Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Το πτώμα του Κράτους ως λίπασμα

Έχει πέσει ένα γενικό μούδιασμα στη χώρα. Μουδιασμένοι πολίτες, μία κυβέρνηση σε άπραγη αμηχανία, κινήματα που απλά ξέφτισαν, άλλα που αυτοκαταστράφηκαν και γενικώς μουδιασμένη δραστηριότητα. Μια ολόκληρη χώρα (κοινωνία, πολιτικοί και κυβέρνηση) εξουθενωμένη, μετά από συνεχείς μάχες με την πραγματικότητα. Αλλά, δυστυχώς για τους ανθρώπους, και ευτυχώς για τη νομοτέλεια των πραγμάτων, η πραγματικότητα πάντα κερδίζει στο τέλος. Και όπως στη φύση τα είδη που είναι πιο προσαρμοστικά επιβιώνουν και εξελίσσονται, κάπως έτσι και οι κοινωνίες που προσαρμόζονται στην πραγματικότητα μπορούν να εξελιχθούν και να αναπτυχθούν. Οι άλλες απλά συνεχίζουν να «βρίζουν το διάολό τους», όπως λέει και ο ποιητής.

Τα μαθήματα της κρίσης δεν είναι αποκομμένα από τα παθήματα. Για κάθε κάτοικο αυτής της χώρας είναι διαφορετικά, όπως επίσης και η ερμηνεία τους. Ακόμα και σήμερα, και παρά την φιλολογία που έχει αναπτυχθεί τα δύο τελευταία χρόνια για αυτά τα μαθήματα, κάθε μέρα που η κρίση βιώνεται όλο και περισσότερο, η πραγματικότητα γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρη στα μάτια του καθενός. Σίγουρα, το πιο ασφαλές συμπέρασμα που μπορεί να βγει, είναι ότι η κοινωνική συνοχή έχει θρυμματιστεί σε πολύ μικρότερα κομμάτια από αυτά που ήταν κάποτε. Και μία θρυμματισμένη κοινωνική συνοχή μπορεί να έχει δύο καταλήξεις. Ή να αποδομηθεί ολοκληρωτικά ή σταδιακά να ξαναδομηθεί. Αλλά για να ισχύσει το δεύτερο, θα πρέπει τελικά να υπάρχουν μαθήματα για όλους, που θα συνοδεύονται με αντίστοιχες πράξεις και όχι απλή φιλολογία.

Όσο άβολο και σκληρό και αν βιώνεται, το μούδιασμα κάποια στιγμή αναγκαστικά ακολουθείται από δράση. Αλλά δράση ατομική, αποκομμένη από την κεντρική πολιτική σκηνή και τα «μαζικά» κινήματα που απέτυχαν να διατυπώσουν κάποια στοιχειώδη κοινά, μαζικά και ρεαλιστικά αιτήματα. Δράση*, υπό τη συνειδητοποίηση που έχει καθυστερήσει να έρθει στην Ελλάδα εδώ και δύο περίπου αιώνες˙ δηλαδή της αποκομμένης από το «Κράτος-πατερούλη» που καθορίζει και «προστατεύει» τις ζωές των πολιτών, αλλά συνυφασμένης με την ατομική ευθύνη και ελευθερία. Δεν αναφέρομαι στην κατάλυση του Κράτους δικαίου και κοινωνικής αλληλεγγύης, αλλά σε ένα Κράτος που σταδιακά θα περιοριστεί μόνο σε αυτούς τους δύο ρόλους και θα σταματήσει να επηρεάζει όλες τις πτυχές της ζωής του κάθε ατόμου.

Αυτή την περίοδο βιώνουμε όλοι τις επιπτώσεις της χρεωκοπίας του Κράτους, και της κοινωνικής ψυχοσύνθεσης που αναπτύχθηκε γύρω από αυτό˙ όχι του καθενός μας χωριστά. Η συνεχιζόμενη φορολογία, οι έκτακτες εισφορές, η αδυναμία μείωσης δαπανών και στοιχειώδους διοίκησης και οι τσάτρα-πάτρα πολιτικές λύσεις της τελευταίας στιγμής, είναι σημάδια αυτής της χρεωκοπίας, τα οποία αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε και όσοι ήμασταν σωστοί όλα αυτά τα χρόνια απέναντι στο Κράτος και την υπόλοιπη κοινωνία˙ η μειοψηφία που ήταν έξω από το φαυλοκρατικό σύστημα που «τα έτρωγε μαζί με τον κ. Πάγκαλο». Ήρθε η στιγμή που ο μύθος του «Κράτους-πατερούλη» κατέρρευσε τελικά και σε αυτή τη χώρα. Όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουμε τις πτυχές αυτού του μύθου, τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσουμε μέσω της αυτοκριτικής και της ατομικής ευθύνης, να δραστηριοποιηθούμε έμπρακτα και προσωπικά για να ξαναφτιάξουμε μία πιο δίκαιη και δημοκρατική συλλογικότητα. Διαφορετικά, η πραγματικότητα έχει και άλλες εναλλακτικές, οι οποίες όμως μπορούν να γίνουν πολύ χειρότερες από το παρόν.

* Όσο ειρωνικό και αν ακούγεται, και παρά το φιλελεύθερο στοιχείο αυτής της παραγράφου, η επαναλαμβανόμενη χρήση της λέξης «Δράση» δεν αποσκοπεί σε κανέναν συνειρμό με τον ομώνυμο πολιτικό σχηματισμό.

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Σε διασταυρωμένα πυρά

Αντιγράφω από Wikipedia:

“Social cognitive theories suggest that people have inherent biases in the way they perceive the world and these biases can be used to manipulate them. For example, people tend to believe that people's misfortune (e.g., poverty) is a result of the person and downplay external factors (e.g., being born into poverty). This bias is referred to as the Fundamental Attribution Error. The self-fulfilling prophecy relates to people's tendencies to stick with their original theories even when evidence proves their theories are incorrect. This tendency is sometimes referred to as confirmation bias (see list of cognitive biases). Propaganda frequently plays upon people's existing biases to achieve its end. For example, the illusion of control, refers to people's seemingly innate desire to believe they can and should control their lives. Propagandists frequently argue their point by claiming that the other side is attempting to take away your control.”

