Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Άνθρωποι σκουπίδια


Δες το ντόμινο των εξελίξεων και πως ξεσκεπάζεται η νεοελληνική ξεφτίλα. Κανείς δεν θέλει ΧΥΤΑ και ανθρώπους στη γειτονιά του. Όχι ότι κι ότι ανθρώπους. Απ’ αυτούς που δεν έχουν το μπλε πλαστικοποιημένο χαρτάκι με το εθνόσημο σταμπαρισμένο στην φωτογραφία τους. Έτσι αποφάσισε το Κράτος να διαχωρίσει τους ανθρώπους που κατοικούν στη χώρα μας, και έτσι αποφάσισαν και οι τοπικές κοινωνίες να βγάλουν τον ρατσισμό τους στο γυαλί, για να τον καταγράφουν τα ΜΜΕ, κάτι τελειωμένα ειδησεογραφικά portals, και οι απανταχού τελειωμένοι Ελληναράδες.

Δες και πόσο περίτεχνα διαιωνίζεται ο μύθος του «λαθραίου» μετανάστη ως βασικός παράγοντας εγκληματικότητας στη χώρα, αποσιωπώντας τις κοινωνικές διαστάσεις, την αδιαφορία της πολιτείας και τον ρατσισμό που ξεσπάει με την πρώτη ευκαιρία. Δες με πόσο επικοινωνιακό τρόπο τονώνεται το ρατσιστικό αίσθημα του λαού από τον αρχηγό του πρώτου κόμματος των επερχόμενων εκλογών, που μιλάει για κατάργηση του μεταναστευτικού νόμου και επανακατάληψη των πόλεών μας. 

Θυμάμαι κάπου εκεί στα 90’s τον μύθο που έκρυβε η φράση «είμαστε ο πιο φιλόξενος λαός της Ευρώπης». Θυμάμαι και μία επική ομιλία του Βύρωνα Πολύδωρα που εξυμνούσε την πολυπολιτισμική ιδιοσυγκρασία μας και ανέφερε τους «σκιν χεντζ» (με τέτοια προφορά) που αλωνίζουν σε ολόκληρη την Ευρώπη εκτός από την «φιλόξενη» Ελλάδα.

Οι Αλβανοί ήταν οι πρώτοι που τάραξαν αυτή την ιδιοσυγκρασία. Επειδή όμως είμαστε συγγενείς εξ αίματος, και μιας και μας έκαναν τα μερεμέτια για μία φέτα ψωμί, δεν μπορέσαμε να τους πετάξουμε στη μούρη και πολύ ρατσισμό. Υπήρχε κάτι υποβόσκον, αλλά πάντα σε χαμηλούς τόνους. Βέβαια, τα αστυνομικά δελτία τύπου και στη συνέχεια τα ΜΜΕ, έδειξαν εξαρχής την προτίμηση να διαχωρίζουν τους εγκληματίες σε ημεδαπούς και αλλοδαπούς. Η λέξη «αλλοδαπός» ηχούσε πιο δραματικά. Συνόδευε τα μινόρε βιολιά των πανικόβλητων τηλεπαρουσιαστών, με μεγαλύτερη αρμονία. Φόβιζε περισσότερο, και όπως και να το κάνεις, έβαζε μία πιο δραματική «πιτσιλιά» στην αδιάφορη εγχώρια ενημέρωση, σε σχέση με τους βαρετούς Έλληνες εγκληματίες.

Αργότερα όμως ήρθαν πιο διαφορετικοί άνθρωποι. Πιο σκουρόχρωμοι, από άλλες ηπείρους, με διαφορετικές κουλτούρες, διαφορετικές θρησκείες. Και εκεί τσινίσαμε. Εκεί «το Πακιστανό» και ο «μαυρούλης» πήραν συγκεκριμένους ρόλους στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Ένα νέο είδος ανθρώπου δημιουργήθηκε στην ελληνική κοινωνία. Το τελευταίο, το τίποτα. Αυτό που το κάνεις ότι θες, ελαφρά τη συνειδήσει, γιατί δεν σου θυμίζει κάποιον θείο σου, ούτε έχεις την παραμικρή συγγένεια. Μυρίζουν περίεργα, γελάνε σαν ηλίθιοι, τα κάνουν όλα πρόθυμα, κανείς δεν ξέρει σε τι πιστεύουν, και πού κρύβουν τις γυναίκες τους. Η τέλεια ηθική απόσταση μεταξύ εκμετάλλευσης και ανοχής.

Τους στοιβάξαμε τριάντα τριάντα σε βρωμερές αποθήκες για να κοιμούνται το βράδυ και να σκάβουν την ημέρα, τους συνηθίσαμε ως ενοχλητικούς «υαλοκαθαριστήρες» στα φανάρια, τους βρήκαμε δικηγόρους που με ένα χιλιαρικάκι, έβγαζαν άκρη με τις δαιδαλώδεις γραφειοκρατικές διαδικασίες του Κράτους για να αναγνωριστούν ως πολίτες αυτής της χώρας.

