Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008

Χαμηλά τη Σημαία!

Θυμίζει θέατρο, μία παράσταση που εξελίσσεται μπροστά σε ένα αποχαυνωμένο κοινό. Με γαλανόλευκο φόντο, σημαίες, σταυρούς και μία ομοιογενή καλοντυμένη μάζα από ανθρώπους. Είναι η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου όπως επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο. Ανάμεσα στο αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας, και βαρετής ρουτίνας, υπάρχει μία γκρίζα περιοχή που περιλαμβάνει ένα μείγμα από στοιχεία εθνικισμού, πατριωτισμού, εθνικής συνείδησης και μίας μεγάλης υποκρισίας.

Δεν θα σταθώ στις έννοιες εθνικισμού και πατριωτισμού. Δεν αφορούν το παρόν. Θα σταθώ όμως σε αυτή την εθνική συνείδηση που θέλουμε κάθε χρόνο να τονώνουμε ως κοινωνία ενός «ένδοξου» έθνους και να τη μεταφέρουμε στις επερχόμενες γενιές. Μέσω ηρωικών πολεμικών ιαχών και στρατιωτικών παρελάσεων, χρησιμοποιώντας ορολογία τετριμμένης εθνικής υπερηφάνειας. Συνεχίζοντας τον παραλογισμό σε μία περίοδο όπου χρειάζεται περισσότερη λογική όσο ποτέ άλλοτε.

Διότι, δεν γίνεται να συνεχίζεται η αναφορά σε νικηφόρες εθνικές μάχες, εθνικούς ήρωες και ιστορικές κατακτήσεις όταν όλα αυτά δεν έχουν ιστορική συνέχεια με θετική συνέπεια. Διότι, παρά τις εμμονές κουτών και αμόρφωτων εθνικιστών, και γραφικών Ελληναράδων, η έννοια «έθνος» δεν περιλαμβάνει μόνο μία γαλανόλευκη σημαία και μία σειρά από νικηφόρες μάχες του παρελθόντος. Περιλαμβάνει και την ελληνική κοινωνία, το ελληνικό Κράτος, το Σύνταγμα, τους Νόμους, τη Δικαιοσύνη, την Παιδεία, τον Πολιτισμό, το φυσικό και τεχνητό Περιβάλλον και γενικώς όλα εκείνα τα στοιχεία που φροντίζουν για την κοινωνική συνοχή και πολιτισμική ανάπτυξη μίας εθνικά ομογενούς κοινωνίας.

Οι πραγματικοί ήρωες του έπους του 1940 που σκοτώθηκαν, ή επέζησαν και πολέμησαν με σθένος, γενναιότητα και εθνική υπερηφάνεια, πολέμησαν προκειμένου να αναγεννηθούν αυτά τα συγκεκριμένα στοιχεία. Πολέμησαν ώστε η χώρα μας να μείνει ανεξάρτητη και ελεύθερη προκειμένου να υπάρχει πρόσφορο έδαφος για την καλλιέργεια αυτών των στοιχείων. Μακριά από σκοτεινές περιόδους, πολέμους, αιματοχυσίες και ντροπιαστικές νοοτροπίες που είχαν ριζώσει από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους.

Σήμερα όμως, σχεδόν 70 χρόνια μετά, οι αξίες, οι ιδέες και τα όνειρα αυτών των πολεμιστών, αλλά και των Ελλήνων που πραγματικά έβλεπαν αισιόδοξα την πορεία του σύγχρονου ελληνικού έθνους, καταρρακώθηκαν και συνεχίζουν να θάβονται κάτω από τον βούρκο του παράλογου, ασυνείδητου, ατομικιστικού και συντηρητικού νεοελληνικού «πολιτισμού».

Η νέα εθνική ντροπή ξεκίνησε αμέσως μετά το τέλος του πολέμου με την έναρξη του εμφυλίου, συνεχίστηκε με τον συντηρητισμό των Δεξιών και Αριστερών καλουπιών, και κορυφώθηκε με την περίοδο της μεταπολίτευσης όπου σε καθημερινή βάση, η έννοια του έθνους και της κοινωνικής συνοχής, αποσυντίθεται για χάρη απειροελάχιστων, προσωπικών συμφερόντων του καθενός μέλους αυτής της κοινωνίας. Χωρίς κανένα ενδιαφέρον για το συλλογικό καλό και την κοινωνική συνοχή.

Όσο, λοιπόν, αυτό το φαινόμενο διογκώνεται, όσο κάθε τετραετία εκλέγονται άβουλες κυβερνήσεις από άβουλους πολίτες, όσο η παιδεία συνεχώς υποβαθμίζεται, όσο ο πολιτισμός και οι δημοκρατικές αξίες σβήνουν, όσο η απάτη της δεισιδαιμονίας εντείνεται ενώ η Εκκλησία μένει στο απυρόβλητο, όσο τα ανθρώπινα δικαιώματα υποβαθμίζονται, όσο κυριαρχούν η ξενοφοβία, η ομοφοβία και η κάθε-είδους-φοβία, όσο το φυσικό περιβάλλον μολύνεται, καίγεται και κατακρεουργείται, και όσο οι πολίτες αυτής της χώρας αισθάνονται δέσμιοι Ελληναράδων τσιφλικάδων, παρανόμων συμφερόντων, και διεφθαρμένων κρατικών λειτουργιών, η ελληνική σημαία δεν μπορεί να ανεμίζει ψηλά και περήφανα. Καμία μέρα του χρόνου και κυρίως καμία μέρα των εθνικών εορτών.

Ο ελάχιστος φόρος τιμής προς αυτούς που πέθαναν υπερασπιζόμενοι αξίες που ποτέ δεν εδραιώθηκαν, μπορεί να αποδοθεί με σκυμμένο το κεφάλι και με αίσθημα ντροπής. Ντροπή που δεν καταφέραμε να σταθούμε στα πόδια μας ως έθνος και ντροπή που στις εθνικές επετείους τολμάμε και συνεχίζουμε την υποκρισία.

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008

Quiz

Διατύπωση
Έστω Κύπριος φοιτητής που κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων περικυκλώνεται από ασφαλίτες και ξυλοκοπείται αγρίως. Το γεγονός καταγράφεται και αποθανατίζεται από κάμερες όπου την ίδια μέρα μεταδίδεται πανελλαδικά.


Αργότερα κατατίθεται και ως αποδεικτικό στοιχείο εναντίον των εμπλεκόμενων ασφαλιτών.

Μετά το συμβάν, ο φοιτητής δείχνει κάπως έτσι:


Σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, βγαίνει η απόφαση του Δευτεροβάθμιου πειθαρχικού οργάνου της ΕΛ.ΑΣ. σχετικά με το συμβάν, με τις εξής αποφάσεις:

Α) 6 μήνες αργία για τον «Α’ Ανδρικού Ρόλου» αστυνομικό,
Β) 4 μήνες αργία για τον «Β’ Ανδρικού Ρόλου» αστυνομικό,
Γ) Χρηματική ποινή 1000 ευρώ για τον «κομπάρσο» αστυνομικό,
Δ) Αθώωση για τους υπόλοιπους 4 αστυνομικούς που απλά χάζευαν τον ξυλοδαρμό τρώγοντας πασατέμπο, και
Ε) Ισόβια κάθειρξη στη ζαρντινιέρα που φαίνεται ξεκάθαρα στα πλάνα.

Ερώτηση
Αν ο εν λόγω φοιτητής, μετά την απόφαση, κατασκευάσει εκρηκτικούς μηχανισμούς και βάλει μπουρλότο στο Υπουργείο Εσωτερικών, το Υπουργείο Δικαιοσύνης, και το Τμήμα Ασφάλειας Θεσσαλονίκης, θα θεωρείται τρομοκράτης;

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008

This is κατάληψη! ΑΟΥ!

Πρέπει να ήμουν 2α ή 3η Λυκείου, δε θυμάμαι, όταν ξεκίνησε εκείνο το τεράστιο κύμα καταλήψεων όλων σχεδόν των Γυμνασίων – Λυκείων της χώρας. Και ώ! Τι επαναστατικές καταλήψεις που ήταν εκείνες! Έδωσαν το έναυσμα ώστε από εκεί και πέρα κάθε Οκτώβριο να τηρείται η παράδοση. Βέβαια, τότε εμείς είχαμε κοτζάμ νεκρό Τεμπονέρα χάρη στον οποίο είχα μάθει τα περί τραμπουκισμού, φασισμού, Χρυσής Αυγής και άλλων τέτοιων, οπότε ήταν λογικό να ξεχειλίζουμε όλοι από αγανάκτηση. Ή καλύτερα έτσι με βόλευε τότε να πιστεύω.

