Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009

Η Τέχνη οφείλει να πολιτικοποιηθεί

Ένα από τα πολλά μαθήματα που μας έχει δώσει η Ιστορία είναι ότι οι τέχνες, τα γράμματα και ο πολιτισμός, εξελίσσονται μόνο σε περιόδους κοινωνικής ευημερίας. Οι περίοδοι συνεχών κοινωνικών αναταραχών, πολέμων, βιαιοτήτων, κοινωνικής καταπίεσης, και γενικότερης αστάθειας, ανέκαθεν έβαζαν τον πολιτισμό των εκάστοτε κοινωνιών σε οπισθοδρομική πορεία. Και φυσικά, το μεγαλύτερο ίσως μάθημα Ιστορίας είναι ότι οι άνθρωποι αρνούνται να μάθουν από τα μαθήματα της Ιστορίας και να ξεπεράσουν παλιότερα λάθη.

Έχοντας αυτό κατά νου, αναδύονται δύο απορίες: α) Είναι δυνατόν οι σημερινοί «άνθρωποι των Τεχνών» να μην έχουν καμία επαφή με την εγχώρια κοινωνική πραγματικότητα;… και αν έχουν, β) Είναι δυνατόν να μην αντιδρούν;

(Hint of the day: Η σημερινή εγχώρια κοινωνική πραγματικότητα, περιλαμβάνει συνεχιζόμενη διάλυση των δημοκρατικών θεσμών, των Ανεξάρτητων Αρχών, της Δικαιοσύνης, καθώς και βίαιη κρατική καταστολή, ανικανότητα διοίκησης και οργάνωσης, διαφθορά σχεδόν σε κάθε κλάδο, έλλειψη στοιχειώδους οράματος ή σχεδιασμού, μιζέρια, απαισιοδοξία, αύξηση παραβατικότητας και την παρουσία μίας Κυβέρνησης που απλά διατηρεί πελατειακές σχέσεις με τους «κουμπάρους» της. Ως αποτέλεσμα έχουν αφανιστεί έννοιες όπως η διαγενεακή δικαιοσύνη, η ισονομία, η ισότητα, τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, η σωστή παιδεία και κάποιο θετικό όραμα για τη νέα γενιά. Επίσης συνεχίζεται η προσπάθεια που ξεκίνησε πριν περίπου δύο αιώνες για τη σύσταση ενός δημοκρατικού, κοσμικού και σύγχρονου Κράτους, η οποία μέσα σε μόλις λίγα χρόνια κατρακύλησε πολλά «τετραγωνάκια» πίσω).

Εάν ο ρόλος της Τέχνης είναι να διερευνά και να εκφράζει τις πτυχές του «ανθρώπινου δράματος» σε διάφορες μορφές υποκειμενικής αντίληψης, ίσως ήρθε ο καιρός να συνειδητοποιηθεί από την ίδιους ανθρώπους της Τέχνης ότι σε περίοδο κοινωνικής παρακμής δεν δύναται να υπάρξει Τέχνη. Μπορεί να υπάρχει υποκριτική, ανούσια ή κορεσμένη Τέχνη. Δεν μπορεί όμως να υπάρχει δημιουργική και εκφραστική Τέχνη, χωρίς σημαντικές επιρροές από τα ευρύτερα κοινωνικά δρώμενα.

Άνθρωποι των τεχνών που συνειδητά εθελοτυφλούν μπροστά στη σημερινή κοινωνικό-πολιτική παρακμή, είτε επιλέγουν να διαιωνίσουν το σκοτάδι ώστε να μη θιγούν ατομικά τους συμφέροντα, είτε επιλέγουν να προσποιούνται ότι η παρακμή δεν τους αφορά. Και οι δύο περιπτώσεις πάντως, φέρνουν στο μυαλό τη ρήση ενός σπουδαίου ανθρώπου των Τεχνών, του Pablo Picasso που είχε πει: «Η τέχνη ξεπλένει από την ψυχή τη σκόνη της καθημερινότητας».

Υποθέτω πως οι σύγχρονοι Έλληνες «καλλιτέχνες» στην πλειοψηφία τους προτιμούν να έχουν «σκόνη» να ξεσκονίζουν, παρά να κάνουν κάτι πιο δραστικό ώστε να «καθαρίσει» η ίδια η καθημερινότητα. Επιλέγουν να συνεχίζουν να εκφράζουν τις προσωπικές «σκονισμένες» ιστορίες τους, παρά να δημιουργήσουν κάτι πιο διαφωτιστικό για το κοινό και τους στοχαστές τους, παράγοντας θετικό και ενεργό έργο.

Η Τέχνη, εκτός από παθητική μορφή έκφρασης, μπορεί να γίνει ένα ισχυρό εργαλείο στην αφύπνιση συνειδήσεων. Μπορεί να εκφράσει με πάθος, οργή και θυμό αυτή την αίσθηση που έχουν πολλοί πολίτες αυτής της χώρας που έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με την παρακμή. Μπορεί να αποτελέσει εργαλείο μαζικής διαμαρτυρίας απέναντι στον σκοταδισμό που έχει εισέλθει στην κοινωνία μας. Μάλιστα μπορεί να το κάνει σε καθαρά πανανθρώπινο επίπεδο χωρίς καμία κομματική χροιά.

