέκεστε δεξιά», σημαίνει ότι…; Ακριβώωωως! Ότι πρέπει να στέκεσαι δεξιά. Και οι λόγοι είναι δύο. Αφενός από άποψη ασφάλειας πρέπει να κρατιέσαι από τη χειρολαβή, αφετέρου υπάρχουν άνθρωποι που ενδεχομένως να βιάζονται για οποιονδήποτε λόγο και χρειάζεται να ανεβούν τις σκάλες πιο γρήγορα. Οπότε καλό είναι η αριστερή μεριά της σκάλας να μένει κενή. Ο «Αριστερός» όμως έχει αντίθετη άποψη. Παρά τις αναγγελίες, παρά τη σήμανση και παρά το γεγονός ότι 9 χρόνια τώρα βλέπει ότι κατά κανόνα ο κόσμος στέκεται στα δεξιά, ο Αριστερός θα κάτσει μόνος του στα αριστερά και με ένα απλανές και χαζεμένο βλέμμα θα χαζεύει τα μηνύματα στο κινητό του, ενώ από πίσω μία ουρά απηυδισμένων ατόμων προσπαθεί να περάσει.

2) Οι «Μαγνήτες»

Μία ενδιαφέρουσα κατηγορία η οποία χωρίζεται σε δύο υπό-κατηγορίες:

2α) Ο «Μαγνήτης – Πόρτα»

Ο «Μαγνήτης – Πόρτα» (ΜΠ) είναι ένας καθ’ολα φυσιολογικός επιβάτης που στέκεται στην αποβάθρα και περιμένει τον συρμό. Μόλις ο συρμός πλησιάσει και φρενάροντας κοντεύει να σταματήσει, ο ΜΠ δέχεται ξαφνικά μία ελκτική δύναμη από μία συγκεκριμένη πόρτα του βαγονιού που είναι μπροστά του, και αρχίζει να την ακολουθεί πριν την πλήρη ακινητοποίηση του συρμού. Ως αποτέλεσμα, είτε σκουντουφλάει πάνω σε άλλους επιβάτες που περιμένουν, έχοντας το βλέμμα του καρφωμένο στην πόρτα, είτε με το που σταματάει ο συρμός, βρίσκεται αυτομάτως μπροστά από την πόρτα παραμερίζοντας όλους τους άλλους επιβάτες.

2β) Ο «Μαγνήτης – Κάθισμα»

Όπως ο ΜΠ, έλκεται αυτόματα από μία πόρτα, ο «Μαγνήτης – Κάθισμα» (ΜΚ), έλκεται από μία κενή θέση μέσα στο συρμό. Μόλις ο συρμός σταματήσει, και οι πόρτες ανοίξουν, ο ΜΚ εφορμά μέσα και δεχούμενος μία ισχυρότατη ελκτική δύναμη από το κενό κάθισμα, πορεύεται τάχιστα προς αυτό, παραμερίζοντας τους όρθιους επιβάτες που βρίσκονται στο δρόμο του, ελπίζοντας από μέσα του να μην προλάβει άλλος τη θέση. Σε περίπτωση που φτάσει στη θέση ταυτόχρονα με κάποιον άλλο, θα συνεχίσει να έχει το βλέμμα του καρφωμένο στο κάθισμα, υπονοώντας ότι δεν είδε τον άλλο, ώστε να μην χρειαστεί να μπει σε τίποτα ανούσιες διαδικασίες ευγένειας και διαλόγου, και με μία θριαμβευτική κίνηση θα καθίσει. Ο ΜΚ, πολλές φορές τυχαίνει να ανήκει και στην κατηγορία του «Νικητή» (βλ. παρακάτω).

Σε σπάνιες περιπτώσεις, μπορεί κανείς να βρει και τον συνδυασμό ΜΠ-ΜΚ, όπου μετά από χρόνια εμπειρίας και μελέτης, ο ΜΠ-ΜΚ μπορεί να σταμπάρει την κενή θέση μέσα στο βαγόνι που επιβραδύνει μπροστά του, και με έναν περίτεχνο ελιγμό και συντονισμό κινήσεων να καταφέρει να κάτσει σε αυτή τη θέση πριν από τους υπόλοιπους 20+ επιβάτες που περίμεναν στην αποβάθρα μαζί του.

3) Ο «Νικητής»

Είναι ο τύπος που στέκεται στην αποβάθρα και μόλις φτάσει ο συρμός και ανοίξουν οι πόρτες, θεωρεί ότι νικητής είναι όποιος προλάβει να περάσει την πόρτα πρώτος. Δηλαδή ή αυτός, ή ο άλλος που εξέρχεται από τον συρμό. Ο «Νικητής» στέκεται ακριβώς στη μέση της ανοιχτής πόρτας, εμποδίζοντας έτσι τον κόσμο να βγει από το συρμό, και έχοντας χαμηλωμένο το βλέμμα, προσπαθεί να μπουκάρει πρώτος.

4) Η Βαριεστημένη Χοντρόκωλη

Δεν είναι τυχαίο που για τη συγκεκριμένη κατηγορία ατόμων, επιλέχθηκε το θηλυκό γένος, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία αυτού του είδους αποτελείται από τον θηλυκό πληθυσμό της πόλης. Η Βαριεστημένη Χοντρόκωλη (ΒΚ) είναι το άτομο που πάντα χρησιμοποιεί τον ανελκυστήρα για να ανεβοκατέβει τα επίπεδα στους σταθμούς του μετρό. Δεν έχει σημασία αν είναι 20, 30, ή 40 ετών, ούτε σε τί φυσική κατάσταση βρίσκεται. Και φυσικά ο τίτλος δεν υπονοεί ότι είναι οπωσδήποτε χοντρόκωλη. Δηλώνει όμως εμμέσως πλην σαφώς, πως με τέτοια μυαλά, είναι θέμα χρόνου μέχρι τελικά να γίνει και αυτή μία. Η ΒΚ, πέρα από την αντι-αισθητική της παρουσία, έχει δύο θέματα: α) Όπως ο «Αριστερός», έτσι και αυτή δεν μπορεί να κατανοήσει τις φωνητικές αναγγελίες στους σταθμούς, ειδικά αυτές που λένε ότι «οι ανελκυστήρες χρησιμοποιούνται αποκλειστικά από ηλικιωμένους και ΑΜΕΑ». β) Ο εγκέφαλός της αρνείται να αποκωδικοποιήσει την έννοια του σεβασμού προς τους ηλικιωμένους και τα ΑΜΕΑ.

5) Ο «Αποπροσανατολισμένος Δρομέας»

Ο «Αποπροσανατολισμένος Δρομέας» χαρακτηρίζεται από την ανικανότητα υπολογισμού της χωροχρονικής πραγματικότητας σε σχέση με τα ακουστικά ερεθίσματα του έσω ωτός του. Ως αποτέλεσμα, τυχαίνει πολλές φορές, μόλις ακούγεται ο χαρακτηριστικός ήχος για το κλείσιμο των θυρών του συρμού, ένας τύπος που βρίσκεται στην αρχή της κυλιόμενης σκάλας, ένα επίπεδο πάνω από τις αποβάθρες, να ξεκινάει ένα σπριντ και μετά από τρία δευτερόλεπτα περίπου να σκάει με δύναμη πάνω στην κλειστή πόρτα του συρμού που αναχωρεί. Πρόκειται για τον «Δρομέα».

6) Ο «Πού-να-διαβάζεις-τώρα;»

Φανταστείτε κάτι υπερήλικα ζευγάρια Αυστραλών που αποφασίζουν να έρθουν για διακοπές στην Ελλάδα μόνα τους. Έρχονται λοιπόν, και καταφέρνουν να μείνουν στα καλύτερα αλλά και φτηνότερα ξενοδοχεία, να φάνε στα πιο παραδοσιακά κουτούκια για τα οποία δεν γνωρίζει ούτε το Αθηνόραμα, να πάνε με ΚΤΕΛ στο πιο απομακρυσμένο και γραφικό χωριό της Ηπείρου που δεν γνωρίζουν ούτε οι κάτοικοι των Ιωαννίνων, να ανακαλύψουν το νησάκι με τις καλύτερες παραλίες του Αιγαίου και γενικώς να περιφέρονται στην Ελλάδα λες και ζούνε εδώ 500 χρόνια τώρα. Και όλα αυτά χωρίς καμία βοήθεια! Μόνο από τις πληροφορίες που έχει ο τουριστικός οδηγός τους, το διαδίκτυο και οι χάρτες τους. Ο «Πού-να-διαβάζεις-τώρα;» (ΠΝΔΤ) είναι ακριβώς το αντίθετο· θα προτιμήσει να ρωτήσει όλο το σύμπαν πώς θα πάει κάπου, παρά να κοιτάξει έναν από τους 2186302918 χάρτες που βρίσκονται σε κάθε σταθμό μετρό ή μέσα στο συρμό και έχουν σχεδιαστεί έχοντας κατά νου τον προσανατολισμό ενός 6χρονου. Είναι ο τύπος, που καθώς βγαίνεις από την αποβάθρα και πάνω από το κεφάλι σου έχει μία ταμπέλα που γράφει με τεράστια γράμματα «ΠΡΟΣ ΑΙΓΑΛΕΩ», θα σε σταματήσει και θα σε ρωτήσει: «Για Αιγάλεω καλά πάω;». Επίσης αν έχεις την ατυχία να έχει επιβιβαστεί μαζί σου στο συρμό, σε κάθε στάση θα συνεχίσει να σε ρωτάει αν πηγαίνει καλά ακόμα. Ο ΠΝΔΤ θεωρεί ότι οι χάρτες είναι κατά κανόνα διακοσμητικά στοιχεία ή έχουν σκοπό να εξαπατούν το επιβατικό κοινό, οπότε θα προτιμούσε στη θέση τους να έβλεπε σεμεδάκια ή γλάστρες με γαρδένιες.

7) Ο «Επίμονος Κινητός»

Σκάει ο τύπος που μιλάει στο κινητό και επιβιβάζεται στο συρμό. Οι πόρτες κλείνουν, ο συρμός ξεκινάει. Ο τύπος συνεχίζει να μιλάει στο κινητό. Όσο όμως ο συρμός επιταχύνει, τόσο η φασαρία μεγαλώνει και ο «Επίμονος Κινητός» (ΕΚ) δυναμώνει την ένταση της φωνής του. Λίγο αργότερα, πέφτει και το σήμα, αλλά ο ΕΚ δεν το βάζει κάτω. Θεωρεί ότι αν ουρλιάξει ακόμα πιο πολύ, θα επανέλθει το σήμα. Έτσι ξαφνικά σε όλο το συρμό ακούγεται με εκκωφαντική φωνή το εξής chorus: «Ναι; Έλα μ’ακους; Ναι; ΝΑΙ; ΕΛΑ. ΔΕ Σ’ΑΚΟΥΩ. ΕΛΑ. ΑΚΟΥΣ; ΝΑΙ; ΝΑΙ; ΔΕ Σ’ΑΚΟΥΩ» (δις).

Κατηγορία Bonus
Ο μεταφραστής του Κεραμεικού

Δεν ανήκει σε ομάδα επιβατών, αλλά αποτελεί συγκεκριμένη ομάδα από μόνος του. Είναι ΕΝΑΣ υπάλληλος της ΑΜΕΛ ΑΕ και είναι ο τύπος που με μία κίνηση κατάφερε να χαλάσει όλη την αξιόλογη προσπάθεια που είχε γίνει από το μεταφραστικό τμήμα της εταιρίας. Έτσι, ενώ οι προκάτοχοί του γνώριζαν πως παρά την τρισμέγιστη φύση της ελληνικής γλώσσας, οι ξένοι δεν είναι υποχρεωμένοι να γνωρίζουν τους ελληνικούς δίφθογγους, ούτε πώς αυτοί ενσωματώνονται στο λατινικό αλφάβητο, αυτός προτίμησε να πάει κόντρα στο ρεύμα. Και ενώ η μετάφραση των σταθμών του μετρό αποτέλεσε πρότυπο σοβαρής μετάφρασης, ο μεταφραστής του Κεραμεικού θεώρησε ότι ο Κεραμεικός μεταφράζεται ως «Kerameikos», δηλαδή «Κεραμέηκος». Φάγαμε κοτζάμ «Δουκίσσης Πλακεντίας», «Αιγάλεω», «Μεταξουργείο» και «Ελαιώνα» και κολλήσαμε στον Κεραμεικό! Τρέμω στη σκέψη της επέκτασης της γραμμής 3 όπου το μετρό θα φτάσει κάποια στιγμή στον Πειραιά!

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

Επιστροφή στη νομιμότητα

Η πινακίδα του ΚΟΚ που έχει γεμίσει αυτοκόλλητα οπαδών κάποιας ομάδας, κρύβει μία τραγική αλήθεια για την έννομη τάξη στην Ελλάδα. Αποτυπώνει τη σημασία του «μικρού - ασήμαντου» παραπτώματος, το οποίο μένει αδιάφορο και ατιμώρητο, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να κοστίσει μέχρι και τη ζωή σε κάποιον. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, που έχει θεσπιστεί η ποινή των 2 χρόνων φυλάκισης, σε περίπτωση εκούσιας πρόκλησης ζημιάς, όπως δεν είναι τυχαίο που παρά τη σοβαρότητα της συγκεκριμένης παράβασης, σχεδόν όλες οι πινακίδες του ΚΟΚ έχουν γεμίσει με αυτοκόλλητα.

