Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Intermission #36 (Δημόσιο χρέος edition)

Τις τελευταίες εβδομάδες, ανακυκλώνεται σε διάφορα e-mail, blogs κλπ, το εξής γράφημα:

... με πιο συνηθισμένο τίτλο το: "Δημόσιο χρέος - Ποιος το έκανε;", και μία σειρά από αναλύσεις, χωσίματα στους μεν και στους δε, αντιπαραθέσεις, αντίλογους, βρισίδια, υστερικούς νεοδημοκράτες, υστερικούς πασόκους, υστερικούς χουντικούς, κλπ. Λοιπόν, για να τελειώνει η σαπουνόπερα, θα την κάνω τη δήλωση.

ΕΓΩ ΤΟ ΕΚΑΝΑ !!

Ως εκ τούτου, αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη (η οποία ως γνωστόν δεν έχει καμία κύρωση). Να τελειώσουμε με τη συμπεριφορά νηπιαγωγείου και να παμ' παρακάτω τώρα;

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Πρωτοκοσμική υποκρισία

Στον δυτικό κόσμο, είναι της μόδας να είμαστε σωστοί και «ηθικοί». Να προσπαθούμε να καλυτερεύουμε τις κοινωνίες μας μέσω της Δημοκρατίας, υποδηλώνοντας έτσι μία άτυπη αλληλεγγύη προς τους συνανθρώπους μας, με σεβασμό προς τα ατομικά και ανθρώπινα δικαιώματα, θεωρώντας ότι τη γνώση και τον υψηλότερο πολιτισμό τον κατέχουμε εμείς, σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο.

Με όλα αυτά δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα αν δεν είχαμε αυτή την ιστορική υπεροψία προς τον υπόλοιπο πλανήτη και αυτή την τάση να προσπαθούμε να «εκπολιτίσουμε» τους άλλους, σύμφωνα με την ηθική και τους κοινωνικούς κανόνες που ταιριάζουν σε εμάς.

Συχνά πυκνά, λαμβάνω ηλεκτρονικά μηνύματα του στυλ: «Να σταματήσουμε τη μόλυνση του ποταμού Citarum στην Ινδονησία». «Να σταματήσουμε την παιδική εργασία στη νοτιοανατολική Ασία». «Να σταματήσουμε την δουλεία στη Νιγηρία». «Να σώσουμε το τροπικό δάσος του Βόρνεο από τις καλλιέργειες καρύδας», κλπ.

ΟΚ, σωστά όλα αυτά. Ενδεχομένως να νοιώθουμε και μία ηθική ικανοποίηση όταν πατάμε «προώθηση» και μεταφέρουμε το μήνυμα σε άλλους είκοσι παραλήπτες. Επί της ουσίας όμως, αυτό που συμβαίνει είναι ένας δυτικός που έχει εξασφαλισμένο ένα στοιχειώδες εισόδημα, στέγη, τροφή, ευκαιρίες και πρόσβαση σε άπειρα καταναλωτικά αγαθά, να υποκρίνεται πως κάνει ότι είναι δυνατόν για να εξαλειφθούν τα κακώς κείμενα του τρίτου κόσμου, είτε με το πάτημα ενός κουμπιού, είτε στέλνοντας από $20 το μήνα σε κάποια ΜΚΟ. Και η υποκρισία έγκειται στο γεγονός ότι το 99,99% των δυτικών ανθρώπων που είτε προωθεί τέτοια μηνύματα, είτε λαμβάνει δράση με ενημερωτικές καμπάνιες για τα συγκεκριμένα θέματα, πιθανόν να μην έχει γνωρίσει ποτέ του ούτε έναν από τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι προσπαθεί να βοηθήσει.