Εάν οι άνθρωποι της Τέχνης, έχουν ένα στοιχειώδη σεβασμό απέναντι στην ίδια την Τέχνη, οφείλουν να δουλέψουν πιο σκληρά σε κοινωνικό επίπεδο ώστε να τεθούν τα θεμέλια για την επιστροφή στον εκπολιτισμό της κοινωνίας και της χώρας. Οφείλουν να καταλάβουν ότι σε μία κοινωνία που δεν υπάρχει παιδεία και ευημερία, στο τέλος θα θριαμβεύσουν τα «σκουπίδια» έναντι της τέχνης, των γραμμάτων, των επιστημών και γενικώς του πολιτισμού. Και σε μία τέτοια κοινωνία, οι καλλιτέχνες δεν θα έχουν καν θέση.

Οι άνθρωποι της Τέχνης οφείλουν να αρθρώσουν πολιτική φωνή και να εκφράσουν την αγανάκτησή τους απέναντι στη σημερινή δυσωδία. Χωρίς την παραμικρή κομματική χροιά και μακριά από κομματικές συγκρούσεις ή συμφέροντα. Οφείλουν να εξοργιστούν, όχι μόνο για τα ευρύτερα κοινωνικά προβλήματα αλλά και για τον διάχυτο συντηρητισμό που επηρεάζει και τους ίδιους. Διαφορετικά, θα παραμείνουν συνεργοί στη γενικότερη κοινωνική απάθεια και ανοχή των λαμογίων και των σκοταδιστών.

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ: Το σχέδιο απόδρασης Παλαιοκώστα

Το ελληνάκι, σε πρώτη παγκόσμια δημοσίευση, παρουσιάζει κατ’ αποκλειστικότητα το ευφυές σχέδιο απόδρασης του Βασίλη Παλαιοκώστα.

Είναι το ίδιο σχέδιο που ούτε η περίφημη Intelligentsia της Κυβέρνησης και της Αστυνομίας δεν μπόρεσαν να αποκωδικοποιήσουν εγκαίρως ακόμα και 2,5 χρόνια μετά την πρώτη επιτυχή εφαρμογή του, λόγω της ιδιαίτερης ευφυούς πολυπλοκότητάς του.



Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Ελευθερία λόγου αλά ελληνικά

Κάτι που «φοριέται» πολύ τελευταία, είναι οι μηνύσεις και οι αγωγές για ψυχική οδύνη, συκοφαντική δυσφήμιση και γενικώς όλα αυτά τα τεχνάσματα που σκαρφίζεται το οποιοδήποτε μηδενικό της κοινωνίας για να αντεπεξέλθει στην αρνητική κριτική εναντίον του. Κάτι η υπόθεση blogme.gr και κάτι οι παπάδες στην Πάτρα, μας υπενθυμίζουν πόσο ανώριμη είμαστε ακόμα ως κοινωνία και ότι το σχέδιο για τη σύσταση ενός δημοκρατικού, σύγχρονου, κοσμικού κράτους έχει μείνει ακόμα σε κάτι τεφτέρια Ελλήνων διαφωτιστών του 19ου αιώνα. Θα τρίζουν τα κόκαλά τους, βλέποντας τον κάθε κατατρεγμένο που δεν ανέχεται δημοκρατικούς θεσμούς, όπως η «ελευθερία της έκφρασης και του λόγου», να κάνει μηνύσεις επειδή δεν μπορεί απλά να πάει να σκοτώσει το θύμα του ή να τον σπάσει στο ξύλο απρόκλητα.

Η ελευθερία του λόγου δεν υφίσταται στο βαθμό που θα έπρεπε, και αυτό φαίνεται από το σκεπτικό του σύγχρονου «θιγμένου» Ελληναρά: Σε προσέβαλε, σου άσκησε κακή κριτική ή επιχειρηματολόγησε κάποιος εναντίον σου κι εσύ δεν έχεις κάτι να του προσάψεις; Κάνε μήνυση! Έχεις και τα φράγκα; Ακόμα καλύτερα. Βρίσκεις έναν καλό δικηγόρο, και η «ψυχική σου οδύνη» είναι εγγυημένη να δεκαπλασιαστεί μέσα στο δικαστήριο.

Θα πρέπει όμως να ξέρεις αγαπητέ θρασύδειλε κρετίνε, ότι επειδή ενδεχομένως να σε μεγάλωσαν κλασσικοί κομπλεξικοί Ελληναράδες γονείς που διακατέχονταν από κατοχικά σύνδρομα και δε σου χάλαγαν χατίρι, δεν συμβαίνει το ίδιο και με την υπόλοιπη κοινωνία. Ως ενήλικας οφείλεις να αναλαμβάνεις ευθύνες. Ακόμα περισσότερο ως δημόσιο πρόσωπο, οφείλεις να λειτουργείς υποδειγματικά για την υπόλοιπη κοινωνία και να επιδέχεσαι συνεχώς κριτική. Να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου μόνος σου και εφόσον είσαι σωστός να έχεις και τη σωστή επιχειρηματολογία. Φτύσε επιτέλους την πιπίλα σου και μάθε να δέχεσαι καμιά προσβολή που και που. Κατά 99% την αξίζεις.

