Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Μπορείς να σκάσεις για λίγο, παρακαλώ;

Τα ξημερώματα που ανακοινώθηκαν οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής και οι σχετικοί όροι, η αριστεροδεξιά «ιντελιτζένσια» αφήνιασε. Πριν καν η Ευρώπη, ο υπόλοιπος κόσμος, οι τραπεζικοί κύκλοι, οι οικονομικοί αναλυτές, οι πολιτικοί επιστήμονες, οι ειδικοί διεθνών σχέσεων προλάβουν να βγάλουν ένα-δυο στοιχειώδη συμπεράσματα για το «κούρεμα», οι απανταχού αριστεροδεξιοί Ελληναράδες είχαν βγάλει ήδη το πόρισμα, τα νούμερα, τα συμπεράσματα και μας τα έτριβαν για ώρες στα μούτρα μας. Με κεφαλαία γράμματα, με βίντεο από τη γερμανική κατοχή και με το γνωστό πάθος, την ημιμάθεια και την κατινιά που εδώ και δύο χρόνια έχει μολύνει τον δημόσιο λόγο. Άλλοι έβριζαν και άλλοι πανηγύριζαν λες και έληξε κάποιο ματς με τελικό σκορ.

Άλλωστε, δυο χρόνια τώρα δεν κάνουμε και τίποτα άλλο. Βρίζουμε ή πανηγυρίζουμε σύμφωνα με το πώς αποκωδικοποιούμε ένα σύνθετο και δυναμικό γεγονός στην μονοδιάστατη αντίληψή μας. Έχουμε μάθει πως για όλα φταίει ο Γιωργάκης, και το ΔΝΤ. Τέλος. Πριν τον Γιωργάκη όλα ήταν ρόδινα, και το αύριο είναι ένας γκρεμός, άρα τι πιο βολικό από το να καθόμαστε να γκρινιάζουμε βουτηγμένοι στον ωκεανό της μιζέριας μας; Οι πολιτικοί φταίνε για το πριν, οι πολιτικοί θα φταίνε και για το αδιέξοδο. Το μόνο που απομένει είναι να καθόμαστε δέκα ώρες την ημέρα στο διαδίκτυο και μέσω emails και κοινωνικών δικτύων, να διαφωνούμε, να βγάζουμε το άχτι μας βρίζοντας, διαδίδοντας θεωρίες συνομωσίας, φορτώνοντας με απόψεις που χαϊδεύουν τα αφτιά μας και περιμένοντας το μάννα εξ ουρανού που θα μας επιστρέψει το δικαίωμα στα διακοποδάνεια.

Κάθε σημαντικό γεγονός, το κοιτάμε με καχυποψία, και αντί να εστιάζουμε στο γεγονός, περιμένουμε κάποια ατάκα από τον τάδε ή τον δείνα για να κουτσομπολέψουμε χαιρέκακα σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο. Πας στο γραφείο και το mailbox είναι γεμάτο chain mails με τον Γιωργάκη κρεμασμένο, τον Αντωνάκη με πιπίλα, τον Αλέξη έτσι, την Αλέκα αλλιώς και φυσικά την πιο πρόσφατη πρόβλεψη για την ημερομηνία χρεοκοπίας ή εκλογών. «Διαδώστε» αυτό, και «σοκαριστείτε» με το άλλο. Ότι κατεβάσει το κούφιο κεφάλι του κάθε Λωλοστεφανή, σκάει σαν μία σπουδαία δράση που θα γκρεμίσει το κατεστημένο και ως δια μαγείας θα εμφανίσει την λύση που δεν έχει σκεφτεί κανένας άλλος έως τώρα. «Την τάδε εβδομάδα δεν αγοράζουμε τίποτα», «την τάδε ημέρα σβήνουμε τα φώτα για να χρεοκοπήσει η ΔΕΗ», την επέτειο του «ΟΧΙ», κάνουμε πορεία μαζί με την μαθητιώσσα νεολαία. Οδηγίες για παντός τύπου σαμποτάζ εναντίον του Κράτους και της υπόλοιπης κοινωνίας που κάποιοι έκριναν ότι δεν μιζεριάζει και δεν παθιάζεται αρκετά. Βιντεάκια του Λαζόπουλου, του Τράγκα, και ποτ πουρί debtocracy – Άνθιμου – ακροδεξιών κωλοφυλλάδων και αριστερίστικων εξυπνακηδισμών, συνθέτουν πλέον τον καθημερινό σκουπιδότοπο της διαδικτυακής επικοινωνίας αλλά και των υπόλοιπων μέσων.

Οι πάλαι πότε αξιοσέβαστες εφημερίδες, ξεπέφτουν σε εσκεμμένα ψεύδη και συναισθηματισμούς για να συσπειρώσουν προς τι; Κάποια θετική δράση; Όχι. Σήμερα η μιζέρια, η τρομολαγνία και η απελπισία πουλάνε περισσότερο και από όσο πούλαγε ο υπερπατριωτισμός στις ΗΠΑ μετά την 9/11. Τα περισσότερα ΜΜΕ το γνωρίζουν και κάνουν το κομμάτι τους. Φαίνεται ότι το κάνουν μια χαρά.

Δύο χρόνια τώρα, κολλήσαμε στα στάδια της άρνησης και της οργής και ξεχάσαμε τα υπόλοιπα. Αυτά δηλαδή που επί του πρακτέου μπορούν να σημειώσουν κάποια πρόοδο ή να παράγουν έργο. Ο Φώτης Γεωργελές χρησιμοποιεί μία ωραία ορολογία. Αραιά πυκνά, μιλάει για τις «δυνάμεις της ακινησίας». Δεν έχει άδικο. Η ευκινησία, η πορεία προς τα κάπου περιλαμβάνει οπωσδήποτε έστω και μία μικρή πρέζα αισιοδοξίας, μαζί με ενέργεια για δημιουργία και ξεκόλλημα. Η προσήλωση στην μιζέρια εκτός από τον μίζερο, δεν ωφελεί ούτε τον περίγυρό του.