Ο μέσος δυτικός «φιλάνθρωπος» δεν αναρωτήθηκε ποτέ, γιατί τελικά να υπάρχει τρίτος κόσμος. Ίσως να θεωρεί ότι η Αφρική ανέκαθεν ήταν μία φτωχή ήπειρος που σπαραζόταν από πολέμους, ασθένειες και λοιμούς. Δεν αναρωτήθηκε ποτέ, από που προήλθε η συντριπτική πλειοψηφία των υλικών αγαθών που διαθέτει ο ίδιος και με ποιους τρόπους παράχθηκαν αυτά. Ούτε έχει αισθανθεί ποτέ την πραγματική φτώχεια· αυτή όπου ένα παιδί θα είναι τυχερό αν βρίσκει ένα φύλλο μαρουλιού την ημέρα για να φάει, ή την άλλη όπου μία οικογένεια θα είναι τυχερή αν βγάζει πάνω από $1,5 την ημέρα για να συντηρηθεί. Ας πάει κάποιος να κλείσει την παράνομη υλοτομία στο Βόρνεο που προκαλεί μεν οικολογική καταστροφή, αλλά ταΐζει ταυτόχρονα μερικές χιλιάδες οικογένειες. Ας ρωτήσει αυτές τις οικογένειες τί γνώμη έχουν για την οικολογία και το περιβάλλον.

Διάφορες ΜΚΟ μαζεύουν χρήματα για να φτιαχτεί ο δρόμος μεταξύ των τάδε χωριών στο Κογκό. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς αν οι ντόπιοι ζήτησαν τον δρόμο; Στην τελική αναρωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί υπάρχουν ακόμα φυλές που έχουν παραμείνει στο μοντέλο του κυνηγού-τροφοσυλλέκτη, και παρά την επαφή τους με τους δυτικούς, έχουν επιλέξει να παραμείνουν στην «πρωτόγονη» κατάστασή τους; Με τα τελετουργικά τους, την υψηλή θνησιμότητά τους, τις ασθένειές τους, τη δυσκολία ανεύρεσης της τροφής τους κλπ.

Υπάρχουν δύο βασικά πταίσματα σε όλη αυτή την ιστορία. Το πρώτο είναι η υποκρισία. Προσπαθούμε να λύσουμε τα προβλήματα μίας κοινωνίας που ζει κάτι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, που έχει διαφορετικές αντιλήψεις, ανάγκες και προβλήματα, χωρίς να έχουμε λύσει πρώτα τα δικά μας. Προσπαθούμε να βοηθήσουμε τον άστεγο της Ινδονησίας, χωρίς να έχουμε καταφέρει να μην έχουμε άστεγους έξω από την πόρτα μας. Προσπαθούμε να προσφέρουμε παιδεία σε κάποια απόμακρη φυλή της Ν. Αμερικής, χωρίς να έχουμε καταφέρει να παρέχουμε σωστή παιδεία στο ίδιο μας το σπίτι. Κοινώς, εμμένουμε σε μία ιεραποστολική νοοτροπία, κοιτώντας παρά πέρα, χωρίς να κοιτάμε πρώτα τα δικά μας χάλια. Φυσικά ο ντόπιος άστεγος δεν έχει μεγαλύτερη αξία από τον εξωτερικό. Αλλά, εστιάζοντας στο μακρινό αντί στο διπλανό, μήπως υποδηλώνουμε μία ανικανότητα να βοηθήσουμε ανθρώπους επί του πρακτέου; Μήπως τελικά δε νοιαζόμαστε και τόσο για τους άστεγους αλλά θέλουμε να έχουμε τη συνείδησή μας ήσυχη στέλνοντας ένα ασήμαντο ποσό σε κάποια οργάνωση περίθαλψης αστέγων στο Τρέχαγύρευε;