Βέβαια όλη αυτή η πράξη θρασυδειλίας δεν γίνεται χωρίς νομική στήριξη. Η συγκεκριμένη στήριξη μάλιστα, μπορεί και «πατάει» σε υπόβαθρα τόσο ισχυρά όσο το Σύνταγμα της Ελλάδος. Ο λόγος για το Άρθρο 14 (ελευθερία του Τύπου) που κάνει τα κόκαλα των διαφωτιστών να τρίζουν ακόμα περισσότερο. Το Άρθρο 14 ξεκινάει με δύο αισιόδοξες παραγράφους γεμάτες «μυρωδιά ελευθερίας», μέχρι που φτάνει στην 3η όπου ξεκινάει η μπόχα. Το παραθέτω αυτολεξεί:

Άρθρο 14 – (Ελευθερία του Τύπου)

1. Kαθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του τηρώντας τους νόμους του Kράτους.

2. O τύπος είναι ελεύθερος. H λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται.

3. H κατάσχεση εφημερίδων και άλλων εντύπων, είτε πριν από την κυκλοφορία είτε ύστερα από αυτή, απαγορεύεται.
Kατ’ εξαίρεση επιτρέπεται η κατάσχεση, με παραγγελία του εισαγγελέα, μετά την κυκλοφορία:
α) για προσβολή της χριστιανικής και κάθε άλλης γνωστής θρησκείας,
β) για προσβολή του προσώπου του Προέδρου της Δημοκρατίας,
γ) για δημοσίευμα που αποκαλύπτει πληροφορίες για τη σύνθεση, τον εξοπλισμό και τη διάταξη των ενόπλων δυνάμεων ή την οχύρωση της Xώρας ή που έχει σκοπό τη βίαιη ανατροπή του πολιτεύματος ή στρέφεται κατά της εδαφικής ακεραιότητας του Kράτους,
δ) για άσεμνα δημοσιεύματα που προσβάλλουν ολοφάνερα τη δημόσια αιδώ, στις περιπτώσεις που ορίζει ο νόμος.

(... και το άρθρο συνεχίζει με την όλη διαδικασία εισαγγελικής παρέμβασης και των σχετικών Νόμων. Εάν βαριέστε τη συνέχεια μπορείτε να την παρακάμψετε μέχρι τα αστεράκια...)

4. Σ’ όλες τις περιπτώσεις της προηγούμενης παραγράφου ο εισαγγελέας, μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες από την κατάσχεση, οφείλει να υποβάλει την υπόθεση στο δικαστικό συμβούλιο, και αυτό, μέσα σε άλλες είκοσι τέσσερις ώρες, οφείλει να αποφασίσει για τη διατήρηση ή την άρση της κατάσχεσης, διαφορετικά η κατάσχεση αίρεται αυτοδικαίως. Tα ένδικα μέσα της έφεσης και της αναίρεσης επιτρέπονται στον εκδότη της εφημερίδας ή άλλου εντύπου που κατασχέθηκε και στον εισαγγελέα.

5. Καθένας ο οποίος θίγεται από ανακριβές δημοσίευμα ή εκπομπή έχει δικαίωμα απάντησης, το δε μέσο ενημέρωσης έχει αντιστοίχως υποχρέωση πλήρους και άμεσης επανόρθωσης. Καθένας ο οποίος θίγεται από υβριστικό ή δυσφημιστικό δημοσίευμα ή εκπομπή έχει, επίσης, δικαίωμα απάντησης, το δε μέσο ενημέρωσης έχει αντιστοίχως υποχρέωση άμεσης δημοσίευσης ή μετάδοσης της απάντησης. Νόμος ορίζει τον τρόπο με τον οποίο ασκείται το δικαίωμα απάντησης και διασφαλίζεται η πλήρης και άμεση επανόρθωση ή η δημοσίευση και μετάδοση της απάντησης.

6. Tο δικαστήριο, ύστερα από τρεις τουλάχιστον καταδίκες μέσα σε μία πενταετία για διάπραξη των εγκλημάτων που προβλέπονται στην παράγραφο 3, διατάσσει την οριστική ή προσωρινή παύση της έκδοσης του εντύπου και, σε βαριές περιπτώσεις, την απαγόρευση της άσκησης του δημοσιογραφικού επαγγέλματος από το πρόσωπο που καταδικάστηκε, όπως νόμος ορίζει H παύση ή η απαγόρευση αρχίζουν αφότου η καταδικαστική απόφαση γίνει αμετάκλητη.

7. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την αστική και ποινική ευθύνη του τύπου και των άλλων μέσων ενημέρωσης και με την ταχεία εκδίκαση των σχετικών υποθέσεων.

