Το ελληνάκι αναχωρεί για μία πεμπτοκοσμική χώρα, προκειμένου να αισθανθεί όμορφα όταν επιστρέψει ξανά στην τεταρτοκοσμική Ελλάδα. Για την ακρίβεια θα πάει 3:45 ώρες μπροστά, τις οποίες θα ανακτήσει κάποια στιγμή, κατά την επιστροφή του στο τέλος του πρώτου δεκαημέρου του Ιανουαρίου.
ελληνάκι, το [eliˈnakʲi] (αντιθ. Ελληναράς), 1.αυτός που κατάγεται από την Ελλάδα ή που ανήκει στο ελληνικό έθνος και που είναι υποχρεωμένος να ανέχεται Ελληναράδες. 2. αυτός που έχει ελληνική ιθαγένεια ή υπηκοότητα και αυτό δεν το θεωρεί προτέρημα σε σχέση με ιθαγενείς ή υπηκόους άλλων κρατών.
[λόγ. < αρχ. *Ελλην, αιτ. -άκι]
Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008
Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008
Μόνο η βία φέρνει βία
Ως εξελιγμένη ανθρώπινη κοινωνία, που υποτίθεται ότι έχει ζυμωθεί μετά από χιλιάδες χρόνια εξέλιξης πολιτισμικών στοιχείων, έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που η έννοια της βίας είναι πλέον ξεκάθαρη. Προς αυτή την κατεύθυνση δημιουργήθηκαν και οι έννοιες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των διαφορετικών ειδών Δικαίου κλπ. Γι’ αυτό το λόγο, όταν μιλάμε για τη βία αναφερόμαστε στα πολιτισμικά χαρακτηριστικά αυτής και όχι τα ζωικά. Για παράδειγμα ένας βιασμός είναι ένα γεγονός, που πριν αρκετούς αιώνες μπορεί να μην θεωρούνταν βίαιο, καθώς η κοινωνία ενδεχομένως να μην είχε ωριμάσει πολιτισμικά ώστε να δει τη βιαιότητα ενός βιασμού. Άρα αλλιώς νοείται η βία σήμερα, αλλιώς πριν δύο αιώνες, αλλιώς πριν δύο χιλιετίες και αλλιώς θα νοείται μετά από δύο αιώνες.
Σε κάθε μεταβατικό στάδιο, υπήρχαν άνθρωποι που ήταν κοινωνικά πιο ευαισθητοποιημένοι και έπαιρναν την πρωτοβουλία να κατηγοριοποιήσουν διάφορες καταστάσεις ως «βίαιες» και αντίστοιχα να προσαρμόσουν τους Νόμους των εκάστοτε κοινωνιών προς αυτή την κατεύθυνση. Κάπως έτσι ωριμάσαμε και φτάσαμε και στην περιβόητη Χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Κάπως έτσι συνεχίζουμε να ωριμάζουμε ώστε σε 1-2 αιώνες να κατακρίνουμε και άλλα γεγονότα που σήμερα μας φαίνονται φυσιολογικά. Άλλωστε ήδη έχουν έρθει στο προσκήνιο της κοινωνικής καταδίκης, μορφές βίας όπως η ψυχολογική, η λεκτική, η συναισθηματική κλπ.
Μπορεί τα επίσημα πρόσωπα, οι πολιτικοί και οι ένθερμοι οπαδοί της ειρηνικής διαδήλωσης να βιάστηκαν να καταδικάσουν όλα τα βίαια επεισόδια των ημερών, αλλά οι απόψεις τους εκτός από ισοπεδωτικές, είναι και ελαφρώς επιφανειακές. Εννοείται ότι κάθε λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος καταδικάζει τη βία από όπου και αν προέρχεται, όμως η καταδίκη και η δικαιολόγηση είναι δύο διαφορετικά πράγματα.
Παρένθεση: Είναι τουλάχιστον υποκριτικό, άνθρωποι ή ομάδες που μιλάνε για τα τελευταία γεγονότα ως «κοινωνική εξέγερση», να παραγνωρίζουν ότι τα συγκεκριμένα γεγονότα δεν θα είχαν την υπόσταση της εξέγερσης χωρίς τα βίαια επεισόδια. Συλλαλητήρια, πορείες και συναυλίες αλληλεγγύης πάντα συνέβαιναν. Όμως το φλεγόμενο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, οι φωτιές, τα οδοφράγματα, τα σπασίματα και γενικώς τα βίαια επεισόδια που σημειώθηκαν, ήταν αυτά που έκαναν τους πάντες να μιλάνε για «λαϊκή οργή», «εξέγερση», κλπ. Κλείνει η παρένθεση.
Μία πολύ trendy φράση των ημερών είναι: «Η βία φέρνει βία». Αν εξαιρέσουμε ιδιάζοντα περιστατικά ψυχολογικού ενδιαφέροντος και μιλώντας κοινωνιολογικά, τελικά η σωστή φράση είναι: «Μόνο η βία φέρνει βία». Όταν μάλιστα βλέπουμε σε τόσο μαζικό επίπεδο τα βίαια επεισόδια των τελευταίων ημερών, φυσικά και μιλάμε κοινωνιολογικά. Άρα από ποια βία προήλθε η βία της πέτρας και της μολότοφ;
Σε μία χαοτική κοινωνία που έχει τα χαρακτηριστικά ζούγκλας και ανομίας, όπως η ελληνική, η βία εκδηλώνεται σε διάφορες μορφές σε κάθε στάδιο της ζωής ενός ανθρώπου που ζει στην Ελλάδα. Από τα νεαρά χρόνια, μέσω του καθεστώτος της απαρχαιωμένης παιδείας, μέχρι τον κοινωνικό αποκλεισμό στην Τρίτη ηλικία, ο Έλληνας πολίτης βιώνει συνεχώς τη βία σε διάφορες μορφές.
Το γεγονός ότι ο ατομικισμός διέπει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, προετοιμάζει πολίτες που εγκλωβίζονται στο στενό τους προσωπικό συμφέρον σα να μην είναι μέρος μίας ευρύτερης κοινωνίας. Ο κοινωνικός αποκλεισμός αυτού του είδους, ενισχύεται με ένα ανύπαρκτο σχεδόν Κράτος που κινείται με αργούς ρυθμούς και αντιμετωπίζει τον πολίτη περισσότερο ως παράσιτο παρά ως δυναμική μονάδα με προσωπικότητα, ισονομία και συνταγματικά δικαιώματα. Έτσι καλλιεργείται η συνεχής καχυποψία, ο φόβος, η ανασφάλεια, ο ρατσισμός και η αναίτια επιθετικότητα. Πέντε στοιχεία ψυχολογικής βίας που είναι αρκετά να συντηρήσουν και άλλα αρνητικά συναισθήματα στην καθημερινότητα του καθενός.
Η προσπάθεια τόσο του Κράτους, όσο και της ευρύτερης κοινωνίας για κοινωνική συνοχή, γίνεται κατά κανόνα μέσω του συμβατικού εθνικισμού, που πολλές φορές αγγίζει και τα όρια του κακώς νοούμενου εθνικισμού. Ένας συμβατικός εθνικισμός που συνεχώς τροφοδοτείται στην κοινωνία από την Παιδεία, από λαϊκίστικες πολιτικές τοποθετήσεις, την Εκκλησία, διαφόρων ειδών ψυχοπαθή ακροδεξιά στοιχεία, και τα ΜΜΕ. Υποτίθεται ότι ο κακώς νοούμενος εθνικισμός έχει απομακρυνθεί από την Παιδεία μας. Υποτίθεται ότι σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος και τα ΜΜΕ τον καταδικάζουν, αλλά τελικά δεν χάνουν ευκαιρίες να συνεχίσουν να τον σερβίρουν «κάτω από το τραπέζι».
Στην πραγματικότητα, το ελληνικό κράτος είναι τόσο εθνικιστικό, που όταν η Κα. Γιαννάκου επιχείρησε να εισάγει πιο εκσυγχρονισμένα παιδαγωγικά δεδομένα, μέσω επιστημονικών παιδαγωγικών επιτροπών, μακριά από παπάδες και ψωροπερήφανους εθνικιστές, η Κυβέρνηση και ο λαός σύσσωμοι την «εξόρισαν» εκτός πολιτικής με συνοπτικές διαδικασίες. Διότι οι προτεινόμενες αλλαγές στο βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού φάνηκαν να αντιτίθενται στα εθνικά συμφέροντα, τα οποία θεωρούσαν απαράδεκτο ένα παιδί 11 χρονών να μαθαίνει για «συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης», αντί για σφαγές, βιασμούς, και φωτιές από τους αφηνιασμένους, αιώνιους και ορκισμένους εχθρούς της πατρίδας! Η εθνικιστική προπαγάνδα μέσω προβολής και ανάδειξης της βίας σε παιδιά Δημοτικού όμως, ουδέποτε έγινε θέμα.
Ουδέποτε, άλλωστε έγινε θέμα η βία του εξευτελισμού και των δυσκολιών που συναντούν οι μετανάστες σε αυτή τη χώρα. Όπως δεν έγινε ποτέ θέμα η βία του «φυσιολογικού» μεριδίου της κοινωνίας απέναντι σε κάθε είδους κοινωνικές μειονότητες. Και εννοείται ότι η ασυδοσία, η βία και οι ατιμώρητες φασιστικές τακτικές της Αστυνομίας, πάντα έμπαιναν κάτω από το χαλάκι των μεμονωμένων περιστατικών.
Η βία της κατακρεούργησης του περιβάλλοντος, και οι πυρκαγιές, όχι μόνο με την ανέχεια αλλά και με την ενεργό υποβοήθηση του Κράτους, συνεχίζει μία ανοδική πορεία στην οποία έχει εμπλακεί σχεδόν ολόκληρη η ελληνική επικράτεια.
Μέσα σε όλα αυτά, που οι περισσότεροι προτιμούν να κρατούν τα μάτια κλειστά, έρχεται η βία της αναξιοκρατίας στην επαγγελματική σταδιοδρομία σχεδόν όλων. Οι γνώσεις και η εμπειρία είναι πολύ πιθανό να μην έχουν καμία σημασία μπροστά στο βύσμα. Δεν είναι άραγε βίαιος ο εκτοπισμός μας από ένα βύσμα; Δεν είναι μία μορφή βίας η συνεχής αβεβαιότητα και η ανασφάλεια για το μέλλον, όταν οι επαγγελματικές προοπτικές σχεδόν όλων των Ελλήνων είναι περικυκλωμένες από την αναξιοκρατία; Δεν είναι άκρως υποκριτική η «ελεύθερη αγορά» της Ελλάδας, όταν κατά κανόνα μιλάμε είτε για το Δημόσιο είτε για στενοκέφαλους, εκβιαστές, τσιφλικάδες εργοδότες με οικογενειακές επιχειρήσεις; Δεν είναι μορφή βίας η έλλειψη διαγενεακής δικαιοσύνης που καραδοκεί στο τέλος της φοιτητικής ζωής όλων;
Η ελληνική οδική συμπεριφορά; Κανείς πια δεν μπορεί να διακρίνει τη βία στους εκατοντάδες θανάτους και τους χιλιάδες τραυματισμούς στους ελληνικούς δρόμους; Η διαφθορά στο σύστημα Υγείας; Αλήθεια… Εκτός από την οργή για το θάνατο της Αμαλίας, δεν μπορεί κανείς να διακρίνει τη βία στη συγκεκριμένη περίπτωση και όλα τα παρόμοια καθημερινά περιστατικά;
Η λίστα δεν εξαντλείται. Συνεχίζει και διαμορφώνεται για κάθε πολίτη αυτής της χώρας χωριστά και σε καθημερινή βάση. Ίσως και να ήρθε ο καιρός να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους για τη βία που τους αναλογεί και να περάσουμε και εμείς στο μεταβατικό στάδιο επαναπροσδιορισμού της βίας. Να αρχίσουμε να σεβόμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα για αρχή, και να αρχίσουμε να τιμωρούμε νόμιμα και δίκαια αυτούς που είναι υπαίτιοι για την καθημερινή βία που νοιώθουμε σε διάφορες μορφές.
Μόνο η βία φέρνει τη βία. Τα ΑΜΕΑ και οι πεζοί το γνωρίζουν…
Σε κάθε μεταβατικό στάδιο, υπήρχαν άνθρωποι που ήταν κοινωνικά πιο ευαισθητοποιημένοι και έπαιρναν την πρωτοβουλία να κατηγοριοποιήσουν διάφορες καταστάσεις ως «βίαιες» και αντίστοιχα να προσαρμόσουν τους Νόμους των εκάστοτε κοινωνιών προς αυτή την κατεύθυνση. Κάπως έτσι ωριμάσαμε και φτάσαμε και στην περιβόητη Χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Κάπως έτσι συνεχίζουμε να ωριμάζουμε ώστε σε 1-2 αιώνες να κατακρίνουμε και άλλα γεγονότα που σήμερα μας φαίνονται φυσιολογικά. Άλλωστε ήδη έχουν έρθει στο προσκήνιο της κοινωνικής καταδίκης, μορφές βίας όπως η ψυχολογική, η λεκτική, η συναισθηματική κλπ.
Μπορεί τα επίσημα πρόσωπα, οι πολιτικοί και οι ένθερμοι οπαδοί της ειρηνικής διαδήλωσης να βιάστηκαν να καταδικάσουν όλα τα βίαια επεισόδια των ημερών, αλλά οι απόψεις τους εκτός από ισοπεδωτικές, είναι και ελαφρώς επιφανειακές. Εννοείται ότι κάθε λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος καταδικάζει τη βία από όπου και αν προέρχεται, όμως η καταδίκη και η δικαιολόγηση είναι δύο διαφορετικά πράγματα.
Παρένθεση: Είναι τουλάχιστον υποκριτικό, άνθρωποι ή ομάδες που μιλάνε για τα τελευταία γεγονότα ως «κοινωνική εξέγερση», να παραγνωρίζουν ότι τα συγκεκριμένα γεγονότα δεν θα είχαν την υπόσταση της εξέγερσης χωρίς τα βίαια επεισόδια. Συλλαλητήρια, πορείες και συναυλίες αλληλεγγύης πάντα συνέβαιναν. Όμως το φλεγόμενο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, οι φωτιές, τα οδοφράγματα, τα σπασίματα και γενικώς τα βίαια επεισόδια που σημειώθηκαν, ήταν αυτά που έκαναν τους πάντες να μιλάνε για «λαϊκή οργή», «εξέγερση», κλπ. Κλείνει η παρένθεση.
Μία πολύ trendy φράση των ημερών είναι: «Η βία φέρνει βία». Αν εξαιρέσουμε ιδιάζοντα περιστατικά ψυχολογικού ενδιαφέροντος και μιλώντας κοινωνιολογικά, τελικά η σωστή φράση είναι: «Μόνο η βία φέρνει βία». Όταν μάλιστα βλέπουμε σε τόσο μαζικό επίπεδο τα βίαια επεισόδια των τελευταίων ημερών, φυσικά και μιλάμε κοινωνιολογικά. Άρα από ποια βία προήλθε η βία της πέτρας και της μολότοφ;
Σε μία χαοτική κοινωνία που έχει τα χαρακτηριστικά ζούγκλας και ανομίας, όπως η ελληνική, η βία εκδηλώνεται σε διάφορες μορφές σε κάθε στάδιο της ζωής ενός ανθρώπου που ζει στην Ελλάδα. Από τα νεαρά χρόνια, μέσω του καθεστώτος της απαρχαιωμένης παιδείας, μέχρι τον κοινωνικό αποκλεισμό στην Τρίτη ηλικία, ο Έλληνας πολίτης βιώνει συνεχώς τη βία σε διάφορες μορφές.
Το γεγονός ότι ο ατομικισμός διέπει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, προετοιμάζει πολίτες που εγκλωβίζονται στο στενό τους προσωπικό συμφέρον σα να μην είναι μέρος μίας ευρύτερης κοινωνίας. Ο κοινωνικός αποκλεισμός αυτού του είδους, ενισχύεται με ένα ανύπαρκτο σχεδόν Κράτος που κινείται με αργούς ρυθμούς και αντιμετωπίζει τον πολίτη περισσότερο ως παράσιτο παρά ως δυναμική μονάδα με προσωπικότητα, ισονομία και συνταγματικά δικαιώματα. Έτσι καλλιεργείται η συνεχής καχυποψία, ο φόβος, η ανασφάλεια, ο ρατσισμός και η αναίτια επιθετικότητα. Πέντε στοιχεία ψυχολογικής βίας που είναι αρκετά να συντηρήσουν και άλλα αρνητικά συναισθήματα στην καθημερινότητα του καθενός.
Η προσπάθεια τόσο του Κράτους, όσο και της ευρύτερης κοινωνίας για κοινωνική συνοχή, γίνεται κατά κανόνα μέσω του συμβατικού εθνικισμού, που πολλές φορές αγγίζει και τα όρια του κακώς νοούμενου εθνικισμού. Ένας συμβατικός εθνικισμός που συνεχώς τροφοδοτείται στην κοινωνία από την Παιδεία, από λαϊκίστικες πολιτικές τοποθετήσεις, την Εκκλησία, διαφόρων ειδών ψυχοπαθή ακροδεξιά στοιχεία, και τα ΜΜΕ. Υποτίθεται ότι ο κακώς νοούμενος εθνικισμός έχει απομακρυνθεί από την Παιδεία μας. Υποτίθεται ότι σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος και τα ΜΜΕ τον καταδικάζουν, αλλά τελικά δεν χάνουν ευκαιρίες να συνεχίσουν να τον σερβίρουν «κάτω από το τραπέζι».
Στην πραγματικότητα, το ελληνικό κράτος είναι τόσο εθνικιστικό, που όταν η Κα. Γιαννάκου επιχείρησε να εισάγει πιο εκσυγχρονισμένα παιδαγωγικά δεδομένα, μέσω επιστημονικών παιδαγωγικών επιτροπών, μακριά από παπάδες και ψωροπερήφανους εθνικιστές, η Κυβέρνηση και ο λαός σύσσωμοι την «εξόρισαν» εκτός πολιτικής με συνοπτικές διαδικασίες. Διότι οι προτεινόμενες αλλαγές στο βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού φάνηκαν να αντιτίθενται στα εθνικά συμφέροντα, τα οποία θεωρούσαν απαράδεκτο ένα παιδί 11 χρονών να μαθαίνει για «συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης», αντί για σφαγές, βιασμούς, και φωτιές από τους αφηνιασμένους, αιώνιους και ορκισμένους εχθρούς της πατρίδας! Η εθνικιστική προπαγάνδα μέσω προβολής και ανάδειξης της βίας σε παιδιά Δημοτικού όμως, ουδέποτε έγινε θέμα.
Ουδέποτε, άλλωστε έγινε θέμα η βία του εξευτελισμού και των δυσκολιών που συναντούν οι μετανάστες σε αυτή τη χώρα. Όπως δεν έγινε ποτέ θέμα η βία του «φυσιολογικού» μεριδίου της κοινωνίας απέναντι σε κάθε είδους κοινωνικές μειονότητες. Και εννοείται ότι η ασυδοσία, η βία και οι ατιμώρητες φασιστικές τακτικές της Αστυνομίας, πάντα έμπαιναν κάτω από το χαλάκι των μεμονωμένων περιστατικών.