Μετά την κυριακάτικη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, κυκλοφόρησαν δύο φωτογραφίες που έκαναν αίσθηση.

Μία ψεύτικη (με εμφανή ίχνη φωτομοντάζ) από την Ελευθεροτυπία, με σχετικό άρθρο:



Και μία πραγματική:


Μπορούμε τώρα να βγάλουμε τα μαχαίρια και να αρχίσουμε το ξεκατίνιασμα ανάμεσα σε ατάκες του στυλ «Ναι, αλλά αν η ιστορία είναι πραγματική;», «Τελικά το κοριτσάκι έφαγε «ασπιδιά» από ΜΑΤατζή ή όχι;», «Τα ΜΑΤ φταίνε ή ο πατέρας της που την πήγε σε συγκρουσιακό περιβάλλον;», «Και αν το κοριτσάκι κλαίει μόνο από την ένταση που επικράτησε χωρίς να ασκήθηκε πάνω της σωματική βία;» κλπ κλπ. Τα στρατόπεδα είναι γνωστά. Οι μεν θα ισχυριστούν με πάθος ότι έτσι ακριβώς έγιναν τα πράγματα συμπλέοντας με το παθιασμένο κείμενο της «Ε» και οι δε ότι όλη η ιστορία είναι κατασκευασμένη. Το γνωστό άσπρο-μαύρο.

Εγώ πάλι δεν έχω ιδέα. Βλέπω απλά παντού μία παρακμή. Αν αυτή η παρακμή βρίσκεται μέσα στο αστυνομικό σώμα ή στον Τύπο, δεν έχει τελικά και τόση σημασία. Γνωστό το επίπεδο και των δύο «εξουσιών», γνωστή και δεδομένη η παρακμή τους. Τα πράγματα όμως αγριεύουν. Και μέσα στην επερχόμενη αγριάδα φαίνεται πως οι εξουσίες προχωρούν σε καταχρήσεις χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν και τίποτα. Ούτε σε δημοκρατικά δικαιώματα, ούτε σε αντικειμενική πληροφόρηση. Αλίμονο στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια που τελικά βρέθηκε στα διασταυρωμένα πυρά τους.

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Ρητορικά χαλίκια

Στο εγγύς παρελθόν έχουν ξαναγίνει καταλήψεις τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών. Επίσης, έχουν ξαναγίνει καταλήψεις δρόμων και διακοπή της κυκλοφορίας με ανάλογες επεμβάσεις των ΜΑΤ κάνοντας αναίτια χρήση δακρυγόνων και βίας (αναφέρομαι σε κάποια αποσπασματικά συμβάντα στη χθεσινή συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος). Και ενώ έχουν ξανασυμβεί, χθες και πάλι όλη η ρητορική αναλωνόταν γύρω από τα ίδια ακριβώς θέματα που είχαν ξανασυζητηθεί στις ίδιες περιστάσεις. Πάλι τα ίδια «στρατόπεδα», πάλι τα ίδια «επιχειρήματα» και φυσικά πάλι ο ίδιος συναισθηματισμός και πανικός. Συμπερασματικά, από τις προηγούμενες φορές ούτε μάθαμε κάτι, ούτε πήραμε αποφάσεις για το πώς θα πρέπει να αντιμετωπίζονται αυτά τα φαινόμενα, ούτε βγάλαμε κάποια ασφαλή συμπεράσματα για το ποιες θα πρέπει να είναι οι ανάλογες πράξεις όταν ξανασυμβούν. Χθες βράδυ, καθόμασταν και βλέπαμε για χιλιοστή φορά την ίδια ταινία και γράφαμε την κριτική με ένα πάθος λες και ήταν η πρώτη φορά.

Δεν έχουμε λύσει ως κοινωνία στοιχειώδη ζητήματα. Πού εντάσσουμε ακριβώς την ελευθερία λόγου και το δικαίωμα στην διαμαρτυρία και πού την κατάχρηση αυτών; Τί ορίζουμε ολοκληρωτική παρέμβαση και τί δημοκρατική; Δικαιολογείται η αστυνομική βία και αν ναι σε ποιες περιπτώσεις; Καταδικάζουμε μαζικά την βία από όπου και αν προέρχεται ή κάποια βία είναι πιο «καλοπροαίρετη» από κάποια άλλη; Τί ορίζουμε ως κοινωνικό αγώνα και τι ως ατομικιστικό; Κλπ κλπ… Αρνούμαστε να επιβάλλουμε σε συλλογικό επίπεδο συνθήκες ευνομίας, κοινωνικής ευρυθμίας, σεβασμού δικαιωμάτων και ελευθερίας, και ξεμένουμε στον ιδεολογικό κατινισμό.

Σε μεγαλύτερη κλίμακα, συμβαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα, τόσο στην πολιτική σκηνή όσο και στην κοινωνία. Εδώ και δύο χρόνια πλέον, προβάλλουμε θεωρίες για τα αίτια της κρίσης και αντί να λάβουμε έμπρακτα μέτρα για την αντιμετώπισή της, συνεχίζουμε να εστιάζουμε στο παρελθόν. Αν αύριο, μεθαύριο χρεοκοπήσουμε, θα ξεκινήσουμε να αναλύουμε αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε τώρα. Δηλαδή για ποιον λόγο χρεοκοπήσαμε και τι θα έπρεπε να είχαμε κάνει για να το αποφύγουμε.

Φαίνεται πως είμαστε συνεχώς ένα βήμα πίσω, και αυτό δεν είναι τυχαίο. Είναι απλά εύκολο και βολικό. Αντί να εργαζόμαστε για να επηρεάζουμε συνεχώς τα γεγονότα, περιμένουμε πρώτα αυτά να συμβούν και μετά να κάνουμε ανούσιες αναλύσεις εκ του ασφαλούς. Αντί να θέτουμε στόχους και να χαράσσουμε κάποια έμπρακτη τακτική, δεχόμαστε τη δημιουργία οποιασδήποτε τυχαίας συνθήκης και της ασκούμε υποκειμενική κριτική. Έτσι όμως δεν κινείται τίποτα προς κάποια κατεύθυνση. Ούτε οι καταλήψεις τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών προσφέρουν κάτι, ούτε η αστυνομική βία. Απλά τραβάμε όλοι ένα πανί προς διαμετρικά αντίθετες κατευθύνσεις περιμένοντας κάποιον από μηχανής θεό να δώσει τη λύση. Δυστυχώς για την εθνική μας ψυχοσύνθεση, η «σκληρή» πραγματικότητα έχει δείξει ότι τέτοιου είδους λύσεις δεν υπάρχουν.


Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Ωραία, διαφωνούμε...

… και πλέον είναι εμφανές παντού ότι ξεχάσαμε πού συμφωνούμε.

Μία από τις πιο ψευδείς «γνώσεις» που μου έχουν μείνει από το σχολείο, ήταν αυτή η διδασκαλία της ιστορίας από την οποία προέκυπτε ότι «εμείς οι Έλληνες τρωγόμαστε μεταξύ μας, αλλά όταν ο εχθρός είναι προ των πυλών, ενωνόμαστε σαν μία γροθιά και τον κατατροπώνουμε». Το ψεύδος έγκειται στο γεγονός, ότι αργότερα διαβάζοντας λίγο καλύτερα ιστορία και ερευνώντας τις εκάστοτε κοινωνικές δομές, ήταν εμφανές ότι και πάλι ο καθένας για την πάρτη του πολέμαγε. Απλά τύχαινε ο εχθρός να είναι κοινός και να συγκεντρώνει τα πυρά όλων.

Γι’ αυτό άλλωστε και αυτό το παραμύθι δεν λειτουργεί τη σήμερον ημέρα. Σήμερα που ο εχθρός είναι διάσπαρτος ανάμεσά μας, αδυνατούμε να εστιάσουμε και να τον καταπολεμήσουμε συλλογικά. Και φυσικά, αυτή τη φορά δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος που προτάσσει ένα όπλο στα μούτρα μας για να αντιδράσουμε ανάλογα. Εδώ και δύο χρόνια που έχουμε κάνει βουτιά στην ύφεση, ψάχνουμε να βρούμε ποιος είναι πραγματικά ο εχθρός, και ο καθένας διαφωνεί με τη γνώμη του άλλου.

Η διαφωνία είναι ένα βασικό εναρκτήριο στοιχείο για τη ζύμωση νέων ιδεών. Όμως για την εφαρμογή των καθεαυτό ιδεών θα πρέπει να ξεκινήσουν οι συμφωνίες. Πάνω στον συναισθηματικό μας αναβρασμό έχουμε πλέον συνηθίσει να διαφωνούμε και ξεχάσαμε να συμφωνούμε. Μπορούμε να μιλάμε για δέκα πράγματα με κάποιον, να συμφωνούμε στα εννιά και να διαφωνούμε στο ένα, τελικά να εστιάζουμε σε αυτό το ένα και να χάνουμε και τα δέκα.

Έχουμε ξεχάσει το πολύχρωμο φάσμα της πραγματικότητας και μιλάμε μόνο με όρους άσπρου-μαύρου. Αναφερόμαστε σε ΟΛΟΥΣ τους δημόσιους υπαλλήλους, σε ΟΛΟΥΣ τους πολιτικούς, σε ΟΛΟΚΛΗΡΟ τον λαό, σε ΟΛΟΥΣ τους μεγαλο-επιχειρηματίες, σε ΟΛΟΚΛΗΡΗ την Ευρώπη, σε ΟΛΟΚΛΗΡΟ τον Καπιταλισμό, σε ΟΛΟΚΛΗΡΟ το Κράτος και αδιαφορούμε πλήρως για τη σύνθεση των επιμέρους χαρακτηριστικών. Σχηματίζουμε έτσι παντελώς λανθασμένες αντιλήψεις που στην ισοπέδωσή τους, σαρώνουν και τα όποια διακριτά στοιχεία θα μπορούσαν να αποτελούν λύσεις. Μιλάμε πλέον ολοκληρωτικά. Και στον ολοκληρωτισμό, λύσεις δεν υπάρχουν, παρά μόνο για αυτούς που αποκομίζουν καθαρά ατομικά οφέλη, και όχι συλλογικά.

Αφού λοιπόν όλοι διαφωνούμε, ας δούμε πού συμφωνούμε και να δουλέψουμε πάνω σε αυτά. Τίποτα δεν μπορεί να οικοδομηθεί, να αναπτυχθεί και εν τέλει να παραχθεί αν βάζουμε φρένο σε ιδέες στις οποίες συμφωνούμε εν μέρει αλλά βγάζουμε τα μάτια μας για τα στοιχεία των εκάστοτε ιδεών για τα οποία διαφωνούμε. Αν είναι η πολιτική σκηνή που δίνει το κακό παράδειγμα προς αυτή την κατεύθυνση, μία πραγματική λαϊκή επανάσταση θα ήταν αυτή που θα έσπαγε αυτό το κατεστημένο διαφωνίας.


Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Τραγιά στο απυρόβλητο

Όλως τυχαίως, μία φίλη σήμερα με ενημέρωσε για την έκτακτη εισφορά φόρου επιτηδεύματος. Μπήκα λοιπόν στο taxisnet και είδα το μπουγιουρντί. Θα το πληρώσω. Δεν έχω κολλήματα τύπου «δεν πληρώνω». Μπορώ να σου γράψω ένα κατεβατό κραξίματος για τις επιλογές της κυβέρνησης που προτιμά να συνεχίζει το στραγγάλισμα ολόκληρης της χώρας προκειμένου να μην αγγίξει το «μαγαζάκι» του δημοσίου, των κομματικών «κοτζαμπάσηδων» και των απανταχού εργατοπατέρων του πιο ξεφτιλισμένου συνδικαλισμού στον πλανήτη. Μπορώ επίσης και με απόλυτη βεβαιότητα να σου πω ότι ακόμα και αν όλοι πλήρωναν την έκτακτη εισφορά και μπάλωνε η τρύπα που προσπαθούνε να μπαλώσουν, η ανικανότητά τους να κάνουν σοβαρές και θετικές μεταρρυθμίσεις στην οικονομία θα δημιουργούσε και πάλι τρύπα προς μπάλωμα μέσα σε λίγους μήνες. Κοινώς, ξέρω πως η εισφορά που θα πληρώσω, όχι μόνο δεν θα βρει τον ανάλογο οικονομικό στόχο, αλλά κατά μία πολύ μεγάλη πιθανότητα θα μπει σε ένα τρύπιο ποτήρι.

