Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Μαρτυρίες 2011


Ο ελληνικός λαός είναι σχεδόν κατασταλαγμένος. Όπως όλα δείχνουν, ο επόμενος Πρωθυπουργός της χώρας θα είναι ο κ. Σαμαράς. Μία χρονιά τελειώνει, και μετά από χιλιάδες αθροιζόμενα ντεσιμπέλ φωνής, αγανάκτησης, οργής, ακατάσχετης συνωμοσιολογίας, διασταύρωσης ιδεολογικών, κοινωνικών και οικονομικών ρευμάτων, το καλύτερο που μπορεί να μας προσφέρει αυτή η χώρα είναι η εκλογή ενός ακραίου λαϊκιστή πολιτικού, βγαλμένο από την περίοδο που νομίζαμε πως όλοι θέλαμε να ξεχάσουμε.

Είναι τελικά ολοφάνερο. Όσοι νευρώνες και αν πυροδοτήθηκαν φέτος αναλύοντας τις προτεραιότητες της χώρας, της κοινωνίας και της οικονομίας, η ευρύτερη λαϊκή ετυμηγορία προστάζει επιστροφή στο παρελθόν. Πίσω στην Ελλάδα της φούσκας, της ανευθυνότητας και της ατομικής ευδαιμονίας εις βάρος της συλλογικής. Άλλωστε η πόλωση προς τα πολιτικά άκρα, είτε τα δεξιά είτε τα αριστερά, τέτοιες καταστάσεις σηματοδοτεί. Άκρα που οδηγούν πολιτικούς να ξεκατινιάζονται σε άνευ ουσίας τηλεοπτικές κοκορομαχίες, ΜΜΕ να παλεύουν ακόμα περισσότερο να σπείρουν τον τρόμο και την απόγνωση μπας και επιβιώσουν, και τον τρίτο (πλέον) μεγαλύτερο πολιτικό χώρο να εκφράζει τα συλλυπητήρια του για τον θάνατο ενός στυγνού δικτάτορα στην άλλη άκρη του κόσμου. Φτάσαμε στο σημείο να ακούμε είτε για διάλυση ολόκληρου του δημοσίου τομέα, είτε για ολική κρατικοποίηση κάθε επιχείρησης. Κανείς πια δεν ενδιαφέρεται για το μέτρο. Κανείς δεν έχει την υπομονή για σύνθετες αλλά ουσιαστικές λύσεις.

Μέσα στο 2011 μαρτυρήσαμε τον θάνατο της λογικής και της ψυχραιμίας, και την ανάσταση της άναρθρης κραυγής, της μοιρολατρίας και της συνωμοσίας. Την διάσπαση βασικών πολιτικών ρευμάτων σε δεκάδες μικρότερα, με αδυναμία να συσπειρώσουν νέες, ανατρεπτικές και δημιουργικές ιδέες. Την απομάκρυνση κεφαλαίων εκτός χώρας από τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, και την άρνηση πληρωμών από τα κατώτερα, αφήνοντας ουσιαστικά το Κράτος ακόμα πιο αποκομμένο από την κοινωνία στην μάχη κατά της οικονομικής κρίσης. Εξαντληθήκαμε στο παιχνίδι με τον ατελείωτο διάλογο: «Εσύ να πληρώσεις πρώτος. –Όχι εσύ να πληρώσεις πρώτος. – Όχι εσύ να πληρώσεις πρώτος», κ.ο.κ.

Μαρτυρήσαμε το ξεγύμνωμα νοοτροπιών που τόσα χρόνια κρύβαμε καλά κάτω από το χαλάκι. Ο εθνικισμός και ο υπερπατριωτισμός βρήκαν πρόσφορα και ατελείωτα εδάφη, όχι μόνο στον παραδοσιακό τους σύμμαχο, την δεξιά, αλλά και στην συνεχώς διασπώμενη αριστερά. Οι κορώνες για την απειλή του έθνους από ξένες δυνάμεις, πολιτικές ή οικονομικές, μονοπώλησαν κάθε άλλοθι που απέμεινε στις συνειδήσεις μας. 

Μαρτυρήσαμε μία ανούσια εκτόξευση αμοιβαίων πυρών ανάμεσα σε αντίπαλους πολιτικούς χώρους με βασικό ζητούμενο την επιβίωσή τους και όχι το συλλογικό συμφέρον ολόκληρης της κοινωνίας. Πολιτικάντηδες άλλων δεκαετιών που ψάχνουν απεγνωσμένα το γενικότερο λαϊκό κύμα για να αποσπάσουν μερικές δεκάδες ακόμα ψήφους στις ερχόμενες εκλογές. Μπήκε η ακροδεξιά στην κυβέρνηση, και ξαφνικά έγινε κεντρικό ρεύμα. Με δημοκρατικό καμουφλάζ βεβαίως, αλλά με διάφορους επιφανείς πολιτικούς, καλλιτέχνες, και λοιπούς ανθρώπους της δημοσιότητας να της κλείνουν το μάτι. Λατρέψαμε την μιζέρια, την οπισθοδρόμηση και το παρελθόν.

Μαρτυρήσαμε τον παραλογισμό που μπορεί να δημιουργήσει ο ίλιγγος στην άκρη του γκρεμού. Ακούσαμε τον κ. Λοβέρδο να μιλάει για την «μετάδοση ασθενειών της παράνομης μετανάστριας πόρνης, στην ελληνική οικογένεια». Μία σημαντική μερίδα επιφανών πολιτικών να στηρίζουν τον κ. Ψωμιάδη. Τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο να καταγγέλλει τη σύλληψη του ηγουμένου Εφραίμ. Τον κ. Χατζηστεφάνου, βασικό εκπρόσωπο μίας ευρείας αόριστης αριστερής συμμαχίας που εμπνέει χιλιάδες νέων ανθρώπων, να βλέπει σκοτεινά συμφέροντα πίσω από το TEDx Athens. Δεκάδες άλλες προσωπικότητες του δημοσίου λόγου να μιλάνε με ακρότητες, με θεωρίες προηγουμένων αιώνων και λόγια επικίνδυνα σα να μην τρέχει τίποτα, και ένα αποχαυνωμένο κοινό να τις καταπίνει αμασητί.

Είδαμε τον κ. Σαμαρά να μοιράζει δώρα σε παιδιά μεταναστών, με εκείνο το πολιτικάντικο χαμόγελο που νομίζαμε πως όλοι έχουμε σιχαθεί. Αλλά φευ! Ο άνθρωπος που έχει δεσμευτεί ότι το πρώτο πράγμα που θα κάνει όταν γίνει κυβέρνηση θα είναι να καταργήσει τον νόμο που παρέχει προστασία σε αυτά τα παιδιά, θα εκλεχτεί νέος Πρωθυπουργός. Το πολιτικάντικο χαμόγελο πείθει πολλούς ακόμα. Άλλοι βρίσκουν ακόμα και λύτρωση μέσα από αυτό. Το παρελθόν κρατά ακόμα γερά.

Και ψάχνοντας το εικαστικό κομμάτι που θα μπορούσε να συνοδεύσει όλα αυτά και άλλα τόσα, φαίνεται πως βρέθηκε η φωτογραφία που αποτυπώνει την παρούσα εθνική μας ψυχοσύνθεση σε μία μόλις στιγμή, από πρόσφατο πάρτι της λαϊκής δεξιάς. Θα μπορούσε να έχει τίτλο «Ελλάδα 2011», αν και επειδή σε τέτοιες στιγμές με πιάνει η ανάγκη να αποτυπώσω πιο ρεαλιστικά τις καταστάσεις, εγώ προσωπικά θα της έδινα τον τίτλο: «Εθνολεβενταράς με γαλανόλευκες αντιμνημονιακές αρχιδάρες». 


Με κλικ πάνω της, μπορείτε να διαβάσετε και το σχετικό αφισάκι στον τοίχο.

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

Μου είναι αδιανόητο το σκοτάδι


Εκεί γύρω στα δεκαοχτώ έκανα ότι κάνει κάθε δεκαοχτάχρονος που σέβεται τον εαυτό του. Αμφισβήτησα την οικογένειά μου, το σύστημα και την χώρα. Έστρωσα κώλο, διάβασα και έφυγα έξω για να σπουδάσω αυτό που με συνάρπαζε. Από το τρίτο έτος έπιασα δουλειά, και στο τέταρτο κόπηκε δια παντός η χρηματοδότηση από γονείς. Η αμφισβήτηση πέτυχε, η ανεξαρτησία εμπεδώθηκε και κάθε βήμα μου γινόταν μόνο υπό το βάρος της δικής μου ευθύνης. Ακόμα και όντας φαντάρος, αποφάσισα να μην μείνω λεπτό παραπάνω κάτω από την ίδια στέγη των γονιών μου και προτίμησα να νοικιάσω μία γκαρσονιέρα ίσα ίσα για να κοιμάμαι όταν είχα έξοδο.

Υπό το ίδιο βάρος παράτησα και την πρώτη μου, πολλά υποσχόμενη, δουλειά για να πάω να διευρύνω λίγο τις εμπειρίες μου. Έριξα λίγα ρούχα στο backpack και έφυγα για ένα αξέχαστο road trip σε 24 πολιτείες των ΗΠΑ, διάρκειας δύο μηνών. Επέστρεψα άφραγκος και βρήκα την πρώτη τυχαία δουλειά. Έκτοτε, έχω αλλάξει δυο-τρεις δουλειές και πλέον τελώ υπό καθεστώς εργασίας εκ περιτροπής… σχεδόν άνεργος. Έχουν περάσει 11 χρόνια από την αποφοίτησή μου και τελικά ποτέ δεν άσκησα το επάγγελμα που σπούδασα. 

Ανά καιρούς σκέφτομαι τις κινήσεις μου και πώς θα ήταν τα πράγματα αν είχα κάνει διαφορετικές επιλογές. Καλύτερα; Χειρότερα; Δεν μπορώ να γνωρίζω. Ενδεχομένως να είχα διαπρέψει αν δεν είχα επιστρέψει Ελλάδα, ή αν έκανα καριέρα πάνω σε αυτό που σπούδασα. Ενδεχομένως να είχα βγάλει και κάποια λεφτά παραπάνω αν δεν ξόδευα κάθε αποταμίευση για μεγάλα ταξίδια αραιά πυκνά. Πάντως το δίμηνο road trip και το backpacking δεν θα τα άλλαζα και ας θυσίασα τις όποιες θετικές επαγγελματικές προοπτικές. Και όσο πιο πολύ το σκέφτομαι, πάλι λίγα πράγματα θα άλλαζα. Γιατί κάθε φορά είχα πλήρη αίσθηση του βάρους της ευθύνης που σήκωνα. Εάν όλες αυτές οι διαδρομές που ακολούθησα σε πολλά μικρά σταυροδρόμια με έφεραν εδώ που είμαι, τότε εγώ είμαι υπόλογος για αυτό. Και αν οι συνθήκες ήταν ή παραμένουν αντίξοες σε κάποια από αυτά, στο χέρι μου είναι να ξεκολλήσω και να ακολουθήσω άλλες διαδρομές.