8. Nόμος ορίζει τις προϋποθέσεις και τα προσόντα για την άσκηση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος.

9. Το ιδιοκτησιακό καθεστώς, η οικονομική κατάσταση και τα μέσα χρηματοδότησης των μέσων ενημέρωσης πρέπει να γίνονται γνωστά, όπως νόμος ορίζει. Νόμος προβλέπει τα μέτρα και τους περιορισμούς που είναι αναγκαίοι για την πλήρη διασφάλιση της διαφάνειας και της πολυφωνίας στην ενημέρωση. Απαγορεύεται η συγκέντρωση του ελέγχου περισσότερων μέσων ενημέρωσης της αυτής ή άλλης μορφής. Απαγορεύεται ειδικότερα η συγκέντρωση περισσότερων του ενός ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης της αυτής μορφής, όπως νόμος ορίζει. Η ιδιότητα του ιδιοκτήτη, του εταίρου, του βασικού μετόχου ή του διευθυντικού στελέχους επιχείρησης μέσων ενημέρωσης είναι ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του ιδιοκτήτη, του εταίρου, του βασικού μετόχου ή του διευθυντικού στελέχους επιχείρησης που αναλαμβάνει έναντι του Δημοσίου ή νομικού προσώπου του ευρύτερου δημόσιου τομέα την εκτέλεση έργων ή προμηθειών ή την παροχή υπηρεσιών. Η απαγόρευση του προηγούμενου εδαφίου καταλαμβάνει και κάθε είδους παρένθετα πρόσωπα, όπως συζύγους, συγγενείς, οικονομικά εξαρτημένα άτομα ή εταιρείες. Νόμος ορίζει τις ειδικότερες ρυθμίσεις, τις κυρώσεις που μπορεί να φθάνουν μέχρι την ανάκληση της άδειας ραδιοφωνικού ή τηλεοπτικού σταθμού και μέχρι την απαγόρευση σύναψης ή την ακύρωση της σχετικής σύμβασης, καθώς και τους τρόπους ελέγχου και τις εγγυήσεις αποτροπής των καταστρατηγήσεων των προηγούμενων εδαφίων.

* * *

Ναι! Αυτό το κατεβατό είναι άρθρο του ελληνικού Συντάγματος. Ο λόγος που παρατέθηκε αυτούσιο είναι για να το συγκρίνει κανείς με το αντίστοιχο του αμερικανικού Συντάγματος, το οποίο μάλιστα κατέχει την πρώτη θέση στις Τροποποιήσεις του Συντάγματος (Amendments to the Constitution – ή Bill of Rights) και συντάχθηκε στις 15/12/1791.

Amendment 1 - Freedom of Religion, Press, Expression.

Congress shall make no law respecting an establishment of religion, or prohibiting the free exercise thereof; or abridging the freedom of speech, or of the press; or the right of the people peaceably to assemble, and to petition the Government for a redress of grievances.

Και.... τέλος. Αυτό μόνο. Μία μόνο παράγραφος, με μία πρόταση. Η ελευθερία του λόγου είναι αδιαπραγμάτευτη και εκτός ελέγχου της οποιασδήποτε νομοθεσίας.

Γι’ αυτό και στις ΗΠΑ, εκπομπές όπως το South Park και το Daily Show με τον Jon Stewart προβάλλονται ελεύθερα και όσοι θίγονται απλά δεν τα παρακολουθούν. Αντιθέτως τα δικά μας «δημοκρατικά» φιντάντια αναμένουν την κατάλληλη στιγμή όπου κάποιος θα ασκήσει αρνητική κριτική σε δημόσιο πρόσωπο, την εκκλησία ή το Πολίτευμα, προκειμένου να τον τρέξουν στα δικαστήρια. Τέτοια ωραία Δημοκρατία έχουμε.

Το επίπεδο της ελευθερίας του λόγου είναι δείκτης υγείας ενός δημοκρατικού Κράτους. Δείχνει το «ποσοστό επιτυχίας» του υγιούς διαλόγου και της αξίας των δημοκρατικών θεσμών. Όταν το ίδιο το Σύνταγμα προβάλλει ένα «καχύποπτο» πρόσωπο στα θέματα ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης, φυσικά και το Κράτος θα λειτουργεί σπασμωδικά και καχύποπτα απέναντι στους πολίτες, οι οποίοι με τη σειρά τους θα λειτουργήσουν καχύποπτα απέναντι σε ότι ακούν. Άλλωστε, ο λόγος είναι το ισχυρότερο όπλο επικοινωνίας μέσα σε μία δημοκρατική κοινωνία. Όταν αφαιρείται ο λόγος, τη θέση του ίσως πάρουν πιο βίαιες πρακτικές που φυσικά είναι πολύ πιο επικίνδυνες για οποιαδήποτε Δημοκρατία.

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009

Χρονιάρα μέρα σήμερα καλέ!