Η απουσία της έννομης τάξης που έχει κατακλύσει ολόκληρη τη χώρα, και αφορά ένα ευρύτατο φάσμα σημαντικότητας, από τις ευθύνες υπουργών, μέχρι και τα 3-4 πιτσιρίκια που κλείνουν ένα ολόκληρο σχολείο για το σχήμα της τυρόπιτας, δεν έχει αιτία μόνο την απραγία του κρατικού μηχανισμού. Η συγκεκριμένη απραγία, μάλλον σύμπτωμα είναι παρά αιτία. Η βαθύτερη αιτία, ξεκινά από τη γενικότερη αντίληψη που έχουμε ως κοινωνία απέναντι στην έννοια της τιμωρίας ή καλύτερα της ανάληψης ευθυνών. Και η αντίληψη αυτή, είναι ακριβώς η σύγχυση ανάμεσα σε αυτά τα δύο. Την τιμωρία και την ανάληψη ευθυνών.

Για λόγους που ενδεχομένως ιστορικά έθιγαν διάφορα συμφέροντα, η απόλυτη τήρηση των νόμων, με τις σχετικές κυρώσεις τους, συνδέονται με το άκρο του ολοκληρωτισμού ή της συντηρητικής αντίληψης. Δεν είναι κρυφό άλλωστε ότι ο νομοταγής πολίτης τυγχάνει μίας ευρύτερης αντιμετώπισης από τον περίγυρό του, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως απαξιωτική ή υποτιμητική. Επίσης, πολλές φορές συμβαίνει και ο κρατικός λειτουργός που επιχειρεί να εφαρμόσει το νόμο κατά γράμμα, να αποδοκιμάζεται ως αυστηρός ή μη ανεκτικός. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να φανταστεί δικαστήριο να επιβάλλει ποινή φυλάκισης 2 χρόνων σε ένα πιτσιρίκι 19 χρονών που έτυχε να συλληφθεί την ώρα που κόλλαγε ένα αυτοκόλλητο σε πινακίδα του ΚΟΚ; Μάλλον όχι. Όμως το εύρος των ποινών ανάμεσα στην υπερβολή της φυλάκισης 2 χρόνων, μέχρι την ατιμωρησία, είναι μεγάλο, κάπου στο οποίο βρίσκεται και η χρυσή τομή τιμωρίας και διδάγματος.

Υπάρχουν βέβαια και ιστορικοί λόγοι, όπου η παραβατικότητα αποτελούσε αναγκαίο στοιχείο για την επιβίωση της κοινωνίας και την προσπάθειας εξέλιξής της, όπως για παράδειγμα τα χρόνια της Κατοχής ή των διαφόρων δικτατοριών. Προφανώς το κοινό αίσθημα της παράνομης δράσης ενάντια στη «νόμιμη» τάξη του εκάστοτε ολοκληρωτισμού, διαιωνίστηκε και στις επερχόμενες γενεές, καμουφλαρισμένο ως «θεμιτή κοινωνική αντίδραση σε κάθε είδους τάση ολοκληρωτισμού» με αποτέλεσμα τη σημερινή γενικότερη ανεκτικότητα στην παρανομία. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι η έννοια του «ρουφιάνου» με την αρνητική της χροιά επισκιάζει τον κάθε καταγγέλοντα, ενώ στην πραγματικότητα οι καταγγελίες για παράνομες δραστηριότητες θα έπρεπε να ενθαρρύνονται.

Φυσικά, όταν μιλάμε για παρανομία και ατιμωρησία, δεν γίνεται αναφορά μόνο στα παραπτώματα των πολιτών, αλλά και σε αυτά κρατικών λειτουργών ή ακόμα και αντισυνταγματικών νόμων. Εφόσον ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός παρανομεί απροκάλυπτα, λογικό είναι και τα κατώτερα στρώματα να ακολουθήσουν παρομοίως, τα οποία με τη σειρά τους θα ανατροφοδοτήσουν τον κρατικό μηχανισμό κ.ο.κ.


Υπάρχει μεγάλη ανάγκη, η έννοια της έννομης τάξης σωστής απονομής δικαιοσύνης να επανέλθει στη θετική της χροιά. Αυτή που θα πρέπει να είναι το ζητούμενο τόσο του κρατικού μηχανισμού, όσο και του κάθε πολίτη, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα υποτυπώδες Κράτος με συνοχή και στοιχειώδη λειτουργία. Η βασική αρχή μπορεί να γίνει συνειδητοποιώντας ότι η τιμωρία ή ποινή κατά την παράβαση κάποιου νόμου, αποτελεί στην ουσία ανάληψη ευθύνης. Και επειδή το τελευταίο πράγμα που διακατέχει την ελληνική κοινωνία είναι η ανάγκη για νέες συνειδητοποιήσεις, την ευθύνη την έχει η εκάστοτε κρατική εξουσία ώστε όχι μόνο να εφαρμόσει την έννομη τάξη, αλλά να ενθαρρύνει και την τήρηση αυτής από τους πολίτες.

Και εδώ είναι που τα πράγματα αρχίζουν και περιπλέκονται λιγάκι. Η «εφαρμογή της έννομης τάξης» περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα τακτικών και πολιτικών. Η βασική της αποτυχία μέχρι στιγμής, έγκειται στο γεγονός ότι γίνεται μονόπλευρα και με ακραίο χαρακτήρα. Δηλαδή στοχεύει μόνο συγκεκριμένες ομάδες παρανομούντων, τις οποίες πλησιάζει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Την αψυχολόγητη καταστολή. Η σωστή εφαρμογή της έννομης τάξης όμως, θα πρέπει να γίνεται αμφίδρομα, δηλαδή στοχεύοντας προς όλα τα μέλη μιας κοινωνίας, ιδίως τους μετέχοντες στον κρατικό μηχανισμό, αλλά και με ανάλογο χαρακτήρα. Άλλες φορές με μηδενική ανοχή, και άλλες με πιο ήπιο χαρακτήρα, αναλόγως των περιστάσεων. Επίσης, δεν είναι έντιμο και υπεύθυνο να αγνοούνται μικρά παραπτώματα, όπως για παράδειγμα «κλείνω τη λεωφορειολωρίδα για ένα λεπτάκι μόνο και επιστρέφω», καθώς πολλά μικρά παραπτώματα συνθέτουν ένα ευρύτερο πλαίσιο παρανομίας και ενθάρρυνσης αυτής.

Σίγουρα υπάρχουν πολλοί τρόποι που μπορείς να επιπλήξεις ή να τιμωρήσεις έναν παρανομούντα με τρόπο τέτοιο ώστε να αναλάβει το πραγματικό βάρος της ευθύνης που του αναλογεί. Όπως υπάρχουν, για παράδειγμα, και πολλοί τρόποι ώστε μία περιοχή να αστυνομεύεται σωστά. Δηλαδή με διακριτικό τρόπο όπου η αστυνομία επεμβαίνει μόνο σε περίπτωση παρανομίας και όχι επιχειρώντας βάσει επίδειξης τσαμπουκά ή φασιστικών απωθημένων που χαρακτηρίζουν πολλούς από τους υπάλληλούς της.

Ο νόμος είναι υπεράνω όλων. Η κατανόηση της αξίας αυτής της φράσης, αποτελεί τη μοναδική διέξοδο από τη διαφθορά και την παρανομία που έχει κατακλύσει τη χώρα, και αφορά την κοινωνία στο σύνολό της. Για κάποιο λόγο που έχει χαθεί κάπου στα βάθη της κοινωνικής μας ιστορίας, η έννοια της «έννομης τάξης» προδιαθέτει για κάτι σκληρό, ολοκληρωτικό, κατασταλτικό και ανελαστικό. Στην πραγματικότητα όμως, η έννομη τάξη είναι ο βασικός δομικός λίθος της κοινωνικής συνοχής. Οι νόμοι είναι απαραίτητοι για τη συνοχή και την εύρυθμη λειτουργία ενός Κράτους. Αποτελούν τα άτυπα συμβόλαια μεταξύ των ατόμων που απαρτίζουν την κοινωνία, ώστε αυτή να λειτουργεί συλλογικά και ομαδικά, με σκοπό να «ανταποδίδει» αυτή την ευρυθμία συμβάλλοντας στην ευημερία των ατόμων. Όσο θεωρητικό και φιλοσοφικό και αν ακούγεται αυτό, τόσο πρακτικό και ρεαλιστικό είναι ταυτόχρονα. Είναι τόσο απλό και χωρίς πολλούς αστερίσκους. Χωρίς νόμους, δεν υπάρχει Κράτος. Και χωρίς την ύπαρξη Κράτους, δεν μπορεί να υπάρχει κοινωνική συνοχή. Έτσι απλά.

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Ουκρανία - Ελλάc : 0-1

Τελευταίοι στη διαφάνεια, τελευταίοι σχεδόν στο σύνολο των οικονομικών δεικτών, τελευταίοι στην προστασία του περιβάλλοντος και τις περιβαλλοντικές πολιτικές, τελευταίοι στους δείκτες οδικής ασφάλειας, μηδέν σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, τελευταίοι στο επίπεδο εκπαίδευσης, αλλά...ΑΛΛΑ ΠΡΟΚΡΙΝΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΜΟΥΝΤΙΑΛ ΡΕΕΕΕΕΕ!!!!! THIS IS HELLAS! ΑΟΥ! ΑΟΥ! ΑΟΥ!


Και αφού όλοι αισθάνθηκαν περήφανοι, συνέχισαν τη διαφθορά, βρήκαν νέα κόλπα για να φοροδιαφεύγουν, έχτισαν παράνομα σπιτάκια σε δάση, οδήγησαν τα "αγωνιστικά" τους στους δρόμους, έσπασαν στο ξύλο κάτι μετανάστες, και ο τελευταίος στόκος πέρασε Πανεπιστήμιο.

Και εις ανώτερα!

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

Ο γάιδαρος που μας εμπνέει

Η χώρα που είναι πνιγμένη στον παραλογισμό και την προχειρότητα, δεν θα μπορούσε ποτέ να αναδείξει λογικές και οργανωμένες πρακτικές μεγάλου μεγέθους σε οποιοδήποτε επίπεδο. Από αυτόν τον κανόνα δεν ξεφεύγουν ούτε οι μαζικές αντιδράσεις εναντίον αυτού του φαινομένου (!).

Ο ακτιβισμός στην Ελλάδα δεν είναι πολύ διαδεδομένη έννοια. Συνήθως οι πρακτικές που «καπηλεύονται» την έννοια του ακτιβισμού είναι είτε οι παραδοσιακές, παθιασμένες συγκρούσεις στους δρόμους, είτε απερίσκεπτες βίαιες δράσεις χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα· δύο τακτικές που έχουν ξεμείνει στο ίδιο επίπεδο σχεδόν έναν αιώνα τώρα με το εξής σκεπτικό:

Όσον αφορά την πρώτη τεχνική: Έχουμε μία λαμπρή ιδέα ή κάποιο αίτημα. Προσπαθούμε να τα περάσουμε στην υπόλοιπη κοινωνία ή στην εκάστοτε εξουσία, αλλά τελικά δεν εισακουγόμαστε. Το αμέσως επόμενο στάδιο είναι να βγούμε στους δρόμους και είτε ειρηνικά, είτε βίαια, να εκβιάσουμε την υπόλοιπη κοινωνία να δεχτεί τις προτάσεις μας.

Φυσικά στο τέλος μόνο ένα μικρό ποσοστό των ιδεών / αιτημάτων, όντως διεισδύει στην υπόλοιπη κοινωνία ή τα «αυτιά» της εξουσίας. Και επειδή, το συγκεκριμένο φαινόμενο έχει καταντήσει γραφικό, με αποτέλεσμα το κέντρο μίας ολόκληρης πόλης να παραλύει από 50-70 άτομα που απλά φωνάζουν, είναι φυσικό να έχει ατονήσει και ο συγκεκριμένος τρόπος πίεσης. Συν τοις άλλοις, σε περιπτώσεις που οι 50-70 έχουν κάθε δίκιο να φωνάζουν, όχι μόνο χάνουν το δίκιο τους, αλλά δίνουν και πάτημα στο σύστημα να υποβαθμίζει παρόμοια δίκαια αιτήματα.

Όσον αφορά τη δεύτερη τακτική: Έχουμε αγανακτήσει από μία κατάσταση ή κάποιο πρόσωπο, και καταφεύγουμε σε παράνομες βίαιες συμπεριφορές με το σκεπτικό είτε της αυτούσιας απονομής δικαιοσύνης, είτε κάποιου μεγάλου ταρακουνήματος προς τους υπόλοιπους.

