Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Ο λαός, ο ΛΑΟΣ και ο κ. Βορίδης


Μια κάποια αναστάτωση επικρατεί στο βασίλειο της «Νότιας Δανιμαρκίας». Η ακροδεξιά μπήκε στην κυβέρνηση, και οι μισοί κοιμούνται ενώ οι άλλοι μισοί ωρύονται. Δεν μπορείς να πεις ότι και τα δύο μέρη έχουν 100% άδικο, αλλά σίγουρα μπορείς να τους καταλογίσεις ένα ποσοστό αφέλειας.

Μπορεί το εθνικό άθλημα της «ταμπελοποίησης» να δίνει και να παίρνει στον δημόσιο διάλογο, αλλά όταν ερχόμαστε στο θέμα της ακροδεξιάς, δεν μπορούμε να πλαισιωνόμαστε μόνο από τα γνωστά σύμβολα και τους επίσημους πολιτικούς εκπροσώπους της. Η ακροδεξιά είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Είναι η γενικότερη συμπεριφορά μέσα στην οποία εναγκαλιάζονται ο φασισμός και ο ρατσισμός. Υπό αυτή τη συνθήκη, η ακροδεξιά όχι μόνο προϋπήρχε στην ευρύτερη εξουσία, αλλά καθημερινά ασκείται όλο και περισσότερο διάχυτα μέσα στην κοινωνία.

Ιστορικά, οι οικονομικές κρίσεις έδιναν πρόσφορο έδαφος στην άνοδο της ακροδεξιάς, επειδή στη συνείδηση της ευρύτερης κοινωνίας οι θεσμοί της Δημοκρατίας δεν ήταν αρκετοί για να αντιμετωπίσουν την ύφεση. Και φυσικά όταν καταρρέει το κοινό σύστημα αξιών και εμπιστοσύνης, οι άνθρωποι απομονώνονται, γίνονται καχύποπτοι, ευκολόπιστοι, ψάχνουν απεγνωσμένα μεσσίες, φωνάζουν πιο δυνατά και βασίζονται περισσότερο στα ένστικτά τους παρά στον πολιτισμό τους. Εκεί η λαϊκή δεξιά βάζει τις βάσεις, και η ακροδεξιά αλωνίζει ελεύθερα.

Η ακροδεξιά ανθίζει στην Ελλάδα όσο το επίπεδο δημοσίου διαλόγου χαμηλώνει αισθητά. Ανθίζει με κάθε μούντζα προς το κοινοβούλιο και κάθε απόπειρα σωματικού ή λεκτικού τραμπουκισμού. Ανθίζει όταν η δήθεν αριστερή διανόηση βαυκαλίζεται με βιντεάκια του υπερσυντηρητικού και ευρωσκεπτικιστή Nigel Farage. Ανθίζει με αθώα δήθεν ρεπορτάζ που συνδέουν τη λέξη «αλλοδαπός» με κάθε πτυχή εγκληματικότητας στην ελληνική κρίση. Ανθίζει με πράξεις υπερπατριωτισμού, αδιαλλαξίας, ψωροπερηφάνιας, σοβαροφάνειας και ισοπέδωσης. Ανθίζει με το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε». Χαρακτηριστικά που βρίσκουμε καθημερινά γύρω μας, αλλά αποδεχόμαστε ως κανόνα.

Ανθίζει όμως και με την σταδιακή αποχώρηση από δημοκρατικά κεκτημένα και αξίες για χάρη ενός υπέρτατου πατριωτικού σκοπού. Με λύπη διαπιστώνω μία προσπάθεια που γίνεται από διάφορους, δήθεν εκσυγχρονιστικούς και φιλελεύθερους χώρους, να υποτιμήσουν την είσοδο του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση, επικαλούμενοι την ύψιστη ανάγκη τεχνοκρατικής διακυβέρνησης. Σύμφωνοι. Ένας τεχνοκράτης είναι πλέον πιο χρήσιμος από έναν πολιτικάντη της μεταπολίτευσης, αλλά όταν ο συγκεκριμένος τεχνοκράτης διέπεται από ρατσιστικές ή φασιστικές νοοτροπίες, υπάρχει πρόβλημα.  Δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον κ. Βορίδη ως φασίστα, διότι κανείς δεν έχει αρκετά στοιχεία για να αναγνωρίσει την μεταστροφή στη ζωή του, εκτός από τον ίδιο. Μπορεί όμως κάποιος να τον κατηγορήσει για το γεγονός ότι δεν δηλώνει επίσημα μετάνοια για τις πράξεις και την ιδεολογία του στο παρελθόν, και αυτό όσο ακίνδυνο αν ακούγεται για κάποιους, όσο θέμα πολιτικής τακτικής και αν είναι, δεν παύει κατά κάποιον τρόπο να συνεχίζει να εμπνέει και να βάζει ιδέες σε διάφορους.