Η βία της κατακρεούργησης του περιβάλλοντος, και οι πυρκαγιές, όχι μόνο με την ανέχεια αλλά και με την ενεργό υποβοήθηση του Κράτους, συνεχίζει μία ανοδική πορεία στην οποία έχει εμπλακεί σχεδόν ολόκληρη η ελληνική επικράτεια.
Μέσα σε όλα αυτά, που οι περισσότεροι προτιμούν να κρατούν τα μάτια κλειστά, έρχεται η βία της αναξιοκρατίας στην επαγγελματική σταδιοδρομία σχεδόν όλων. Οι γνώσεις και η εμπειρία είναι πολύ πιθανό να μην έχουν καμία σημασία μπροστά στο βύσμα. Δεν είναι άραγε βίαιος ο εκτοπισμός μας από ένα βύσμα; Δεν είναι μία μορφή βίας η συνεχής αβεβαιότητα και η ανασφάλεια για το μέλλον, όταν οι επαγγελματικές προοπτικές σχεδόν όλων των Ελλήνων είναι περικυκλωμένες από την αναξιοκρατία; Δεν είναι άκρως υποκριτική η «ελεύθερη αγορά» της Ελλάδας, όταν κατά κανόνα μιλάμε είτε για το Δημόσιο είτε για στενοκέφαλους, εκβιαστές, τσιφλικάδες εργοδότες με οικογενειακές επιχειρήσεις; Δεν είναι μορφή βίας η έλλειψη διαγενεακής δικαιοσύνης που καραδοκεί στο τέλος της φοιτητικής ζωής όλων;
Η ελληνική οδική συμπεριφορά; Κανείς πια δεν μπορεί να διακρίνει τη βία στους εκατοντάδες θανάτους και τους χιλιάδες τραυματισμούς στους ελληνικούς δρόμους; Η διαφθορά στο σύστημα Υγείας; Αλήθεια… Εκτός από την οργή για το θάνατο της Αμαλίας, δεν μπορεί κανείς να διακρίνει τη βία στη συγκεκριμένη περίπτωση και όλα τα παρόμοια καθημερινά περιστατικά;
Η λίστα δεν εξαντλείται. Συνεχίζει και διαμορφώνεται για κάθε πολίτη αυτής της χώρας χωριστά και σε καθημερινή βάση. Ίσως και να ήρθε ο καιρός να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους για τη βία που τους αναλογεί και να περάσουμε και εμείς στο μεταβατικό στάδιο επαναπροσδιορισμού της βίας. Να αρχίσουμε να σεβόμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα για αρχή, και να αρχίσουμε να τιμωρούμε νόμιμα και δίκαια αυτούς που είναι υπαίτιοι για την καθημερινή βία που νοιώθουμε σε διάφορες μορφές.
Μόνο η βία φέρνει τη βία. Τα ΑΜΕΑ και οι πεζοί το γνωρίζουν…
Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008
Αφορισμοί και Κατηχήσεις
Την οργή και το χάος πρέπει να ακολουθούν η συσπείρωση και οι προτάσεις ανοικοδόμησης - επανίδρυσης. Επί της παρούσης βρισκόμαστε μόνο στο πρώτο στάδιο. Η αισιοδοξία μου έγκειται στο ότι, μέχρι τώρα ακολουθούμε το «χρονοδιάγραμμα» σωστά. Η απαισιοδοξία μου έγκειται στο γεγονός ότι στη μετάβαση από το χάος στη συσπείρωση και τις προτάσεις, αρχίζουν να εμφανίζονται τα ίδια λάθη και η ίδια βλακεία που διασύρουν την ελληνική κοινωνία εδώ και πολλές δεκαετίες.
Εάν υπάρχει ένα χρονικό σημείο που μπορεί να επιφέρει μία τομή στη σχέση κοινωνίας – Κράτους, τότε αυτό το σημείο είναι τώρα. Όσο τα πράγματα είναι ακόμα ζεστά, και λίγο πριν αρχίσουν οι γνωστοί κομματικοί και παρασιτικοί κηφήνες το βλακώδες καταστροφικό τους έργο. Τα μέχρι τώρα δεδομένα έχουν ως εξής:
Η «εξέγερση»
Ήταν αυθόρμητη, ανοργάνωτη και με πολύ σοβαρή αιτία: την εν ψυχρώ δολοφονία ενός πολίτη από ένα όργανο της τάξης χωρίς λόγο. (Αποφεύγω σκοπίμως τους συναισθηματικούς χαρακτηρισμούς «15χρονο παιδί» και «γουρούνι» αντίστοιχα). Ο λόγος που πήρε μεγάλες διαστάσεις ήταν τόσο το εύρος των βίαιων επεισοδίων, όσο και οι αλλαγές στον καθημερινό διάλογο του κόσμου. Μπορεί η πλειοψηφία να μην έδωσε την αρμόζουσα προσοχή, αλλά το γεγονός και μόνο, ότι οι κοινωνικά πιο ευαισθητοποιημένοι απέκτησαν έναν «παλμό επανάστασης», είναι σημαντικό.
Η «πόλωση»
Οι κοινωνίες αποτελούνται από ανθρώπους, οπότε πολλές φορές τα κοινωνικά αντανακλαστικά είναι ανάλογα με τα ανθρώπινα. Όπως σε κάθε έντονο κοινωνικό γεγονός, έτσι και στα τελευταία γεγονότα, η κοινωνική «αδρεναλίνη» άρχισε να ρέει και η οργή και ο συναισθηματισμός να επισκιάζουν την ψυχραιμία και τη λογική. Οι αριστεροί άγγιξαν τα όρια του σταλινισμού και οι δεξιοί αυτά του φασισμού. Η δράση προκάλεσε αντίδραση, που προκάλεσε άλλη αντίδραση κοκ.
Η λογική πλάνη του ενστερνισμού συντηρητικών απόψεων, έγινε η κυρίαρχη διαλεκτική μέθοδος ανάμεσα στις εμπλεκόμενες κοινωνικές ομάδες. Ως αποτέλεσμα, δημιουργήθηκε το στρατόπεδο της ανατροπής και αυτό της καταστολής. Και ανάμεσα σε αυτά τα δύο ταμπουρώθηκαν απλοί και ενεργοί πολίτες και ξεκίνησαν τον εμφύλιο. Οι μεν άρχισαν επαναστατικές κορώνες και οι δε τα περί της έννομης τάξης. Αντικειμενικότητα και εις βάθος ανάλυση μηδέν.
Μπάχαλοι και παλικάρια γίναμε μαλλιά κουβάρια
Τα Οργουελιανά σενάρια περί κρατικής προπαγάνδας μέσω προβοκάτσιας είναι γνωστά. Αλλά ακόμα και σε αυτούς που δεν τα γνωρίζουν, δεν είναι δύσκολο να εξηγήσεις τι σημαίνουν. Μπορείς να τους δείξεις αυτό ή αυτό μήπως και πεισθούν. Εάν δεν καταλαβαίνουν ποιοι τελικά σπάνε τα μπακάλικα και ποιοι τις τράπεζες και τι συμφέροντα αποκομίζει ο καθένας, μπορούν να ακούσουν και λίγο Τζιμάκο.
Υπάρχουν προβοκάτορες, αλλά υπάρχουν και χουλιγκάνια, όπως υπάρχουν και 15χρονα που θέλουν απλά να σπάσουν. Υπάρχουν επίσης και οργανωμένες ομάδες με συγκεκριμένους τραπεζικούς και κρατικούς στόχους, οι οποίες δεν έκρυψαν τον σαστισμό τους. Για κάποιο λόγο όμως, τα ΜΜΕ και τα κοινοβουλευτικά κόμματα αρνούνται να κάνουν τους σχετικούς διαχωρισμούς.
Μπάτσοι, λουλούδια, αγγελούδια
Το έχω φέρει ως παράδειγμα για τους τράγους, θα το φέρω και για τους μπάτσους: Άνθρωπος που συνειδητά μπαίνει στο σώμα της αστυνομίας και συνειδητά γίνεται Ζητάς ή ΜΑΤατζής ή ασφαλίτης, φυσικά και έχει προδιάθεση για ξύλο, κατάχρηση εξουσίας και νταβατζιλίκι. Εάν πάλι δεν έχει την προδιάθεση, αλλά καθημερινά στον επαγγελματικό του χώρο βλέπει αυτά που συμβαίνουν, θα έπρεπε να δηλώσει παραίτηση και να πάει για πυροσβέστης ή τροχονόμος. Δεν ξέρω πόσο πιο ξεκάθαρο μπορεί να είναι.
Από εκεί και πέρα, είναι ευθύνη της Αστυνομίας, συνεπώς και του Κράτους, να παρέχει τη σωστή εκπαίδευση και πειθαρχία σε όλα τα Σώματα της Αστυνομίας, ώστε η προδιάθεση αυτή να κοπεί. Εννοιολογικά μιλώντας, ο «εγκληματίας» έχει δικαίωμα να διαπράττει εγκλήματα και γι’ αυτό ονομάζεται «εγκληματίας». Το δικαίωμα αυτό σταματάει όσον αφορά την υπόλοιπη κοινωνία, και γι’ αυτό συλλαμβάνεται και παραδίδεται στη Δικαιοσύνη. Ο μπάτσος όμως δεν έχει δικαίωμα να διαπράττει εγκλήματα. Για κανένα λόγο.
Ο μπάτσος είναι η βιτρίνα του Κράτους, της τήρησης των νόμων και των θεσμών της Δημοκρατίας. Ο μπάτσος θα πρέπει να είναι σκληρά εκπαιδευμένος ώστε ούτε να βρίζει, ούτε να χειροδικεί, ούτε να πυροβολεί εναντίον πολιτών ή «εγκληματιών». Η μόνη σωματική επαφή που δικαιούται να έχει, είναι κατά την απόπειρα σύλληψης και μέχρι εκεί. Μετά την ακινητοποίηση και τις χειροπέδες, ο συλληφθέν απλά παραδίδεται στη Δικαιοσύνη, ενώ η χρήση όπλου προβλέπεται από ειδικές διατάξεις σε εξαιρετικά λίγες περιπτώσεις. Όλες οι υπόλοιπες καταχρήσεις είναι παράνομες. Τέλος.
Επίσης, δεν μπορώ να ξανακούσω τη δικαιολογία «ε και αυτός άνθρωπος είναι, θα λυγίσει», διότι με αυτό το σκεπτικό και ο Πιλότος ενός αεροπλάνου, άνθρωπος είναι και μπορεί σε μία μηχανική βλάβη να πανικοβληθεί, να χάσει τον έλεγχο και να σκοτώσει και άλλα 300 άτομα. Και ο Μηχανικός μπορεί πάνω στην αφηρημάδα του να ξεχάσει ένα δεκαδικό ψηφίο σε μία στατική μελέτη και να καταρρεύσει το κτίριο. Όμως ο Πιλότος εκπαιδεύεται να μην πανικοβάλλεται, και ο Μηχανικός να είναι πολύ προσεκτικός όταν εκπονεί μελέτη. Σε αντίθετες περιπτώσεις, εκτός από θύματα έχουμε και ποινικές διώξεις. Άρα το γεγονός ότι η ΓΑΔΑ τις τελευταίες μέρες έχει μετατραπεί σε άντρο ψυχολογικής και σωματικής βίας δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση την πίεση, το άγχος και τον εξευτελισμό που διακατέχει τους μπάτσους.
Όταν η εκπαίδευση και η αξιολόγηση της αστυνομίας γίνει σωστά και οι μπάτσοι μετατραπούν σε επαγγελματίες αστυνομικούς που τηρούν το νόμο κατά γράμμα, χωρίς να δίνουν το παραμικρό δικαίωμα, τότε θα σταματήσει και ο κόσμος, συμπεριλαμβανομένου και εμένα, να τους λέει μπάτσους.
Τα 15χρονα
Υπάρχουν 15χρονα με ανησυχίες για το μέλλον, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί το 15χρονο να κάνει πολιτικές αναλύσεις ή να έχει την εμπειρία της βαρβατίλας του ελληνικού Κράτους. Μπορεί το 15χρονο να νοιώθει στο πετσί του την αχρηστία της ελληνικής παιδείας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γνωρίζει για το πώς σχεδιάζεται το εκπαιδευτικό του σύστημα, πώς αξιολογούνται οι καθηγητές του και τί εστί δημόσιος τομέας στην Παιδεία. Αυτό που νοιώθει είναι ένας μηδενισμός, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γνωρίζει σε τι οφείλεται αυτός ο μηδενισμός.
Ρεαλιστικά μιλώντας, το 15χρονο φυσικά και θα γεμίσει οργή και αμηχανία στην είδηση του φόνου ενός άλλου παιδιού από έναν μπάτσο, και υπό τις κατάλληλες συνθήκες θα πετροβολήσει αστυνομικά τμήματα και διμοιρίες των ΜΑΤ. Δεν μπορεί όμως να συντάξει μία προκήρυξη που μιλάει για τόσο σοβαρά θέματα.
Ούτε φυσικά μπορούμε συνεχώς να επαινούμε το 15χρονο που βιαιοπραγεί υπό οποιαδήποτε δικαιολογία, χωρίς το αντίστοιχο τίμημα. Μεθαύριο που κάποια από αυτά τα 15χρονα θα γίνουν 20άρηδες μπάτσοι και θα δουν τη βία τους να νομιμοποιείται, τι εξηγήσεις θα έχουμε να δώσουμε; Εάν τώρα πετάει μία πέτρα παράνομα, μεθαύριο που θα έχει πλήρη εξάρτηση καταστολής και την «κάλυψη» του νόμου πώς θα δράσει;
Το 15χρονο έχει την ορμή και τον αυθορμητισμό για να μαζικοποιήσει την παρούσα κατάσταση. Μέχρις εκεί όμως. Από εκεί και πέρα, αυτή η ορμή πρέπει να τεθεί σε ρεαλιστικές και πολιτικά ανατρεπτικές βάσεις. Και εκεί είναι που ξεκινάν τα πανηγύρια και αναδεικνύεται η ανωριμότητά μας ως κοινωνία.
Το χώσιμο προς πάσα κατεύθυνση
Αν μιλάγαμε για πραγματική εξέγερση, κάθε μέρα θα καιγόταν και από ένα δημόσιο κτίριο, μία εκκλησία και ένα αστυνομικό τμήμα. Θα υπήρχε συνεχής σύγκρουσή στα γραφεία των κομμάτων και των βουλευτών. Μπορεί τα αστυνομικά τμήματα να δέχτηκαν αρκετούς τόνους πέτρες τις τελευταίες 2 εβδομάδες, αλλά στην τελική αυτοί οι τόνοι ήταν απλά ο καρπός του «15χρονου κινήματος» όπως περιέγραψα πιο πάνω.
Είμαι απαισιόδοξος διότι, αντί το παρόν κίνημα να εκφράζει τον αποτροπιασμό του για οτιδήποτε θυμίζει τον δικομματισμό και τη συντηρητική αριστερά, τελικώς προσεγγίζεται περισσότερο από αριστερές οργανώσεις χωρίς προοδευτική και πρακτική σκέψη. Ταυτόχρονα, τόσο η Κυβέρνηση όσο και οι λοιπές δεξιές παρατάξεις, κάθονται και απολαμβάνουν την προβοκάτσια τους να συσπειρώνει ένα μεγάλο μερίδιο της κοινωνίας προς τον άκρο συντηρητισμό.
Όλες οι πολιτικές οργανώσεις, κυρίως αριστερές, έσπευσαν να "βάλουν κάτω από τις φτερούγες τους" το κίνημα της εξέγερσης. Με τον ίδιο γλοιώδη, σιχαμερό και λαϊκίστικο τρόπο που τα πέντε κοινοβουλευτικά κόμματα προσεγγίζουν τους δικούς τους υποψήφιους ψηφοφόρους, έτσι και αρκετές «προοδευτικές» παρατάξεις προσπαθούν να προβάλλουν τις εκάστοτε θέσεις τους στην επικαιρότητα χωρίς πραγματική κοινωνική συνοχή.
Μέσα στη σωρεία αιτημάτων ξεπετάχτηκαν και οι κουφιοκέφαλοι που ορθώνοντας το λάβαρο της επανάστασης, προτείνουν βασικό μισθό 1400 ευρώ και επίδομα ανεργίας 1400 ευρώ. (Δεν χτύπησε κανένας δαίμων του τυπογραφείου. Είναι επίσημο αίτημα της ΝΑΡ). Άλλοι πάλι ξέθαψαν προτάσεις για το Ασφαλιστικό από τη δεκαετία του ’80 που δεν χρήζουν καμίας ρεαλιστικής προσέγγισης.
Επί της παρούσης, το πρόβλημα της οικονομίας είναι υποδεέστερο από αυτό του ελληνικού κοινωνικού μοντέλου, αφού η οικονομία είναι στην ουσία η κορυφή ενός παγόβουνου γεμάτο κακοδιαχείριση, σπατάλη, φοροδιαφυγή και διαφθορά. Η ελληνική Αριστερά επιμένει να εστιάζει στην οικονομία, δηλαδή στην επιφάνεια. Αντί να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και να ασκήσει δριμιά κριτική σε θέματα όπως η διαφθορά, η δημόσια διοίκηση και η παιδεία, που είναι τα θεμέλια των προβλημάτων, συνεχίζει τη ρητορεία των τελευταίων δεκαετιών περί Κεφαλαίου, ιδιοκτησίας κλπ.
Για τις θέσεις της Δεξιάς, δεν μπαίνω καν στον κόπο να σχολιάσω. Η γελοιότητά τους είναι υπεράνω κάθε ανάλυσης.
Άρα τελικά, τι είναι αυτό που φαίνεται να βγαίνει κερδισμένο από όλη αυτή την αναστάτωση; Τι είναι αυτό πέρα από τη γελοιοποίηση της Αστυνομίας και της Κυβέρνησης, και την επιστροφή της πολιτικής στον καθημερινό διάλογο; Μέσα σε όλη αυτή την αναμπουμπούλα, πέρασε απαρατήρητα ο κλονισμός ενός σημαντικού Δημοκρατικού θεσμού και ενός εκ των βασικότερων θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το τεκμήριο της αθωότητας.
Όταν ο Υπουργός Εσωτερικών, αναφερόμενος στον μπάτσο που πυροβόλησε τον Αλέξη, λέει ότι «οι ποινές για τους δολοφόνους θα είναι σκληρές» απλά και μόνο για να καθησυχάσει το αφηνιασμένο πλήθος, υπάρχει σοβαρό θέμα κλονισμού τόσο της Δημοκρατίας όσο και της αντίληψης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη χώρα μας. Εγώ ή ο οποιοσδήποτε «απλός πολίτης» μπορούμε να εκφέρουμε οποιαδήποτε άποψη και να βάζουμε κοσμητικά επίθετά στον δολοφόνο μπάτσο. (Αυτό ονομάζεται «ελευθερία του λόγου» και είναι επίσης θεμελιώδες Ανθρώπινο Δικαίωμα). Τα επίσημα χείλη της Κυβέρνησης ή της Δικαιοσύνης δεν μπορούν. Διότι το επόμενο στάδιο θα είναι να καταργήσουμε τα Δικαστήρια, να στήσουμε κρεμάλες στο Σύνταγμα και να τις γεμίσουμε με ενόχους βάσει λαϊκής ετυμηγορίας, λαϊκού αισθήματος και δημοσκοπήσεων.
