Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

27η Οκτωβρίου 2012


Πράγματα που έμαθα χθες:

  • Αν έχεις καταθέσεις στο εξωτερικό, συγκαταλέγεσαι σε μία λίστα με πιθανούς φοροφυγάδες και λαμόγια, η οποία μονοπωλεί την επικαιρότητα σαν το χρυσό κατηγορητήριο για όλα τα οικονομικά εγκλήματα της μεταπολίτευσης. Άρα στην κοινή λαϊκή συνείδηση είσαι εν δυνάμει εγκληματίας.

  • Τον 21ο αιώνα, στην Ελλάδα η λέξη «διαπόμπευση» είναι ισχυρότερη από τη λέξη «δικαιοσύνη»

  • Η ελληνική Δικαιοσύνη ενεργοποιείται άμεσα όταν πρόκειται για υποθέσεις που την διαβάλλουν, αλλά προβάλλει τεράστια, χρονοβόρα γραφειοκρατικά εμπόδια σε υποθέσεις όπου κάποια συντεχνία, ή ένα λαμόγιο, ή ένα λόμπι εκτίθενται. Δεν μιλάμε πλέον για Δικαιοσύνη δύο ταχυτήτων, αλλά πολλών παραπάνω.

  • Είναι αδύνατον για τη μέση νεοελληνική συνείδηση να καταδικάζει ταυτόχρονα την διαπόμπευση 2059 ανθρώπων, αλλά και την άμεση ενεργοποίηση των Αρχών για τη σύλληψη του κ. Βαξεβάνη με την ταχύτητα και την οργάνωση που τους λείπει από περιπτώσεις μεγαλοεγκληματιών και διαπλεκόμενων λαμογιών. 

  • Εξίσου αδύνατον είναι να συνειδητοποιηθεί τι εστί διαπόμπευση στη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα. Τι θα σήμαινε δηλαδή για σένα και την οικογένειά σου να βρίσκεσαι μέσα σε μία λίστα στοχοποίησης, ακόμα και αν είσαι 100% νόμιμος, φορολογικά υπεύθυνος, αλλά και ηθικά σωστός (σε αντίθεση με τις περσόνες στυλ Βουλγαράκη).

  • Το τεκμήριο της αθωότητας είναι απλά νομικός όρος, που δεν συνάδει με τη νεοελληνική ηθική. 

  • Ο άρτος και τα θεάματα πουλάνε πολύ πιο εύκολα στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, από ότι στη Ρώμη του 1ου αιώνα π.Χ.

  • Η όλη ιστορία με την δημοσίευση της «λίστας Λαγκάρντ», μαζί με το τάχιστο ένταλμα σύλληψης του κ. Βαξεβάνη δείχνει περίτεχνα την ανικανότητα αντίδρασής μας μπροστά σε ζητήματα όπου το νομικό και δεοντολογικό πλαίσιο μίας κατάστασης είναι αρκετά πιο σύνθετα από μία απλή υποκειμενική γνώμη. Και σε αυτή την ανικανότητα βέβαια συμπεριλαμβάνεται και το Κράτος. Αρκεί μία ανάγνωση στο ΔΤ της ΕΛ.ΑΣ. για να καταλάβει κανείς την προχειρότητα στη συγκεκριμένη αντίδραση.

  • Είναι αδύνατο πλέον να κάνεις μία συζήτηση όπου μαζί με τον συνομιλητή σου θα ψάξετε να κατανοήσετε βαθύτερα και αντικειμενικότερα μία κατάσταση. Οι ταμπέλες και τα στρατόπεδα έχουν προσαφθεί ακόμα και πριν τελειώσει η πρώτη πρόταση του διαλόγου, ενώ η όλη συζήτηση εξελίσσεται με βάση αυτές τις ταμπέλες.

  • Η κοινωνία μας, έχει τόσο μεγάλη ανάγκη για ήρωες που είναι πλέον «λιωμένο βούτυρο στο ψωμί» του κάθε τυχαίου δημαγωγού και λαϊκιστή.



Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Επέτειοι ανοιχτών λογαριασμών


Όπως είχε παρατηρήσει η Κα Χριστίνα Κουλούρη, καθηγήτρια Νεώτερης Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, «Όλες οι μεγάλες εθνικές επέτειοι στην Ελλάδα συνδέονται µε την έναρξη και όχι µε το αποτέλεσμα ενός αγώνα. Με την ικανότητα δηλαδή του έθνους να εξεγείρεται απέναντι στη σκλαβιά (25η Μαρτίου) ή τον φασισμό (28η Οκτωβρίου)» (ΠαραλλήλοΓράφος 28/10/11). 

