Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

10 προσωπικές συμβουλές για νεοσύλλεκτους φοιτητές

1. Το Πανεπιστήμιο είναι χώρος έρευνας, μελέτης, στοχασμού και ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Δεν είναι ούτε καφενείο, ούτε γαλαρία λεωφορείου 5ήμερης εκδρομής. Κοινώς, είναι κάτι που θα πρέπει να μοιάζει περισσότερο με αυτό…


…παρά με αυτό:


2. Το νούμερο 1 αίτημα κάθε λογικά και ελεύθερα σκεπτόμενου φοιτητή θα έπρεπε να είναι η απαλλαγή του Υπουργείου Παιδείας και Δια Βίου Μάθησης από τα «Θρησκεύματα». Το νούμερο 2, η απαλλαγή του Πανεπιστημίου από τις κομματικές παρατάξεις. Προσπάθησε να συνειδητοποιήσεις τον συντηρητισμό, την οπισθοδρομικότητα και την αντιφατικότητα που προάγονται από αυτές τις δύο καταστάσεις σε σχέση με αυτά που πρεσβεύει το Πανεπιστήμιο.

3. Επεξήγηση για τους αδαείς: Η πολιτική σκέψη είναι ελεύθερη και υποκειμενική. Δεν εντάσσεται σε καμία φοιτητική παράταξη που λειτουργεί με τους υπάρχοντες όρους που ακολουθούν πιστά το παρωχημένο νεοελληνικό κομματικό και πολιτικά συντηρητικό κατεστημένο. Αυτό ισχύει κυρίως για αυτές τις παρατάξεις που πουλάνε ανατροπή και εκσυγχρονισμό με όρους του 19ου αιώνα. Έχει μεγάλη σημασία να μπορείς να βλέπεις πόσο «εκσυγχρονιστές και δημοκράτες» είναι αυτοί που πουλάνε «εκσυγχρονισμό και δημοκρατία». Περισσότερα, στην προ 3ετίας, αλλά πάντα επίκαιρη, ανάρτηση.

4. Είσαι στο Πανεπιστήμιο για να μορφωθείς, να καλλιεργηθείς, να ζυμώσεις τις σκέψεις σου με αυτές άλλων, να ξεκόψεις από το μοντέλο παπαγαλίας και να μπεις σε αυτό της κριτικής σκέψης. Να μάθεις να κατανοείς και να σέβεσαι το έργο πραγματικά σπουδαίων ανθρώπων, και να απορρίπτεις τα σκουπίδια ασήμαντων παπαρολόγων. Το Πανεπιστήμιο δεν σου μεταδίδει μόνο γνώση, αλλά κυρίως τρόπο σκέψης.

5. Γίνε οικονομικά ανεξάρτητος. Πάρε την πρωτοβουλία να κόψεις το χαρτζιλίκι από τη μαμά και το μπαμπά και να κάνεις ένα μικρό βήμα προς την έμπρακτη ενηλικίωσή σου. Βρες μία οποιαδήποτε δουλειά, ή στην ανάγκη βρες και δύο. Τα οφέλη της οικονομικής ανεξαρτησίας θα δεις πως είναι πολύ μεγαλύτερα από μία ενδεχόμενη οικονομική άνεση. Όσο πιο δύσκολες είναι οι συγκυρίες, τόσο μεγαλύτερη η τριβή και τόσο βαθύτερη η κατανόηση και εκτίμηση τής κάθε είδους ανεξαρτησίας.

6. Συγκατοίκησε. Πόσες δεκαετίες πρέπει να περάσουν ακόμα ώστε ο μέσος Έλληνας φοιτητής να αρχίσει να συγκατοικεί με ένα ή περισσότερα άτομα; Είναι σαφώς πιο οικονομικό, κοινωνικό και «προπονεί» την υπευθυνότητά σου αφού προσφέρει μία καλή γεύση του τι εστί «έχω δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις».

7. Κάνε καταχρήσεις. Η καλύτερη περίοδος για sex drugs and rock’n’roll είναι αυτή. Αν δεν τις κάνεις τώρα, δεν θα τις κάνεις ποτέ ή θα τις κάνεις άτσαλα και συμβατικά όταν με μεγάλη έκπληξη εκεί γύρω στα 35-40 διαπιστώσεις ότι κάποια πράγματα δεν τα έχεις δοκιμάσει ή θα ήθελες να τα είχες δοκιμάσει. Και επειδή ένας 40άρης με παλιμπαιδισμό ακούγεται σαν μία πορδή μέσα σε μία ορχήστρα που εκτελεί το Le quattro stagioni του Vivaldi, κάνε τη χάρη στον εαυτό σου να παίξεις και να πειραματιστείς με τις αισθήσεις και τα πάθη σου κατά την περίοδο με τις λιγότερες επιπτώσεις σε σένα και τον κοινωνικό περίγυρο. Είναι το ίδιο επιμορφωτική εμπειρία με τις σπουδές, πόσο μάλλον όταν αυτά τα δύο δεν αλληλοσυγκρούονται.