Με την κακοδιαχείριση πλέον τα έχω βρει. Στην Ελλάδα ζω. Ξέρω πως εφόσον επιλέγω να ζω σε αυτή τη χώρα, είμαι καταδικασμένος να περιτριγυρίζομαι από υπηρεσίες και ανθρώπους που αδυνατούν να διαχειριστούν κάτι σωστά. Έτσι, επιλέγω να πληρώνω φόρους λόγω ευσυνειδησίας, γνωρίζοντας ότι ένα ανίκανο κυβερνητικό επιτελείο, και ένα σωρό ανίκανοι δημόσιοι υπάλληλοι θα καταφέρουν να το ρίξουν σε κάποια «μαύρη τρύπα» του προϋπολογισμού. Πες με σχιζοφρενή, ή μαλάκα αλλά αν μη τι άλλο κρατάω καθαρότερο κούτελο από τον οποιονδήποτε ψευτομαγκάκο, «επαναστάτη», υποκριτή μαλάκα που καίγεται τόσο πολύ για τη σωτηρία της χώρας και φοροδιαφεύγει με την πρώτη ευκαιρία. Και στην τελική είμαι kinky άτομο σε ορισμένα θέματα, πώς να το κάνουμε;

Αυτό με το οποίο δεν μπορώ να τα βρω ακόμα, είναι το θράσος και η αχρειότητα που πλέον έχουν ξεπεράσει κάθε όριο. Διότι όταν μιλάμε για θράσος και αχρειότητα, θα πρέπει όλοι μαζί να σταθούμε σούζα, με μία ολόγιομη αίσθηση άπειρου ΔΕΟΥΣ και να προσκυνήσουμε όσο πιο βαθιά μπορούμε, τουρλώνοντας τους γυμνούς κώλους μας μπροστά στη σημερινή εξαγγελία, κατά την οποία από την έκτακτη εισφορά ακίνητης περιουσίας εξαιρούνται οι εκκλησίες και τα μοναστήρια.

Ναι αγαπητέ, τιποτένιε, Ελληνίσκε μου. Μετά την υποχώρηση της κυβέρνησης στα αρχικά σχέδια φορολόγησης της εκκλησίας, μετά την άρνηση διακοπής επιδομάτων στους κληρικούς, μετά την ανακάλυψη 2.000 κληρικών «φαντασμάτων» που είναι κανονικά στις λίστες μισθοδοσίας, μετά την σύντομη αποκάλυψη οικονομικών σκανδάλων εκκλησιαστικών ΜΚΟ, και την άμεση απόκρυψή τους, μετά τους άπειρους τεμενέδες της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας στην ρασοφόρο πλέμπα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, μετά την μετονομασία του ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΥ Νοσοκομείου Πατρών σε «Παναγία η Βοήθεια», και υπό την ευλογία της ομοουσίου και αδιαίρετου αγίας τριάδας στο ελληνικό Σύνταγμα, η αχρειότητα και το θράσος ανέβηκε level και κέρδισε και 10 κανονάκια. Την διάσωση της χώρας θα την πληρώσουν όλοι οριζοντίως, ακόμα και τα παππούδια που παίρνουν τρείς και εξήντα και έχουν κάποια ξενοίκιαστη γκαρσονιέρα στο κέντρο της Αθήνας, όχι όμως οι παπάδες. Που να βουλιάξει το μπουρδέλο για χώρα, το τελευταίο πράγμα που θα εξαφανιστεί από αυτό τον τόπο θα είναι μία τεράστια σταυρούμπα κοσμημένη με χρυσά τάματα, και 10.000 ρασοφόρα τραγιά κρεμάμενα από πάνω της.

Και εγώ, ο σχιζοφρενής που θα πληρώσει κανονικά τον φόρο του, εξοργίζομαι αγαπητέ Ελληνίσκε μου. Όχι επειδή θα πληρώσω. Τα είπαμε αυτά. Αλλά επειδή αν το ποίμνιο στις εκκλησίες βελάζει μία φορά, ολόκληρη η υπόλοιπη κοινωνία βελάζει δέκα. Επειδή, οι βουλευτές εντός και εκτός του κυβερνόντος κόμματος απειλούν με παραιτήσεις αν η βλαχο-ομάδα τους πέσει κατηγορία, αλλά δεν ίδρωσε ούτε μία τρίχα από το βλαχο-μουστάκι τους στην εξαίρεση της εκκλησίας από την έκτακτη εισφορά. Επειδή η κοινωνική αγανάκτηση πάει μόνο πλατεία Συντάγματος και ποτέ Μονή Πετράκη. Το κόμμα, και τα «αυθόρμητα κινήματα πολιτών» άλλωστε δεν εξέδωσαν ποτέ μανιφέστο εναντίον της εκκλησίας. Όχι δα! Θα ρίξουμε στο βόθρο το όπιο του λαού; Και αν τυχόν κάποια στιγμή γίνουμε εμείς εξουσία, με τι θα ποτίζουμε τον λαό; Άσε που, και για τους πιο προοδευτικούς, μία στο εκατομμύριο να υπάρχει θεός, ας μην το ρισκάρουμε και την πέσουμε στους παπάδες. Ντροπής πράγματα!