Το δεύτερο είναι ότι αντί να δούμε την πηγή όλων αυτών των «κακών» που προσπαθούμε να διορθώσουμε και να λάβουμε δράση επί της ουσίας, επιμένουμε να περιφερόμαστε γύρω από το πρόβλημα και να απαγγέλουμε χαριτωμένες εκθέσεις ιδεών. Πόσοι άραγε να τα έχουν σκεφτεί αυτά; Με τί προϊόντα μολύνεται ο Citarum; Τα προϊόντα της παιδικής εργασίας στη νοτιοανατολική Ασία, ποιους έχουν τελικούς αποδέκτες; Οι σκλάβοι στη Νιγηρία δουλεύουν στα ορυχεία για να βγάλουν διαμάντια για ποιους; Το λάδι καρύδας από τις καλλιέργειες στο Βόρνεο, για ποιανού τα καλλυντικά παράγεται; Οι φτωχές οικογένειες του τρίτου κόσμου, φέρνουν όλο και περισσότερα παιδιά στον κόσμο, με τη σχετική θνησιμότητα, τις ασθένειες και την παιδική εκμετάλλευση, ώστε να παρέχουν περισσότερα εργατικά χέρια για ποιον;

Οι τελικοί αποδέκτες όλης αυτής της τεράστιας παραγωγής που δημιουργεί φτώχεια, περιβαλλοντικές καταστροφές, ανισότητες, λοιμούς, πολέμους, κλπ, είναι μία μειοψηφία που απλά καταναλώνει όσο πιο πολύ μπορεί. Και όσο η κατανάλωση αυξάνεται, τόσο αυξάνονται και οι ανάγκες της παγκόσμιας παραγωγής και ακολούθως αυτά για τα οποία δήθεν νοιαζόμαστε.

Αν πραγματικά θέλεις να βοηθήσεις τον υπόλοιπο κόσμο ξεκίνα πρώτα με τον εαυτό σου. Κάνε τη θυσία να μειώσεις την κατανάλωσή σου, τις ανάγκες σου, και τα υλικά αγαθά σου. Είναι ο μόνος τρόπος να βοηθήσεις. Βοήθησε τον άμεσα διπλανό σου. Διαφορετικά αποδέξου ότι είσαι ένας βολεμένος καλοπερασάκιας Δυτικός που πρέπει οπωσδήποτε να έχει 2-3 ζευγάρια αθλητικά παπούτσια, ή να φοράει make-up κάθε μέρα, και άσε τις φιλανθρωπίες. Γιατί στην τελική ο υπερκαταναλωτής που έχει ήσυχη και τη συνείδησή του, είναι χειρότερος από αυτόν που καταναλώνει μεν, αλλά ίσως να αισθάνεται και κάποιες τύψεις.


Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Πρωινές ανησυχίες

Η υπόθεση
Αν έχεις αυθαίρετο κτίσμα, και λίγη υπομονή, μέσα σε λίγα χρόνια με κάποιο ΠΔ ή ειδική διάταξη πληρώνεις ένα συμβολικό πρόστιμο και το νομιμοποιείς. Αν κάνεις κάποια παράνομη δόμηση σε ημιυπαίθριο χώρο, ισχύει το ίδιο. Με λίγη υπομονή και ένα μικρό παραδάκι, νομιμοποιείται. Αν κάνεις κάποια παράβαση του ΚΟΚ, ακόμα και μπροστά σε περιπολικό, εφόσον το περιπολικό δεν έχει εντολές για την επιβολή πρόστιμου για τη συγκεκριμένη παράβαση, το πιο πιθανό είναι να μην σε σταματήσει. Τέλος, αν φοροδιαφεύγεις, μπορείς να περιμένεις κάποια διάταξη περαίωσης, που σκάει συνήθως κάθε 3-4 χρόνια, και πληρώνοντας ένα ασήμαντο ποσοστό επί των συνολικών παραβάσεών σου, πάλι να τη βγάλεις καθαρή.