Εάν κρίνουμε από τις έως τώρα δράσεις αυτού του είδους, τα αποτελέσματα είναι δέκα φορές πιο απογοητευτικά από την πρώτη τακτική. Διότι, παρόμοιες ενέργειες βαφτίζονται αυτόματα «τρομοκρατικές» και οποιαδήποτε απόπειρα κατανόησης της ενέργειας, περιστρέφεται γύρω από τη στάμπα της τρομοκρατίας. Στο 100% των περιπτώσεων, είτε το σύστημα, είτε η εξουσία, έχουν πλήρη έλεγχο για το πως θα διαδοθεί η συγκεκριμένη ιδεολογία πίσω από κάθε τέτοια ενέργεια. Οπότε και σε αυτή την περίπτωση, χαμένος βγαίνει ο δράστης, τόσο απέναντι στο στόχο του, όσο και απέναντι στην αντίληψη της υπόλοιπης κοινωνίας.

Αυτού του είδους οι δράσεις, θα μπορούσαν να ονομαστούν και «δράσεις της κλανιάς». Διότι είναι στιγμιαίες, δυσαρεστούν το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο και στην τελική, τον ανεμιστήρα τον χειρίζεται ο στόχος… Δυστυχώς για τους παθιασμένους, απηυδισμένους ακτιβιστές που βρίσκονται σε συνεχή εγρήγορση και κάνουν απερίσκεπτες κινήσεις, η αντίδραση στις δράσεις τους είναι πολύ καλύτερα δομημένη και κοινά αποδεκτή, είτε μέσω συγκεκριμένων ενεργειών, είτε μέσω της απάθειας. Για τον απλούστατο λόγο ότι έχουν παλιώσει, έχουν τη χροιά παλαιότερων νοοτροπιών και δεν λαμβάνουν υπόψη την κοινωνική εξέλιξη μέσω της τεχνολογίας, των μέσων άσκησης εξουσίας, και της ευρύτερης νοοτροπίας.

Ο σωστός ακτιβισμός, χρειάζεται πλέον να είναι έξυπνος ακτιβισμός. Πρέπει να χτυπάει στη ρίζα του προβλήματος και όχι στο περίβλημα. Πρέπει να αφυπνίζει συνειδήσεις και όχι να τις βυθίζει σε μεγαλύτερη απάθεια ή καχυποψία. Πρέπει να απορρίπτει τακτικές που υποτίθεται ότι κατακρίνει ο ίδιος, όπως η βία ή η καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και να προάγει θετικά στοιχεία τα οποία κανείς δεν μπορεί να κατακρίνει. Πρέπει να δρα με τέτοιον τρόπο ώστε οι αλλαγές που προτείνει να εμπνέουν όχι μόνο την υπόλοιπη κοινωνία, αλλά και την εκάστοτε εξουσία. Πρέπει να εκμεταλλεύεται τις νέες τεχνολογίες στο έπακρο. Ο σωστός ακτιβισμός πρέπει να είναι σύμμαχος της κοινωνικής εξέλιξης, και όχι αντίπαλος. Χρειάζονται έξυπνες αντιδράσεις και όχι επαναστάτες της ντουντούκας.

Ανάμεσα στον παραλογισμό και την προχειρότητα του ευρύτερου εγχώριου «ακτιβισμού», ευτυχώς υπάρχουν και ορισμένες ελπιδοφόρες δράσεις που φαίνεται πως έχουν πιάσει το νόημα της προηγούμενης παραγράφου. Κινούνται στα πλαίσια του νόμου, προκαλούν θετικές αντιδράσεις, εκμεταλλεύονται το διαδίκτυο και είναι απλά έξυπνες. Λαμπρό παράδειγμα μίας τέτοιας δράσης, είναι οι Streetpanthers.


Η θέα ενός παρανόμως σταθμευμένου οχήματος που εμποδίζει την ελεύθερη μετακίνησή μας ή αυτή ενός ΑΜΕΑ, ενεργοποιεί δύο μέρη του εγκεφάλου μας. Η πρώτη αντίδραση έρχεται από το βαθύτερο εγκέφαλο του «ερπετού» και μας ωθεί να βρούμε έναν λοστό και να κάνουμε το αυτοκίνητο σμπαράλια. Ευτυχώς, όμως χιλιάδες χρόνια εξέλιξης, βελτίωσαν τον εγκέφαλο και του δημιούργησαν τον εξωτερικό φλοιό, ο οποίος κάνει μία πιο σύνθετη σκέψη, όπως να παρακούσουμε το «ερπετό» και να κολλήσουμε έναν γαϊδαράκο στο παρμπρίζ του παρανομούντα. Αυτό θα έχει πιο σύνθετα αποτελέσματα, που δεν αφορούν το παρόν, από τα οποία ένα σημαντικό ποσοστό ενδέχεται να έχει και επιτυχία στα αποτελέσματα της δράσης μας.

Άλλες δύο ομάδες που κινούνται σε παρόμοια πλαίσια ακτιβισμού, είναι οι Cleanjunkies και οι Guerilla Gardeners, για τους οποίους μπορείτε να βρείτε πολλές περισσότερες πληροφορίες στις αντίστοιχες ιστοσελίδες τους.

Ο ακτιβισμός είναι ένα απαραίτητο στοιχείο στην εξέλιξη μίας κοινωνίας. Μεταδίδει βελτιωμένες ιδέες, έρχεται σε πλήρη αντίδραση προς τον συντηρητισμό και γενικώς ταρακουνάει τα λιμνάζοντα ύδατα. Ο ακτιβισμός, όμως οφείλει να συμπλέει χρονικά και με τις εκάστοτε κοινωνικές εξελίξεις, διαφορετικά κινδυνεύει να περιθωριοποιηθεί. Ο «πιθηκάνθρωπος» που απειλεί με φωνές και βία για να εκφράσει το πάθος του και την απόγνωσή του δεν έχει πλέον την ίδια ισχύ με μία ιδέα που δημιουργεί, αντί να καταστρέφει, νέα πεδία αντίληψης.

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Intermission #16 (Διαύγεια edition)

Ποιες είναι εκείνες οι αναμνήσεις που αναπολείς με νοσταλγία, που τις περιβάλλει ένα ζεστό όμορφο συναίσθημα και πολλές φορές σχηματίζουν ένα χαμόγελο στο πρόσωπό σου; Είναι η ανάμνηση ενός όμορφου σπιτιού που έμενες, ή το «περιβάλλον» μέσα σε αυτό; Είναι ένα mp3 player που αγόρασες, ή αυτά που ένοιωσες με τη μουσική που έπαιζες; Είναι ένα αυτοκίνητο που αγόρασες ή τα ταξίδια που έκανες με αυτό; Είναι ένα πολυτελές ξενοδοχείο που έμεινες, ή τα συναισθήματα και οι αισθήσεις που είχες όταν ξύπναγες σε ένα απόμακρο και άγνωστο μέρος που δεν μίλαγαν τη γλώσσα σου; Είναι ο άνθρωπος που κάποτε ερωτεύτηκες, ή οι στιγμές που ζήσατε;

Ποιες είναι εκείνες οι σκέψεις που κάνεις για το μέλλον και σε ηρεμούν; Ένα ιδιόκτητο σπίτι ή η αίσθηση της ασφάλειας; Μία σταθερή δουλειά ή απλά η αίσθηση της σιγουριάς; Μία ευτυχισμένη οικογένεια ή απλά η αποφυγή της μοναξιάς;

Στην αναζήτηση της ευτυχίας, έχουμε αναλωθεί σε πλασματικές ανάγκες, νευρωτικές αναγνώσεις ψυχολογικών βιβλίων και βιαστικούς ασπασμούς Ζεν φιλοσοφιών, ξεχνώντας να θέτουμε τις σωστές ερωτήσεις που αναπόφευκτα οδηγούν σε σωστές απαντήσεις.

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

Στρουμφοκολλήματα

Στην Ελλάδα, ένα πολιτικό κόμμα έχει δυο βασικές κατηγορίες υποστηρικτών: α) Τους οπαδούς - δηλαδή τα κομματόσκυλα και τους «κατά παράδοση» ψηφοφόρους, και β) τους περιστασιακούς - δηλαδή αυτούς που σε κάθε εκλογική αναμέτρηση ψηφίζουν το συγκεκριμένο κόμμα βάσει της κρίσης τους κατά τη συγκεκριμένη περίοδο.

Δυστυχώς, η αναλογία των δύο κατηγοριών είναι συντριπτικά υπέρ της πρώτης σε όλα τα κόμματα. Αυτό είναι σημαντικό μέρος της νεοελληνικής νοοτροπίας και κάτι που δείχνει να μην αλλάζει εύκολα, λαμβάνοντας υπόψη και την άνοδο της εκλογικής αποχής τα τελευταία χρόνια. Οπότε, διατηρώντας μία αίσθηση ρεαλισμού, ας πούμε πως αυτό είναι κάτι κατανοητό.

Αυτό που δεν είναι κατανοητό είναι η αντίληψη ορισμένων ανθρώπων που βρίσκονται σχεδόν στο κέντρο αυτού του φάσματος, και συγκεκριμένα άνθρωποι που ενώ είναι λογικοί, ευφυείς και εγγράμματοι, έχουν την τάση να ρέπουν προς την αντίληψη του οπαδού. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τους υποστηρικτές του κόμματος που ανέδειξε την χειρότερη κυβέρνηση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Παρακολουθώ ορισμένες δηλώσεις, απόψεις και σχολιασμούς από, κατά τ’ άλλα σκεπτόμενους Νεοδημοκράτες, οι οποίοι αποδεχόμενοι την ανικανότητα της απερχόμενης κυβέρνησης, μιλούν για νέα συσπείρωση, με νέες ιδέες και νέες νοοτροπίες. Και αναρωτιέμαι:

Α) Είσαι Νεοδημοκράτης και φυσικά δικαίωμά σου είναι και καλά κάνεις. Πώς μπορείς να συνεχίζεις να δηλώνεις περήφανος νεοδημοκράτης, ασκώντας παράλληλα σκληρή κριτική για την κυβέρνηση που ανέδειξε το κόμμα σου; Και δεν μιλάμε για κριτική απέναντι σε συγκεκριμένες πολιτικές ή πρόσωπα, αλλά για το συνολικό κυβερνητικό «έργο». Δηλώνεις δηλαδή, εκ των υστέρων, ότι κατά την προσέλευσή σου στην κάλπη των εθνικών εκλογών, είχες πλήρη επίγνωση για την αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής που ανέδειξε το κόμμα σου, αλλά ταυτόχρονα το ψήφισες και πάλι. Γιατί;

Β) Τα πρόσωπα που εμπλέκονται στη διαδοχή της νέα ηγεσίας της ΝΔ, δεν είναι τα ίδια που μετείχαν στην πιο ανίκανη κυβέρνηση όλων των εποχών, την οποία κατακρίνεις εσύ ο ίδιος; Άρα για ποια ανανέωση και ανασυγκρότηση μιλάς, όταν αλλάζει απλά το περιτύλιγμα του ίδιου σάπιου πακέτου;

Τέτοιου είδους συμπεριφορές είναι άξιες προβληματισμού. Γιατί δεν αφορούν τους γνωστούς γραφικούς, βολεψάκηδες, ρουσφετολόγους πολίτες που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία όπως περιγράφτηκε πιο πάνω, αλλά σοβαρούς, μορφωμένους ανθρώπους με κριτική σκέψη που αναφέρονται στην πολιτική με όρους ποδοσφαίρου. Δηλαδή, ενώ καταρρέουν ολόκληροι θεσμοί, χάρη στην κακή «απόδοση» της «ομάδας», εκείνοι εμμένουν στην υποστήριξή της, με μία ματαιόδοξη ευλάβεια.

Η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής δεν είναι κάτι καινούργιο. Όμως σε περιόδους πολιτικής αναδιάρθρωσης, καθώς και αναγκαιότητας οικονομικής και κοινωνικής συλλογικής προσπάθειας, οι πιο «σοβαροί» οφείλουν να συμπεριφέρονται ανάλογα. Είναι κουραστικό πλέον να ακούγονται φωνές για προκαταβολικά σκληρή αντιπολιτευτική πολιτική σε κάθε κυβερνητική απόφαση, ή για το πως «η δική μας άσκηση εξουσίας είναι καλύτερη από τη δική σας». Αυτό το «εμείς χάσαμε και εσείς κερδίσατε» δεν αρμόζει σε σοβαρούς ανθρώπους που διατείνονται την ενασχόλησή τους με τα κοινά. Τέτοιου είδους απόψεις, θυμίζουν τις αντιλήψεις εθνικιστών. Αυτών δηλαδή που θεωρούν τους εαυτούς τους πιο Έλληνες από τους υπόλοιπους Έλληνες.

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

Το αρμαντίλλο στη χώρα του ECDL

Ας υποθέσουμε ότι έχεις πάρει ένα πτυχίο και ένα μεταπτυχιακό αεροδιαστημικής από το Imperial College, ένα διδακτορικό από το Massachusetts Institute of Technology και έχεις δημοσιεύσει και καμιά εικοσαριά άρθρα πάνω στην μεγιστοποίηση του στρωτού οριακού στρώματος σε συνδυασμό με την αύξηση του συντελεστή οπισθέλκουσας κατά την επάνοδο διαστημικού σκάφους στην γήινη ατμόσφαιρα.