Τέτοια ξεφτιλισμένη κοινωνία είμαστε. Εκλέγουμε κυβερνήσεις που στήνουν κώλο στους παπάδες, και διεκδικούμε κοινωνική δικαιοσύνη εξαιρουμένης της εκκλησίας. Και αν κάποια στιγμή ανοίξει η πόρτα των απολύσεων στον Δημόσιο Τομέα, ξέρετε ποιοι δημόσιοι υπάλληλοι θα φύγουν τελευταίοι; Άραγε θα καεί το Κοινοβούλιο ή η Μονή Πετράκη; Άστο, μην μπαίνεις στον κόπο. Ρητορικές οι ερωτήσεις…


Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Αποσαφηνίζοντας ξεχασμένους στόχους

Σε μία από τις εκπομπές του ΣΚΑΙ που ακολουθούσαν τα επεισόδια της σειράς «1821», στο πάνελ συζήτησης είχαν παρευρεθεί ο ιστορικός Θάνος Βερέμης και ο καθηγητής Φιλοσοφίας Χρήστος Γιανναράς. Κάποια στιγμή μέσα στη συζήτηση, ο κ. Γιανναράς εξέφρασε την απορία: «Ωραία όλα αυτά τα περί Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και φιλελευθερισμού, των κοινωνικών επαναστάσεων της εποχής, του φιλελληνικού ρεύματος, της φιλικής εταιρίας, της αναγέννησης του αρχαιοελληνικού ιδεώδους κλπ. Ο ελληνικός λαός ρωτήθηκε ποτέ αν ήθελε να αλλάξει προς αυτή την κατεύθυνση;». Μέσα στη σύγχυση που ενδεχομένως να δημιούργησε η ερώτηση, ο κ. Βερέμης απόρησε πώς θα ήταν δυνατόν ένα τόσο ισχυρό ρεύμα όπως αυτό του Διαφωτισμού και των ιδεών της Γαλλικής Επανάστασης να μην συμπαρασύρει έναν φτωχό και καταπιεσμένο λαό που μόλις κατάφερε να σταθεί στα πόδια του και να διακηρύξει εθνική ανεξαρτησία; Το φαινομενικά αυτονόητο της απάντησης όμως, δεν αναιρεί την ορθότητα της ερώτησης.

Η αλήθεια είναι ότι οι λαοί που κατοικούσαν στην Ελλάδα το 1821, όχι μόνο δεν ρωτήθηκαν για την ιδεολογική, πολιτισμική, εθνική και στρατηγική κατεύθυνση που θα ήθελαν να πάρουν, αλλά δεν ρωτήθηκαν ούτε καν αν ήθελαν να ενοποιηθούν υπό ένα ενιαίο Κράτος. Μπορεί φυσικά οι διανοούμενοι της εποχής, οι Έλληνες και ξένοι Διαφωτιστές να είχαν ένα όμορφο και ιδανικό όραμα για το νεοσύστατο ελληνικό Κράτος αλλά η καθεαυτό γνώμη της πλειοψηφικής μάζας της ελληνικής κοινωνίας δεν ρωτήθηκε ποτέ πραγματικά και ευθέως. Και αυτή η «ανειλικρίνεια» τόσο από τους διανοούμενους και διαφωτιστές της εποχής, όσο και από την λαϊκή θέληση, διαιωνίστηκε στα επόμενα χρόνια και έγινε σχεδόν μόνιμη κατάσταση διαμάχης και σύγχυσης μέχρι και σήμερα που συνεχίζεται υπό τη μορφή διαφορετικών συγκρούσεων και κοινωνικοπολιτικών διαχωρισμών.

Η έννοια του πολιτικού ως κάποιου υπεύθυνου για τη ζωή και τη μοίρα των πολιτών είναι μία νοοτροπία που δεν συναντάται ευρέως σε Δυτικά Κράτη, δεδομένου ότι η εύρυθμη λειτουργία του Κράτους είναι αυτονόητη ανεξαρτήτως των πολιτικών προσώπων. Στην Ελλάδα, παρόλο που ο πολιτικός ως οντότητα, στην ουσία διαμορφώνεται και αναδεικνύεται από τον λαό, ο διαχωρισμός μεταξύ «πολιτικών και λαού» που χρησιμοποιείται συχνά πυκνά στην καθομιλουμένη και αποτελεί πεδίο σύγκρουσης για οποιαδήποτε πολιτική ή λαϊκή εκτόνωση, πηγάζει από εκείνη την εποχή, και συνεχίζει να διαιωνίζει αυτή τη σχέση δυσπιστίας.
Αυτός ο διαχωρισμός, με τις συνέπειές του στην σταθερότητα του πολιτικού συστήματος και τη λειτουργία του Κράτους, είναι μία φυσιολογική κατάσταση για το νεοελληνικό Κράτος, δεδομένου ότι η αστική δημοκρατία ουδέποτε εδραιώθηκε πραγματικά στη χώρα και φυσικά ποτέ δεν δημιούργησε ανάλογες συνειδήσεις, τόσο στους πολίτες όσο και στους ανερχόμενους πολιτικούς. Οι τρεις εξουσίες δεν εφαρμόστηκαν ποτέ σε διακριτούς ρόλους, ασκώντας τον προβλεπόμενο αλληλοέλεγχο, με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται η αρχική συνθήκη δυσπιστίας προς το ελληνικό Κράτος.*

Η έννοια του «Κράτους» δεν ήταν κάτι το αυτονόητο για μία κοινωνία που συνέχιζε να ζει υπό την παρουσία των Κοτζαμπάσηδων οι οποίοι κοίταζαν λάγνα κάθε νέο ξένο δάνειο που εισέρρεε στα δημόσια ταμεία. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι ακόμα και σήμερα, όταν αναφερόμαστε στο «Κράτος» συνήθως εννοούμε έναν υψηλό και ανυπέρβλητο θεσμό που ελέγχεται από τους πολιτικούς και τον περίγυρό τους και εξουσιάζει όλη την υπόλοιπη κοινωνία. Στην ουσία όμως, η νομική, αλλά και θεσμική υπόσταση του Κράτους περιλαμβάνει ολόκληρη την κοινωνία με τους διακριτούς ρόλους του κάθε ατόμου και των εξουσιών που απορρέουν από τα άρθρα του Συντάγματος.