Αλλοίμονο αν επιστρέφαμε στις εποχές δήλωσης πολιτικού φρονήματος, αλλά σε ορισμένα θέματα, υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί και έχουν ανεβάσει ήδη τον πήχη της Δημοκρατίας σε ένα άλλο επίπεδο. Πώς μπορεί λοιπόν να συμμετέχει σε μία δημοκρατική διακυβέρνηση ένας ή περισσότεροι άνθρωποι που δεν αναγνωρίζουν αυτά τα δικαιώματα; Δεχτήκαμε ότι οικονομικά θα επιστρέψουμε μερικές δεκαετίες πίσω. Γιατί να κάνουμε το ίδιο και κοινωνικά; Επειδή στο όνομα της εθνικής ενότητας πρέπει να ακούμε από κυβερνητικά στελέχη, ότι πρώτη προτεραιότητα του Υπουργείου Παιδείας πρέπει να είναι η επιστροφή των Θρησκευτικών ως υποχρεωτικό μάθημα; Ότι το πρώτο πράγμα που θα κάνει η ΝΔ όταν γίνει κυβέρνηση θα είναι η κατάργηση του μεταναστευτικού νόμου (μία πανανθρώπινη κατάκτηση, και όχι μόνο ελληνική); Η μήπως τιμούν την Δημοκρατία η μπέσα του κ. Σαμαρά και οι ρακιές του κ. Ροντούλη που κατά ειρωνεία της τύχης του κατέληξε να συγκυβερνά με τα «γομάρια» που είχε επικαλεστεί μέσα στο Κοινοβούλιο;

Αυτά είναι τα ερωτήματα που θα έπρεπε να θέτουμε ως κοινωνία αυτό τον καιρό. Και αν τελικά αυτός ο γενικός και αόριστος λαός πρέπει να εκπροσωπεί την κοινωνία, τότε οι πλατείες θα έπρεπε να ασφυκτιούσαν από τον «λαό» που ζητά απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα και όχι από αυτόν που φωνάζει επειδή του πήγαν το εισόδημα από τα 1200 στα 800 ευρώ. Διαφορετικά ίσως θα πρέπει πλέον να αρχίσουμε να συνηθίζουμε και σε εξώφυλλα όπως το ακόλουθο, που δημοσιεύονται με τις ευλογίες της ακροδεξιάς, το κλείσιμο του ματιού της λαϊκής δεξιάς (ΝΔ) και την αδιαφορία του κόσμου.



Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Μονδέρνες νόσοι


Μην περιμένεις σοβαρή ανάρτηση. Σήμερα έχει κωλοβάρεμα. 

Λένε ότι οι ψυχικές ασθένειες είναι «προσόντα» μόνο του δυτικού πολιτισμού και μάλιστα εκφράζουν την αμηχανία του εγκεφάλου μας να προσαρμοστεί σε τόσο γρήγορες αλλαγές στο περιβάλλον και τον τρόπο ζωής μας. Αν κρίνω από τις εμπειρίες μου σε ταξίδια εκτός δυτικών πολιτισμών, τείνω να συμφωνώ.

Το ελληνάκι, πιστό στις αρχές του για μία σωστή και σφαιρική επιμόρφωση του αναγνωστικού του κοινού, και σε συνέχεια των ευρημάτων για τον Fasistopithecus Hellenaris και των νόσων του ελληνικού DNA, παρουσιάζει σε παγκόσμια αποκλειστικότητα τις ψυχικές νόσους που μας έχουν κατακλύσει τα τελευταία χρόνια. Είναι μικρές, είναι ασήμαντες, αλλά όλοι πάσχουμε και ας μην το παραδεχόμαστε.

Ποντικοβάρεμα

Πρώιμο στάδιο: Η ακούσια μετακίνηση του ποντικιού κατά ένα εκατοστό ή η σκαστή δαχτυλιά στο touchpad ώστε να μην ξεκινήσει ο screen saver, παρόλο που δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσεις τον υπολογιστή.

Προχωρημένο στάδιο: Η μετακίνηση του ποντικιού κατά ένα εκατοστό ή η σκαστή δαχτυλιά στο touchpad ενώ έχει ξεκινήσει ο screen saver, προκειμένου αυτός να απενεργοποιηθεί, παρόλο που δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσεις τον υπολογιστή. 

Λογαριασμίτιδα

Η αμηχανία μπροστά στην απόφαση για την κατάληξη ενός πληρωμένου λογαριασμού, υπό τη φοβία ότι κάποιος ρακοσυλλέκτης θα υποκλέψει, άχρηστα κατά τ’ άλλα, στοιχεία όπως ο αριθμός τηλεφώνου σου, η διεύθυνσή σου, το υπόλοιπο του λογαριασμού σου, τον αριθμό της πιστωτικής σου κάρτας, το ΑΦΜ σου κλπ.

Πρώιμο στάδιο: Κατάληξη του λογαριασμού στα απορρίμματα αντί για την ανακύκλωση.

Προχωρημένο στάδιο: Ψαλίδισμα του λογαριασμού σε μικρά κομματάκια και ρίψη του μισού στα απορρίμματα και του άλλου μισού στην ανακύκλωση.