Τη νύχτα που παίρνεις το διδακτορικό και κάνεις ένα παρτάκι με τα κορυφαία μυαλά του κλάδου σου παγκοσμίως για να το γιορτάσεις, τυχαίνει και μπουκώνεις ένα ληγμένο panoramix* με αποτέλεσμα την επόμενη μέρα να αποφασίσεις να επιστρέψεις στην Ελλάδα και να δουλέψεις στο ελληνικό δημόσιο.

Φυσικά το ελληνικό δημόσιο δεν είναι οποιοσδήποτε οργανισμός. Το ελληνικό δημόσιο μετά από αίμα, ιδρώτα και αγώνες δεκαετιών, έχει καταφέρει να θέτει τις πιο αξιοκρατικές, και υψηλές προδιαγραφές παγκοσμίως για την αξιολόγηση του προσωπικού του. Και φυσικά οι υπάλληλοι ενός τέτοιου μεγαλοπρεπούς οργανισμού δεν μπορούν να είναι όποιοι και όποιοι! Πρέπει να έχουν χαρτιά, πτυχία, μόρια, βεβαιώσεις, σφραγίδες, υπογραφές, πιστοποιητικά, επικυρώσεις και ένα σωρό άλλα πειστήρια των ικανοτήτων τους.

Καταρχήν πρέπει να είναι απόφοιτοι ελληνικών πανεπιστημίων μιας και αυτά είναι τα σπουδαιότερα και καλύτερα ιδρύματα όλου του γαλαξία. Επειδή όμως το δημόσιο είναι μεγαλόψυχο, και δεν θέλει να αφήνει ξεκρέμαστους τους «αμόρφωτους» πτυχιούχους που είχαν την ατυχία να σπουδάσουν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού σαν αυτές τις παράγκες που σπούδασες εσύ, έχει συστήσει μία ειδική Υπηρεσία που ονομάζεται ΔΟΑΤΑΠ (πρώην ΔΙΚΑΤΣΑ). Η Υπηρεσία αυτή αναλαμβάνει να κρίνει τη σημασία του πτυχίου σου, και εφόσον αυτό πληροί τις απαρχαιωμένες νοοτροπίες που είχε πριν περίπου έναν αιώνα ένας μπεκρούλιακας ακαδημαϊκός, ένας παπάς, και ένας εθνικιστής πολιτικός (απόγονοι των ένδοξων ΕΛ και οι τρεις) σου κάνει την τιμή να θεωρήσει το πτυχίο σου ισότιμο με τα απονεμόμενα από τα ελληνικά υπερφανταστικά πανεπιστήμια. Μάλιστα αν έχεις την όρεξη να δώσεις και κάποιες εξετάσεις παραπάνω, έχεις την απίστευτη τύχη να σου αντιστοιχήσουν το ποταπό κωλόχαρτό σου, με τον ένδοξο, λαμπρό πάπυρο ενός ελληνικού πανεπιστημίου.

Φυσικά στο ΔΟΑΤΑΠ δεν καταλαβαίνει κανείς γρι αγγλικά, οπότε εννοείται ότι όλα τα χαρτιά σου πρέπει να επικυρωθούν, να μεταφραστούν (με το αντίστοιχο κόστος πάντα) και να υποβληθούν μαζί με κάτι υπερτιμημένα παράβολα.

Παίρνει λοιπόν ο μέγας ειδήμων προφέσορας του ΔΟΑΤΑΠ το μεταφρασμένο πτυχίο στα χέρια του και διαβάζει: «Το Αυτοκρατορικόν Κολέγιον απονέμει στον τάδε φοιτητή πτυχίον αερο... χμμμ... αεροδδδ... αεροδιδδιδδ... χμμμ τί μαλακία είναι αυτό; Αεροδδδ.... πφφφ τέλος πάντων τί λέει παρακάτω... Μηχανικής.. Ααα μηχανικός είναι! ..που ολοκλήρωσε επιτυχώς κλπ κλπ». Άντε ο τυχερός! Θα λάβει ισοτιμία από το Ε ΜΟΥ ΠΟΥ!» Κατεχωρήθη, εσφραγίσθη, σε ακολουθεί για όλη σου τη ζωή. Για τα εξωτερικά και τους κουτοφράγκους μπορεί να έχεις σπουδάσει Αεροδιαστημική Μηχανική, αλλά εδώ στην Ελλαδάρα σε ονομάζουμε Μηχανολόγο Μηχανικό γιατί δεν ξέρουμε τί κάνει αυτό το πράγμα του σατανά η αεροδιαστημοτέτοια, και γιατί βαριόμαστε να μάθουμε.

Μετά από αυτή τη φοβερή τύχη, πρέπει φυσικά να βγάλεις και άδεια άσκησης επαγγέλματος. Διότι δεν μπορεί το αίμα και ο ιδρώτας που έχυσαν τόσοι μηχανικοί προκειμένου σήμερα να έχουν δικαίωμα άσκησης επαγγέλματος και να μπουκώνουν στις μίζες, να το επωφελείται ο οποιοσδήποτε! Φυσικά εσύ δεν έχεις το σούπερ μέγα γκράντε πτυχίο του Ε ΜΟΥ ΠΟΥ όπως κάθε αξιοσέβαστο μέλος του ΤΕΕ, αλλά αφού ο Αρχιερέας του ΔΟΑΤΑΠ σου έδωσε και σένα ένα ψιχουλάκι αναγνώρισης, οι υπόλοιποι μηχανικοί οφείλουν να σε θεωρούν κάτι σαν συνάδελφο. Και ξαναδώστου δικαιολογητικά, σφραγίδες, επικυρώσεις, μεταφράσεις κλπ κλπ (τα ίδια ακριβώς που έδωσες στο ΔΟΑΤΑΠ, αλλά φυσικά το ΤΕΕ δεν εμπιστεύεται το ΔΟΑΤΑΠ, οπότε τα ξαναζητάει) στο ΤΕΕ για να βγάλεις την άδεια άσκησης επαγγέλματος.

Και αφού έχεις μαζέψει αναγνωρίσεις, αντιστοιχίσεις, επικυρώσεις, κόντρα αναγνωρίσεις, άδειες, δηλώσεις, αιτήσεις, χαρτόσημα, κοιτάς με δέος την φρέσκια προκήρυξη του ΑΣΕΠ που ζητάει έναν Μηχανολόγο Μηχανικό για την παρακολούθηση μονάδας ηλιακού θερμοσίφωνα στο Τρεχαγύρευε του Νομού Θεσπρωτίας. Κοιτάς τα τυπικά προσόντα, και λέει «...πτυχίο Μηχανολόγου Μηχανικού ή ισότιμο και αντίστοιχο πτυχίο της αλλοδαπής αναγνωρισμένο από το ΔΟΑΤΑΠ». Και νοιώθεις ωραίος! Νοιώθεις πολύ μεγάλος! Έχεις ήδη ξεχάσει το περιεχόμενο του διδακτορικού σου. Έχεις θάψει στο πατάρι τις δημοσιεύσεις σου και έχεις σταματήσει να μιλάς στους συνεργάτες σου στη NASA γιατί όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία. Έχεις το σωστό χαρτί για τη σωστή θέση! Χαμογελάς!

Διαβάζεις παρακάτω το νούμερο 2 τυπικό προσόν: «Γνώση Χειρισμού Η/Υ στα αντικείμενα: (i) επεξεργασίας κειμένων, (ii) υπολογιστικών φύλλων και (iii) υπηρεσιών διαδικτύου».

Το χαμόγελο παραμένει στο πρόσωπό σου, λόγω αμηχανίας ίσως, ενώ ταυτόχρονα ξεφυλλίζεις την προκήρυξη για να βρεις κάποια υποσημείωση. Κάτι, για παράδειγμά που να αναφέρει ότι «απόφοιτοι τμημάτων θετικών επιστημών δεν χρειάζεται να αποδείξουν ότι δεν είναι αρμαντίλλο, οπότε εξαιρούνται από την απαίτηση γνώσης Η/Υ» ή κάτι που να λέει ότι «οι κατέχοντες διδακτορικό στην αεροδιαστημική πολύ πιθανόν να γνωρίζουν Η/Υ οπότε ζητούμε προκαταβολικά συγνώμη για την προσβολή προς το πρόσωπό τους». Και όσο ψάχνεις και δεν βρίσκεις την υποσημείωση, το χαμόγελο αρχίζει και συρρικνώνεται. Μέχρι που φεύγει. Το έχεις το πτυχίο. Το έχεις το μεταπτυχιακό. Το έχεις και το διδακτορικό. Σύμφωνα με το ελληνικό δημόσιο όμως, δεν αποδεικνύεται πουθενά ότι γνωρίζεις πώς να κάνεις bold μία πρόταση στο Word, οπότε να πας στα τσακίδια. Δεν έχεις προσόντα.

Πρέπει λοιπόν να δώσεις εξετάσεις στο Word, το Excel, το ιντερνέ και τον κακό τους τον καιρό. Η απόλυτη κατάρρευση της στοιχειώδους λογικής. Διότι στην τελική, το ελληνικό δημόσιο δεν θα άντεχε ποτέ έναν έξυπνο ή μορφωμένο άνθρωπο. Θα χάλαγε την πιάτσα. Θα την έμπαινε στους παλιούς, στα βύσματα, στις πάγιες διεφθαρμένες διαδικασίες. Θα χάλαγε τα πάγια εργατικά κεκτημένα ξάπλας, τεμπελιάς και καφρίλας. Οπότε το ελληνικό δημόσιο οχυρώθηκε και βεβαιώνει ότι πριν εισέλθεις στις αγκάλες του έχεις ρίξει τον δείκτη νοημοσύνης σου τουλάχιστον κατά 50 μονάδες. Για να μάθεις να πουλάς μούρη βλάκα! Και κυρίως για να συνειδητοποιήσεις ότι στη χώρα των φαφλατάδων και του παραλογισμού, δεν μπορεί να έρχεται ο οποιοσδήποτε με τη στοιχειώδη λογική του για να ταράζει τα λιμνάζοντα νερά μας που με τόσο παραλογισμό καταφέραμε να ακινητοποιήσουμε.


*panoramix: Ονομασία χαπακίου τύπου LSD, διαδεδομένου ευρέως τη δεκαετία του ‘90

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Ο συναισθηματισμός, η τυρόπιτα και τα stage

Όλη αυτή η αναμπουμπούλα που δημιουργήθηκε «ξαφνικά» με τα stage (ή σταζ δημοσιογραφιστί), εμένα προσωπικά με χαροποιεί για τρεις λόγους:

α) Η απόφαση διακοπής του προγράμματος στο δημόσιο τομέα είναι σαφώς κοινωνικά, οικονομικά και ηθικά σωστή.

β) Δίνει θετικό πόντο στην κυβερνητική πολιτική επί του θέματος, καθώς είναι μία σοβαρή απόφαση λογικής, χωρίς να λαμβάνει υπόψη το περίφημο πολιτικό κόστος.

γ) Βγάζει στην επιφάνεια μία κλασσική δυναμική της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Αυτής όπου ο κάθε κακομαθημένος πολίτης βλέπει μία κατάσταση από την οπτική γωνιά που τον βολεύει και όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως θα ήλπιζε, συμπεριφέρεται σαν κακομαθημένο, παραγνωρίζοντας τα δικαιώματα των συμπολιτών του.

Φυσικά μία κατάσταση έχει συγκεκριμένη υπόσταση, ανεξάρτητα από τις οπτικές γωνίες του καθενός. Και στην περίπτωση των stage, υπάρχει το θεωρητικό πλαίσιο (που χρησιμοποιούν οι κακομαθημένοι), και οι πρακτικές προεκτάσεις (που χρησιμοποιεί κάθε λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος και κάθε ρεαλιστής πολιτικός).

Θεωρητικά μιλώντας, λοιπόν, τα stage είναι ένα σπουδαίο κοινωνικό πρόγραμμα, καθώς δίνει την ευκαιρία σε χιλιάδες νέους να βρουν προσωρινή εργασία, μέσα από την οποία θα εκπαιδευτούν και θα λάβουν τα εφόδια για να βρουν μία σοβαρότερη ή ας πούμε πιο μόνιμη δουλειά. Χάρη στα χαρακτηριστικά του προγράμματος (χαμηλός μισθός και έλλειψη ασφάλισης), δίνονται κίνητρα και σε δημόσιους φορείς ή λοιπούς εργοδότες να μετέχουν στο πρόγραμμα.