Η ερώτηση
Για ποιο λόγο τελικά κάποιος να είναι νόμιμος στην Ελλάδα;


Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Όσο τον χαϊδεύεις, τόσο μεγαλώνει

Δεν ξέρω τί ακριβώς είναι χειρότερο. Ο εξουσιαστής που εφαρμόζει άμεσα το συμφέρον του εις βάρος της κοινωνίας, ή ο συνδικαλιστής που αναζητά το συμφέρον του εκβιάζοντας την κοινωνία; Στην πρώτη περίπτωση έχουμε άμεση κοινωνική καταπίεση, και στη δεύτερη έμμεση. Ξεκαθαρίζω βέβαια ότι μιλάω για τον κακώς νοούμενο συνδικαλισμό. Όχι τον πρωτογενή που θέλει να υπερασπίζεται τα δικαιώματα και τα δίκαια κεκτημένα της οποιασδήποτε μειονοτικής τάξης, αλλά αυτόν που προασπίζεται την διαιώνιση άδικων κεκτημένων εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας., με αμιγώς εκβιαστικό τρόπο.

Τις τελευταίες μέρες, γινόμαστε μάρτυρες μίας κωμικοτραγικής κατάστασης. Οι ιδιοκτήτες φορτηγών και βυτιοφόρων δημόσιας χρήσης, μαζεύουν τα οχήματά τους περιμετρικά της Αθήνας, και προκαλώντας κυκλοφοριακά προβλήματα, μετακινούνται σε διάφορα σημεία, απειλώντας μάλιστα ότι θα κατέβουν στο κέντρο. Ταυτόχρονα, κοντά στα σημεία όπου παρανόμως έχουν σταθμεύσει, υπάρχει η «διακριτική» παρουσία της Αστυνομίας, η οποία φυσικά δεν κόβει κλήσεις, αλλά έχει εντολές να μην αφήσει τους μεταφορείς να μπουν στο κέντρο. Και κοντά σε όλο αυτό το τριτοκοσμικό θέαμα, βρίσκονται τα ΜΜΕ προκειμένου να ενημερώσουν άμεσα για την οποιαδήποτε μετακίνηση του τσίρκου, αφού οι μεταφορείς δηλώνουν ότι θα κάνουν αιφνιδιαστικές κινήσεις.

Το όλο κρυφτούλι παίζεται υπό το βλέμμα του Υπουργείου Μεταφορών, που αντί να αναλάβει τις ευθύνες του και να προχωρήσει στην πολυπόθητη και απαραίτητη απελευθέρωση του επαγγέλματος με τους αρχικούς, ρητά διατυπωμένους όρους, προτιμά να διατηρεί έναν ενδιάμεσο και αντικειμενικό ρόλο προσπαθώντας να τα έχει καλά, όχι μόνον με τους μεταφορείς αλλά και με την υπόλοιπη κοινωνία. Ενδεχομένως, σε μία φανταστική κοινωνία, το πρωτοκλασάτο κομματικό στέλεχος που τυχαίνει να είναι και Υπουργός, θα μπορούσε να παίρνει σοβαρές και υπεύθυνες αποφάσεις για το καλό της χώρας, χωρίς όμως να χάνει και τις ψήφους που θα του διασφαλίσουν την επανεκλογή του. Με έναν τέτοιο φανταστικό τρόπο, φαίνεται πως λειτουργούσε και η ελληνική κοινωνία μέχρι τώρα, με τα εμφανέστατα αποτελέσματα της σημερινής κρίσης.