Μετροσπίντα

Η ελπίδα που κατακλύζει κάποιον όταν, κατεβαίνοντας τις σκάλες του μετρό, εύχεται η συχνότητα των δρομολογίων να είναι στα 3 λεπτά και όχι στα 4 ή παραπάνω.

Άιφωνήτιδα

Αγορά i-phone μόνο και μόνο για τη χρήση ενός τυχαίου app. Πχ το «κούνημα του φραπέ» ή το φωτογραφικό φίλτρο με την καρδούλα.

Ντουσαφασία

Η αμηχανία κατά τη χρήση ενός ντους που δεν έχει ξαναχρησιμοποιηθεί, δεδομένης της γνώσης ότι το «ζεστό» ποτέ δεν δουλεύει σωστά. Για την ακρίβεια ή θα βγει απότομα, ή θα θέλει συνεχή ρύθμιση καθώς στην αρχή σχεδόν πάντα βγαίνει ζεστό που σιγά σιγά κρυώνει, ή θα έχει κυμαινόμενη θερμοκρασία ανάλογα με την πιθανή χρήση πλυντηρίου στο διπλανό δωμάτιο. 

Dimentia Ainternetia

Η υποσυνείδητη ελπίδα ότι ακόμα και στη μέση μίας δασικής έκτασης, ερημιάς ή άλλης παρόμοιας μη-κατοικημένης τοποθεσίας, ενδεχομένως να υπάρχει σήμα από ξεκλείδωτο wi-fi. 

Dimentia Ainternetia Wapintis

Η δοκιμή του κωδικού «1234567890» σε ένα κλειδωμένο ασύρματο δίκτυο με WAP encryption με τη φιλοδοξία για πολύ αυξημένη πιθανότητα επιτυχούς σύνδεσης. Διαφορετική ποικιλία της Dimentia Ainternetia που συνήθως όμως εκδηλώνεται σε πυκνοκατοικημένες περιοχές.

Callίτιδα η Αναπάντητη

Ο εκνευρισμός και η αμηχανία όταν μετά από μία αναπάντητη κλήση σε κινητό, ο αποδέκτης δεν ξανακαλεί, σε συνδυασμό με την απορία αν το κινητό του έχει τη δυνατότητα ειδοποίησης αναπάντητων κλήσεων. (Ιατρική συμβουλή: έχει).

Βλακεία η κοινή

Διαχρονική ασθένεια που συνεχίζει να μαστίζει ακόμα και μετά από 65 εκατομμύρια έτη εξέλιξης. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.


Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Intermission #56 (39,1% edition)


Παρά την επικρατούσα πεποίθηση του «λαού», οι πολιτικοί από μόνοι τους δεν μπορούν να επιμερίζονται το 100% της ευθύνης των πράξεών τους, δεδομένου ότι ο βασικός στόχος ενός επαγγελματία πολιτικού είναι να εκφράζει κάποιο συγκεκριμένο λαϊκό ρεύμα. Διαφορετικά δεν θα ήταν πολιτικός, αλλά τεχνοκράτης ή επιστήμονας. Στις κρίσιμες ώρες που διανύει η χώρα μας, ο κ. Σαμαράς που παίζει ρώσικη ρουλέτα με την εθνική οικονομία, προκειμένου να υπερασπιστεί τον άκρατο και παραληρηματικό υπερπατριωτισμό του, δεν είναι μόνος. Γνωρίζει πολύ καλά ότι όσο παράλογος και αν φαίνεται σε ένα λογικό κοινό, παράλληλα συσπειρώνει ένα παράλογο εκλογικό σώμα.


Ο κ. Σαμαράς, και ο κάθε πολιτικάντης επιπέδου Σαμαρά, το ξέρουν καλά αυτό το παιχνίδι. Και όσο υπάρχει ένα κομμάτι της λαϊκής βούλησης που στηρίζει οποιοδήποτε επικοινωνιακό, εθνικό ή ψευτοϊδεολογικό τέχνασμα που χρησιμοποιεί ο κάθε τελειωμένος πολιτικάντης, στο κοινοβούλιο και στα υπουργικά συμβούλια θα συνεχίζουμε να βλέπουμε τελειωμένους πολιτικάντηδες. Όταν η επικρατούσα λαϊκή βούληση αποφασίσει να σοβαρευτεί, να μορφωθεί και να λειτουργήσει υπεύθυνα, τότε θα δούμε αλλαγές και στο πολιτικό επίπεδο.

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Αστείοι και αγροίκοι


Ο κουστουμαρισμένος και καλοφτιαγμένος αντιδήμαρχος τυχαίνει να είναι και μηχανικός. Με ένα σοβαρό και αποφασιστικό βλέμμα στέκεται μπροστά στο εργοτάξιο και εξηγεί με περίσσιο επαγγελματισμό: «Εδώ και πολλά χρόνια, η δημοτική αρχή και ειδικά εγώ προσωπικά, παλέψαμε για αυτό το έργο. Μάλιστα, έχοντας μία πολυετή εμπειρία ως μηχανικός, εργάστηκα σκληρά για να διασφαλίσω τις καλύτερες τεχνικές προδιαγραφές του έργου». Η δήλωση συνεχίζει με μία σοβαροφάνεια που αποτρέπει και το παραμικρό μειδίαμα. Μιλάει σοβαρά, και ευθέως. Δεν αστειεύεται. Για να φτιαχτεί αυτό το μεταλλικό γεφύρι μήκους 50 μέτρων επιστρατεύτηκε η γνώση και η εμπειρία κορυφαίας έρευνας και τεχνικής σκέψης που μόνο αυτός κατέχει.