Αντιθέτως σε άλλες δυτικές χώρες, οι εθνικές επέτειοι εστιάζουν στο αποτέλεσμα ενός αγώνα, και άρα στο νέο ξεκίνημα που ξεκόβει το παρόν από το σκοτεινό παρελθόν (ΗΠΑ, 4 Ιουλίου – Independence Day, Μ. Βρετανία, 8 Μαΐου – VE Day, Γαλλία, 14 Ιουνίου – Bastille Day, κλπ).

Εμείς γιορτάζουμε το ξεκίνημα των πολεμικών συρράξεων, άλλες κοινωνίες το τέλος αυτών και την αλλαγή προς την πρόοδο και τη σταθερότητα. Εμείς εκφωνούμε θούριους και λόγους πολεμικών ηρωισμών, ενώ αυτοί υπενθυμίζουν το «ποτέ ξανά αιματοχυσία». Εμείς αφήνουμε ανοιχτούς λογαριασμούς, και αυτοί γιορτάζουν το κλείσιμο των λογαριασμών. Μία λεπτομέρεια που επί της ουσίας δεν έχει και κάποια μεγάλη σημασία, αλλά δείχνει σίγουρα την ψυχοσύνθεση της κοινωνίας μας απέναντι στην ιστορία.

Όσο έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς, αδυνατούμε να πορευτούμε συλλογικά και κυρίως να έχουμε μία ξεκάθαρη βάση επικοινωνίας και κοινωνικής συνοχής. Αδυνατούμε να δούμε τελικά τι μαθήματα έχουμε πάρει από την Ιστορία και πως τα αξιοποιούμε για την ειρήνη και την ευημερία μας. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε, τελικά όλοι αυτοί οι αγώνες και οι θυσίες των προγόνων μας τι ακριβώς πέτυχαν και τι θεμέλια έχτισαν. Θέλουμε να έχουμε ακόμα λογαριασμούς με τους Τούρκους, τους Γερμανούς και γενικά τους ξένους, όπως και με τους δεξιούς και τους αριστερούς. Και ενώ η Γαλλία και η Γερμανία έχουν πλέον κοινά βιβλία Ιστορίας στα σχολεία τους, εμείς εκδίδουμε νέα όπου ανατροφοδοτούμε τους «λογαριασμούς». Θέλουμε να ανανεώνουμε τον φόβο μας για τους εξωτερικούς παράγοντες, αποφεύγοντας περίτεχνα την όποια αυτοκριτική και βάζοντας τελικά τους εσωτερικούς «κάτω από το χαλάκι».

Και ενώ γράφονται όλα αυτά, συνεχίζουμε να διαιωνίζουμε τη σύγχυση των ανοιχτών λογαριασμών, να εκφράζουμε την ξενοφοβία μας και να πολωνόμαστε ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά του προηγούμενου αιώνα. Ενώ γράφονται αυτά, το ελληνικό Κράτος, δια μέσου της κυβέρνησής του, ενεργοποιεί το Υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης (το πιο άχρηστο και αναχρονιστικό Υπουργείο που επανασυστάθηκε ποτέ) προκειμένου να διοργανώσει τριήμερο στρατιωτικών και υπερπατριωτικών εκδηλώσεων στη Θεσσαλονίκη.

Αν μη τι άλλο, αν κάποιες πιο πολιτισμένες κοινωνίες έμαθαν κάτι ή τουλάχιστον πασχίζουν να μάθουν και να εμπεδώσουν, είναι ότι η Ιστορία προσφέρει πολύτιμα μαθήματα για τις υπάρχουσες και μελλοντικές γενιές. Εμείς πασχίζουμε να επαναλάβουμε τα μαθήματα στα οποία κοπήκαμε.


Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

Λόγος στη βία της βίας


Και αν τους δίναμε τον εμφύλιό τους; Να αρμάτωνε ο Παναγιώταρος τα τομάρια του, και οι έξαλλοι αριστεριστές που διψάνε για συγκρουσιακό κλίμα, τους μπαχαλάκηδές τους και να γινόντουσαν όλα λαμπόγιαλο; Να γυρίζαμε πάλι στο «ένδοξο» ’46 για να βγάλει ο καθένας τα απωθημένα του;

Να ξαναθύμιζαν στους παππούδες τους αυτά που θέλουν να ξεχάσουν και να ξαναγράψουν ιστορία. Να τιμήσουν τη μαμή! Να γραφτεί επιτέλους «σωστά». Όπως δηλαδή φαντασιώνεται ο καθένας στην κούτρα του.