Στην πραγματική κοινωνία όμως, τα πράγματα δεν λειτουργούν έτσι. Πόσο μάλλον όταν έχεις να κάνεις με μία κοινωνία όπως η νεοελληνική, όπου το βόλεμα είναι η ύψιστη επαγγελματική κατάκτηση και εν μέσω αυτού του συντηρητικού πλαισίου, οποιαδήποτε θετική αλλαγή είναι καταδικασμένη να επιφέρει κοινωνική αναστάτωση. Μία αναστάτωση μάλιστα, που μπορεί να επιβληθεί από μερικές δεκάδες ανθρώπους εις βάρος ολόκληρης της υπόλοιπης χώρας. Στην πραγματική κοινωνία, ειδικά αυτή που βρίσκεται σε κρίση, οι γρήγορες και υπεύθυνες αποφάσεις που στοχεύουν σε δικαιότερα και πιο εκσυγχρονισμένα μοντέλα, δεν μπορούν να συμπορεύονται με τις ανάγκες και τα συμφέροντα ενός βολεμένου ολιγοπωλίου. Ο πραγματικά σοβαρός και υπεύθυνος Υπουργός, δεν μπορεί να κάνει παζάρια επιπέδου καφενείου, όπως ίσως έμαθε να κάνει στον προεκλογικό του αγώνα.

Η ευθύνη για την κατάντια του σύγχρονου συνδικαλιστικού κινήματος στη χώρα μας, που πλέον έχει εκτραπεί από τις αρχικές του συνθήκες και έχει καταντήσει όργανο στεγνού κοινωνικού εκβιασμού, δεν βαραίνει μόνο τους καθεαυτό συνδικαλιστές. Βαραίνει και τους πολιτικούς ή τους εργοδότες που εδώ και τριάντα σχεδόν χρόνια, «δίδασκαν» στους συνδικαλιστές, ότι με λίγο εκβιασμό ή λίγη αναστάτωση παραπάνω, τα αιτήματά τους θα ικανοποιηθούν. Ότι όλα θα γίνουν, αρκεί να μην συνεχίζουν τη φασαρία που διαβάλλει ολόκληρη τη χώρα. Ο κακώς νοούμενος συνδικαλισμός μεγάλωσε, ακριβώς επειδή στην πορεία του μέσα στην μεταπολίτευση, υπήρχαν πολιτικοί και εργοδότες που απλά του χάιδευαν τα αφτιά, χωρίς να του λένε την αλήθεια ή να του εξηγούν εξ αρχής τις ακριβείς προθέσεις τους. Και ο κακώς νοούμενος συνδικαλιστής έμαθε πως ακόμα και με αυτό το χάιδεμα των αφτιών, μπορεί να πετύχει οποιοδήποτε αίτημα έχει, όσο άδικο και αν είναι για την υπόλοιπη κοινωνία.

Ακόμα, όμως και στο ζήτημα της απελευθέρωσης των ανοιχτών επαγγελμάτων, φαίνεται πως βγαίνει στην επιφάνεια αυτό το νεοελληνικό σύνδρομο, όπου όχι μόνο φοβούμαστε να συγκρουστούμε προκειμένου να επέλθουν θετικές αλλαγές, αλλά προτιμάμε και να έχουμε μία διαρκή κοινωνική μιζέρια και αναμπουμπούλα προκειμένου να μην στεναχωρήσουμε ούτε ένα άτομο. Έτσι όμως δεν φτιάχνεις Κράτος, αλλά παιδότοπο. Αν και στο τελευταίο όλο και κάποιοι απαράβατοι κανόνες υπάρχουν που διασφαλίζουν την ασφάλεια των παιδιών στο σύνολο.


Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Οι τοπικές εκλογές δεν είναι τσίρκο

Στην επικείμενη εκλογολογία, υπάρχουν δύο πράγματα που με ανησυχούν όσον αφορά την ποιότητα των τοπικών εκλογών. Το πρώτο είναι ότι το βασικότερο επικοινωνιακό τέχνασμα των κομμάτων της αντιπολίτευσης είναι που προσπαθούν να μετατρέψουν τις τοπικές εκλογές σε δημοψήφισμα για το μνημόνιο. Το δεύτερο είναι ότι το ΠΑΣΟΚ τσίμπησε.