Γιατί σε πρήζω με τα δικά μου, ευθύνες, βάρη και κέρατα; Γιατί θέλω να καταλάβεις, ότι εγώ προσωπικά αδυνατώ να κατανοήσω τον μέσω όρο της νεοελληνικής νοοτροπίας που ψάχνει ευθύνες πέρα από τον εαυτό της. Και δεν αναφέρομαι στα οικονομικά θέματα ή την εθνική σχιζοφρένεια περί αναγκαιότητας ή μη των μηχανισμών στήριξης. Δεν αναφέρομαι καν στο κλισέ «μαζί τα φάγαμε». Στα δικά μου μάτια, είναι αδιανόητος ο άνεργος που μουντζώνει τη Βουλή, ασχέτως αν μου είναι απόλυτα κατανοητός ο συνταξιούχος που κάνει το ίδιο. Παρομοίως, αδιανόητος μου είναι αυτός που κάθε μέρα αγοράζει εφημερίδες, παρακολουθεί ειδήσεις και έντρομος προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει τις κινήσεις της κάθε κυβέρνησης, λες και ολόκληρη η ζωή του εξαρτάται από αυτήν. Μου είναι αδιανόητος ο πιτσιρικάς που σιγοτραγουδάει το «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον» με την μελαγχολική ικανοποίηση της απραξίας του. Εν τέλει, μου είναι αδιανόητος ο άνθρωπος που ελλείψει αυτοκριτικής, δεν προσπαθεί να βελτιώσει την κοινωνία μέσω του ίδιου του εαυτού του και επαναπαύεται στην ευκολία που παρέχει η γενική και αόριστη ευθυνολογία. Αυτός δηλαδή που ως ανήλικος έμαθε να τα φορτώνει στους γονείς του και ως ενήλικας συνεχίζει το ίδιο τροπάριο με άλλους αποδέκτες.

Θα μπορούσα να ζητήσω πολλές εξηγήσεις από τον πολιτικό κόσμο, αλλά έτσι θα παρέκαμπτα τα ενδιάμεσα στάδια. Σκέψου αν δεν είχαμε απώλεια μνήμης, πόσοι από τους σημερινούς βουλευτές θα κάθονταν ακόμα σε έδρανα. Σκέψου τα κόμματα με τι αξιοκρατικά κριτήρια θα στελεχώνονταν από υποψήφιους, αν γνώριζαν ότι κρίνονται από μία υπεύθυνη κοινωνία και όχι από «κουμπάρους» και «χρυσόψαρα». Για να δημιουργηθεί όμως η υπεύθυνη κοινωνία, θα πρέπει να δημιουργηθούν υπεύθυνα άτομα, και μιλώντας για υπεύθυνα άτομα αναφέρομαι σε ανθρώπους και όχι φασόν σκευάσματα που τελειώνουν ένα σχολείο ή ένα πανεπιστήμιο και αναζητούν νέους «γονείς».

Και πάλι, κάπου εδώ στο τέλος του γνωστού μεταπολιτευτικού μοντέλου, η ελληνική κοινωνία συνεχίζει ακάθεκτη με τα ίδια μυαλά και ετοιμάζεται να αναδείξει τα ίδια πολιτικά πρόσωπα που θα βρίζει σε δυο-τρία χρόνια. Ευτυχώς όμως για την πραγματικότητα, τα πράγματα δεν εξελίσσονται γραμμικά και ενδεχομένως αρκετοί να έχουν ξεκινήσει ήδη να βελτιώνουν τον εαυτό τους και να δείχνουν την αλληλεγγύη τους σε όσους την έχουν ανάγκη, μακριά από «γονείς». Εάν ποτέ διαφανεί φως στο τούνελ, από αυτούς τους τελευταίους θα συμβεί αυτό, διότι οι άλλοι εξ’ ορισμού δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από το σκοτάδι.


Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Intermission #57 (Hague edition)

Το Δικαστήριο της Χάγης απεφάνθη. Καταδίκη της Ελλάδας για παραβίαση της ενδιάμεσης συμφωνίας με την FYROM. 


Ανάγνωση πεσόντων:


Σαμαράς Αντώνιος ... ΠΑΡΩΝ
Καρατζαφέρης Γεώργιος ... ΠΑΡΩΝ
Ψωμιάδης Παναγιώτης ... ΠΑΡΩΝ
Μητροπολίτης Άνθιμος ... ΠΑΡΩΝ
Καραμανλής Κωνσταντίνος (jr) ... ΠΑΡΩΝ
Νεοελληνικός επαρχιωτισμός ... ΠΑΡΩΝ
Βλαχοσκεπτόμενη μεταπολίτευση ... ΠΑΡΟΥΣΑ
Εθνοπατριωτική ανοησία ... ΠΑΡΟΥΣΑ
Τζάμπα μαγκιά και bese ... ΠΑΡΟΥΣΑ


Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

Ο βοσκός και ο λύκος


Έπεσε λοιπόν η «χούντα» του ΓΑΠ, και κάπως έτσι ισοπεδώσαμε άλλη μία λέξη μαζί με τη μνήμη όσων βασανίστηκαν και σκοτώθηκαν πριν 40 χρόνια στη διάρκεια της πραγματικής χούντας. Με παρόμοιο τρόπο, οι «μισθοί πείνας» της προηγούμενης δεκαετίας, δεν μπορούν να βρουν αντίκρισμα στη σημερινή πραγματικότητα όπου κάποιοι μισθοί έχουν όντως μειωθεί σε επίπεδο πείνας. Ίσως η μοναδική ανάμνηση που απέμεινε στους συνδικαλιστές που ωρύονταν πριν δέκα χρόνια για το εισόδημά τους, να είναι το τετραψήφιο νούμερο του μισθού τους που, σε ορισμένες περιπτώσεις, ενδεχομένως σήμερα να έχει γίνει τριψήφιο. Και τώρα, πώς θα ονομάσουν αυτό το νούμερο αφού η «πείνα» εξαντλήθηκε την περίοδο των παχιών αγελάδων; 

Κάπως έτσι ισοπεδώθηκαν και λέξεις όπως «απατεώνας», «κλέφτης», «καθίκι», «δωσίλογος», «προδότης» και «μαλάκας». Ειδικά στο τελευταίο, και μετά από ζύμωση αρκετών δεκαετιών, φαίνεται πως βρήκαμε τον κοινό παρονομαστή για κάθε κάτοικο αυτής της χώρας. Με την υπέροχη αβρότητα και ευγένεια που μας χαρακτηρίζουν, καταφέραμε να βάλουμε όλες τις λέξεις σε ένα καζάνι και τώρα να προσπαθούμε να συνεννοηθούμε. Όλοι απατεώνες, κλέφτες, καθίκια, δωσίλογοι, προδότες και μαλάκες. Η ρητορική του κ. Πάγκαλου περί μαζικής ευθύνης έφυγε από το επίπεδο πολιτικού διαλόγου, και διαχύθηκε σε ολόκληρη την κοινωνία. 

Πλέον ο δημόσιος διάλογος έχει άμεσες διεξόδους απλότητας. Μπορείς να ισοπεδώνεις με χαρακτηρισμούς που η ευρύτερη κοινωνία έχει αποδεχτεί ως κανόνα. Αν είσαι αριστερός, όλοι οι αντίπαλοι είναι νεοφιλελεύθεροι. Αν είσαι δεξιός, όλοι οι αντίπαλοι είναι συριζαίοι. Αν είσαι στο κέντρο, μάλλον για βολεμένο σε κόβω αφού δεν εκφράζεις κανέναν από τους δύο. Αν είσαι Ευρωπαϊστής, είσαι εθνοπροδότης, και αν τρομάζεις στη σκέψη επιστροφής στη δραχμή, τότε σου έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου τα ΜΜΕ και οι «καθεστωτικοί». 

Λέξεις και έννοιες διασκορπισμένες μέσα σε μία σαλάτα πάθους. Αυτό έμεινε πλέον στον δημόσιο διάλογο. Θέλουμε να χαρακτηρίσουμε κάτι, και του βάζουμε το κάτιτίς παραπάνω. Ποντάρουμε έτσι στο να ακουστούμε λίγο περισσότερο, αλλά και να μιλήσουμε στην «ψυχή» του άλλου. Όμως αγαπητέ, με το πάθος ξεδίνεις λίγο εσύ, αναστατώνεις και για λίγο τον άλλο, αλλά λύσεις και διάλογο δεν δημιουργείς. Και πες ότι εσύ βιώνεις μία συναισθηματικά έντονη περίοδο και θέλεις να ξεδώσεις εδώ και τώρα. Τα παιδιά σου τί φταίνε που κάποια στιγμή θα αναζητούν στο διαδίκτυο τί σήμαινε κάποτε «διάλογος», τί «κυριολεκτική σημασία των λέξεων» και τί «επιχείρημα»; Ή μήπως οραματίζεσαι ένα μέλλον όπου θα επικρατεί όποιος φωνάζει περισσότερο και χρησιμοποιεί τις πιο βαρύγδουπες και φαρμακερές λέξεις;

Και μην με παρεξηγείς. Είναι καλό να χρησιμοποιείς τις λέξεις με πάθος. Αλλά να διαστρεβλώνεις λέξεις και έννοιες για χάρη του πάθους, είναι κυρίως ανέντιμο προς τις πραγματικές έννοιες που θα ήθελες να εκφράσεις, γιατί πολύ απλά τις ισοπεδώνεις. Και όταν έρθει η ώρα που πρέπει πραγματικά να τις χρησιμοποιήσεις, δεν θα έχουν πια αξία.


Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Ο λαός, ο ΛΑΟΣ και ο κ. Βορίδης


Μια κάποια αναστάτωση επικρατεί στο βασίλειο της «Νότιας Δανιμαρκίας». Η ακροδεξιά μπήκε στην κυβέρνηση, και οι μισοί κοιμούνται ενώ οι άλλοι μισοί ωρύονται. Δεν μπορείς να πεις ότι και τα δύο μέρη έχουν 100% άδικο, αλλά σίγουρα μπορείς να τους καταλογίσεις ένα ποσοστό αφέλειας.

Μπορεί το εθνικό άθλημα της «ταμπελοποίησης» να δίνει και να παίρνει στον δημόσιο διάλογο, αλλά όταν ερχόμαστε στο θέμα της ακροδεξιάς, δεν μπορούμε να πλαισιωνόμαστε μόνο από τα γνωστά σύμβολα και τους επίσημους πολιτικούς εκπροσώπους της. Η ακροδεξιά είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Είναι η γενικότερη συμπεριφορά μέσα στην οποία εναγκαλιάζονται ο φασισμός και ο ρατσισμός. Υπό αυτή τη συνθήκη, η ακροδεξιά όχι μόνο προϋπήρχε στην ευρύτερη εξουσία, αλλά καθημερινά ασκείται όλο και περισσότερο διάχυτα μέσα στην κοινωνία.

Ιστορικά, οι οικονομικές κρίσεις έδιναν πρόσφορο έδαφος στην άνοδο της ακροδεξιάς, επειδή στη συνείδηση της ευρύτερης κοινωνίας οι θεσμοί της Δημοκρατίας δεν ήταν αρκετοί για να αντιμετωπίσουν την ύφεση. Και φυσικά όταν καταρρέει το κοινό σύστημα αξιών και εμπιστοσύνης, οι άνθρωποι απομονώνονται, γίνονται καχύποπτοι, ευκολόπιστοι, ψάχνουν απεγνωσμένα μεσσίες, φωνάζουν πιο δυνατά και βασίζονται περισσότερο στα ένστικτά τους παρά στον πολιτισμό τους. Εκεί η λαϊκή δεξιά βάζει τις βάσεις, και η ακροδεξιά αλωνίζει ελεύθερα.