Αν για λίγο ενδίδαμε στις αγριοφωνάρες, τα κεφαλαία ανορθόγραφα greeklish και την αστόχαστη λύσσα εκατέρωθεν; Αν πραγματοποιούσαμε τη φαντασίωση εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μας που θέλουν να πάρουν το νόμο στα χέρια τους για να τσακίσουν τους/τα φασίστες/κομμούνια (amend as appropriate);

Αν πολεμούσαμε τον φασισμό με άλλο φασισμό, θα έλεγες πως ισοπεδώνω και εξισώνω; Να στο θέσω αλλιώς. Αν πολεμούσαμε τη βία με τη βία; Θα σου ακουγόταν καλύτερα; Αυτή άλλωστε δεν ήταν πάντα η δικαιολογία; Ότι πολλές κοινωνικές ισότητες και δίκαια πολιτικά πλαίσια θεσπίστηκαν με την βία απέναντι στον ολοκληρωτισμό και τον απολυταρχισμό; Σε μία οριζόντια ανάγνωση της ιστορίας θα μπορούσες να μου το τρίψεις στα μούτρα. Στην κάθετη ανάγνωση όμως, δηλαδή στις κοινωνικές δυναμικές που αναπτύσσονταν σε μία δεδομένη χρονική στιγμή η βία απλά όριζε το νικητή στην ιστορία. Οι διαδικασίες για την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας, της κοινωνικής ισότητας και της γενικότερης πολιτικής ισορροπίας ορίζονταν πάντα μέσω δημοκρατικών διαδικασιών.

Η αντίδραση στον φασισμό είναι η ενδυνάμωση των θεσμών˙ η περισσότερη και ισχυρότερη δημοκρατία. Όχι περισσότερος φασισμός μασκαρεμένος με άλλη απόχρωση.



Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Συμμαχίες και κοινωνικά κατάλοιπα


Σε άρθρο του στα «Νέα» με τίτλο «Η δική μας ανίερη συμμαχία», ο κ. Κούρτοβικ παρουσιάζει μία εικόνα για την λεγόμενη «άρχουσα τάξη» της Ελλάδας. Μέσα από μία όντως ενδιαφέρουσα ανάλυση, αναφέρει μία μεγάλη αλήθεια που λίγο πολύ είναι γνωστή σε όλους. Το γεγονός, δηλαδή, ότι η πολιτική και οικονομική ελίτ της χώρας είναι πιο συσπειρωμένη από ποτέ, και χρησιμοποιώντας νόμιμα ή έκνομα μέσα, συνεχώς προστατεύει τα συμφέροντά της αγνοώντας επιδεικτικά τις θεσμικές εξουσίες της Δημοκρατίας μας. Πόσο μάλλον, όταν μιλάμε για μία κουτσουρεμένη Δημοκρατία που έχει προ πολλού αποσυνθέσει την διακριτότητα των εξουσιών της και κυρίως αυτή της Δικαιοσύνης.

Δεν υπάρχει κάποιο σημείο του άρθρου με το οποίο διαφωνώ. (Αυτό το γράφω με το ύφος του «αλλά» που ακολουθεί…). Αλλά, το περιεχόμενο του άρθρου παρουσιάζει μία αλήθεια η οποία αποτελεί ένα μόνο μέρος μίας μεγαλύτερης εικόνας. Αυτής της γκρίζας ζώνης μεταξύ του ανήθικου «μαζί τα φάγαμε» και του απλουστευμένου «οι πολιτικοί τα φάγανε». Αυτής της πολυσύνθετης και πολυεπίπεδης πραγματικότητας που είτε αδυνατούμε να συλλάβουμε, είτε αρνούμαστε να την προσεγγίσουμε μέσω ενός πιο σύνθετου άρα και πιο δύσκολου τρόπου σκέψης.

Στην μεγαλύτερη εικόνα, λοιπόν, αυτό που τόσο εύστοχα ο κ. Κούρτοβικ  περιγράφει ως «επίδειξη του πλούτου τόσο βάναυσα, τόσο αναίσχυντα (και κακόγουστα), με τρόπο που ασελγεί από κάθε άποψη πάνω στον περιβάλλοντα χώρο», δυστυχώς δεν είναι χαρακτηριστικό μόνον της άρχουσας τάξης. Είναι ένα χαρακτηριστικό, που για διάφορους λόγους και αιτίες είναι έμφυτο στην ελληνική κοινωνία και διέπει όλες τις τάξεις, όχι φυσικά στο σύνολο των ανθρώπων, αλλά σε ένα ποσοστό ικανό για να επισκιάζει και να αμαυρώνει την ευρύτερη εικόνα. Το βλέπεις σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, στον δημόσιο τομέα, στις πόλεις, στο περιβάλλον, στους δρόμους, κλπ.