Στο μυαλό πολλών, κατά τ’ άλλα διανοούμενων Ελλήνων, κάπως έτσι διαχωρίζεται ο νόμιμος από τον παράνομο άνθρωπο. Αν κουβαλάει ένα χαρτί με την υπογραφή ενός δημοσίου υπαλλήλου και ένα εθνόσημο σφραγίδα, είναι νόμιμος. Αν δεν το έχει είναι παράνομος. Και ως παράνομος οφείλει να σηκωθεί να φύγει από εδώ.

Το «εδώ», έχουμε δικαίωμα να το ορίζουμε μόνον εμείς. Αυτοί δηλαδή που έτυχε πριν έναν δύο αιώνες να κατοικήσουμε εδώ, εξυπηρετώντας τα τότε γεωπολιτικά συμφέροντα. Σε αυτή τη χώρα επιτρέπονται άτυπα μόνον Δεξιοί και Αριστεροί. Δηλαδή, αυτοί που έχουν εθνική/φυλετική συνείδηση, και αυτοί που έχουν ταξική. Για την ανθρώπινη συνείδηση, ουδείς λόγος. Το ίδιο και για την αυτοκριτική της κοινωνίας μας που δεν παρέχει τις αναγκαίες ευκαιρίες σε όποιον άνθρωπο θέλει να ευδοκιμήσει «εδώ», να εργαστεί αξιοπρεπώς, να κάνει οικογένεια και να της διασφαλίσει μία αξιοπρεπή διαβίωση.

Τον ρατσισμό που βιώσαν γενιές και γενιές Ελλήνων σε άλλες χώρες, τον ξεχάσαμε. Περασμένα ξεχασμένα. Τώρα ξαφνικά, αποκτήσαμε το αυτοφυές δικαίωμα να είμαστε και εμείς ρατσιστές. Δώσαμε βήμα στην ακροδεξιά προπαγάνδα και σιγά σιγά της δώσαμε και επίσημη θέση στον Δήμο Αθηναίων. Σύντομα, ίσως να την δούμε στα έδρανα της Βουλής, αν και ήδη είναι διάχυτη στον καθημερινό δημόσιο λόγο. Δελτία τύπου της Χρυσής Αυγής πλημμυρίζουν τα τοπικά ΜΜΕ και τις γειτονιές, οι απανταχού «Καμμένοι» περνάνε υπογείως την ατζέντα της ελληνικής «καθαρότητας» και περιφερειακοί σύμβουλοι κάνουν αστειάκια με «χρωμοσαμπουάν». Ουδείς μιλάει για κυρώσεις. Δεν έγινε δα και τίποτα παράνομο. Ο ρατσισμός και ο «ελληναρισμός» είναι καθ’ όλα νόμιμα.

Με την ίδια νομιμότητα, οι συντεχνίες διατηρούν τον μικρόκοσμό τους, οι τοπικές κοινωνίες παρεμποδίζουν την κατασκευή ΧΥΤΑ, και τώρα μόλις πρόσφατα αρνούνται και τα «κέντρα φιλοξενίας» μεταναστών. Η ανικανότητα του Κράτους να διαχειριστεί ένα κοινωνικό πρόβλημα, που ως δια μαγείας γίνεται φυλετικό, αφύπνισε τον ρατσισμό που πάντα είχαμε ως λαός.

«Κρατήστε τα σκουπίδια και τους ανθρώπους-σκουπίδια μακριά από την αυλή μου». 


Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Της παρέλασης τα τύμπανα

Αφήστε τα "παιδιά" να κερκιδοποιήσουν την πολιτική. "Παιδιά είναι". Αφήστε την οργή να μετουσιωθεί σε χαβαλέ, βία και γήπεδο, αντί για δημιουργία, έργο και θετικό αντίλογο. Επαναπαυτείτε στις ιδεολογικές κορώνες σας, χαζεύοντας την ακροδεξιά, τη λαϊκή δεξιά και την παλαβή αριστερά να ανέρχονται. Και σε λίγα χρόνια που αυτά τα ήθη και οι αξίες ενδεχομένως να κατακλύσουν τον τόπο, δηλώστε αθώοι γιατί τα έχουμε ξαναπεί... οι ξένοι φταίνε για όλα. 


Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

Κωλοδάχτυλα

  • «Ήθελα να εξασφαλίσω ένα σίγουρο μέλλον για τα παιδιά μου», ήταν η απολογητική φράση της υπαλλήλου του ΙΚΑ που είχε στήσει το νταραβέρι με τα επιδόματα μαϊμού. Υπό αυτή τη συνθήκη, αρκετοί ενδεχομένως να νιώσουν και μία περίεργη αίσθηση συμπόνιας. Εάν όμως η φράση ολοκληρωνόταν σε πιο ειλικρινές πλαίσιο, θα έπρεπε να συμπληρωθεί με το σκέλος : «… γι’ αυτό αποφάσισα να κλέψω από το μέλλον των δικών σας παιδιών». Αυτό, το δεύτερο σκέλος είναι που κάνει τη διαφορά. Όχι μόνο την εννοιολογική, αλλά και την συνειδησιακή που έχουμε ως πολίτες.
  • Δεν έμαθα για τις απολογίες των υπαλλήλων του Υπουργείου Ανάπτυξης που κατηγορούνται ότι ζητούσαν μίζες για να εγκριθούν αναπτυξιακά κονδύλια, αλλά υποθέτω ότι μέσα στο μυαλό τους κάτι παρόμοιο θα σκέφτονταν. Πάντα, χωρίς το δεύτερο σκέλος. Πάντα προτάσσοντας ένα κωλοδάχτυλο σε όλους εμάς.
  • Είδα και το γιαούρτωμα που δέχτηκε ο κ. Μποζίκης, Δήμαρχος Ζακύνθου· του νησιού των «τυφλών». Επειδή ξεσκέπασε μία διαχρονική απάτη ντόπιων ξενοδόχων, οι οποίοι δήλωναν ψεύτικα εμβαδά, προκειμένου να μην πληρώνουν τα σωστά δημοτικά τέλη. Δεν με εξέπληξε το γιαούρτωμα. Με εξέπληξε η στάση όλων των άλλων παρόντων που κοιτούσαν απαθείς τον Δήμαρχο να φυγαδεύεται από την πίσω πόρτα.
  • Έμαθα και για τους πρώτους γιατρούς που πιάστηκαν να υπερ-συνταγογραφούν, παρόλο που γνώριζαν ότι παρακολουθούνται πλέον ηλεκτρονικά. “What’s the catch?”. Το "catch" είναι το γεγονός ότι η τιμωρία που τους επιβλήθηκε ήταν να μην έχουν δικαίωμα συνταγογράφησης για έναν μήνα. Δηλαδή, το αρχιλαμόγιο – γιατρός στην Αμαλιάδα που είχε κάνει 5.000 συνταγογραφήσεις μέσα σε τέσσερις εβδομάδες, τιμωρείται με παύση συνταγογράφησης για έναν μήνα. Εγώ στη θέση του, θα έκανα κωλοδάχτυλο σε ολόκληρο το σύστημα υγείας, και από τον επόμενο μήνα θα έκανα 10.000 παράνομες συνταγογραφήσεις. Και ας με τιμωρούν μήνα πάρα μήνα. Ποιος είναι ο μάγκας;
  • Είδα και την σπαρακτική ιστορία του διευθυντή χειρούργου στο Ασκληπιό Βούλας που μετά την παύση της εργασίας του, μετά από συνεχείς καταγγελίες για «φακελάκια», επέστρεψε στη θέση του μετά από δύο χρόνια, ύστερα από συνεχείς αναβολές της υπόθεσής του από το πειθαρχικό του Υπουργείου Υγείας. Ο ίδιος δε, δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι επέστρεψε παρά τη θέλησή του. Ναι. Έτσι ακριβώς το είπε. Σε σένα, σε μένα και σε όλο το πανελλήνιο που τον άκουγε. Όσο θάρρος του έλειπε για να δηλώσει παραίτηση, το πήρε σε θράσος και έκανε αυτήν ακριβώς τη δήλωση.

Μέσα σε μία εβδομάδα, μας έσκασαν στη μούρη περί τα 50 κωλοδάχτυλα. Τα καταγεγραμμένα. Διότι όπως φαίνεται, όλα αυτά είναι η κορυφή του παγόβουνου που χάνεται μέσα σε έναν βόθρο, αδιευκρίνιστου βάθους. Κωλοδάχτυλα από αυτούς που μένουν στη διπλανή πόρτα, από δαιδαλώδεις πειθαρχικούς μηχανισμούς που απλά δεν λειτουργούν είτε από ανικανότητα, είτε από σκοπιμότητα, και από συναδέλφους ή Υπουργούς που «δεν γνώριζαν».

Δεν με αφορά πλέον η επίμαχη φράση του Πάγκαλου. Αλήθεια. Όλες οι αναλύσεις γύρω από τον κυνισμό της, την επιτηδειότητά της, το ενδεχόμενο ορθόν της, ή τον ενδεχόμενο δόλο της, εξαντλήθηκαν εδώ και ενάμιση χρόνο. Αν βγήκε έστω και ένα συμπέρασμα, δεν με αφορά και εν τέλει δεν θα έπρεπε να αφορά κανέναν. Αναλωθήκαμε στις αναλύσεις και αγνοήσαμε τα κωλοδάχτυλα. Μαζί με τις αναλύσεις αυτής της φράσης, εξαντληθήκαμε και εμείς. Ως κάτοικοι μίας χαοτικής χώρας που όπου και να «σκάψεις» ζέχνει σαπίλα και κάθε υγιής προσπάθεια βαλτώνει μέσα στον ίδιο βούρκο πριν προλάβει καν να φανεί. Η ιστορική παρεξήγηση που παίζει σε αυτόν τον τόπο εδώ και σχεδόν δύο αιώνες, αποτυπώνεται ακριβώς στη φράση της υπαλλήλου του ΙΚΑ. Έχουμε συναίσθηση μόνον του «εγώ». Όχι του «εμείς», και κυρίως ούτε των υποχρεώσεων που απορρέουν από το «εγώ», ώστε «εμείς» εν μέσω μίας τυπικής κοινωνικής αλληλεγγύης να αλληλοϋποστηριζόμαστε και να διασφαλίζουμε μία αξιοπρεπή ζωή για εμάς και τα παιδιά «όλων».