Σκάσε για λίγο. Ενημερώσου πιο σφαιρικά. Δες τι γίνεται δίπλα και παραδίπλα. Δες ποια είναι τα συγκρουόμενα συμφέροντα, και κυρίως άσε για λίγο την μοιρολατρία στο πρόσωπο των πολιτικών. Και αυτοί άλλωστε καθρέφτης της κοινωνίας είναι και τίποτα σπουδαιότερο. Δες πώς βοήθησες εσύ τον εαυτό σου και την κοινωνία σου σήμερα και αν σου μείνει χρόνος ασχολείσαι και με το πώς το έκαναν οι πολιτικοί. Όχι το αντίστροφο. Οι ικανοί πολιτικοί θα προκύψουν από μία υπεύθυνη κοινωνία. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Αν έχεις δουλειά, γίνε πιο παραγωγικός στη δουλειά σου, και βοήθα με κάθε τρόπο προσπάθειες κοινωνικής αλληλεγγύης. Αν δεν έχεις δουλειά, συνέχισε την προσπάθεια, δημιούργησε κάτι, δικτυώσου. Από την ακινησία και τη μιζέρια δεν μπορεί ποτέ να εμφανιστεί κάτι. Που να χτυπιέσαι και που να βρίζεις από το πρωί μέχρι το βράδυ, δεν δημιουργείς καμία θετική προϋπόθεση. Από την αισιοδοξία και τη δράση, ενδεχομένως και να πυροδοτήσεις κάτι. 


Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Κάτω τα ξερά σου από τα βλαστοκύτταρά μου!


Πολλές φορές, ψάχνουμε τρόπους να περιγράψουμε τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, με όρους ιδεολογικούς ή προσεγγιστικούς. Εγώ προσωπικά, προτιμώ τους πρακτικούς. Αυτούς δηλαδή που μιλάνε με γεγονότα και πράξεις, που φαίνονται στην καθημερινότητα και όχι μόνο στα δοκίμια. Ένα καλό τέτοιο παράδειγμα είναι η κατάσταση με τις τράπεζες βλαστοκυττάρων.

Ως γνωστόν, πολλοί γονείς, έναντι κάποιου κόστους, επιλέγουν να φυλάξουν τα βλαστοκύτταρα του νεογέννητού τους σε κάποια ιδιωτική τράπεζα, ώστε αν κάποια στιγμή υπάρξει η ανάγκη να τα χρησιμοποιήσει το παιδί τους ή η οικογένειά τους να είναι διαθέσιμα ΜΟΝΟ για αυτούς. Ταυτόχρονα υπάρχει η ελληνική τράπεζα ομφαλοπλακουντιακού αίματος της Ακαδημίας Αθηνών η οποία κάνει την ίδια δουλειά δωρεάν. Η διαφορά είναι ότι η τράπεζα της Ακαδημίας Αθηνών είναι δημόσια, πράγμα που σημαίνει ότι οι μονάδες αίματος είναι διαθέσιμες για οποιονδήποτε τις χρειαστεί και εκτός της οικογένειας που έκανε τη δωρεά.

Πρόσφατα ανακάλυψα τα εξής στοιχεία:
- Στην Ελλάδα λειτουργούν οι περισσότερες ιδιωτικές τράπεζες φύλαξης ομφαλοπλακουντιακού αίματος παγκοσμίως. Για την ακρίβεια, το 20% όλων των τραπεζών του κόσμου βρίσκεται εδώ!
- Υπολογίζεται ότι οι μονάδες που φυλάσσονται συνολικά στις ιδιωτικές τράπεζες ξεπερνούν τις 20.000 ενώ στην δημόσια τράπεζα ο αριθμός αυτός φτάνει μετά βίας τις 2.000.
- Υπολογίζεται επίσης ότι αν η δημόσια τράπεζα έφτανε σε ένα σταθερό αποθεματικό περίπου 10.000 μονάδων, σχεδόν ολόκληρος ο πληθυσμός της χώρας θα είχε εγγυημένο μόσχευμα βλαστοκυττάρων σε περίπτωση ανάγκης.
- Στην Γαλλία και την Ιταλία, η λειτουργία ιδιωτικών τραπεζών απαγορεύεται, καθώς θεωρείται ανήθικη και αντιδεοντολογική η φύλαξη ομφαλοπλακουντιακού αίματος μόνο για προσωπική χρήση και όχι για πανανθρώπινη.

Όπως, λοιπόν είχα γράψει και παλιότερα, εάν δεν δω δραστικές αλλαγές στην καθημερινότητα της νεοελληνικής ζωής, και κυρίως στα μικρά και κατά πολλούς ανούσια πράγματα, δεν πείθομαι από κανέναν «επαναστάτη» για την υποβόσκουσα αλληλεγγύη των Ελλήνων που απλά καταπιέζεται από το «σύστημα». Είμαι ένθερμος υποστηρικτής της προσωπικής ευθύνης με συγκεκριμένες πράξεις, και όχι της βολικής αποποίησης ευθυνών στο όνομα ενός αόριστου συστήματος.


Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Παιδική χαρά σαλεμένων


Παρατηρώντας μία πολυπληθή παιδική χαρά, ένας ενήλικας δε βγάζει και πολύ νόημα. Πολλά παιδάκια, σε άτακτη σειρά, και το καθένα να απασχολείται με ότι του τράβηξε την προσοχή το τελευταίο λεπτό. Κάποια κάνουν παρέα για λίγο, άλλα παίζουν μόνα τους, στιγμιαία γίνεται μία συνεννόηση για το ποιος θα ανέβει πρώτος στην τσουλήθρα, μετά μπορεί να φύγει και κάποιο σπρώξιμο, καμιά σαβούρδα. Αν κάποια στιγμή, μέσα από αυτό το άναρχο μπουλούκι, βγει ένα παιδάκι κλαίγοντας με αίματα στο πόδι, δεν θα κάτσει κανείς να φτιάξει ολόκληρη γνωμάτευση για τα αίτια του τραυματισμού. Παιδάκι ήταν, σε παιδική χαρά, λογικό είναι να χτυπήσει κάπου ή με κάποια αδέξια κίνηση να χτυπηθεί από κάποιο άλλο παιδάκι. Σε κάθε περίπτωση, ο μικρόκοσμος της παιδικής χαράς προσφέρεται μόνο για εσωτερική κατανάλωση.