Η βασική διαφορά, αυτό που διαφοροποιεί την ανηθικότητα και την ανομία ενός ανθρώπου της άρχουσας τάξης από αυτές ενός άλλου, Πχ της μικρομεσαίας ή κατώτερης τάξης είναι ότι οι πράξεις του πρώτου έχουν σαφώς μεγαλύτερες συνέπειες στην υπόλοιπη κοινωνία. Ένας φοροφυγάς ή ένας απατεώνας ή εν τέλει ένα λαμόγιο, κάνει πάντα παιχνίδι στα μεγέθη που του αναλογούν. Ο φοροφυγάς του ενός εκατομμυρίου, φυσικά έχει χιλιαπλάσιο μερίδιο ανομίας και ανηθικότητας από τον φοροφυγά των χιλίων ευρώ. Όμως χίλιοι φοροφυγάδες των χιλίων ευρώ, έχουν το ίδιο κόστος για την υπόλοιπη κοινωνία όσο ο «μεγάλος».

Η ανηθικότητα και η ανομία δεν αθροίζονται. Είναι ποιοτικά χαρακτηριστικά και όχι ποσοτικά. Άρα ο «μικρός» φοροφυγάς είναι εν δυνάμει και μεγάλος. Αυτός που έχει σκοτώσει, είναι δολοφόνος είτε έχει σκοτώσει έναν, είτε χίλιους ανθρώπους. Οι συνέπειες είναι πολλαπλάσιες, αλλά η ανηθικότητα παραμένει σταθερή. Αυτός που κάνει μία μικρή παρανομία επειδή κρίνει ότι στο τέλος θα τη βγάλει καθαρή, εν δυνάμει όταν και εάν αποκτήσει μεγαλύτερη εξουσία, θα προβεί σε μεγαλύτερη παρανομία. Διότι ζει σε μία συγκεκριμένη κοινωνία με συγκεκριμένα ηθικά ή νομικά πρότυπα. Πρότυπα που θέτουν τα ίδια μέλη της κοινωνίας και όχι κάποια γενική και αόριστη σκοτεινή δύναμη (αν θέλουμε να μιλάμε για ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους και όχι άβουλα και ανεγκέφαλα πιόνια ενός συγκεκριμένου δόγματος - θέση που ευχαρίστως υιοθετούν δογματικές ιδεολογίες).

Άρα σε μία κοινωνία που η παραβατικότητα, η αγένεια, η ανηθικότητα, ο ατομικισμός και η ιδιώτευση διέπουν ανομοιογενώς όλα τα κοινωνικά στρώματα, είναι δύσκολο για κάποιον να εγγυηθεί ότι ο ένοχος είναι ένας και συγκεκριμένος. Είναι δύσκολο να διαχωρίσεις τον τίμιο και νομοταγή μεροκαματιάρη από το συνάδελφό του που έχει και μια-δυο άκρες παραπάνω για να βγάζει και μερικά μαύρα εισοδήματα. Είναι δύσκολο έως αδύνατο να εγγυηθείς ότι ο τύπος που ψάχνει γνωστό στην Τροχαία για να του σβήσει μία κλήση των 40 ευρώ, δεν θα έψαχνε γνωστούς στο δικαστικό σώμα και στην όποια κυβέρνηση για να παραγραφεί ένα πρόστιμο των 400.000 ευρώ εάν ποτέ γινόταν πλούσιος και είχε «θέματα».

Υπάρχουν δυτικές χώρες με μεγαλύτερες κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες. Η διαφορά, όμως, είναι ότι η παρανομία και η ανηθικότητα διώκονται είτε θεσμικά, είτε πολιτισμικά. Εδώ πάλι, το έχουμε κρυφό καμάρι, και τέτοια στοιχεία στην ουσία συνθέτουν το νεοελληνικό όνειρο που δεν είναι τίποτα άλλο από μία σύγχρονη έκφραση του «κοτζαμπασηδισμού». Και δυστυχώς οι πολλές εξαιρέσεις, που επίσης διέπουν όλα τα κοινωνικά στρώματα, δεν αρκούν για να περιθωριοποιήσουν όλη αυτή την ανηθικότητα και παρανομία. Εν τέλει, εκεί εδράζει η γενικότερη σύγχυση στην προσπάθειά μας να βρούμε εχθρούς και φίλους, όπου προβλήματα θεσμικά προσπαθούμε να τα ανάγουμε σε ταξικά.


Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

Intermission #70 (Πάτος edition)

Κράτος που συλλαμβάνει "Παστίτσιους" και αφήνει ανενόχλητους τύπους σαν τους παρακάτω δεν έχει καμία θέση, όχι μόνο στην ευρωπαϊκή οικογένεια, αλλά σε ολόκληρο τον δημοκρατικό κόσμο. Κράτος ξεφτιλισμένο, κράτος ξοφλημένο.


----------


Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012

Νάτη πάλι η λύση

Την Τρίτη θα επισκεφτεί τη χώρα μας η Άνγκελα Μέρκελ.

Πραγματοποιηθεί δεν πραγματοποιηθεί τελικά η επίσκεψη, η σχετική αναμπουμπούλα έχει ήδη αρχίσει τόσο στα social media όσο και στα ΜΜΕ.

Την Τρίτη συμβαίνει κάτι μαγικό. Μία ολόκληρη κοινωνία («λαός» αριστεριστί), αισθάνεται πως έρχεται στη χώρα μας η πηγή των προβλημάτων της, και δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί αυτή την ένταση.

Από τώρα και μέχρι και την Τρίτη, θα γίνουμε μάρτυρες μίας ευρύτερης υστερίας που δεν θα ξέρεις από πού να την πιάσεις. Θα δεις ωρυόμενους Τράγκες, Παπαδάκηδες, Καμμένους, Λαζόπουλους, Γκλέτσους, Τσίπρες και τους «απλούς πολίτες». Θα δεις φαντασμένους ταλιμπάν του ακραίου νεοφιλελευθερισμού να μιλάνε για τον «Μεσσία». Θα δεις το timeline στο twitter σου να πιάνει φωτιά από σχόλια˙ άλλα κλισέ, άλλα αστεία, άλλα οργισμένα. Θα δεις γραφικές ανοησίες με σβάστικες, κρεμάλες και στρατιωτικά τανκς. Σεξιστικά «αστειάκια» και βρισιές στα καφενεία και μούντζες μπροστά από τις τηλεοράσεις. Αυτά και πολλά άλλα. Αν επιλέξεις να παρακολουθείς τις σχετικές εξελίξεις, οι αισθήσεις σου σε ησυχία δε θα σε αφήσουν.

Θα δεις τον Έλληνα να κοιτάζεται στον καθρέφτη για άλλη μία φορά και να μην μπορεί να διακρίνει το ίδιο του το πρόσωπο. Θα βλέπει τον «φταίχτη» ή το ακανόνιστο είδωλο… την ενασχόληση για αυτή την εβδομάδα που μπορεί να του δώσει το κατάλληλο άλλοθι. Όχι μόνο για την οικονομική του κατάσταση, αλλά για όλα.

Για λίγο θα ξεχαστεί η Χρυσή Αυγή, το σμπαραλιασμένο πολιτικό σύστημα, οι πολιτικάντηδες που με νύχια και με δόντια προσπαθούν να διατηρήσουν το πελατολόγιό τους μετακυλώντας περισσότερους φόρους σε όλους τους υπόλοιπους. Θα ξεχαστεί η ανικανότητα του Κράτους να εφαρμόσει νόμους και θεσμούς, να περικόψει δαπάνες στοχευμένα και όχι οριζόντια, να προωθήσει την ανάπτυξη και την επιχειρηματικότητα. Θα ξεχαστούν, δηλαδή, τα προβλήματα που μόνοι μας δημιουργούμε και μόνοι μας αναγκαζόμαστε να καταπιούμε. Επειδή μας δίνεται και πάλι η ευκαιρία να επιδοθούμε στο αγαπημένο μας άθλημα της επίρριψης ευθυνών από εδώ και από εκεί. Πόσο μάλλον όταν το «από εδώ και από εκεί» συγκεντρώνεται σε ένα μόνο πρόσωπο. Νάτη πάλι η λύση. Πανεύκολη.

Αν κάποιος ιστορικός ή κοινωνιολόγος του μέλλοντος ήθελε την καλύτερη περιγραφή της κοινωνίας που κατοικεί σε αυτή τη χώρα στις αρχές του 21ου αιώνα, αυτή την Τρίτη θα του έδειχνα.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...