Ήταν μία πολύ επαναστατική περίοδος. Στις πορείες που κατεβαίναμε, μας χειροκροτούσαν κάτι γερόντια του ΚΚΕ. Είχαμε μπλέξει και το Μακεδονικό (οπότε μας χειροκροτούσαν και τα γερόντια άλλων χώρων), μάθαμε πόκερ, πρέφα, τάβλι, βγάλαμε τον καταπιεσμένο βανδαλισμό μας στον εξοπλισμό του σχολείου, και ο πρόεδρος του 15μελούς κατάφερε επιτέλους να πηδηχτεί με εκείνη την κοπελίτσα στην έδρα της τάξης του. Η δε μάνα μου, βαμμένη πασοκτζού, σιγοντάριζε από κοντά και έβλεπε το καμάρι της να κινείται στα χνάρια της δικής της γενιάς, ενάντια στο Μητσοτακέικο κατεστημένο. Τα θυμάμαι, και ένα επαναστατικό, αντιεξουσιαστικό και αντικομφορμιστικό δάκρυ κυλάει στο μάγουλό μου.

Ε, μετά πήγα Πανεπιστήμιο, άρχισα να χρησιμοποιώ λιγάκι το μυαλό μου και να βλέπω τα πράγματα κατά ένα κλικ πιο λογικά και ρεαλιστικά. Κατάλαβα ας πούμε ότι επαναστάτες της ντουντούκας πάντα θα υπάρχουν, δεδομένου ότι στην Ελλάδα, ο νόμος της ζούγκλας ισχύει και για τις νεότερες γενιές. Υπάρχουν, ας πούμε 9-10 τελειωμένοι, ρεμπεσκέδες, φωνακλάδες σε ένα σχολείο; Ε θα επιβληθούν και στα υπόλοιπα 200 άτομα του σχολείου. Ένα πρωί θα ξεκολλήσουν τον κώλο τους από το κρεβάτι νωρίς νωρίς, θα πάρουν ένα λουκέτο, θα το περάσουν στην πόρτα του σχολείου και θα επικαλεστούν «κατάληψη». Και επειδή όσο περνάει η ώρα, ανοίγει και το μάτι, θα πρέπει να σκαρφιστούν και ένα-δυο αιτήματα για να μην τους λένε και χαβαλέδες.

Ανοίγει παρένθεση. Παρά τη γενικότερη εντύπωση, σε αντίθεση με την αποχή από τις ώρες διδασκαλίας, η κατάληψη είναι μία καθ’ όλα παράνομη πράξη. Όχι μόνο δεν προβλέπεται από τις διατάξεις του Ν. 1566/85 «Δομή και λειτουργία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και άλλες διατάξεις», αλλά θεωρείται και ποινικό αδίκημα με προβλεπόμενη ελάχιστη φυλάκιση 6 μηνών, βάσει του Ν. 2811/00. Κλείνει η παρένθεση.

Α! Κι άλλη παρένθεση. Το ίδιο ισχύει βέβαια και με το δικαίωμα στην απεργία το οποίο είναι νόμιμο, σε αντίθεση με τις καταλήψεις εθνικών οδών, διαδρόμων από/προσγείωσης σε αεροδρόμια, λιμανιών και γενικώς δημοσίων χώρων κοινής ωφελείας, που είναι παράνομες. Κλείνει και η α! κι άλλη παρένθεση.

Είναι λοιπόν παράνομο. Γιατί τότε δεν καλείται κλειδαράς και με παρουσία εισαγγελέα να ανοίξει το λουκέτο; Γιατί οι υπεύθυνοι των καταλήψεων δεν τιμωρούνται ανάλογα; Γιατί έστω δεν πληρώνουν τις ζημιές; Γιατί έτσι. Γιατί θα θιχτεί το δημοκρατικό και «επαναστατικό» αίσθημα της κοινωνίας. Πώς, για παράδειγμα το πανεπιστημιακό άσυλο είναι ένας όρος ταμπού παρά το αυτονόητο παράδοξό του; Έτσι και η κατάληψη των σχολείων. Χαβαλές να γίνεται.

Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον χαβαλέ. Ίσα ίσα που θεωρώ ότι αυτές οι ηλικίες κυρίως για χαβαλέ προσφέρονται. Υπάρχουν όμως χαβαλέδες και χαβαλέδες. Ο χαβαλές της κατάληψης για παράδειγμα έχει σημαντικότερες επιπτώσεις από το θέαμα ενός γραφικού μπούλη που στην ερώτηση «ποια είναι τα αιτήματά σας», απαντάει: «εεε… το πεϊνιρλή στιν καντείνα έχι πολί λάδη». Έχει επιπτώσεις με αρνητικές συνέπειες τόσο στην αντίληψη του πιτσιρικά για το πώς λειτουργεί μία δημοκρατία ή πως θα έπρεπε να λειτουργεί η ελληνική κοινωνία γενικότερα, όσο και στην καθεαυτώ αξία μίας πράξης αντίδρασης όπως η κατάληψη.

Όσον αφορά το πρώτο, νομίζω είναι ξεκάθαρο. Εφόσον τελείται μία παράνομη πράξη, όπως η κατάληψη, χωρίς ουσιαστικές ποινικές ή εσωσχολικές κυρώσεις, λογικό είναι το Ελληναράκι-μπούλης να θεωρεί ότι έτσι κάπως λειτουργούν τα πράγματα γενικότερα. Πόσο μάλλον όταν βλέπει με πόση ευκολία περνάει η δική του άποψη έναντι της πλειοψηφίας χωρίς να έχει προηγηθεί κανένας διάλογος ή κάποια προβλεπόμενη δημοκρατική διαδικασία ή όταν βλέπει με πόση ευκολία μπορεί να καταστρέφει τη δημόσια περιουσία, χωρίς να γνωρίζει καν τι σημαίνει η λέξη «δημόσια».

Τελικά όμως έτσι δεν λειτουργούν τα πράγματα γενικότερα στη χώρα; Ναι. Αλλά υποτίθεται ότι από τη γενιά του μπούλη έχεις αξιώσεις. Θέλεις να ελπίζεις ότι θα είναι η γενιά – σκούπα που θα εκσυγχρονίσει και θα εκδημοκρατίσει την παρούσα σαβούρα, όπου οι αλμπάνηδες όντως θα γίνουν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Θέλεις να πιστεύεις ότι μπορεί το Ελληναράκι να είναι στόκος και φωνακλάς, αλλά ότι τουλάχιστον το σύστημα που διοικείται και λειτουργεί από τους γονείς του στόκου λαμβάνει μέτρα προστασίας για τις μελλοντικές γενιές και τους δημοκρατικούς θεσμούς. Οι παρόντες φορείς της Παιδείας και της Δικαιοσύνης όμως, φαίνεται ότι έχουν άλλη γνώμη. Ίσως τελικά να μην τους νοιάζουν και τόσο πολύ οι αλμπάνηδες του αύριο.

Όσον αφορά το δεύτερο, ισχύει ότι ισχύει και με κάθε είδους ψευδο-πολιτική αντίδραση σε διάφορα κατεστημένα, κυρίως από ψευδο-ευαγγελιστές του ψευδο-αριστερού χώρου. Το παραμύθι με το βοσκό και το λύκο έχει άμεση εφαρμογή στην πολιτική. Μια κατάληψη όπως αυτή του ’73 στο Πολυτεχνείο, αρκεί για να κάνει μία σημαντική διαφορά. Αντίστοιχα, χιλιάδες, περιοδικές, ανούσιες, καταλήψεις αρκούν για να απαξιώνεται οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής. Διότι αν ανάμεσα στα εκατοντάδες σχολεία που τελούν υπό κατάληψη, υπάρχει και ένα που έχει σοβαρά αιτήματα, τότε αυτό θα καταπλακωθεί από την ανούσια σαβούρα των μπούληδων.

Και αν κάποια στιγμή στο ουτοπικό μέλλον ξεσηκωθούν όλα τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια με σοβαρά αιτήματα, όπου μαθητές και φοιτητές θα ξημεροβραδιάζονται έξω από το Υπουργείο Παιδείας και Αστρολογίας, και όλα τα σχολεία και τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας τελούν υπό κατάληψη με 3-4 ΟΜΟΦΩΝΑ και ΟΥΣΙΩΔΗ αιτήματα επί μία ολόκληρη σχολική χρονιά χωρίς να τους νοιάζει αν θα χάσουν ένα χρόνο από τη ζωή τους ή το καθημερινό βόλεμά τους, τότε θα ξημεροβραδιάζομαι κι εγώ μαζί τους. Και θα τους ζητήσω συγνώμη γιατί η δική μου γενιά δεν είχε τόσο μυαλό, πάθος, σθένος και θάρρος για να αλλάξει το ελληναρίστικο κατεστημένο.

Όμως μέχρι να γίνει αυτό, και αν ποτέ γίνει, η έννοια της κατάληψης θα έχει απαξιωθεί σε τέτοιο βαθμό που, στην καλύτερη, όλοι θα γελάνε μαζί τους. Στη χειρότερη, η βίαιη καταστολή θα θεωρείται φυσιολογική αντίδραση του Κράτους και κανείς δεν θα την κατακρίνει. Ανάμεσα στις μπαρούφες των αριστεριστών άλλωστε, υπάρχουν και αρκετά σωστά πράγματα. Ένα από αυτά είναι η περιοδικά αυξανόμενη κοινωνική αποδοχή ολοκληρωτικών πράξεων στο όνομα της αποκατάστασης της «Δημοκρατίας».