Και μη με ρωτάς γιατί κανείς δεν γιαουρτώνει και κανείς δεν διοργανώνει πορείες διαμαρτυρίας για όλους αυτούς τους από πάνω ή για τα δεκαπλάσια παρόμοια περιστατικά που σταδιακά θα αποκαλυφθούν. Όλα θέμα πολιτικής ανοησίας ήταν ανέκαθεν και αν μη τι άλλο, σε αυτή τη χώρα τα πρόβατα που ψάχνουν απεγνωσμένα ιδεολογικούς ταγούς, περισσεύουν.


Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

Μία ύστατη έκκληση για ενότητα


Οι εκλογές πλησιάζουν, και τα θεωρητικά κλισέ σχετικά με τον εγχώριο φιλελεύθερο, σοσιαλδημοκρατικό και προοδευτικό χώρο έχουν εξαντληθεί εδώ και μήνες. Όλοι λίγο πολύ έχουμε εκφράσει τις απόψεις μας για το πραγματικό διακύβευμα της χώρας, και όλοι λίγο πολύ έχουμε συμφωνήσει ότι οι παραδοσιακοί πολιτικοί χώροι έχουν πλέον μετουσιωθεί σε συντηρητικούς οργανισμούς που απλά πασχίζουν να διατηρήσουν την ίδια συντεχνιακή, πελατειακή, αναξιοκρατική και ψηφοθηρική σχέση με την κοινωνία.

Πότε με απλοϊκούς συσχετισμούς, και πότε με προσωπικές ή ομαδικές προσπάθειες, κάθε εγχείρημα να αναδειχτεί ένας ενιαίος πολιτικός χώρος που θα εξέφραζε τις ιδέες, τις νοοτροπίες και τις πολιτικές με τις οποίες λίγο πολύ όλοι συμφωνούμε, δυστυχώς κατέληγε είτε σε προσωπικές φιλονικίες, είτε σε φθίνουσα δυναμική και απαρατήρητη πορεία.

Πολλοί τρέφαμε μία κρυφή αισιοδοξία, ότι η κοινωνική (κυρίως) κρίση, θα ήταν μία ευκαιρία για ολόκληρη την κοινωνία να αναθεωρήσει τις προτεραιότητές της. Να καταδικάσει το υπάρχον σάπιο πολιτικό σύστημα, και μέσα από μία δυναμική αυτοκριτικής, να δημιουργήσει ένα ισχυρό ρεύμα με αίτημα την πορεία προς τα εμπρός και την αλλαγή σελίδας, αφήνοντας πίσω τα φαντάσματα της μεταπολίτευσης.

Δυστυχώς η διάψευση των προσδοκιών ήρθε σχετικά γρήγορα. Άλλοτε με τραγικές, σχεδόν εγκληματικές, κυβερνητικές αποφάσεις, άλλοτε με επικίνδυνους θεατρινισμούς της αντιπολίτευσης, και άλλοτε με λαϊκισμούς καιροσκόπων της πολιτικής προς την κοινωνία, χάθηκαν δύο χρόνια όχι μόνο βυθίζοντας την οικονομία σε μεγαλύτερη ύφεση αλλά πολώνοντας την κοινωνία σε επικίνδυνα άκρα. Επικίνδυνα, τόσο για τη Δημοκρατία, όσο και για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας.

Τα αποτελέσματα αυτής της κοινωνικής ζύμωσης, είναι πλέον εμφανή με τον σχηματισμό νέων πολιτικών χώρων με ακόμα πιο συντηρητικές ατζέντες και ακόμα πιο επιφανειακή αντιμετώπιση της πραγματικότητας, με μοναδική σημαία μία γενική, αόριστη και λαϊκίστικη αντιμνημονιακή στάση. Χωρίς ουσιαστικές προτάσεις ή εναλλακτικές, χωρίς δυνατό ιδεολογικό υπόβαθρο, και μοναδικά στηρίγματα την παραποίηση και υποκειμενική αντίληψη των εννοιών του "πατριωτισμού", της "κοινωνικής αλληλεγγύης" και της συνεχούς επένδυσης στον συναισθηματισμό και την απλοϊκή πολιτική σκέψη. Το δίπολο "μνημόνιο ή αντί-μνημόνιο" μονοπώλησε την πολιτική σκηνή, κρύβοντας διακριτικά "κάτω από το χαλάκι" σημαντικότερα θεσμικά προβλήματα της χώρας. Οι παραδοσιακοί χώροι της Αριστεράς και της Δεξιάς έχουν χάσει τους αξιακούς τους ρόλους και αντί να δώσουν τη σκυτάλη σε πιο σύγχρονους και ρεαλιστικούς σχηματισμούς, κατακερματίστηκαν σε μία ενιαία οπισθοδρομική και απολιτίκ "σαλάτα". Ακόμα χειρότερα, διαφαίνεται μία ισχυροποίηση της ακροδεξιάς και της λαϊκής δεξιάς που με τη σειρά τους ενδυναμώνουν τον αντίθετο πόλο της ακρο-αριστεράς. Σχηματισμοί που ξεφεύγουν από στοιχειώδεις δημοκρατικές συμβάσεις κοινωνικής συνοχής και εισέρχονται σε πιο ολοκληρωτικά πλαίσια.