Η πρακτική προέκταση, όμως στέκεται στις λεπτομέρειες. Και η σημαντικότερη λεπτομέρεια είναι το προσωρινό της υπόθεσης. Είναι λοιπόν λογικό για κάποιον που προσλαμβάνεται ως εργαζόμενος stage, να γνωρίζει ότι ούτε καριέρα θα κάνει σε αυτή τη θέση, ούτε θα είναι μία δουλειά στην οποία συνεχώς θα εκπαιδεύεται. Άρα, γιατί ξαφνικά γεμίσαμε με απηυδισμένους 35άρηδες που ωρύονται που θα χάσουν τη δουλειά τους; Τι σκοπό μπορεί να έχει κάποιος που δέχεται επί 5 χρόνια να δουλεύει με μισθό 400-500 ευρώ χωρίς ασφάλιση; Η απάντηση είναι απλή. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων αυτών προσέβλεπε σε μία πιθανή μονιμοποίησή τους, φυσικά εις βάρος άλλων συνανθρώπων τους που ενδεχομένως να έχουν καλύτερα προσόντα και μεγαλύτερες φιλοδοξίες. Είναι γνωστό άλλωστε στους κύκλους των δημοσίων φορέων ότι τα stage ήταν κατά κανόνα τα βύσματα που έσκαγαν ανά δέκα από πολιτικά γραφεία και που κάθε μέρα πήγαιναν στο γραφείο τους, άπλωναν τις αρίδες τους, και μίλαγαν για τον καιρό, έχοντας το κουρασμένο και καταπονημένο ύφος της αναμονής της μονιμοποίησής τους.

Όταν λήφθηκε η ορθή απόφαση, αυτή η κατάντια να λάβει τέλος, υπήρξε φυσικά αντίδραση. Και που βασιζόταν η αντίδραση; Στο θεωρητικό πλαίσιο που περιγράφτηκε πιο πάνω. Δηλαδή, κάνουμε στην άκρη την υπαρκτή και ρεαλιστική σαπίλα, και κοσμούμε τα αιτήματά μας με τη θεωρία που μας βολεύει.

Αυτή η «θεωρία που μας βολεύει», είναι και ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της ευρύτερης ελληνικής νοοτροπίας. Διότι είναι ένα χαρακτηριστικό που ξεκινάει από την παιδεία, όπου στα πρώτα βήματα της ενηλικίωσής του, ο Έλληνας πολίτης μαθαίνει ότι με συναισθηματικούς όρους, μπορεί να υπερβεί την λογική και τον ρεαλισμό, άρα και το ίδιο το Κράτος. Μαθαίνει για παράδειγμα, ότι αν μαζευτούν 5-10 άτομα, και κάνουν κατάληψη στο σχολείο, με αίτημα την αντικατάσταση της τυρόπιτας με σπανακόπιτα, στερώντας την πρόσβαση στο σχολείο σε άλλους 500 συμμαθητές τους, δεν έγινε και τίποτα. Διότι, κατά την ώρα της επίπληξης, θα φτάσει ο γονιός ή ο φουριόζος δημοσιογράφος της «αντιπολίτευσης» για να προστατέψουν τους ιθύνοντες με τη φράση: «παιδιά είναι» ή «απλά μάχονται για ένα καλύτερο μέλλον», ισοπεδώνοντας τόσο την αξία της κατάληψης, όσο και τα δικαιώματα των άλλων 500 μαθητών.

Στην τελική μαθαίνεις ότι σε αυτή τη χώρα μπορείς να ελίσσεσαι συνεχώς, και όταν στη διχάλα «κοινωνική ευθύνη – ατομικό βόλεμα», επιλέγεις πάντα το δεύτερο, πάντα θα υπάρχουν νομικά ή συναισθηματικά παραθυράκια για να τη βγάζεις καθαρή. Μαθαίνεις ότι το βάρος της ατομικής σου ευθύνης, θα το επωμιστεί είτε ο συνάδελφος συνδικαλιστής σου, είτε το πολιτικό ρουσφέτι σου.

Όταν λαμβάνεις αυτή την παιδεία, είναι λογικό να πορεύεσαι με καθαρά ατομικιστικούς όρους, έχοντας στο τσεπάκι σου τον άσσο της θεωρητικής δικαιολογίας. Ο εργαζόμενος stage γνωρίζει πολύ καλά ότι μπαίνει από την πίσω πόρτα, με αναξιοκρατικές διαδικασίες, και γνωρίζει πολύ καλά τους όρους του παιχνιδιού. Γι’ αυτό δεν διεκδικεί ούτε υψηλότερο μισθό, ούτε στοιχειώδη ασφάλιση, γιατί αν κάνει αρκετή υπομονή θα μονιμοποιηθεί και θα πάρει τη θέση μέσα από τα χέρια κάποιου πιο αντάξιου. Όταν η φούσκα όμως σκάει, αντί να έχει την αξιοπρέπεια και να πει «έπαιξα και έχασα, πάμε παρακάτω», οχυρώνεται πίσω από την πολιτική της αντιπολίτευσης, τον συναισθηματισμό της θεωρίας, και αντιδρά απέναντι στη λογική.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο, ότι σαν κοινωνία λειτουργούμε άψογα στη θεωρία. Αρκεί μία ώρα στο καφενείο, για να δεις τι ωραία που τα λένε όλοι. Διότι στο μυαλό του καθενός, η προσωπική του θεωρία εφαρμόζει τέλεια με το βόλεμά του μέσα στην κοινωνία. Στην πράξη όμως, δεν έχουμε τη δυνατότητα να οργανώσουμε ούτε τις στοιχειώδεις προτεραιότητές μας, διότι η πράξη λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες της κοινωνίας, και όχι το ατομικό βόλεμα του καθενός.

Intermission #15 (Δημητράκης edition)

Χρονιάρα μέρα σήμερα, κεριά και λιβάνια. Το ελληνάκι τιμάει τον Δημητράκη, παραθέτοντας σχετικό αρθράκι του Διαγόρα.

Κάντε κλικ στην εικονίτσα για το σχετικό άρθρο.


Πώς να μη φοράει μετά κουκούλα ο Αρίστος...;

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Ελ-κονομία

Μετά τις εκλογές, ξεκίνησαν και οι πρώτες δημοσκοπήσεις σχετικά με τις προτεραιότητες που θα πρέπει να έχει η νέα κυβέρνηση. Και ω! Ως εκ θαύματος, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων θεωρεί την οικονομία ως πρώτη προτεραιότητα. Ίσως κάποιος να βιαστεί και να βγάλει ένα επιφώνημα θαυμασμού για το επίπεδο οικονομικής διορατικότητας και γνώσης που διέπει την πλειοψηφία της πιο ανεύθυνης, μπουνταλάδικης και κακομαθημένης κοινωνίας της Ευρώπης του 21ου αιώνα, αλλά τα φαινόμενα απατούν.

Βλέπετε, όταν οι Έλληνες αναφέρονται στην οικονομία, στην ουσία εννοούν την «Ελκονομία». Δηλαδή, αυτό το είδος οικονομίας που ο καθένας ερμηνεύει με τον δικό του ελληναρίστικο τρόπο. Προκειμένου να κατανοήσουμε αυτή την οικονομολογική έννοια που εκτός από την στοιχειώδη λογική, προσβάλει και ολόκληρη την υπόλοιπη Ευρώπη, θα πρέπει να μιλήσουμε με παραδείγματα.

Καταρχάς, η λέξη «Ελκονομία» είναι συνθετική. Προέρχεται από το «Ελ-» των αρχαίων, και ένδοξων ημών πρόγονοι, και την «-κονόμα», δηλαδή την αντίληψη της οικονομίας όπως αυτή εκθαμβώνεται από το φως του νεοελληνικού πολιτισμού. Όταν λοιπόν ο Έλληνας σήμερα μιλάει για οικονομία, στην ουσία αναφέρεται στην κονόμα της τσέπης του. Όταν δηλώνει πως θέλει να βελτιωθεί η ελληνική οικονομία, εννοεί πως θέλει να βελτιωθούν τα προσωπικά του οικονομικά, βάσει των νόμων της Ελκονομίας. Ακολουθούν παραδείγματα:

Βελτίωση της οικονομίας σημαίνει...

1. Για τον μέσο Έλληνα:
... να ξυπνήσει μία μέρα, και από το πουθενά να βρεθεί με αρκετές χιλιάδες ευρώ στον τραπεζικό λογαριασμό του, και μηδενικό υπόλοιπο στις πιστωτικές του κάρτες.

2. Για τον Έλληνα επιχειρηματία:
... να πέσει ο φορολογικός συντελεστής στο 5% για τις ΕΠΕ, και στο 2% για τις ΑΕ, με σταδιακό μηδενισμό των συντελεστών μέσα στα επόμενα τρία χρόνια.

3. Για τον Έλληνα εργαζόμενο:
... να ξεκινήσει σταδιακή αύξηση του μισθού του σε ποσοστό περίπου +20% κάθε χρόνο.

4. Για τον Έλληνα ελεύθερο επαγγελματία:
... αύξηση της ελάχιστης αμοιβής του βάσει των κλαδικών συντελεστών που θα ορίζονται από το Κράτος και θα αναπροσαρμόζονται κάθε χρόνο με τάσεις αύξησης τουλάχιστον 10%.

5. Για τον Έλληνα αγρότη:
... μαγική μεταμόρφωση των καρπών των καλλιεργειών του σε 50ευρα.

6. Για τον Έλληνα ταρίφα:
... αύξηση της ταρίφας σε 5 ευρώ / μονάδα.

Θα πρέπει όμως να αναφερθούν και παραδείγματα που αφορούν την Ελκονομία σε σχέση με την ευρωπαϊκή πολιτική, δηλαδή πως ο μέσος Έλληνας εννοεί την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας σε σχέση με τις επιταγές της Ε.Ε. Ένα παράδειγμα αρκεί για να αποτυπώσει την αντίληψη χιλιάδων ελληνικών επιχειρήσεων που επωφελήθηκαν από την ένταξή μας στην Ε.Ε., και τώρα σπεύδουν να επισημάνουν ότι πρώτη προτεραιότητα της νέας κυβέρνησης πρέπει να είναι η οικονομία.

Ο κ. Στάθης έχει κληρονομήσει ένα οικοπεδάκι με ένα μισοχαλασμένο πετρόχτιστο σπίτι, στο χωριό της οικογένειάς του. Η Ε.Ε. δε νοιάζεται μόνο για την ευημερία του κ. Στάθη, αλλά και για την οικονομική ανάπτυξη της περιοχής του. Έτσι με μία σειρά από οικονομικές ενισχύσεις που ονομάζονται Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης, επιδοτεί τον κ. Στάθη προκειμένου αυτός με τη σειρά του να αποτελέσει αναπτυξιακό παράγοντα σε έναν ισχυρό οικονομικό κλάδο της χώρας του, Πχ τον τουρισμό. Η Ε.Ε. δίνει λεφτά στον κ. Στάθη προκειμένου να ανακαινίσει το μισοχαλασμένο σπίτι του και να το μετατρέψει σε ξενώνα, ώστε να ενταχθεί σε σύγχρονα προγράμματα αγροτουρισμού και να συμβάλλει στην μελλοντική ανάπτυξη του χωριού του. Ταυτόχρονα του εξασφαλίζει κονδύλι ώστε να πληρώνει το εμπλεκόμενο προσωπικό για κάποιους μήνες, προκειμένου να τονώσει την τοπική απασχόληση, καθώς και για τα πάγια έξοδα της επιχείρησης πάλι για κάποιους μήνες.

Ο κ. Στάθης, όμως έχει μπατζανάκη τον μηχανικό του χωριού, και μαζί καταφέρνουν να κάνουν κάτι υπερτιμολογήσεις από εδώ και κάτι υπερτιμολογήσεις από εκεί, ώστε τελικά να εισπράξει ένα ωραίο πενταψήφιο ποσό. Από το ποσό αυτό ξοδεύει ένα μικρό ποσοστό για να κάνει το μισογκρεμισμένο σπίτι να φαίνεται λίγο πιο αξιοπρεπές, ενώ φτιάχνει και μία πρόχειρη ιστοσελίδα της πλάκας βάσει των υποχρεώσεών του. Φυσικά δεν προσλαμβάνει προσωπικό, αλλά βάζει τη γυναίκα του και την αδερφή της να κάθονται στο σπίτι και να καθαρίζουν φασολάκια. Με το υπόλοιπο ποσό, αγοράζει μία Cayenne, μία 42’’ plasma TV και για τα υπόλοιπα δέκα χρόνια κάθεται στο καφενείο του χωριού του, ρεύεται, κλάνει, χασμουριέται, και πουλάει μούρη με τα τρέντι Rayban των 500 ευρώ που αγόρασε.

Ο κ. Στάθης, αντί να αποτελέσει παράγοντα ανάπτυξης του ελληνικού τουρισμού, αποτέλεσε παράγοντα ανάπτυξης της Porsche Ελλάδας και του Μπάμπη Γκαζμά – του καλύτερου κλαρίνου στον κάμπο. Τώρα που η Ε.Ε. ζητάει το μερίδιό της σε συντελεστές ανάπτυξης, ο κ. Στάθης κάνει τον κ. Αλέκο. Η Ελκονομία, σε όλο της το μεγαλείο!

Μην εξάπτεστε λοιπόν. Στην Ελλάδα, τα οικονομικά μεγέθη εκφράζονται πιο ρεαλιστικά σε ελκονομικά μεγέθη. Άλλη μία παγκόσμια πρωτιά!