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008

Blog Action Day κατά της Ιεραποστολής

Χθες, λέει, ήταν μία blog action day κατά της φτώχειας. Δηλαδή μια μέρα που όλοι οι bloggers καλό θα ήταν να αναφέρουν το ζήτημα της φτώχειας, ώστε όλοι οι επισκέπτες τους να θυμηθούν ότι υπάρχει και αυτό το ζήτημα, να πουν «πω πω, κοίτα σε τι χάλια κόσμο ζούμε», και αφού δουν τα στατιστικά με διάφορα κατά κεφαλήν εισοδήματα επί των ΑΕΠ διαφόρων τριτοκοσμικών κρατών, και φωτογραφίες από σκελετωμένα παιδάκια, να αισθανθούν ολίγες τύψεις.

Και κοίτα να δεις ένα περίεργο μεταφυσικό πράγμα ε; Χθες ήταν μόλις που έγραψα για τον «ευτυχισμένο υποκριτή». Ήταν τελείως τυχαίο, αλλά εκ των υστέρων βλέπω πως ίσως τελικά να έγραψα και το πιο αρμόζον θέμα για τη συγκεκριμένη μέρα.

Καταρχάς, έχω ένα θέμα με τις «ειδικές μέρες». Δεν μου κάθονται καλά. Μου θυμίζουν κάτι σε εορτολόγιο, ή μάλλον μία γενικότερη ανθρωποκεντρική ψωροπερήφανη αρλουμπολογία για να περνάει η μέρα πιο ευχάριστα και ευσυνείδητα. Δηλαδή, η πλούσια μειοψηφία της ανθρωπότητας θα έπρεπε να ευαισθητοποιηθεί για την φτωχή πλειοψηφία. Μόνο χτες όμως. Σήμερα θα πρέπει να ευαισθητοποιηθεί για κάτι άλλο, και αύριο για κάτι παρά-άλλο. Υποθέτω, λοιπόν, πως όποιος έχει το ετήσιο ημερολόγιο με τις ειδικές ημέρες (που παρεμπιπτόντως αυτές του ΟΗΕ καλύπτουν κάθε μία ημέρα του έτους), μπορεί να χωρίζει και τις ευαισθητοποιήσεις του ανάλογα, ώστε όταν χρειάζεται, να γίνεται λίγο πιο συναισθηματικός (φτώχεια, πόλεμοι, πείνα, κοκ), αλλά την επομένη μέρα ίσως να πρέπει να γίνει λίγο πιο πρακτικός (οικονομία στο ρεύμα, οικονομία στο νερό, δεντροφύτευση, κοκ).

Εκτός, από την ετοιμότητα για διαφορετικού είδους δράση (συναισθηματική ή πρακτική), φαντάζομαι θα πρέπει να είναι και συνειδησιακά έτοιμος. Έτσι για παράδειγμα, την ημέρα κατά της φτώχειας να στείλει ένα κατιτίς σε καμιά UNICEF ή κάποια ΜΚΟ. Την ημέρα κατά του φαινόμενου του θερμοκηπίου, να πάρει και το Μετρό. Τις υπόλοιπες μέρες όμως, φαντάζομαι πως δεν θα κάνει κάτι από αυτά, γιατί θα έχει άλλες action days για να πράξει ανάλογα.

Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να δω κάτι ουσιώδες στις ειδικές action days. Εάν μιλάμε για αφύπνιση της συλλογικής συνείδησης, τότε αυτή δεν γίνεται μέσω κονσερβοποιημένων εορτών. Εάν μιλάμε για απλή ενημέρωση, γιατί άραγε αυτή η ενημέρωση δεν συνεχίζει κάθε μέρα; Μήπως επειδή τελικά κανείς μας δεν έχει διάθεση για κάτι τέτοιο, ή επειδή όλοι μας έχουμε καλύτερα πράγματα να ασχοληθούμε όπως τη δική μας επιβίωση; Εκεί όμως δεν έγκειται η έξυπνη προώθηση νέων ιδεών και ανάλογων πράξεων; Πώς δηλαδή θα ενσωματωθεί το περιεχόμενο μίας οποιασδήποτε action day, στην προσωπική καθημερινότητα ενός ανθρώπου που τον αφορά;

Διότι, ο άνθρωπος που παίρνει το Μετρό την «Πανευρωπαϊκή Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο», και τις υπόλοιπες 364 ημέρες οδηγάει την ίδια διαδρομή, έχει ήσυχη τη συνείδησή του. Οπότε εκτός από τα αέρια θερμοκηπίου, απελευθερώνει στην ατμόσφαιρα και μεγάλη ποσότητα βλακείας. Αντίστοιχα, ο άνθρωπος που «βομβαρδίζεται», για μία μέρα, από σλόγκαν κατά της φτώχειας, αλλά την επόμενη συνεχίζει τις καταναλωτικές του συνήθειες, πάλι απελευθερώνει στην Αγορά παρόμοια ποσότητα βλακείας. Κυρίως όμως έχει τη συνείδησή του ήσυχη, επειδή μπορεί χθες και να έστειλε 50 ευρώ στη UNICEF.

Κατά δεύτερον, η φτώχεια είναι ένα σχετικό μέγεθος που δεν εξαρτάται μόνο από το κατά κεφαλήν εισόδημα, ή άλλα οικονομικά μεγέθη μιας κοινωνίας. Εξαρτάται και από πολιτισμικούς και κοινωνικούς παράγοντες που διέπουν τις αξίες της εκάστοτε κοινωνίας. Προς απογοήτευση πολλών «φιλεύσπλαχνων» και αλτρουιστών συνανθρώπων μας, υπάρχουν πολλές χιλιάδες διαφορετικές κουλτούρες σε ολόκληρο τον πλανήτη με διαφορετικές αξίες σε θέματα όπως η ποιότητα ζωής, η φτώχια, ο πλούτος, ο θάνατος κλπ. Πώς μπορείς για παράδειγμα να εξηγήσεις σε έναν κλασσικό δυτικό, ότι στη Νότια Αφρική υπάρχουν κοινωνίες που γνωρίζουν για τον ιό του AIDS, αλλά συνεχίζουν το σεξ χωρίς προστασία επειδή το θεωρούν πιο ιερό και από τη ζωή;

Ένας φτωχός Αμερικάνος, έχει τεράστια διαφορά από έναν φτωχό Έλληνα, που έχει τεράστια διαφορά από έναν φτωχό Μεξικάνο, που έχει τεράστια διαφορά από έναν φτωχό Κουβανό, που έχει τεράστια διαφορά από έναν φτωχό Σουδανέζο. Άλλες ανάγκες, απαιτήσεις και ηθικές αξίες έχει ο ένας, και άλλες ο άλλος.

Όμως εκεί έγκειται το όλο πρόβλημα της δυτικής νοοτροπίας. Αυτή η αλαζονεία και η έπαρση γνώσης σε θέματα ηθικής και ορθής δικαιοσύνης. Αυτή η συνεχής προσπάθεια της επιβολής των δυτικών «πολιτισμένων» αξιών σε ολόκληρο τον πλανήτη. Το σύνδρομο της Ιεραποστολής, πάντα με αγαθές προθέσεις, αλλά ταυτόχρονα επικερδείς, μέσα στις οποίες ανέκαθεν κρύβονταν και απατεώνες. Τόσοι αιώνες σφαγών, εκμετάλλευσης και σκλαβιάς, και εμείς ακόμα συμπεριφερόμαστε ως οι υπεράνω όλων που έχουν δικαίωμα να εκφράζουν άποψη για το τι είναι φτώχεια και τι όχι. Πάντα βάσει των δικών μας υποκειμενικών αξιών.

Λυπάμαι που θα στο πω, αλλά η ευαισθησία σου για την φτώχεια σε μία χώρα κάτι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά δεν λέει τίποτα απολύτως. Τα 50 ευρώ που έστειλες, κατά μία πολύ μεγάλη πιθανότητα θα καταλήξουν σε κάποιον διεφθαρμένο δημόσιο υπάλληλο της αντίστοιχης χώρας. Το παιδάκι που πληρώνεται με 1 δολάριο την ημέρα για να ράβει αθλητικά παπούτσια, πληρώνεται επίσης 1 δολάριο για να στοιβάζει μνήμες RAM σε κούτες. Σαν μία απ’ αυτές τις μνήμες που αυτή τη στιγμή έχει ο υπολογιστής σου. Μην μου πουλάς λοιπόν υποκρισία για την ευαισθησία σου απέναντι στη φτώχεια.

Αν θέλεις να είσαι δίκαιος με την υπόληψή σου, πρέπει να αναγνωρίζεις τα ανούσια λούσα των πλουσίων, αλλά ταυτόχρονα και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των λαών και των κοινωνιών.