Η ακροδεξιά ανθίζει στην Ελλάδα όσο το επίπεδο δημοσίου διαλόγου χαμηλώνει αισθητά. Ανθίζει με κάθε μούντζα προς το κοινοβούλιο και κάθε απόπειρα σωματικού ή λεκτικού τραμπουκισμού. Ανθίζει όταν η δήθεν αριστερή διανόηση βαυκαλίζεται με βιντεάκια του υπερσυντηρητικού και ευρωσκεπτικιστή Nigel Farage. Ανθίζει με αθώα δήθεν ρεπορτάζ που συνδέουν τη λέξη «αλλοδαπός» με κάθε πτυχή εγκληματικότητας στην ελληνική κρίση. Ανθίζει με πράξεις υπερπατριωτισμού, αδιαλλαξίας, ψωροπερηφάνιας, σοβαροφάνειας και ισοπέδωσης. Ανθίζει με το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε». Χαρακτηριστικά που βρίσκουμε καθημερινά γύρω μας, αλλά αποδεχόμαστε ως κανόνα.

Ανθίζει όμως και με την σταδιακή αποχώρηση από δημοκρατικά κεκτημένα και αξίες για χάρη ενός υπέρτατου πατριωτικού σκοπού. Με λύπη διαπιστώνω μία προσπάθεια που γίνεται από διάφορους, δήθεν εκσυγχρονιστικούς και φιλελεύθερους χώρους, να υποτιμήσουν την είσοδο του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση, επικαλούμενοι την ύψιστη ανάγκη τεχνοκρατικής διακυβέρνησης. Σύμφωνοι. Ένας τεχνοκράτης είναι πλέον πιο χρήσιμος από έναν πολιτικάντη της μεταπολίτευσης, αλλά όταν ο συγκεκριμένος τεχνοκράτης διέπεται από ρατσιστικές ή φασιστικές νοοτροπίες, υπάρχει πρόβλημα.  Δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον κ. Βορίδη ως φασίστα, διότι κανείς δεν έχει αρκετά στοιχεία για να αναγνωρίσει την μεταστροφή στη ζωή του, εκτός από τον ίδιο. Μπορεί όμως κάποιος να τον κατηγορήσει για το γεγονός ότι δεν δηλώνει επίσημα μετάνοια για τις πράξεις και την ιδεολογία του στο παρελθόν, και αυτό όσο ακίνδυνο αν ακούγεται για κάποιους, όσο θέμα πολιτικής τακτικής και αν είναι, δεν παύει κατά κάποιον τρόπο να συνεχίζει να εμπνέει και να βάζει ιδέες σε διάφορους.

Αλλοίμονο αν επιστρέφαμε στις εποχές δήλωσης πολιτικού φρονήματος, αλλά σε ορισμένα θέματα, υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί και έχουν ανεβάσει ήδη τον πήχη της Δημοκρατίας σε ένα άλλο επίπεδο. Πώς μπορεί λοιπόν να συμμετέχει σε μία δημοκρατική διακυβέρνηση ένας ή περισσότεροι άνθρωποι που δεν αναγνωρίζουν αυτά τα δικαιώματα; Δεχτήκαμε ότι οικονομικά θα επιστρέψουμε μερικές δεκαετίες πίσω. Γιατί να κάνουμε το ίδιο και κοινωνικά; Επειδή στο όνομα της εθνικής ενότητας πρέπει να ακούμε από κυβερνητικά στελέχη, ότι πρώτη προτεραιότητα του Υπουργείου Παιδείας πρέπει να είναι η επιστροφή των Θρησκευτικών ως υποχρεωτικό μάθημα; Ότι το πρώτο πράγμα που θα κάνει η ΝΔ όταν γίνει κυβέρνηση θα είναι η κατάργηση του μεταναστευτικού νόμου (μία πανανθρώπινη κατάκτηση, και όχι μόνο ελληνική); Η μήπως τιμούν την Δημοκρατία η μπέσα του κ. Σαμαρά και οι ρακιές του κ. Ροντούλη που κατά ειρωνεία της τύχης του κατέληξε να συγκυβερνά με τα «γομάρια» που είχε επικαλεστεί μέσα στο Κοινοβούλιο;

Αυτά είναι τα ερωτήματα που θα έπρεπε να θέτουμε ως κοινωνία αυτό τον καιρό. Και αν τελικά αυτός ο γενικός και αόριστος λαός πρέπει να εκπροσωπεί την κοινωνία, τότε οι πλατείες θα έπρεπε να ασφυκτιούσαν από τον «λαό» που ζητά απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα και όχι από αυτόν που φωνάζει επειδή του πήγαν το εισόδημα από τα 1200 στα 800 ευρώ. Διαφορετικά ίσως θα πρέπει πλέον να αρχίσουμε να συνηθίζουμε και σε εξώφυλλα όπως το ακόλουθο, που δημοσιεύονται με τις ευλογίες της ακροδεξιάς, το κλείσιμο του ματιού της λαϊκής δεξιάς (ΝΔ) και την αδιαφορία του κόσμου.



Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Μονδέρνες νόσοι


Μην περιμένεις σοβαρή ανάρτηση. Σήμερα έχει κωλοβάρεμα. 

Λένε ότι οι ψυχικές ασθένειες είναι «προσόντα» μόνο του δυτικού πολιτισμού και μάλιστα εκφράζουν την αμηχανία του εγκεφάλου μας να προσαρμοστεί σε τόσο γρήγορες αλλαγές στο περιβάλλον και τον τρόπο ζωής μας. Αν κρίνω από τις εμπειρίες μου σε ταξίδια εκτός δυτικών πολιτισμών, τείνω να συμφωνώ.

Το ελληνάκι, πιστό στις αρχές του για μία σωστή και σφαιρική επιμόρφωση του αναγνωστικού του κοινού, και σε συνέχεια των ευρημάτων για τον Fasistopithecus Hellenaris και των νόσων του ελληνικού DNA, παρουσιάζει σε παγκόσμια αποκλειστικότητα τις ψυχικές νόσους που μας έχουν κατακλύσει τα τελευταία χρόνια. Είναι μικρές, είναι ασήμαντες, αλλά όλοι πάσχουμε και ας μην το παραδεχόμαστε.

Ποντικοβάρεμα

Πρώιμο στάδιο: Η ακούσια μετακίνηση του ποντικιού κατά ένα εκατοστό ή η σκαστή δαχτυλιά στο touchpad ώστε να μην ξεκινήσει ο screen saver, παρόλο που δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσεις τον υπολογιστή.

Προχωρημένο στάδιο: Η μετακίνηση του ποντικιού κατά ένα εκατοστό ή η σκαστή δαχτυλιά στο touchpad ενώ έχει ξεκινήσει ο screen saver, προκειμένου αυτός να απενεργοποιηθεί, παρόλο που δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσεις τον υπολογιστή. 

Λογαριασμίτιδα

Η αμηχανία μπροστά στην απόφαση για την κατάληξη ενός πληρωμένου λογαριασμού, υπό τη φοβία ότι κάποιος ρακοσυλλέκτης θα υποκλέψει, άχρηστα κατά τ’ άλλα, στοιχεία όπως ο αριθμός τηλεφώνου σου, η διεύθυνσή σου, το υπόλοιπο του λογαριασμού σου, τον αριθμό της πιστωτικής σου κάρτας, το ΑΦΜ σου κλπ.

Πρώιμο στάδιο: Κατάληξη του λογαριασμού στα απορρίμματα αντί για την ανακύκλωση.

Προχωρημένο στάδιο: Ψαλίδισμα του λογαριασμού σε μικρά κομματάκια και ρίψη του μισού στα απορρίμματα και του άλλου μισού στην ανακύκλωση.

Μετροσπίντα

Η ελπίδα που κατακλύζει κάποιον όταν, κατεβαίνοντας τις σκάλες του μετρό, εύχεται η συχνότητα των δρομολογίων να είναι στα 3 λεπτά και όχι στα 4 ή παραπάνω.

Άιφωνήτιδα

Αγορά i-phone μόνο και μόνο για τη χρήση ενός τυχαίου app. Πχ το «κούνημα του φραπέ» ή το φωτογραφικό φίλτρο με την καρδούλα.

Ντουσαφασία

Η αμηχανία κατά τη χρήση ενός ντους που δεν έχει ξαναχρησιμοποιηθεί, δεδομένης της γνώσης ότι το «ζεστό» ποτέ δεν δουλεύει σωστά. Για την ακρίβεια ή θα βγει απότομα, ή θα θέλει συνεχή ρύθμιση καθώς στην αρχή σχεδόν πάντα βγαίνει ζεστό που σιγά σιγά κρυώνει, ή θα έχει κυμαινόμενη θερμοκρασία ανάλογα με την πιθανή χρήση πλυντηρίου στο διπλανό δωμάτιο. 

Dimentia Ainternetia

Η υποσυνείδητη ελπίδα ότι ακόμα και στη μέση μίας δασικής έκτασης, ερημιάς ή άλλης παρόμοιας μη-κατοικημένης τοποθεσίας, ενδεχομένως να υπάρχει σήμα από ξεκλείδωτο wi-fi. 

Dimentia Ainternetia Wapintis

Η δοκιμή του κωδικού «1234567890» σε ένα κλειδωμένο ασύρματο δίκτυο με WAP encryption με τη φιλοδοξία για πολύ αυξημένη πιθανότητα επιτυχούς σύνδεσης. Διαφορετική ποικιλία της Dimentia Ainternetia που συνήθως όμως εκδηλώνεται σε πυκνοκατοικημένες περιοχές.

Callίτιδα η Αναπάντητη

Ο εκνευρισμός και η αμηχανία όταν μετά από μία αναπάντητη κλήση σε κινητό, ο αποδέκτης δεν ξανακαλεί, σε συνδυασμό με την απορία αν το κινητό του έχει τη δυνατότητα ειδοποίησης αναπάντητων κλήσεων. (Ιατρική συμβουλή: έχει).

Βλακεία η κοινή

Διαχρονική ασθένεια που συνεχίζει να μαστίζει ακόμα και μετά από 65 εκατομμύρια έτη εξέλιξης. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.


Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Intermission #56 (39,1% edition)


Παρά την επικρατούσα πεποίθηση του «λαού», οι πολιτικοί από μόνοι τους δεν μπορούν να επιμερίζονται το 100% της ευθύνης των πράξεών τους, δεδομένου ότι ο βασικός στόχος ενός επαγγελματία πολιτικού είναι να εκφράζει κάποιο συγκεκριμένο λαϊκό ρεύμα. Διαφορετικά δεν θα ήταν πολιτικός, αλλά τεχνοκράτης ή επιστήμονας. Στις κρίσιμες ώρες που διανύει η χώρα μας, ο κ. Σαμαράς που παίζει ρώσικη ρουλέτα με την εθνική οικονομία, προκειμένου να υπερασπιστεί τον άκρατο και παραληρηματικό υπερπατριωτισμό του, δεν είναι μόνος. Γνωρίζει πολύ καλά ότι όσο παράλογος και αν φαίνεται σε ένα λογικό κοινό, παράλληλα συσπειρώνει ένα παράλογο εκλογικό σώμα.