8. Να είσαι ειλικρινής με τις ακαδημαϊκές απαιτήσεις και τις προσωπικές φιλοδοξίες σου και κόψε τη γκρίνια. Άμα βαριέσαι τη μελέτη ή δεν ενθουσιάζεσαι με το αντικείμενο σπουδών σου, παράτα το και βρες κάτι άλλο να κάνεις. Είσαι εκεί από προσωπική επιλογή, άρα και οι εργασίες και οι εξετάσεις θα πρέπει να αξιολογούν τις πραγματικές σου ικανότητες. Σκονάκια, εργασίες επί πληρωμή και άλλα τέτοια σχολικά και «βολεματικά» κατάλοιπα δεν θα πρέπει να σε αφορούν.

9. Μπες οπωσδήποτε σε κάποιο πρόγραμμα Erasmus ή κάνε μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό. Ακόμα και ένα εξάμηνο σε μία άλλη χώρα, σου παρέχει ανεκτίμητη εμπειρία και καλύτερη οπτική γωνία της πραγματικότητας (εφόσον έχεις μάτια και αφτιά ανοιχτά, βεβαίως).

10. Η σούμα όλων των παραπάνω… ενηλικιώσου. Πάρε πτυχίο έτοιμος για να δημιουργήσεις, όχι για να βολευτείς και να αράξεις. Στην τελική κανένα πτυχίο δεν έχει αξία αν το μυαλό έχει παραμείνει στην 3η Λυκείου. Και ο φραπές πάντα θα είναι φραπές, αλλά θα πρέπει να επιλέξεις αν θα τον απολαμβάνεις έτσι…


…η έτσι.


Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

Η επάνοδος της λαϊκής δεξιάς

Ο Julian Barnes είχε γράψει: «Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά ρεύεται ένα χαλασμένο κρεμμύδι που έφαγε πριν πολλά χρόνια». Δεδομένου ότι η λαϊκή δεξιά και ο φασισμός συνθέτουν ένα υπέροχο καλάθι γεμάτο χαλασμένα κρεμμύδια, δεν είναι τυχαίο που η δυσωδία αυτών, κάθε λίγα χρόνια, σκάει και πάλι στα μούτρα της ανθρωπότητας παρά τα όποια θετικά βήματα της τελευταίας.

Τα σημάδια που χτυπάνε τον συναγερμό για το εκάστοτε «ρέψιμο» είναι γνώριμα. Ακόμα και όποιος έχει διαβάσει λίγη σύγχρονη Ιστορία επιπέδου Λυκείου, μπορεί να αναγνωρίσει τις περιόδους εκείνες όπου η παρακμή διαδεχόταν μία πολιτισμική ακμή και βύθιζε κοινωνίες σε μεσαιωνικές καταστάσεις. Και ο κοινός παρονομαστής αυτών των περιόδων ήταν η οικονομική ύφεση που οδηγούσε σε μία ευρύτερη κοινωνική δυσαρέσκεια που με τη σειρά της έδινε πρόσφορο έδαφος για την «άνθιση» γενικευμένων λαϊκό-δεξιών και φασιστικών αντιλήψεων.

Το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται από κότες, αλλά και από αυτούς που υποτιμούν τα πρώιμα σημάδια «αποδημοκρατισμού», αυτοδικίας και διάχυσης ολοκληρωτικών απόψεων. Η λαϊκή δεξιά που αποτελεί πρώιμο στάδιο του φασισμού δεν εκφράζεται απαραίτητα μέσα από την άνοδο δεξιών κομμάτων ή συμβατικά δεξιών θέσεων, αλλά από συγκεκριμένες νοοτροπίες που σε μία συναισθηματική κατάσταση θα μπορούσαν να οδηγήσουν τον ψηφοφόρο στην ανάδειξη κομμάτων ή πολιτικών σχηματισμών που εκφράζουν ακραίες και συντηρητικές απόψεις ακόμα και αν ανήκουν σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Καταστάσεις όπου υψώνονται εθνικές σημαίες για οποιονδήποτε λόγο, όπου ο τραμπουκισμός πληθαίνει, όπου η λογική δίνει τη θέση της στον συναισθηματισμό, όπου η δημιουργικότητα δίνει θέση στην μοιρολατρία, όπου οι πιέσεις για την επαναφορά αξιών όπως «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» αποκτούν όλο και περισσότερους ακόλουθους, όπου το Κράτος αποδεικνύεται ανίκανο να θέσει και να εφαρμόσει στοιχειώδεις κανόνες δικαίου, όπου οι θεωρίες συνομωσίας υπερκαλύπτουν την πραγματική πληροφορία και όπου η στοχοποίηση των ανθρώπων με φυλετικά, κοινωνικά αλλά και οικονομικά κριτήρια συνθέτει πεδία έχθρας, αποτελούν σαφή σημάδια ανόδου ολοκληρωτικών, συντηρητικών και ακραίων ιδεών.