Αν πραγματικά θέλεις να κάνεις κάτι, θα πρέπει πρώτα να αλλάξεις εσύ. «Πρέπει να καταστρέψεις τον δικό σου πολιτισμό», όπως διάβασα κάπου αλλού. Αλλά ακόμα και για να φτάσεις εκεί, πρέπει πρώτα να καταστρέψεις τον εαυτό σου. Εάν μπορείς να το κάνεις, έχει καλώς, αν όχι, πάλι έχει καλώς αρκεί να είσαι ειλικρινής. Για να είσαι ειλικρινής τόσο απέναντι στον εαυτό σου, όσο και στους άλλους, θα πρέπει να βλέπεις κατάματα αυτά που συμβαίνουν στον περίγυρό σου. Η δική σου κοινωνία έχει σοβαρά προβλήματα που χρειάζονται εξίσου όλη αυτή την αλληλεγγύη και συλλογική συνείδηση. Επί της παρούσης, οι αξίες και η κατάσταση της δικής σου κοινωνίας, (αυτή που στην τελική βιώνεις εσύ και στην οποία θα μεγαλώσουν τα παιδιά σου), κλονίζονται το ίδιο ισχυρά όπως η φτώχεια κλονίζει τη δική σου και μίαν άλλη κοινωνία. Εάν δεν μπορείς να φτιάξεις το δικό σου σπίτι, με τι αξιώσεις θα επιχειρήσεις να φτιάξεις και του γείτονα;

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008

Ο ευτυχισμένος υποκριτής


Μιλάει όλη την ώρα. Το σκασμό δε βγάζει. Μιλάει για τα πάντα. Αναφέρεται σε κάτι που άκουσε, σε κάποιον άλλον που είχε διαβάσει κάτι στο τρέχα γύρευε. Αναφέρεται σε φήμες, τυχαία ομαδικά e-mails, αναλώσιμες κονσερβοποιημένες ιδεολογίες.

Μιλάει για το παρελθόν του. Μιλάει μόνο για τον εαυτό του, τα βάσανα που βρήκαν αυτόν και κανέναν άλλο. Το πιστεύει πως η δική του και μόνο ζωή είναι η πιο σπουδαία, ότι όλοι οι άνθρωποι, τα πράγματα, το σύμπαν ολόκληρο ακολουθούν τη δική του νομοτέλεια. Παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά. Στα πολύ σοβαρά!

Μιλάει για αυτά που είδε στην τηλεόραση χθες το βράδυ. Σχολιάζει ότι σχολιάζουν όλοι. Αναφέρει με κάθε λεπτομέρεια τη χθεσινή μέρα και όλα αυτά τα μικρά ασήμαντα γεγονότα που την έκαναν σπουδαία.

Προσπαθεί να χαμογελάει. Προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να είναι χαμογελαστός, ευγενικός, τυπικός. Δεν χάνει καμία γιορτή, καμία υποχρέωση. Πραγματικά προσπαθεί να κρατήσει τα πάντα σε μία τάξη. Ονόματα, γενέθλια, βαφτίσια, γάμοι, δώρα, ανούσια τηλεφωνήματα σε ασήμαντους ανθρώπους. Προσπαθεί πολύ σκληρά να βγάλει τη χαμογελαστή «καλημέρα» από το σφιχτό του στόμα.

Διψάει για αναγνώριση. Μπορεί και να σκότωνε, για την αναγνώριση. Αρκεί έστω και ένας άνθρωπος να τον θαυμάζει για αυτά που έχει καταφέρει, για αυτά που λέει, για αυτό που επαγγέλλεται, για το πως χορεύει, για το πως γαμάει, για την περιουσία που έχει και το αυτοκίνητο που οδηγάει. Αγαπάει για να τον αγαπούν.

Προτιμάει να μην σκέφτεται, να μην αμφισβητεί, να συνεχίσει μόνο να χαμογελάει. Να μην χαλάσει η τάξη, να νοιώθει ότι πάντα έχει τον έλεγχο, να μην αφήνει κανέναν καργιόλη ή κανένα γεγονός να του χαλάνε την τάξη. Η αταξία του φέρνει αναγούλα, μνήμες από άλλα χρόνια.

Δεν μπορεί να νοιώθει γυμνός και μοναχός. Ψάχνει απεγνωσμένα για ζεστά τζάκια. Θέλει να ανήκει σε ομάδες. Θέλει να οχυρώνεται πίσω από ιδεολογίες και σκέψεις που έχουν εμπεδώσει άλλοι για αυτόν. Να ξέρει πως αν ποτέ τον στριμώξουν, θα φωνάξει τις συντροφικές «Νεφέλες» του να τον ξελασπώσουν.

Τον φοβίζει ο θάνατος. Φοβάται την ανυπαρξία του. Ιδρώνει προκειμένου να αφήσει πίσω του το ελάχιστο στοιχείο μνήμης της ύπαρξής του. Ιδρώνει για να γίνει διάσημος και να αφήσει μία ελάχιστη ιστορία στους κληρονόμους ή τους κοντινούς του ανθρώπους. Δεν μπορεί να διανοηθεί το τέλος. Το βάζει στην άκρη για την ώρα.

Τον φοβίζει η ζωή. Δεν μπορεί να τη δει κατάματα και προτιμά να παραμένει παιδί, προστατευμένο από τη ζεστασιά των παραμυθιών που του διάβαζαν. Προστατευμένο από τους φανταστικούς κόσμους που έπλαθε. Να ακούει ιστορίες για νεράιδες, ξωτικά, πνεύματα, συντροφικά αστέρια, προστάτες αγγέλους που σκοτώνουν τους αφηνιασμένους δαίμονες. Τους Θεούς του Καλού που νικάνε πάντα τους Θεούς του Κακού.

Δε νοιώθει τη γη καλά κάτω από τα πόδια του. Και αν τη νοιώθει, φοβάται πως κάποια στιγμή αυτή θα φύγει. Θέλει να κρεμαστεί από κάτι. Ένα τσιγκέλι, ένα αγκίστρι. Ότι βρει τριγύρω, κάνει. Ψάχνει τόσο απεγνωσμένα να πιστέψει σε κάτι. Απλά για να κρεμαστεί από αυτό. Ας κρεμαστεί κι ας μην βλέπει από τι κρεμιέται.

Προσέχει τι φοράει. Προσέχει πως βάφεται και πως αρωματίζεται. Προσέχει πως περπατάει, πως κάθεται, πως συμπεριφέρεται, που συχνάζει, πως μιλάει και για τι μιλάει. Γι’ αυτό πρέπει να μιλάει συνέχεια. Απλά για να μιλάει. Όλη την ώρα. Το σκασμό δε βγάζει. Μιλάει για τα πάντα.

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

Ισονομία στην αξιοπρέπεια

Κατατέθηκε πριν λίγες μέρες στο ελληνικό κοινοβούλιο, το περιβόητο νομοσχέδιο για το Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης. Στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο δεν γίνεται καμία αναφορά για τα ομόφυλα ζευγάρια, πράγμα που φυσικά είχε αναγγελθεί από το Υπουργείο Δικαιοσύνης.

Το συγκεκριμένο γεγονός, επαναλαμβάνει ένα καθαρά ελληναρίστικο μοντέλο που πάει λίγο πολύ ως εξής: Η Ε.Ε. μετά από πολλές άκαρπες συστάσεις και συμβουλές, τελικώς μας επιβάλει ένα θεσμικό πλαίσιο. Η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση παρουσιάζει το σχετικό πλαίσιο ως δική της πρωτοβουλία και κατόρθωμα προκειμένου να κερδίσει πόντους στην ελληνική κοινωνία. Ταυτόχρονα όμως επειδή φοβάται το μυθικό πολιτικό κόστος, προσαρμόζει το συγκεκριμένο πλαίσιο σε λαϊκίστικες και συντηρητικές νοοτροπίες. Η εκάστοτε κουτοπόνηρη ηγεσία, με αυτό τον τρόπο, προσπαθεί να ζυγιάσει τις εντυπώσεις ανάμεσα στις προοδευτικές και ορθολογικές αποφάσεις της Ε.Ε. και τις οπισθοδρομικές και δεισιδαιμονικές νοοτροπίες της ελληνικής κοινωνίας. Προκειμένου να γίνει αυτό, παραβιάζει ορισμένα εδάφια του εκάστοτε πλαισίου και ως αποτέλεσμα διασύρεται μετά από κάποιο καιρό στα ευρωπαϊκά δικαστήρια.

Το συγκεκριμένο μοντέλο μπορεί να το δει κανείς ξεκάθαρα σε πολλά πρόσφατα παραδείγματα, όπως θέματα περιβάλλοντος, την προαιρετική παρακολούθηση του μαθήματος των θρησκευτικών, τον γενικότερο διασυρμό σε θέματα ελεύθερου ανταγωνισμού, κλπ.

Το θέμα, όμως, του Συμφώνου Ελεύθερης Συμβίωσης, εγείρει και ένα πιο σοβαρό ζήτημα εκτός από τα πρόστιμα και τα ρεζιλίκια πανευρωπαϊκά και παγκοσμίως. Είναι το ίδιο θέμα που είχε έρθει στην επιφάνεια πριν λίγα χρόνια σχετικά με τα ιδρύματα όπου «φυλακίζονται» άνθρωποι με ψυχικές ασθένειες. Είναι το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα όπως αυτά διασύρονται καθημερινά είτε από το Κράτος, είτε από τις επικρατούσες κλειστοφοβικές κοινωνικές νοοτροπίες.