Ο κ. Σαμαράς, και ο κάθε πολιτικάντης επιπέδου Σαμαρά, το ξέρουν καλά αυτό το παιχνίδι. Και όσο υπάρχει ένα κομμάτι της λαϊκής βούλησης που στηρίζει οποιοδήποτε επικοινωνιακό, εθνικό ή ψευτοϊδεολογικό τέχνασμα που χρησιμοποιεί ο κάθε τελειωμένος πολιτικάντης, στο κοινοβούλιο και στα υπουργικά συμβούλια θα συνεχίζουμε να βλέπουμε τελειωμένους πολιτικάντηδες. Όταν η επικρατούσα λαϊκή βούληση αποφασίσει να σοβαρευτεί, να μορφωθεί και να λειτουργήσει υπεύθυνα, τότε θα δούμε αλλαγές και στο πολιτικό επίπεδο.

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Αστείοι και αγροίκοι


Ο κουστουμαρισμένος και καλοφτιαγμένος αντιδήμαρχος τυχαίνει να είναι και μηχανικός. Με ένα σοβαρό και αποφασιστικό βλέμμα στέκεται μπροστά στο εργοτάξιο και εξηγεί με περίσσιο επαγγελματισμό: «Εδώ και πολλά χρόνια, η δημοτική αρχή και ειδικά εγώ προσωπικά, παλέψαμε για αυτό το έργο. Μάλιστα, έχοντας μία πολυετή εμπειρία ως μηχανικός, εργάστηκα σκληρά για να διασφαλίσω τις καλύτερες τεχνικές προδιαγραφές του έργου». Η δήλωση συνεχίζει με μία σοβαροφάνεια που αποτρέπει και το παραμικρό μειδίαμα. Μιλάει σοβαρά, και ευθέως. Δεν αστειεύεται. Για να φτιαχτεί αυτό το μεταλλικό γεφύρι μήκους 50 μέτρων επιστρατεύτηκε η γνώση και η εμπειρία κορυφαίας έρευνας και τεχνικής σκέψης που μόνο αυτός κατέχει.

Το zapping ήταν άμεσο και όλως τυχαίως σταμάτησε σε ένα ντοκιμαντέρ για υπερ-κατασκευές. Ένα 15-όροφο κτίριο, με ορόφους έκτασης περίπου 2,000 τμ έκαστος, χτίζεται κάπου στο Milwaukee και βρισκόμαστε στο στάδιο όπου έχει κατασκευαστεί ο μεταλλικός σκελετός και πρέπει να περαστούν τα ηλεκτρολογικά. Χιλιόμετρα καλωδίων, με εκατοντάδες ηλεκτρολογικά κουτιά, πίνακες και διακόπτες πρέπει να διαπεράσουν συγκεκριμένα σημεία και το συγκεκριμένο στάδιο να έχει ολοκληρωθεί μέσα σε μία εβδομάδα. Ο Project Manager του έργου, είναι δεν είναι 35 χρονών. Φοράει ένα t-shirt και ένα σκισμένο τζιν. Εμφανώς ταλαιπωρημένος, αλλά με ένα χαμόγελο στη φάτσα, εξηγεί στην κάμερα την πρόκληση που πρέπει να φέρει εις πέρας. Σχεδόν ανά 3-4 προτάσεις πετάει και κάποιο αστείο. Ενίοτε αυτοσαρκάζεται, εξηγώντας πώς είναι να διαχειρίζεται ένα τόσο μεγάλο και σύνθετο έργο προϋπολογισμού μερικών εκατομμυρίων. “If I survive this project, I’ll fly to the Barbados and stick my head in a barrel of beer (γέλιο)”.

Αυτά βέβαια, θα μου πεις είναι «αμερικανιές». Χαζοχαρούμενοι, χοντροί, αφελείς και τα ρέστα. Σύμφωνοι. Άλλωστε, ποιος είμαι εγώ για να κρίνω το βάθος και την φιλοσοφία των προβλημάτων που έχει ο μέσος Έλληνας και που τον εμποδίζει να χαλαρώσει λίγο και να αστειεύεται; Πού ακούστηκε να αντιμετωπίζει κανείς με χιούμορ, θέματα που μας έχουν βάλει σε πανεθνικό προβληματισμό, πένθος και σκέψη; Τί να μας πουν και οι Αμερικάνοι μηχανικοί; Ένα ΕΜΠ δεν το έχουν τελειώσει. Εν τέλει, ποιος δικαιούται τη σήμερον ημέρα που καταρρέει η χώρα και η κοινωνία να αστειεύεται με οποιοδήποτε θέμα; Κανείς.

Στην Ελλάδα τα πράγματα ήταν, είναι και θα είναι πάντα σοβαρά. Έχουμε προβλήματα ιστορίας, εθνικής ταυτότητας, οργάνωσης, ατομικής και συλλογικής ευθύνης, ανδρείας, ήθους, δικαιοσύνης, πολιτικά σοβαρής σκέψης, πραγματικής καψούρας (όχι αυτής της ψεύτικης της ευρωπαϊκής) και πάει λέγοντας. Κάθε μέρα είναι ένας Γολγοθάς για τον Έλληνα και αλλοίμονο στον ασεβή που δεν βλέπει τη σοβαρότητα και το μαρτύριο σε αυτή την κατάσταση. Το «αστείο» έχει ποινικοποιηθεί κατά κάποιο τρόπο. Εδώ βασιλεύει μόνον ο χαβαλές και η σάτιρα. Το «αστείο» είναι ψιλά γράμματα και ο «αστείος» θεωρείται αυτόματα «α-σόβαρος». Ο χαβαλές όμως επιτρέπεται. Σε κάνει να ξεχνιέσαι από τον τεράστιο σταυρό που κουβαλάει η πολλά βαριά συνείδησή σου.

Κράτα, λοιπόν μία μικρή γνώση αγαπητέ σοβαρέ και «αξιοπρεπή» αναγνώστη που δεν σηκώνεις αστεία για το φοβερό και τρανό έργο που παράγει η σοβαρή σκέψη σου. Η λέξη «άστυ» ξεκινάει ετυμολογικά ως η κατεξοχήν δήλωση «τού οργανωμένου χώρου κατοικίας», εκεί που μένουν οι αστοί, αναπτύσσοντας και αντίστοιχη νοοτροπία που οδηγεί σε μια ελευθεριότητα στην έκφραση και στην επικοινωνία των αστών, στο αστ-είος (απ' όπου το αστείο) ενώ η λέξη πόλις είναι το κράτος-πόλις, η πολιτική έκφανση τού χώρου διαβίωσης (πολίτης =ο έχων πολιτικά δικαιώματα). Αντιθέτως, η λέξη «αγρός» που εμπεριέχει την κατεξοχήν δήλωση του μη-οργανωμένου, άνομου και «άγριου» χώρου, όπου χτίζονται «αγροικίες», συμπεριλαμβάνει τους χώρους όπου διαμένουν οι «αγροίκοι»· αυτοί δηλαδή που δεν διακατέχονται από καμία ελευθεριότητα στην έκφραση και την επικοινωνία μεταξύ τους. Οι αγροίκοι δεν μπορούν να είναι αστείοι και αυτή η πολιτιστική και πνευματική διαφορά έχει αποτυπωθεί ακόμα και στη γλώσσα μας.


Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Το Πολυτεχνείο δεν είναι επίκαιρο


Η θρησκεία και η «σύγχρονη» ελληνική Αριστερά έχουν έναν ιδιαίτερο τρόπο να επιβιώνουν. Προσκολλούνται σε μία ιδέα, ένα γεγονός, ένα πρόσωπο, υπαρκτό ή ανύπαρκτο – δεν έχει σημασία, και προσπαθούν να μορφοποιήσουν το παρόν με τέτοιον τρόπο ώστε να ταυτίζεται με το συγκεκριμένο παρελθόν. Δεν κάνουν το αντίθετο, δηλαδή να αναλύσουν το παρελθόν και να το εξελίξουν με τρόπο ώστε να ανταποκρίνεται στο παρόν. Και εκεί έγκειται το ντε φάκτο αδιέξοδο και των δύο να αναλύσουν ρεαλιστικά την πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα και η ικανότητά τους να επιβιώνουν συσπειρώνοντας ανθρώπους που αρνούνται να αναλάβουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί στο παροντικό κοινωνικό περιβάλλον.

Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ήταν μία ιδιαίτερα ηρωική πράξη την οποία καλώς κάνουμε και τιμούμε κάθε χρόνο. Επίσης καλώς κάνουμε και υπενθυμίζουμε τις θυσίες ανθρώπων που έγιναν στον βωμό της Δημοκρατίας και της ελευθερίας, και καλώς υπενθυμίζουμε κάποιες διαχρονικές αξίες που βελτιώνουν την ζωή μας και τα δικαιώματά μας. Επίσης, καλό είναι να αναφέρεται και το γεγονός ότι η αντίσταση των φοιτητών του Πολυτεχνείου ήταν δυστυχώς μία πενιχρή μειοψηφία ανάμεσα στην κατά τ’ άλλα σιωπηλή και συμβιβασμένη με την χούντα, πλειοψηφία, ενώ σε δεύτερο χρόνο να κάνουμε και κάποιες διαπιστώσεις για την εξέλιξη της εν λόγω γενιάς.

Και εκεί ακριβώς τελειώνουν οι φόροι τιμής. Αυτό είναι το σημείο που θα σταματούσε ένα πραγματικά προοδευτικό κίνημα ή ένας λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος, αν ήθελε να είναι κοινωνικά ευσυνείδητος, σωστός και υπεύθυνος. Οτιδήποτε πέρα από αυτό, ξεφεύγει από την ανάδειξη της ιστορικής σημασίας των γεγονότων του Πολυτεχνείου και εισέρχεται στη μικρότητα πολιτικών και ιδεολογικών σκοπιμοτήτων.

Πέρα από τις παρεκτροπές που βλέπουμε σχεδόν σε κάθε επέτειο μεταξύ πολιτικών χώρων και νεολαίων, τα δήθεν λαϊκά και νεοελληνικά αριστερά κινήματα βρίσκουν ευκαιρία να μεταφέρουν στη σύγχρονη εποχή τα αιτήματα του Πολυτεχνείου του ’73 με τρόπο ιδεολογικής και ηθικής αυθεντίας. Ενδεχομένως να συμφέρει πολιτικά την Αριστερά να ευαγγελίζεται την αναγκαιότητα για «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» εν έτει 2011, αλλά το οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον που έχει περάσει από χίλια δυο στάδια εξέλιξης την περίοδο 1973-2011 στην Ελλάδα φαίνεται πως είναι αδιάφορο για την «αριστερή» ανάλυση των κοινωνικών αναγκών. Το ίδιο αδιάφορη φαίνεται πως είναι και η σύγκριση στα σημεία δυσλειτουργίας της ελληνικής Δημοκρατίας, με το καθεστώς των Συνταγματαρχών.