Στην πολυκομματική Βουλή που θα προκύψει μετά τις εκλογές (σύμφωνα με τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις) θα είναι μεγάλη η απουσία ενός πολιτικού χώρου που αν και μειοψηφία, θα αγωνιζόταν για τις αρχές και τις ιδέες μίας πραγματικά εκσυγχρονιστικής, προοδευτικής και φιλοευρωπαϊκής πολιτικής. Ενώ το πολιτικό φάσμα φαίνεται να διευρύνεται, στην ουσία η νέα κοινοβουλευτική σύσταση θα αποτελείται από συντηρητικές δυνάμεις του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος.

Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι απαραίτητη μία ύστατη προσπάθεια για  ενότητα ανάμεσα στις προοδευτικές δυνάμεις του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού, ώστε να διασφαλιστεί έστω η είσοδος στη Βουλή ενός σχηματισμού που θα έχει ενεργή παρουσία στον συντηρητισμό που πρόκειται να "καταλάβει" τα έδρανα. Είτε συσπειρώνοντας ξεχωριστούς ανθρώπους, είτε πολιτικούς σχηματισμούς με σαφή και κοινή ιδεολογία. Οι περσινές δημοτικές εκλογές άλλωστε, ανέδειξαν την ενδεχόμενη επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος.

Εάν δεν μπουν τώρα τα θεμέλια για έναν πολιτικό χώρο που έχει να προτείνει ρεαλιστικές λύσεις και προτίθεται να συγκρουστεί με τις συντεχνίες και τα εκάστοτε πολιτικά κατεστημένα, δεν διαφαίνεται η  χρονική περίοδος που θα ήταν πιο κατάλληλη. Και στην τελική, η αποσύνθεση ενός πολιτικού χώρου που υποτίθεται ότι κατακρίνει την ασυνεννοησία άλλων πολιτικών σχηματισμών, δεν τιμάει ούτε την Δημοκρατία, ούτε τον τρόπο σκέψης που θα θέλαμε να αποκτήσουμε σε κοινωνικό επίπεδο. Η εξάντληση της θεωρίας στην εσωτερική κατανάλωση, που πολλές φορές αγγίζει επίπεδα ελιτισμού και απομόνωσης από την πραγματική κοινωνία, ουδέποτε παρήγαγε ρεαλιστικές πολιτικές προτάσεις και φυσικά ουδέποτε προσέγγιζε την καθεαυτό κοινωνία.

Θα είναι τραγικό για πρώτη φορά φέτος, κάποιοι από εμάς που έχουμε σταθερή και ξεκάθαρη πολιτική αντίληψη των πραγμάτων, να βρεθούμε σε ανούσια διλήμματα όταν φτάσουμε μπροστά στην κάλπη, ενώ οι πολιτικές αξίες και αρχές μας είναι πιο έντονες και ξεκάθαρες από ποτέ.


Τρίτη 13 Μαρτίου 2012

Ποιος θα ψηφίσει Χρυσή Αυγή;

Μου έχει τύχει ήδη δύο φορές μέσα σε μία εβδομάδα. Περνώντας δίπλα από ένα «πηγαδάκι» από 3-4 άτομα, υπήρχε ο τύπος που έβαζε τις φωνές στους υπόλοιπους. «Φυσικά και θα ψηφίσω Χρυσή Αυγή. Ποιος από όλους αυτούς τους αλήτες πολιτικούς που είναι τόσα χρόνια πάνω δεν έκλεψε και δεν πρόδωσε τον λαό; Είδαμε και την Αριστερά, είδαμε και τον Καρατζαφέρη. Όλοι τους κρεμάλα θέλουν». (…με κάποιες ελάχιστες παραλλαγές, αλλά και οι δύο συμπεριλαμβάνουσες την trendy λέξη «κρεμάλα»). 

Μην φανταστείς κανέναν ξυρισμένο πιτσιρικά πιθηκομούτσουνο ή κανέναν Fasistopithecus Hellenaris. Μια καθημερινή φυσιογνωμία με σπορ ντύσιμο, ο ένας γύρω στα 28 και ο άλλος γύρω στα 45. Καθημερινές φάτσες σε καθημερινή περιβολή. Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Και μη νομίζεις ότι οι άλλοι τους δουλεύανε. Ίσα ίσα που ακούγανε με περίσσια προσοχή. 