Κάπως έτσι, κατέληξαν και οι διαδηλώσεις στην Ελλάδα. Μέσω ακραίων και αμετάκλητων ιδεολογιών, άνευ λογικής, ένα τσούρμο κουκουλοφόρων μπαχαλάκηδων, Ελληναράδων Αριστερών, και ένστολων φασιστοειδών, έχει καταφέρει να απαξιώσει οποιαδήποτε κοινωνική δυναμική εκφράζεται στους δρόμους, μετατρέποντας κάθε διαδήλωση σε παιδική χαρά. Και τα όποια δίκαια ή άδικα κοινωνικά αιτήματα, τελικά καπελώνονται από ένα παιχνίδι εσωτερικής κατανάλωσης, που αναπτύσσεται ανάμεσα στην αστυνομία, τον αντιεξουσιαστικό χώρο και την Αριστερά που στην τελική δεν αφορά κανέναν, με τον ίδιο τρόπο που δεν αφορά κανέναν αν ο Μπάμπης ο Σουγιάς έχωσε μπουκέτο στον Στάθη τον Ντουλάπα στην κερκίδα στο χθεσινό ματς του Αστέρα Άνω Ραχούλας.

Η χθεσινή αντίδραση στον θάνατο ενός ανθρώπου ήταν η πιο χαρακτηριστική. Πάνω από ένα πτώμα έπεσαν διαφόρων ειδών μετέχοντες «ιδεολόγοι» για να υπερασπιστούν τη δική τους πλευρά. Και αυτή τη φορά δεν ήταν μόνο μία μύγα που μυγιάστηκε, αλλά ένα σωρό πολιτικοί χώροι. Το χειρότερο όμως, κατά τη γνώμη μου, ήταν ότι κανένας από όλους αυτούς τους παθιασμένους «αγωνιστές» δεν άρθρωσε το αυτονόητο. Ότι, δηλαδή, σε έναν πολυπληθή χώρο που σκάνε δακρυγόνα και μολότοφ, όπου τα σπασμένα μάρμαρα πέφτουν βροχή και που η ένταση είναι διάχυτη παντού, φυσικά και θα υπήρχε νεκρός αργά ή γρήγορα. Για την ακρίβεια είναι θαύμα που δεν υπάρχει νεκρός σε κάθε μαζική διαδήλωση.

Αντ’ αυτού ακούμε την κλασσική πιπίλα περί προβοκατόρων, ταγμένων καθεστωτικών Κνιτών και ένα κάρο παπαρολογίες που δεν αφορούν κανέναν. Πάρτε το χαμπάρι. Το τι έγινε στο Πολυτεχνείο το ’95, ποιες είναι οι συνιστώσες του αντιεξουσιαστικού χώρου, τί είναι το ΚΝΑΤ, τα περί προδοσίας της ΚΝΕ και οι μετεφηβικές εξάψεις κάποιων πιτσιρικάδων ή κάποιων τελειωμένων και αποτυχημένων σαραντάρηδων που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο με μολότοφ και κρεμάλες δεν αφορούν κανέναν, πέρα από τον μικρόκοσμο της παιδικής χαράς. Το μοντέλο «έχω προβλήματα, οπότε θα τα κάνω όλα μπουρδέλο μπας και ως δια μαγείας εμφανιστεί ένας όμορφος και μαγικός κόσμος» είναι ξεπερασμένο εδώ και αιώνες από τη συντριπτική πλειοψηφία κάθε πολιτισμένης κοινωνίας και κάθε υγιώς σκεπτόμενου ανθρώπου.

Και επειδή τον γνωρίζω μια χαρά το συγκεκριμένο χώρο (τον έχω ζήσει από μέσα γύρω στα έξι χρόνια) μπορώ να καταλάβω το μέγεθος της παπαρολογίας όταν όλα τα μπάχαλα φορτώνονται εξ ολοκλήρου σε προβοκάτορες. Διότι, όταν γεμίζεις τα Εξάρχεια με τσιτάτα και βίαια συνθήματα, όταν γουρλώνουν τα μάτια σου κοιτάζοντας «ηρωικές» φωτογραφίες από επεισόδια, όταν εκστασιάζεσαι στην ένταση μίας βίαιης σύγκρουσης στους δρόμους, όταν κάθε στιγμή βαυκαλίζεσαι με τσιτάτα συνθήματα περί βίας, δολοφόνων κλπ, φυσικό είναι κάποια στιγμή να σου λασκάρει η βίδα και να τη ρίξεις την πέτρα. Και αν εσύ έχεις την ψυχραιμία να παραμένεις πιστός στο ιδεολογικό κομμάτι της αναρχικής ή κομμουνιστικής θεώρησης των πραγμάτων εκτός βίας, ο πιτσιρικάς δίπλα σου που είναι σαλεμένος για διάφορους λόγους δεν έχει καμία ψυχραιμία και περιμένει πως και πως την επόμενη διαδήλωση για να εκστασιαστεί με την αδρεναλίνη του.

Στην τελική, κάθε πολιτικός χώρος οφείλει να εξιλεώνεται μέσω της αυτοκάθαρσης. Στην προβοκάτσια, την ευθύνη ξεκαθαρίσματος την έχει το θύμα της προβοκάτσιας και όχι ο, ούτως ή άλλως κακοπροαίρετος, προβοκάτορας. Οποιοσδήποτε πολιτικός ή ιδεολογικός χώρος, οφείλει πρώτα να κάνει την αυτοκριτική του, και εφόσον καταλήξει στις αρχές που θέλει να εκπροσωπεί, να διατηρήσει ξεκάθαρη θέση. Ατάκες του στυλ «καταδικάζουμε την τάδε βία, αλλά επαινούμε την δείνα βία», όχι μόνο δεν βγάζουν κάποιο νόημα, αλλά αποτελούν και πεδίο δόξης λαμπρό για κάθε είδους προβοκάτορα ή μέσο προπαγάνδας.


Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Αλληλεγγύη στην ισοπέδωση


Το σύνθημα «η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας» αποτελεί μία από τις πιο γνωστές φράσεις στον ευρύτερο αριστερό και αντιεξουσιαστικό χώρο. Φυσικά, δεν υπάρχει κάτι μεμπτό σε αυτό και σίγουρα εκφράζει μία μεγάλη αλήθεια όταν μιλάμε για ανθρώπινους δεσμούς και κοινωνίες. Η αλληλεγγύη είναι και πρέπει να είναι το βασικό συνδετικό στοιχείο των ανθρώπων μέσα σε μία κοινωνία. Και αλλοίμονο σε όποιον νομίζει ότι μπορεί να επιβιώσει χωρίς μία στοιχειώδη κοινωνική αλληλεγγύη στον κύκλο που ζει.

Τα προβλήματα ξεκινάνε, όμως, όταν αυτή η αλληλεγγύη μετατρέπεται ξαφνικά σε επιτακτική πολιτική, ακόμα και δια της βίας, με οποιοδήποτε τίμημα, για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένους στόχους πέρα από την καθεαυτό φύση της ανθρώπινης αλληλεγγύης. Μέσα από την εμμονή της «αγανάκτησης», η αλληλεγγύη μετατράπηκε σε αδιαπραγμάτευτο κανόνα που ή τον έχεις ή δεν τον έχεις. Ή είσαι αλληλέγγυος άνθρωπος και στηρίζεις κάθε μορφή απεργίας, κοινωνικής αντίστασης και των παρελκόμενων, ή είσαι «εαυτούλης» και εγωιστής. Ή ο εχθρός μας είναι κοινός, ή εσύ είσαι ο εχθρός. Ή είσαι μαζί μας, ή εναντίον μας. Δίπολα, τα οποία στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκαν με μεγάλη επιτυχία από δόγματα όπως ο χριστιανισμός, ο φασισμός και λοιπά ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Μέσα σε αυτό το δίπολο του παραλογισμού, δεν είναι πλέον λίγοι αυτοί που στηρίζουν την απεργία της ΠΟΕ-ΟΤΑ και για χάρη κάποιας ιδεατής και ανύπαρκτης αλληλεγγύης βάζουν την πραγματικότητα της δημόσιας υγείας σε δεύτερη μοίρα. Ενδεχομένως να φαντασιώνονται και την ημέρα που όλη η Ελλάδα θα πνιγεί στο σκουπίδι σηματοδοτώντας το  μέγεθος της «αλληλεγγύης» τους. Δεν είναι λίγοι αυτοί που ενώ γνωρίζουν την συμβολή του κακώς νοούμενου συνδικαλισμού στην οικονομική κρίση και την διαπλοκή, «κάνουν τη λογική τους πέτρα» και επιλέγουν να στηρίξουν τον σαπισμένο πατριωτισμό και την θεατρική «αλληλεγγύη» του κ. Φωτόπουλου. Δεν είναι λίγοι αυτοί που πάνω στη λύσσα τους να γκρεμιστεί οτιδήποτε προσπαθεί να εποικοδομηθεί στη χώρα, δηλώνουν αλληλέγγυοι σε οποιαδήποτε καταστροφική δύναμη καταφέρει την εν λόγω κατεδάφιση.

Όταν ξεκινούσαν οι πρώτες συγκεντρώσεις στην Πλατεία Συντάγματος από τους «αγανακτισμένους», είχα εκφράσει κάποιες ανησυχίες σχετικά με τη σύσταση του μείγματος. Ενδεχομένως, συνεπαρμένος από την άγνωστη πορεία που θα είχε το εν λόγω κίνημα και την όποια ελπίδα μπορούσε να δημιουργήσει, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι σήμερα η «κοινωνική αλληλεγγύη» θα αποκτούσε τόσο σκληρό και μονόχνοτο πρόσωπο. Δεν φανταζόμουν πως ένα ιδεώδες μπορούσε να υπερισχύσει τόσο πολύ και, με κλειστά τα μάτια απέναντι στην πραγματικότητα, θα αποτελούσε δύναμη καταστροφής και όχι δημιουργίας.

Ξέρεις ποια είναι πραγματική αλληλεγγύη; Αυτή που στοχεύει σε πραγματικά αδύναμους ανθρώπους ή κοινωνικές τάξεις και αφήνει απ’ έξω ότι τους διαβάλλει. Αυτή που μπορεί να διαχωρίσει τον εργατικό και τίμιο δημόσιο υπάλληλο που δεν τα βγάζει πέρα, από το συνδικαλιστικό λαμόγιο που τόσα χρόνια ζούσε εις βάρος του Κράτους χωρίς να έχει εργαστεί ούτε μία ώρα. Αυτή που δεν ανέχεται φράσεις όπως: «θα χυθεί αίμα», «θα τον λιώσω» και «δεν θα πεθάνουμε μόνοι μας, θα πάρουμε και άλλους μαζί μας», ανάμεσα στους κόλπους της. Αυτή που βοηθάει ανθρώπους σε διάφορες περιπτώσεις μέσα στην καθημερινότητα χωρίς να διαφημίζεται με μεγάλα κόκκινα γράμματα και μαυροκόκκινα λάβαρα. Εν τέλει αυτή που λειτουργεί για το κοινό καλό και όχι για μεμονωμένα συμφέροντα, πόσο μάλλον αυτών των συμφερόντων που έχουν πλήξει διαχρονικά την κοινωνία μας.

Θα σταθώ αλληλέγγυος (θα κατέβω και στους δρόμους, πρώτη γραμμή) δίπλα στο συνδικάτο ή την κοινωνική ομάδα που πρώτα θα εξορίσει από τους κόλπους της τα δικά της λαμόγια και μετά θα διεκδικήσει ότι έχει να διεκδικήσει. Οι τσαρλατάνοι που στο όνομα της αλληλεγγύης φοράνε δέκα μάσκες ελπίζοντας πως θα τη βγάλουν καθαρή, επειδή θέτουν σε μένα και στην υπόλοιπη κοινωνία ολοκληρωτικά και εκβιαστικά διλήμματα, δεν με αφορούν˙ είτε είναι πολιτικοί, είτε πολίτες, είτε ένθερμοι «επαναστάτες».


Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Στον πάτο θα στήσουμε πανηγύρι


Φαίνεται πως έχουμε εξοικειωθεί πλέον με την εικόνα του γνωστού βυθιζόμενου καραβιού. Ο καπετάνιος το έριξε στο παγόβουνο, το πλήρωμα κάθεται και κοιτάει σαν χαζό, και οι επιβάτες χοροπηδάνε πάνω του με δύναμη για να το βουλιάξουν μια ώρα αρχύτερα. «Όλοι μαζί, η Ελλάδα μπορεί!», που λέει και το σλόγκαν γνωστού τηλεοπτικού σταθμού.

Υπάρχει ένας βασικός λόγος που η Ελλάδα τελικά δεν θα τα καταφέρει. Και αυτός δεν είναι ούτε τα Ελωχίμ, ούτε οι διάφοροι «βολικοί» εξωτερικοί παράγοντες. Απλά κανείς πλέον δεν έχει διάθεση να καταφέρει η χώρα κάτι. Υπάρχει μόνο η διάθεση να σωθεί το τομάρι του καθενός χωριστά. Αυτό που ισχύει εδώ και πολλές δεκαετίες σε αυτή τη χώρα ακόμα και σε περιόδους ευημερίας, με τα πρώτα δύσκολα ξαναβγήκε στην επιφάνεια πιο βίαια και με πιο ειλικρινές πρόσωπο. 

Τσαμπουκάδες, ψέματα, καταλήψεις, σκουπίδια παντού, ακινησία. Αυτό είναι το ειλικρινές πρόσωπο της Ελλάδας. Αυτό που τόσα χρόνια έκρυβε περίτεχνα κάτω από το χαλάκι αντί να το πετάξει στα σκουπίδια. Το κακομαθημένο παιδί που αρνείται να μεγαλώσει. Αρνείται να σταθεί στα πόδια μόνο του χωρίς τη μαμά ή το Κράτος-πατερούλη. Η συμπεριφορά «αφού μου κόβεις το κοκό, κι εγώ θα κρατάω την αναπνοή μου μέχρι να μου το δώσεις». Ή ακόμα χειρότερα, «αφού μου κόβεις το κοκό, κι εγώ δεν θα κάνω σωστά τη δουλειά μου» (ειπώθηκε από καθηγητές σχολείων). Το παιδί που προκειμένου να περάσει το δικό του θα επινοήσει θεωρίες συνωμοσίας, θα πει ψέματα, θα επενδύσει στον συναισθηματισμό, την κακομοιριά και τη μιζέρια. Ένα ολόκληρο σύστημα ήθους και αξιών στημένο πάνω σε ένα-δυο επιδόματα. Τίποτα παραπάνω. Καμία υπέρβαση, καμία προσπάθεια.

Οι ελάχιστες μειοψηφίες που ακόμα και σε αυτό το περιβάλλον προσπαθούν να εργαστούν για το κοινό καλό, απογοητεύονται. Τρέχουν σε Open Days της Αυστραλίας, καταχωρούν χιλιάδες βιογραφικά σε ξένα portals, θέλουν απλά να φύγουν από δω. Είναι σχεδόν αδύνατο πλέον να κάνεις συζητήσεις. Αυτομάτως κατατάσσεσαι σε ένα από τα δεκάδες διαφορετικά ιδεολογικά στρατόπεδα που στήθηκαν πρόχειρα μέσα σε μία νύχτα, υπό το γλυκό άκουσμα κάποιας θεωρίας συνωμοσίας ή κάποιας βολικής «πραγματικότητας». Άντε να κάνεις διάλογο μετά. Άντε να μη νιώθεις πως δεν ανήκεις σε μία συνεχώς μειούμενη μειοψηφία. 

Στα μέσα της δεκαετίας του ’70, η Δανία (του Βορρά) είχε εισέλθει σε έναν φαύλο κύκλο παρομοίων προβλημάτων. Εκτροχιασμό δημοσιονομικού ελλείμματος, ανεργίας, συνεχούς υποβάθμισης της απόδοσης κρατικών ομολόγων κλπ. Μέσα σε τρία χρόνια κατάφερε με εντυπωσιακό τρόπο να αναστρέψει την κατιούσα. Όχι μόνον επειδή υπήρχε κυβέρνηση με συγκεκριμένους στόχους και όραμα, αλλά επειδή πολύ σύντομα και η κοινωνία ασπάστηκε και ακολούθησε κοινούς στόχους και οράματα, για το κοινό καλό. Το ίδιο κοινό όραμα που «ανέστησε» την ισοπεδωμένη Γερμανία μετά από δύο Παγκόσμιους Πολέμους, και αυτό που έχει λειτουργήσει συλλογικά σε άλλα ανεπτυγμένα κράτη.

Εδώ, αφού επιταχύνουμε τη βύθιση του καραβιού, μόλις φτάσουμε στο βυθό, θα στήσουμε και ένα άγαλμα στο Νίκο Φωτόπουλο για την εξαιρετική του κοινωνική αλληλεγγύη. Μετά, θα διακοσμήσουμε όλους τους δρόμους με σκουπίδια εις μνήμην της μεγάλης μαγκιάς που επέδειξαν οι εργαζόμενοι της ΠΟΕ-ΟΤΑ και ξεγέλασαν το νόμο. Και φυσικά, στο ψηλότερο σημείο θα σκαλίσουμε τις φάτσες των σημερινών πολιτικών αρχηγών των πέντε κοινοβουλευτικών κομμάτων, κατά τα πρότυπα του Mount Rushmore. Και αφού οχυρωθούμε ο καθένας στο καβούκι του, θα κρατάμε από μία καραμπίνα για να επιβάλλουμε τον δικό μας νόμο ο οποίος ξέρουμε πως είναι ο πιο δίκαιος και σωστός από κάθε άλλου κερατά.


Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Μιά Ωραία Πεταλούδα: Ανοιχτή Επιστολή-Κάλεσμα προς την ΦιλοΤροϊκανή Παράταξη


Εκτελώντας διατεταγμένη Υπηρεσία στο Καθεστώς της Τροικανής Χούντας απευθύνω βαρυσήμαντο πολιτικό μήνυμα με Ανοιχτή Επιστολή.

Πιστέ friend, άδολε subscriber, ταπεινέ follower, θαρραλέε commentator. Λαέ των Σόσιαλ Μύδια.

Είναι πλέον φανερό ότι σήμερα έχουν διαμορφωθεί οι εξής 3 Μεγάλες Παρατάξεις – Πολυκατοικίες στην Ελλάδα:
- αυτή του “Λεφτά Υπάρχουν” (ΝΔ_,ΚΚΕ, βαθύ ΠΑΣΟΚ)
- αυτή του “Λεφτά Δεν Υπάρχουν”  (ρηχό ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΔHΣY, Δράση,διάφοροι σκοτεινοί κύκλοι, ντόπια και ξένα κέντρα αποφάσεων) και
- αυτή του “Μια Ωραία Πεταλούδα” (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Ο-Π, ΛΑΟΣ, Χρυσή Αυγή, Άρμα, Σπίθα,   αγανακτισμένοι, αναρχικοί, μπάχαλοι)

Όλοι Εμείς οι  αγνοί φιλοτροϊκανοί, οι ξενόδουλοι, οι δωσίλογοι, τα παπαγαλάκια, οι ντόπιοι τοποτηρητές, οι πράκτορες,  τα δεκανίκια του καθεστώτος, οι γλύφτες των αφεντικών, οι έσχατοι προδότες, τα λαμόγια,  οι κερδοσκόποι, οι πλουτοκράτες (ντόποιοι και ξένοι), οι στυγνοί τεχνοκράτες, η ελίτ, οι μάνατζερς του κώλου, οι προιστάμενοι της πλάκας, τα golden boys, οι ατενίστας, οι πρόσκοποι, οι κηπουροί της εξουσίας, οι ιδεολόγοι της παρακμής, οι πουλημένοι διανοούμενοι, οι απολογητές της φασιστικής λαίλαπας, τα μέλη της λέσχης Bilderberg,  οι αμερικανοεβραίοι τραπεζίτες, οι μεγαλοεργολάβοι, οι ρομαντικοί ευρωλιγούρηδες, τα καθίκια, τα πρόβατα, οι ηλίθιοι, οι εύπιστοι, οι βαλτοί, οι σαδιστές,  οι μεροκαματιάρηδες ασφαλίτες, οι δειλοί και άτολμοι, οι ΠρετεντεροΜανδραβέληδες και ΜοσιαλοΧωμενίδηδες – με δυό λόγια οι υγιείς δυνάμεις των υπέρμαχων της κρατικής καταστολής και της κοινωνικής αναλγησίας –  πρέπει επιτέλους να παραμερίσουμε τις όποιες διαφορές Μας (απόπου κι αν προέρχονται) και να οργανωθούμε σε ένα πλειοψηφικό αντιλαϊκό Μέτωπο υπόγειας πάλης, δολοπλοκιών και ανατροπής της νομιμότητας.

Το καθήκον Μας ως προς τους ξένους Αφέντες μας είναι να συνταχθούμε ενωμένα, περήφανα και μίσθαρνα στη ΦιλοΜνημονιακή και Σοσιαλφιλελεύθερη Παράταξη του “Λεφτά Δεν Υπάρχουν”.  Απώτερος και ανομολόγητος στόχος Μας να είναι να καταπνίξουμε την ογκούμενη λαϊκή οργή και αγανάχτηση, όχι μόνο με την ωμή βία και την γκαιμπελική προπαγάνδα των καναλιών Μας – καλοδεχούμενες κι αυτές και πάντα χρειάζονται-, αλλά και με νομότυπα κυνοβουλευτικά μέσα.  Όσο βέβαια Μας ταλαιπωρούν ακόμα με τέτοιες διαδικασίες, που δεν τις έχουμε σε υπόληψη, αλλά ο Καιρός γάρ ΕγγύC – και αυτό είναι δέσμευση. Με αυτό το τρόπο Εμείς, αλλά και οι Προστάτες Μας, επιδιώκουμε να παρατείνουμε την Ξένη Κατοχή της Πατρίδας Μας, να θυμηθούμε (και ευχής έργον – να ζήσουμε αν αξιωθούμε) πράγματι άλλες εποχές και να εξυπηρετήσουμε δουλικά ξένα με τον λαό συμφέροντα.

Όλοι Μας οφείλουμε να εργαστούμε άοκνα και να καταστρώσουμε πραξικοπηματικό σχέδιο νεοφιλελεύθερου ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, αντισυνταγματικής δήμευσης της μικροιδιοκτησίας μέσω ληστρικών χαρατσιών και κεφαλικών φόρων, καταλεηλάτησης των λαϊκών εισοδημάτων, πλήρους διάλυσης των μικρομεσαίων, αφηνούς διωγμού των κοπριτών του δημοσίου, ανελέητων απολύσεων των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, εξαφάνισης της μικρομεσαίας αγροτιάς, εξόντωσης των μικροεπαγγελματιών και τελικής εξάντλησης της φοροδοτικής ικανότητας των απείθαρχων υπηκόων της κωλοχώρας αυτής.

Στα πλαίσια της κοινωνικής Μας αναισθησίας ιδιαίτερη πρόνοια πρέπει να δώσουμε στην δημιουργία (μέσω λαίλαπας αντεργατικών μέτρων και Αρμαγεδδώνα ταξικών και ανάλγητων “Μεταρρυθμίσεων”), μιας κοινωνίας ζούγκλας  που να Μας φέρει τουλάχιστον άλλα 100 χρόνια πίσω από το 1911 που βρισκόμαστε τώρα σε συνθήκες πραγματικής υπουδούλωσης και εξαθλίωσης. Και αυτό λόγω της πρωτοφανούς ατολμίας της Κυβέρνησης για μια πραγματική επιδρομή άδικων μέτρων ενάντια στον κωλολαό αυτό.