Το zapping ήταν άμεσο και όλως τυχαίως σταμάτησε σε ένα ντοκιμαντέρ για υπερ-κατασκευές. Ένα 15-όροφο κτίριο, με ορόφους έκτασης περίπου 2,000 τμ έκαστος, χτίζεται κάπου στο Milwaukee και βρισκόμαστε στο στάδιο όπου έχει κατασκευαστεί ο μεταλλικός σκελετός και πρέπει να περαστούν τα ηλεκτρολογικά. Χιλιόμετρα καλωδίων, με εκατοντάδες ηλεκτρολογικά κουτιά, πίνακες και διακόπτες πρέπει να διαπεράσουν συγκεκριμένα σημεία και το συγκεκριμένο στάδιο να έχει ολοκληρωθεί μέσα σε μία εβδομάδα. Ο Project Manager του έργου, είναι δεν είναι 35 χρονών. Φοράει ένα t-shirt και ένα σκισμένο τζιν. Εμφανώς ταλαιπωρημένος, αλλά με ένα χαμόγελο στη φάτσα, εξηγεί στην κάμερα την πρόκληση που πρέπει να φέρει εις πέρας. Σχεδόν ανά 3-4 προτάσεις πετάει και κάποιο αστείο. Ενίοτε αυτοσαρκάζεται, εξηγώντας πώς είναι να διαχειρίζεται ένα τόσο μεγάλο και σύνθετο έργο προϋπολογισμού μερικών εκατομμυρίων. “If I survive this project, I’ll fly to the Barbados and stick my head in a barrel of beer (γέλιο)”.

Αυτά βέβαια, θα μου πεις είναι «αμερικανιές». Χαζοχαρούμενοι, χοντροί, αφελείς και τα ρέστα. Σύμφωνοι. Άλλωστε, ποιος είμαι εγώ για να κρίνω το βάθος και την φιλοσοφία των προβλημάτων που έχει ο μέσος Έλληνας και που τον εμποδίζει να χαλαρώσει λίγο και να αστειεύεται; Πού ακούστηκε να αντιμετωπίζει κανείς με χιούμορ, θέματα που μας έχουν βάλει σε πανεθνικό προβληματισμό, πένθος και σκέψη; Τί να μας πουν και οι Αμερικάνοι μηχανικοί; Ένα ΕΜΠ δεν το έχουν τελειώσει. Εν τέλει, ποιος δικαιούται τη σήμερον ημέρα που καταρρέει η χώρα και η κοινωνία να αστειεύεται με οποιοδήποτε θέμα; Κανείς.

Στην Ελλάδα τα πράγματα ήταν, είναι και θα είναι πάντα σοβαρά. Έχουμε προβλήματα ιστορίας, εθνικής ταυτότητας, οργάνωσης, ατομικής και συλλογικής ευθύνης, ανδρείας, ήθους, δικαιοσύνης, πολιτικά σοβαρής σκέψης, πραγματικής καψούρας (όχι αυτής της ψεύτικης της ευρωπαϊκής) και πάει λέγοντας. Κάθε μέρα είναι ένας Γολγοθάς για τον Έλληνα και αλλοίμονο στον ασεβή που δεν βλέπει τη σοβαρότητα και το μαρτύριο σε αυτή την κατάσταση. Το «αστείο» έχει ποινικοποιηθεί κατά κάποιο τρόπο. Εδώ βασιλεύει μόνον ο χαβαλές και η σάτιρα. Το «αστείο» είναι ψιλά γράμματα και ο «αστείος» θεωρείται αυτόματα «α-σόβαρος». Ο χαβαλές όμως επιτρέπεται. Σε κάνει να ξεχνιέσαι από τον τεράστιο σταυρό που κουβαλάει η πολλά βαριά συνείδησή σου.

Κράτα, λοιπόν μία μικρή γνώση αγαπητέ σοβαρέ και «αξιοπρεπή» αναγνώστη που δεν σηκώνεις αστεία για το φοβερό και τρανό έργο που παράγει η σοβαρή σκέψη σου. Η λέξη «άστυ» ξεκινάει ετυμολογικά ως η κατεξοχήν δήλωση «τού οργανωμένου χώρου κατοικίας», εκεί που μένουν οι αστοί, αναπτύσσοντας και αντίστοιχη νοοτροπία που οδηγεί σε μια ελευθεριότητα στην έκφραση και στην επικοινωνία των αστών, στο αστ-είος (απ' όπου το αστείο) ενώ η λέξη πόλις είναι το κράτος-πόλις, η πολιτική έκφανση τού χώρου διαβίωσης (πολίτης =ο έχων πολιτικά δικαιώματα). Αντιθέτως, η λέξη «αγρός» που εμπεριέχει την κατεξοχήν δήλωση του μη-οργανωμένου, άνομου και «άγριου» χώρου, όπου χτίζονται «αγροικίες», συμπεριλαμβάνει τους χώρους όπου διαμένουν οι «αγροίκοι»· αυτοί δηλαδή που δεν διακατέχονται από καμία ελευθεριότητα στην έκφραση και την επικοινωνία μεταξύ τους. Οι αγροίκοι δεν μπορούν να είναι αστείοι και αυτή η πολιτιστική και πνευματική διαφορά έχει αποτυπωθεί ακόμα και στη γλώσσα μας.


Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Το Πολυτεχνείο δεν είναι επίκαιρο


Η θρησκεία και η «σύγχρονη» ελληνική Αριστερά έχουν έναν ιδιαίτερο τρόπο να επιβιώνουν. Προσκολλούνται σε μία ιδέα, ένα γεγονός, ένα πρόσωπο, υπαρκτό ή ανύπαρκτο – δεν έχει σημασία, και προσπαθούν να μορφοποιήσουν το παρόν με τέτοιον τρόπο ώστε να ταυτίζεται με το συγκεκριμένο παρελθόν. Δεν κάνουν το αντίθετο, δηλαδή να αναλύσουν το παρελθόν και να το εξελίξουν με τρόπο ώστε να ανταποκρίνεται στο παρόν. Και εκεί έγκειται το ντε φάκτο αδιέξοδο και των δύο να αναλύσουν ρεαλιστικά την πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα και η ικανότητά τους να επιβιώνουν συσπειρώνοντας ανθρώπους που αρνούνται να αναλάβουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί στο παροντικό κοινωνικό περιβάλλον.

Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ήταν μία ιδιαίτερα ηρωική πράξη την οποία καλώς κάνουμε και τιμούμε κάθε χρόνο. Επίσης καλώς κάνουμε και υπενθυμίζουμε τις θυσίες ανθρώπων που έγιναν στον βωμό της Δημοκρατίας και της ελευθερίας, και καλώς υπενθυμίζουμε κάποιες διαχρονικές αξίες που βελτιώνουν την ζωή μας και τα δικαιώματά μας. Επίσης, καλό είναι να αναφέρεται και το γεγονός ότι η αντίσταση των φοιτητών του Πολυτεχνείου ήταν δυστυχώς μία πενιχρή μειοψηφία ανάμεσα στην κατά τ’ άλλα σιωπηλή και συμβιβασμένη με την χούντα, πλειοψηφία, ενώ σε δεύτερο χρόνο να κάνουμε και κάποιες διαπιστώσεις για την εξέλιξη της εν λόγω γενιάς.

Και εκεί ακριβώς τελειώνουν οι φόροι τιμής. Αυτό είναι το σημείο που θα σταματούσε ένα πραγματικά προοδευτικό κίνημα ή ένας λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος, αν ήθελε να είναι κοινωνικά ευσυνείδητος, σωστός και υπεύθυνος. Οτιδήποτε πέρα από αυτό, ξεφεύγει από την ανάδειξη της ιστορικής σημασίας των γεγονότων του Πολυτεχνείου και εισέρχεται στη μικρότητα πολιτικών και ιδεολογικών σκοπιμοτήτων.

Πέρα από τις παρεκτροπές που βλέπουμε σχεδόν σε κάθε επέτειο μεταξύ πολιτικών χώρων και νεολαίων, τα δήθεν λαϊκά και νεοελληνικά αριστερά κινήματα βρίσκουν ευκαιρία να μεταφέρουν στη σύγχρονη εποχή τα αιτήματα του Πολυτεχνείου του ’73 με τρόπο ιδεολογικής και ηθικής αυθεντίας. Ενδεχομένως να συμφέρει πολιτικά την Αριστερά να ευαγγελίζεται την αναγκαιότητα για «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» εν έτει 2011, αλλά το οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον που έχει περάσει από χίλια δυο στάδια εξέλιξης την περίοδο 1973-2011 στην Ελλάδα φαίνεται πως είναι αδιάφορο για την «αριστερή» ανάλυση των κοινωνικών αναγκών. Το ίδιο αδιάφορη φαίνεται πως είναι και η σύγκριση στα σημεία δυσλειτουργίας της ελληνικής Δημοκρατίας, με το καθεστώς των Συνταγματαρχών.