Όταν μία κοινωνία δεν δρα με βάση το συλλογικό συμφέρον, τους νόμους και τις υποχρεώσεις της απέναντι σε κατοχυρωμένους θεσμούς, σημαίνει ότι μάλλον λείπει η αίσθηση του διαλόγου πάνω σε μία κοινή βάση. Μπορεί δηλαδή να υπάρχει ένας νόμος που κατοχυρώνει το δικαίωμά μου να μιλώ ελεύθερα, αλλά ο γείτονάς μου να θίγεται και να επικαλείται έναν άλλο νόμο και ο περιπτεράς που μας ακούει να κρίνει όπως θέλει εκείνος. Σε μία τέτοια κοινωνία, εκτός από την ανομία, κυριαρχεί και ο νόμος του όχλου που φυσικά επιβάλλεται του συνταγματικού νόμου. Ο τελευταίος θα έπρεπε να είναι και η κοινή βάση διαλόγου.

Ένα τέτοιο παράδειγμα στην Ελλάδα είναι η έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τόσο βάσει της Χάρτας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, όσο και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Το βασικό περιεχόμενο όλων αυτών των θεσμικών πλαισίων είναι κατά βάση η ισονομία και η αξιοπρέπεια όλων των ανθρώπων μέσα στις κοινωνίες τους, χωρίς να υφίστανται διακρίσεις λόγω του φύλου, της θρησκείας, των πολιτικών φρονημάτων και, πιο πρόσφατα, των «σεξουαλικών φρονημάτων».

Στην ουσία τι είναι το σεξουαλικό φρόνημα; Είναι το τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του και μόνο αυτό. Δεν έχει να κάνει ούτε με τον ανδρισμό ή τη θηλυκότητα, ούτε με το τι είναι φυσιολογικό, βιολογικό, πολιτισμικό ή γονιδιακό. Είναι καθαρά το πώς ορισμένοι άνθρωποι ταιριάζουν περισσότερο σεξουαλικά, αλλά και ερωτεύονται με ομόφυλούς τους, όπως ακριβώς οι ετερόφυλοι συνάνθρωποί τους. Τόσο απλά. Η ομοφυλοφιλία δεν είναι κάτι τόσο φοβερό και ιδιαίτερο, πέρα από τις σεξουαλικές προτιμήσεις που απολαμβάνουν κάποιοι άνθρωποι στην ιδιωτική τους ζωή. Και επειδή η ιδιωτική ζωή του καθενός, εφόσον δεν βλάπτει το κοινωνικό σύνολο, δεν αφορά κανένα τρίτο, οποιαδήποτε διάκριση εις βάρος τους θα πρέπει να είναι παράνομη.

Επειδή η συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων αποτελεί μειονότητα, σημαίνει ότι για αυτή την κατηγορία θα πρέπει να ισχύει η ισονομία βάσει των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Άλλωστε πρέπει επιτέλους να γίνει αντιληπτό ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα υπάρχουν ακριβώς για να προστατεύουν τις μειονότητες μέσα σε μία εχθρική, οχλαγωγική πλειοψηφία. Υπάρχουν ώστε ένας άνθρωπος που υφίσταται διάκριση και πέφτει θύμα ρατσιστικών πράξεων, να μπορεί να κινηθεί νομικά εναντίον του θύτη του. Επίσης υπάρχουν ώστε να διασφαλιστεί η πραγματική ισονομία ανάμεσα στα μέλη μίας κοινωνίας.

Ο κοινωνικός αποκλεισμός διαφόρων ανθρώπων στην Ελλάδα του 21ου αιώνα είναι καθημερινό γεγονός με το κράτος να κάνει τα στραβά μάτια στη διαιώνιση κοινωνικών διακρίσεων. Τα ταμπού των πολλών δεν είναι δυνατόν να επιβάλλονται στην κοινή λογική και την ισονομία των πολιτών μίας δημοκρατικής χώρας που θέλει να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Το Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης είναι ένας καθαρά νομικός όρος, ο οποίος τελικά αντιμετωπίστηκε από το ελληνικό κράτος ως μέτρο ηθικότητας και κοινωνικής αποδοχής. Οι δηλώσεις του Υπουργού Δικαιοσύνης ότι ναι μεν αλλά «η ελληνική κοινωνία δεν είναι ακόμα ώριμη…» δεν τιμούν ούτε τον ίδιο ούτε την ελληνική κοινωνία. Αν και προτιμώ να αποφεύγω τις κομματικές αναφορές, ευτυχώς για το πολίτευμά μας που έστω και ένα πολιτικό κόμμα μπόρεσε να δει το παράλογο του αποκλεισμού των ομόφυλων ζευγαριών από το Σ.Ε.Σ. και να κινηθεί δικαστικά κατά της ελληνικής κυβέρνησης.

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

Λεξικό Αγνώστων Όρων του Ελληναρά Οδηγού

Όταν οδηγάς, θεωρείς ότι είσαι μόνος σου στο δρόμο χωρίς να βλέπεις άλλα οχήματα και πεζούς τριγύρω; Είσαι από αυτούς τους κρετίνους που νομίζουν ότι το αυτοκίνητό τους είναι η προέκταση του πουλιού τους; Εισπράττεις καθημερινά χριστοπαναγίες από απηυδισμένους οδηγούς και πεζούς; Πιστεύεις ότι είσαι ο καλύτερος οδηγός του πλανήτη; Συχνά σε αποκαλούν κάγκουρα, αρούρι, μανιαουραίο και άλλα τέτοια κοσμητικά;

Εάν απάντησες «ναι» σε μία ή περισσότερες από τις παραπάνω ερωτήσεις, τότε πολύ πιθανό να πάσχεις από το σύνδρομο του «Ελληναρά οδηγού». Είναι ένα σύνδρομο διάχυτο στην ελληνική επικράτεια και είναι υπαίτιο για:

Α) Τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων ετησίως

Β) Σωματικά τραύματα δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων

Γ) Ψυχικά τραύματα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων

Δ) Αισθητική και ακουστική βλάβη στο οδικό δίκτυο και τα πέριξ αυτού, ολόκληρης της χώρας

Είναι όντως ένα αξιοθαύμαστο σύνδρομο που πηγάζει κυρίως από το ελληνικό γονίδιο ατομικιστικής και γραψαρχίδικης συμπεριφοράς που συναντάται συχνά σε πολλές δραστηριότητες. Επίσης έχει παρατηρηθεί ότι όσα σταυρουδάκια, παναγίτσες και αγίους κι αν έχει κάποιος κρεμασμένα στο καθρεφτάκι του, το σύνδρομο παραμένει. Όμως δεν πρέπει να φοβάσαι. Το ελληνάκι πιστό στη συνείδησή του για μία συλλογική και ισότιμη ελληνική κοινωνία, προσφέρει μέσω του παρόντος άρθρου το πρώτο «Λεξικό Αγνώστων Όρων του Ελληναρά Οδηγού», ως ένα ύστατο βοήθημα στην τραγική κατάστασή σου.

Απόσταση Ασφαλείας
Είναι αυτή η απόσταση που πρέπει να τηρείς, ώστε αν ο μπροστινός σου, που μιλάει στο κινητό με τη γκόμενα που τον χωρίζει, πατήσει απότομα το φρένο, ο χρόνος των αντανακλαστικών σου και της εκτέλεσης του φρεναρίσματος από μέρους σου να είναι αρκετός ώστε να μην σκάσει το όχημά σου με δύναμη στον μπροστινό. Η απόσταση ασφαλείας είναι ιδιαίτερα χρήσιμη σε μεγάλες ταχύτητες όπου πιθανόν να έχεις την ψευδαίσθηση ότι αν βρεθεί ένα εμπόδιο ή κοκαλώσει ο μπροστινός σου στον οποίον έγινες κολλιτσίδας, θα μπορείς μέσα σε μισό δευτερόλεπτο να έχεις επιβραδύνει από 100 χλμ / ώρα σε 0 χωρίς να ακουμπήσεις το εμπόδιο ή τον μπροστινό.

Ευτυχώς για σένα, υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται με αυτά και μπορούν να υπολογίσουν χονδρικά την απόσταση ασφαλείας που πρέπει να κρατάς ανάλογα την ταχύτητά σου. Ενδεικτικά:

35 χλμ / ώρα = 12 μέτρα
55 χλμ / ώρα = 23 μέτρα
80 χλμ / ώρα = 53 μέτρα
100 χλμ / ώρα = 73 μέτρα
110 χλμ / ώρα = 96 μέτρα

Αν τα 100 μέτρα απόσταση σου φαίνονται υπερβολικά, μπορείς να δοκιμάσεις και μόνος σου με έναν τοίχο σε μικρότερη απόσταση. Στην καλύτερη να σαβουριαστείς και να γλιτώσεις τη ζωή σε κάποιον που ίσως κάποια στιγμή να είχε την ατυχία να οδηγεί μπροστά σου. Στη χειρότερη να χαλάσεις τον τοίχο και να πρέπει να τον πληρώσουν οι κληρονόμοι σου.