Πρέπει τέλος να επεξεργαστούμε τεχνικές πλήρους καταστροφής και αποδιάρθρωσης του κοινωνικού ιστού, κατεδάφισης των όποιων κουτσουρεμένων δικαιωμάτων υφίστανται ακόμα, καθώς και καλλιέργειας κοινωνικού αυτοματισμού μεταξύ ομάδων των ιθαγενών, έτσι ώστε με την καλλιέργεια εκβιαστικών και ξεδιάντροπων διλημμάτων να αφήνουν σαν ηλίθιοι (που είναι) να περνάει το δικό Μας, υπάκουα και αδιαμαρτύρητα.

Για την ονομασία της Παράταξής Μας θα γίνει (κατευθυνόμενη) ψηφοφορία μεταξύ των κάτωθι προτάσεων.  Προτείνετε ελεύθερα και Εσείς και άμα γουστάρω και Μου δώσετε και καμιά “δωρεά” – όχι για μένα, για την φουκαριάρα την Παράταξη – μπορεί να προωθήσω την πρότασή Σας.

- Λε.Δ.Υ  (ΛΕφτά Δεν Υπάρχουν)
- ΣΥ.ΡΙ.ΓΚΑ (ΣΥνασπισμός ΡΙζοσπαστών ΓΚΑουλάιτερ)
ή θα υπακούσουμε (και πάλι) , τυφλά (ως συνήθως) τις εντολές των Προστατών Μας.

Συγκρούονται σήμερα τα 3 στρατόπεδα της Αντίδρασης, της Προόδου (αυτοί της Προόδου είμαστε Εμείς – μην μπερδευτεί κανένας) και τα βλαμένα της Παιδικής Χαράς. Διάλεξε προσεκτικά τους συμμάχους Σου που θα εγγυηθούν την νίκη των Αφεντικών Μας και τον Ολοκληρωτικό Αφανισμό του διμέτωπου Οχτρού στον Νέο Εθνικό Τριχασμό.



Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Δύο χρόνια απραξίας


Πρόσφατα έκλεισαν δύο χρόνια από την αρχή της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και η πλειοψηφία του Τύπου, των ιστολογίων και γενικότερα των ΜΜΕ ασχολήθηκε με τον κλασσικό απολογισμό. Για μένα προσωπικά, ο συγκεκριμένος χρονικός προσδιορισμός δεν έχει κάποια σημασία. Σημασία δεν έχει τι χρώμα είναι η οποιαδήποτε κυβέρνηση, αλλά αν αυτό το χρώμα διαφοροποιείται με κάποιον τρόπο από τη γενικότερη γκριζίλα της μεταπολίτευσης (ας κρατήσουμε τη μαυρίλα ως χαρακτηρισμό για τα σκοτεινότερα χρόνια προ μεταπολίτευσης). Ή ακόμα καλύτερα, αν σε θέσεις ευθύνης βρέθηκαν έστω και για λίγο άτομα που δούλεψαν και παρήγαγαν έργο.

Τα δύο χρόνια ΠΑΣΟΚ, δεν σηματοδοτούν κάτι ιδιαίτερο πέρα από την απλή συνέχιση της ροής της νεοελληνικής ιστορίας. Η ίδια κυβερνητική ανικανότητα, η ίδια εγχώρια μιζέρια, η ίδια κρατική διαφθορά, η ίδια φοροδιαφυγή, τα ίδια λαμόγια διάχυτα σε πολιτικό και κοινωνικό σύστημα και προς έκπληξη των «επαναστατημένων νιάτων», τα ΜΑΤ βαράνε ακριβώς το ίδιο όπως βάραγαν και το ’85, και το ’95, και το 2003. Το ελληνικό Κράτος συνεχίζει ακριβώς στον ίδιο δρόμο, αγκαζέ με την κοινωνία της νεοελληνικής κουλτούρας, δηλαδή της αποποίησης ευθυνών, της έλλειψης αυτοκριτικής και της αδυναμίας αυτό-οργάνωσης.

Αυτό που διαφοροποίησε τα δύο χρόνια κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ από τα προηγούμενα χρόνια, ήταν η «καυτή πατάτα» της οικονομικής φούσκας που έσκασε στα χέρια της. Τίποτα παραπάνω. Οπότε, όταν ξαφνικά μέσα σε ένα ήδη διαλυμένο κράτος συμβαίνει ένα γεγονός που απαιτεί σοβαρότητα, υπευθυνότητα και πολλή δουλειά, λογικό είναι οι αντιδράσεις τόσο της πολιτικής όσο και της κοινωνίας να είναι άστοχες και πανικόβλητες. Με ποιον μαγικό και μεταφυσικό τρόπο, ένα αποτυχημένο σύστημα εν «καιρώ ειρήνης» θα μπορούσε ξαφνικά να ανταπεξέλθει εν καιρώ κρίσης; Ειδικά όταν ο πολιτικός κόσμος αντιδρά με όρους κομματικού λαϊκισμού προ δεκαετιών και η υπόλοιπη κοινωνία με όρους κακομαθημένου 5χρονου που του τέλειωσε το παγωτό και η μαμά δεν του παίρνει άλλο.