Τα τζιτζικουλινάκια πιτσουνάκια, τα αγαπουλίνικα κεφτεδάκια, τα γλυκουλίνικα φατσουλάκια και όλα τα τρυφερουλίνικα μωράκια, αγόρασαν σοκολατίτσες, καρδουλίτσες, λουλουδάκια και καρτούλες. Το βράδυ έβαλαν τα καλά τους και πρωτοκόλλησαν στις συνειδήσεις τους, τις πολύχρωμες μπουρμπουλήθρες τους, στην πιο αγαπουλίνικη, τρυφερή και ερωτική βραδιά όλης της χρονιάς.

Ο αρκούδος από το Mall ήταν πανάκριβος γιατί είχε πραγματική γούνα και ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του κρεβατιού τους. Μέχρι που έκλεισαν τα 17 …



Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009

Ελληναράς ψηφίζει Μεγάλο Έλληνα

Σε λίγες μέρες ξεκινάει στον ΣΚΑΙ η σειρά «Μεγάλοι Έλληνες», όπου θα παρουσιαστούν οι 100 φιναλίστ που προέκυψαν μετά από ψηφοφορία, στην οποία έλαβαν μέρος «Μεγάλοι Νεοέλληνες».

Ανάμεσα στους μεγάλους Έλληνες διακρίνουμε τον Περικλή, τον Σωκράτη, τον Επίκουρο, τον Κοραή, τον Καζαντζάκη, τον Καποδίστρια, τον Καβάφη και φυσικά τον Ζαγοράκη, τον Χουντόδουλο, τον Λάκη Λαζόπουλο, τη Γατούλα Βουγιουκλάκη, τον Πύρρο Δήμα, διάφορους αυτοκράτορες της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, καθώς και διάφορους τουρκοφάγους και βουλγαροκτόνους. Επειδή μάλιστα ο «Μεγάλος Νεοέλληνας» εκτός από βλακεία, διαθέτει και έντονο το στοιχείο του συμβολισμού, του πάθους και της ανούσιας αερολογίας, κατάφερε να βάλει μέσα στην εκατοντάδα και τον Άγνωστο Στρατιώτη (!)

Μέχρι εδώ όλα καλά. Τηρούνται σχεδόν όλοι οι θεμελιώδεις νόμοι της ανθρώπινης βλακείας*, σε συνδυασμό με το αμόρφωτο, ανιστόρητο και κουφιοκέφαλο στοιχείο του νεοελληνικού πολιτισμού που ξέρει να εκτιμά τους σημαντικότερους προγόνους και αντιπροσώπους του με κριτήρια καφενείου και πρωινάδικου. Τίποτα το μεμπτό.

Αν υπάρχει κάτι που πραγματικά εκπλήσσει, είναι ορισμένοι επικριτές του όλου εγχειρήματος. Δεν αναφέρομαι σε εκείνους που αναμασούν τις κλασσικές φανφάρες για τον Αλαφούζο, τον ΣΚΑΙ και τα περί διαφόρων συνωμοσιών, αλλά σε αυτούς που δείχνουν έκπληκτοι για τους 100 φιναλίστ. Άλλωστε η συγκεκριμένη 100άδα είναι το ισχυρότερο στοιχείο που αποδεικνύει ότι η ψηφοφορία ήταν έγκυρη και διαφανής. Άμα ο μέσος Ελληναράς είχε αναδείξει 100 πραγματικά μεγάλους Έλληνες, τότε το πιθανό θα ήταν να μιλάγαμε για νοθεία, στησίματα, κλπ. Όμως η ψηφοφορία κύλισε ομαλά. Η παράγκα ανέδειξε τον Καραγκιόζη.

Τί ακριβώς περίμεναν να ψηφίσει ο χειρότερος Έλληνας όλων των εποχών, δηλαδή ο νεοέλληνας; Για όσους κοιμούνται βαθιά μέσα στα μαύρα μεσάνυχτά τους και την ουτοπική ελληνική πραγματικότητά τους, να υπενθυμίσω ότι τα τελευταία δέκα - είκοσι χρόνια, το μαζικότερο εθνικό καμάρι πλαισιώνεται κυρίως από τη «Γιουροβίζιο», τις επιτυχίες διαφόρων Εθνικών Ομάδων και τα Λιακοβιβλία. Είδε μήπως κανείς τις επιτυχίες στους κύκλους της ελληνικής διανόησης, της τέχνης και της επιστήμης, να ξεσηκώνουν τα πλήθη; Δεν θυμάμαι κανέναν Ελληναρά να κατεβαίνει πανηγυρίζοντας στην Ομόνοια όταν η θεωρία του Δρ. Νανόπουλου για το μεταβλητό της ταχύτητας του φωτός απεδείχθη πειραματικά.

Επίσης να υπενθυμίσω ότι επειδή το σύγχρονο ελληνικό παράλογο έχει μία ταμπέλα που γράφει «ΠΑΡΑΛΟΓΟ» με μεγάλα γράμματα, δεν σημαίνει ότι μας κάνει πλάκα. Όπως δεν πρέπει να υποτιμούμε και το γεγονός ότι από τη συγκεκριμένη 100άδα βγαίνει στην επιφάνεια η γραφική ψευδαίσθηση που έχουμε σαν έθνος για την πραγματικότητα, όπου μπουρτζόβλαχοι και παλικάρια γίναμε μαλλιά κουβάρια (προς παράφραση της γνωστής φράσης).