Ένα πολύ πρόσφατο και εμφανέστατο παράδειγμα, εκτός από τα ελληνικά τεκταινόμενα, αποτελούν οι ΗΠΑ, όπου εν μέσω ύφεσης και της επικείμενης κρίσης, οι ακροδεξιές και συντηρητικές φωνές ξεπετάγονται στο δημόσιο βήμα μέσα σε μία βραδιά και κερδίζουν γρήγορα έδαφος. Κινήματα όπως το «Tea Party Movement» και υπερσυντηρητικοί πολιτικοί όπως η Sarah Palin εκφράζονται με τέτοιον τρόπο ώστε να προάγονται ακροδεξιές και συντηρητικές αντιλήψεις ως διέξοδοι από την οικονομική κρίση. Παρόμοιες καταστάσεις είναι πλέον εμφανείς στην Ευρώπη και φυσικά στην Ελλάδα, όπου η λαϊκή δεξιά, ακόμα και η ακροδεξιά, έχουν ήδη ένα σημαντικό μερίδιο επιρροής στην κοινωνία, εκμεταλλευόμενες την οικονομική ύφεση, και διεισδύουν με ευκολία τόσο σε διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, όσο και σε πολιτικούς χώρους που παλαιότερα αποτελούσαν παραδοσιακούς εχθρούς τους.

Τα καλά νέα είναι ότι, όπως οι κοινωνίες επιτρέπουν την «άνθιση» της λαϊκής δεξιάς, έτσι μπορούν και να την «κλαδέψουν», εφόσον αυτή η ανάγκη γίνει συνειδητή από την πλειοψηφία τους. Μόνο που εκεί μετράει περισσότερο το επίπεδο ωριμότητας, παιδείας και ετοιμότητας της κοινωνίας, παρά οι καθεαυτό διαθέσεις των συντηρητικών ομάδων. Η ιστορία, βέβαια, εκτός από τα ρεψίματα έχει δείξει ότι όλες οι περίοδοι είναι κατά κανόνα σκοτεινές με μικρές αναλαμπές πολιτισμικής ακμής. Τους τελευταίους δύο αιώνες, οι αναλαμπές αυτές φαίνονται να είναι πιο πυκνές, αλλά το DNA δεκάδων χιλιάδων ετών δεν μπορεί να αλλάξει τόσο εύκολα και γρήγορα, επειδή απλά πλαισιώνεται από πολιτισμικές συμβάσεις. Η δημοκρατία αλλά και οποιαδήποτε κοινωνική συνθήκη ευνομίας και δικαίου, είναι εύθραυστα κατασκευάσματα που χρειάζονται πολύ περισσότερη δουλειά και συλλογική προσπάθεια σε σχέση με την ευκολία της αμεσότητας που παρέχει η βία, η αυτοδικία και η οχλοκρατία. Η ευθύνη για την κατεύθυνση που θα επιλέξουμε να πάρουμε, βαραίνει τον καθένα από εμάς. Είναι στο χέρι του καθενός να μην παραχωρεί έδαφος σε ρητορικές και πράξεις που βοηθούν στην επέκταση του δεξιού λαϊκισμού με τις ακροδεξιές του προεκτάσεις, να διατηρεί την ψυχραιμία του και σε κάθε περίπτωση να προβάλλει την λογική του έναντι του συναισθηματισμού του. Άλλωστε, ένα σημαντικό ιστορικό μάθημα του 20ου αιώνα ήταν ότι ο φασισμός δεν στηρίχθηκε μόνο στον φόβο, αλλά και στον υπέρμετρο ενθουσιασμό.


Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

Αγαπητοί αγανακτισμένοι...

…και λοιποί αγωνιστές, «αμεσοδημοκράτες», πατριώτες, «δεμπληρωνάδες», λαϊκώς οργισμένοι και θιγμένοι, που φωνάζατε με όλη σας τη δύναμη για την επιθετική πολιτική της «εθνοπροδοτικής χούντας», του τερατουργήματος της πολιτικής της τρόικας (sic), της απέραντης κοινωνικής ανισότητας, και της στοχευόμενης αντιλαϊκής τακτικής της τραπεζικής ολιγαρχίας, που μουντζώσατε και βρίσατε από τα εσώψυχά σας, που απαρνηθήκατε σπίτι, οικογένεια και δουλειά προσμένοντας τα ελικόπτερα που θα φυγαδεύσουν βουλευτές υπό τις ζητωκραυγές του επαναστατημένου λαού, και που με τόλμη, πάθος και αυτοθυσία στεριώσατε στις πλατείες για να διεκδικήσετε «ψωμί, παιδεία, ελευθερία»,…

…πώς τα περάσατε στις διακοπές;


Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

4 στιγμιότυπα, 7 άνθρωποι

Στιγμιότυπο θρησκευτικής κατάνυξης

15αύγουστο. Το SUV με τα φιμέ τζάμια, αφού πάρκαρε όπως όπως μπροστά από την σημαιοστολισμένη εκκλησία με την ορθάνοιχτη πύλη, τράβηξε χειρόφρενο, άναψε αλάρμ και έσβησε τη μηχανή. Η πόρτα του οδηγού άνοιξε και ο εύσωμος τύπος με το καπελάκι, το μαύρο γυαλί, και το καλό πουκάμισο φωνάζει δυνατά και με εμφανή εκνευρισμό, σα να φώναζε για πολλοστή φορά, προς το παιδάκι στο πίσω κάθισμα: «Άντε, σήκω να πάμε να προσκυνήσουμε να τελειώνουμε».