Αυτοκίνητο
Είναι το όχημα το οποίο οδηγάς. Ένα αυτοκίνητο διαθέτει συνήθως μάζα πολλές φορές μεγαλύτερη από αυτή ενός ανθρώπου. Αυτό σημαίνει ότι μεγέθη όπως η ορμή του, η αδράνεια και η κινητική του ενέργεια είναι πολύ μεγαλύτερα από έναν άνθρωπο που τρέχει. Άρα ένα αυτοκίνητο που πηγαίνει με 5 χλμ/ ώρα και σκάει σε έναν τοίχο, θα απελευθερώσει μεγαλύτερη ενέργεια τόσο στο αμάξωμά του όσο και στον τοίχο από ότι ένας πεζός που θα σκάσει υπό παρόμοιες συνθήκες στον ίδιο τοίχο. Αντίστοιχα, ένα αυτοκίνητο που πηγαίνει ακόμα και με 10 χλμ/ ώρα και σκάσει πάνω σε έναν άνθρωπο, θα προκαλέσει πολύ μεγαλύτερη βλάβη στον άνθρωπο από ότι στο αμάξωμά του. Για περισσότερες λεπτομέρειες μπορείς να απευθυνθείς και στο βιβλίο Φυσικής Α’ Γυμνασίου.

Διασταύρωση
Είναι η φυσική τομή δύο δρόμων, δηλαδή δύο ρευμάτων κυκλοφορίας. Ενδεχομένως αυτό να σε χαλάει, δεδομένου ότι σε ορισμένες περιπτώσεις πρέπει να δίνεις προτεραιότητα στο άλλο ρεύμα (βλ. Σήμα ΣΤΟΠ και Φανάρια). Μπορεί να μη θες να το δεχτείς, αλλά ενδεχομένως να υπάρχουν και άλλα οχήματα στον άλλο δρόμο. Αυτό σημαίνει ότι αν για οποιονδήποτε λόγο (Πχ αν έχεις γίνει κολλιτσίδας στον μπροστινό) βρεθείς ακινητοποιημένος πάνω στη διασταύρωση, θα φράξεις ένα ολόκληρο ρεύμα από οχήματα. Μην το κάνεις. Καλύτερα να χάσεις εσύ ένα λεπτό από τη δουλειά σου, παρά να χάσουν δεκάδες οδηγοί τρία λεπτά από τις δικές τους δουλειές.

ΚΟΚ (Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας)
Είναι όντως αυτό που λέει και μπορείς να τον βρεις εδώ. Παρά την πεποίθησή σου ότι είσαι ο καλύτερος οδηγός που δεν έχει ανάγκη κανέναν, το συγκεκριμένο Κώδικα τον έχουν συντάξει άνθρωποι με δεκαπλάσιο IQ από το δικό σου. Αξίζει να του ρίξεις μία ματιά.

Λεωφορειο-λωρίδα
Συναντάται στις μεγάλες πόλεις και είναι μία λωρίδα κίνησης (βλ. παρακάτω) στην οποία επιτρέπεται μόνο η κίνηση λεωφορείων και δίκυκλων. Ο λόγος που υπάρχουν οι λεωφορειο-λωρίδες είναι ώστε τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς να κινούνται αδιάκοπα ώστε να εξυπηρετούν αυτούς που επιλέγουν έναν πιο ώριμο τρόπο μετακίνησης μέσα στην πόλη. Επειδή κατά κανόνα είναι κενή δε σημαίνει ότι ανοίγεται διάπλατα μόνο για σένα. Ούτε για να προσπερνάς τα άλλα κορόιδα που είναι κολλημένα στην κίνηση, ούτε για να σταθμεύσεις και να «πεταχτείς για ένα λεπτάκι» στο φούρνο.

Λωρίδες Κίνησης
Είναι αυτοί οι νοητοί «διάδρομοι» πάνω στο δρόμο που ορίζονται με συγκεκριμένη διαγράμμιση. Για τη σωστότερη ροή και των άλλων οχημάτων εκτός του δικού σου (ξέρω ότι ακόμα να το καταπιείς αυτό), καλό είναι να κινείσαι μόνο σε μία λωρίδα. Αν θες να αλλάξεις λωρίδα χρησιμοποίησε το φλας (βλ. παρακάτω).

Όσο πιο αριστερή είναι μία λωρίδα, τόσο πιο γρήγορη είναι η κίνηση σε αυτή. Άρα μην πηγαίνεις σαν χελώνα στην αριστερή λωρίδα και μην πηγαίνεις σφαίρα στη δεξιά. Κάνε προσπεράσεις μόνο από τα αριστερά κι ας σου κοστίσει 2 δευτερόλεπτα περισσότερη προσπάθεια.

Πεζοδρόμιο
Είναι μία έκταση που προορίζεται ΜΟΝΟ για τους πεζούς και τις δραστηριότητες αυτών (περίπατος, ποδήλατο, παιχνίδι από παιδιά, κλπ).

Πεζόδρομος
Είναι ένα πεζοδρόμιο που έχει δημιουργηθεί πάνω σε έναν υπάρχοντα δρόμο. Αυτό έχει δημιουργήσει τη λανθασμένη εντύπωση ότι στην ουσία πρόκειται για δρόμο, ενώ συχνά έχουν αποδοθεί λάθος ορισμοί όπως, χώρος ελεύθερης στάθμευσης, δρόμος για Peugeot, κλπ. Δεν ισχύει τίποτα από αυτά. Ο πεζόδρομος είναι πεζοδρόμιο.

Πεζός
Δίποδο, νοήμον ον που περπατά ανέμελα και απερίσκεπτα στο πεζοδρόμιο. Ενίοτε αναγκάζεται να διασχίσει το δρόμο. Διαθέτει ζωή που είναι εκατομμύρια φορές πιο πολύτιμη από το όχημά σου, το άγχος σου, τη νεύρωσή σου, την κατάθλιψή σου ή την υστερία σου. Βάσει του ΚΟΚ έχει προτεραιότητα σε κάθε περίπτωση.

Σήματα της Τροχαίας
Ευδιάκριτες πινακίδες στην άκρη του δρόμου που προειδοποιούν, απαγορεύουν, καθοδηγούν ή συμβουλεύουν. Περισσότερες πληροφορίες μπορείς να βρεις στον ΚΟΚ ή στο βιβλίο που είχες παπαγαλίσει όταν έδινες εξετάσεις για το δίπλωμα οδήγησης.

Σήμα ΣΤΟΠ
Ευδιάκριτο, οκταγωνικό σήμα της τροχαίας, χρώματος κόκκινου με τη φράση STOP σε μεγάλα γράμματα. Σημαίνει «σταμάτα» και «δώσε προτεραιότητα».

Τροχαία ή Τροχομπατσαρία
Είναι το τμήμα της Αστυνομίας, αρμόδιο για την τήρηση του ΚΟΚ και την επιβολή προστίμων σε ολόκληρο το οδικό δίκτυο. Ο συγκεκριμένος όρος δεν θα πρέπει να σε απασχολεί αφού κατά κανόνα είναι ανύπαρκτος, ενώ σίγουρα θα έχεις λάβει ένα από αυτά τα chain mails που λένε σε ποια σημεία ακριβώς στήνονται μπλόκα της τροχαίας σε ολόκληρη την Ελλάδα. Για καλή σου τύχη, η τροχαία θεωρεί ότι τα μπλόκα είναι μυστικά και ότι επειδή κόβει 10 κλήσεις την ημέρα, παράγει έργο. Άρα είτε υπάρχει, είτε όχι, για σένα κάνει το ίδιο και το αυτό.

Φλας
Είναι αυτό το πορτοκαλί φωτάκι που αναβοσβύνει στα άλλα οχήματα και σε προειδοποιεί για τις επερχόμενες κινήσεις τους. Πιθανόν να μη το πιστέψεις αλλά και το δικό σου όχημα διαθέτει παρόμοιο σύστημα. Με το αριστερό σου χέρι, ψηλάφισε ελαφρά την περιοχή πίσω και αριστερά από το τιμόνι. Κάποια στιγμή θα νοιώσεις ένα καυλιτζάκι. Αυτό ενεργοποιεί τα δικά σου φλας.

Εκτέλεση: Μετακίνησε το καυλιτζάκι προς τα πάνω ή προς τα κάτω ανάλογα με τη φορά που πρόκειται να γυρίσεις το τιμόνι. Κατά την ενεργοποίησή του, θα εμφανιστεί μία ένδειξη στο ταμπλό και θα ακουστεί ένας απαλός ρυθμικός ήχος που σημαίνει ότι το φλας είναι ενεργοποιημένο και όλα τα οχήματα και οι πεζοί γύρω σου είναι ενήμεροι για τις προθέσεις σου. Χρησιμοποίησέ το ακόμα και αν μετακινηθείς δεξιά ή αριστερά για λίγους πόντους.