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι πιο πολιτικά άτοπο από το να μετατρέπεται μία κυβερνητική δυναμική σε έρμαιο του λαϊκισμού που προσπαθεί να επιβάλλει η αντιπολίτευση, όχι για το καλό του τόπου, αλλά για τα δικά της ψηφοθηρικά συμφέροντα. Έτσι, τις τελευταίες εβδομάδες μαρτυρούμε υποψήφιους της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης, αντί να μιλάνε με σαφείς τοποθετήσεις επί των προβλημάτων του τόπου τους που καλούνται να λύσουν, να επενδύουν στη λαϊκή δυσαρέσκεια για το μνημόνιο. Ταυτόχρονα, βλέπουμε το όραμα της κυβέρνησης για ισχυρή τοπική αυτοδιοίκηση να μετατρέπεται σε μία νευρική αρένα εντυπώσεων. Να ζητούνται από «δημοφιλή» κυβερνητικά στελέχη να μπουν στο χορό των τοπικών εκλογών, σε σημείο που να γίνεται πρόταση στην πρόσφατα απομακρυσμένη κα Γκερέκου να αναλάβει την Περιφέρεια Ιόνιων νήσων λόγω της δημοτικότητάς της. Ταυτόχρονα μαρτυρούμε τελευταίας στιγμής αποφάσεις για τη χρήση δημοφιλέστερων έναντι ικανότερων (με λαμπρές υπερκομματικές εξαιρέσεις αυτές του κ. Καμίνη και του κ. Μπουτάρη μεταξύ άλλων), αλλά και παθιασμένους πασόκους να μιλάνε με όρους κομματικού συναισθηματισμού που θυμίζουν εποχές περασμένες, όπως για παράδειγμα το πρόσφατο άρθρο του κ. Δαβαράκη όπου εμμέσως πλην σαφώς προτείνει την παλιά, καλή φίλη και γουρλού Άννα Νταλάρα, αντί του κ. Καμίνη που δεν έχει επιδείξει κάποιο έργο (!)

Αν είναι να αντιμετωπίσεις τον Ζορό με τους τρείς Αμίγκος, και τον Ομέρ Πριόνη, με τον Αλί Μπαμπά και τους σαράντα κλέφτες, τότε όχι μόνο δεν κάνεις καμία διαφορά, αλλά διαβάλεις και την οποιαδήποτε θετική προσπάθεια έχει καταβληθεί προς μία ποιοτικότερη τοπική κοινωνία, μέσω αντικειμενικά ικανών υποψηφίων.

Αυτά και πολλά άλλα τραγελαφικά, βάζουν τελικά ένα απότομο φρένο σε οποιαδήποτε θετική δυναμική είχε ενδεχομένως αναπτυχθεί για την απόδραση από προεκλογικά σκεπτικά παλαιοκομματικού τύπου. Φυσικά, οι νοοτροπίες κατά την προσφυγή στην κάλπη δεν αλλάζουν ούτε σε ένα, ούτε σε πέντε χρόνια. Μπορούν όμως σταδιακά να αρχίσουν να αποτυπώνονται στη συνείδηση του μέσου ψηφοφόρου.

Εάν υπάρχει κάτι θετικό στη νέα διοικητική δομή της χώρας, δηλαδή στον Καλλικράτη, αυτό θα πρέπει να φανεί από την αρχή του, τα θεμέλιά του. Εάν και ο Καλλικράτης αντιμετωπίζεται με όρους ποδοσφαιροποίησης του πολιτικού λόγου, τότε δεν θα διαφέρει σε κάτι από το υφιστάμενο κατεστημένο. Ας χωρίσουμε τη χώρα σε τσιφλίκια αντί για Περιφέρειες και σε επιφανείς κουμπάρους αντί για Δήμους, για να μην κοροϊδευόμαστε.