Στιγμιότυπο κρίσης και ανεργίας

Ο μουστακαλής (Μ) πολλά βαρύς με το κομπολόι που απολάμβανε το φραπέ του, υποδέχτηκε στο τραπέζι τον «φουσκωτό», πολλά βαρύ, ιδιοκτήτη (Ι) της προχειροστημένης παραλιακής καφετέριας.

Μ: - Τι λέει ρε Δήμο;
Ι: - Τί να πει μωρέ; Εδώ, τα ίδια. Το καλοκαίρι τελειώνει. Να δούμε το χειμώνα πώς θα τον βγάλουμε…. [ακολουθεί κατεβατό για την κρίση, «αυτούς» που πίνουν το αίμα του κοσμάκη, κλπ]… Παίζουν όμως δύο σενάρια, αν σ’ ενδιαφέρει και σένα. Το ένα είναι μία δουλειά στον Ευγενόπουλο* για συνοδεία σε αποστολές της Marfin, κάτι τέτοιο.
- Σεκιουριτάς ή μπράβος;
- Όχι ρε. Συνοδός μόνο. Φοράς κοστούμι, κάθεσαι στη θέση του συνοδηγού και δεν κάνεις τίποτα όλη μέρα. Οχτώ κατοστάρικα το μήνα.
- Το άλλο σενάριο;
- Ε, λεφτά από το ταμείο, γύρω στο πεντακοσάρικο, δουλειά τα ΣΚ και καμιά αρπαχτή άμα κάτσει.

Στιγμιότυπο σύγχυσης, αποπροσανατολισμού και νευρωνικής παράλυσης

Στεκούμενο το ελληνάκι (ε) έξω από το αρχαιολογικό μουσείο Λευκάδας, ισιώνοντας κάτι πόστερ, το πλησιάζει καλοντυμένη θείτσα (Θ) γύρω στα 50, όχι παραπάνω.

Θ: - Το Δημαρχείο δεν είναι πια εδώ;
ε: - Όχι. Έχει μεταφερθεί στη νέα μαρίνα. Εδώ έμειναν μόνο το πνευματικό κέντρο και το μουσείο.
- Α, γιατί ήθελα να πληρώσω την ΕΥΔΑΠ.
- Ναι, δεν είναι πια εδώ.
- Και πού ακριβώς είναι;
- Η νέα μαρίνα;
- Το Δημαρχείο!
- Ε, απέναντι από τη νέα μαρίνα. Ξέρετε πού είναι;
- Η μαρίνα;
- Ναι.
- Ε ναι, από εδώ είμαι καλέ! (χαμόγελο)
- Ωραία. Ακριβώς απέναντι από τη νέα μαρίνα είναι το Δημαρχείο.
- Στα σχολεία;
- Πηγαίνετε στη νέα μαρίνα και ακριβώς απέναντι θα το δείτε. Είναι ένα νέο μεγάλο κτίριο με την ελληνική σημαία. Αποκλείεται να το χάσετε.
- Α! Στην «Κατωπόδη»;
- Δεν ξέρω πώς λέγεται. Σας λέω είναι ΑΚΡΙΒΩΣ απέναντι από τη νέα μαρίνα.
- Μάλιστα. Και εδώ τώρα τι είναι;
- Το πνευματικό κέντρο και το μουσείο.
- Την ΕΥΔΑΠ μπορώ να σας την πληρώσω;

Στιγμιότυπο οδικής υπευθυνότητας

Δεν ξέρω, αλλά δεν μπορώ να το συνηθίσω με τίποτα αυτό. Με ανακατεύει και με εκνευρίζει αφάνταστα ρε παιδί μου, πώς το λένε…


* σ.τ.μ. εννοεί τον Βγενόπουλο


Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

Τρία χρόνια ελληνάκι

Σήμερα το ελληνάκι γιορτάζει τα τρίτα του γενέθλια, και στο φετινό πάρτι την τιμητική του έχει ο άσπονδος εχθρός του˙ ο Ελληναράς.