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Οι παραιτημένοι

Κυριακή νωρίς το πρωί. Οι δρόμοι της Αθήνας είναι άδειοι και παντού επικρατεί μία ησυχία. Οι περισσότεροι άνθρωποι που κυκλοφορούν είναι ηλικιωμένοι, ντυμένοι στα καλά τους, που προφανώς πηγαίνουν στην εκκλησία. Οι μισές από τις γυναίκες είναι μαυροφορεμένες, με σοβαρό ύφος και ελαφρά κουμπούρα. Κάποιοι άλλοι, έχουν την έκφραση στο πρόσωπο που δείχνει ότι αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό κοινωνικό γεγονός της εβδομάδας. Άλλοι έχουν κρεμασμένους τεράστιους χρυσούς σταυρούς και παίζουν με κομποσκοίνια.

Παραμερίζοντας το εκκλησιαστικό και το μεταφυσικό της υπόθεσης, υπάρχει μία πιο διάχυτη αίσθηση. Μία παραίτηση και μία ανάγκη να παραπονεθούν. Να γκρινιάξουν κάπου. Να τονίσουν την απόγνωσή τους από τα βάρη της ζωής που φορτώνονται χρόνια τώρα.

Εάν η νεολαία δίνει τη γεύση της νοοτροπίας και της ιδεολογίας που επέρχεται, τότε η τρίτη ηλικία φαίνεται να αφήνει την αίσθηση των νοοτροπιών των γενεών που πέρασαν. Και η αλήθεια είναι πως η πλειοψηφία των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας στην Ελλάδα βγάζουν μία κούραση, μία μιζέρια και μία εξάντληση.

Δεν έχουν και τόσο άδικο. Η γενιά τους, όντως δεν έζησε και λίγα. Όμως αυτή η απόγνωση συνεχίζει ακόμα και μετά το τέλος των ευθυνών και της πολυπόθητης σύνταξης. Είναι σαν κάτι βαθιά ριζωμένο μέσα τους που αντί να καταλαγιάζει, εντείνεται.

Οι περισσότεροι ηλικιωμένοι στην Ελλάδα είναι αποκομμένοι από την πραγματικότητα. Έχουν «ερωτευτεί» τόσο πολύ το χαζοκούτι της τηλεόρασης λες και τους υπενθυμίζει τον ενθουσιασμό που ένοιωσαν όταν είδαν τηλεόραση για πρώτη φορά. Και μέσα από την τηλεόραση ακούγονται ιστορίες υπερβολής και τρόμου, ενώ ο έξω κόσμος περιγράφεται σαν μία αλλοπρόσαλλη κοινωνία που έχει ξεφύγει από κάθε αξία και ηθική που είχε συνηθίσει τη συγκεκριμένη γερασμένη γενιά. Ο φόβος. Τους κλείνει στα σπίτια και τους σπρώχνει στις εκκλησίες.

Η ελληνική κοινωνία που κακομαθαίνει τα παιδιά της, νταντεύοντάς τα μέχρι να κάνουν δική τους οικογένεια, συμπεριφέρεται ανάλογα και στους ηλικιωμένους της. Οι περισσότεροι νοιώθουν ένα βάρος στα παιδιά τους. Άλλοι έχουν την απαίτηση να τους νταντεύουν.

Ενδεχομένως όλα αυτά να μην φαίνονταν τραγικά για τον ελληνικό μικρόκοσμο, εάν δεν υπήρχε άλλο μέτρο σύγκρισης. Και δεν είναι ανάγκη να πάμε σε άλλες χώρες για να δούμε την ψυχική κατάσταση των εκεί ηλικιωμένων. Διότι οι ξένοι ηλικιωμένοι έρχονται εδώ. Ζευγάρια με κατάκοιτους 80άρηδες που παίρνουν ένα σακίδιο και έρχονται στην Ελλάδα για να ανεβούν στην Ακρόπολη, να γυρίσουν στα νησιά και να αράξουν στις παραλίες. Είτε με γκρουπ, είτε μόνοι τους. Δεν παραιτούνται. Συνταξιοδοτούνται και αποφασίζουν να γυρίσουν τον κόσμο, ή να γραφτούν σε λέσχες με διάφορες δραστηριότητες. Αποφεύγουν το ντάντεμα και στοχεύουν να κάνουν πράγματα που θα ήθελαν να κάνουν όλη τους τη ζωή.

Φαίνεται, για εμάς εδώ, η δεισιδαιμονία, η αμορφωσιά και ο φόβος, διαιωνίζονται μέχρι τον θάνατο. Ευτυχώς που παντού, αραιά και που, υπάρχουν οι λαμπρές εξαιρέσεις που όχι μόνο διαψεύδουν τον κανόνα, αλλά περνάνε και στο αντίθετο άκρο. Αυτό της ανθρωπιάς που έχει εκλείψει σχεδόν ολοκληρωτικά από την κοινωνία μας. Μακριά από μαύρα ρούχα, σταυρούς, μιζέρια και φόβους.



Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Παιδότοπος Εξαρχείων

Το θέμα με τις «σκούπες» στα Εξάρχεια, είναι αρκετά πιο σύνθετο από την απλή εξαγωγή ενός συμπεράσματος για το ποιος είναι σωστός και ποιος είναι λάθος. Ανέκαθεν στα Εξάρχεια παίζονταν πολιτικά παιχνίδια, οπότε αν θέλουμε να βγάλουμε συμπεράσματα προς κάποια κατεύθυνση θα πρέπει να μιλήσουμε μόνο με αδιαμφισβήτητα γεγονότα και όχι εικασίες ή ιδεολογίες που μας εκφράζουν.

Καταρχήν, στα τελευταία περιστατικά όντως η αστυνομία χρησιμοποίησε την ίδια απαράδεκτη τακτική των τυχαίων προσαγωγών. Δεν γνωρίζω αν στις συγκεκριμένες προσαγωγές υπήρξε βία ή απαράδεκτη συμπεριφορά από την πλευρά της αστυνομίας, αλλά δεν θα εκπλησσόμουν αν ισχύει κάτι τέτοιο. Γνωρίζω όμως ότι υπήρξε μία σύγχυση που οδήγησε ορισμένες φορές στο ίδιο καθεστώς προσαγωγών, και άλλες σε πιο στοχευόμενες και διακριτικές επεμβάσεις.

Θεωρώ ότι το προσωπικό των αστυνομικών δυνάμεων, ειδικά αυτών που απαρτίζουν τις δυνάμεις των ΜΑΤ, αποτελείται κατά κανόνα από κομπλεξικά, φασιστοειδή βλαχάκια που ξαφνικά την βλέπουν σερίφηδες, παραγνωρίζοντας τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο Νόμο και τους πολίτες. Και φυσικά το ίδιο θα ισχύει και για τους διοικητές τους, δεδομένου ότι ανέχονται τη συμπεριφορά των νταήδων βλασταριών τους.

Άρα, ακόμα και αν η νέα πολιτική ηγεσία έχει τη θέληση και τη διάθεση να «μεταμορφώσει» την αστυνομία και να την επαναφέρει στη σωστή και δημοκρατική άσκηση των καθηκόντων της, το σίγουρο είναι ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει μέσα σε 2-3 μέρες. Χρειάζεται να στηθεί ένας ολόκληρος εσωτερικός μηχανισμός συνεχούς αξιολόγησης, εκπαίδευσης, επίβλεψης και ποινικής δίωξης μέσα στην ίδια την αστυνομία προκειμένου να γίνουν κάποια θετικά βήματα. Εάν και εφόσον αυτό όντως συμβεί, τα αποτελέσματα θα φανούν μετά από κάποιους μήνες.

Κατά δεύτερων, η προβοκάτσια δίνει και παίρνει στα Εξάρχεια. Δεν θα ήταν έκπληξη αν ανάμεσα στους μπαχαλάκηδες της προηγούμενης εβδομάδας υπήρχαν και ασφαλίτες, ή άτομα εκτός αντιεξουσιαστικού χώρου και γενικά περιθωριοποιημένος κόσμος που δρα με γνώμονα τη βία χωρίς συγκεκριμένο πολιτικό κίνητρο ή στόχο.

Παλιότερα ο αντιεξουσιαστικός χώρος είχε συγκεκριμένους στόχους και νοοτροπίες που δεν άφηναν περιθώρια παρεξήγησης η προβοκάτσιας. Είναι γνωστό άλλωστε ότι η σύνθεση των μπαχαλάκηδων δεν είναι ομοιογενής, παρά τις προσπάθειες πολλών αντιεξουσιαστών και αναρχικών να διαφυλάξουν την ακεραιότητα της ιδεολογίας και των πρακτικών τους.

Δυστυχώς όμως, για τον αντιεξουσιαστικό χώρο η πάλαι ποτέ ομοιογένεια και παθιασμένη ιδεολογική αναζήτηση έχει φθαρεί με τη διείσδυση ακραίων, παράλογων, ταραχοποιών και μη-σκεπτόμενων στοιχείων που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τον χώρο. Η συνεχιζόμενη εμμονή με τον μικρόκοσμο των Εξαρχείων και των διαφόρων περιστατικών βίας ή προβοκάτσιας που δίνουν και παίρνουν στην περιοχή, έχουν αποδυναμώσει την όλη ιδεολογία και την έχουν περιθωριοποιήσει από κάθε άποψη, μέσα σε πλασματικές θεωρίες συνομωσίας που προσεγγίζουν μία παιδαριώδη αφέλεια.

Και φυσικά, ο ανόητος μαυροφορεμένος πιτσιρικάς μπαχαλάκιας που τα σπάει αδιακρίτως πουλώντας δήθεν «αναρχία», έδωσε το καλύτερο πάτημα στην εξουσία να τρομοκρατήσει χωρίς πολλή προσπάθεια. Η εκάστοτε εξουσία, κατάφερε και έπεισε τον μέσο πολίτη και νοικοκυραίο ότι τα Εξάρχεια είναι «άνδρο αντιδραστικών και παράνομων στοιχείων». Ως αποτέλεσμα, ο μέσος πολίτης, έδωσε στην ουσία λευκή επιταγή για τη χρήση βίας από την αστυνομία παραβλέποντας την καταπάτηση στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων των συλληφθέντων και προσαχθέντων. Φυσικά η γνώμη του νοικοκυραίου δεν θα έπρεπε να αφορά κανέναν, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι οποιοσδήποτε πολιτικός βρεθεί στην εξουσία, θα επιχειρήσει κυρίως να «χαϊδέψει» τα αυτιά του νοικοκυραίου.

Εν τέλει, σε κάθε περίπτωση, όπως προαναφέρθηκε, αυτό που μετράει είναι τα γεγονότα. Και όσο αντι-αισθητική είναι για τη δημοκρατία η συνεχής παρουσία διμοιριών ΜΑΤ γύρω από τα Εξάρχεια, το ίδιο αντι-αισθητική είναι και μειοψηφική διαστρέβλωση του αντιεξουσιαστικού χώρου, μέσω της τυφλής και ανούσιας βίας.

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009

Διέξοδος vs. Συντηρητισμός

Η ελληνικότατη, ανασφαλής, νοοτροπία της «ταμπελοποίησης» έχει δημιουργήσει ορισμένες παρεξηγήσεις, ειδικά όσον αφορά την πολιτική. Για παράδειγμα, η Αριστερά για κάποιον λόγο μονοπωλεί την κοινωνική δικαιοσύνη και την πρόοδο, ενώ η Δεξιά τον συντηρητισμό. Μέσα στην όλη παρεξήγηση έχουν διεισδύσει και οικονομικά συστήματα, πχ καπιταλισμός, ελεύθερη αγορά, κολεκτίβα, κλπ, αφήνοντας τον μέσο Έλληνα σε μία πλήρη σύγχυση όσον αφορά τις διαχωριστικές γραμμές των πολιτικών και οικονομικών συστημάτων. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο πολλές φορές, να τίθεται θέμα σύγκρισης κομμουνισμού – καπιταλισμού, ενώ στην ουσία θα έπρεπε να τίθεται θέμα ολοκληρωτισμού – δημοκρατίας ή ελεγχόμενης αγοράς – ελεύθερης αγοράς.

Η «ταμπελοποίηση» έχει αποπροσανατολίσει τον μέσο Έλληνα από τις πραγματικές δυναμικές πολιτικής και οικονομίας, με τον ίδιο απλό τρόπο που τον έχει αποπροσανατολίσει από τον ρεαλισμό, και τη θετική σκέψη.