Η ιδεολογία, ή καλύτερα η πολιτική και κοινωνική ιδεολογία, οφείλει να προσαρμόζεται στην πραγματικότητα του παρόντος όσο γρήγορα και αν αλλάζει αυτή. Όχι επειδή το λέει κάποιος νόμος ή κάποιος κανόνας κοινωνικής ηθικής, αλλά επειδή δεν γίνεται διαφορετικά. Η θρησκεία εκλείπει σταδιακά, όχι επειδή είναι συντηρητική, αλλά επειδή η επιστήμη ανταποκρίνεται καλύτερα στις ανθρώπινες ανάγκες και αγωνίες. Ο εθνικισμός, παρά τα σκαμπανεβάσματά του, έχει ξεκινήσει μία δειλή καθοδική πορεία στις συνειδήσεις των πιο ανεπτυγμένων κοινωνιών, όχι επειδή βγήκε ο John Lennon και τραγούδησε το “Imagine”, αλλά επειδή το διαδίκτυο, οι μεταφορές και η παγκόσμια οικονομία ανέδειξαν την ματαιότητα των εθνικών συνόρων.

Εάν η αριστερή θεώρηση της κοινωνίας και της οικονομίας αναδειχτεί αναγκαία ξανά, και παρά την αποτυχία της στα πρώην Κράτη του «υπαρκτού» Σοσιαλισμού, αυτό θα γίνει επειδή οι συνθήκες αναγκαστικά θα στρέψουν την κοινωνία και την οικονομία προς τα εκεί. Όχι επειδή κάποιος ιδεολογικός «φωστήρας» θα μας επιβάλλει να ασπαστούμε το νόημα και τη σπουδαιότητα κάποιων αγώνων που έγιναν πριν 40 χρόνια ή έναν αιώνα. Άλλωστε, η πραγματικά προοδευτική και εκσυγχρονιστική σκέψη υποτίθεται ότι κάνει ακριβώς αυτό·  σπάει δόγματα και συντηρητικά κατεστημένα που προβάλλουν αγκυλώσεις στην ελευθερία του ανθρώπου, και εν γένει της ανθρώπινης σκέψης.


Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

260 ώρες στριπτίζ


Μου ήταν αδύνατο να βάλω κάτω το μυαλό μου και να γράψω για τις τελευταίες ημέρες˙ για την περίοδο που ξεκίνησε από την αναγγελία δημοψηφίσματος μέχρι την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης. Αυτό που συνέβαινε ήταν τόσο πρωτόγνωρο αλλά και ξεκάθαρο που αδυνατούσα να μπω στον κόπο να το αναλύσω γιατί δεν υπήρχε λόγος. Ήταν απλό, σαφές, ξεκάθαρο και παντελώς… γυμνό.

Το αρχικό σάστισμα, στο άκουσμα της λέξης «δημοψήφισμα» έδωσε γρήγορα τη σειρά του σε ένα αισθησιακό στριπτίζ ολόκληρης της χώρας που δεν έχει επαναληφθεί σε παρόμοια έκταση. Μέσα σε λίγες μόλις ώρες, πολιτικοί, λαός, και ΜΜΕ κλήθηκαν να βρεθούν ενώπιον των ευθυνών τους και αντ’ αυτού «γδύθηκαν» θεωρώντας ότι αποφεύγουν τη λάντζα. Ασχέτως από τις προθέσεις του ΓΑΠ και τις όποιες θετικές ή αρνητικές προεκτάσεις είχε το δημοψήφισμα, δεν είναι αυτό που έβαλε σε όλους έναν καθρέφτη μπροστά στη μούρη τους, αλλά εκείνο που εξελίχθηκε ακόμα και όταν το δημοψήφισμα ακυρώθηκε.

Την αριστερά τη χάσαμε κάπου μεταξύ αναγγελίας του δημοψηφίσματος και των παιδαριωδών ανακοινώσεων Τσίπρα-Παπαρήγα σχετικά με το ζήτημα. Η δε ανυπαρξία της οργανωμένης αριστεράς, ξεσκέπασε και την φαρσοκωμωδία των «αγανακτισμένων» αφού χωρίς οργάνωση, η «αγανάκτηση» πήγε περίπατο. Αν υπήρξε μία φορά που η πλατεία Συντάγματος θα έπρεπε να γεμίσει όχι από χιλιάδες, αλλά από εκατομμύρια κόσμου, τότε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ήταν αυτή η στιγμή. Και αυτή τη φορά, το αίτημα θα ήταν ένα και σαφές: «Σοβαρευτείτε!».

Πώς όμως θα μπορούσε η σοβαρότητα να αποτελεί αίτημα ενός πλήθους που ουδέποτε ήταν σοβαρό από μόνο του; Πώς θα μπορούσαν να συγκλίνουν ομάδες πλήθους σε ένα αίτημα, όταν μήνες τώρα ο καθένας κατέβαινε στο Σύνταγμα για την πάρτη του; Δεν θα μπορούσε. Αντ’ αυτού, η «λαϊκή οργή», ή «αγανάκτηση», οι περήφανοι μουτζαδόροι των παρελάσεων, έκατσαν σπίτι τους και γεμάτοι αμηχανία παρακολουθούσαν τα τεκταινόμενα στις τηλεοράσεις τους. Ενδεχομένως να βιάστηκαν να πανηγυρίσουν και την πτώση της «χούντας», χωρίς καν να βλέπουν την είσοδο της ακροδεξιάς στην κυβέρνηση. Έτσι έφυγε η μπλούζα.

Οι τηλεοράσεις που ανέδειξαν τον πανικό των ΜΜΕ, δεν πρέπει να είχαν τέτοιο προηγούμενο. Εν μέσω συζητήσεων, η φημολογία σε όλα τα κανάλια είχε χτυπήσει κόκκινο και το πρόσωπο της πραγματικής ελληνικής δημοσιογραφίας έλαμψε. Οι καρέκλες και οι επιδοτήσεις έτριζαν. Το υπερεγώ της δημοσιογραφίας βγήκε στην επιφάνεια. Αντί για αντικειμενική ενημέρωση, παρακολουθήσαμε ένα reality show όπου ο κάθε δημοσιογράφος εξέφραζε τις επιθυμίες του, διεκδικώντας ένα μερίδιο στον μιντιακό εκβιασμό που τόσο καλά ξέρει να κάνει. Έτσι έφυγε και η φούστα.

Η Νέα Δημοκρατία φαίνεται πως πάνω στον πανικό των πραγμάτων, μύρισε εξουσία και τρελάθηκε. Με αντικρουόμενες θέσεις, με δηλώσεις βουλευτών της σαν να ήταν ήδη κυβέρνηση, με πείσμα και με το αγαπημένο «τσαγανό» του προέδρου της, κατάφερε να αναδείξει την μισή πολιτική σαπίλα του τόπου. Έτσι έφυγε και το σουτιέν, χωρίς τελικά να μάθουμε ποτέ σε τι ακριβώς διαφωνούσε ο κ. Σαμαράς εξ αρχής.

Για την άλλη μισή, το ΠΑΣΟΚ τα πήγε θαυμάσια. Παίζοντας το παιχνίδι του Τρελαντώνη και υποκύπτοντας στο βαθύ DNA του κόμματος για παραμονή στην εξουσία, επιστρέψαμε στον πολιτικό διάλογο επιπέδου Γυμνασίου. Πώς θα καταστρέψουμε πολιτικούς αντιπάλους; Πώς θα κρατήσω το βουλευτιλίκι; Πώς θα κάνω την τάδε κίνηση, ώστε στις εκλογές να βγω εγώ από πάνω; Κοινώς, πώς θα βγω κερδισμένος πολιτικά, αδιαφορώντας πλήρως για τη χώρα; Πάει και το βρακί.

Και επειδή ένα στριπτίζ δεν είναι αρκετά αισθησιακό χωρίς το σωστό λίκνισμα, η περιστροφή γύρω από το stripper pole έγινε με την εκλογή του κ. Παπαδήμου και των διακοσμητικών υπουργών, αναπληρωτών και υφυπουργών που τοποθέτησαν οι τελευταίοι (θέλω να ελπίζω) αρχηγοί των τριών σημαντικών κομμάτων. Και μη νομίζετε ότι ήταν μία ψυχρή περιστροφή. Η αριστερά, οι «ειδήμονες», αυτοί που συνέχεια «έχουν τη λύση για τα πάντα», βγαίνοντας από την κρυψώνα που είχαν χαθεί τις τελευταίες ημέρες, ξεκίνησαν πάλι από εκεί που είχαν σταματήσει μιλώντας για τραπεζίτες, ευρωσυμφέροντα, αντιδημοκρατικές διεργασίες, τα «έργα και ημέραι» του κ. Παπαδήμου, και τη γνωστή πιπίλα, σα να μην είχε συμβεί τίποτα αυτή την εβδομάδα.

Θεωρητικά, μία γυμνή πλέον χώρα θα έπρεπε να αρχίσει να ψάχνει για ρούχα. Έρχεται και χειμώνας. Διατηρώντας όμως τον ρεαλισμό μου μπορώ να δηλώσω σχεδόν με σιγουριά, ότι στις ερχόμενες εκλογές, θα λάβουμε όλοι ένα αξέχαστο lap dance. Επειδή η ευθύνη και η αυτοκριτική δεν είναι στα φόρτε μας, οπότε γιατί να μην ζήσουμε την τελευταία πράξη αυτής της χώρας ψηφίζοντας και πάλι το ίδιο πολιτικό σύστημα που τόσο περίτεχνα ανέδειξε την ανικανότητά του;


Intermission #55 (Φύσηξε βοριάς edition*)

Από την καλύβα:
Ο κύριος με τον αυτοσχέδιο κεφαλοθραύστη σε λίγο θα ορκιστεί Υπουργός.




* Εναλλακτικός τίτλος: (Κοίτα τί καλά χωρίς την Αριστερά...)

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Έπεσε η μάσκα του Ελληναρά


Μέσα στο τσίρκο των τελευταίων ημερών, ο κ. Σαμαράς είπε κάτι πολύ σωστό. «Οι μάσκες έπεσαν». Δυστυχώς για τον μικρόκοσμο του Μεσσήνιου νάρκισσου εθνικιστή, η φράση αυτή δεν είναι σωστή για τους λόγους που την είπε. Οι μοναδικές μάσκες που έπεσαν ήταν οι ευρωπαϊκές που είχαν στεριώσει πρόχειρα στην αρχοντομουτσούνα του κάθε Ελληναρά, και πάνω απ’ όλα του ιδίου του κ. Σαμαρά.

Ενδεχομένως ο ίδιος να μην το γνωρίζει, αλλά αυτό που κάνει σπουδαία την Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως το ιδεώδες που πασχίζει να στεριώσει σε αυτή την ταλαιπωρημένη επί χρόνια ήπειρο, είναι η ενότητα, η αλληλεγγύη και η οικονομική και ατομική ελευθερία των πολιτών της. Ο βασικός λόγος που μετά από αιώνες αιματοκυλίσματος, αδικίας, φεουδαρχίας, φασισμού και θρησκευτικού φανατισμού, τα τελευταία 50-60 χρόνια η Ευρώπη κατάφερε να απολαμβάνει μία περίοδο ειρήνης και δημοκρατίας είναι η ωριμότητα με την οποία συναλλάσσονται τα κράτη μέλη της. Στο ευρωκοινοβούλιο δημιουργούνται συνεχώς μεικτές συμμαχίες ακόμα και ανάμεσα σε ευρωβουλευτές διαφορετικών κομμάτων προκειμένου να στηρίξουν αποφάσεις που οι ίδιοι θεωρούν σωστές. Στις αίθουσες των διαπραγματεύσεων όλοι προσέρχονται με δέκα προτάσεις, προετοιμασμένοι όμως να κάνουν υποχωρήσεις έστω και στις πέντε. Η αμοιβαία αυτή κατανόηση για την επίτευξη συμφωνίας και ενότητας, έχει καταστήσει την Ευρώπη υπόδειγμα δημοκρατίας, πάντα φυσικά με τις ατέλειες και τις πιέσεις από τους ισχυρότερους, αλλά συνεχώς με την προσπάθεια για ενότητα, αλληλεγγύη και την επίτευξη του ευρωπαϊκού ιδεώδους.