Εάν, λοιπόν μέσα στον οποιονδήποτε αναβρασμό, μία κοινωνία δεν μπορεί να σεβαστεί ένα από τα πιο στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, πώς είναι δυνατόν να περιμένουμε η μελλοντική Κυβέρνηση ή η κοινωνία που θα εξελιχθεί μετά από την «εξέγερση» να είναι δίκαιες και δημοκρατικές; Εάν ως Κράτος έχουμε πιάσει πάτο τα τελευταία χρόνια, το οφείλουμε στις σάπιες δομές και τις παρασιτικές ομάδες που κατέχουν θέσεις ευθύνης. Το μέλλον, μόνο δυσοίωνο μπορεί να είναι αν η ανατροπή αυτού του κατεστημένου βασίζεται σε πρακτικές, ανθρώπους και νοοτροπίες του ίδιου κατεστημένου.
Μπροστά από το κτίριο της Ακαδημίας διαιωνίζεται η ντροπή που διακατέχει ολόκληρο το νεοελληνικό Κράτος. Το άγαλμα του Ρήγα δίπλα στον Γρηγόριο Ε’.
Κάποιοι «εξεγερμένοι» φρόντισαν να μαυρίσουν τον Διαφωτιστή…
Και να αφήσουν άθικτο τον Σκοταδιστή…
Εάν υπάρχει ένα χρονικό σημείο που μπορεί να επιφέρει μία τομή στη σχέση κοινωνίας – Κράτους, τότε αυτό το σημείο είναι τώρα. Όσο τα πράγματα είναι ακόμα ζεστά, και λίγο πριν αρχίσουν οι γνωστοί κομματικοί και παρασιτικοί κηφήνες το βλακώδες καταστροφικό τους έργο. Τα μέχρι τώρα δεδομένα έχουν ως εξής:
Η «εξέγερση»
Ήταν αυθόρμητη, ανοργάνωτη και με πολύ σοβαρή αιτία: την εν ψυχρώ δολοφονία ενός πολίτη από ένα όργανο της τάξης χωρίς λόγο. (Αποφεύγω σκοπίμως τους συναισθηματικούς χαρακτηρισμούς «15χρονο παιδί» και «γουρούνι» αντίστοιχα). Ο λόγος που πήρε μεγάλες διαστάσεις ήταν τόσο το εύρος των βίαιων επεισοδίων, όσο και οι αλλαγές στον καθημερινό διάλογο του κόσμου. Μπορεί η πλειοψηφία να μην έδωσε την αρμόζουσα προσοχή, αλλά το γεγονός και μόνο, ότι οι κοινωνικά πιο ευαισθητοποιημένοι απέκτησαν έναν «παλμό επανάστασης», είναι σημαντικό.
Η «πόλωση»
Οι κοινωνίες αποτελούνται από ανθρώπους, οπότε πολλές φορές τα κοινωνικά αντανακλαστικά είναι ανάλογα με τα ανθρώπινα. Όπως σε κάθε έντονο κοινωνικό γεγονός, έτσι και στα τελευταία γεγονότα, η κοινωνική «αδρεναλίνη» άρχισε να ρέει και η οργή και ο συναισθηματισμός να επισκιάζουν την ψυχραιμία και τη λογική. Οι αριστεροί άγγιξαν τα όρια του σταλινισμού και οι δεξιοί αυτά του φασισμού. Η δράση προκάλεσε αντίδραση, που προκάλεσε άλλη αντίδραση κοκ.
Η λογική πλάνη του ενστερνισμού συντηρητικών απόψεων, έγινε η κυρίαρχη διαλεκτική μέθοδος ανάμεσα στις εμπλεκόμενες κοινωνικές ομάδες. Ως αποτέλεσμα, δημιουργήθηκε το στρατόπεδο της ανατροπής και αυτό της καταστολής. Και ανάμεσα σε αυτά τα δύο ταμπουρώθηκαν απλοί και ενεργοί πολίτες και ξεκίνησαν τον εμφύλιο. Οι μεν άρχισαν επαναστατικές κορώνες και οι δε τα περί της έννομης τάξης. Αντικειμενικότητα και εις βάθος ανάλυση μηδέν.
Μπάχαλοι και παλικάρια γίναμε μαλλιά κουβάρια
Τα Οργουελιανά σενάρια περί κρατικής προπαγάνδας μέσω προβοκάτσιας είναι γνωστά. Αλλά ακόμα και σε αυτούς που δεν τα γνωρίζουν, δεν είναι δύσκολο να εξηγήσεις τι σημαίνουν. Μπορείς να τους δείξεις αυτό ή αυτό μήπως και πεισθούν. Εάν δεν καταλαβαίνουν ποιοι τελικά σπάνε τα μπακάλικα και ποιοι τις τράπεζες και τι συμφέροντα αποκομίζει ο καθένας, μπορούν να ακούσουν και λίγο Τζιμάκο.
Υπάρχουν προβοκάτορες, αλλά υπάρχουν και χουλιγκάνια, όπως υπάρχουν και 15χρονα που θέλουν απλά να σπάσουν. Υπάρχουν επίσης και οργανωμένες ομάδες με συγκεκριμένους τραπεζικούς και κρατικούς στόχους, οι οποίες δεν έκρυψαν τον σαστισμό τους. Για κάποιο λόγο όμως, τα ΜΜΕ και τα κοινοβουλευτικά κόμματα αρνούνται να κάνουν τους σχετικούς διαχωρισμούς.
Μπάτσοι, λουλούδια, αγγελούδια
Το έχω φέρει ως παράδειγμα για τους τράγους, θα το φέρω και για τους μπάτσους: Άνθρωπος που συνειδητά μπαίνει στο σώμα της αστυνομίας και συνειδητά γίνεται Ζητάς ή ΜΑΤατζής ή ασφαλίτης, φυσικά και έχει προδιάθεση για ξύλο, κατάχρηση εξουσίας και νταβατζιλίκι. Εάν πάλι δεν έχει την προδιάθεση, αλλά καθημερινά στον επαγγελματικό του χώρο βλέπει αυτά που συμβαίνουν, θα έπρεπε να δηλώσει παραίτηση και να πάει για πυροσβέστης ή τροχονόμος. Δεν ξέρω πόσο πιο ξεκάθαρο μπορεί να είναι.
Από εκεί και πέρα, είναι ευθύνη της Αστυνομίας, συνεπώς και του Κράτους, να παρέχει τη σωστή εκπαίδευση και πειθαρχία σε όλα τα Σώματα της Αστυνομίας, ώστε η προδιάθεση αυτή να κοπεί. Εννοιολογικά μιλώντας, ο «εγκληματίας» έχει δικαίωμα να διαπράττει εγκλήματα και γι’ αυτό ονομάζεται «εγκληματίας». Το δικαίωμα αυτό σταματάει όσον αφορά την υπόλοιπη κοινωνία, και γι’ αυτό συλλαμβάνεται και παραδίδεται στη Δικαιοσύνη. Ο μπάτσος όμως δεν έχει δικαίωμα να διαπράττει εγκλήματα. Για κανένα λόγο.
Ο μπάτσος είναι η βιτρίνα του Κράτους, της τήρησης των νόμων και των θεσμών της Δημοκρατίας. Ο μπάτσος θα πρέπει να είναι σκληρά εκπαιδευμένος ώστε ούτε να βρίζει, ούτε να χειροδικεί, ούτε να πυροβολεί εναντίον πολιτών ή «εγκληματιών». Η μόνη σωματική επαφή που δικαιούται να έχει, είναι κατά την απόπειρα σύλληψης και μέχρι εκεί. Μετά την ακινητοποίηση και τις χειροπέδες, ο συλληφθέν απλά παραδίδεται στη Δικαιοσύνη, ενώ η χρήση όπλου προβλέπεται από ειδικές διατάξεις σε εξαιρετικά λίγες περιπτώσεις. Όλες οι υπόλοιπες καταχρήσεις είναι παράνομες. Τέλος.
Επίσης, δεν μπορώ να ξανακούσω τη δικαιολογία «ε και αυτός άνθρωπος είναι, θα λυγίσει», διότι με αυτό το σκεπτικό και ο Πιλότος ενός αεροπλάνου, άνθρωπος είναι και μπορεί σε μία μηχανική βλάβη να πανικοβληθεί, να χάσει τον έλεγχο και να σκοτώσει και άλλα 300 άτομα. Και ο Μηχανικός μπορεί πάνω στην αφηρημάδα του να ξεχάσει ένα δεκαδικό ψηφίο σε μία στατική μελέτη και να καταρρεύσει το κτίριο. Όμως ο Πιλότος εκπαιδεύεται να μην πανικοβάλλεται, και ο Μηχανικός να είναι πολύ προσεκτικός όταν εκπονεί μελέτη. Σε αντίθετες περιπτώσεις, εκτός από θύματα έχουμε και ποινικές διώξεις. Άρα το γεγονός ότι η ΓΑΔΑ τις τελευταίες μέρες έχει μετατραπεί σε άντρο ψυχολογικής και σωματικής βίας δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση την πίεση, το άγχος και τον εξευτελισμό που διακατέχει τους μπάτσους.
Όταν η εκπαίδευση και η αξιολόγηση της αστυνομίας γίνει σωστά και οι μπάτσοι μετατραπούν σε επαγγελματίες αστυνομικούς που τηρούν το νόμο κατά γράμμα, χωρίς να δίνουν το παραμικρό δικαίωμα, τότε θα σταματήσει και ο κόσμος, συμπεριλαμβανομένου και εμένα, να τους λέει μπάτσους.
Τα 15χρονα
Υπάρχουν 15χρονα με ανησυχίες για το μέλλον, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί το 15χρονο να κάνει πολιτικές αναλύσεις ή να έχει την εμπειρία της βαρβατίλας του ελληνικού Κράτους. Μπορεί το 15χρονο να νοιώθει στο πετσί του την αχρηστία της ελληνικής παιδείας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γνωρίζει για το πώς σχεδιάζεται το εκπαιδευτικό του σύστημα, πώς αξιολογούνται οι καθηγητές του και τί εστί δημόσιος τομέας στην Παιδεία. Αυτό που νοιώθει είναι ένας μηδενισμός, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γνωρίζει σε τι οφείλεται αυτός ο μηδενισμός.
Ρεαλιστικά μιλώντας, το 15χρονο φυσικά και θα γεμίσει οργή και αμηχανία στην είδηση του φόνου ενός άλλου παιδιού από έναν μπάτσο, και υπό τις κατάλληλες συνθήκες θα πετροβολήσει αστυνομικά τμήματα και διμοιρίες των ΜΑΤ. Δεν μπορεί όμως να συντάξει μία προκήρυξη που μιλάει για τόσο σοβαρά θέματα.
Ούτε φυσικά μπορούμε συνεχώς να επαινούμε το 15χρονο που βιαιοπραγεί υπό οποιαδήποτε δικαιολογία, χωρίς το αντίστοιχο τίμημα. Μεθαύριο που κάποια από αυτά τα 15χρονα θα γίνουν 20άρηδες μπάτσοι και θα δουν τη βία τους να νομιμοποιείται, τι εξηγήσεις θα έχουμε να δώσουμε; Εάν τώρα πετάει μία πέτρα παράνομα, μεθαύριο που θα έχει πλήρη εξάρτηση καταστολής και την «κάλυψη» του νόμου πώς θα δράσει;
Το 15χρονο έχει την ορμή και τον αυθορμητισμό για να μαζικοποιήσει την παρούσα κατάσταση. Μέχρις εκεί όμως. Από εκεί και πέρα, αυτή η ορμή πρέπει να τεθεί σε ρεαλιστικές και πολιτικά ανατρεπτικές βάσεις. Και εκεί είναι που ξεκινάν τα πανηγύρια και αναδεικνύεται η ανωριμότητά μας ως κοινωνία.
Το χώσιμο προς πάσα κατεύθυνση
Αν μιλάγαμε για πραγματική εξέγερση, κάθε μέρα θα καιγόταν και από ένα δημόσιο κτίριο, μία εκκλησία και ένα αστυνομικό τμήμα. Θα υπήρχε συνεχής σύγκρουσή στα γραφεία των κομμάτων και των βουλευτών. Μπορεί τα αστυνομικά τμήματα να δέχτηκαν αρκετούς τόνους πέτρες τις τελευταίες 2 εβδομάδες, αλλά στην τελική αυτοί οι τόνοι ήταν απλά ο καρπός του «15χρονου κινήματος» όπως περιέγραψα πιο πάνω.
Είμαι απαισιόδοξος διότι, αντί το παρόν κίνημα να εκφράζει τον αποτροπιασμό του για οτιδήποτε θυμίζει τον δικομματισμό και τη συντηρητική αριστερά, τελικώς προσεγγίζεται περισσότερο από αριστερές οργανώσεις χωρίς προοδευτική και πρακτική σκέψη. Ταυτόχρονα, τόσο η Κυβέρνηση όσο και οι λοιπές δεξιές παρατάξεις, κάθονται και απολαμβάνουν την προβοκάτσια τους να συσπειρώνει ένα μεγάλο μερίδιο της κοινωνίας προς τον άκρο συντηρητισμό.
Όλες οι πολιτικές οργανώσεις, κυρίως αριστερές, έσπευσαν να "βάλουν κάτω από τις φτερούγες τους" το κίνημα της εξέγερσης. Με τον ίδιο γλοιώδη, σιχαμερό και λαϊκίστικο τρόπο που τα πέντε κοινοβουλευτικά κόμματα προσεγγίζουν τους δικούς τους υποψήφιους ψηφοφόρους, έτσι και αρκετές «προοδευτικές» παρατάξεις προσπαθούν να προβάλλουν τις εκάστοτε θέσεις τους στην επικαιρότητα χωρίς πραγματική κοινωνική συνοχή.
Μέσα στη σωρεία αιτημάτων ξεπετάχτηκαν και οι κουφιοκέφαλοι που ορθώνοντας το λάβαρο της επανάστασης, προτείνουν βασικό μισθό 1400 ευρώ και επίδομα ανεργίας 1400 ευρώ. (Δεν χτύπησε κανένας δαίμων του τυπογραφείου. Είναι επίσημο αίτημα της ΝΑΡ). Άλλοι πάλι ξέθαψαν προτάσεις για το Ασφαλιστικό από τη δεκαετία του ’80 που δεν χρήζουν καμίας ρεαλιστικής προσέγγισης.
Επί της παρούσης, το πρόβλημα της οικονομίας είναι υποδεέστερο από αυτό του ελληνικού κοινωνικού μοντέλου, αφού η οικονομία είναι στην ουσία η κορυφή ενός παγόβουνου γεμάτο κακοδιαχείριση, σπατάλη, φοροδιαφυγή και διαφθορά. Η ελληνική Αριστερά επιμένει να εστιάζει στην οικονομία, δηλαδή στην επιφάνεια. Αντί να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και να ασκήσει δριμιά κριτική σε θέματα όπως η διαφθορά, η δημόσια διοίκηση και η παιδεία, που είναι τα θεμέλια των προβλημάτων, συνεχίζει τη ρητορεία των τελευταίων δεκαετιών περί Κεφαλαίου, ιδιοκτησίας κλπ.
Για τις θέσεις της Δεξιάς, δεν μπαίνω καν στον κόπο να σχολιάσω. Η γελοιότητά τους είναι υπεράνω κάθε ανάλυσης.
Άρα τελικά, τι είναι αυτό που φαίνεται να βγαίνει κερδισμένο από όλη αυτή την αναστάτωση; Τι είναι αυτό πέρα από τη γελοιοποίηση της Αστυνομίας και της Κυβέρνησης, και την επιστροφή της πολιτικής στον καθημερινό διάλογο; Μέσα σε όλη αυτή την αναμπουμπούλα, πέρασε απαρατήρητα ο κλονισμός ενός σημαντικού Δημοκρατικού θεσμού και ενός εκ των βασικότερων θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το τεκμήριο της αθωότητας.
Όταν ο Υπουργός Εσωτερικών, αναφερόμενος στον μπάτσο που πυροβόλησε τον Αλέξη, λέει ότι «οι ποινές για τους δολοφόνους θα είναι σκληρές» απλά και μόνο για να καθησυχάσει το αφηνιασμένο πλήθος, υπάρχει σοβαρό θέμα κλονισμού τόσο της Δημοκρατίας όσο και της αντίληψης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη χώρα μας. Εγώ ή ο οποιοσδήποτε «απλός πολίτης» μπορούμε να εκφέρουμε οποιαδήποτε άποψη και να βάζουμε κοσμητικά επίθετά στον δολοφόνο μπάτσο. (Αυτό ονομάζεται «ελευθερία του λόγου» και είναι επίσης θεμελιώδες Ανθρώπινο Δικαίωμα). Τα επίσημα χείλη της Κυβέρνησης ή της Δικαιοσύνης δεν μπορούν. Διότι το επόμενο στάδιο θα είναι να καταργήσουμε τα Δικαστήρια, να στήσουμε κρεμάλες στο Σύνταγμα και να τις γεμίσουμε με ενόχους βάσει λαϊκής ετυμηγορίας, λαϊκού αισθήματος και δημοσκοπήσεων.
Εάν, λοιπόν μέσα στον οποιονδήποτε αναβρασμό, μία κοινωνία δεν μπορεί να σεβαστεί ένα από τα πιο στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, πώς είναι δυνατόν να περιμένουμε η μελλοντική Κυβέρνηση ή η κοινωνία που θα εξελιχθεί μετά από την «εξέγερση» να είναι δίκαιες και δημοκρατικές; Εάν ως Κράτος έχουμε πιάσει πάτο τα τελευταία χρόνια, το οφείλουμε στις σάπιες δομές και τις παρασιτικές ομάδες που κατέχουν θέσεις ευθύνης. Το μέλλον, μόνο δυσοίωνο μπορεί να είναι αν η ανατροπή αυτού του κατεστημένου βασίζεται σε πρακτικές, ανθρώπους και νοοτροπίες του ίδιου κατεστημένου.
Μπροστά από το κτίριο της Ακαδημίας διαιωνίζεται η ντροπή που διακατέχει ολόκληρο το νεοελληνικό Κράτος. Το άγαλμα του Ρήγα δίπλα στον Γρηγόριο Ε’.
Κάποιοι «εξεγερμένοι» φρόντισαν να μαυρίσουν τον Διαφωτιστή…
Και να αφήσουν άθικτο τον Σκοταδιστή…
Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008
Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008
Οι "απλοί πολίτες"
Η έννοια του «απλού πολίτη» έχει ενδιαφέρουσα ιστορική πορεία. Χρησιμοποιήθηκε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, κυρίως από τους δημοσιογράφους των δελτίων ειδήσεων ιδιωτικών καναλιών, τα οποία συν τοις άλλοις ανταγωνίζονταν και για το μέγεθος του ενδιαφέροντός τους απέναντι στα καθημερινά προβλήματα του κάθε πολίτη. Αργότερα υιοθετήθηκε από τους πολιτικούς που βρήκαν πρόσφορο επικοινωνιακό έδαφος και σύντομα κατέληξε μία φράση κλισέ που χρησιμοποιείται με μία απεριόριστη γενικότητα και ευκολία, ακόμα και από τους ίδιους τους πολίτες.