Θα πρέπει βέβαια να αναγνωρίσουμε ορισμένα υπερκομματικά θετικά βήματα που γίνονται σε αρκετές τοπικές κοινωνίες, αλλά σε επίπεδο κεντρικών αποφάσεων δεν περνά απαρατήρητη η κλασσική οπτική γωνία των κομμάτων που βλέπουν τις τοπικές εκλογές ως δημοψήφισμα, ή ως ευκαιρία για ψήφο δυσαρέσκειας ή γενικώς μέτρηση των δυνάμεών τους, άσχετα από τα τοπικά προβλήματα που καλούνται να επιλύσουν οι διαφόρων «αποχρώσεων» υποψήφιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες.

Στην τελική, αν το μέλημα των πολιτικών είναι όντως ο λαός να επιστρέψει στην εμπιστοσύνη της πολιτικής και την ενασχόληση με τα κοινά, τότε θα πρέπει να δώσουν το σωστό παράδειγμα πολιτικής ακεραιότητας και ποιοτικού χαρακτήρα ασχέτως λαϊκισμού, «πολιτικού» κόστους, και λασπολογίας που ενδεχομένως να χρησιμοποιούν οι… της παλιάς σχολής.

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Intermission #35 (Δόξα τω θεώ edition)


Βουντού υπουργειοποίησης : Η χάρη της αγίας και ομοουσίου και αδιαιρέτου τριάδας ενώ μεταδίδεται δια επαφής στο νέο κυβερνητικό σχήμα, προκειμένου όλα να πάνε καλά για τη χώρα.

Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

Κατήχηcιc αλά δημοκρατικά

Η σχέση του μέσου Έλληνα με τους θεσμούς του Κράτους δεν είναι και από τις καλύτερες. Για την ακρίβεια, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων αγνοεί τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες του πολιτεύματος, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους. Προκειμένου να αντιμετωπισθεί αυτή η άγνοια, έστω και σε εκπαιδευτικό επίπεδο, είχε πρωτοξεκινήσει ο θεσμός της Βουλής των Εφήβων, δανεισμένος από άλλα ευρωπαϊκά κράτη, που στόχο είχε την εξοικείωση νέων ανθρώπων με τις δημοκρατικές διαδικασίες του κοινοβουλίου, αλλά και την ευκαιρία να εκθέσουν τις απόψεις και τους προβληματισμούς τους προς τους «ενήλικες» βουλευτές.

Επί του πρακτέου, βέβαια, το όλο εγχείρημα που συνεχίζει ακάθεκτο κάθε χρονιά για λίγες μέρες, μάλλον ως φαρσοκωμωδία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, αφού επί της ουσίας, η Βουλή των Εφήβων δεν είναι τίποτα παραπάνω από 300 αριστούχους μαθητές που εκφωνούν τις γραφικές εκθέσεις ιδεών τους, και στο τέλος δέχονται τα χειροκροτήματα των «μεγάλων». Οι δε «μεγάλοι», στη συνέχεια προβαίνουν σε δηλώσεις αυτοκριτικής και κοινωνικού στοχασμού με γραφικές φράσεις όπως «πρέπει να αφουγκραζόμαστε τη νεολαία», και «καλά κάνουν και μας βρίζουν», κλπ, ενώ από την επομένη, η ολομέλεια της κανονικής Βουλής συνεχίζει ακάθεκτα την συμπεριφορά για την οποία επικρίθηκε από τα πιτσιρίκια.

Σε κάθε περίπτωση, όσο στημένος, ανούσιος και γραφικός και αν είναι ο συγκεκριμένος θεσμός, δεν παύει να αποτελεί μία στοιχειώδη επαφή κάποιων εφήβων με τις λειτουργίες του πολιτεύματος επί του πρακτέου. Σίγουρα με κάποιον τρόπο. κάτι είναι και αυτό από την πλήρη απαξίωση.