Οι μικροπολιτικές σκοπιμότητες που ήρθαν στην επιφάνεια από τα δύο ελληνικά κόμματα εξουσίας αναδεικνύουν ακριβώς την ανικανότητα, όχι μόνο να ενταχθούν, αλλά και να κατανοήσουν στοιχειωδώς αυτή την βασική αρχή για την επίτευξη στόχων, μεταξύ ανθρώπων που κουβαλάνε διαφορετικές ιδέες και παλεύουν για διαφορετικά συμφέροντα.

Τα τελευταία 24ωρα ο κ. Σαμαράς δεν εκπροσωπεί πλέον μόνον τη Νέα Δημοκρατία, αλλά τον γνήσιο Ελληναρά. Αυτόν που δεν δέχεται νερό στο κρασί του, αλλά και που είναι διατεθειμένος να κάψει ακόμα και το ίδιο του το σπίτι άμα γνωρίζει ότι με την ίδια φωτιά θα καεί και το σπίτι του γείτονα. Ο ακραίος, ανεγκέφαλος και καταστροφικός εθνικισμός σε όλο του το μεγαλείο. Ο άνθρωπος που έχασε κάθε σεβασμό και έστειλε στα σκουπίδια την ελληνική διπλωματία για το μακεδονικό, και που δεν διστάζει μέσα στην τρέλα και τον ατομικισμό του να πυρπολήσει οτιδήποτε βρίσκεται στο διάβα του. Ο κ. Σαμαράς είναι ο υπέρτατος ηγέτης της ακινησίας, του συντηρητισμού, αυτού του είδους Ελληναρά που εδώ και δύο αιώνες σχεδόν λυμαίνεται κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού, και αλλαγής νοοτροπίας προς τα ιδεώδη του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και τη συλλογική συνείδηση. Είναι ο άνθρωπος που συσπειρώνει όλους τους Ελληναράδες της χώρας και εμπνέει με την άρνησή του στα πάντα. Είναι το κακομαθημένο παιδί που αναγνωρίζει μόνο τα δικαιώματά του και καμία υποχρέωση. Είναι ο άνθρωπος της «κατσίκας του γείτονα». Να ψοφήσει! Μία ολόκληρη χώρα να κατρακυλήσει στην φτώχια, τον εξευτελισμό και την απομόνωση από τον υπόλοιπο κόσμο, αρκεί ο ίδιος, και με τη βοήθεια της Παναγίας πάντα, να γίνει εξουσία. Όπως είπε και η Γερμανίδα βουλευτής Φον Κράμον, «στα ελληνικά, ο συμβιβασμός είναι βρισιά».

Αυτές τις μέρες δεν ξευτιλίζεται μόνο το πολιτικό σύστημα. Μέσα στις τελευταίες ώρες των σταγόνων λογικής που έχουν απομείνει σε αυτή τη χώρα, ο μέγας Ελληναράς βγάζει την ευρωπαϊκή του μάσκα και με περίσσια γυφτιά και ανευθυνότητα, φτύνει και μουντζώνει προς όλες τις κατευθύνσεις. Δύο πράξεις που ποτέ του δεν ξέχασε και για τις οποίες ήταν, είναι και θα είναι για πάντα περήφανος.


Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Μπορείς να σκάσεις για λίγο, παρακαλώ;

Τα ξημερώματα που ανακοινώθηκαν οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής και οι σχετικοί όροι, η αριστεροδεξιά «ιντελιτζένσια» αφήνιασε. Πριν καν η Ευρώπη, ο υπόλοιπος κόσμος, οι τραπεζικοί κύκλοι, οι οικονομικοί αναλυτές, οι πολιτικοί επιστήμονες, οι ειδικοί διεθνών σχέσεων προλάβουν να βγάλουν ένα-δυο στοιχειώδη συμπεράσματα για το «κούρεμα», οι απανταχού αριστεροδεξιοί Ελληναράδες είχαν βγάλει ήδη το πόρισμα, τα νούμερα, τα συμπεράσματα και μας τα έτριβαν για ώρες στα μούτρα μας. Με κεφαλαία γράμματα, με βίντεο από τη γερμανική κατοχή και με το γνωστό πάθος, την ημιμάθεια και την κατινιά που εδώ και δύο χρόνια έχει μολύνει τον δημόσιο λόγο. Άλλοι έβριζαν και άλλοι πανηγύριζαν λες και έληξε κάποιο ματς με τελικό σκορ.

Άλλωστε, δυο χρόνια τώρα δεν κάνουμε και τίποτα άλλο. Βρίζουμε ή πανηγυρίζουμε σύμφωνα με το πώς αποκωδικοποιούμε ένα σύνθετο και δυναμικό γεγονός στην μονοδιάστατη αντίληψή μας. Έχουμε μάθει πως για όλα φταίει ο Γιωργάκης, και το ΔΝΤ. Τέλος. Πριν τον Γιωργάκη όλα ήταν ρόδινα, και το αύριο είναι ένας γκρεμός, άρα τι πιο βολικό από το να καθόμαστε να γκρινιάζουμε βουτηγμένοι στον ωκεανό της μιζέριας μας; Οι πολιτικοί φταίνε για το πριν, οι πολιτικοί θα φταίνε και για το αδιέξοδο. Το μόνο που απομένει είναι να καθόμαστε δέκα ώρες την ημέρα στο διαδίκτυο και μέσω emails και κοινωνικών δικτύων, να διαφωνούμε, να βγάζουμε το άχτι μας βρίζοντας, διαδίδοντας θεωρίες συνομωσίας, φορτώνοντας με απόψεις που χαϊδεύουν τα αφτιά μας και περιμένοντας το μάννα εξ ουρανού που θα μας επιστρέψει το δικαίωμα στα διακοποδάνεια.

Κάθε σημαντικό γεγονός, το κοιτάμε με καχυποψία, και αντί να εστιάζουμε στο γεγονός, περιμένουμε κάποια ατάκα από τον τάδε ή τον δείνα για να κουτσομπολέψουμε χαιρέκακα σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο. Πας στο γραφείο και το mailbox είναι γεμάτο chain mails με τον Γιωργάκη κρεμασμένο, τον Αντωνάκη με πιπίλα, τον Αλέξη έτσι, την Αλέκα αλλιώς και φυσικά την πιο πρόσφατη πρόβλεψη για την ημερομηνία χρεοκοπίας ή εκλογών. «Διαδώστε» αυτό, και «σοκαριστείτε» με το άλλο. Ότι κατεβάσει το κούφιο κεφάλι του κάθε Λωλοστεφανή, σκάει σαν μία σπουδαία δράση που θα γκρεμίσει το κατεστημένο και ως δια μαγείας θα εμφανίσει την λύση που δεν έχει σκεφτεί κανένας άλλος έως τώρα. «Την τάδε εβδομάδα δεν αγοράζουμε τίποτα», «την τάδε ημέρα σβήνουμε τα φώτα για να χρεοκοπήσει η ΔΕΗ», την επέτειο του «ΟΧΙ», κάνουμε πορεία μαζί με την μαθητιώσσα νεολαία. Οδηγίες για παντός τύπου σαμποτάζ εναντίον του Κράτους και της υπόλοιπης κοινωνίας που κάποιοι έκριναν ότι δεν μιζεριάζει και δεν παθιάζεται αρκετά. Βιντεάκια του Λαζόπουλου, του Τράγκα, και ποτ πουρί debtocracy – Άνθιμου – ακροδεξιών κωλοφυλλάδων και αριστερίστικων εξυπνακηδισμών, συνθέτουν πλέον τον καθημερινό σκουπιδότοπο της διαδικτυακής επικοινωνίας αλλά και των υπόλοιπων μέσων.

Οι πάλαι πότε αξιοσέβαστες εφημερίδες, ξεπέφτουν σε εσκεμμένα ψεύδη και συναισθηματισμούς για να συσπειρώσουν προς τι; Κάποια θετική δράση; Όχι. Σήμερα η μιζέρια, η τρομολαγνία και η απελπισία πουλάνε περισσότερο και από όσο πούλαγε ο υπερπατριωτισμός στις ΗΠΑ μετά την 9/11. Τα περισσότερα ΜΜΕ το γνωρίζουν και κάνουν το κομμάτι τους. Φαίνεται ότι το κάνουν μια χαρά.

Δύο χρόνια τώρα, κολλήσαμε στα στάδια της άρνησης και της οργής και ξεχάσαμε τα υπόλοιπα. Αυτά δηλαδή που επί του πρακτέου μπορούν να σημειώσουν κάποια πρόοδο ή να παράγουν έργο. Ο Φώτης Γεωργελές χρησιμοποιεί μία ωραία ορολογία. Αραιά πυκνά, μιλάει για τις «δυνάμεις της ακινησίας». Δεν έχει άδικο. Η ευκινησία, η πορεία προς τα κάπου περιλαμβάνει οπωσδήποτε έστω και μία μικρή πρέζα αισιοδοξίας, μαζί με ενέργεια για δημιουργία και ξεκόλλημα. Η προσήλωση στην μιζέρια εκτός από τον μίζερο, δεν ωφελεί ούτε τον περίγυρό του.

Σκάσε για λίγο. Ενημερώσου πιο σφαιρικά. Δες τι γίνεται δίπλα και παραδίπλα. Δες ποια είναι τα συγκρουόμενα συμφέροντα, και κυρίως άσε για λίγο την μοιρολατρία στο πρόσωπο των πολιτικών. Και αυτοί άλλωστε καθρέφτης της κοινωνίας είναι και τίποτα σπουδαιότερο. Δες πώς βοήθησες εσύ τον εαυτό σου και την κοινωνία σου σήμερα και αν σου μείνει χρόνος ασχολείσαι και με το πώς το έκαναν οι πολιτικοί. Όχι το αντίστροφο. Οι ικανοί πολιτικοί θα προκύψουν από μία υπεύθυνη κοινωνία. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Αν έχεις δουλειά, γίνε πιο παραγωγικός στη δουλειά σου, και βοήθα με κάθε τρόπο προσπάθειες κοινωνικής αλληλεγγύης. Αν δεν έχεις δουλειά, συνέχισε την προσπάθεια, δημιούργησε κάτι, δικτυώσου. Από την ακινησία και τη μιζέρια δεν μπορεί ποτέ να εμφανιστεί κάτι. Που να χτυπιέσαι και που να βρίζεις από το πρωί μέχρι το βράδυ, δεν δημιουργείς καμία θετική προϋπόθεση. Από την αισιοδοξία και τη δράση, ενδεχομένως και να πυροδοτήσεις κάτι. 


Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Κάτω τα ξερά σου από τα βλαστοκύτταρά μου!


Πολλές φορές, ψάχνουμε τρόπους να περιγράψουμε τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, με όρους ιδεολογικούς ή προσεγγιστικούς. Εγώ προσωπικά, προτιμώ τους πρακτικούς. Αυτούς δηλαδή που μιλάνε με γεγονότα και πράξεις, που φαίνονται στην καθημερινότητα και όχι μόνο στα δοκίμια. Ένα καλό τέτοιο παράδειγμα είναι η κατάσταση με τις τράπεζες βλαστοκυττάρων.

Ως γνωστόν, πολλοί γονείς, έναντι κάποιου κόστους, επιλέγουν να φυλάξουν τα βλαστοκύτταρα του νεογέννητού τους σε κάποια ιδιωτική τράπεζα, ώστε αν κάποια στιγμή υπάρξει η ανάγκη να τα χρησιμοποιήσει το παιδί τους ή η οικογένειά τους να είναι διαθέσιμα ΜΟΝΟ για αυτούς. Ταυτόχρονα υπάρχει η ελληνική τράπεζα ομφαλοπλακουντιακού αίματος της Ακαδημίας Αθηνών η οποία κάνει την ίδια δουλειά δωρεάν. Η διαφορά είναι ότι η τράπεζα της Ακαδημίας Αθηνών είναι δημόσια, πράγμα που σημαίνει ότι οι μονάδες αίματος είναι διαθέσιμες για οποιονδήποτε τις χρειαστεί και εκτός της οικογένειας που έκανε τη δωρεά.

Πρόσφατα ανακάλυψα τα εξής στοιχεία:
- Στην Ελλάδα λειτουργούν οι περισσότερες ιδιωτικές τράπεζες φύλαξης ομφαλοπλακουντιακού αίματος παγκοσμίως. Για την ακρίβεια, το 20% όλων των τραπεζών του κόσμου βρίσκεται εδώ!
- Υπολογίζεται ότι οι μονάδες που φυλάσσονται συνολικά στις ιδιωτικές τράπεζες ξεπερνούν τις 20.000 ενώ στην δημόσια τράπεζα ο αριθμός αυτός φτάνει μετά βίας τις 2.000.
- Υπολογίζεται επίσης ότι αν η δημόσια τράπεζα έφτανε σε ένα σταθερό αποθεματικό περίπου 10.000 μονάδων, σχεδόν ολόκληρος ο πληθυσμός της χώρας θα είχε εγγυημένο μόσχευμα βλαστοκυττάρων σε περίπτωση ανάγκης.
- Στην Γαλλία και την Ιταλία, η λειτουργία ιδιωτικών τραπεζών απαγορεύεται, καθώς θεωρείται ανήθικη και αντιδεοντολογική η φύλαξη ομφαλοπλακουντιακού αίματος μόνο για προσωπική χρήση και όχι για πανανθρώπινη.

Όπως, λοιπόν είχα γράψει και παλιότερα, εάν δεν δω δραστικές αλλαγές στην καθημερινότητα της νεοελληνικής ζωής, και κυρίως στα μικρά και κατά πολλούς ανούσια πράγματα, δεν πείθομαι από κανέναν «επαναστάτη» για την υποβόσκουσα αλληλεγγύη των Ελλήνων που απλά καταπιέζεται από το «σύστημα». Είμαι ένθερμος υποστηρικτής της προσωπικής ευθύνης με συγκεκριμένες πράξεις, και όχι της βολικής αποποίησης ευθυνών στο όνομα ενός αόριστου συστήματος.


Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Παιδική χαρά σαλεμένων


Παρατηρώντας μία πολυπληθή παιδική χαρά, ένας ενήλικας δε βγάζει και πολύ νόημα. Πολλά παιδάκια, σε άτακτη σειρά, και το καθένα να απασχολείται με ότι του τράβηξε την προσοχή το τελευταίο λεπτό. Κάποια κάνουν παρέα για λίγο, άλλα παίζουν μόνα τους, στιγμιαία γίνεται μία συνεννόηση για το ποιος θα ανέβει πρώτος στην τσουλήθρα, μετά μπορεί να φύγει και κάποιο σπρώξιμο, καμιά σαβούρδα. Αν κάποια στιγμή, μέσα από αυτό το άναρχο μπουλούκι, βγει ένα παιδάκι κλαίγοντας με αίματα στο πόδι, δεν θα κάτσει κανείς να φτιάξει ολόκληρη γνωμάτευση για τα αίτια του τραυματισμού. Παιδάκι ήταν, σε παιδική χαρά, λογικό είναι να χτυπήσει κάπου ή με κάποια αδέξια κίνηση να χτυπηθεί από κάποιο άλλο παιδάκι. Σε κάθε περίπτωση, ο μικρόκοσμος της παιδικής χαράς προσφέρεται μόνο για εσωτερική κατανάλωση.

Κάπως έτσι, κατέληξαν και οι διαδηλώσεις στην Ελλάδα. Μέσω ακραίων και αμετάκλητων ιδεολογιών, άνευ λογικής, ένα τσούρμο κουκουλοφόρων μπαχαλάκηδων, Ελληναράδων Αριστερών, και ένστολων φασιστοειδών, έχει καταφέρει να απαξιώσει οποιαδήποτε κοινωνική δυναμική εκφράζεται στους δρόμους, μετατρέποντας κάθε διαδήλωση σε παιδική χαρά. Και τα όποια δίκαια ή άδικα κοινωνικά αιτήματα, τελικά καπελώνονται από ένα παιχνίδι εσωτερικής κατανάλωσης, που αναπτύσσεται ανάμεσα στην αστυνομία, τον αντιεξουσιαστικό χώρο και την Αριστερά που στην τελική δεν αφορά κανέναν, με τον ίδιο τρόπο που δεν αφορά κανέναν αν ο Μπάμπης ο Σουγιάς έχωσε μπουκέτο στον Στάθη τον Ντουλάπα στην κερκίδα στο χθεσινό ματς του Αστέρα Άνω Ραχούλας.

Η χθεσινή αντίδραση στον θάνατο ενός ανθρώπου ήταν η πιο χαρακτηριστική. Πάνω από ένα πτώμα έπεσαν διαφόρων ειδών μετέχοντες «ιδεολόγοι» για να υπερασπιστούν τη δική τους πλευρά. Και αυτή τη φορά δεν ήταν μόνο μία μύγα που μυγιάστηκε, αλλά ένα σωρό πολιτικοί χώροι. Το χειρότερο όμως, κατά τη γνώμη μου, ήταν ότι κανένας από όλους αυτούς τους παθιασμένους «αγωνιστές» δεν άρθρωσε το αυτονόητο. Ότι, δηλαδή, σε έναν πολυπληθή χώρο που σκάνε δακρυγόνα και μολότοφ, όπου τα σπασμένα μάρμαρα πέφτουν βροχή και που η ένταση είναι διάχυτη παντού, φυσικά και θα υπήρχε νεκρός αργά ή γρήγορα. Για την ακρίβεια είναι θαύμα που δεν υπάρχει νεκρός σε κάθε μαζική διαδήλωση.

Αντ’ αυτού ακούμε την κλασσική πιπίλα περί προβοκατόρων, ταγμένων καθεστωτικών Κνιτών και ένα κάρο παπαρολογίες που δεν αφορούν κανέναν. Πάρτε το χαμπάρι. Το τι έγινε στο Πολυτεχνείο το ’95, ποιες είναι οι συνιστώσες του αντιεξουσιαστικού χώρου, τί είναι το ΚΝΑΤ, τα περί προδοσίας της ΚΝΕ και οι μετεφηβικές εξάψεις κάποιων πιτσιρικάδων ή κάποιων τελειωμένων και αποτυχημένων σαραντάρηδων που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο με μολότοφ και κρεμάλες δεν αφορούν κανέναν, πέρα από τον μικρόκοσμο της παιδικής χαράς. Το μοντέλο «έχω προβλήματα, οπότε θα τα κάνω όλα μπουρδέλο μπας και ως δια μαγείας εμφανιστεί ένας όμορφος και μαγικός κόσμος» είναι ξεπερασμένο εδώ και αιώνες από τη συντριπτική πλειοψηφία κάθε πολιτισμένης κοινωνίας και κάθε υγιώς σκεπτόμενου ανθρώπου.

Και επειδή τον γνωρίζω μια χαρά το συγκεκριμένο χώρο (τον έχω ζήσει από μέσα γύρω στα έξι χρόνια) μπορώ να καταλάβω το μέγεθος της παπαρολογίας όταν όλα τα μπάχαλα φορτώνονται εξ ολοκλήρου σε προβοκάτορες. Διότι, όταν γεμίζεις τα Εξάρχεια με τσιτάτα και βίαια συνθήματα, όταν γουρλώνουν τα μάτια σου κοιτάζοντας «ηρωικές» φωτογραφίες από επεισόδια, όταν εκστασιάζεσαι στην ένταση μίας βίαιης σύγκρουσης στους δρόμους, όταν κάθε στιγμή βαυκαλίζεσαι με τσιτάτα συνθήματα περί βίας, δολοφόνων κλπ, φυσικό είναι κάποια στιγμή να σου λασκάρει η βίδα και να τη ρίξεις την πέτρα. Και αν εσύ έχεις την ψυχραιμία να παραμένεις πιστός στο ιδεολογικό κομμάτι της αναρχικής ή κομμουνιστικής θεώρησης των πραγμάτων εκτός βίας, ο πιτσιρικάς δίπλα σου που είναι σαλεμένος για διάφορους λόγους δεν έχει καμία ψυχραιμία και περιμένει πως και πως την επόμενη διαδήλωση για να εκστασιαστεί με την αδρεναλίνη του.

Στην τελική, κάθε πολιτικός χώρος οφείλει να εξιλεώνεται μέσω της αυτοκάθαρσης. Στην προβοκάτσια, την ευθύνη ξεκαθαρίσματος την έχει το θύμα της προβοκάτσιας και όχι ο, ούτως ή άλλως κακοπροαίρετος, προβοκάτορας. Οποιοσδήποτε πολιτικός ή ιδεολογικός χώρος, οφείλει πρώτα να κάνει την αυτοκριτική του, και εφόσον καταλήξει στις αρχές που θέλει να εκπροσωπεί, να διατηρήσει ξεκάθαρη θέση. Ατάκες του στυλ «καταδικάζουμε την τάδε βία, αλλά επαινούμε την δείνα βία», όχι μόνο δεν βγάζουν κάποιο νόημα, αλλά αποτελούν και πεδίο δόξης λαμπρό για κάθε είδους προβοκάτορα ή μέσο προπαγάνδας.


Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Αλληλεγγύη στην ισοπέδωση


Το σύνθημα «η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας» αποτελεί μία από τις πιο γνωστές φράσεις στον ευρύτερο αριστερό και αντιεξουσιαστικό χώρο. Φυσικά, δεν υπάρχει κάτι μεμπτό σε αυτό και σίγουρα εκφράζει μία μεγάλη αλήθεια όταν μιλάμε για ανθρώπινους δεσμούς και κοινωνίες. Η αλληλεγγύη είναι και πρέπει να είναι το βασικό συνδετικό στοιχείο των ανθρώπων μέσα σε μία κοινωνία. Και αλλοίμονο σε όποιον νομίζει ότι μπορεί να επιβιώσει χωρίς μία στοιχειώδη κοινωνική αλληλεγγύη στον κύκλο που ζει.