Παρά την αντίληψη που τρέφει πολύς κόσμος, το ελληνάκι δεν βάλλει ποτέ κατά πολιτικών χώρων, κοινωνικών και οικονομικών τάξεων, γενικά και αόριστα. Βάλλει όμως κατά των «ελληναρίστικων» στοιχείων που απαρτίζουν αυτούς τους χώρους και τις τάξεις. Ο Ελληναράς δεν έχει συγκεκριμένη πολιτική ή κοινωνική ταυτότητα. Μπορεί να είναι δεξιός, αριστερός, κεντρώος, φασίστας, αναρχικός, κομμουνιστής, φιλελεύθερος, δημοκράτης, πασόκος, νεοδημοκράτης, «αμεσοδημοκράτης», κ.ο.κ. Μπορεί επίσης να είναι πλούσιος, φτωχός, μικρομεσαίος, νεόπλουτος, πολιτικός, αφεντικό, εργαζόμενος, υδραυλικός, δικηγόρος, κλπ… δεν έχει σημασία. Και φυσικά ισχύει και το αντίστροφο. Μέσα σε όλες αυτές τις κατηγορίες υπάρχουν και μη-Ελληναράδες ή αντί-Ελληναράδες. Έτερον εκάτερον.

Το να είσαι Ελληναράς είναι στάση ζωής και τρόπος σκέψης. Επηρεάζει στοιχεία που ξεκινάνε από τον τρόπο ομιλίας και λόγου και φτάνουν μέχρι τη γενικότερη αντιμετώπιση της καθημερινότητας και της ζωής γενικότερα. Ο Ελληναράς απεχθάνεται την πολλή σκέψη και ειδικά αυτή γύρω από σύνθετα ζητήματα. Ταυτόχρονα δεν έχει τα κατάλληλα γονίδια που του επιτρέπουν μία στοιχειώδη αυτοκριτική. Ο εκρηκτικός αυτός συνδυασμός παράγει μια στρατιά ανθρώπων που όλη μέρα βρίζουν, μιζεριάζουν και δε σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Βρίσκουν και έναν εύκολο συμβατικό στόχο και βγάζουν πάνω του ότι ψυχολογικό κουβαλάνε.

Ο Ελληναράς πιστεύει. Δεν ερευνά. Τόσα χρόνια σκλαβιάς στην εκκλησία, η ελληνική κοινωνία το έχει εμπεδώσει αυτό πολύ καλά, και ακόμα καλύτερα οι Ελληναράδες. Όταν λοιπόν «πιστεύεις» και δεν «θεωρείς», είναι σχεδόν φύσει αδύνατο να σου αλλάξει κανείς την άποψη ακόμα και αν σου παρουσιάσει 100 επιχειρήματα. Όταν κάποιος βάλλει εναντίον της ιδεολογίας ενός Ελληναρά, είναι σα να προσπαθεί να ρίξει έναν τσιμεντένιο τοίχο με ένα πούπουλο.

Τα όπλα ενός Ελληναρά δεν περιορίζονται μόνο στο πείσμα και την ξεροκεφαλιά του, αλλά και στη δική του «επιχειρηματολογία» η οποία βρωμάει ad hominem από την κορυφή ως τα νύχια. Έχουμε πήξει τόσο πολύ στο ad hominem που έχουμε ξεχάσει το καθεαυτό αντικείμενο της ουσίας. Η κριτική σε προσωπικό επίπεδο που έχει παραχθεί τόσα χρόνια, αν μετουσιωνόταν σε παραγωγική σκέψη και συνεργασία, ενδεχομένως να μας είχε κάνει την πιο αναπτυγμένη και ευτυχισμένη κοινωνία του πλανήτη. Ως φύσει πεσιμιστής όμως, ο Ελληναράς, έχει μία αποστροφή στην ανάπτυξη και φυσικά θα συνεχίσει να εξυπηρετεί τα δικά του μικροσυμφέροντα και τις δικές του αραχνιασμένες ιδεολογίες, προκειμένου να παραμένει στάσιμος και αναχρονιστής.

Ο Ελληναράς δεν μπορεί να εντάξει την έννοια της συλλογικότητας, της πολυπολιτισμικότητας και της διαφορετικότητας απόψεων στην καθημερινότητά του. Έτσι αδυνατεί να δράσει σε συλλογικό επίπεδο και να δει τα οφέλη που μπορεί να αποκομίζει από μία κοινωνία που συμβιώνει αρμονικά, λαμβάνει αποφάσεις δημοκρατικά και το κάθε άτομο χωριστά σέβεται αυτές τις αποφάσεις. Πολύ συχνά, ο πολιτικός Ελληναράς συγχέει την Δημοκρατία με την ασυδοσία, ενώ ο λαϊκός Ελληναράς, την Δημοκρατία με την υποκειμενική ελευθερία. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που κάθε αξιοπρεπής Ελληναράς κλέβει το Κράτος, αλλά ταυτόχρονα περιμένει και τα πάντα από αυτό.

Αν με ρωτούσες ποιος φταίει για την κρίση, εκτός από τις διεθνείς συγκυρίες, το ελληνικό μερίδιο θα το χρέωνα στον Ελληναρά. Και όσο γενικό και αόριστο αν ακούγεται αυτό, τόσο εξειδικευμένο και ακριβές είναι όταν αναλύουμε τους χαρακτήρες και τις πράξεις των συγκεκριμένων ανθρώπων που βρίσκονται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, στην πολιτική ή ανάμεσα στον λαό.