Την επαφή αυτή με το κοσμικό κράτος, τη δημοκρατία, τα ατομικά δικαιώματα και την ελευθερία λόγου, φαίνεται πως ζήλεψε η εκκλησία. Έτσι για πρώτη φορά φέτος, δημιουργήθηκε η λεγόμενη «Σύνοδος των Εφήβων», που συνεδριάζει 5-10 Σεπτεμβρίου, και για την οποία μπορεί κανείς να διαβάσει τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες εδώ.

Στη συγκεκριμένη σελίδα, αναφέρονται ρητά οι στόχοι και οι λειτουργίες της συγκεκριμένης συνόδου, αλλά και οι τρόποι επιλογής των νεαρών εκπροσώπων. Οι υποψήφιοι καλούνται να γράψουν δοκίμια πάνω σε θέματα που υποτίθεται ότι σχετίζονται με την εκκλησία, όπως η μετανάστευση, η φτώχια, η μοναξιά, η περιθωριοποίηση και ο αποκλεισμός των νέων, η ρύπανση του περιβάλλοντος, κ.α.

Το σκεπτικό, πίσω από αυτή τη «Σύνοδο» είναι απλό και μπορεί να αναλυθεί εύκολα μέσα από την τακτική επίλυσης των εξής προβλημάτων: Πώς θα επιστρέψουμε και πάλι στη νεολαία μετά τις προσεγγίσεις του μακαριστού «σας-πάω»; Πώς θα ανυψώσουμε στα μάτια των νέων τη σημασία των ιερών συνόδων της εκκλησίας μέσω και καλά δημοκρατικών θεσμών; Πώς θα εκσυγχρονίσουμε το κατηχητικό, ώστε να απευθύνεται σε ακόμα μεγαλύτερες ηλικίες; Πώς θα συσφίξουμε ακόμα περισσότερο τις σχέσεις Κράτους-εκκλησίας σε νεαρές συνειδήσεις; Πώς θα αναδείξουμε μία εκκλησία που ασχολείται ολοκληρωτικά με θέματα όπως το περιβάλλον, το πολίτευμα, η κοινωνία και η ψυχολογία; Και φυσικά η απάντηση είναι, μέσω της Συνόδου των Εφήβων.

Η τακτική της προσέγγισης μίας ακραίας, συντηρητικής ιδεολογίας, μέσω μετριοπαθών και δήθεν προοδευτικών διαδικασιών δεν είναι κάτι καινούργιο, ούτε στη χώρα μας, ούτε στην υπόλοιπη Ευρώπη. Η ακροδεξιά, τα τελευταία χρόνια έχει εξοικειωθεί σε τέτοιου είδους προσεγγίσεις, φορώντας δημοκρατικές μάσκες που καλύπτουν φασιστικά πρόσωπα, προσπαθώντας να εντάξει στην ιδεολογία της νέους ανθρώπους που ψάχνουν μία ιδεολογική ταυτότητα. Η εκκλησία, έχει πλέον συνειδητοποιήσει τον αναχρονισμό και τη συντηρητικότητα των ιδεών που εκφράζει, οπότε υιοθετώντας τις προαναφερθείσες συνταγές, επιχειρεί για άλλη μία φορά να εισβάλλει σε νέους ανθρώπους, με παρόμοια πρότυπα.

Στην τελευταία ευρωπαϊκή χώρα που το φως του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού φαίνεται ακόμα μακριά σαν ένα κεράκι που σιγοκαίει, όπου έχουν περάσει δυόμισι χιλιάδες χρόνια από την Αθηναϊκή Δημοκρατία και δυόμισι σχεδόν αιώνες από τη Γαλλική Επανάσταση, η εκκλησία έχει το ηθικό ελεύθερο να συνεχίζει τη σκοταδιστική διείσδυσή της σε νέες συνειδήσεις. Και αυτή τη φορά το κάνει με τρόπο υποχθόνιο, χρησιμοποιώντας τους θεσμούς και τα εργαλεία που πολλές φορές στο παρελθόν είχαν εξεγερθεί εναντίον της. Αυτά της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...