Τα προβλήματα ξεκινάνε, όμως, όταν αυτή η αλληλεγγύη μετατρέπεται ξαφνικά σε επιτακτική πολιτική, ακόμα και δια της βίας, με οποιοδήποτε τίμημα, για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένους στόχους πέρα από την καθεαυτό φύση της ανθρώπινης αλληλεγγύης. Μέσα από την εμμονή της «αγανάκτησης», η αλληλεγγύη μετατράπηκε σε αδιαπραγμάτευτο κανόνα που ή τον έχεις ή δεν τον έχεις. Ή είσαι αλληλέγγυος άνθρωπος και στηρίζεις κάθε μορφή απεργίας, κοινωνικής αντίστασης και των παρελκόμενων, ή είσαι «εαυτούλης» και εγωιστής. Ή ο εχθρός μας είναι κοινός, ή εσύ είσαι ο εχθρός. Ή είσαι μαζί μας, ή εναντίον μας. Δίπολα, τα οποία στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκαν με μεγάλη επιτυχία από δόγματα όπως ο χριστιανισμός, ο φασισμός και λοιπά ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Μέσα σε αυτό το δίπολο του παραλογισμού, δεν είναι πλέον λίγοι αυτοί που στηρίζουν την απεργία της ΠΟΕ-ΟΤΑ και για χάρη κάποιας ιδεατής και ανύπαρκτης αλληλεγγύης βάζουν την πραγματικότητα της δημόσιας υγείας σε δεύτερη μοίρα. Ενδεχομένως να φαντασιώνονται και την ημέρα που όλη η Ελλάδα θα πνιγεί στο σκουπίδι σηματοδοτώντας το  μέγεθος της «αλληλεγγύης» τους. Δεν είναι λίγοι αυτοί που ενώ γνωρίζουν την συμβολή του κακώς νοούμενου συνδικαλισμού στην οικονομική κρίση και την διαπλοκή, «κάνουν τη λογική τους πέτρα» και επιλέγουν να στηρίξουν τον σαπισμένο πατριωτισμό και την θεατρική «αλληλεγγύη» του κ. Φωτόπουλου. Δεν είναι λίγοι αυτοί που πάνω στη λύσσα τους να γκρεμιστεί οτιδήποτε προσπαθεί να εποικοδομηθεί στη χώρα, δηλώνουν αλληλέγγυοι σε οποιαδήποτε καταστροφική δύναμη καταφέρει την εν λόγω κατεδάφιση.

Όταν ξεκινούσαν οι πρώτες συγκεντρώσεις στην Πλατεία Συντάγματος από τους «αγανακτισμένους», είχα εκφράσει κάποιες ανησυχίες σχετικά με τη σύσταση του μείγματος. Ενδεχομένως, συνεπαρμένος από την άγνωστη πορεία που θα είχε το εν λόγω κίνημα και την όποια ελπίδα μπορούσε να δημιουργήσει, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι σήμερα η «κοινωνική αλληλεγγύη» θα αποκτούσε τόσο σκληρό και μονόχνοτο πρόσωπο. Δεν φανταζόμουν πως ένα ιδεώδες μπορούσε να υπερισχύσει τόσο πολύ και, με κλειστά τα μάτια απέναντι στην πραγματικότητα, θα αποτελούσε δύναμη καταστροφής και όχι δημιουργίας.

Ξέρεις ποια είναι πραγματική αλληλεγγύη; Αυτή που στοχεύει σε πραγματικά αδύναμους ανθρώπους ή κοινωνικές τάξεις και αφήνει απ’ έξω ότι τους διαβάλλει. Αυτή που μπορεί να διαχωρίσει τον εργατικό και τίμιο δημόσιο υπάλληλο που δεν τα βγάζει πέρα, από το συνδικαλιστικό λαμόγιο που τόσα χρόνια ζούσε εις βάρος του Κράτους χωρίς να έχει εργαστεί ούτε μία ώρα. Αυτή που δεν ανέχεται φράσεις όπως: «θα χυθεί αίμα», «θα τον λιώσω» και «δεν θα πεθάνουμε μόνοι μας, θα πάρουμε και άλλους μαζί μας», ανάμεσα στους κόλπους της. Αυτή που βοηθάει ανθρώπους σε διάφορες περιπτώσεις μέσα στην καθημερινότητα χωρίς να διαφημίζεται με μεγάλα κόκκινα γράμματα και μαυροκόκκινα λάβαρα. Εν τέλει αυτή που λειτουργεί για το κοινό καλό και όχι για μεμονωμένα συμφέροντα, πόσο μάλλον αυτών των συμφερόντων που έχουν πλήξει διαχρονικά την κοινωνία μας.

Θα σταθώ αλληλέγγυος (θα κατέβω και στους δρόμους, πρώτη γραμμή) δίπλα στο συνδικάτο ή την κοινωνική ομάδα που πρώτα θα εξορίσει από τους κόλπους της τα δικά της λαμόγια και μετά θα διεκδικήσει ότι έχει να διεκδικήσει. Οι τσαρλατάνοι που στο όνομα της αλληλεγγύης φοράνε δέκα μάσκες ελπίζοντας πως θα τη βγάλουν καθαρή, επειδή θέτουν σε μένα και στην υπόλοιπη κοινωνία ολοκληρωτικά και εκβιαστικά διλήμματα, δεν με αφορούν˙ είτε είναι πολιτικοί, είτε πολίτες, είτε ένθερμοι «επαναστάτες».


Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Στον πάτο θα στήσουμε πανηγύρι


Φαίνεται πως έχουμε εξοικειωθεί πλέον με την εικόνα του γνωστού βυθιζόμενου καραβιού. Ο καπετάνιος το έριξε στο παγόβουνο, το πλήρωμα κάθεται και κοιτάει σαν χαζό, και οι επιβάτες χοροπηδάνε πάνω του με δύναμη για να το βουλιάξουν μια ώρα αρχύτερα. «Όλοι μαζί, η Ελλάδα μπορεί!», που λέει και το σλόγκαν γνωστού τηλεοπτικού σταθμού.

Υπάρχει ένας βασικός λόγος που η Ελλάδα τελικά δεν θα τα καταφέρει. Και αυτός δεν είναι ούτε τα Ελωχίμ, ούτε οι διάφοροι «βολικοί» εξωτερικοί παράγοντες. Απλά κανείς πλέον δεν έχει διάθεση να καταφέρει η χώρα κάτι. Υπάρχει μόνο η διάθεση να σωθεί το τομάρι του καθενός χωριστά. Αυτό που ισχύει εδώ και πολλές δεκαετίες σε αυτή τη χώρα ακόμα και σε περιόδους ευημερίας, με τα πρώτα δύσκολα ξαναβγήκε στην επιφάνεια πιο βίαια και με πιο ειλικρινές πρόσωπο. 

Τσαμπουκάδες, ψέματα, καταλήψεις, σκουπίδια παντού, ακινησία. Αυτό είναι το ειλικρινές πρόσωπο της Ελλάδας. Αυτό που τόσα χρόνια έκρυβε περίτεχνα κάτω από το χαλάκι αντί να το πετάξει στα σκουπίδια. Το κακομαθημένο παιδί που αρνείται να μεγαλώσει. Αρνείται να σταθεί στα πόδια μόνο του χωρίς τη μαμά ή το Κράτος-πατερούλη. Η συμπεριφορά «αφού μου κόβεις το κοκό, κι εγώ θα κρατάω την αναπνοή μου μέχρι να μου το δώσεις». Ή ακόμα χειρότερα, «αφού μου κόβεις το κοκό, κι εγώ δεν θα κάνω σωστά τη δουλειά μου» (ειπώθηκε από καθηγητές σχολείων). Το παιδί που προκειμένου να περάσει το δικό του θα επινοήσει θεωρίες συνωμοσίας, θα πει ψέματα, θα επενδύσει στον συναισθηματισμό, την κακομοιριά και τη μιζέρια. Ένα ολόκληρο σύστημα ήθους και αξιών στημένο πάνω σε ένα-δυο επιδόματα. Τίποτα παραπάνω. Καμία υπέρβαση, καμία προσπάθεια.

Οι ελάχιστες μειοψηφίες που ακόμα και σε αυτό το περιβάλλον προσπαθούν να εργαστούν για το κοινό καλό, απογοητεύονται. Τρέχουν σε Open Days της Αυστραλίας, καταχωρούν χιλιάδες βιογραφικά σε ξένα portals, θέλουν απλά να φύγουν από δω. Είναι σχεδόν αδύνατο πλέον να κάνεις συζητήσεις. Αυτομάτως κατατάσσεσαι σε ένα από τα δεκάδες διαφορετικά ιδεολογικά στρατόπεδα που στήθηκαν πρόχειρα μέσα σε μία νύχτα, υπό το γλυκό άκουσμα κάποιας θεωρίας συνωμοσίας ή κάποιας βολικής «πραγματικότητας». Άντε να κάνεις διάλογο μετά. Άντε να μη νιώθεις πως δεν ανήκεις σε μία συνεχώς μειούμενη μειοψηφία. 

Στα μέσα της δεκαετίας του ’70, η Δανία (του Βορρά) είχε εισέλθει σε έναν φαύλο κύκλο παρομοίων προβλημάτων. Εκτροχιασμό δημοσιονομικού ελλείμματος, ανεργίας, συνεχούς υποβάθμισης της απόδοσης κρατικών ομολόγων κλπ. Μέσα σε τρία χρόνια κατάφερε με εντυπωσιακό τρόπο να αναστρέψει την κατιούσα. Όχι μόνον επειδή υπήρχε κυβέρνηση με συγκεκριμένους στόχους και όραμα, αλλά επειδή πολύ σύντομα και η κοινωνία ασπάστηκε και ακολούθησε κοινούς στόχους και οράματα, για το κοινό καλό. Το ίδιο κοινό όραμα που «ανέστησε» την ισοπεδωμένη Γερμανία μετά από δύο Παγκόσμιους Πολέμους, και αυτό που έχει λειτουργήσει συλλογικά σε άλλα ανεπτυγμένα κράτη.

Εδώ, αφού επιταχύνουμε τη βύθιση του καραβιού, μόλις φτάσουμε στο βυθό, θα στήσουμε και ένα άγαλμα στο Νίκο Φωτόπουλο για την εξαιρετική του κοινωνική αλληλεγγύη. Μετά, θα διακοσμήσουμε όλους τους δρόμους με σκουπίδια εις μνήμην της μεγάλης μαγκιάς που επέδειξαν οι εργαζόμενοι της ΠΟΕ-ΟΤΑ και ξεγέλασαν το νόμο. Και φυσικά, στο ψηλότερο σημείο θα σκαλίσουμε τις φάτσες των σημερινών πολιτικών αρχηγών των πέντε κοινοβουλευτικών κομμάτων, κατά τα πρότυπα του Mount Rushmore. Και αφού οχυρωθούμε ο καθένας στο καβούκι του, θα κρατάμε από μία καραμπίνα για να επιβάλλουμε τον δικό μας νόμο ο οποίος ξέρουμε πως είναι ο πιο δίκαιος και σωστός από κάθε άλλου κερατά.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...