Η ιδεολογία, ή καλύτερα η πολιτική και κοινωνική ιδεολογία, οφείλει να προσαρμόζεται στην πραγματικότητα του παρόντος όσο γρήγορα και αν αλλάζει αυτή. Όχι επειδή το λέει κάποιος νόμος ή κάποιος κανόνας κοινωνικής ηθικής, αλλά επειδή δεν γίνεται διαφορετικά. Η θρησκεία εκλείπει σταδιακά, όχι επειδή είναι συντηρητική, αλλά επειδή η επιστήμη ανταποκρίνεται καλύτερα στις ανθρώπινες ανάγκες και αγωνίες. Ο εθνικισμός, παρά τα σκαμπανεβάσματά του, έχει ξεκινήσει μία δειλή καθοδική πορεία στις συνειδήσεις των πιο ανεπτυγμένων κοινωνιών, όχι επειδή βγήκε ο John Lennon και τραγούδησε το “Imagine”, αλλά επειδή το διαδίκτυο, οι μεταφορές και η παγκόσμια οικονομία ανέδειξαν την ματαιότητα των εθνικών συνόρων.

Εάν η αριστερή θεώρηση της κοινωνίας και της οικονομίας αναδειχτεί αναγκαία ξανά, και παρά την αποτυχία της στα πρώην Κράτη του «υπαρκτού» Σοσιαλισμού, αυτό θα γίνει επειδή οι συνθήκες αναγκαστικά θα στρέψουν την κοινωνία και την οικονομία προς τα εκεί. Όχι επειδή κάποιος ιδεολογικός «φωστήρας» θα μας επιβάλλει να ασπαστούμε το νόημα και τη σπουδαιότητα κάποιων αγώνων που έγιναν πριν 40 χρόνια ή έναν αιώνα. Άλλωστε, η πραγματικά προοδευτική και εκσυγχρονιστική σκέψη υποτίθεται ότι κάνει ακριβώς αυτό·  σπάει δόγματα και συντηρητικά κατεστημένα που προβάλλουν αγκυλώσεις στην ελευθερία του ανθρώπου, και εν γένει της ανθρώπινης σκέψης.


Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

260 ώρες στριπτίζ


Μου ήταν αδύνατο να βάλω κάτω το μυαλό μου και να γράψω για τις τελευταίες ημέρες˙ για την περίοδο που ξεκίνησε από την αναγγελία δημοψηφίσματος μέχρι την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης. Αυτό που συνέβαινε ήταν τόσο πρωτόγνωρο αλλά και ξεκάθαρο που αδυνατούσα να μπω στον κόπο να το αναλύσω γιατί δεν υπήρχε λόγος. Ήταν απλό, σαφές, ξεκάθαρο και παντελώς… γυμνό.

Το αρχικό σάστισμα, στο άκουσμα της λέξης «δημοψήφισμα» έδωσε γρήγορα τη σειρά του σε ένα αισθησιακό στριπτίζ ολόκληρης της χώρας που δεν έχει επαναληφθεί σε παρόμοια έκταση. Μέσα σε λίγες μόλις ώρες, πολιτικοί, λαός, και ΜΜΕ κλήθηκαν να βρεθούν ενώπιον των ευθυνών τους και αντ’ αυτού «γδύθηκαν» θεωρώντας ότι αποφεύγουν τη λάντζα. Ασχέτως από τις προθέσεις του ΓΑΠ και τις όποιες θετικές ή αρνητικές προεκτάσεις είχε το δημοψήφισμα, δεν είναι αυτό που έβαλε σε όλους έναν καθρέφτη μπροστά στη μούρη τους, αλλά εκείνο που εξελίχθηκε ακόμα και όταν το δημοψήφισμα ακυρώθηκε.

Την αριστερά τη χάσαμε κάπου μεταξύ αναγγελίας του δημοψηφίσματος και των παιδαριωδών ανακοινώσεων Τσίπρα-Παπαρήγα σχετικά με το ζήτημα. Η δε ανυπαρξία της οργανωμένης αριστεράς, ξεσκέπασε και την φαρσοκωμωδία των «αγανακτισμένων» αφού χωρίς οργάνωση, η «αγανάκτηση» πήγε περίπατο. Αν υπήρξε μία φορά που η πλατεία Συντάγματος θα έπρεπε να γεμίσει όχι από χιλιάδες, αλλά από εκατομμύρια κόσμου, τότε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ήταν αυτή η στιγμή. Και αυτή τη φορά, το αίτημα θα ήταν ένα και σαφές: «Σοβαρευτείτε!».

Πώς όμως θα μπορούσε η σοβαρότητα να αποτελεί αίτημα ενός πλήθους που ουδέποτε ήταν σοβαρό από μόνο του; Πώς θα μπορούσαν να συγκλίνουν ομάδες πλήθους σε ένα αίτημα, όταν μήνες τώρα ο καθένας κατέβαινε στο Σύνταγμα για την πάρτη του; Δεν θα μπορούσε. Αντ’ αυτού, η «λαϊκή οργή», ή «αγανάκτηση», οι περήφανοι μουτζαδόροι των παρελάσεων, έκατσαν σπίτι τους και γεμάτοι αμηχανία παρακολουθούσαν τα τεκταινόμενα στις τηλεοράσεις τους. Ενδεχομένως να βιάστηκαν να πανηγυρίσουν και την πτώση της «χούντας», χωρίς καν να βλέπουν την είσοδο της ακροδεξιάς στην κυβέρνηση. Έτσι έφυγε η μπλούζα.