Τις τελευταίες μέρες, παρατηρώ τις απόψεις και τους σχολιασμούς ανθρώπων ή ομάδων ανθρώπων που αδιαμφισβήτητα διακατέχονται από θετικές και προοδευτικές ιδέες, να γκρινιάζουν, να απαισιοδοξούν και να αναμασάνε τις ίδιες ισοπεδωτικές απόψεις που πολύ δικαιολογημένα είχαν κατά την περίοδο της προηγούμενης κυβέρνησης. Προσπαθώ λοιπόν να καταλάβω, πώς διαχωρίζεται ο συντηρητικός άνθρωπος από τον προοδευτικό; Μήπως τελικά ο συντηρητισμός δεν είναι τόσο θέμα πολιτικής ιδεολογίας αλλά τρόπος σκέψης;

Προσωπικά, νομίζω πως έχω μία αρκετά ξεκάθαρη άποψη για τον ορισμό του συντηρητισμού: «Αυτό που σε κρατάει στάσιμο, είτε εμμένοντας σε αποτυχημένες τακτικές του παρελθόντος, είτε παρεμποδίζοντας την είσοδο νέων ιδεών». Ομολογώ λοιπόν ότι σαστίζω ελαφρώς όταν ακούω τους «προοδευτικούς» επικριτές της νέας κυβέρνησης.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, επειδή τη βλέπω ήδη την ταμπέλα να έρχεται προς το κούτελό μου με φόρα, ούτε ψήφισα ΠΑΣΟΚ, ούτε τρέφω την υπεραισιοδοξία που έχει πλημμυρίσει ξαφνικά πολύ κόσμο. Απλά κρατάω ανοιχτά τα μάτια μου και βλέπω αυτά που κατά την κρίση μου είναι αρνητικά ή θετικά. Κυρίως όμως τηρώ στάση αναμονής με μία πολύ συγκρατημένη αισιοδοξία. Και εκεί ακριβώς, ίσως να βρίσκεται η λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ προοδευτικής-θετικής σκέψης και συντηρητισμού. Δηλαδή, στο κατά πόσο αντιμετωπίζουμε τις αλλαγές με ισοπεδωτική καχυποψία ή με καλοπροαίρετη επιφυλακτικότητα. Το πρώτο συντηρεί υπάρχουσες καταστάσεις, ενώ το δεύτερον μάλλον δείχνει πιο εποικοδομητικό και θετικό.

Εάν η αρχική αντίδραση σε οποιαδήποτε αλλαγή, που έστω και πλασματικά δείχνει θετικά σημεία, είναι μία συντηρητική καχυποψία, τότε ειλικρινά δεν βρίσκω τον τρόπο με τον οποίο μία ολόκληρη κοινωνία μπορεί να πορευτεί μπροστά, αντί να μένει στάσιμη ή να οπισθοδρομεί. Πόσο μάλλον όταν αυτή η συντηρητική καχυποψία εκφράζεται από τους προοδευτικούς ανθρώπους ή ομάδες της συγκεκριμένης κοινωνίας.

Ενδεχομένως να φταίει και η παιδεία ή η κουλτούρα που έχουμε λάβει ως κοινωνία, αλλά η παραδοχή ότι δεν έχουμε ακόμα αρκετά στοιχεία για να σχηματίσουμε μία σφαιρική άποψη για κάτι, δεν είναι ούτε ντροπή, ούτε δηλώνει αδυναμία. Εάν η νέα κυβέρνηση τελικά αποτύχει εξίσου με την προηγούμενη, είναι κάτι που θα φανεί στο εγγύς μέλλον και όχι στο παρόν. Άρα οποιαδήποτε εικασία ή πρόβλεψη μπορεί να είναι μόνο άστοχη, αγγίζοντας ίσως και τα όρια της ανοησίας. Το παρόν δείχνει ορισμένα θετικά στοιχεία, στα οποία ένας πραγματικά προοδευτικός άνθρωπος θα έπρεπε λογικά να έχει ήδη αναγνωρίσει. Αντιθέτως, ένας συντηρητικός άνθρωπος θα κάτσει πίσω από τα βολικά, καχύποπτα τείχη του και θα εκτοξεύει ισοπεδωτικές, κλισέ απόψεις.

Όταν μιλάμε για ένα ποτήρι που οι μισοί το βλέπουν μισό άδειο και οι άλλοι μισοί, μισό γεμάτο, φιλοσοφούμε. Όταν όμως πρόκειται για κοινωνική δυναμική και ψυχολογία, τα πράγματα γίνονται πιο σοβαρά και πιο ρεαλιστικά, που μας αφορούν όλους, ειδικά όσους θέλουν να λένε ότι ασχολούνται με τα κοινά. Όταν υπάρχει μία θετική δυναμική και δεν την βλέπουμε ως ευκαιρία διαφυγής, τότε τίποτα δεν μας διαχωρίζει από τον συντηρητισμό τον οποίο ξέρουμε να κατακρίνουμε πολύ καλά στη θεωρία.

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Μετεκλογική μουρμούρα

Επηρεασμένοι από δεκαετίες πολιτικής σαπίλας και κοινωνικής απάθειας, οι διάφοροι ερμηνευτές έχουν ξεχυθεί προκειμένου να βγάλουν ασφαλή συμπεράσματα για τη νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Στο τέλος, αυτό που εκφράζεται είναι ένα μεγάλο φάσμα απόψεων από την πιο ισοπεδωτική απαισιοδοξία μέχρι μία ουτοποιική υπερ-αισιοδοξία. Φυσικά, όπως και σε κάθε τέτοια περίπτωση, η πραγματικότητα βρίσκεται κάπου στη μέση.

Στην Ελλάδα, τείνουμε να είμαστε απαισιόδοξοι γενικότερα, ιδιαίτερα όσον αφορά την άσκηση σωστής και αδιαφανούς πολιτικής· πράγμα δεκτό και σεβαστό, λαμβάνοντας υπόψη την κατάντια της πολιτικής στην περίοδο της μεταπολίτευσης αλλά κοιτάζοντας και ακόμα πιο πίσω ιστορικά. Το πρόβλημα της συγκεκριμένης απαισιοδοξίας, δεν έγκειται τόσο στις αρνητικές συνέπειες του «ισοπεδωτισμού» όσο στα κοινωνικά εμπόδια που δημιουργούνται και δυσκολεύουν το έργο ανθρώπων ή κυβερνήσεων με θετικές ιδέες και στόχους. Η συνεχής καχυποψία που διαχέεται μέσα σε μία κοινωνία όχι μόνο δεν εξελίσσει την εν λόγω κοινωνία, αλλά την καθηλώνει και σε οποιαδήποτε νέα προσπάθεια κίνησης μπροστά.

Πριν κλείσει καν ένα 24ώρο από την εκλογή της νέας κυβέρνησης, ήδη έχουν ξεκινήσει να εμφανίζονται τα πρώτα άστοχα σημάδια κριτικής προς το εκλογικό αποτέλεσμα. Ορισμένοι εστιάζουν στην συνεχιζόμενη εναλλαγή των ίδιων πολιτικών οικογενειών στην πρωθυπουργική θέση. Άλλοι, στην «τρομερή και φοβερή» αμερικανοποίηση που θα επέλθει στη χώρα με πρωθυπουργό τον Γ. Παπανδρέου, και ακόμα δεν έχουν οριστεί καν οι νέοι υπουργοί, τα κυβερνητικά σχήματα και τα πρώτα νομοσχέδια.

Μέσα σε αυτή τη μίζερη κριτική, κανείς δεν αναφέρει όμως ορισμένα ακράδαντα γεγονότα. Οι ίδιοι άνθρωποι που ασκούν κριτική για την επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, είναι οι ίδιοι που κατέκριναν (δικαιολογημένα) την πολιτική της ΝΔ. Αντί, όμως να πανηγυρίσουν το σπουδαιότερο γεγονός, που είναι η κακήν κακώς πτώση της ΝΔ, απλά πέρασαν στο στάδιο του καχύποπτου λαϊκισμού και της εμπρόθεσμης κριτικής. Σε μία κατάσταση, δηλαδή, που μπορούν να επευφημούν και μία άλλη που μπορούν να γκρινιάζουν, επιλέγουν μόνο τη δεύτερη.

Τέτοια φαινόμενα, εμένα προσωπικά με προβληματίζουν. Δείχνουν μία κακομαθημένη κοινωνία που εκδηλώνεται με παιδιακίστικους τρόπους. Μία κοινωνία που συνεχώς αλλάζει ανάγκες και απαιτήσεις, εκτός πραγματικότητας και γεγονότων που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή, έχοντας σαν βάση απλά την καχυποψία. Διότι δεν μπορεί από τη μία να είναι βασικό ζήτημα να πέσει η κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά χωρίς να βγει κυβέρνηση το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα της χώρας. Ούτε γίνεται από τη μία οι ιδέες του Γιώργου Παπανδρέου να είναι σωστές και τολμηρές, αλλά από την άλλη να μην έχει ισχυρή κυβερνητική αυτοδυναμία για να τις στηρίξει.

Η καχυποψία είναι χρήσιμη όταν ευδοκιμεί σε ένα πλαίσιο που αποδεδειγμένα κάτι δεν λειτουργεί σωστά. Η ρετσινιά του ΠΑΣΟΚ για τα λάθη του παρελθόντος είναι μεν ένα ρεαλιστικό αποτύπωμα, αλλά δεν παύει να είναι ρετσινιά του παρελθόντος. Στο νέο σχήμα, με τους νέους ανθρώπους που έρχονται με σκοπό να σβήσουν αυτή τη ρετσινιά, οι πολίτες οφείλουμε να είμαστε αισιόδοξοι, και να στηρίξουμε κοινωνικά όσες θετικές ιδέες χρειάζονται κοινωνική στήριξη. Εάν τελικά αποδειχτεί ότι και οι συγκεκριμένοι άνθρωποι επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη, τότε έχουμε κάθε δικαίωμα καχυποψίας. Δεν μπορούμε από το φόβο της αφέλειας απλά να υψώνουμε συνεχώς τείχη και συντηρητικές απόψεις μπροστά σε κάθε νέα πολιτική δυναμική, ασχέτως των προθέσεων ή της ρετσινιάς της.

Φυσικά, το ζητούμενο δεν είναι να αποδεχόμαστε το χειρότερο αντί του χείριστου, ούτε να συμβιβαζόμαστε με πολιτικούς κανόνες που θέτουν μερικοί δεκάδες πολιτικοί και ορισμένοι εκατοντάδες χιλιάδες βραδύστροφοι ψηφοφόροι. Άλλο πράγμα όμως η σιωπή / αναμονή και άλλο η καχυποψία / αρνητική στάση. Το πρώτο δίνει χώρο στον κρινόμενο να παρουσιάσει τα δείγματα δουλειάς του, ενώ το δεύτερο του κόβει τον αέρα εξ αρχής. Και στην Ελλάδα δεν είναι μόνο η πολιτική που έχει πιάσει πάτο. Είναι και η κοινωνία που στηρίζει την εκάστοτε πολιτική.

Ας προβληματιστούμε λοιπόν για την ώρα με πιο ρεαλιστικά πράγματα όπως το γεγονός ότι σχεδόν 2.300.000 άτομα ξαναψήφισαν την πιο απαράδεκτη, καταστροφική και ανίκανη κυβέρνηση που πέρασε πότε από τη χώρα, ή ότι ο Βύρων Πολύδωρας επανεκλέγεται βουλευτής, και ας αφήσουμε τη νέα κυβέρνηση να ξεκινήσει το έργο της χωρίς γκρίνιες εκ των προτέρων. Άλλωστε δεν χρειάζεται και πολύς καιρός μέχρι να φανούν τα πρώτα δείγματα γραφής. Μία κοινωνία που εκλέγει στο κοινοβούλιο τον Γιώργο Ανατολάκη και την Άννα «Ακατανόμαστου», υποδεικνύει μία κοινωνία με πολύ σοβαρότερα θεσμικά προβλήματα από τα σαρδάμ του Γιώργου Παπανδρέου και την εναλλαγή πολιτικών οικογενειών στην εξουσία.

Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009

Ο στρουμφο-χρυσαυγίτης της διπλανής πόρτας

Αγαπητό μου ιστολόγιο,

Το κεφάλι μου προσπαθεί ακόμα να συνέλθει από την χθεσινοβραδινή έξοδο. Δεν ήταν τα ξύδια, μήτε το τσίρκο με τις μπλε σημαίες στην πλατεία Συντάγματος, μήτε η κοσμοσυρροή από τουρίστες στην Πλάκα. Όχι. Ήταν απλά ένα ζευγάρι. Για την ακρίβεια ήταν ένα συνομήλικο (δηλαδή 30+) φιλικό ζευγάρι με το οποίο βγήκαμε για μία μπυρίτσα και καμιά χαζοκουβεντούλα όπως κάνει ο περισσότερος κόσμος που είναι 30+. Ωραία μέχρι εδώ.

Η συνάντηση κυλούσε όμορφα και ωραία κατά τα γνωστά, με τον τύπο από το ζευγάρι να κάνει και πλακίτσες, μιλώντας για τα τελευταία νέα του καθενός, το πως κυλάει η ζωή όταν, αναπόφευκτα σε κάποια φάση, το θέμα γύρισε σιγά σιγά προς τις εκλογές. Ωραία και πάλι μέχρι εδώ.

Ο τύπος από το ζευγάρι δήλωσε εν μέσω ενός χασμουρητού πως αν δεν βαρεθεί, ίσως και να πάει σήμερα να ψηφίσει, και αν το κάνει, θα ψηφίσει Χρυσή Αυγή. Και πάλι ωραία μέχρι εδώ. Πολιτική απάθεια, με ισχυρή δόση χιούμορ, κανένα πρόβλημα. Το έχουν πολλοί τριαντάρηδες το σύμπτωμα.