Πραγματικά, εκπλήσσομαι με τους… έκπληκτους. Για όσους δεν το έχουν καταλάβει ή δεν θέλουν να το αποδεχτούν ακόμα, ο Μέγας Μέσος Νεοέλληνας θεωρεί ότι ελληνικός πολιτισμός σημαίνει: ένα τσούρμο αρχαίοι, Βυζάντιο, Τουρκοφαγία, τζατζικοφαγία, θέαμα και μαγκιά. Είμαι έτοιμος, μάλιστα, να βάλω και στοίχημα, ότι στο top 10 θα βρίσκονται και κάνα δυο από τους ότι να ’ναι.

Μπορείτε να δείτε και να καμαρώσετε εδώ.

* Οι πέντε θεμελιώδεις νόμοι της ανθρώπινης βλακείας κατά τον C. M. Cipolla, οι οποίοι θα ακολουθήσουν σε μελλοντικό ποστ.

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

Συναισθηματική πολιτική

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης είχε γράψει κάποτε ότι στην πολιτική δεν χωράνε συναισθηματισμοί. Και πόσο δίκιο είχε! Στην Ελλάδα όμως, που η πολιτική ασκείται κυρίως με κουμπαριές και ρουσφέτια, δεν θα μπορούσε να λείπει κυρίως ο συναισθηματισμός, όχι μόνο στη λήψη πολιτικών αποφάσεων, αλλά και στην καθημερινή αντίληψη των πολιτών για την πολιτική.

Ο συναισθηματισμός ενδεχομένως να είναι θεμιτός όταν αφορά καθαρά προσωπικά και ατομικά θέματα. Όταν αρχίζει να ξεφεύγει από το ατομικό και βγαίνει στο συλλογικό επίπεδο λήψης αποφάσεων και παραγωγής έργου, τότε δημιουργούνται προβλήματα που εστιάζονται κυρίως στην επικοινωνία και την έλλειψη στοιχειώδους ψυχραιμίας. Γι’ αυτό άλλωστε και όσοι διάλογοι επιχειρούνται να γίνουν πάνω σε σημαντικά ζητήματα της χώρας, συνήθως καταλήγουν σε πλήρη διάσταση απόψεων μεταξύ όλων των εμπλεκόμενων προσώπων και φορέων.

Αυτός ο υπερβολικός συναισθηματισμός, η έλλειψη του μέτρου και η ευρύτερη αντί-τεχνοκρατική αντίληψη, έχουν βάλει τη γενικότερη νεοελληνική νοοτροπία σε έναν κύκλο όπου ο συναισθηματισμός γεννά την πόλωση, η πόλωση το συναισθηματισμό, κ.ο.κ. Το αποτέλεσμα φυσικά είναι ο παραλογισμός σε μαζικό επίπεδο, η γενικότερη βραδύτητα με την οποία κινούνται οι μεταρρυθμίσεις σε όλους τους κλάδους της ελληνικής κοινωνίας, καθώς και η ανάδυση στην επιφάνεια στενοκέφαλων και επικίνδυνων ιδεών. Παραδείγματα της τελευταίας κατηγορίας είναι η αστυνομική βία, ο άρρηκτος δεσμός Εκκλησίας - Κράτους, η ακατάπαυστη, εθνικιστική μπουρδολογία για το κακό της Ελλάδας που θέλει όλος ο υπόλοιπος πλανήτης, και οι αντιλήψεις της Σέχτας Ηλιθίων και ομοϊδεατών κρετίνων.

Από την άλλη, η συνεχής εικονική διαμάχη μεταξύ Αριστεράς – Δεξιάς, έχει διδάξει τους πολίτες αυτής της χώρας τα εξής δύο παράδοξα: α) Θα πρέπει να συμμεριζόμαστε τις ιδέες του εχθρού του εχθρού μας, όποιες και αν είναι αυτές, β) Όλες οι ιδέες του εχθρού μας είναι λανθασμένες και κακές. Κυρίως όμως έχει διδάξει ότι στο τραπέζι του διαλόγου πάμε με κλειστά αυτιά προκειμένου να επιβάλλουμε τη δική μας άποψη. Υπό αυτές τις συνθήκες ασκείται τελικά η πολιτική, ο κοινωνικός διάλογος, η «κοινωνική σύγκρουση» στους δρόμους, η επιχειρηματική δραστηριότητα αλλά και οι περισσότερες δραστηριότητες όλων των Ελληναράδων.