Μέσα σε όλη αυτή τη γενικότητα που περιβάλλει τον «απλό πολίτη», κάποιος μπορεί να συνοψίσει όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν αυτό το είδος πολίτη για να καταλήξει σε μία πιο συγκεκριμένη ερμηνεία. Ανά καιρούς, δημοσιογράφοι, και πολιτικοί έχουν σκιαγραφήσει τα στοιχεία αυτά, τα οποία στην ουσία περιγράφουν τον άνθρωπο, που συγκροτεί την πλειοψηφία της κοινωνίας, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους.
Καταρχήν, ξεκινώντας εννοιολογικά, οι λέξεις «απλός πολίτης» βγάζουν κάτι αρνητικό και σίγουρα αντίθετο του «σύνθετος πολίτης». Περιγράφουν κάτι ουδέτερο, χωρίς ξεχωριστές ιδιαιτερότητες και μοιάζουν να αναφέρονται στο πιο βαρετό μέλος μίας ομοιογενούς κοινωνικής μάζας.
Ο «απλός πολίτης» είναι ένα άβουλο ον. Δεν έχει καμία αντίληψη της πραγματικότητας ή των δικαιωμάτων του, και θεωρεί ότι για την επικαιρότητα πρέπει να ενδιαφέρονται μόνο οι δημοσιογράφοι, ενώ για την πολιτική μόνο οι πολιτικοί.
Αναφέρεται συχνά και ως «νοικοκυραίος» καθ’ ότι νοιάζεται μόνο για το καλό το δικό του, της οικογένειάς του και της δουλειάς του. Είναι ένας βιοπαλαιστής του οποίου η εργασία, απώτερο σκοπό έχει την προσωπική του ευημερία. Ο «απλός πολίτης» νοιάζεται για την ευημερία της κοινωνίας, μόνο στους παράγοντες που η κοινωνική ευημερία επηρεάζει τη δική του ζωή. Είναι ο σχιζοφρενής που από τη μία γκρινιάζει για το πορτοφόλι του που είναι άδειο, και από την άλλη στραβώνει που στο κέντρο της Αθήνας έχει πορεία και δεν μπορεί να καταναλώσει μέσα σε μία μέρα τον «13ο μισθό» του στο παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο shopping.
Ο «απλός πολίτης» είναι ένας αφελής, αμόρφωτος βλάκας* που ταυτόχρονα όμως έχει μία άκρως επιφανειακή άποψη για όλα όσα συμβαίνουν στην κοινωνία, τις καταστάσεις και τα εμπλεκόμενα πρόσωπα. Η άποψή του όμως δεν επηρεάζει τη λειτουργία της κοινωνίας και τις αποφάσεις της οποιασδήποτε Κυβέρνησης. Είναι μία άποψη που απλά ακούγεται, όχι για να έχει αντίκτυπο στην υπόλοιπη κοινωνία, αλλά για να δικαιολογεί τη λέξη «Δημοκρατία» στον τίτλο του πολιτεύματός μας και την υπόσταση της πολυφωνίας.
Ο «απλός πολίτης» θέλει απλά να επιβιώσει, και ολόκληρη η υπόλοιπη κοινωνία οφείλει να τον αφήσει στην ησυχία του. Δεν ευθύνεται για τίποτα. Δεν φταίει αυτός για τη διαφθορά, την ποιότητα και τη λειτουργία του δημοσίου τομέα, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, τα οδικά ατυχήματα, τα ήθη και τις νοοτροπίες ολόκληρης της κοινωνίας.
Ο «απλός πολίτης» αναφέρεται συχνά στους Έλληνες, δημιουργώντας την εντύπωση ενός λαού που διακατέχεται από μία απαράλλαχτη ματαιοπονία και αυτοϋποτίμηση. Ορισμένες από τις αγαπημένες του ατάκες που συνεχώς επαναλαμβάνει: «Δεν είναι σωστό, αλλά έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες». «Αλλάζει ο Έλληνας;». «Πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι θα μείνουν». «Τί κάνει το Κράτος;». «Ο κοσμάκης». «Ο απλός λαός».
Τα κυριότερα ενδιαφέροντα και οι έγνοιες του «απλού πολίτη» περιγράφονται κυρίως από τα ΜΜΕ. Ήτοι, οι καταναλωτικές ανάγκες, η συνοχή της οικογένειας και η εντύπωση των ξένων για την Ελλάδα. Τρία άσχετα στοιχεία, που για κάποιο λόγο δείχνουν να είναι οι βασικοί του προβληματισμοί. Οτιδήποτε άλλο, τρομοκρατεί τον «απλό πολίτη». Η εγκληματικότητα, τα επεισόδια, οι πορείες, οι φασαρίες, η διαφθορά κλπ, απλά τον τρομοκρατούν και τον κλείνουν στο καβούκι του. Δεν του δίνουν τροφή για σκέψη και δεν τον προβληματίζουν.
Στην πραγματικότητα, ο απλός πολίτης είναι ένας θεμιτός πολίτης, αλλά μόνο σε μία κοινωνία και ένα πολιτικό σύστημα που λειτουργεί σωστά, όπου στις αντίστοιχες θέσεις ευθύνης βρίσκονται όντως οι αντίστοιχοι υπεύθυνοι άνθρωποι, με σχετικές γνώσεις και αξιοπιστία. Σε ένα τέτοιο σύστημα, ο «απλός πολίτης» συνεχώς δημιουργεί, μετέχει στα κοινά, εξελίσσεται επαγγελματικά, οικονομικά και εγκεφαλικά. Σε κάθε περίπτωση, εμπιστεύεται το ρόλο του συμπολίτη του ώστε να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή, με αποτέλεσμα η ανάλογη εμπιστοσύνη να είναι διάχυτη ανάμεσα στους θεσμούς και τις λειτουργίες της κοινωνίας. Είναι δηλαδή ένας ενεργός πολίτης με θετικό και δημιουργικό έργο τόσο για τον εαυτό του, όσο και για την υπόλοιπη κοινωνία.
Στην Ελλάδα αυτό δεν υπάρχει, οπότε η έννοια του «απλού πολίτη» είναι μία υποκρισία. Στην ουσία, όταν εδώ μιλάνε για «απλό πολίτη», εννοούν αυτό το είδος ανθρώπου που απαρτίζει πλειοψηφικά τη σημερινή ελληναρίστικη κοινωνία και δεν έχει κανένα σκοπό να την αλλάξει προς το καλύτερο.
* Στην αρχαία Ελλάδα, «ιδιώτης» (από το ἴδιος) ήταν αυτός που ασχολούνταν μόνο με την πάρτη του και την ιδιωτική του ζωή ή δεν είχε κάποια επαγγελματική δεξιότητα. Δεν είχε, δηλαδή ενεργό δράση στα κοινά και το γενικότερο γίγνεσθαι της κοινωνίας. Χρησιμοποιούνταν χλευαστικά ως ο «αμαθής», ο «αδαής», ο «ανύποπτος», ο «ανήξερος». Δεν είναι τυχαίο ότι ο «ιδιώτης», από όπου εξελίχθηκε και το λατινικό «idiota» (απλό/ μέσο άτομο, μη ειδήμων) τροφοδότησε αρκετές σύγχρονες λατινογενείς γλώσσες, και απέκτησε την έννοια του «ηλίθιου».
Μέσα σε όλη αυτή τη γενικότητα που περιβάλλει τον «απλό πολίτη», κάποιος μπορεί να συνοψίσει όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν αυτό το είδος πολίτη για να καταλήξει σε μία πιο συγκεκριμένη ερμηνεία. Ανά καιρούς, δημοσιογράφοι, και πολιτικοί έχουν σκιαγραφήσει τα στοιχεία αυτά, τα οποία στην ουσία περιγράφουν τον άνθρωπο, που συγκροτεί την πλειοψηφία της κοινωνίας, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους.
Καταρχήν, ξεκινώντας εννοιολογικά, οι λέξεις «απλός πολίτης» βγάζουν κάτι αρνητικό και σίγουρα αντίθετο του «σύνθετος πολίτης». Περιγράφουν κάτι ουδέτερο, χωρίς ξεχωριστές ιδιαιτερότητες και μοιάζουν να αναφέρονται στο πιο βαρετό μέλος μίας ομοιογενούς κοινωνικής μάζας.
Ο «απλός πολίτης» είναι ένα άβουλο ον. Δεν έχει καμία αντίληψη της πραγματικότητας ή των δικαιωμάτων του, και θεωρεί ότι για την επικαιρότητα πρέπει να ενδιαφέρονται μόνο οι δημοσιογράφοι, ενώ για την πολιτική μόνο οι πολιτικοί.
Αναφέρεται συχνά και ως «νοικοκυραίος» καθ’ ότι νοιάζεται μόνο για το καλό το δικό του, της οικογένειάς του και της δουλειάς του. Είναι ένας βιοπαλαιστής του οποίου η εργασία, απώτερο σκοπό έχει την προσωπική του ευημερία. Ο «απλός πολίτης» νοιάζεται για την ευημερία της κοινωνίας, μόνο στους παράγοντες που η κοινωνική ευημερία επηρεάζει τη δική του ζωή. Είναι ο σχιζοφρενής που από τη μία γκρινιάζει για το πορτοφόλι του που είναι άδειο, και από την άλλη στραβώνει που στο κέντρο της Αθήνας έχει πορεία και δεν μπορεί να καταναλώσει μέσα σε μία μέρα τον «13ο μισθό» του στο παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο shopping.
Ο «απλός πολίτης» είναι ένας αφελής, αμόρφωτος βλάκας* που ταυτόχρονα όμως έχει μία άκρως επιφανειακή άποψη για όλα όσα συμβαίνουν στην κοινωνία, τις καταστάσεις και τα εμπλεκόμενα πρόσωπα. Η άποψή του όμως δεν επηρεάζει τη λειτουργία της κοινωνίας και τις αποφάσεις της οποιασδήποτε Κυβέρνησης. Είναι μία άποψη που απλά ακούγεται, όχι για να έχει αντίκτυπο στην υπόλοιπη κοινωνία, αλλά για να δικαιολογεί τη λέξη «Δημοκρατία» στον τίτλο του πολιτεύματός μας και την υπόσταση της πολυφωνίας.
Ο «απλός πολίτης» θέλει απλά να επιβιώσει, και ολόκληρη η υπόλοιπη κοινωνία οφείλει να τον αφήσει στην ησυχία του. Δεν ευθύνεται για τίποτα. Δεν φταίει αυτός για τη διαφθορά, την ποιότητα και τη λειτουργία του δημοσίου τομέα, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, τα οδικά ατυχήματα, τα ήθη και τις νοοτροπίες ολόκληρης της κοινωνίας.
Ο «απλός πολίτης» αναφέρεται συχνά στους Έλληνες, δημιουργώντας την εντύπωση ενός λαού που διακατέχεται από μία απαράλλαχτη ματαιοπονία και αυτοϋποτίμηση. Ορισμένες από τις αγαπημένες του ατάκες που συνεχώς επαναλαμβάνει: «Δεν είναι σωστό, αλλά έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες». «Αλλάζει ο Έλληνας;». «Πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι θα μείνουν». «Τί κάνει το Κράτος;». «Ο κοσμάκης». «Ο απλός λαός».
Τα κυριότερα ενδιαφέροντα και οι έγνοιες του «απλού πολίτη» περιγράφονται κυρίως από τα ΜΜΕ. Ήτοι, οι καταναλωτικές ανάγκες, η συνοχή της οικογένειας και η εντύπωση των ξένων για την Ελλάδα. Τρία άσχετα στοιχεία, που για κάποιο λόγο δείχνουν να είναι οι βασικοί του προβληματισμοί. Οτιδήποτε άλλο, τρομοκρατεί τον «απλό πολίτη». Η εγκληματικότητα, τα επεισόδια, οι πορείες, οι φασαρίες, η διαφθορά κλπ, απλά τον τρομοκρατούν και τον κλείνουν στο καβούκι του. Δεν του δίνουν τροφή για σκέψη και δεν τον προβληματίζουν.
Στην πραγματικότητα, ο απλός πολίτης είναι ένας θεμιτός πολίτης, αλλά μόνο σε μία κοινωνία και ένα πολιτικό σύστημα που λειτουργεί σωστά, όπου στις αντίστοιχες θέσεις ευθύνης βρίσκονται όντως οι αντίστοιχοι υπεύθυνοι άνθρωποι, με σχετικές γνώσεις και αξιοπιστία. Σε ένα τέτοιο σύστημα, ο «απλός πολίτης» συνεχώς δημιουργεί, μετέχει στα κοινά, εξελίσσεται επαγγελματικά, οικονομικά και εγκεφαλικά. Σε κάθε περίπτωση, εμπιστεύεται το ρόλο του συμπολίτη του ώστε να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή, με αποτέλεσμα η ανάλογη εμπιστοσύνη να είναι διάχυτη ανάμεσα στους θεσμούς και τις λειτουργίες της κοινωνίας. Είναι δηλαδή ένας ενεργός πολίτης με θετικό και δημιουργικό έργο τόσο για τον εαυτό του, όσο και για την υπόλοιπη κοινωνία.
Στην Ελλάδα αυτό δεν υπάρχει, οπότε η έννοια του «απλού πολίτη» είναι μία υποκρισία. Στην ουσία, όταν εδώ μιλάνε για «απλό πολίτη», εννοούν αυτό το είδος ανθρώπου που απαρτίζει πλειοψηφικά τη σημερινή ελληναρίστικη κοινωνία και δεν έχει κανένα σκοπό να την αλλάξει προς το καλύτερο.
* Στην αρχαία Ελλάδα, «ιδιώτης» (από το ἴδιος) ήταν αυτός που ασχολούνταν μόνο με την πάρτη του και την ιδιωτική του ζωή ή δεν είχε κάποια επαγγελματική δεξιότητα. Δεν είχε, δηλαδή ενεργό δράση στα κοινά και το γενικότερο γίγνεσθαι της κοινωνίας. Χρησιμοποιούνταν χλευαστικά ως ο «αμαθής», ο «αδαής», ο «ανύποπτος», ο «ανήξερος». Δεν είναι τυχαίο ότι ο «ιδιώτης», από όπου εξελίχθηκε και το λατινικό «idiota» (απλό/ μέσο άτομο, μη ειδήμων) τροφοδότησε αρκετές σύγχρονες λατινογενείς γλώσσες, και απέκτησε την έννοια του «ηλίθιου».
Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008
Η Κυβέρνηση πρέπει να πέσει
Ο τίτλος δεν είναι ούτε πιασάρικος, ούτε προσπαθεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις. Σε καμία περίπτωση δεν τον επέλεξα με το γνωστό, υποκριτικά παθιασμένο, δημοσιογραφικό ύφος, ούτε σκέφτομαι βάσει μίζερων, μικροπολιτικών συμφερόντων. Προσωπικά, δεν είμαι ούτε κοινωνιολόγος, ούτε πολιτικός αναλυτής. Απλά παρατηρώ προσεκτικά, και προσπαθώ να σκεφτώ όσο πιο κριτικά μπορώ έως ότου τα συμπεράσματά μου να αλληλοκαλύπτονται.
Οι κοινωνίες αυτοπροσδιορίζονται και αυτοδιαμορφώνονται. Δεν κατασκευάζονται και δεν ελέγχονται στον βαθμό που θα ήθελαν να πιστεύουν διάφοροι «συνωμοσιολόγοι». Η κοινωνία είναι μία διαφορική εξίσωση τρέχα-γύρευε βαθμού που συνεχώς αναπλάθεται βάσει συνεχών επιρροών. Ορισμένοι παράγοντες όμως, όπως το Πολίτευμα, η Πολιτική, η Οικονομία, η Δημόσια Διοίκηση και η Παιδεία, είναι πιο ισχυροί. Εκεί είναι που υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη για λογική και κριτική σκέψη.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών, το πολιτικό συναίσθημα όλων έγινε πιο έντονο. Μέσα σε αυτή τη συναισθηματική ένταση, οι δεξιοί άγγιξαν τα όρια του Φασισμού, και οι αριστεροί, τα όρια του Σταλινισμου. Σε κάθε περίπτωση, καταργήθηκε η λογική.
Στην Ελλάδα το πείσμα και το μένος έχουν μεγαλύτερη προτεραιότητα από τη λογική και κριτική σκέψη. Γι' αυτό τελικά το πρόβλημα της Παιδείας είναι πολύ πιο ουσιαστικό όσον αφορά την καλλιέργεια γενικότερων νοοτροπιών και αντιμετώπισης καταστάσεων. Η ψύχραιμη και λογική σκέψη έχουν εκλείψει τελείως από την πολιτική, και έχουν περιοριστεί σε ένα μικρό κύκλο ανθρώπων των γραμμάτων και του πνεύματος που δεν έχουν ιδιαίτερη επιρροή στην ευρύτερη κοινωνία.
Η έλλειψη διαλόγου και εμπιστοσύνης, ανάμεσα σε πολίτες, κοινωνικούς φορείς, μειονότητες και την Κυβέρνηση, μου φέρνει στο μυαλό μια διαλυμένη οικογένεια. Οι γονείς πλακώνονται όλη την ώρα, ενώ το παιδί συγχύζεται, προσπαθώντας να καταλάβει αν πρέπει να συνεχίσει να τους σέβεται, να τους απομιμείται ή να κάνει του κεφαλιού του. Μέσα στη σύγχυσή του φωνάζει στους γονείς του, αλλά αυτοί το αγνοούν επιδεικτικά. Πάνω στην απογοήτευση και την οργή του, το παιδί αρπάζει ένα βάζο και το σπάει με δύναμη στο πάτωμα, προκειμένου να αποσπάσει την προσοχή τους. Και αντί να του δώσουν προσοχή, ο καθένας αρχίζει να ερμηνεύει την κατάσταση όπως τον βολεύει. Ο ένας οργίζεται για το βάζο, ο άλλος διερωτάται για τη διαγωγή του παιδιού τους, ενώ το παιδί μαθαίνει το κόλπο και ξέρει με ποιον τρόπο θα αποσπά την προσοχή από εδώ και πέρα. Κανείς όμως δεν εστιάζει στη ρίζα του προβλήματος, και κανείς δεν καταλαβαίνει ότι η αξία ενός βάζου είναι μηδενική μπροστά στην ευτυχία και ευημερία ολόκληρης της οικογένειας.
Όταν η αλητεία, η ασυδοσία και η αλαζονεία καλλιεργούνται μέσα στο αστυνομικό σώμα, ανάμεσα στους εκπροσώπους και θεσμοφύλακες του Πολιτεύματος και της Πολιτείας, φυσικό είναι τα ίδια στοιχεία να διαχέονται και στους πολίτες. Όταν φωνάζεις για τα στοιχειώδη δικαιώματά σου, απέναντι σε κλειστά αυτιά που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τη δημοκρατία της χώρας, φυσικά και θα ψάξεις να βρεις ένα βάζο.
Σήμερα, δεν θέλει και πολύ να σηκώσεις μολότοφ και πέτρες. Αρκεί να πέσεις σε έναν διεφθαρμένο γιατρό, ή να γίνεις θύμα ενός "μεμονωμένου περιστατικού" αστυνομικής αλητείας, ή να βλέπεις κάθε, μα κάθε μέρα την Κυβέρνηση να σε αποκαλεί "μαλάκα" και να χαμογελάει, κάνοντας πλιάτσικο στο ασφαλιστικό σου ταμείο και το εισόδημά σου για να το διαχέει μετά σε σπάταλες, αδιαφανείς διαδικασίες και ρασοφόρους μαφιόζους.