Επίσης δεν είναι τυχαία η ξενοφοβία και η ευρύτερη καχυποψία απέναντι σε ξένα συμφέροντα, που ενώ υπάγονται σε παραδοσιακά συμμαχικές χώρες, και έχουν ευεργετικά αποτελέσματα, συνεχίζουν να δημιουργούν μία αίσθηση δυσπιστίας από την ευρύτερη ελληνική κοινωνία. Παλιότερα ήταν οι Άγγλοι και οι Γάλλοι, μετά οι Αμερικάνοι και μόλις πρόσφατα οι Γερμανοί. Ενδεχομένως και αυτή η δυσπιστία να πηγάζει από τα πρώτα χρόνια της σύστασης του ελληνικού Κράτους, όπου οι κάθε είδους εμπλοκές των ξένων, γίνονταν ύστερα από συμφωνίες με πολιτικούς ή τοπικούς άρχοντες της ελληνικής υπαίθρου στο όνομα του ελληνικού Κράτους, χωρίς τα οφέλη να είναι ευνόητα και άμεσα για ολόκληρη την κοινωνία.

Όσο διαιωνίζεται αυτή η σύγχυση ταυτότητας και πολιτισμικής πορείας, τόσο θα εντείνονται οι εσωτερικοί διαχωρισμοί μεταξύ διαφόρων ιδεολογικών ρευμάτων. Ειδικά στην παρούσα οικονομική κρίση, οι διαχωρισμοί αυτοί φαίνονται πιο έντονοι και ξεκάθαροι. Ενδεχομένως, θα πρέπει σύντομα να θέσουμε βασικά, και σημαντικά ερωτήματα, προκειμένου να αποσαφηνιστούν οι επιθυμίες της κοινωνίας (ίσως με τη μορφή δημοψηφίσματος), και το ελληνικό Κράτος να πορευτεί προς αυτές τις επιθυμίες. Διότι, μπορεί για αρκετούς Έλληνες, η Ευρώπη και η αστική δημοκρατία να είναι ο αυτονόητος και θεμιτός πόλος έλξης, αλλά ενδεχομένως αυτό να μην ισχύει για την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Μπορεί οι πυλώνες των σύγχρονων δυτικών Δημοκρατιών να είναι η ισότητα, η ελευθερία και η δικαιοσύνη, αλλά αυτοί δεν είναι απαραίτητο ότι είναι θεμιτοί για την ελληνική κοινωνική πλειοψηφία με τον αυτονόητο τρόπο που θεωρούμε οι περισσότεροι. Το πλέον σίγουρο πάντως, είναι ότι πλειοψηφικά, ως κοινωνία, δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακριβώς τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τη σύσταση μίας τέτοιου είδους Δημοκρατίας˙ στοιχεία που θα πρέπει να αποσαφηνιστούν εάν και εφόσον λάβει χώρα ένα τέτοιο δημοψήφισμα.

* Μία άλλη ενδιαφέρουσα περίπτωση στην σύσταση του ελληνικού Κράτους ήταν η σύνταξη του Συντάγματος της Ελλάδας, κατά την οποία απλά μεταφέρθηκαν αυτούσια άρθρα από το Γαλλικό Σύνταγμα, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι ιδιαιτερότητες της ελληνικής κοινωνίας εκείνης της εποχής. Οι μοναδικές αλλαγές που έγιναν προς αυτή την κατεύθυνση ήταν η συμμετοχή της Εκκλησίας στην εξουσία, η οποία φυσικά αποτέλεσε και μία σειρά από παράδοξα στοιχεία, τα οποία είναι ενσωματωμένα στο ελληνικό Σύνταγμα και γενικότερα τη λειτουργία του Κράτους ακόμα και σήμερα.


Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

Disclaimer

1. Ό,τι γράφεται σε αυτό το ιστολόγιο είναι απλά προσωπικές απόψεις που εμπίπτουν στην βασική αρχή περί προσωπικών απόψεων. Ήτοι, είναι υποκειμενικές, άρα δεν γράφονται στο ύφος του 99,99% της ελληνικής μπλογκόσφαιρας που διακηρύττει την μεγαλύτερη αυθεντία στο σύμπαν, και σίγουρα δεν αποτελούν αυθεντία σε τίποτα από μόνες τους. Διατυπώνονται στα πλαίσια της ελευθερίας έκφρασης του λόγου και είναι ανοιχτές προς πάσα κριτική, εφόσον αυτή λαμβάνει υπόψη την υποκειμενικότητα αυτών.

2. Οι απόψεις του παρόντος ιστολογίου ακολουθούν τους κανόνες φυσιολογικής ωρίμανσης του φυσιολογικού ανθρώπου και σε καμία περίπτωση την πορεία «ωρίμανσης» ενός Ελληναρά. Ήτοι, μπορούν να αλλάξουν εφόσον τα αντίθετα επιχειρήματα είναι σαφώς ορθότερα, ή εφόσον ο υποφαινόμενος ανασκευάσει τις απόψεις του πάνω σε κάποιο θέμα, μετά από νέες παρατηρήσεις ή εναλλαγή της οπτικής γωνίας πάνω σε ένα θέμα που θα είχε ως αποτέλεσμα την απόκτηση σφαιρικότερης αντίληψης.

3. Το παρόν ιστολόγιο είναι ένας προσωπικός χώρος που εκφράζει προσωπικές ιδέες. Δεν είναι ούτε δημόσιος χώρος όπου ο υποφαινόμενος ρητορεύει για να «διδάξει» ή να επηρεάσει τις μάζες, ούτε βήμα εξουσίας. Κάποιοι συμφωνούν με το σύνολο των γραφόμενων, και άλλοι όχι. Κάποιοι συμφωνούν με ορισμένα γραφόμενα και κάποιοι διαφωνούν. Αυτό ονομάζεται πλουραλισμός ιδεών και είναι σωστό και υγιές πράγμα. Αν κάποιοι επηρεάζονται θετικά από τα γραφόμενα, καλώς κάνουν. Αν όχι, πάλι καλώς, and thanks for all the fish. Υπάρχουν ιστολόγια με σαφώς καλύτερο, πιο ευανάγνωστο ή και ποιοτικότερο περιεχόμενο, άλλα με σαφώς διαφορετικές πολιτικές και κοινωνικές αντιλήψεις, καθώς και αυτά που αναφέρονται στο 6. Οι επιλογές είναι αμέτρητες και φυσικά ελεύθερες.