Σύντομα, όμως έσκασε η ναπάλμ. Ο τύπος μιλούσε σοβαρά. Ο 30+άρης που φαινόταν ένα άνετο και έξυπνο παιδί, κυριολεκτούσε. Στήριζε και θα ψήφιζε Χρυσή Αυγή. Ο λόγος είναι απλός : «Διότι, οι μετανάστες που έρχονται στην Ελλάδα, έρχονται βάσει ενός σκοτεινού διεθνούς σχεδίου που υποκινείται από άγνωστες δυνάμεις που έχουν σκοπό να αφανίσουν τον ελληνισμό επειδή τον φοβούνται και τον ζηλεύουν, και φυσικά τον πολεμούν εδώ και αιώνες. Έτσι η μαζική έλευση των μεταναστών, σταδιακά θα αφανίσει τους γνήσιους Έλληνες (που σήμερα εκτιμώνται γύρω στα 2 εκατομμύρια) και η νέα τάξη πραγμάτων θα μπορεί να ρίξει ένα χαιρέκακο γέλιο που θα ακουστεί σε όλο το σύμπαν, για τον αφανισμό της σημαντικότερης και σπουδαιότερης φυλής του πλανήτη· τους Έλληνες. Δεν είναι τυχαίο ότι όλο αυτό ξεκίνησε με την πτώση της ΕΣΣΔ στα τέλη του ’80, που έδωσε την ευκαιρία σε Αμερικάνους και ευρωπαϊστές να θέσουν ανενόχλητα το σχέδιο εξολόθρευσης των Ελλήνων. Δεν έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί στην Ελλάδα ζούσαμε όλοι ευτυχισμένοι, όμορφα και ωραία πριν τις αρχές του ’90 όπου και άρχισαν να έρχονται οι μετανάστες; Επίσης, το μόνο που μπορεί να παράγει η Ελλάδα είναι αγροτικά προϊόντα και τουρισμός. Με τις διάφορες ευρωπαϊκές συνθήκες για την κοινή αγροτική πολιτική, οι Δυτικοί κατάφεραν σημαντικό πλήγμα στην ελληνική οικονομία αφού πλέον αυτοί ορίζουν την αγροτική αγορά, οπότε το μόνο που απομένει είναι το χτύπημα στον τουρισμό. Εσείς βέβαια δεν τα ξέρετε όλα αυτά γιατί οι «ουρές» που αφήνουν τα αεροπλάνα στον ουρανό είναι στην ουσία ψεκασμός με ειδικές ουσίες που «χαζεύουν» το μυαλό και το μοναδικό/ ανώτερο ελληνικό DNA και δεν αφήνουν τους Έλληνες να δουν ξεκάθαρα. Άρα η πηγή των προβλημάτων στην Ελλάδα είναι οι μετανάστες και πρέπει να φύγουν».

Παρένθεση: Ο συγκεκριμένος τύπος έχει επιχείρηση στην οποία απασχολεί... μετανάστες. Κλείνει η παρένθεση.


Ναι αγαπητό μου ιστολόγιο, γνώρισα επιτέλους από κοντά ένα τέτοιο άτομο. Ωφείλω να ομολογήσω ότι εξεπλάγην. Υποθέτω είναι η ίδια αίσθηση όταν ξαφνικά γνωρίζεις, ας πούμε, ένα στρουμφάκι. Αρνείσαι να δεχτείς ότι υπάρχει, αλλά αυτό κατεβάζει το παντελόνι του και σου κουνάει περιπαικτικά το μπλε κωλαράκι του. Και όσο και να τρίβεις τα μάτια σου, το στρουμφάκι και ο κώλος του παραμένουν εκεί. Η πραγματική αίσθηση όμως είναι λίγο πιο ανάμεικτη και θα μπορούσε να συνοψιστεί στην αίσθηση που έχει κάποιος όταν μιλάει σε έναν τοίχο, και όταν ρωτάει τον τοίχο πόσο κάνει 1 + 1, ο τοίχος του σκάει τρία τούβλα στο κεφάλι.

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

Παρά-εκλογικά

Πράγματα που μου ανακατεύουν το στομάχι και εξαναγκάζουν τα χέρια μου να προβάλλουν σθεναρή αντίσταση σε συνεχείς εντολές του εγκεφάλου να εκτοξεύσουν διάφορα αντικείμενα προς το μέρος της τηλεόρασης και λοιπών ΜΜΕ από τα οποία προβάλλονται οι διάφορες προεκλογικές καμπάνιες.

1. Η φράση πολιτικού: «Ο λαός ξέρει καλύτερα»

Ο λαός δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα. Γι’ αυτό το πιο πιθανό είναι να εκλέξει εσένα βουλευτή. Με άλλα λόγια, εφαρμόζεις το γνωστό πολιτικό κολπάκι «Πείσε τους ότι αυτοί είναι πιο έξυπνοι από σένα και αυτοί θα σε ψηφίσουν με μία αίσθηση βλακώδους αλαζονείας».

2. Η φράση πολιτικού: «Στις 4 Οκτώβρη, ο λαός θα αποφασίσει»

Έλα ρε! Σώπα! Τι σπουδαία πολιτική διαπίστωσις ήταν αυτή;! Τι φοβερό συμπέρασμα είναι τούτο, που για κάποιο λόγο το επαναλαμβάνουν όλοι, λες και κάνουν την πιο σημαντική πολιτική πρόταση;! Προς απογοήτευσή σου, στις 4 Οκτώβρη ο λαός ΔΕΝ θα αποφασίσει. Το 1/3 θα πάει για φρεντοτσίνους, ένα άλλο 1/3 θα φορέσει κασκόλ, αυτοκόλλητα και κονκάρδες και θα στηθεί στην τηλεόραση για να δει το ματς, και το άλλο 1/3 θα φορέσει τα καλά του, θα πάει στην εκκλησία να λάβει την ευλογία του παπά, και θα ρίξει στην κάλπη το φακελάκι που του έχουν ήδη δώσει τα διάφορα κομματόσκυλα με έτοιμο, σταυρωμένο ψηφοδέλτιο.

3. Η φράση πολιτικού: «Ο ελληνικός λαός… εκείνο και ο ελληνικός λαός… το άλλο»

Λοιπόν, για να το κλείνουμε το θέμα με τον ελληνικό λαό. Ο ελληνικός λαός ποσώς ενδιαφέρεται για τα προβλήματα του τόπου. Ο ελληνικός λαός κοιτάει την πάρτη του, πράγμα που σημαίνει ότι όσους λαγούς με πετραχήλια και αν του τάζεις, αν οι συγκεκριμένοι λαγοί με πετραχήλια δεν αφορούν τον κάθε ψηφοφόρο ξεχωριστά, δεν αξίζεις για βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου. Να φύγεις να πας αλλού, σε τίποτα κουτοφράγκικα κοινοβούλια!

4. Οι ανάγκες του… λαού

Δεν υπάρχει πιο απογοητευτικό θέαμα από κάτι ραδιοφωνικές εκπομπές ή διαδικτυακούς τόπους όπου οι πολίτες καταθέτουν τις προτάσεις και τις απορίες τους προς τους πολιτικούς της νέας κυβέρνησης. Ό,τι του κατέβει του καθενός, το καταθέτει ως επίσημη πολιτική πρόταση. Ό,τι παπαριά απασχολεί μόνον αυτόν και την ιδιωτική προσωπική του ζωούλα, σκάει σαν μία βρωμερή κουράδα στον βόθρο της δήθεν λαϊκής επιθυμίας. Χωρίς ίχνος συλλογικής σκέψης ή έστω λαμβάνοντας υπόψη και ενδεχόμενα σοβαρότερα θέματα που απασχολούν την κοινωνία στο σύνολό της. Είναι ο ένας συμβασιούχος; Θεωρεί βασική προτεραιότητα τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων. Έχει η άλλη γκόμενο φαντάρο; Θεωρεί βασική προτεραιότητα την μείωση της στρατιωτικής θητείας. Έχει ο άλλος ένα θαλασσί Seat Cupra 2.0 TSI του 2008; Ρωτάει αν θα υπάρξουν φοροαπαλλαγές για τους κατόχους των θαλασσί Seat Cupra 2.0 TSI του 2008. Ότι του φανεί του Λωλοστεφανή.

5. Τα φυλλάδια που στουμπώνουν στους βόθρους

Τόνοι χαρτιού με γλοιώδεις φάτσες και ασήμαντα βιογραφικά κατακλύζουν τις πόλεις και τα χωριά. Ορισμένες συμβουλές προς τα υποψήφια μοντέλα. Καταρχήν, το γεγονός και μόνο ότι επιλέγεις αυτή τη αντιπεριβαλλοντική μέθοδο για να προβάλλεις την περσόνα σου, εξασφαλίζει την αυτόματη διαγραφή από τις προτιμήσεις μου. Δεν χρειάζεται να διαβάσω ούτε τις θέσεις σου, ούτε το βιογραφικό σου. Είσαι κλασσικός βρωμιάρης Ελληναράς. Το κατάλαβα. Κατά δεύτερον, όσον αφορά το βιογραφικό, το ότι διετέλεσες πρόεδρος της ΠΑΣΠ ή της ΔΑΠ ή της ΠΟΥΤΣΕΣΜΠΛΕ στη φοιτητική σου ζωή, δεν μου λέει τίποτα απολύτως. Μάλλον, για την ακρίβεια, μου λέει ότι αντί να σπουδάζεις και να καλλιεργείς την προσωπικότητά σου, προτιμούσες να επενδύεις στην καριέρα σου ως κομματόσκυλο, πράγμα που δεν σε τιμάει. Κατά τρίτον, η ολικώς ρετουσαρισμένη χαμογελαστή μουτσούνα που στηρίζεται στο χέρι με το ελαφρώς ανασηκωμένο μικρό δαχτυλάκι είναι πλέον μπανάλ. Δεν υποδηλώνει ούτε πνεύμα, ούτε ενδιαφέρον, ούτε αγωνιστικότητα. Κατά τέταρτον, το ότι έχεις φωτογραφία δίπλα στον Γιωργάκη ή τον Κωστάκη την ώρα που εγκαινιάζει το 62ο Νηπιαγωγείο Γουαδαλαχάρας πάλι δεν μου λέει τίποτα. Έχω κι εγώ μερικές τέτοιες που απλά έτυχε να βρίσκομαι στο λάθος μέρος την λάθος ώρα.

6. Οι σύγχρονες ψηφοθηρικές μέθοδοι

Namely, τα sms, οι κλήσεις από πολιτικά γραφεία, τα friend requests στο facebook και τα ελαφρώς ξεπερασμένα spam e-mails. Δηλαδή πόσο μυαλό θέλει να καταλάβεις ότι όσο πιο ενοχλητικός γίνεσαι, τόσο περισσότερο αυξάνεις τις πιθανότητές σου να μην σε ψηφίσω;

7. Οι «νικητές» νεοδημοκράτες

Πόσο ρεντίκολο, πόσο ξετσίπωτος, πόσο καραγκιόζης και πόσο εκτός πραγματικότητας μπορείς να είσαι, όντας υποψήφιος βουλευτής της ΝΔ και να μιλάς για νίκη της ΝΔ στις εκλογές; Εντάξει, καλός ο αέρας της αυτοπεποίθησης, αλλά ενδεχομένως θα ήθελες να προσλάβεις έναν άλλο επικοινωνιολόγο. Πιο ρεαλιστή ας πούμε, ένα πράγμα. Δύο χαμηλωμένα κεφάλια (το πάνω και το κάτω) θα έτρεφαν περισσότερη κατανόηση.

8. Οι «ανανεωτικοί» πασόκοι

Όπου ακούς πολλά δανέζικα τυριά, κράτα και μικρό καλάθι.

9. Το σουρεάλ σύνθημα του ΚΚΕ

…που λέει : «Αυτοί δεν αλλάζουν. Άλλαξε εσύ!». Υπονοώντας ότι το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα που συνεχώς αλλάζει τα τελευταία 100 χρόνια… Το πιάσατε;

10. Το μεγαλυτερότερο έγκζιτ πολ έβερ!

Οι τιτάνες των τηλεοπτικών καναλιών και των εταιριών δημοσκοπήσεων, ένωσαν τις δυνάμεις τους, ώστε την Κυριακή γύρω στις 8:30 το απόγευμα να γνωρίζουμε όλοι το εκλογικό αποτέλεσμα με καταμετρημένο μόλις το 10% των συνολικών ψήφων. Έτσι δε θα χρειάζεται να καταμετρηθεί το υπόλοιπο 90%, οι εφορευτικές επιτροπές θα μπορούν να πάνε για κανά ποτό και η νέα κυβέρνηση θα έχει ορκιστεί μέχρι τα μεσάνυχτα ώστε από τη Δευτέρα να πιάσει δουλειά. Ένα γεγονός που θα μας αφήσει επιτέλους να κοιμηθούμε, αφού μέχρι τώρα στις εκλογές, όλοι είχαμε ολονύκτια αγωνία για την κυβέρνηση που θα μας ξημέρωνε την επόμενη των εκλογών.



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...