Με ή χωρίς χρεοκοπία, με ή χωρίς μνημόνιο και με ή χωρίς ΠΑΣΟΚ, έχουμε πολύ μεγάλο δρόμο ακόμα μπροστά μας ως χώρα. Πολλοί βλέπουν στη σημερινή κρίση, την επέλαση ενός κοινωνικού και οικονομικού χάους που θα μας στοιχειώσει για πολλά χρόνια ακόμα. Μία μειοψηφία, συνεχίζει και ελπίζει πως όλη αυτή η αναμπουμπούλα, η κοινωνική αστάθεια, η πατωμένη πολιτική και η γενικότερη αναταραχή, είναι απλά τα συμπτώματα ενός λαού που δεν του αρέσει αυτό που βλέπει στον καθρέφτη. Στο χέρι του καθενός είναι να αλλάξει το πρόσωπο και τον χαρακτήρα του και όχι στο ΠΑΣΟΚ ή στο κάθε ΠΑΣΟΚ. Σε αντίθεση με τη νοοτροπία του 95% αυτής της χώρας, η ουσιώδης κριτική δεν είναι ένα αυτούσιο δικαίωμα που αποκτάται εύκολα και χωρίς κόπο. Ας γίνει ο καθένας από εμάς σωστός και μετά να απαιτήσουμε το σωστό από τον άλλο. Ας φτιάξουμε πρώτα τη δική μας οικονομία και αν και εφόσον λειτουργήσει, μετά κατηγορούμε και την παγκόσμια οικονομική κρίση, τον καπιταλισμό, κλπ. Ας μάθουμε να ψηφίζουμε αξιοκρατικά και υπεύθυνα και μετά κατηγορούμε την όποια κυβέρνηση. Το ανάποδο δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω πέρα από όξυνση της γενικότερης ψύχωσης.


Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Λόλα να μία σπείρα


Εδώ και δύο μέρες περίπου, η εμφάνιση του ιστολογίου άλλαξε. Απέκτησε μία πιο φωτεινή, ανοιχτή, ελεύθερη και κυρίως προσωπική αισθητική. Η προηγούμενη, εκτός του ότι ήταν ετοιματζίδικο template του blogger, δημιουργούσε και μία ελαφρώς κλειστοφοβική, πιο σοβαροφανή αίσθηση. Και επειδή από κλειστοφοβία και σοβαροφάνεια, έχουμε ξεχειλίσει πια σε αυτή τη χώρα, αποφάσισα να σπάσω το κατεστημένο και να διακοσμήσω τη δική μου παιδική χαρά, σύμφωνα με τα γούστα μου.

Η σπείρα στην άμμο που διακρίνεται στο πίσω μέρος είναι μία που είχα φτιάξει πριν χρόνια σε κάποια παραλία. Το συνήθιζα όταν την έπεφτα σε μία αμμουδιά για ένα – ενάμιση μήνα το καλοκαίρι. Τις ημέρες, ή μάλλον, τις νύχτες που γέμιζε το φεγγάρι, έφτιαχνα μία τέτοια δίπλα από την καβάντζα μου και χάζευα τις αντιδράσεις των περαστικών. Κατά τη διάρκεια της νύχτας που οι σκιές τονίζονταν πιο έντονα υπό το φεγγαροφώς, και το λεγόμενο σεληνί* έκανε όμορφες αντιθέσεις με τις σκιερές αυλακιές της σπείρας, όσοι περπάταγαν και την έβρισκαν στο διάβα τους ξαφνιάζονταν. Άλλοι κοντοστέκονταν και απορούσαν, άλλοι απλά την παρέκαμπταν, και βέβαια δεν έλειπαν και αυτοί που απλά περπατούσαν από πάνω της σα να μην έβλεπαν τίποτα. Διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές αντιλήψεις, διαφορετικές αντιδράσεις· εξαίσια τροφή για την αγαπημένη μου ασχολία της ανθρωπο-παρατήρησης.

Η σπείρα ως σχήμα, έχει ιδιαίτερο συμβολισμό για μένα. Εκτός από τις μαθηματικές της προεκτάσεις, παραπέμπει ευθέως στον τρόπο με τον οποίο πολλές φορές λειτουργεί η ανθρώπινη σκέψη. Ξεκινώντας από το κέντρο και προσπαθώντας να το κατανοήσουμε, κινούμαστε κυκλικά γύρω από αυτό καθώς το αναλύουμε, αλλά αντί να το πλησιάζουμε, συνεχώς απομακρυνόμαστε χωρίς να καταλαβαίνουμε την ακριβή πορεία μας, μέχρι που κάποια στιγμή έχουμε απομακρυνθεί τόσο πολύ που δεν έχει νόημα να συνεχίζουμε. 

Προσωπική μου άποψη είναι ότι η νεοελληνική ψυχοσύνθεση, έχει μπει πλέον σε μία τροχιά που μόνο έτσι ξέρει να αναλύει τα πράγματα· να προσπαθεί δηλαδή να κατανοήσει κάποιο στοιχείο και όσο πιο πολύ το επεξεργάζεται, τόσο πιο πολύ να απομακρύνεται από αυτό. Πες το έλλειψη κριτικής σκέψης και αυτοκριτικής, υπερβολικού εγωισμού ή ξέρω γω τι, σημασία έχει πως όποια και αν είναι η αιτία, τα συμπτώματα σκάνε σαν καρυδότσουφλά κάθε μέρα όλο και περισσότερα στα μούτρα μας. Με κατάλυση της λογικής, και του σοβαρού λόγου, για χάρη του συναισθηματισμού και του σοβαροφανούς λόγου.

Στα παιχνίδια με το νου που έκανα τότε που έφτιαχνα τις σπείρες και χάζευα αντιδράσεις, είχα και την αντίθετη λύση. Ξεκινάμε να προσεγγίζουμε το κέντρο πιο ανοιχτά, και καθώς το κατανοούμε καλύτερα πλησιάζουμε όλο και πιο κοντά, ακολουθώντας τη σπείρα προς τα μέσα. Αναπόφευκτα, και μετά από πολλές περιστροφές οδηγούμαστε στην απλότητα του κέντρου. Και πριν με κατηγορήσεις για αμπελοφιλόσοφο, σκέψου πως πριν 10-15 χρόνια είχα την ψευδαίσθηση ότι οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη και ρέπουν προς την απλότητα. Τελικά χρειάζεται λίγη πείρα και πολλή παρατήρηση για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο.


*σεληνί: το χρώμα που παίρνει η άμμος μόνο υπό το φως του φεγγαριού και θυμίζει σεληνιακό τοπίο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...