Η Κυβέρνηση που έχει την πίτα και το μαχαίρι, έχει υποπέσει σε μία σειρά συνεχών εγκλημάτων και σκανδάλων που είναι πολύ σοβαρότερα από ένα καμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Έχει ξεπέσει στην ύβρη της αλαζονείας και της πλήρους αποστασιοποίησης από ολόκληρη την κοινωνία. Εδώ και πέντε μέρες, επικρατεί μία κοινωνική ένταση που είχε αφορμή την αστυνομική βία, και η Κυβέρνηση βγάζει ξύλινους λόγους, λες και έχει προεκλογικό αγώνα. Σα να έχει τα μάτια κλειστά για άλλη μία φορά, μπροστά στις εκατοντάδες κοινωνικές παρανομίες που συμβαίνουν κάθε μέρα.
Ποιος είδε τους Ζητάδες που έβγαλαν πάλι περίστροφο για νταηλίκι; Ποιος είδε τον άστεγο 50άρη (Έλληνα - προς απογοήτευση μερικών) που λίντσαραν «απλοί πολίτες» υπό την ανοχή της αστυνομίας; Ποιος είδε τους κουκουλοφόρους ασφαλίτες δίπλα στις διμοιρίες των ΜΑΤ με πέτρες και λοστούς στα χέρια; Ποιος είδε τους Χρυσαυγίτες να αναμειγνύονται με τους «απλούς πολίτες» για να πάρουν το νόμο στα χέρια τους;
Οι επαγγελματίες της παρανομίας όμως, απαξιώνουν τα «μικρο-εγκλήματα» αυτού του είδους. Δεν τους αφορούν. Δεν ενδιαφέρονται να κάνουν ούτε μία στοιχειώδη ανάλυση των γεγονότων. Να νοιώσουν έστω ότι θα πρέπει να παίξουν πιο έξυπνο παιχνίδι. Τα ρίχνουν όλα σε έναν ψυχάκια μπάτσο και ένα τσούρμο κουκουλοφόρους που έχουν δυο – τρεις σκοτεινούς σκοπούς, και πιστεύουν πως ξεμπερδεύουν. Τέτοια είναι η αλαζονεία τους και η υποτίμηση της ευρύτερης κοινωνίας μπροστά στα μάτια τους.
Η Κυβέρνηση οφείλει να παραιτηθεί σύσσωμη και να φύγουν όλοι τους με σκυφτό το κεφάλι. Δεν τρέφω αυταπάτες για τους επόμενους, που ενδεχομένως ήδη ακονίζουν τα μαχαιροπίρουνά τους. Αλλά μέχρι τότε η κοινωνία θα συνεχίσει να πλάθεται και στο πιο αισιόδοξο σενάριο των περιπτώσεων, ίσως να είναι αρκετά ώριμη ώστε να κάνει σαφές στους επόμενους ότι υπάρχει και ένα όριο στην ύβρη.
Οι κοινωνίες αυτοπροσδιορίζονται και αυτοδιαμορφώνονται. Δεν κατασκευάζονται και δεν ελέγχονται στον βαθμό που θα ήθελαν να πιστεύουν διάφοροι «συνωμοσιολόγοι». Η κοινωνία είναι μία διαφορική εξίσωση τρέχα-γύρευε βαθμού που συνεχώς αναπλάθεται βάσει συνεχών επιρροών. Ορισμένοι παράγοντες όμως, όπως το Πολίτευμα, η Πολιτική, η Οικονομία, η Δημόσια Διοίκηση και η Παιδεία, είναι πιο ισχυροί. Εκεί είναι που υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη για λογική και κριτική σκέψη.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών, το πολιτικό συναίσθημα όλων έγινε πιο έντονο. Μέσα σε αυτή τη συναισθηματική ένταση, οι δεξιοί άγγιξαν τα όρια του Φασισμού, και οι αριστεροί, τα όρια του Σταλινισμου. Σε κάθε περίπτωση, καταργήθηκε η λογική.
Στην Ελλάδα το πείσμα και το μένος έχουν μεγαλύτερη προτεραιότητα από τη λογική και κριτική σκέψη. Γι' αυτό τελικά το πρόβλημα της Παιδείας είναι πολύ πιο ουσιαστικό όσον αφορά την καλλιέργεια γενικότερων νοοτροπιών και αντιμετώπισης καταστάσεων. Η ψύχραιμη και λογική σκέψη έχουν εκλείψει τελείως από την πολιτική, και έχουν περιοριστεί σε ένα μικρό κύκλο ανθρώπων των γραμμάτων και του πνεύματος που δεν έχουν ιδιαίτερη επιρροή στην ευρύτερη κοινωνία.
Η έλλειψη διαλόγου και εμπιστοσύνης, ανάμεσα σε πολίτες, κοινωνικούς φορείς, μειονότητες και την Κυβέρνηση, μου φέρνει στο μυαλό μια διαλυμένη οικογένεια. Οι γονείς πλακώνονται όλη την ώρα, ενώ το παιδί συγχύζεται, προσπαθώντας να καταλάβει αν πρέπει να συνεχίσει να τους σέβεται, να τους απομιμείται ή να κάνει του κεφαλιού του. Μέσα στη σύγχυσή του φωνάζει στους γονείς του, αλλά αυτοί το αγνοούν επιδεικτικά. Πάνω στην απογοήτευση και την οργή του, το παιδί αρπάζει ένα βάζο και το σπάει με δύναμη στο πάτωμα, προκειμένου να αποσπάσει την προσοχή τους. Και αντί να του δώσουν προσοχή, ο καθένας αρχίζει να ερμηνεύει την κατάσταση όπως τον βολεύει. Ο ένας οργίζεται για το βάζο, ο άλλος διερωτάται για τη διαγωγή του παιδιού τους, ενώ το παιδί μαθαίνει το κόλπο και ξέρει με ποιον τρόπο θα αποσπά την προσοχή από εδώ και πέρα. Κανείς όμως δεν εστιάζει στη ρίζα του προβλήματος, και κανείς δεν καταλαβαίνει ότι η αξία ενός βάζου είναι μηδενική μπροστά στην ευτυχία και ευημερία ολόκληρης της οικογένειας.
Όταν η αλητεία, η ασυδοσία και η αλαζονεία καλλιεργούνται μέσα στο αστυνομικό σώμα, ανάμεσα στους εκπροσώπους και θεσμοφύλακες του Πολιτεύματος και της Πολιτείας, φυσικό είναι τα ίδια στοιχεία να διαχέονται και στους πολίτες. Όταν φωνάζεις για τα στοιχειώδη δικαιώματά σου, απέναντι σε κλειστά αυτιά που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τη δημοκρατία της χώρας, φυσικά και θα ψάξεις να βρεις ένα βάζο.
Σήμερα, δεν θέλει και πολύ να σηκώσεις μολότοφ και πέτρες. Αρκεί να πέσεις σε έναν διεφθαρμένο γιατρό, ή να γίνεις θύμα ενός "μεμονωμένου περιστατικού" αστυνομικής αλητείας, ή να βλέπεις κάθε, μα κάθε μέρα την Κυβέρνηση να σε αποκαλεί "μαλάκα" και να χαμογελάει, κάνοντας πλιάτσικο στο ασφαλιστικό σου ταμείο και το εισόδημά σου για να το διαχέει μετά σε σπάταλες, αδιαφανείς διαδικασίες και ρασοφόρους μαφιόζους.
Η Κυβέρνηση που έχει την πίτα και το μαχαίρι, έχει υποπέσει σε μία σειρά συνεχών εγκλημάτων και σκανδάλων που είναι πολύ σοβαρότερα από ένα καμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Έχει ξεπέσει στην ύβρη της αλαζονείας και της πλήρους αποστασιοποίησης από ολόκληρη την κοινωνία. Εδώ και πέντε μέρες, επικρατεί μία κοινωνική ένταση που είχε αφορμή την αστυνομική βία, και η Κυβέρνηση βγάζει ξύλινους λόγους, λες και έχει προεκλογικό αγώνα. Σα να έχει τα μάτια κλειστά για άλλη μία φορά, μπροστά στις εκατοντάδες κοινωνικές παρανομίες που συμβαίνουν κάθε μέρα.
Ποιος είδε τους Ζητάδες που έβγαλαν πάλι περίστροφο για νταηλίκι; Ποιος είδε τον άστεγο 50άρη (Έλληνα - προς απογοήτευση μερικών) που λίντσαραν «απλοί πολίτες» υπό την ανοχή της αστυνομίας; Ποιος είδε τους κουκουλοφόρους ασφαλίτες δίπλα στις διμοιρίες των ΜΑΤ με πέτρες και λοστούς στα χέρια; Ποιος είδε τους Χρυσαυγίτες να αναμειγνύονται με τους «απλούς πολίτες» για να πάρουν το νόμο στα χέρια τους;
Οι επαγγελματίες της παρανομίας όμως, απαξιώνουν τα «μικρο-εγκλήματα» αυτού του είδους. Δεν τους αφορούν. Δεν ενδιαφέρονται να κάνουν ούτε μία στοιχειώδη ανάλυση των γεγονότων. Να νοιώσουν έστω ότι θα πρέπει να παίξουν πιο έξυπνο παιχνίδι. Τα ρίχνουν όλα σε έναν ψυχάκια μπάτσο και ένα τσούρμο κουκουλοφόρους που έχουν δυο – τρεις σκοτεινούς σκοπούς, και πιστεύουν πως ξεμπερδεύουν. Τέτοια είναι η αλαζονεία τους και η υποτίμηση της ευρύτερης κοινωνίας μπροστά στα μάτια τους.
Η Κυβέρνηση οφείλει να παραιτηθεί σύσσωμη και να φύγουν όλοι τους με σκυφτό το κεφάλι. Δεν τρέφω αυταπάτες για τους επόμενους, που ενδεχομένως ήδη ακονίζουν τα μαχαιροπίρουνά τους. Αλλά μέχρι τότε η κοινωνία θα συνεχίσει να πλάθεται και στο πιο αισιόδοξο σενάριο των περιπτώσεων, ίσως να είναι αρκετά ώριμη ώστε να κάνει σαφές στους επόμενους ότι υπάρχει και ένα όριο στην ύβρη.
Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008
Άλλο ένα μεμονωμένο περιστατικό...
... από τις χθεσινές διαδηλώσεις στην Ομόνοια. Περιγραφή του Γιώργου Κακούση στον Alpha Radio.
Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008
Η μεγάλη των μπάτσων σχολή
Το «μεμονωμένο περιστατικό» όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, και το σύνθημα «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» των εξαγριωμένων διαδηλωτών, είναι δύο ακραίες τοποθετήσεις, που συγκλίνουν σε ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός: μέσα στο σώμα της ΕΛ.ΑΣ. βρίσκεται ένα σημαντικό μερίδιο φασιστοειδών, νταήδων, ανεγκέφαλων και αμόρφωτων Ελληναράδων που έχει μία πολύ στρεβλή εικόνα του ρόλου του απέναντι στην κοινωνία.
Φυσικά, μπορεί το κάθε φασιστόμουτρο να ονειρεύεται μια μέρα να γίνει ένα γουρούνι επαγγελματίας, αλλά στο σημείο ακριβώς που το Κράτος του δίνει αυτή τη δυνατότητα είναι που βρίσκονται και οι πολιτικές ευθύνες. Από τη στιγμή που το ίδιο το Κράτος δεν διασφαλίζει τη σωστή εκπαίδευση των αστυνομικών και τη συνεχή, αδιάκοπη και συχνή επαγγελματική αξιολόγηση μέσω ψυχομετρικών τεστ, ενδοϋπηρεσιακών αναφορών και γενικώς όλων αυτών των διαδικασιών που διασφαλίζουν τη σωστή λειτουργία του Σώματος, φυσικά και ο πυροβολισμός εν ψυχρώ ενός 15χρονου έχει πολλούς περισσότερους υπεύθυνους από έναν ψυχασθενή μπάτσο. Από τη στιγμή που κάθε μέρα έχουμε «μεμονωμένα περιστατικά» προσωπικών εξευτελισμών, καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σωματικών επιθέσεων και ρατσιστικών συμπεριφορών, από το οποιοδήποτε φασιστοειδές, αγράμματο, τσογλάνι που φοράει τη στολή, με τη συγκάλυψη και επικρότηση των συναδέλφων και προϊσταμένων του, φυσικά και κάποια στιγμή θα ξεπεταχτεί ένα μηδενικό που θα τη δει σερίφης.
Και όμως, όσον αφορά αυτό το μηδενικό, το Κράτος όχι μόνο θα του δώσει, με συνοπτικές διαδικασίες, ένα περίστροφο και ένα εθνόσημο, αλλά θα του εμπιστευτεί και την τήρηση των Νόμων. Θα τον αφήσει ελεύθερο να έχει οποιαδήποτε συμπεριφορά του κατέβει, απέναντι σε κάθε πολίτη που υποτίθεται ότι υπηρετεί. Και εκεί ακριβώς είναι το σημείο που τόσο το Κράτος όσο και η ίδια η ΕΛ.ΑΣ. έχουν αποτύχει παταγωδώς. Στο γεγονός ότι δεν μπορούν να δώσουν στο μπάτσο να καταλάβει ότι είναι υπηρέτης του πολίτη και όχι ο μάγκας που μπορεί να βρίζει, να χειροδικεί και να εκτελεί εν ψυχρώ.
Δεν μπορεί ο μπάτσος να μασάει τσίχλα, να παίζει μπεγλέρι και να κοτσάρει τουρίστριες με μίνι. Δεν μπορεί κάθε βράδυ στην Αθήνα να υπάρχουν διμοιρίες των ΜΑΤ με 20χρονα σαδιστικά στοιχεία που πάνω στη βαρεμάρα τους να έχουν το υφάκι του μεγάλου γαμιά. Δεν μπορεί το πεζοπόρο περίπολο να κοιτάει απαξιωτικά και ειρωνικά το μετανάστη και να τον τρομοκρατεί απλά για να περνάει την ώρα του. Δεν είναι δυνατόν σε περιπτώσεις ξυλοδαρμού ή τραυματισμού, τα επίσημα αστυνομικά ανακοινωθέντα να μιλάνε για «τσαμπουκαλεμένες ζαρτινιέρες» και «μαγικές σφαίρες» που κάνουν οχτάρια στον αέρα. Στην τελική, δεν μπορεί το Κράτος να δείχνει το πρόσωπο του κλασσικού Ελληναρά νταή μέσω των αμόρφωτων φασιστοειδών που προσλαμβάνει ως υπεύθυνους της τήρησης τάξης και του Νόμου. Εκτός από αντιαισθητικό, είναι και αντικοινωνικό. Ενίοτε, γίνεται και επικίνδυνο… θανάσιμα επικίνδυνο.
Φυσικά, μπορεί το κάθε φασιστόμουτρο να ονειρεύεται μια μέρα να γίνει ένα γουρούνι επαγγελματίας, αλλά στο σημείο ακριβώς που το Κράτος του δίνει αυτή τη δυνατότητα είναι που βρίσκονται και οι πολιτικές ευθύνες. Από τη στιγμή που το ίδιο το Κράτος δεν διασφαλίζει τη σωστή εκπαίδευση των αστυνομικών και τη συνεχή, αδιάκοπη και συχνή επαγγελματική αξιολόγηση μέσω ψυχομετρικών τεστ, ενδοϋπηρεσιακών αναφορών και γενικώς όλων αυτών των διαδικασιών που διασφαλίζουν τη σωστή λειτουργία του Σώματος, φυσικά και ο πυροβολισμός εν ψυχρώ ενός 15χρονου έχει πολλούς περισσότερους υπεύθυνους από έναν ψυχασθενή μπάτσο. Από τη στιγμή που κάθε μέρα έχουμε «μεμονωμένα περιστατικά» προσωπικών εξευτελισμών, καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σωματικών επιθέσεων και ρατσιστικών συμπεριφορών, από το οποιοδήποτε φασιστοειδές, αγράμματο, τσογλάνι που φοράει τη στολή, με τη συγκάλυψη και επικρότηση των συναδέλφων και προϊσταμένων του, φυσικά και κάποια στιγμή θα ξεπεταχτεί ένα μηδενικό που θα τη δει σερίφης.
Και όμως, όσον αφορά αυτό το μηδενικό, το Κράτος όχι μόνο θα του δώσει, με συνοπτικές διαδικασίες, ένα περίστροφο και ένα εθνόσημο, αλλά θα του εμπιστευτεί και την τήρηση των Νόμων. Θα τον αφήσει ελεύθερο να έχει οποιαδήποτε συμπεριφορά του κατέβει, απέναντι σε κάθε πολίτη που υποτίθεται ότι υπηρετεί. Και εκεί ακριβώς είναι το σημείο που τόσο το Κράτος όσο και η ίδια η ΕΛ.ΑΣ. έχουν αποτύχει παταγωδώς. Στο γεγονός ότι δεν μπορούν να δώσουν στο μπάτσο να καταλάβει ότι είναι υπηρέτης του πολίτη και όχι ο μάγκας που μπορεί να βρίζει, να χειροδικεί και να εκτελεί εν ψυχρώ.
Δεν μπορεί ο μπάτσος να μασάει τσίχλα, να παίζει μπεγλέρι και να κοτσάρει τουρίστριες με μίνι. Δεν μπορεί κάθε βράδυ στην Αθήνα να υπάρχουν διμοιρίες των ΜΑΤ με 20χρονα σαδιστικά στοιχεία που πάνω στη βαρεμάρα τους να έχουν το υφάκι του μεγάλου γαμιά. Δεν μπορεί το πεζοπόρο περίπολο να κοιτάει απαξιωτικά και ειρωνικά το μετανάστη και να τον τρομοκρατεί απλά για να περνάει την ώρα του. Δεν είναι δυνατόν σε περιπτώσεις ξυλοδαρμού ή τραυματισμού, τα επίσημα αστυνομικά ανακοινωθέντα να μιλάνε για «τσαμπουκαλεμένες ζαρτινιέρες» και «μαγικές σφαίρες» που κάνουν οχτάρια στον αέρα. Στην τελική, δεν μπορεί το Κράτος να δείχνει το πρόσωπο του κλασσικού Ελληναρά νταή μέσω των αμόρφωτων φασιστοειδών που προσλαμβάνει ως υπεύθυνους της τήρησης τάξης και του Νόμου. Εκτός από αντιαισθητικό, είναι και αντικοινωνικό. Ενίοτε, γίνεται και επικίνδυνο… θανάσιμα επικίνδυνο.
Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008
Το καλό το ελληναράκι έχει στείρο κεφαλάκι
Αν η πρωτίτιδα του μυοκαρδίου είναι υπεύθυνη για τον πληθωρισμό αξιών στην ελληνική κοινωνία, με ότι αυτό συνεπάγεται, τότε αναμφίβολα το εθνικό σύστημα παιδείας είναι αυτό που διαμορφώνει τις κατάλληλες συνθήκες για την εμφάνιση αυτής της νόσου και διαφόρων άλλων ελληναριστικών μοτίβο.