4. Ο υποφαινόμενος, ούτε ανήκει, ούτε πρόκειται ποτέ να ανήκει σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, δεδομένου ότι θεωρεί ως βασική αξία την υποκειμενικότητα της πολιτικής σκέψης και της ελευθερίας του ατόμου στη συγκεκριμένη υποκειμενικότητα. Κόμματα, κλίκες ή κομματικά υποκινούμενα κινήματα «πολιτών» δεν αφορούν τον υποφαινόμενο και σε καμία περίπτωση δεν επηρεάζουν τη σκέψη του*. Έτσι ταμπέλες, κλισέ, «-ισμοί» και κλασσικές πολιτικές στάμπες που έχουν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν εναντίον του παρόντος ιστολογίου όπως: νεοφιλελεύθερος, πασόκος, συριζαίος, χουντικός, αριστεριστής, αναρχοφιλελεύθερος η γενικότερες όπως: λαϊκιστής, ελιτιστής, κλπ, άνευ επαρκούς αιτιολόγησης, θα αγνοούνται ως παιδιαρίσματα και θα καταλήγουν στο πτυελοδοχείο (βλ. 5). Αν από τις 300+ αναρτήσεις του ιστολογίου έως τώρα, κάποιος έχει βγάλει έναν χαρακτηρισμό που χωράει σε μία λέξη, και εκφράζει το 100% των απόψεών μου ευχαρίστως να την ακούσω για να την πατεντάρω και να ξεκινήσω ιδεολογικό ρεύμα με λογότυπο, βιβλία, συγκεντρώσεις σε στοές κλπ. Επίσης, ο ίδιος άνθρωπος θα μπορούσε να κάνει επιστημονική δημοσίευση για την πλήρη κατανόηση του ανθρώπινου εγκεφάλου και την ενοποίηση των εμπειριών, της σκέψης, της κοινωνικής διαδραστικότητας, της γνώσης, της νευρωνικής δραστηριότητας, του παράγοντα της τύχης και της ιστορικής περιόδου δράσης του εγκεφάλου, και να κερδίσει 10 Νόμπελ τιμής ένεκεν.

5. Ως πτυελοδοχείο ορίζεται ένας φανταστικός νοητικός χώρος γεμάτος νοητικά αντικείμενα (ιδέες, σχόλια, γραφόμενα, βρισιές, κλπ) που είναι ανάξια περαιτέρω σκέψης και σπατάλης πραγματικού χρόνου, δεδομένου ότι τα συγκεκριμένα αντικείμενα είτε δεν εμπίπτουν στο πλαίσιο υγιούς και δημιουργικού διαλόγου, είτε αποτελούν απλή ad hominem επιχειρηματολογία που πλέον στο διαδίκτυο είναι πιο κουραστική και κοινότυπη από chain mails για βιάγκρα και επενδυτικές ευκαιρίες στην Καμτσάκα.

6. Αν θεωρείς ότι το πτυελοδοχείο είναι θρασύς σνομπισμπός, κατά 99% έχεις δίκιο. Άλλα όπως είπαμε… δικός μου ο χώρος, δικό μου το παιχνίδι, και δικά μου τα εγκεφαλικά κύτταρα που δεν φταίνε σε τίποτα. Σε μισό λεπτό μπορείς να έχεις φύγει από εδώ και να μπεις σε ένα από τα χιλιάδες blogs και fora όπου το ξεκατίνιασμα, το βρισίδι, η σοβαροφάνεια και η ιδεολογική «αυθεντία» δίνουν και παίρνουν.

7. Το παρόν ιστολόγιο σέβεται την ελευθερία έκφρασης και λόγου, και σε καμία περίπτωση δεν θα προβεί στη διαγραφή σχολίων, δεδομένου ότι ένα σχόλιο, είτε είναι υβριστικό, είτε απειλητικό, είτε απλά troll, εκθέτει τον ίδιο τον σχολιαστή. Διαγραφή σχολίων θα γίνεται σε πολύ ιδιαίτερες περιπτώσεις, όπως η επιμονή κακοπροαίρετων προσωπικών ή/και ανούσιων σχολίων.

8. Ο υποφαινόμενος σέβεται και θαυμάζει τον κυνισμό, τον έξυπνο σαρκασμό, και το χιούμορ δεδομένου ότι αποτελούν αναπόσπαστα μέρη και του χαρακτήρα του. Αντιθέτως δεν αντέχει τον κατινίστικο σαρκασμό και τον λαϊκισμό με τηλεοπτικούς και ελληνικώς πολιτικούς όρους. Η διαφορά είναι τεράστια και τα όρια σαφή για όποιον μπορεί να τα διακρίνει.

9. Οποιαδήποτε ανάρτηση μπορεί να χαρακτηριστεί ως γενικόλογη, με τον ίδιο τρόπο που οποιαδήποτε πρόταση στον προφορικό λόγο μπορεί να χαρακτηριστεί αόριστη. Όταν μία πρόταση ξεκινάει με τη φράση «Γενικά μιλώντας» ή «γενικολογώντας» σημαίνει ότι ο υποφαινόμενος αναγνωρίζει τη γενικολογία των γραφόμενών του, και συνεχίζει τον ειρμό της σκέψης του ανάλογα.

10. Ο υποφαινόμενος δεν γνωρίζει ούτε το 0,001% της ζωής σου και των εμπειριών σου, κι εσύ δεν γνωρίζεις ούτε το 0,001% της ζωής και των εμπειριών του υποφαινόμενου. Όπως και αυτός με εσένα, μην αναφέρεσαι σε αυτόν λες και γνωρίζεις το 99,999% της ζωής του και των εμπειριών του.

11. Είτε ως επισκέπτης, είτε ως τακτικός αναγνώστης, οφείλεις να έχεις σιγοτραγουδήσει ή να έχεις χορέψει αυτό:



* Ο υποφαινόμενος έχει διαβάσει και Karl Marx, και Hayek, και Smith, και Diderot και Keynes και Bakunin και Kropotkin και γενικώς ένα σωρό βιβλία από διάφορους πολιτικούς στοχαστές και έχει βγάλει τα συμπεράσματά του επηρεάζοντας ανάλογα την προσωπική και υποκειμενική του αντίληψη. Μην του ζαλίζετε τον έρωτα με αποσπάσματα από απόψεις άλλων ανθρώπων. Ζαλίστε τον με καθαρά δικές σας απόψεις (αν έχετε σχηματίσει).