Στην Ελλάδα ευτυχώς δεν υπάρχουν μόνον Ελληναράδες, και θεωρώ ότι αν υπάρχει λόγος που το νεοελληνικό χάος παραμένει ακόμα, έστω και υποτυπωδώς, σε μία κάποια συνοχή, ή που σε ορισμένα θέματα γίνονται θετικά βήματα, τότε αυτό οφείλεται στους μη-Ελληναράδες. Το γεγονός ότι τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, και ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια, το «ελληναρίστικο» καθεστώς έχει επιβληθεί σε κάθε κοινωνική υπόσταση και δραστηριότητα εντός των συνόρων της χώρας, δεν πρέπει να μας πτοεί, αλλά να δημιουργεί προκλήσεις για όσους έχουμε ακόμα δυνάμεις.

Το ελληνάκι θα συνεχίσει να βάλλει κατά των Ελληναράδων, με όσα αποθέματα υπομονής του έχουν απομείνει, και πάνω απ’ όλα θα συνεχίσει να εκφράζει τις σκέψεις του ψύχραιμα και πολιτισμένα, σε αντίθεση με τις τάσεις των καιρών της ευρύτερης κοινωνικής αγένειας και συντηρητισμού.

Και επειδή σήμερα έχουμε πάρτι, θα ήθελα να καλέσω τον κ. Ελληναρά στην πίστα για να μου χαρίσει τον επόμενο χορό.



Τετάρτη 10 Αυγούστου 2011

Βοήθα κι εσύ έναν παπά να αδυνατίσει

Με την κρίση να διογκώνεται και την ύφεση να βαθαίνει, τους τελευταίους μήνες έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο κλειδώματος ή σφραγίσματος παγκαριών, εκκλησιών, χώρων ταμάτων και καταρροής βυσσινάδας και γενικώς χώρων όπου το ποίμνιο επιμένει να τα σκάει στους πιο αργόσχολους και υπεράριθμους δημόσιους υπάλληλους της χώρας, επειδή συνεχίζει να πιστεύει σε ένα εβραϊκό παραμυθάκι που του διάβαζαν στο Δημοτικό. Το ελληνάκι, πιστό στις αρχές της δημοκρατίας, της ισότητας, της ελευθερίας, της αδελφοσύνης, της λογικής σκέψης και γενικώς της κληρονομιάς του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, θεωρεί πως αυτές οι ενέργειες από την μεριά του Κλήρου είναι άνανδρες και εμποδίζουν τον λαό από την εύκολη απαλλοτρίωση των παγκαριών.

Καθώς το Κράτος δεν έχει εκδώσει ακόμα σχετικές οδηγίες απαλλοτρίωσης (και όπως φαίνεται δεν πρόκειται να το πράξει για τους επόμενους 4-5 αιώνες), το ελληνάκι τις προσφέρει απλόχερα, ειδικά σε εσάς που βρίσκεστε σε τουριστικούς προορισμούς όπου οι επισκέψεις του ποιμνίου σε εκκλησίες αυτό τον καιρό είναι τακτικές. Οι οδηγίες είναι απλές, και με την επιτυχή εκτέλεσή τους, ενδεχομένως να διασφαλίσετε και παράταση των διακοπών σας εις βάρος των ρασοφόρων και υπέρ των καλών πράξεων*.

Οδηγίες

1. Ελέγξτε καλά την ποιμνιοροή γύρω από το παγκάρι ή τον χώρο ταμάτων. Η ποιμνιοροή, αυτό τον καιρό, συνήθως αποτελείται από ζευγάρια γύρω στα 30 που ζητάνε γονιμότητα, πατριαρχικές οικογένειες (όπου ο αστός πατέρας συνήθως πάει την οικογένεια στην επαρχιακή εκκλησία που βαφτίστηκε), ξένους τουρίστες που θεωρούν γραφικό και cool να κάνουν ό,τι κάνουν οι εγχώριοι ιθαγενείς και φυσικά τις διαχρονικές… θείτσες.

2. Όταν η ποιμνιοροή παρουσιάζει διακυμάνσεις στην ποσότητά της, επιλέξτε να επισκεφτείτε τον χώρο απαλλοτρίωσης την περίοδο όπου αυτή είναι σχεδόν μηδενική.

3. Κατά την οπτική επαφή σας με τα χρήματα στο παγκάρι, ή κάτω από κάποια εικόνα, ή μέσα σε μία τρύπα βράχου (που υποτίθεται ότι ο τάδε άγιος, μετά από κατανάλωση ψυχοτροπικών ουσιών, είχε ένα πετυχημένο τριπ), εντοπίστε γρήγορα τα χοντρά ψιλά (νομίσματα του 1 ή 2 ευρώ) ή και κάποιο πιθανό χαρτονόμισμα. Υπολογίστε γρήγορα το συνολικό ποσό και απαλλοτριώστε ΜΟΝΟΝ τα 3/5 αυτού, κατά προτίμηση αφήνοντας πίσω και κάποιο χοντρό ψιλό. Με αυτό τον τρόπο βεβαιώνεστε ότι μόλις το αρμόδιο τραγί πάει για την είσπραξη, δεν θα έχει υποψίες κλοπής, και δεν θα βάλει λουκέτο στο παγκάρι. Ταυτόχρονα εξασφαλίζετε ότι η επόμενη φουρνιά ποιμνίου που θα καταθέσει τον οβολό της, θα επηρεαστεί ανάλογα προκειμένου να αφήσει χοντρά.