Με γνώμονα τις Πανελλαδικές Εξετάσεις, το νεαρό Ελληναράκι μαθαίνει τον εξής πολύ απλό κανόνα: Γνώση = Αποστήθιση = Στείρα Γνώση = Επιτυχία σε κάθε είδους Εξέταση. Από εκεί ξεκινάει και η προσφυγή στην ιδιωτική παιδεία, την παραπαιδεία, και ένα συνεχές ανούσιο άγχος όχι τόσο για την ποιότητα των γνώσεων, όσο για τα υλικά οφέλη που αυτές εξασφαλίζουν. Άλλωστε, το σκεπτικό πίσω από τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα μαθήματα δεν είναι τόσο η αναποτελεσματικότητα της δημόσιας παιδείας, όσο η έλλειψη προσωπικής μεθοδολογίας και σωστού εκπαιδευτικού προσανατολισμού.
Το ελληνικό σχολείο διδάσκει ότι το ζητούμενο είναι να απαντάς σωστά τις απαντήσεις στα διαγωνίσματα και όχι να καλλιεργείς συνεχώς τις σκέψεις και τις γνώσεις σου. Σημασία δεν έχει τι πιστεύεις εσύ ή τι σκέφτεσαι, αλλά τι θεωρεί σωστό ο εξεταστής ή το εκάστοτε βιβλίο. Σημασία έχει να κάνεις καλό σκονάκι και φυσικά να έχεις την εύνοια του καθηγητή. Μαθαίνεις ότι αν σταθείς τυχερός μία μέρα ή αν κάνεις σκονάκι στο σημαντικότερο διαγώνισμα του τριμήνου, δικαιούσαι να διατυμπανίζεις το 20άρι σου κάθε μέρα αυτού του τριμήνου κι ας μη διαβάζεις λέξη για τις υπόλοιπες μέρες. Μια συνεχής και αδιάκοπη σχιζοφρένεια και άσκοπη προσπάθεια που ξεκινάει από το δημοτικό και φτάνει μέχρι και το τελευταίο έτος του Πανεπιστημίου.
Κι όμως, καμία εκπαιδευτική επιτροπή δεν βρίσκει κάτι μεμπτό σε όλα αυτά. Για κάποιο λόγο, το να μαθαίνεις ότι το σύμπαν έχει ηλικία 6,5 δισεκατομμυρίων ετών (βάσει ενός μαθήματος), αλλά ταυτόχρονα και 6000 ετών (βάσει κάποιου άλλου), θεωρείται θεμιτό. Αρκεί να απαντήσεις σωστά στα αντίστοιχα διαγωνίσματα Φυσικής και Θρησκευτικών. Για κάποιο λόγο, οφείλεις να γνωρίζεις την άλγεβρα ολοκληρωμάτων, διαφορικών εξισώσεων και μιγαδικών αριθμών χωρίς να είναι απαραίτητο να ξέρεις τί ακριβώς σημαίνουν όλα αυτά ή τι εφαρμογές έχουν στη ζωή σου. Οφείλεις να γνωρίζεις όλες τις ημερομηνίες των μαχών του Ναπολέοντα, αλλά χωρίς να ξέρεις ακριβώς τι επίδραση είχαν αυτές οι μάχες στη διαμόρφωση των κοινωνιών και οικονομιών της Ευρώπης. Οφείλεις να γνωρίζεις αρχαία ελληνικά ώστε να κάνεις σωστή γραμματική και εννοιολογική ανάλυση αρχαίων κειμένων, αλλά χωρίς να καταλαβαίνεις απαραίτητα το πνεύμα αυτών των κειμένων.
Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Όπως και να το κάνουμε, είναι πολύ πιο εύκολο για κάποιον να μελετάει ένα πλήθος απαντήσεων, παρά να καλλιεργεί το μυαλό του ώστε να μπορεί να απαντάει σε οποιαδήποτε ερώτηση. Είναι πιο εύκολο να του σερβίρουν το τελικό συμπέρασμα, παρά να χρειάζεται να ακολουθήσει μόνος του όλα τα βήματα μέχρι να καταλήξει σε αυτό. Με αυτό τον τρόπο μπορεί να αξιώνει τίτλους και θέσεις ευθύνης χωρίς πολύ κόπο. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γνωμικό «στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώνεις». Μπορείς κάλλιστα να αποφοιτήσεις από οποιοδήποτε ελληνικό Πανεπιστήμιο όντας στόκος, και στην επαγγελματική σου σταδιοδρομία, κραδαίνοντας ένα πτυχίο, να αξιώνεις και να κατακτάς υψηλόβαθμες θέσεις. Όταν όμως πρέπει να αποδείξεις την αξία σου με τη συνολική σου καλλιέργεια, τον τρόπο σκέψης, το ήθος, το πνεύμα, και τους τρόπους σου, τα πράγματα γίνονται δύσκολα και ανταγωνιστικά.
Έχει ενδιαφέρον να παρατηρεί κανείς με πόσο τρόμο και αμηχανία αντιδρά ένας μαθητής Γυμνασίου όταν του λένε ότι στο τάδε διαγώνισμα θα πέσουν ερωτήσεις κρίσης. Νοιώθει τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια του. Για την ακρίβεια, νοιώθει ότι εφόσον δεν ερωτηθεί από μία συγκεκριμένη ύλη, θα πρέπει να σκεφτεί μόνος του ή να βρει ο ίδιος την ύλη που θεωρεί πιο αρμόζουσα. Και αυτό είναι μεγάλο ρίσκο, άρα μεγάλο κακό. Ίσως γι’ αυτό το λόγο και οι έννοιες «θέματα sos» ή «βατά θέματα» να είναι καθαρά ελληνικής προέλευσης. Ίσως γι’ αυτό και σε πολλά ελληνικά Πανεπιστήμια υπάρχουν και άτυπες υπηρεσίες αντιγραφής ή συγγραφής της πτυχιακής εργασίας. Δεν είναι τυχαίο που παρόμοιες υπηρεσίες παρέχονται από τις κομματικές παρατάξεις του εκάστοτε Πανεπιστημίου. Μαθαίνεις πως είναι καλύτερο και ασφαλέστερο να πηγαίνεις από την περπατημένη οδό, παρά να επενδύεις στην «αστάθεια» της έρευνας ή της κριτικής σκέψης.
Ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι αυτού του είδους η αντίληψη για τη γνώση δεν μένει μόνο στις μαθητικές και φοιτητικές ηλικίες. Διαιωνίζεται, όπως είναι φυσικό, και στην ενήλικη ζωή και καθημερινότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι τοίχοι των Εξαρχείων, εκτός από τις αντιεξουσιαστικές αφίσες, είναι γεμάτοι και με διαφημίσεις φροντιστηρίων για διάφορους διαγωνισμούς του Δημοσίου. Δύο παράλογοι κόσμοι ενώνουν τις αφίσες τους! Η συνήθεια παραμένει. Μην τυχόν και ανοίξουμε εμείς κανένα βιβλίο! Θα μας πουν τα φροντιστήρια ποιο βιβλίο πρέπει να ανοίξουμε, σε ποια σελίδα, και μάλιστα θα τους πληρώσουμε για να αισθανθούμε πως κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε με την διαπαιδαγώγηση του εαυτού μας.
Την προηγούμενη Κυριακή, διεξήχθη το Τεστ Γενικών Γνώσεων και Δεξιοτήτων του ΑΣΕΠ, το οποίο ήταν ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος. Και αναρωτιέται κανείς: Μα τί να διαβάσεις για ένα τεστ δεξιοτήτων; Ή την έχεις τη δεξιότητα ή όχι. Ή έχεις γενικές γνώσεις ή δεν έχεις. Κι όμως! Πόσα φροντιστήρια και πόσοι καθηγητές έβγαλαν πάλι λεφτά από ένα σημαντικό μερίδιο των 103.000 συμμετεχόντων; Αρκετοί. Επειδή πολύ απλά, κάποιοι έμαθαν να θεωρούν πως ακόμα και οι δεξιότητες και οι γενικές γνώσεις μπορούν να ενσωματωθούν σε μία ύλη και σε λίγες μαγικές σελίδες σημειώσεων.
Η στείρα γνώση παράγει ανθρώπους χωρίς προσωπική βούληση. Χωρίς κίνητρο για έρευνα, προσωπική αναζήτηση, αμφισβήτηση, συνεχή εκπαίδευση και επιμόρφωση. Παράγει μία κοινωνία όπου ισχυρός γίνεται αυτός που έκλεψε στις οποιεσδήποτε εξετάσεις ή που έγλυψε τους σωστούς ανθρώπους για να πάρει ένα βραβείο. Κυρίως όμως, παράγει ανασφαλείς ανθρώπους που αντιμετωπίζουν κάθε είδους εξέταση στη ζωή τους σαν κάτι τραγικό και όχι σαν μία πρόκληση. Χωρίς καμία διάθεση να προχωρήσουν μπροστά και παίρνοντας ρίσκα, αλλά προτιμώντας τον «ασφαλή» και «άνετο» συντηρητισμό. Ταυτόχρονα τους καθιστά «ευπρόσβλητους» σε κάθε γνώση – σκουπίδι που μπορεί να βρουν μπροστά τους, ήτοι θεωρίες συνομωσίας, μεταφυσικές, παραψυχολογίες και γενικώς αρλουμπολογίες. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο, πως με τέτοια παιδεία και μία αντίστοιχη ανεκτική κοινωνία, μπορούμε σήμερα να καμαρώνουμε τόσους πολλούς Ελληναράδες.
Με γνώμονα τις Πανελλαδικές Εξετάσεις, το νεαρό Ελληναράκι μαθαίνει τον εξής πολύ απλό κανόνα: Γνώση = Αποστήθιση = Στείρα Γνώση = Επιτυχία σε κάθε είδους Εξέταση. Από εκεί ξεκινάει και η προσφυγή στην ιδιωτική παιδεία, την παραπαιδεία, και ένα συνεχές ανούσιο άγχος όχι τόσο για την ποιότητα των γνώσεων, όσο για τα υλικά οφέλη που αυτές εξασφαλίζουν. Άλλωστε, το σκεπτικό πίσω από τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα μαθήματα δεν είναι τόσο η αναποτελεσματικότητα της δημόσιας παιδείας, όσο η έλλειψη προσωπικής μεθοδολογίας και σωστού εκπαιδευτικού προσανατολισμού.
Το ελληνικό σχολείο διδάσκει ότι το ζητούμενο είναι να απαντάς σωστά τις απαντήσεις στα διαγωνίσματα και όχι να καλλιεργείς συνεχώς τις σκέψεις και τις γνώσεις σου. Σημασία δεν έχει τι πιστεύεις εσύ ή τι σκέφτεσαι, αλλά τι θεωρεί σωστό ο εξεταστής ή το εκάστοτε βιβλίο. Σημασία έχει να κάνεις καλό σκονάκι και φυσικά να έχεις την εύνοια του καθηγητή. Μαθαίνεις ότι αν σταθείς τυχερός μία μέρα ή αν κάνεις σκονάκι στο σημαντικότερο διαγώνισμα του τριμήνου, δικαιούσαι να διατυμπανίζεις το 20άρι σου κάθε μέρα αυτού του τριμήνου κι ας μη διαβάζεις λέξη για τις υπόλοιπες μέρες. Μια συνεχής και αδιάκοπη σχιζοφρένεια και άσκοπη προσπάθεια που ξεκινάει από το δημοτικό και φτάνει μέχρι και το τελευταίο έτος του Πανεπιστημίου.
Κι όμως, καμία εκπαιδευτική επιτροπή δεν βρίσκει κάτι μεμπτό σε όλα αυτά. Για κάποιο λόγο, το να μαθαίνεις ότι το σύμπαν έχει ηλικία 6,5 δισεκατομμυρίων ετών (βάσει ενός μαθήματος), αλλά ταυτόχρονα και 6000 ετών (βάσει κάποιου άλλου), θεωρείται θεμιτό. Αρκεί να απαντήσεις σωστά στα αντίστοιχα διαγωνίσματα Φυσικής και Θρησκευτικών. Για κάποιο λόγο, οφείλεις να γνωρίζεις την άλγεβρα ολοκληρωμάτων, διαφορικών εξισώσεων και μιγαδικών αριθμών χωρίς να είναι απαραίτητο να ξέρεις τί ακριβώς σημαίνουν όλα αυτά ή τι εφαρμογές έχουν στη ζωή σου. Οφείλεις να γνωρίζεις όλες τις ημερομηνίες των μαχών του Ναπολέοντα, αλλά χωρίς να ξέρεις ακριβώς τι επίδραση είχαν αυτές οι μάχες στη διαμόρφωση των κοινωνιών και οικονομιών της Ευρώπης. Οφείλεις να γνωρίζεις αρχαία ελληνικά ώστε να κάνεις σωστή γραμματική και εννοιολογική ανάλυση αρχαίων κειμένων, αλλά χωρίς να καταλαβαίνεις απαραίτητα το πνεύμα αυτών των κειμένων.
Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Όπως και να το κάνουμε, είναι πολύ πιο εύκολο για κάποιον να μελετάει ένα πλήθος απαντήσεων, παρά να καλλιεργεί το μυαλό του ώστε να μπορεί να απαντάει σε οποιαδήποτε ερώτηση. Είναι πιο εύκολο να του σερβίρουν το τελικό συμπέρασμα, παρά να χρειάζεται να ακολουθήσει μόνος του όλα τα βήματα μέχρι να καταλήξει σε αυτό. Με αυτό τον τρόπο μπορεί να αξιώνει τίτλους και θέσεις ευθύνης χωρίς πολύ κόπο. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γνωμικό «στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώνεις». Μπορείς κάλλιστα να αποφοιτήσεις από οποιοδήποτε ελληνικό Πανεπιστήμιο όντας στόκος, και στην επαγγελματική σου σταδιοδρομία, κραδαίνοντας ένα πτυχίο, να αξιώνεις και να κατακτάς υψηλόβαθμες θέσεις. Όταν όμως πρέπει να αποδείξεις την αξία σου με τη συνολική σου καλλιέργεια, τον τρόπο σκέψης, το ήθος, το πνεύμα, και τους τρόπους σου, τα πράγματα γίνονται δύσκολα και ανταγωνιστικά.
Έχει ενδιαφέρον να παρατηρεί κανείς με πόσο τρόμο και αμηχανία αντιδρά ένας μαθητής Γυμνασίου όταν του λένε ότι στο τάδε διαγώνισμα θα πέσουν ερωτήσεις κρίσης. Νοιώθει τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια του. Για την ακρίβεια, νοιώθει ότι εφόσον δεν ερωτηθεί από μία συγκεκριμένη ύλη, θα πρέπει να σκεφτεί μόνος του ή να βρει ο ίδιος την ύλη που θεωρεί πιο αρμόζουσα. Και αυτό είναι μεγάλο ρίσκο, άρα μεγάλο κακό. Ίσως γι’ αυτό το λόγο και οι έννοιες «θέματα sos» ή «βατά θέματα» να είναι καθαρά ελληνικής προέλευσης. Ίσως γι’ αυτό και σε πολλά ελληνικά Πανεπιστήμια υπάρχουν και άτυπες υπηρεσίες αντιγραφής ή συγγραφής της πτυχιακής εργασίας. Δεν είναι τυχαίο που παρόμοιες υπηρεσίες παρέχονται από τις κομματικές παρατάξεις του εκάστοτε Πανεπιστημίου. Μαθαίνεις πως είναι καλύτερο και ασφαλέστερο να πηγαίνεις από την περπατημένη οδό, παρά να επενδύεις στην «αστάθεια» της έρευνας ή της κριτικής σκέψης.
Ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι αυτού του είδους η αντίληψη για τη γνώση δεν μένει μόνο στις μαθητικές και φοιτητικές ηλικίες. Διαιωνίζεται, όπως είναι φυσικό, και στην ενήλικη ζωή και καθημερινότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι τοίχοι των Εξαρχείων, εκτός από τις αντιεξουσιαστικές αφίσες, είναι γεμάτοι και με διαφημίσεις φροντιστηρίων για διάφορους διαγωνισμούς του Δημοσίου. Δύο παράλογοι κόσμοι ενώνουν τις αφίσες τους! Η συνήθεια παραμένει. Μην τυχόν και ανοίξουμε εμείς κανένα βιβλίο! Θα μας πουν τα φροντιστήρια ποιο βιβλίο πρέπει να ανοίξουμε, σε ποια σελίδα, και μάλιστα θα τους πληρώσουμε για να αισθανθούμε πως κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε με την διαπαιδαγώγηση του εαυτού μας.
Την προηγούμενη Κυριακή, διεξήχθη το Τεστ Γενικών Γνώσεων και Δεξιοτήτων του ΑΣΕΠ, το οποίο ήταν ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος. Και αναρωτιέται κανείς: Μα τί να διαβάσεις για ένα τεστ δεξιοτήτων; Ή την έχεις τη δεξιότητα ή όχι. Ή έχεις γενικές γνώσεις ή δεν έχεις. Κι όμως! Πόσα φροντιστήρια και πόσοι καθηγητές έβγαλαν πάλι λεφτά από ένα σημαντικό μερίδιο των 103.000 συμμετεχόντων; Αρκετοί. Επειδή πολύ απλά, κάποιοι έμαθαν να θεωρούν πως ακόμα και οι δεξιότητες και οι γενικές γνώσεις μπορούν να ενσωματωθούν σε μία ύλη και σε λίγες μαγικές σελίδες σημειώσεων.
Η στείρα γνώση παράγει ανθρώπους χωρίς προσωπική βούληση. Χωρίς κίνητρο για έρευνα, προσωπική αναζήτηση, αμφισβήτηση, συνεχή εκπαίδευση και επιμόρφωση. Παράγει μία κοινωνία όπου ισχυρός γίνεται αυτός που έκλεψε στις οποιεσδήποτε εξετάσεις ή που έγλυψε τους σωστούς ανθρώπους για να πάρει ένα βραβείο. Κυρίως όμως, παράγει ανασφαλείς ανθρώπους που αντιμετωπίζουν κάθε είδους εξέταση στη ζωή τους σαν κάτι τραγικό και όχι σαν μία πρόκληση. Χωρίς καμία διάθεση να προχωρήσουν μπροστά και παίρνοντας ρίσκα, αλλά προτιμώντας τον «ασφαλή» και «άνετο» συντηρητισμό. Ταυτόχρονα τους καθιστά «ευπρόσβλητους» σε κάθε γνώση – σκουπίδι που μπορεί να βρουν μπροστά τους, ήτοι θεωρίες συνομωσίας, μεταφυσικές, παραψυχολογίες και γενικώς αρλουμπολογίες. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο, πως με τέτοια παιδεία και μία αντίστοιχη ανεκτική κοινωνία, μπορούμε σήμερα να καμαρώνουμε τόσους πολλούς Ελληναράδες.
Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008
Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008
Η υποχρεωτική θρησκευτική παιδεία συνιστά παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο
Το αρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στην σελίδα:
http://www.secularism.org.uk/compulsoryreligiouseducationanab.html
Αναφέρθηκε από τον Omadeon σε συζήτηση στο ιστολόγιο του Διαγόρα του Μήλιου.