Ο συναισθηματικός πολιτικός λόγος, δίνει την ευκαιρία στον οποιοδήποτε ανίκανο πολίτη αυτής της χώρας να εξασφαλίζει ένα έδρανο στο Κοινοβούλιο επειδή απλά τυχαίνει να επιλέγει τον σωστό λαϊκισμό την κατάλληλη στιγμή. Πολλές φορές, μάλιστα, επειδή τυχαίνει να έχει σπουδαίες αθλητικές ή καλλιτεχνικές επιδόσεις, που… ξεσηκώνουν τα πλήθη (!). Ο παρεμφερής λαϊκισμός που αναλώνει την εσωτερική δομή του εκάστοτε κυβερνόντος κόμματος, ενδεχομένως να προωθήσει τον συγκεκριμένο ανίκανο πολιτικό και σε μία θέση ευθύνης μέσα στο κυβερνητικό σχήμα. Ταυτόχρονα, όμως, η κριτική εναντίον αυτής της κατάστασης, πάλι γίνεται με συναισθηματικούς όρους, είτε από τα ΜΜΕ, είτε από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Μέσα σε όλο αυτό το τσίρκο παραλογισμού, οι πολίτες μαθαίνουν να ζητούν και να διεκδικούν δίκαια ή άδικα αιτήματα μέσω άκρου συναισθηματισμού που πολλές φορές αδικεί έναν δίκαιο αγώνα, είτε επειδή παραβιάζει τους νόμους, είτε επειδή τα αιτήματα αυτά είναι εκτός πραγματικότητας.

Γενικώς μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο, χάνεται η ουσία τόσο της πολιτικής, όσο και της διαδραστικής επικοινωνίας Κράτους – πολιτών. Είναι το ίδιο πλαίσιο που διαμορφώνει τη συνείδηση των περισσότερων πολιτών αυτής της χώρας και που έχει δημιουργήσει τη μεγαλύτερη παρεξήγηση της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας. Ότι, τάχα, Δημοκρατία σημαίνει ο καθένας να μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει.

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

Ψωμί, σαμπάνια και μπελούγκα

Ενδεχομένως να αναρωτιέστε που εντοπίζονται: α) η οικονομική κρίση, β) τα δύο εκατομμύρια Έλληνες κάτω από το όριο της φτώχειας, και γ) τα νοικοκυριά σε απόγνωση, τη στιγμή που οι δρόμοι είναι γεμάτοι ακριβά αυτοκίνητα, οι καφετέριες στο Κολωνάκι συνεχίζουν να ασφυκτιούν από χλιδάνεργους νέους και στα σκυλάδικα δεν πέφτει καρφίτσα.

Την απάντηση έρχεται να δώσει ένα άρθρο στο περιοδικό «Κ» (Τεύχος 296 – 1/2/09) της Βασιλικής Χρυσοστομίδου με τίτλο «Νοικοκυριά σε ύφεση». Το άρθρο αναφέρεται σε τρεις «τυπικές» νεοελληνικές οικογένειες, και προσπαθεί να αναδείξει τις «οικονομικές δυσκολίες» που αντιμετωπίζουν αυτές οι οικογένειες. Ρίχνοντας μία πρώτη ματιά στα μεγάλα γράμματα και την εισαγωγή, η πρώτη εντύπωση που αποκομίζει κάποιος είναι ότι πρόκειται για ένα σαρκαστικό άρθρο που ειρωνεύεται την «τυπική» μεσαία οικογένεια η οποία, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, «... έκοψε ως και το εμφιαλωμένο νερό».

Διαβάζοντας όμως πιο προσεκτικά, με τρόμο διαπιστώνει κανείς ότι το άρθρο σοβαρολογεί. Μπορούμε να δούμε με πόσο «μεγάλη δυσκολία» μία τετραμελής οικογένεια που έχει συνολικό εισόδημα περίπου 7 χιλιάδες ευρώ το μήνα, μόλις και μετά βίας «επιβιώνει» αφού «...Για τα παιδιά, σταμάτησαν να πηγαίνουν στα καλά καταστήματα.», και «... Δεν διστάζουν πλέον να παίρνουν και ρούχα από φίλη με μεγαλύτερο παιδί». Τί ντροπή! Η δε σίτιση και διασκέδαση του ζευγαριού, φαίνεται να βρίσκεται στη χειρότερη περίοδο, αφού «... Ο λογαριασμός σε ένα εστιατόριο το σαββατόβραδό δεν πέφτει κάτω από 80 ευρώ για δύο άτομα». Το όλο «δράμα» συμπληρώνεται από το γεγονός ότι η οικογένεια έχει πάγια έξοδα περίπου 1000 ευρώ το μήνα για το επισκευαστικό δάνειο του «πτωχού» ιδιόκτητου σπιτιού τους στη Φιλοθέη.