Παλιότερα που εξέφραζα κάποιες ανησυχίες για τον τρόπο που εξελισσόταν το κίνημα των αγανακτισμένων, είχα γράψει: «προκειμένου να ισχυροποιηθεί μία ολοκληρωτική ιδέα, πρέπει να αδυνατίσει μία θεσμικά δημοκρατική». Κάθε φορά που εκτοξεύεται μία πέτρα ή δημιουργείται μία οχλοκρατική δυναμική εναντίον κάποιου ανθρώπου ή ενός δημοκρατικού συμβόλου, μειώνεται κατά μία «μονάδα πολιτισμού» η ικανότητά μας να λειτουργούμε συλλογικά, δημοκρατικά, με σεβασμό στην ελευθερία του λόγου και την άποψη του άλλου. 

Σημασία σε τέτοιες δυναμικές δεν έχει το χρώμα του κινήματος. Δεν απασχολεί την ψυχοσύνθεση της κοινωνίας αν η «πέτρα» προέρχεται από τον αντιεξουσιαστικό χώρο, την Αριστερά, την Ακροδεξιά, ή τον οποιονδήποτε αποφασίσει να εκφράσει το μακρύ και το κοντό του ή εν τέλει την ιδεολογία του με βίαιο τρόπο. Αυτό που μένει, είναι η δυναμική. Αν τον τελευταίο χρόνο μάς έχει γίνει συνήθεια η κατηγοριοποίηση της κοινωνίας σε λαό και πολιτικούς, σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, σε πατριώτες και ανθέλληνες, δηλαδή σε καθαρά γενικευμένους και ανυπόστατους διαχωρισμούς, τότε γίνεται συνήθεια και η εκάστοτε διαμάχη μεταξύ αυτών των κατηγοριών, αλλά και της φασίζουσας δυναμικής αυτής της διαμάχης. 

Όταν κάποιοι ωρυόμαστε για την πόλωση της πολιτικής, υπό αυτές τις συνθήκες, δεν αναφερόμαστε στον φανατισμό και τις ακρότητες των υφιστάμενων άκρων, αλλά την απορρόφηση της πιο μετριοπαθούς και ισορροπημένης νοοτροπίας προς αυτά τα άκρα. Οι δύο προαναφερθέντες «κήρυκες» της Χρυσής Αυγής, είναι πολύ πιθανό στις προηγούμενες εκλογές να είχαν στηρίξει άλλους πολιτικούς σχηματισμούς. Αυτή η σταδιακή μεταφορά προς τα άκρα είναι που ευνοείται από το γενικότερο κλίμα της αυτοδικίας, της βίας και του γενικότερου σιγονταρίσματος αυτού του κλίματος από τα ΜΜΕ. Δεδομένου ότι η Χρυσή Αυγή, ανέκαθεν εξέφραζε μία ακεραιότητα στην στάση της απέναντι στους «πουλημένους και προδότες πολιτικούς», φυσικό είναι το άκρο που τελικά θα υποδεχτεί μία μεγάλη μερίδα από τους απολιτίκ αγανακτισμένους, να είναι η ακροδεξιά. Η πολιτικοποιημένη αγανάκτηση είχε «σπίτι» ούτως ή άλλως εξ’ αρχής. 

Τώρα που πλησιάζει η 25η Μαρτίου, κάποιοι ακονίζουν τις ορέξεις τους με ντου, γιούχες, μούντζες, γιαούρτια, προπηλακισμούς και τραμπουκισμούς. Πώς είναι κάτι χουλιγκάνια που ζούνε μόνο για την ημέρα του αγώνα και την υπόλοιπη εβδομάδα φορτώνουν αδρεναλίνη, τσαμπουκά και οπαδική έκσταση; Κάτι παρόμοιο πλέον αρχίζει να συμβαίνει και με τις παρελάσεις ή τις δημόσιες εμφανίσεις διαφόρων προσώπων. Μόνο που αυτή τη φορά, το συνονθύλευμα της αριστερίστικης, εθνοπατριωτικής, αγανακτισμένης σαλάτας, θα έχει την ευκαιρία να εκφράσει τις πολιτικές του πεποιθήσεις στις ερχόμενες εκλογές. Και όπως πέρσι γελάγαμε με την υποψηφιότητα Μιχαλολιάκου στον Δ. Αθηναίων και μέσα σε μία νύχτα μάς κόπηκε ο βήχας, ενδεχομένως στις ερχόμενες βουλευτικές εκλογές, και πάντα με την βοήθεια της «ιδεολογικοποιημένης» αποχής, να μαρτυρήσουμε παρόμοια σκηνικά.


Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

Τελευταίες σκόρπιες σκέψεις του χειμώνα

  • Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν βλάκες άνθρωποι. Σίγουρα όμως όλοι ανά καιρούς κάνουμε βλακώδεις πράξεις. Κάποιοι λιγότερες, άλλοι πολύ περισσότερες. Αντίστοιχα, θεωρώ ότι οι πραγματικά φασίστες άνθρωποι είναι πολύ λίγοι. Όμως η ευκολία με την οποία μπορεί κάποιος να ενδώσει σε μία φασιστική πράξη, είναι αφορμή για να πληθαίνουν οι τελευταίες. Και αυτή είναι η «γλύκα» του φασισμού. Δεν χρειάζεται να δείξεις αυτοσυγκράτηση, σεβασμό στον άλλον, υπομονή ή να παραμερίσεις τον συναισθηματισμό σου για χάρη της λογικής ή της κοινωνικής σύμβασης. Απλά αρπάζεις την πέτρα, το γιαούρτι, τη μολότοφ, την καρέκλα ή δεν ξέρω γω τι και το πετάς με δύναμη προς κάποιον άλλον άνθρωπο. Εύκολα και αυθόρμητα. Αργότερα βρίσκεις και την δικαιολογία προς τη συνείδησή σου. Πχ, ήταν πολιτική πράξη, ήταν αγανάκτηση, ήταν αντίποινα, μία σου και μία μου, το γιαούρτι δεν είναι επικίνδυνο, το υποστηρίζει και ο Χρήστος Γιανναράς, κλπ. Η φασιστική πράξη όμως έγινε. Και παρά το ιδεολογικό περιτύλιγμα, άφησε ήδη τη στάμπα της στην κοινωνία, με απρόβλεπτες συνέπειες. Με σχεδόν νομοτελειακή ακρίβεια θα σου επιστραφεί και στη δική σου μούρη, από κάποιον άλλον που επίσης έχει δικαιολογημένη συνείδηση.

  • Δεν γνωρίζω αν ο κ. Παπουτσής έχει συναίσθηση του εαυτού του. Σίγουρα έχει αποδείξει εδώ και πολλά χρόνια ότι δεν έχει συναίσθηση της πραγματικότητας, αλλά και των ρόλων που έχει αναλάβει ανά καιρούς, με αποκορύφωμα το τελευταίο του πόστο, αλλά και τη σημερινή δήλωση αποποίησης ευθυνών κάθε αστυνομικής αστοχίας. Ομολογώ ότι μειδιάζω με μία ελαφρά αίσθηση χαιρεκακίας όταν βλέπω ένα από τα τελευταία μυαλά της βαθιάς πασοκικής μεταπολίτευσης να ξεπέφτει τόσο χαμηλά, και να μην συνειδητοποιεί τίποτα, τυφλωμένο από την έπαρσή του.

  • Το μειδίαμα μού κόβεται μαχαίρι όταν βλέπω ότι πάνω στο πτώμα αυτής της μεταπολίτευσης έρχονται να πατήσουν πολιτικοί σχηματισμοί ακόμα πιο συντηρητικοί, γεμάτοι στοιχεία που η υπόλοιπη Ευρώπη έχει αφήσει πίσω εδώ και έναν αιώνα σχεδόν. Η πολυκομματική Βουλή είναι σημάδι δημοκρατικής υγείας. Η πολυκομματική Βουλή όμως που απαρτίζεται από συντηρητικά κόμματα είναι επικίνδυνη. Διότι διασφαλίζει ότι ο πολιτικός λόγος της χώρας πλέον γίνεται πάνω σε συντηρητικά και οπισθοδρομικά ιδεώδη μόνο, αφανίζοντας οποιαδήποτε προοδευτική και εκσυγχρονιστική φωνή. Το ψευδοδίπολο Αριστερά-Δεξιά διατηρεί την ίδια βιτρίνα, αλλά επί της ουσίας γίνεται εθνοσυντηρητικοί με διαφορετικό χρώμα σημαίας.

  • Είμαστε κατά κανόνα ψηφιακός λαός. Βλέπουμε άσπρο ή μαύρο μόνο και φαίνεται ότι αδυνατούμε να συλλάβουμε τα μήκη κύματος μεταξύ 390 nm και 750 nm στις καταστάσεις. Ανησυχώ όταν βλέπω ανθρώπους που αδυνατούν να συλλάβουν την ιδέα ότι και οι άνθρωποι είναι σημαντικοί, αλλά το ίδιο και τα κτίρια του αστικού περιβάλλοντος που ζούμε όλοι. Ή το ότι αν γουστάρεις ή μισείς τον Νταλάρα δεν είναι κριτήριο για να δικαιολογήσεις ή όχι το γιαούρτωμα και το γιουχάισμα που έφαγε. Έγιναν ψηφιακά και τα κριτήρια.

  • Χωρίς καταναλωτική συνείδηση, δεν σε σώνουν ούτε 10 κιλά πατάτες.


Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

Οι κραυγές που ακύρωσαν τον ανθρωπισμό


Αντιγράφω από το Βήμα,

«Σε ναυάγιο οδηγήθηκε η κατασκευή του Κέντρου Αποτέφρωσης Νεκρών (ΚΑΝ) στο Μαρκόπουλο μετά τη δυναμική αντίδραση πιστών και περιβαλλοντολόγων, που είχε ως αποτέλεσμα τη μαζική υπαναχώρηση των δημοτικών συμβούλων από την πρόσφατη ομόφωνη έγκριση τους (28/11/2011).
[…]
Παρόλο που ο στόχος του χθεσινού συμβουλίου ήταν να αναπτυχθεί τεκμηριωμένος και ουσιαστικός επιστημονικός διάλογος, προκειμένου να αποσαφηνιστεί η βασιμότητα, ή μη, των αντιρρήσεων, αυτό δεν κατέστη δυνατό λόγω της άρνησης της πλειοψηφίας των παρισταμένων να ακούσουν κάτι διαφορετικό από αυτό που ήθελαν. Τα γιουχαΐσματα και οι λεκτικές επιθέσεις εις βάρος επιστημόνων που θα υπεράσπιζαν το έργο οδήγησε τους τελευταίους να αποχωρήσουν στο πρώτο μισάωρο της συνεδρίασης.»

Αυτή η τελευταία παράγραφος είναι το ρεζουμέ της υπόθεσης και όχι το καθεαυτό αποτεφρωτήριο. Όχι μόνο επειδή θίγει σημαντικά ζητήματα δημοκρατίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και επιστημονικού λόγου, αλλά επειδή αντικατοπτρίζει τα τεκταινόμενα τοπικού επιπέδου στην ευρύτερη εθνική μας υπόσταση. Φαίνεται πως έχουμε παρεξηγήσει κάποια θέματα, και εφόσον δεν μπορούμε να βρούμε ένα κοινό πεδίο συνεννόησης σε τοπικό επίπεδο, αναρωτιέμαι πως θα μπορούσαμε να εργαστούμε συλλογικά σε εθνικό.

Το ελληνικό Σύνταγμα, παρά τα κουτσά και τα στραβά του, είχε την τύχη να προέλθει από ευρωπαϊκά Συντάγματα που είχαν ήδη εμπεδώσει τις αξίες του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Εξ’ ου και η αναφορά στην ανεξιθρησκία αλλά και η αναγνώριση του θεμελιώδους δικαιώματος κάθε πολίτη αυτής της χώρας να εκφράζει τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις ελεύθερα, εφόσον δεν προσβάλλονται τα δικαιώματα τρίτων. 

Λαμβάνοντας λοιπόν υπόψη το συνταγματικό πλαίσιο, σε συνδυασμό με την εμπεριστατωμένη άποψη ειδικών επιστημόνων, αλλά και την ήδη συμφωνηθείσα ομόφωνη έγκριση του ΔΣ, είναι τραγικό μία άκρως σωστή και δημοκρατική απόφαση να αποσύρεται μετά από γιουχαΐσματα και προπυλακισμούς ανθρώπων που προφανώς δεν αισθάνονται οι ίδιοι ως πολίτες μίας δημοκρατικής χώρας.

Ακούγονται διάφορες γλώσσες που αναφέρονται στους συγκεκριμένους ανθρώπους και την προέλευσή τους. Μιλάνε για οργανωμένες ομάδες από τοπικές ενορίες, υπό την καθοδήγηση ιερέων, κλπ. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Δεν έχει σημασία ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι και αν όντως υποκινούνται από τοπικούς ιεράρχες. Αυτά είναι θέματα που θα έπρεπε να απασχολούν την ίδια την Εκκλησία στο εσωτερικό της, και όχι τον δημόσιο διάλογο. Σημασία έχει ότι αυτοί οι άνθρωποι, όποιοι και αν ήταν εν τέλει, κατάφεραν το αδιανόητο. Να τρομοκρατήσουν την Δημοτική Αρχή. Με πλήρη απουσία σεβασμού στην εμπεριστατωμένη, επιστημονική και συνταγματικά κατοχυρωμένη γνώμη, δυνάμωσαν λίγο την ένταση της φωνής τους και ακύρωσαν τα δικαιώματα χιλιάδων συνανθρώπων τους καθώς και τις μελέτες επιστημόνων.

Η δημοκρατία είναι ένα δύσκολο σύστημα. Ισορροπεί ανάμεσα στον σεβασμό της πλειοψηφίας, αλλά και την προστασία των μειονοτήτων. Για το τελευταίο ειδικά μεριμνά το κράτος δικαίου με τις σχετικές νομοθετικές διατάξεις. Εάν αυτό το αφαιρέσουμε, ή αν τελικά μετράει ο λόγος του όχλου ή της δυνατότερης κραυγής, τότε παύουμε να έχουμε δημοκρατία, και περνάμε απλά στην υπερίσχυση του δυνατότερου ή του πιο φωνακλά. Στην τελική, ακόμα και αν η δημοκρατία δεν είναι πλέον ζητούμενο σε αυτή τη χώρα, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι τέτοιου είδους καταστάσεις αμφισβητούν όχι μόνο την υπόστασή μας στον 21ο αιώνα χρονικά, αλλά και την υπαγωγή μας στην ευρωπαϊκή ήπειρο χωρικά.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...