Οι τηλεοράσεις που ανέδειξαν τον πανικό των ΜΜΕ, δεν πρέπει να είχαν τέτοιο προηγούμενο. Εν μέσω συζητήσεων, η φημολογία σε όλα τα κανάλια είχε χτυπήσει κόκκινο και το πρόσωπο της πραγματικής ελληνικής δημοσιογραφίας έλαμψε. Οι καρέκλες και οι επιδοτήσεις έτριζαν. Το υπερεγώ της δημοσιογραφίας βγήκε στην επιφάνεια. Αντί για αντικειμενική ενημέρωση, παρακολουθήσαμε ένα reality show όπου ο κάθε δημοσιογράφος εξέφραζε τις επιθυμίες του, διεκδικώντας ένα μερίδιο στον μιντιακό εκβιασμό που τόσο καλά ξέρει να κάνει. Έτσι έφυγε και η φούστα.

Η Νέα Δημοκρατία φαίνεται πως πάνω στον πανικό των πραγμάτων, μύρισε εξουσία και τρελάθηκε. Με αντικρουόμενες θέσεις, με δηλώσεις βουλευτών της σαν να ήταν ήδη κυβέρνηση, με πείσμα και με το αγαπημένο «τσαγανό» του προέδρου της, κατάφερε να αναδείξει την μισή πολιτική σαπίλα του τόπου. Έτσι έφυγε και το σουτιέν, χωρίς τελικά να μάθουμε ποτέ σε τι ακριβώς διαφωνούσε ο κ. Σαμαράς εξ αρχής.

Για την άλλη μισή, το ΠΑΣΟΚ τα πήγε θαυμάσια. Παίζοντας το παιχνίδι του Τρελαντώνη και υποκύπτοντας στο βαθύ DNA του κόμματος για παραμονή στην εξουσία, επιστρέψαμε στον πολιτικό διάλογο επιπέδου Γυμνασίου. Πώς θα καταστρέψουμε πολιτικούς αντιπάλους; Πώς θα κρατήσω το βουλευτιλίκι; Πώς θα κάνω την τάδε κίνηση, ώστε στις εκλογές να βγω εγώ από πάνω; Κοινώς, πώς θα βγω κερδισμένος πολιτικά, αδιαφορώντας πλήρως για τη χώρα; Πάει και το βρακί.

Και επειδή ένα στριπτίζ δεν είναι αρκετά αισθησιακό χωρίς το σωστό λίκνισμα, η περιστροφή γύρω από το stripper pole έγινε με την εκλογή του κ. Παπαδήμου και των διακοσμητικών υπουργών, αναπληρωτών και υφυπουργών που τοποθέτησαν οι τελευταίοι (θέλω να ελπίζω) αρχηγοί των τριών σημαντικών κομμάτων. Και μη νομίζετε ότι ήταν μία ψυχρή περιστροφή. Η αριστερά, οι «ειδήμονες», αυτοί που συνέχεια «έχουν τη λύση για τα πάντα», βγαίνοντας από την κρυψώνα που είχαν χαθεί τις τελευταίες ημέρες, ξεκίνησαν πάλι από εκεί που είχαν σταματήσει μιλώντας για τραπεζίτες, ευρωσυμφέροντα, αντιδημοκρατικές διεργασίες, τα «έργα και ημέραι» του κ. Παπαδήμου, και τη γνωστή πιπίλα, σα να μην είχε συμβεί τίποτα αυτή την εβδομάδα.

Θεωρητικά, μία γυμνή πλέον χώρα θα έπρεπε να αρχίσει να ψάχνει για ρούχα. Έρχεται και χειμώνας. Διατηρώντας όμως τον ρεαλισμό μου μπορώ να δηλώσω σχεδόν με σιγουριά, ότι στις ερχόμενες εκλογές, θα λάβουμε όλοι ένα αξέχαστο lap dance. Επειδή η ευθύνη και η αυτοκριτική δεν είναι στα φόρτε μας, οπότε γιατί να μην ζήσουμε την τελευταία πράξη αυτής της χώρας ψηφίζοντας και πάλι το ίδιο πολιτικό σύστημα που τόσο περίτεχνα ανέδειξε την ανικανότητά του;


Intermission #55 (Φύσηξε βοριάς edition*)

Από την καλύβα:
Ο κύριος με τον αυτοσχέδιο κεφαλοθραύστη σε λίγο θα ορκιστεί Υπουργός.




* Εναλλακτικός τίτλος: (Κοίτα τί καλά χωρίς την Αριστερά...)

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Έπεσε η μάσκα του Ελληναρά


Μέσα στο τσίρκο των τελευταίων ημερών, ο κ. Σαμαράς είπε κάτι πολύ σωστό. «Οι μάσκες έπεσαν». Δυστυχώς για τον μικρόκοσμο του Μεσσήνιου νάρκισσου εθνικιστή, η φράση αυτή δεν είναι σωστή για τους λόγους που την είπε. Οι μοναδικές μάσκες που έπεσαν ήταν οι ευρωπαϊκές που είχαν στεριώσει πρόχειρα στην αρχοντομουτσούνα του κάθε Ελληναρά, και πάνω απ’ όλα του ιδίου του κ. Σαμαρά.