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

Σύγχρονη ελληνική Αριστερή «λογική»*

* Εναλλακτικός τίτλος: «Γιατί ο Αριστοτέλης φοράει κουκούλα;»

Η κυκλική λογική της οικονομίας:
1. Οι επιχειρήσεις διοικούνται από επιχειρηματίες. Οι επιχειρηματίες είναι κακοί. Άρα όλες οι επιχειρήσεις είναι κακές.
2. Η μεγιστοποίηση του κέρδους είναι χαρακτηριστικό των επιχειρήσεων. Οι επιχειρήσεις είναι κακές. Άρα η μεγιστοποίηση του κέρδους είναι πάντα κακή.
3. Οι τράπεζες προσβλέπουν σε μεγιστοποίηση του κέρδους. Η μεγιστοποίηση του κέρδους είναι κακή. Άρα όλες τράπεζες είναι κακές.
4. Ο καταναλωτισμός προάγεται από τα τραπεζικά δάνεια. Τα τραπεζικά δάνεια δίνονται από τις τράπεζες που είναι κακές. Άρα ο καταναλωτισμός είναι πάντα κακός.
5. Ο καπιταλισμός ικανοποιεί την ανθρώπινη ανάγκη του καταναλωτισμού. Ο καταναλωτισμός είναι κακός. Άρα ο καπιταλισμός είναι πάντα κακός.
6. Οι επιχειρηματίες αναπόφευκτα γίνονται στεγνοί καπιταλιστές. Ο καπιταλισμός είναι κακός. Άρα όλοι οι επιχειρηματίες είναι κακοί.
7. Επιστροφή στο 1.

Η κυκλική λογική του κοινοβουλευτισμού:
1. Η πολιτική σκηνή της μεταπολίτευσης χαρακτηρίζεται από τον δικομματισμό. Τα δύο κόμματα εξουσίας πάντα ξεγελάνε τον λαό. Άρα ο λαός κατά την μεταπολίτευση είναι συνεχώς ξεγελασμένος.
2. Η ευρύτερη Αριστερά, συγκεντρώνει συνολικό ποσοστό περίπου 14%. Ο λαός που ψηφίζει είναι ξεγελασμένος. Άρα το πραγματικό ποσοστό της Αριστεράς είναι πολύ παραπάνω από 14%.
3. Η Αριστερά γνωρίζει τι είναι το σωστό για τον λαό. Το πραγματικό ποσοστό της Αριστεράς είναι πολύ παραπάνω από το 14%. Άρα τα δύο κόμματα εξουσίας τελικά καταφέρνουν και ξεγελάνε τον λαό.
4. Επιστροφή στο 1.

Η λογική σε διάφορα θέματα:
1. Ότι δεν συνάδει με την αριστερή θεώρηση των πραγμάτων είναι «νεοφιλελεύθερο».
2. Ο μοναδικός τρόπος να βελτιώσει κανείς την κοινωνία του είναι με μαζική συμμετοχή σε πορείες και καταλήψεις. Διαφορετική διατύπωση: Η ατομική πρωτοβουλία δεν έχει καμία αξία αν δεν περιβάλλεται από έναν όχλο.
3. Όλες οι απεργίες, από όπου και αν προέρχονται, ακόμα και αν κρίνονται καταχρηστικές και κοινωνικά εκβιαστικές, είναι θεμιτές.
4. Είναι προτιμότερο, κοινωνικά αγαθά όπως η παιδεία και η υγεία να είναι δωρεάν και κακής ποιότητας, παρά να επιτρέπεται η συμμετοχή ιδιωτών σε αυτά.
5. Η ατομική ελευθερία είναι υποδεέστερη από τις ελευθερίες που προβλέπει το μανιφέστο του εκάστοτε αριστερού κόμματος. Άρα ο φιλελευθερισμός είναι κακό πράγμα.
6. «Νεοφιλελευθερισμός» και φιλελευθερισμός είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα.
7. Στο κοινοβούλιο, μόνο τα κόμματα της Αριστεράς εκπροσωπούν τη λαϊκή βούληση. Τα κόμματα της Αριστεράς μειοψηφούν. Άρα έχουμε χούντα.

…και η ενιαία λογική για την Παιδεία:
1. Στην πρόσφατη συναίνεση όλων των βουλευτών, εκτός Αριστερών, η υπερψήφιση του νέου νόμου πλαίσιο για την Παιδεία συγκέντρωσε ποσοστό 83%. Το πραγματικό ποσοστό της Αριστεράς είναι πολύ παραπάνω από 14%. Άρα ο νόμος πλαίσιο για την Παιδεία είναι αντί-δημοκρατικός.

Bonus παράγραφος ΠΑΣΟΚικής (ως και καλά κέντρο-αριστερού κόμματος) λογικής:
1. Συχνά πυκνά, στελέχη του ΠΑΣΟΚ δέχονται τραμπουκισμούς, βιαιότητες και αποδοκιμασίες. Οι τραμπουκισμοί, οι βιαιότητες και οι αποδοκιμασίες δεν κατακρίνονται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Άρα όλοι οι τραμπουκισμοί, οι βιαιότητες και οι αποδοκιμασίες γίνονται από μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.

…και η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ:
1. Σε ορισμένες δημόσιες εμφανίσεις στελεχών της κυβέρνησης, κάποιοι εκφράζουν με πάθος την αποδοκιμασία τους. Αυτοί οι κάποιοι ανήκουν στον λαό. Άρα όλος ο λαός εκφράζει την αποδοκιμασία του προς όλα τα στελέχη της κυβέρνησης.


Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Intermission #50 (Αποφασισμένοι edition)

Σήμερα που ξεκινάει η φθινοπωρινή σαιζόν επανάστασης, θα ήθελα με τη σειρά μου να ευχηθώ καλό «καυτό» Φθινόπωρο στους απανταχού αγωνιστές, που αν και ενάμιση μήνα τώρα μας είχαν αφήσει στο έλεος της εθνοπροδοτικής χούντας, αυτή τη φορά επανέρχονται αποφασισμένοι για ανατροπή του συστήματος και του καθεστώτος, πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...