Η μετάφραση έγινε από την Αόρατη Μελάνη.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποφάσισε την Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008 ότι η επιβολή υποχρεωτικών μαθημάτων θρησκευτικής παιδείας και ηθικής στο δημοτικό σχολείο και στο γυμνάσιο στην Τουρκία παραβιάζει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, και σύστησε στην τουρκική κυβέρνηση να εναρμονίσει το τουρκικό εκπαιδευτικό σύστημα και την εθνική της νομοθεσία με το Άρθρο 2 του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου αρ.1 της Σύμβασης, το οποίο αφορά το θέμα του δικαιώματος στην παιδεία.
Στις 2 Ιανουαρίου του 2004 ο Hasan Zengin, 47 ετών, και η κόρη του Eylem Zengin, 19 ετών, που ασπάζονται τον Αλεβισμό, κατέθεσαν καταγγελία στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Όταν κατατέθηκε η καταγγελία, η Eylem παρακολουθούσε την εβδόμη τάξη σε δημόσιο σχολείο της περιοχή Avcılar της Ισταμπούλ. Ως μαθήτρια του δημόσιου σχολείου ήταν υποχρεωμένη να παρακολουθεί μαθήματα θρησκευτικής παιδείας και ηθικής.
Σύμφωνα με το Άρθρο 24 του Τουρκικού Συντάγματος και το μέρος 12 του Βασικού Νόμου αρ. 1739 περί εθνικής παιδείας, η θρησκευτική παιδεία και ηθική είναι υποχρεωτικό μάθημα στο δημοτικό σχολείο και στο γυμνάσιο στην Τουρκία. Το Φεβρουάριο του 2001 ο προσφεύγων κατέθεσε μια αίτηση στην Επαρχιακή Διεύθυνση Εθνικής Παιδείας για εξαίρεση της κόρης του από το μάθημα θρησκευτικής παιδείας και ηθικής. Όταν οι αρχές απέρριψαν την αίτησή του, ο Hasan Zengin απευθύνθηκε στα διοικητικά δικαστήρια, ισχυριζόμενος ότι το εν λόγω μάθημα ήταν ασύμβατο με τις αρχές της εκκοσμίκευσης και ότι τα μαθήματα, τα οποία βασίζονταν στις διδαχές του Σουνιτικού Ισλαμισμού, δεν ήταν ουδέτερα.
Στις 28 Δεκεμβρίου 2001, το Διοικητικό Δικαστήριο της Ισταμπούλ απέρριψε το αίτημα με την αιτιολογία ότι το μάθημα της θρησκευτικής παιδείας και ηθικής ήταν σύμφωνο με το Σύνταγμα και με την τουρκική νομοθεσία. Ο προσφεύγων απευθύνθηκε στο Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο, το οποίο στήριξε την προηγούμενη δικαστική απόφαση.
Οι προσφεύγοντες ισχυρίζονται ότι ο τρόπος διδασκαλίας της θρησκευτικής παιδείας και ηθικής στην Τουρκία παραβιάζει το δικαίωμα της Eylem στη θρησκευτική ελευθερία και το δικαίωμα των γονέων της να διασφαλίσουν ότι η μόρφωσή της θα είναι σύμφωνη με τις δικές τους θρησκευτικές πεποιθήσεις.
Αφού έκρινε αποδεκτή την υποβολή καταγγελίας τον Ιούνιο του 2006, το δικαστήριο του Στρασβούργου αποφάσισε ομόφωνα εχτές ότι παραβιάσθηκε το Άρθρο 2 του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου αρ.1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο αφορά το δικαίωμα στην παιδεία.
Σύμφωνα με το Άρθρο 41 της Σύμβασης, το οποίο αφορά την αποζημίωση, το δικαστήριο αποφάσισε ότι η επισήμανση της παραβίασης συνιστούσε ικανή αποζημίωση για την μη χρηματική βλάβη την οποία υπέστησαν οι προσφεύγοντες.
Σύμφωνα με το Άρθρο 46, το οποίο αφορά το δεσμευτικό χαρακτήρα και την εφαρμογή των αποφάσεων, το δικαστήριο έλαβε υπόψη του το γεγονός ότι η ως άνω παραβίαση προήλθε από ένα πρόβλημα στην εφαρμογή του σχολικού προγράμματος θρησκευτικής διδασκαλίας στην Τουρκία και από την απουσία κατάλληλων μεθόδων για την διασφάλιση του σεβασμού στις πεποιθήσεις των γονέων. Ως εκ τούτου αποφάσισε ότι η εναρμόνιση του τουρκικού εκπαιδευτικού συστήματος και της τουρκικής νομοθεσίας με το Άρθρο 2 του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου αρ.1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων θα συνιστούσε κατάλληλη μορφή αποζημίωσης. Τέλος, επιδικάστηκε στους προσφεύγοντες το ποσό αποζημίωσης των 3,726.80 για κάλυψη εξόδων, κατόπιν παρακράτησης του ποσού των 850 ευρώ που χορηγήθηκε για νομική βοήθεια.
Ο Τούρκος Rıza Türmen, μέλος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η θητεία του οποίου λήγει σε λίγους μήνες, συμμετείχε στο επταμελές δικαστικό τμήμα που έλαβε την παραπάνω απόφαση.
Αν και η θρησκευτική παιδεία είναι υποχρεωτικό μάθημα στα σχολεία της Βρετανίας, οι γονείς έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν εξαίρεση των παιδιών τους τόσο από τη θρησκευτική παιδεία όσο και από τις ομαδικές πράξεις λατρείας.
©2008 National Secular Society (Limited by Guarantee).
Δείτε άλλα άρθρα με το ίδιο θέμα:
http://www.pluralism.org/news/article.php?id=17838
http://sim.law.uu.nl/SIM/CaseLaw/hof.nsf/d0cd2c2c444d8d94c12567c2002de990/890d6714703b60e3c125736f002da351?OpenDocument
Το πλήρες κείμενο της απόφασης εδω.
http://www.secularism.org.uk/compulsoryreligiouseducationanab.html
Αναφέρθηκε από τον Omadeon σε συζήτηση στο ιστολόγιο του Διαγόρα του Μήλιου.
Η μετάφραση έγινε από την Αόρατη Μελάνη.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποφάσισε την Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008 ότι η επιβολή υποχρεωτικών μαθημάτων θρησκευτικής παιδείας και ηθικής στο δημοτικό σχολείο και στο γυμνάσιο στην Τουρκία παραβιάζει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, και σύστησε στην τουρκική κυβέρνηση να εναρμονίσει το τουρκικό εκπαιδευτικό σύστημα και την εθνική της νομοθεσία με το Άρθρο 2 του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου αρ.1 της Σύμβασης, το οποίο αφορά το θέμα του δικαιώματος στην παιδεία.
Στις 2 Ιανουαρίου του 2004 ο Hasan Zengin, 47 ετών, και η κόρη του Eylem Zengin, 19 ετών, που ασπάζονται τον Αλεβισμό, κατέθεσαν καταγγελία στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Όταν κατατέθηκε η καταγγελία, η Eylem παρακολουθούσε την εβδόμη τάξη σε δημόσιο σχολείο της περιοχή Avcılar της Ισταμπούλ. Ως μαθήτρια του δημόσιου σχολείου ήταν υποχρεωμένη να παρακολουθεί μαθήματα θρησκευτικής παιδείας και ηθικής.
Σύμφωνα με το Άρθρο 24 του Τουρκικού Συντάγματος και το μέρος 12 του Βασικού Νόμου αρ. 1739 περί εθνικής παιδείας, η θρησκευτική παιδεία και ηθική είναι υποχρεωτικό μάθημα στο δημοτικό σχολείο και στο γυμνάσιο στην Τουρκία. Το Φεβρουάριο του 2001 ο προσφεύγων κατέθεσε μια αίτηση στην Επαρχιακή Διεύθυνση Εθνικής Παιδείας για εξαίρεση της κόρης του από το μάθημα θρησκευτικής παιδείας και ηθικής. Όταν οι αρχές απέρριψαν την αίτησή του, ο Hasan Zengin απευθύνθηκε στα διοικητικά δικαστήρια, ισχυριζόμενος ότι το εν λόγω μάθημα ήταν ασύμβατο με τις αρχές της εκκοσμίκευσης και ότι τα μαθήματα, τα οποία βασίζονταν στις διδαχές του Σουνιτικού Ισλαμισμού, δεν ήταν ουδέτερα.
Στις 28 Δεκεμβρίου 2001, το Διοικητικό Δικαστήριο της Ισταμπούλ απέρριψε το αίτημα με την αιτιολογία ότι το μάθημα της θρησκευτικής παιδείας και ηθικής ήταν σύμφωνο με το Σύνταγμα και με την τουρκική νομοθεσία. Ο προσφεύγων απευθύνθηκε στο Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο, το οποίο στήριξε την προηγούμενη δικαστική απόφαση.
Οι προσφεύγοντες ισχυρίζονται ότι ο τρόπος διδασκαλίας της θρησκευτικής παιδείας και ηθικής στην Τουρκία παραβιάζει το δικαίωμα της Eylem στη θρησκευτική ελευθερία και το δικαίωμα των γονέων της να διασφαλίσουν ότι η μόρφωσή της θα είναι σύμφωνη με τις δικές τους θρησκευτικές πεποιθήσεις.
Αφού έκρινε αποδεκτή την υποβολή καταγγελίας τον Ιούνιο του 2006, το δικαστήριο του Στρασβούργου αποφάσισε ομόφωνα εχτές ότι παραβιάσθηκε το Άρθρο 2 του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου αρ.1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο αφορά το δικαίωμα στην παιδεία.
Σύμφωνα με το Άρθρο 41 της Σύμβασης, το οποίο αφορά την αποζημίωση, το δικαστήριο αποφάσισε ότι η επισήμανση της παραβίασης συνιστούσε ικανή αποζημίωση για την μη χρηματική βλάβη την οποία υπέστησαν οι προσφεύγοντες.
Σύμφωνα με το Άρθρο 46, το οποίο αφορά το δεσμευτικό χαρακτήρα και την εφαρμογή των αποφάσεων, το δικαστήριο έλαβε υπόψη του το γεγονός ότι η ως άνω παραβίαση προήλθε από ένα πρόβλημα στην εφαρμογή του σχολικού προγράμματος θρησκευτικής διδασκαλίας στην Τουρκία και από την απουσία κατάλληλων μεθόδων για την διασφάλιση του σεβασμού στις πεποιθήσεις των γονέων. Ως εκ τούτου αποφάσισε ότι η εναρμόνιση του τουρκικού εκπαιδευτικού συστήματος και της τουρκικής νομοθεσίας με το Άρθρο 2 του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου αρ.1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων θα συνιστούσε κατάλληλη μορφή αποζημίωσης. Τέλος, επιδικάστηκε στους προσφεύγοντες το ποσό αποζημίωσης των 3,726.80 για κάλυψη εξόδων, κατόπιν παρακράτησης του ποσού των 850 ευρώ που χορηγήθηκε για νομική βοήθεια.
Ο Τούρκος Rıza Türmen, μέλος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η θητεία του οποίου λήγει σε λίγους μήνες, συμμετείχε στο επταμελές δικαστικό τμήμα που έλαβε την παραπάνω απόφαση.
Αν και η θρησκευτική παιδεία είναι υποχρεωτικό μάθημα στα σχολεία της Βρετανίας, οι γονείς έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν εξαίρεση των παιδιών τους τόσο από τη θρησκευτική παιδεία όσο και από τις ομαδικές πράξεις λατρείας.
©2008 National Secular Society (Limited by Guarantee).
Δείτε άλλα άρθρα με το ίδιο θέμα:
http://www.pluralism.org/news/article.php?id=17838
http://sim.law.uu.nl/SIM/CaseLaw/hof.nsf/d0cd2c2c444d8d94c12567c2002de990/890d6714703b60e3c125736f002da351?OpenDocument
Το πλήρες κείμενο της απόφασης εδω.
Hasan and Eylem Zengin v. Turkey, application no. 1448/04, §101, ECHR 9-10-2007
Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008
Ότι είναι ανόητο, είναι και ηθικό
Φανταστείτε μια κοινωνία όπου η απάθεια, η ανοησία και η αφέλεια έχουν ξεπεράσει κατά πολύ μια κρίσιμη μάζα ατόμων, τόσο ώστε πλέον εκτός από τους νόμους, να μην τηρούνται και στοιχειώδεις κανόνες απόκρυψης μιας απάτης ή έστω μιας ένδειξης ντροπής. Στην ίδια κοινωνία φανταστείτε να βγαίνει δημόσια ένας πολιτικός, ή γενικά ένα σημαντικό άτομο της κοινωνίας και να ψεύδεται ή να υποτιμά τη νοημοσύνη των ακροατών του τόσο φανερά, αλλά ταυτόχρονα κανείς από τους ακροατές να μην αντιδρά.
Στις 19/11, στην εκπομπή «Αποδείξεις» του Νίκου Ευαγγελάτου έσκασε η ατάκα που προσωπικά με ταρακούνησε. Με έκανε να σκεφτώ ότι ίσως και να ζούμε σε μία κοινωνία ακόμα χειρότερη. Στη συγκεκριμένη εκπομπή, ήταν προσκεκλημένη η Κα Πελέκη, γνωστή από το συμβολαιογραφικό της έργο κατά τις ανταλλαγές ακινήτων μεταξύ της Μονής Βατοπεδίου και ελληνικού Κράτους.
Η συνέντευξη ήταν μια κλασσική συνέντευξη, όπου ερωτών και ερωτούμενος είχαν μία άνετη συζήτηση, χωρίς πολλά «στριμώγματα». Από αυτές τις συνεντεύξεις που είναι εμφανές ότι όλα είναι προσυμφωνημένα, προκειμένου να μην έρθει σε δύσκολη θέση κανένα μέρος, ώστε να φανεί και το «δημοσιογραφικό δαιμόνιο» του δημοσιογράφου, αλλά και η «αθωότητα» του ερωτούμενου. Και εκεί που οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη με τον κλασσικό βαρετό ρυθμό, και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, σκάει η κορώνα…
Ρωτάει ο κ. Ευαγγελάτος την Κα Πελέκη εάν αισθάνθηκε ότι έκανε κάτι παράνομο ή μεμπτό όταν συνέτασσε τα συμβόλαια. Εκείνη φυσικά απαντάει αρνητικά και μετά δίνει την αιτιολογία (αυτολεξεί):
«Και επειδή εγώ προέρχομαι από μία πολύ βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια, η αίσθηση που είχα, είναι ότι βοηθάω το μοναστήρι, ότι θα έχω ευλογία από την Παναγία».
Και αφού τελείωσε η συνέντευξη, η Κα Πελέκη επιβιβάστηκε στο τεθωρακισμένο της τζιπ και πήγε για ύπνο με ήσυχη τη συνείδησή της. Και οι ακροατές, έκλεισαν τις τηλεοράσεις τους και έπεσαν και αυτοί για ύπνο. Εγώ πάλι άρχισα να κάνω κάποιες συγκεχυμένες σκέψεις…
Εντάξει, προφανώς μετά την ατάκα, τα ανθρωπάκια με τη λευκή στολή και το ζουρλομανδύα, δεν ήθελαν να διακόψουν την εκπομπή, οπότε περίμεναν την Κα Πελέκη μετά το πέρας της εκπομπής. Από την άλλη πάλι, δεν ακούστηκε κάτι, άρα μάλλον η ερμηνεία της ακούστηκε λογική. Φαντάζομαι, όμως, ότι την επόμενη μέρα θα ξεσηκωνόταν ο κόσμος και κρατώντας δαδιά στα χέρια και πανό που γράφουν «Όχι άλλη υποτίμηση της νοημοσύνης μας», θα περικύκλωναν τη Βουλή απαιτώντας δικαιοσύνη. Και πάλι όμως ούτε αυτό έγινε. Και το ΕΣΡ; Η Δικαιοσύνη; Κάποια αρμόδια επιτροπή για την προστασία των εγκεφαλικών μας κυττάρων; Τίποτα.
Κανείς δεν βρήκε κάτι μεμπτό σε αυτή την ατάκα. Θεωρήθηκε καθ’ όλα σοβαρή και αξιοπρεπής. Οπότε αν εγώ, με κάποια οποιαδήποτε επαγγελματική ιδιότητα, μπορώ να λαμβάνω μέρος σε μεγάλες απάτες, χωρίς όμως να έχω νομικές κυρώσεις (λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητας), η απολογία μου θα μπορούσε να είναι πλήρως μεταφυσική, φαντασιόπληκτη, σχιζοφρενική ή προϊόν διαταραχής προσωπικότητας και να μην υπάρχει κανένα πρόβλημα. Ούτε ηθικής, ούτε συνείδησης, ούτε δεοντολογίας.
Αυτό σε μία σύγχρονη, «δημοκρατική» κοινωνία δημιουργεί αρκετά ζητήματα. Διότι συγχέονται οι αντικειμενικές, νομικές και ηθικές ευθύνες με τις προσωπικές αντιλήψεις του καθενός. Δηλαδή, τα συμφέροντά του. Ενδεχομένως αν η Κα Πελέκη ή η οποιαδήποτε Κα Πελέκη είχε αναφέρει ότι εξυπηρετεί μία απάτη για να λάβει την ευλογία του Μωάμεθ ή της χρυσομαλλούσας νεράιδας της Γκιόνας, θα είχε αντιμετωπιστεί με ιδιαίτερο σκεπτικισμό. Επειδή όμως μιλάμε για μία «βαθειά θρησκευόμενη» οικογένεια, για «ευλογία» και για την «Παναγία», το ηθικό ζήτημα καθαρίζει αμέσως.
Η συγκεκριμένη μεσαιωνική αντίληψη των πραγμάτων, έδινε κάποτε στον Κλήρο την πλήρη δικαιοδοσία για να παρεμβαίνει σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, να κλέβει περιουσίες ανθρώπων, να συμμετέχει στην Εξουσία χωρίς πολλές εξηγήσεις και χωρίς να ζητάει την άδεια κανενός. Οι παρεμβάσεις αυτές, δεν συναντούσαν καμία αντίσταση ούτε από τις κοινωνίες, ούτε από τις πολιτικές Αρχές, ούτε από τους εκάστοτε θεσμούς. Ευτυχώς, τα πράγματα έχουν εξελιχθεί από τότε, οπότε ο Κλήρος ή οποιοσδήποτε που επικαλείται θεούς και δαίμονες, δεν έχει πλέον τόσο ελεύθερη δικαιοδοσία. Το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, κατάφερε και απέβαλε τις υποκειμενικές δεισιδαιμονίες για χάρη των δημοκρατικών, δίκαιων και αντικειμενικών θεσμών.
Στις 19/11, στην εκπομπή «Αποδείξεις» του Νίκου Ευαγγελάτου έσκασε η ατάκα που προσωπικά με ταρακούνησε. Με έκανε να σκεφτώ ότι ίσως και να ζούμε σε μία κοινωνία ακόμα χειρότερη. Στη συγκεκριμένη εκπομπή, ήταν προσκεκλημένη η Κα Πελέκη, γνωστή από το συμβολαιογραφικό της έργο κατά τις ανταλλαγές ακινήτων μεταξύ της Μονής Βατοπεδίου και ελληνικού Κράτους.