Το «δράμα» κορυφώνεται με την οικογένεια νούμερο 2 η οποία το μόνο που ζητάει είναι τα στοιχειώδη. Δηλαδή ένα ιδιόκτητο σπίτι, ένα ιδιόκτητο εξοχικό, «σεμνό και ταπεινό» πάρτι γενεθλίων του παιδιού με δώρα αξίας μόνο 1000 ευρώ και «στοιχειώδες» κομμωτήριο αξίας 40 ευρώ το μήνα. Η οικογένεια αναγκάστηκε να «...περιορίσει τη γυναίκα για την καθαριότητα στο σπίτι – έρχεται κάθε 15 ή ακόμα και κάθε 20 ημέρες», ενώ οι αγορές πλέον έχουν περιοριστεί «...στις εκπτώσεις και μάλιστα στα καταστήματα της γειτονιάς όπου θα τους κάνουν ακόμη καλύτερες τιμές». Άμα δεν είναι εξαθλίωση να μην μπορείς πλέον να κουβαλάς τις 20 τσάντες από το Κολωνάκι στο κάθε χέρι, τότε τί; Θα περίμενε κανείς ότι μία οικογένεια που εξοφλά δάνεια για την εξοχική της γκαρσονιέρα, θα μείωνε το κόστος χρησιμοποιώντας το συγκεκριμένο εξοχικό για διακοπές. Αλλά όχι. Η ίδια οικογένεια έχει έξοδα περίπου 1500 ευρώ για τις διακοπές της. Η όλη αντίληψη βέβαια μεταφέρεται και στη διαπαιδαγώγηση του παιδιού, αφού «...είναι σε ηλικία που θα παίξει σε ηλεκτρονικά που κοστίζουν πολύ ακριβά. Ξεκινούν από 150 ευρώ η παιχνιδομηχανή και 50 ευρώ η κάθε δισκέτα».

Ευτυχώς η «απόγνωση» συνεχίζεται με πιο ήπιους ρυθμούς στην οικογένεια νούμερο 3, η οποία «ζει με δανεικά» αφού έχει κυμαινόμενο εισόδημα από 2 έως 30 χιλιάδες ευρώ το μήνα. Όπως δηλώνουν και οι ίδιοι: «...Η καθημερινότητά μας έχει πληγεί. Δεν έχουμε πλέον δύο αυτοκίνητα αλλά ένα». Για το «κακόμοιρο» το παιδάκι τους που είναι μόλις 3 ετών «... ψωνίζουν μόνο από καταστήματα στοκ», πράγμα που σίγουρα θα έχει σημαντικές ψυχολογικές συνέπειες κατά την κοινωνικοποίησή του στον ιδιωτικό παιδικό σταθμό. Και συνεχίζουν: «Μέχρι και τις διακοπές μας άγγιξε η κρίση. Πηγαίνουμε πια μόνο στο εξοχικό σπίτι του πατέρα μας, πράγμα που αποτελεί λύση ανάγκης, επειδή δεν είναι ιδανικό μέρος για παιδιά». Φαίνεται όμως να υπάρχει μία εξήγηση για όλη αυτή την εξαθλίωση της συγκεκριμένης οικογένειας που διατηρεί κατάστημα ρούχων στη Νέα Σμύρνη: «Είχα μία πελάτισσα που θα μου άφηνε μίνιμουμ 300 ευρώ το μήνα, που τώρα πια έχει χαθεί. Θα έρθει για να αγοράσει ένα φτηνό δωράκι. Όταν υπάρχουν 20 τέτοιες περιπτώσεις, καταλαβαίνεις τί έχει συμβεί...». Δηλαδή, (για όσους δεν κατάλαβαν), εκεί που έβγαζες 6 χιλιάρικα από 20 ψωνισμένους πελάτες, τώρα βγάζεις μόνο κάνα – δυο χιλιάρικα το μήνα από τους συγκεκριμένους.

Κάπως έτσι κλείνει και το άρθρο. Αυτές είναι οι οικογένειες στις οποίες αναφέρονται τα «πανικόβλητα» ΜΜΕ, και αυτή είναι η «φτώχεια» που μαστίζει το νεοελληνικό νοικοκυριό. Προς απογοήτευση ενός λογικά σκεπτόμενου ανθρώπου, αυτή είναι και η οικογένεια που θεωρείται «μέση» στην Ελλάδα σήμερα. Πριν καν προλάβουμε να ορθοπατήσουμε ως Κράτος και ως αστική τάξη, θέλουμε να ζούμε σαν Κροίσοι και να κουβαλάμε τα μυαλά μίας παρηκμασμένης μπουρζουαζίας. Είναι τα ίδια μυαλά που ολόκληρος ο υπόλοιπος πολιτισμένος κόσμος κατάφερε να ξεφορτωθεί μετά από πολλές μάχες σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.

Αυτό που δεν πρόκειται ποτέ να κατανοήσει ο μέσος σύγχρονος, κουτοπόνηρος και ψωνισμένος Ελληναράς είναι ότι ο υλικός πλούτος συμπορεύεται με τον πνευματικό. Ότι μόνον όταν έχεις τη σωστή παιδεία και τη σωστή αντίληψη του υλικού πλούτου, «έχεις το δικαίωμα» να τον αποκτήσεις. Αυτό που κάποιοι, που κατοικούσαν σε αυτό τον τόπο πριν 2.500 περίπου χρόνια, ονόμαζαν «μέτρο». Επειδή λοιπόν τα συγκεκριμένα πνευματικά αγαθά λείπουν και έλειπαν ανέκαθεν από το στενοκέφαλο νεοέλληνα, είναι φυσικό να βλέπουμε «σοβαρά» άρθρα και αντιλήψεις με τέτοιο περιεχόμενο να επισκιάζουν ολόκληρη τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...