Φώτα
Τα φώτα δεν χρησιμεύουν μόνο για να βλέπεις εσύ, αλλά για να σε βλέπουν και οι άλλοι. (Ξέρω ότι σου είναι ακόμα δύσκολο να πειστείς ότι στον δρόμο κυκλοφορούν και άλλα οχήματα και πεζοί, αλλά θα πρέπει να με εμπιστευτείς). Είναι ιδιαίτερα χρήσιμα τόσο σε συνθήκες χαμηλής ορατότητας (συννεφιά, βροχή, ομίχλη), όσο και σε συνθήκες σκότους ή τεχνητού φωτισμού (νύχτα, τούνελ, κλπ). Ανάβοντας τα φώτα έστω και μία βροχερή μέρα βοηθάς τόσο τους άλλους οδηγούς, όσο και τους πεζούς να βλέπουν εύκολα την αρχοντιά σου.

Επίσης, όταν αναβοσβήνουν, χρησιμεύουν για να «κάνουν σήμα» σε κάποιον ότι του δίνεις προτεραιότητα. ΔΕΝ σημαίνουν «κάνε στη μπάντα, περνάει ο Τρισμέγιστος Πιλότος με τα μεγαλύτερα αρχίδια σε όλη την Εθνική Οδό», ούτε «σου σκάω τους προβολείς στη μούρη και δε με νοιάζει».

Φωτεινοί Σηματοδότες ή Φανάρια
Συστοιχία από φώτα τριών διαφορετικών χρωμάτων (πράσινο, κίτρινο, κόκκινο) που σημαίνουν αντίστοιχα «προχώρα», «προσοχή έπεται κόκκινο» και «σταμάτα». Επίσης το παλλόμενο κίτρινο σημαίνει «με προσοχή». Είναι μία ιδιαίτερα χρήσιμη σήμανση που επιτρέπει την απερίσκεπτη μετακίνηση οχημάτων και πεζών στο οδικό δίκτυο.

Επίλογος
Μετά από μία προσεκτική ανάγνωση είναι πολύ πιθανό να μπορέσεις κι εσύ να απαλλαγείς από το σύνδρομο του «Ελληναρά Οδηγού» μια για πάντα. Το μόνο που χρειάζεται είναι υπεράνθρωπη προσπάθεια και αυτοσυγκέντρωση καθώς διαβάζεις τους άγνωστους όρους καθώς και την εφαρμογή τους στην πράξη όπου αυτό προκύπτει. Εκτός από την άμεση μείωση πιθανοτήτων να σκοτώσεις κάποιον, θα λάβεις και μία ικανοποίηση και ένα αίσθημα συλλογικότητας που ενδεχομένως να λείπει από τη ζωή σου.

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008

Το Dogville πρέπει να καεί

Ο δήθεν Αθηναίος που κοιτάζει απαξιωτικά τον επαρχιώτη «βλάχο» γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν διαφέρουν και πολύ οι δυο τους. Διότι μεγάλωσαν μαθαίνοντας πως είναι απόγονοι ενός ένδοξου πολιτισμού, που στην ουσία όμως δεν έχει καμία σχέση με την πλειοψηφία των σημερινών κατοίκων αυτής της χώρας. Ο δήθεν Αθηναίος ή ο δήθεν οποιοσδήποτε αστός αυτής της χώρας είναι στην ουσία ένας μπουρτζόβλαχος.

Οι άνθρωποι εκείνοι που προσπάθησαν, και προσπαθούν ακόμα να ενώσουν τους Έλληνες κάτω από μία πολιτισμένη και συλλογική κοινωνία και όχι κάτω από σημαίες, σταυρούς και ψεύτικα πολιτικά σύμβολα, αποβάλλονται από την ίδια την ελληνική κοινωνία. Διότι ο σκοταδισμός ουδέποτε έφυγε από τη χώρα σε συλλογικό επίπεδο. Διότι ανέκαθεν αυτή η χώρα αποτελείτο από πολλές φυλές και πολιτισμούς που ουδέποτε θέλησαν ή είχαν ως πραγματικό στόχο μία ενιαία, σύγχρονη συνένωση προς τη δημιουργία ενός πραγματικά πολιτισμένου Κράτους. Η εκπαιδευτική προπαγάνδα συνέβαλε ως ένα σημείο στην ανάπτυξη εθνικής συνείδησης, αλλά σταμάτησε και σε ένα άλλο. Αυτό του Διαφωτισμού.

Ουδέποτε ξεπεράστηκε το στάδιο του χωριανού που κοιτάει καχύποπτα το συγχωριανό του, επειδή πολύ απλά ουδέποτε αισθάνθηκαν και οι δύο ότι αποτελούν μέλη του ίδιου χωριού, που έχουν κοινά συμφέροντα και παραπλήσιες ζωές. Ακόμα και όταν συνέβαινε αυτό, ο τοπικισμός ήταν τόσο έντονος που οι χωριανοί του ενός χωριού κοίταζαν καχύποπτα τους χωριανούς του διπλανού χωριού.

Οι τσιφλικάδες και οι κοτζαμπάσηδες του μεταγενέστερου μεσαίωνα καλά κρατούν, απλά αντί για άλογα, καβαλάνε πολυτελή αυτοκίνητα. Οι τοπικοί άρχοντες παραμένουν στην τοπική εξουσία χωρίς να λογοδοτούν σε καμία κεντρική εξουσία. Ο Πρόεδρος, ο παπάς και ο αστυφύλαξ με τους «δικούς» τους ανθρώπους, αποτελούσαν τη φεουδαρχική ελίτ του μεταγενέστερου μεσαίωνα και συνεχίζουν να κάνουν το ίδιο, αλλά υπό το πέπλο του Δημοκρατικού Κράτους, το οποίο φυσικά ουδέποτε υπήρξε στην κυριολεξία.

Μία δημοκρατική κοινωνία που οφείλει να προστατεύει τα ατομικά και ανθρώπινα δικαιώματα μέσα σε ένα συλλογικό και κοινωνικά εύρυθμο πλαίσιο, ήταν ο στοιχειώδης στόχος για τους λογικά σκεπτόμενους ανθρώπους αυτού του τόπου. Πώς να πετύχεις όμως το στόχο σου όταν έχεις να αντιμετωπίσεις μία τοπική κοινωνία βουτηγμένη στην ξενοφοβία, τη δεισιδαιμονία και την αμορφωσιά; Πώς να αναδείξεις το κοσμικό και ισόνομο κράτος μέσω μίας ισχυρής αστικής τάξης, όταν αυτή η τάξη ουδέποτε ξέφυγε ή απαίτησε να ξεφύγει από τον οπισθοδρομικό, κλειστοφοβικό, συντηρητισμό;

Η διαφθορά ουδέποτε αντιμετωπίστηκε ρεαλιστικά και αν ποτέ κάποια κεντρική εξουσία προσπάθησε να το κάνει, θα είχε αντιμέτωπους τους τοπικούς τσιφλικάδες που σαφώς έχουν μεγαλύτερη δύναμη σε συγκεντρωτικό επίπεδο. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που η Ελλάδα είναι βουτηγμένη μέσα στη διαφθορά και τον ατομικισμό.

Ο μεγάλος εχθρός της διαφθοράς είναι η εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη μεταξύ των πολιτών, μεταξύ του Κράτους και των πολιτών, και μεταξύ των πολιτών και των θεσμών. Προκειμένου να υπάρξει εμπιστοσύνη, θα πρέπει να υπάρξει και μόρφωση, παιδεία, ισονομία, ατομική ανεξαρτησία και ορθολογισμός έναντι δεισιδαιμονίας. Πάνω κάτω δηλαδή αυτά που διακηρύσσονταν στην Ευρώπη σχεδόν πριν 2,5 αιώνες. Αυτά που με κόπο κατακτήθηκαν, ώστε σήμερα να βλέπουμε άλλους λαούς να τα απολαμβάνουν.

Στον πολιτισμένο άνθρωπο ενός τέτοιου λαού, δεν χρειάζεται να αναπτύξεις μία ολόκληρη έκθεση ιδεών όπου να εξηγείς το αυτονόητο της συλλογικότητας. Δηλαδή ότι εσύ ως άτομο μπορείς να ευημερείς μόνο όταν ευημερεί και ο γείτονας, ο δίπλα, ο παρά-δίπλα, κοκ. Για τον πολιτισμένο άνθρωπο, η έννοια της προσωπικής ευημερίας είναι άρρηκτα δεμένη με την κοινωνική ευημερία με τόσο αυτονόητο τρόπο, όσο η Ουκρανέζα πουτάνα για τον Ελληναρά σκυλά.

Μικρότερος είχα τη ρομαντική πεποίθηση ότι αφού μέσα στην ελληνική κοινωνία γίνονται τόσες πολλές αναφορές στην ηθική, την αξιοπρέπεια, τη φιλοξενία και τη δημοκρατία, τότε το πιο πιθανό είναι ότι αυτά είναι και τα πιο βασικά δομικά στοιχεία της κοινωνίας και του λαού μας ή τουλάχιστον τα βασικά ζητούμενα. Αργότερα κατάλαβα ότι η πολλή θεωρία και οι πολλές κοκκορο-λαλιές αναπτύσσονται στα κοτέτσια όπου η πράξη είναι ακριβώς αντίθετη. Κατάλαβα ότι οι σημερινοί λαοί που αποτελούν το έθνος που ονομάζεται «Ελλάδα» είναι βουτηγμένοι στην ανηθικότητα, την αναξιοπρέπεια, την ξενοφοβία και την ολιγαρχία.