Ενδεχομένως ο ίδιος να μην το γνωρίζει, αλλά αυτό που κάνει σπουδαία την Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως το ιδεώδες που πασχίζει να στεριώσει σε αυτή την ταλαιπωρημένη επί χρόνια ήπειρο, είναι η ενότητα, η αλληλεγγύη και η οικονομική και ατομική ελευθερία των πολιτών της. Ο βασικός λόγος που μετά από αιώνες αιματοκυλίσματος, αδικίας, φεουδαρχίας, φασισμού και θρησκευτικού φανατισμού, τα τελευταία 50-60 χρόνια η Ευρώπη κατάφερε να απολαμβάνει μία περίοδο ειρήνης και δημοκρατίας είναι η ωριμότητα με την οποία συναλλάσσονται τα κράτη μέλη της. Στο ευρωκοινοβούλιο δημιουργούνται συνεχώς μεικτές συμμαχίες ακόμα και ανάμεσα σε ευρωβουλευτές διαφορετικών κομμάτων προκειμένου να στηρίξουν αποφάσεις που οι ίδιοι θεωρούν σωστές. Στις αίθουσες των διαπραγματεύσεων όλοι προσέρχονται με δέκα προτάσεις, προετοιμασμένοι όμως να κάνουν υποχωρήσεις έστω και στις πέντε. Η αμοιβαία αυτή κατανόηση για την επίτευξη συμφωνίας και ενότητας, έχει καταστήσει την Ευρώπη υπόδειγμα δημοκρατίας, πάντα φυσικά με τις ατέλειες και τις πιέσεις από τους ισχυρότερους, αλλά συνεχώς με την προσπάθεια για ενότητα, αλληλεγγύη και την επίτευξη του ευρωπαϊκού ιδεώδους.

Οι μικροπολιτικές σκοπιμότητες που ήρθαν στην επιφάνεια από τα δύο ελληνικά κόμματα εξουσίας αναδεικνύουν ακριβώς την ανικανότητα, όχι μόνο να ενταχθούν, αλλά και να κατανοήσουν στοιχειωδώς αυτή την βασική αρχή για την επίτευξη στόχων, μεταξύ ανθρώπων που κουβαλάνε διαφορετικές ιδέες και παλεύουν για διαφορετικά συμφέροντα.

Τα τελευταία 24ωρα ο κ. Σαμαράς δεν εκπροσωπεί πλέον μόνον τη Νέα Δημοκρατία, αλλά τον γνήσιο Ελληναρά. Αυτόν που δεν δέχεται νερό στο κρασί του, αλλά και που είναι διατεθειμένος να κάψει ακόμα και το ίδιο του το σπίτι άμα γνωρίζει ότι με την ίδια φωτιά θα καεί και το σπίτι του γείτονα. Ο ακραίος, ανεγκέφαλος και καταστροφικός εθνικισμός σε όλο του το μεγαλείο. Ο άνθρωπος που έχασε κάθε σεβασμό και έστειλε στα σκουπίδια την ελληνική διπλωματία για το μακεδονικό, και που δεν διστάζει μέσα στην τρέλα και τον ατομικισμό του να πυρπολήσει οτιδήποτε βρίσκεται στο διάβα του. Ο κ. Σαμαράς είναι ο υπέρτατος ηγέτης της ακινησίας, του συντηρητισμού, αυτού του είδους Ελληναρά που εδώ και δύο αιώνες σχεδόν λυμαίνεται κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού, και αλλαγής νοοτροπίας προς τα ιδεώδη του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και τη συλλογική συνείδηση. Είναι ο άνθρωπος που συσπειρώνει όλους τους Ελληναράδες της χώρας και εμπνέει με την άρνησή του στα πάντα. Είναι το κακομαθημένο παιδί που αναγνωρίζει μόνο τα δικαιώματά του και καμία υποχρέωση. Είναι ο άνθρωπος της «κατσίκας του γείτονα». Να ψοφήσει! Μία ολόκληρη χώρα να κατρακυλήσει στην φτώχια, τον εξευτελισμό και την απομόνωση από τον υπόλοιπο κόσμο, αρκεί ο ίδιος, και με τη βοήθεια της Παναγίας πάντα, να γίνει εξουσία. Όπως είπε και η Γερμανίδα βουλευτής Φον Κράμον, «στα ελληνικά, ο συμβιβασμός είναι βρισιά».

Αυτές τις μέρες δεν ξευτιλίζεται μόνο το πολιτικό σύστημα. Μέσα στις τελευταίες ώρες των σταγόνων λογικής που έχουν απομείνει σε αυτή τη χώρα, ο μέγας Ελληναράς βγάζει την ευρωπαϊκή του μάσκα και με περίσσια γυφτιά και ανευθυνότητα, φτύνει και μουντζώνει προς όλες τις κατευθύνσεις. Δύο πράξεις που ποτέ του δεν ξέχασε και για τις οποίες ήταν, είναι και θα είναι για πάντα περήφανος.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...