4. Επαναλαμβάνετε τις επισκέψεις σας κάθε τρεις μέρες, ενώ σε περίπτωση γιορτών ή Κυριακής, κάνετε επισκέψεις τα πρωινά της αμέσως επόμενης μέρας. Την εβδομάδα του 15αύγουστου και ειδικά όσοι έχετε την τύχη να παραθερίζετε κοντά σε Μεγαλόχαρες, Ευαγγελίστριες, Μεγαλοπαρθένες, Τσαχπινογαργαλίστρες κλπ, μπορείτε να αυξήσετε τη συχνότητα επισκέψεων σε δύο μέρες.

5. Αισθανθείτε όμορφα με τον εαυτό σας και τη συνείδησή σας γνωρίζοντας πως αποκόψατε την ροή ρευστού προς το τοπικό τραγί και την διοχετεύσατε πίσω στην κοινωνία που την έχει μεγαλύτερη ανάγκη. Για πιο άμεση διοχέτευση, δώστε τα απαλλοτριωμένα χρήματα σε κάποιον που πραγματικά τα έχει ανάγκη.

Ήταν μία κοινωνική προσφορά από το ελληνάκι το οποίο κάνει συνεχείς, αλλά άκαρπες ακόμα, προσπάθειες αφορισμού.


* Σε αντίθεση με την κοινή χριστιανική γνώμη, η απαλλοτρίωση παγκαριού ή χώρου ταμάτων είναι μία καλή πράξη, καθώς: α) Μειώνει τα μαύρα κέρδη της Εκκλησίας ΑΕ, κλείνοντας μία σημαντική μαύρη τρύπα του εθνικού προϋπολογισμού, β) αποδίδει ζεστό ρευστό στον λαό που το έχει τόσο πολύ ανάγκη, και γ) σε κάνει να αισθάνεσαι ωραία!

Σάββατο 6 Αυγούστου 2011

Intermission #49 (Κασμάς edition)

Σε αντίθεση με τους «οργισμένους», και τους «αγανακτισμένους» που άφησαν εμάς τους υπόλοιπους στο έλεος της «εθνοπροδοτικής χούντας» και πήγαν διακοπές, εγώ αύριο φεύγω για να πάω να σκάψω. Με φτυάρι και κασμά… κυριολεκτικά. Ίσως λείψω ένα μήνα, ίσως παραπάνω. Δεν ξέρω και αν θα έχω τακτική πρόσβαση στο διαδίκτυο.

Και δεν ξέρω, αλλά να… πώς να το πω; Από το Σεπτέμβριο που θα πήξουμε πάλι στα διάφορα αγωνιστικά τσιτάτα, νομίζω πως η αξιοπρέπειά μου δεν θα επέτρεπε καν να μπω στον κόπο να απαντήσω. Για την αξιοπρέπεια των «αγωνιστών» δεν τρέφω πλέον καμία αυταπάτη.

Αν μη τι άλλο θα είναι ωραία τώρα στην Αθήνα τον Αύγουστο. Μπορείς να κατέβεις μόνος σου στην πλατεία Συντάγματος, και μέσα στην ερημιά να καταθέσεις μία πρόταση στη «λαϊκή συνέλευση», να την υπερψηφίσεις και να κατοχυρωθεί παμψηφεί. Η άμεση δημοκρατία τελικά νίκησε!



Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

Ακατάσχετη σκέψη

  • Αν ρωτούσες τη γνώμη μου, κακώς «ξήλωσαν» την πλατεία Συντάγματος. Έπρεπε να την αφήσουν όπως είναι, να χτίσουν έναν υπερυψωμένο κυκλικό εξώστη και να μετατραπεί σε μουσείο/ θεματικό πάρκο. Να πηγαίνει ο κόσμος, τα σχολεία και οι τουρίστες να βλέπουν ποια μπορεί να είναι η κατάντια ενός κοινωνικού συνόλου όταν αφήνεται ελεύθερο στην ψύχωσή του. Και κάθε τόσο να σκάνε τα ΜΑΤ και να τα πνίγουν όλα στο δακρυγόνο για να διαφαίνεται ακόμα πιο έντονα ο παραλογισμός, η ανικανότητα και η ματαιοπονία που έχει κατακλύσει το πολιτικό σύστημα αυτής της χώρας.
  • Πλέον όταν ανοίγεις οποιαδήποτε πολιτική συζήτηση με κάποιον Ελληναρά (αριστερό ή δεξιό δεν έχει σημασία - “Once an Ellinaras, always an Ellinaras” όπως λέει και το γνωμικό), η «επιχειρηματολογία» του περιορίζεται στο βαρετό σημείο να συνδιαλέγεται ως 10χρονο. Η αλήθεια είναι μία, οι καλοί και οι κακοί είναι αυτοί και η πραγματικότητα είναι αυτή που έχω στο δικό μου κεφάλι… και να σκάσεις. Αν διαφωνείς, είσαι καθεστωτικός ή βολεμένος και είναι πλέον φυσικός νόμος ότι την πραγματικότητα της ελληνικής κρίσης την κατέχουν «εξέχουσες» προσωπικότητες όπως ο Άρης Χατζηστεφάνου και ο Δημήτρης Καζάκης, γαρνιρισμένη με το λαζοπουλέικο χιούμορ του πιτσιρίκου. Η παπαρολογία που έχει κατακλείσει τα εγχώρια chain mails και που διαβάζεται με προσοχή και πανικό ταυτόχρονα από την τελευταία θείτσα, δεν είναι τυχαίο που πηγάζει από τον τρόπο σκέψης των προαναφερθέντων. Όπως δεν είναι τυχαίο όταν αριστεροί που δουλεύουν τους δεξιούς για τις θεωρίες συνομωσίας τους, δεν μπορούν να δουν τις αντίστοιχα ανόητες θεωρίες συνομωσίας στις οποίες έχουν υποπέσει οι ίδιοι. Αν μη τι άλλο, ο Λιακόπουλος θα πρέπει να είναι υπερήφανος για την ακούσια διείσδυσή του και στον αριστερό χώρο. Και στην τελική η ανοησία του φασισμού δεν είχε ποτέ προτιμήσεις σε αριστερούς ή δεξιούς χώρους. Μονοψήφιο IQ, καταστολή της κριτικής σκέψης, και έτοιμο το στρατιωτάκι.
  • Δεν ξέρω αν έχει ξαναϋπάρξει ποτέ κοινωνία, που στην προσπάθειά της να γιατρέψει τα κακώς κείμενα, εστιάζει με τόση εμμονή στα συμπτώματα και όχι στις αιτίες. Υποθέτω πως έχει να κάνει με την έμφυτη τάση της να ψάχνει εύκολες λύσεις σε σύνθετα προβλήματα. Όπως και να το κάνεις, αν έχεις συχνούς πονοκεφάλους, είναι πιο εύκολο να μπουκώνεις δύο ασπιρίνες για να σου περάσει για δυο-τρεις ώρες, παρά να κάνεις ενδελεχείς εξετάσεις, να συγκαλέσεις μία ομάδα ειδικών επιστημόνων για να βγάλει ένα επιστημονικό πόρισμα και να ακολουθήσεις μία αυστηρή και χρονοβόρα αγωγή που θα σου θεραπεύσει τους πονοκεφάλους μια για πάντα. Και φυσικά πιο εύκολο είναι να γκρινιάζεις, παρά να πράττεις.
  • Η «λαϊκή οργή» που πάει διακοπές δεν είναι κάτι μεμπτό. Όμως η «λαϊκή οργή» που τυποποιείται και δίνει ραντεβού για τον Σεπτέμβρη είναι επιεικώς αξιολύπητη και απλά ανακυκλώνει τον «ελληναρισμό» που με τόσο πάθος υποτίθεται ότι προσπαθεί να ξεφορτωθεί.
  • Η πλειοψηφία των Ελλήνων πλέον έχει εστιάσει σε μία επερχόμενη, γενική και αόριστη καταστροφή που όταν ρωτάς να την περιγράψει, δεν μπορεί. Απλά αναμασά τα τσιτάτα των δημοσιογράφων και της αυξανόμενης κάστας των απανταχού παπαρολόγων. Βέβαια, η απαισιοδοξία και η γκρίνια ανέκαθεν ήταν γνώρισμα των Ελλήνων. Πριν χρόνια, στην ερώτηση «τί νέα;», το πιο πιθανό θα ήταν να λάβεις την απάντηση «ε, τα ίδια. Στον αγώνα». Και σήμερα πάνω κάτω οι ίδιοι διάλογοι παίζουν. Απλά πριν πέντε χρόνια, ο αγώνας ήταν να χτιστεί και ένα εξοχικό ή να αγοραστεί ένα Golfaki για τον γιο ή την κόρη, ενώ τώρα είναι κάτι αντικειμενικά πιο σοβαρό… «Τομέητο, τομάτο». Στην 30ετή σαπίλα της μεταπολίτευσης, τέτοιες διαφορές είναι αμελητέες.
  • Έχω σιχαθεί τη σοβαροφάνεια και έχω πεθυμήσει τη σοβαρότητα. Πλημμυρίσαμε από την πρώτη και πλέον δεν βρίσκεις πουθενά ίχνος της τελευταίας.

Θα μπορούσα να συνεχίζω τα bullet points όλη μέρα, αλλά σε τέτοιες εποχές, με τέτοιον καιρό, το τσιπουράκι στην παραλία αναδεικνύεται σε σημαντικότερη έγνοια.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...