Η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της λειτουργεί σαν το μικρό χωριό. Ο Πρόεδρος, ο παπάς και ο αστυφύλαξ διατάζουν, φοβερίζουν και καταστέλλουν αντίστοιχα λες και είναι οι τρεις σημαντικότεροι άνθρωποι ολόκληρου του πλανήτη. Οι υπόλοιποι χωριανοί ουδέποτε απασχολήθηκαν με κάτι περισσότερο από την καχυποψία, τη ζωή του γείτονα, και όλα αυτά που αντιμάχεται η ασφαλής ασπίδα του εθνικισμού, της θρησκείας, της οχλαγωγίας και του ρατσισμού.

Η ιστορία διδάσκει ότι οι πολιτισμοί ήκμαζαν σε περίοδο ειρήνης και παρήκμαζαν σε περιόδους πολέμων. Ο πολιτισμός στην ελληνική επικράτεια δεν κατάφερε ποτέ να ξαναγεννηθεί από τη σύσταση του Βυζαντινού Κράτους μέχρι και σήμερα, διότι ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των τσιφλικάδων και των στενόμυαλων συμφερόντων τους καλά κρατεί. Η παρακμή θα συνεχίσει να είναι διάχυτη σε όλη τη χώρα, εφόσον συνεχίζουμε να λειτουργούμε με την αντίστοιχη στενόμυαλη νοοτροπία και εφόσον συνεχίζουμε να διώκουμε και να απαξιώνουμε κοινωνικά εκείνους τους πολίτες αυτής της χώρας που διακατέχονται από μόρφωση, καλλιέργεια, προοδευτικές και δημοκρατικές ιδέες.

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2008

Οικονομολογία και αρλουμπολογία

Χαζεύοντας την οικονομική κρίση στις ΗΠΑ και την απεικόνιση αυτής σε διάφορα τηλεοπτικά κανάλια, blogs και τους σχετικούς διαλόγους, κατέληξα στα εξής συμπεράσματα:

Α) Όλοι είναι άπταιστοι οικονομολόγοι που θα πρέπει να έχουν τουλάχιστον από 2-3 διδακτορικά έκαστος.

Β) Όλοι γνωρίζουν τι πήγε στραβά και πως η κρίση θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. (Δυστυχώς δεν είχαν στείλει έγκαιρα τα βιογραφικά τους στην αμερικάνικη Κυβέρνηση).

Γ) Οι μισοί κατηγορούνται ως ρομαντικοί κομμουνιστές.

Δ) Οι άλλοι μισοί κατηγορούνται ως άπληστοι καπιταλιστές.

Ε) Όσοι δηλώνουν Σοσιαλιστές, θεωρούν ότι η πρόσφατη κρίση ήταν απόδειξη της κατάρρευσης του Υπαρκτού Καπιταλισμού (δικός μου ο όρος).

ΣΤ) Όλοι συγκρίνουν την κρατική παρέμβαση στις ΗΠΑ με πιθανή αντίστοιχη στην Ελλάδα και γενικώς τα οικονομικά και διαχειριστικά μεγέθη των δύο χωρών ως ισότιμα.

Ζ) Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δηλώνουν αντι-καπιταλιστές ενώ γεύονται τους καρπούς του καπιταλισμού.

Και η λίστα συνεχίζει, αλλά αν τη συνεχίσω, κινδυνεύει να γεμίσει με μη αλληλένδετα στοιχεία. Ήδη άλλωστε έχει μερικά, τα οποία εμένα βέβαια με ανησυχούν, αλλά για την πλειοψηφία φαίνεται ότι είναι φυσιολογικά.

Με ανησυχεί για παράδειγμα με πόση ευκολία ο κάθε Οποιοσνάνε μπορεί να κρίνει την επιτυχία ή μη του σχεδίου Paulson. Με ανησυχεί επίσης πως εν έτει 2008 μπορεί να υπάρχουν νεολαίοι που αναμασάνε ότι διαβάζουν σε διάφορες κωλοφυλλάδες. Κομμουνισμός εναντίον Καπιταλισμού σου λέει. Δηλαδή αχλάδι εναντίον φλοκάτης. Τόσο σχετικά. Ή αν η απληστία είναι βιολογικό ή πολιτισμικό χαρακτηριστικό. Κοινώς, ενώ σχολιάζουμε μία οικονομική κρίση - ένα πρόβλημα, μεταφέρει ο καθένας τις απόψεις του στο τραπέζι, άλλα πάντα οχυρωμένος πίσω από την Δεξιά ή Αριστερή γραμμή που του «επιβάλλουν» οι πολιτικές του πεποιθήσεις.

Τόσο δύσκολο είναι πια να μιλάμε με λογική και όχι με δογματισμούς; Πόσο μάλλον όταν οι διάλογοι γίνονται κατά κανόνα από τη νέα γενιά που την αφορούν και άμεσα τέτοια θέματα. Αφήστε τους οικονομολόγους να αναλύσουν και να πράξουν και εμείς ας γίνουμε πιο ώριμοι και συνειδητοποιημένοι καταναλωτές.

Επίσης, τόσο εύκολο είναι για τα κόμματα του Κοινοβουλίου να πετάνε τόσες πολλές λαϊκίστικες χαζομάρες μέσα σε μία μέρα; Η ΝΔ λέει ξαφνικά θα βοηθήσει τους οικονομικά ασθενέστερους (το είδαμε με το πρόσφατο φορολογικό πακέτο), λες και οι οικονομικά ασθενέστεροι περίμεναν τα φώτα της δημοσιότητας να πέσουν πάνω στην οικονομική κρίση των ΗΠΑ για να ληφθούν μέτρα υπέρ τους. Από την άλλη, η αντιπολίτευση αμέσως να βγει στην αντεπίθεση. Μη χάσει. Το δίδυμο ΠΑΣΟΚ / ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για το απαράδεκτο πακέτο που καλούνται να πληρώσουν οι Αμερικάνοι φορολογούμενοι, σε αντίθεση βέβαια με όσα λένε για τους Έλληνες φορολογούμενους οι οποίοι προφανώς τους αξίζει να πληρώνουν ζημιογόνες ΔΕΚΟ και Ολυμπιακ... εεε άλλους Δημόσιους Οργανισμούς. Το ΚΚΕ και το ΛΑΟΣ σταθερά και αμετάβλητα βρίσκονται στην 14η διάσταση κάποιων υπερχορδών που αφανίστηκαν κάτι εκατομμυριοστά του δευτερολέπτου μετά το Big Bang.

Και επειδή πολύ κρίνω τους άλλους, ας κρίνω κι εμένα. Δηλώνω λοιπόν παντελώς άσχετος από οικονομικά. Δεν έχω ιδέα για τα λογιστικά και μαθηματικά μοντέλα που προσομοιώνουν μία αγορά και ούτε με ενδιαφέρει να τα μελετήσω. Το μόνο που ξέρω, όσον αφορά την παρούσα οικονομική κρίση, είναι ότι το όλο πανηγύρι ξεκίνησε με την κατάρρευση δύο βασικών παικτών της αγοράς ενυπόθηκων δανείων, της Fannie Mae (FNAM) και της Freddie Mac, οι οποίες είναι γνωστές από διάφορα σκάνδαλα που βγήκαν στη δημοσιότητα το 2003, μετά από «τονωτικές» κρατικές «ενέσεις». Αυτό όσον αφορά το ιστορικό κομμάτι το οποίο διδάσκει πολλά σε όσους έχουν ανοιχτά μάτια, αυτιά και μυαλά.

Από εκεί και πέρα, ξέρω ότι οι τράπεζες είναι άκρως ανταγωνιστικές επιχειρήσεις χωρίς ιδιαίτερη ευαισθησία απέναντι σε θέματα κοινωνικής αλληλεγγύης ή φιλόπτωχους ρόλους. Από μικρό παιδάκι ξέρω ότι όταν κάποιος μου δίνει στο χέρι μία σοκολάτα και μου λέει ότι στην ουσία κοστίζει δύο σοκολάτες, απλά δεν θα δεχτώ. Πόσο μάλλον όταν με κυνηγάει για να μου δώσει τη σοκολάτα με το ζόρι. και με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο. Τέλος ξέρω ότι επειδή ακριβώς είμαι άσχετος από οικονομικά, την επικαιρότητα και τις τάσεις των παγκοσμίων Αγορών, τις διακυμάνσεις του Χρηματοπιστωτικού Συστήματος και την χαοτική φύση αυτών, προτιμώ να μην παίρνω μέρος στο όλο πανηγύρι. Οπότε, μετοχές, προνομιακές καταθέσεις και διαφόρων ειδών δάνεια (πόσο μάλλον subprime δάνεια) με αφήνουν παντελώς αδιάφορο κι ας μην μοστράρω την καινούργια μου BMW σαν το γείτονα.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...