Η συνέντευξη ήταν μια κλασσική συνέντευξη, όπου ερωτών και ερωτούμενος είχαν μία άνετη συζήτηση, χωρίς πολλά «στριμώγματα». Από αυτές τις συνεντεύξεις που είναι εμφανές ότι όλα είναι προσυμφωνημένα, προκειμένου να μην έρθει σε δύσκολη θέση κανένα μέρος, ώστε να φανεί και το «δημοσιογραφικό δαιμόνιο» του δημοσιογράφου, αλλά και η «αθωότητα» του ερωτούμενου. Και εκεί που οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη με τον κλασσικό βαρετό ρυθμό, και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, σκάει η κορώνα…
Ρωτάει ο κ. Ευαγγελάτος την Κα Πελέκη εάν αισθάνθηκε ότι έκανε κάτι παράνομο ή μεμπτό όταν συνέτασσε τα συμβόλαια. Εκείνη φυσικά απαντάει αρνητικά και μετά δίνει την αιτιολογία (αυτολεξεί):
«Και επειδή εγώ προέρχομαι από μία πολύ βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια, η αίσθηση που είχα, είναι ότι βοηθάω το μοναστήρι, ότι θα έχω ευλογία από την Παναγία».
Και αφού τελείωσε η συνέντευξη, η Κα Πελέκη επιβιβάστηκε στο τεθωρακισμένο της τζιπ και πήγε για ύπνο με ήσυχη τη συνείδησή της. Και οι ακροατές, έκλεισαν τις τηλεοράσεις τους και έπεσαν και αυτοί για ύπνο. Εγώ πάλι άρχισα να κάνω κάποιες συγκεχυμένες σκέψεις…
Εντάξει, προφανώς μετά την ατάκα, τα ανθρωπάκια με τη λευκή στολή και το ζουρλομανδύα, δεν ήθελαν να διακόψουν την εκπομπή, οπότε περίμεναν την Κα Πελέκη μετά το πέρας της εκπομπής. Από την άλλη πάλι, δεν ακούστηκε κάτι, άρα μάλλον η ερμηνεία της ακούστηκε λογική. Φαντάζομαι, όμως, ότι την επόμενη μέρα θα ξεσηκωνόταν ο κόσμος και κρατώντας δαδιά στα χέρια και πανό που γράφουν «Όχι άλλη υποτίμηση της νοημοσύνης μας», θα περικύκλωναν τη Βουλή απαιτώντας δικαιοσύνη. Και πάλι όμως ούτε αυτό έγινε. Και το ΕΣΡ; Η Δικαιοσύνη; Κάποια αρμόδια επιτροπή για την προστασία των εγκεφαλικών μας κυττάρων; Τίποτα.
Κανείς δεν βρήκε κάτι μεμπτό σε αυτή την ατάκα. Θεωρήθηκε καθ’ όλα σοβαρή και αξιοπρεπής. Οπότε αν εγώ, με κάποια οποιαδήποτε επαγγελματική ιδιότητα, μπορώ να λαμβάνω μέρος σε μεγάλες απάτες, χωρίς όμως να έχω νομικές κυρώσεις (λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητας), η απολογία μου θα μπορούσε να είναι πλήρως μεταφυσική, φαντασιόπληκτη, σχιζοφρενική ή προϊόν διαταραχής προσωπικότητας και να μην υπάρχει κανένα πρόβλημα. Ούτε ηθικής, ούτε συνείδησης, ούτε δεοντολογίας.
Αυτό σε μία σύγχρονη, «δημοκρατική» κοινωνία δημιουργεί αρκετά ζητήματα. Διότι συγχέονται οι αντικειμενικές, νομικές και ηθικές ευθύνες με τις προσωπικές αντιλήψεις του καθενός. Δηλαδή, τα συμφέροντά του. Ενδεχομένως αν η Κα Πελέκη ή η οποιαδήποτε Κα Πελέκη είχε αναφέρει ότι εξυπηρετεί μία απάτη για να λάβει την ευλογία του Μωάμεθ ή της χρυσομαλλούσας νεράιδας της Γκιόνας, θα είχε αντιμετωπιστεί με ιδιαίτερο σκεπτικισμό. Επειδή όμως μιλάμε για μία «βαθειά θρησκευόμενη» οικογένεια, για «ευλογία» και για την «Παναγία», το ηθικό ζήτημα καθαρίζει αμέσως.
Η συγκεκριμένη μεσαιωνική αντίληψη των πραγμάτων, έδινε κάποτε στον Κλήρο την πλήρη δικαιοδοσία για να παρεμβαίνει σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, να κλέβει περιουσίες ανθρώπων, να συμμετέχει στην Εξουσία χωρίς πολλές εξηγήσεις και χωρίς να ζητάει την άδεια κανενός. Οι παρεμβάσεις αυτές, δεν συναντούσαν καμία αντίσταση ούτε από τις κοινωνίες, ούτε από τις πολιτικές Αρχές, ούτε από τους εκάστοτε θεσμούς. Ευτυχώς, τα πράγματα έχουν εξελιχθεί από τότε, οπότε ο Κλήρος ή οποιοσδήποτε που επικαλείται θεούς και δαίμονες, δεν έχει πλέον τόσο ελεύθερη δικαιοδοσία. Το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, κατάφερε και απέβαλε τις υποκειμενικές δεισιδαιμονίες για χάρη των δημοκρατικών, δίκαιων και αντικειμενικών θεσμών.
Κι όμως, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, η ίδια ασυδοσία λαμβάνει χώρα, αλλά μέσω «νόμιμων διαδικασιών». Οι εκπρόσωποι μάλιστα αυτών των διαδικασιών, δεν έχουν καμία ντροπή ή αίσθηση ανοησίας όταν κάνουν επίσημες δηλώσεις με ευλογίες και Παναγίες. Ξέρουν ότι το έδαφος είναι ακόμα τόσο πρόσφορο και γεμάτο με κουτόχορτο, ώστε η ελληνική κοινωνία θα συνεχίζει να βοσκά χωρίς να ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως για τα καμώματά τους. Δεν έχουν και άδικο...
Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008
Μία φωτογραφία, μία ιστορία!
Πρόσφατα, το ελληνάκι είχε την τύχη να δραπετεύσει για λίγες ημέρες μακριά από το θόρυβο της πόλης, και να περιπλανηθεί στην ελληνική ύπαιθρο. Ο δρόμος τον έβγαλε σε ψηλά βουνά και όμορφα φαράγγια, ενώ μια μέρα αποφάσισε να επισκεφθεί έναν αρχαιολογικό χώρο.
Ξαφνικά, μέσα σε μία μόλις στιγμή, αντίκρισε σε ένα και μόνο πλάνο ολόκληρη την ιστορία του ένδοξου ελληνικού πολιτισμού! Με τρία μόνο «σημεία – ορόσημα», οι συμβολισμοί του αθάνατου ελληνικού έθνους παρατάσσονταν σαν μία ιστορική συνέχεια με αυστηρή χρονολογική σειρά. Η αρχαιότητα, το Βυζάντιο και η σύγχρονη Ελλάδα!
Η σήμανση του αρχαιολογικού χώρου (με εμφανείς «επικολλημένες» επιρροές από το σύγχρονο πολιτισμό), το καντηλοεκκλησάκι του Βυζαντινού σκοταδισμού και το πνεύμα του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού στη σειρά.
Το ελληνάκι, εκθαμβωμένο από το μεγαλοπρεπές αυτό όραμα, αποθανάτισε το στιγμιότυπο και σας δίνει την ευκαιρία να το απολαύσετε κι εσείς. (κλικ για μεγέθυνση).
Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008
Όχι στο όνομά μας
Ακολουθεί αναδημοσίευση από το blog http://kratoumenoi.wordpress.com/ καθώς σήμερα γίνεται μία συντονισμένη προσπάθεια ανάδειξης του θέματος των φυλακών και εναντίον της αποσιώπησής του από τα ΜΜΕ.
Όχι στο Όνομά μας
“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.
– Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08
“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”
- Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08
Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.
Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.
Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.
Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.
Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.
Όχι στο Όνομά μας
“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.
– Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08
“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”
- Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08
Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.
Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.
Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.
Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.
Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.
Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008
Η γενιά που στρογγυλοκάθησε...
... που φόρεσε καμαρωτά την ταμπέλα «Η Γενιά του Πολυτεχνείου», παρόλο που μόνο ορισμένοι από αυτούς όντως αγωνίστηκαν, βασανίστηκαν, διώχθηκαν και ακόμα θανατώθηκαν. Η γενιά που συμβολίζει την είσοδο στην μεταπολίτευση, την ακραία κομματικοποίηση, τον ακραίο συνδικαλισμό, τον ακραίο κρατικισμό και τον ακραίο ατομικισμό. Η γενιά που επωφελήθηκε από την εισροή ρευστού από την ΕΟΚ - μετέπειτα Ε.Ε. - και που εξίσου καμαρωτά βολεύτηκε στις πολυθρόνες, τα δημόσια αξιώματα και τις θέσεις ευθύνης. Η γενιά που δε δίνει δεκάρα για τις επερχόμενες γενιές.
Αλήθεια, γιατί την ονομάζουμε «γενιά του Πολυτεχνείου» και όχι «γενιά της διαφθοράς»; Γιατί, εξυμνώντας τα κατορθώματα ορισμένων πραγματικών αγωνιστών, να πλαισιώνουμε με αυτά μία ολόκληρη γενιά που κατά την επέλασή της από τον τόπο καλλιέργησε τα θεμέλια για τη σημερινή κατάντια; Γιατί οι βίαιοι τραμπουκισμοί της δεκαετίας του ’60, θεωρούνται πιο σοβαροί από τους κοινωνικούς και οικονομικούς τραμπουκισμούς του σήμερα; Στην τελική, γιατί να επιτρέπουμε σε σημερινά λαμόγια να καρπώνονται την ανατρεπτικότητα, την αγωνιστικότητα και τα δημοκρατικά ιδεώδη ορισμένων πραγματικών επαναστατών της γενιάς του Πολυτεχνείου;
Οι μεγάλες κορώνες είναι μία καθ’ όλα ελληνικότατη συνήθεια. Το ίδιο και οι σπουδαίοι τίτλοι και οι δάφνες της δόξας. Οι πράξεις όμως αυτές καθεαυτές, δεν συνοδεύουν τις αντίστοιχες κορώνες. Εάν ρωτήσεις τους γονείς σου «τί κατάφερε η γενιά σας;» θα σου μιλήσουν για Δημοκρατία, για επαναστατικά ιδεώδη, για το ξεβόλεμα από τον καναπέ, τις μαχητικές πορείες και το χτίσιμο των θεμελίων για μία καλύτερη κοινωνία. Αν τους ρωτήσεις όμως, «και τελικά τα θεμέλια αυτά, τί οικοδόμημα στηρίζουν;», μάλλον θα σαστίσουν. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει οικοδόμημα. Μπήκαν τα θεμέλια, φτιάχτηκε ένα πρόχειρο ισόγειο, πέταξαν μέσα δυο τρεις πολυθρόνες, στρογγυλοκάθησαν και θεώρησαν ότι έφτιαξαν τον μεγαλύτερο ουρανοξύστη.
Αυτές τις μέρες θα παρακολουθήσουμε και πάλι το γνωστό τσίρκο. Όλοι μα ΟΛΟΙ οι βουλευτές θα καμαρώσουν για τη «Δημοκρατία» που έφερε η γενιά τους. Οι αριστεριστές θα γεμίσουν αφίσες τα Εξάρχεια με αγωνίστριες γκομενίτσες που φωνάζουν με ντουντούκες. Οι αντιεξουσιαστές θα κάνουν τα γνωστά μπάχαλα. Η αστυνομία θα προβεί σε αυθαίρετες προσαγωγές και ξυλοδαρμούς. Οι πολιτικοί αρχηγοί θα πάρουν δέκα με τόνο στην έκθεση ιδεών. Το ΠΑ.ΜΕ. θα καταγγείλει τις κάμερες, ενώ ο εισαγγελέας απλώς θα επιπλήξει λεκτικά τους μπάτσους που στοχεύουν τις κάμερες σε πρόσωπα. Οι δημοσιογράφοι θα αρθρογραφήσουν με μεγάλο πολιτικό σθένος και οι συνεντεύξεις από αυτούς που «ήταν στο Πολυτεχνείο» θα πέφτουν σύννεφο. Ο Κυρ Μήτσος από το Αιγάλεω θα ξύσει τα αρχίδια του καθώς κάνει zapping, ενώ η Κυρά Μαρία από την Εκάλη θα αρπάξει την ευκαιρία για ένα τριήμερο στην Αράχωβα. Οι πιτσιρικάδες θα ξεχυθούν στις καφετέριες. Οι Οννεδίτες, οι Πασπίτες και οι Κνίτες θα παίξουν πόλεμο με τα καδρόνια και τα συνθήματα θα είναι πάλι τα ίδια.
Και όλο αυτό το τσίρκο είναι τελικά το σημερινό πολιτικό και κοινωνικό οικοδόμημα, χωρίς κανείς να αναρωτηθεί γιατί δεν φτιάχτηκαν και οι υπόλοιποι όροφοι ή γιατί η κατασκευή δεν συνεχίζεται. Η «γενιά του Πολυτεχνείου» που αγωνίστηκε και βολεύτηκε, ξέχασε τις επερχόμενες γενιές. Ανέτρεψε τη Δικτατορία, καλλιέργησε τη διαφθορά, καταβρόχθισε τα δημόσια ταμεία, φαλίρισε τα ασφαλιστικά ταμεία, απαξίωσε κάθε Δημοκρατική λειτουργία, απαξίωσε την Παιδεία, κατέστρεψε το περιβάλλον, έφτιαξε αυθαίρετα σε όλη την επικράτεια και δέθηκε με αλυσίδες πάνω στις πολυθρόνες της. Σε λίγα χρόνια που θα αποτραβηχτεί τελείως, θα πετάει κορώνες κοινωνικής επανάστασης και Δημοκρατίας μέσα σε ένα ερειπωμένο περιβάλλον, μία αποδομημένη κοινωνία με πλήρως απαξιωμένους θεσμούς και αρχές.
Οι σημερινοί πραγματικοί αγωνιστές και λογικά σκεπτόμενοι άνθρωποι, γνωρίζουν τελικά πώς συνέβαλε η «γενιά του Πολυτεχνείου» στο καλό του τόπου. Μπορούν να διαχωρίσουν τις πραγματικές αξίες από τις πλαστικές και τους ανθρώπους από τα ποντίκια. Χωρίς να χάνω τη ρεαλιστική αντίληψη των πραγμάτων, μπορώ να δω τους συγκεκριμένους ανθρώπους να αλλάζουν σταδιακά το σάπιο καθεστώς της μεταπολίτευσης. Να μαζέψουν τα περιττώματα και τις πολυθρόνες της «γενιάς του Πολυτεχνείου» να τα πετάξουν μακριά, και να συνεχίσουν το οικοδόμημα όπως το έχουν οραματιστεί πολλοί Έλληνες στο παρελθόν, αλλά είδαν τις προσπάθειές τους να σκάνε στον τοίχο.
Αλήθεια, γιατί την ονομάζουμε «γενιά του Πολυτεχνείου» και όχι «γενιά της διαφθοράς»; Γιατί, εξυμνώντας τα κατορθώματα ορισμένων πραγματικών αγωνιστών, να πλαισιώνουμε με αυτά μία ολόκληρη γενιά που κατά την επέλασή της από τον τόπο καλλιέργησε τα θεμέλια για τη σημερινή κατάντια; Γιατί οι βίαιοι τραμπουκισμοί της δεκαετίας του ’60, θεωρούνται πιο σοβαροί από τους κοινωνικούς και οικονομικούς τραμπουκισμούς του σήμερα; Στην τελική, γιατί να επιτρέπουμε σε σημερινά λαμόγια να καρπώνονται την ανατρεπτικότητα, την αγωνιστικότητα και τα δημοκρατικά ιδεώδη ορισμένων πραγματικών επαναστατών της γενιάς του Πολυτεχνείου;
Οι μεγάλες κορώνες είναι μία καθ’ όλα ελληνικότατη συνήθεια. Το ίδιο και οι σπουδαίοι τίτλοι και οι δάφνες της δόξας. Οι πράξεις όμως αυτές καθεαυτές, δεν συνοδεύουν τις αντίστοιχες κορώνες. Εάν ρωτήσεις τους γονείς σου «τί κατάφερε η γενιά σας;» θα σου μιλήσουν για Δημοκρατία, για επαναστατικά ιδεώδη, για το ξεβόλεμα από τον καναπέ, τις μαχητικές πορείες και το χτίσιμο των θεμελίων για μία καλύτερη κοινωνία. Αν τους ρωτήσεις όμως, «και τελικά τα θεμέλια αυτά, τί οικοδόμημα στηρίζουν;», μάλλον θα σαστίσουν. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει οικοδόμημα. Μπήκαν τα θεμέλια, φτιάχτηκε ένα πρόχειρο ισόγειο, πέταξαν μέσα δυο τρεις πολυθρόνες, στρογγυλοκάθησαν και θεώρησαν ότι έφτιαξαν τον μεγαλύτερο ουρανοξύστη.
Αυτές τις μέρες θα παρακολουθήσουμε και πάλι το γνωστό τσίρκο. Όλοι μα ΟΛΟΙ οι βουλευτές θα καμαρώσουν για τη «Δημοκρατία» που έφερε η γενιά τους. Οι αριστεριστές θα γεμίσουν αφίσες τα Εξάρχεια με αγωνίστριες γκομενίτσες που φωνάζουν με ντουντούκες. Οι αντιεξουσιαστές θα κάνουν τα γνωστά μπάχαλα. Η αστυνομία θα προβεί σε αυθαίρετες προσαγωγές και ξυλοδαρμούς. Οι πολιτικοί αρχηγοί θα πάρουν δέκα με τόνο στην έκθεση ιδεών. Το ΠΑ.ΜΕ. θα καταγγείλει τις κάμερες, ενώ ο εισαγγελέας απλώς θα επιπλήξει λεκτικά τους μπάτσους που στοχεύουν τις κάμερες σε πρόσωπα. Οι δημοσιογράφοι θα αρθρογραφήσουν με μεγάλο πολιτικό σθένος και οι συνεντεύξεις από αυτούς που «ήταν στο Πολυτεχνείο» θα πέφτουν σύννεφο. Ο Κυρ Μήτσος από το Αιγάλεω θα ξύσει τα αρχίδια του καθώς κάνει zapping, ενώ η Κυρά Μαρία από την Εκάλη θα αρπάξει την ευκαιρία για ένα τριήμερο στην Αράχωβα. Οι πιτσιρικάδες θα ξεχυθούν στις καφετέριες. Οι Οννεδίτες, οι Πασπίτες και οι Κνίτες θα παίξουν πόλεμο με τα καδρόνια και τα συνθήματα θα είναι πάλι τα ίδια.
Και όλο αυτό το τσίρκο είναι τελικά το σημερινό πολιτικό και κοινωνικό οικοδόμημα, χωρίς κανείς να αναρωτηθεί γιατί δεν φτιάχτηκαν και οι υπόλοιποι όροφοι ή γιατί η κατασκευή δεν συνεχίζεται. Η «γενιά του Πολυτεχνείου» που αγωνίστηκε και βολεύτηκε, ξέχασε τις επερχόμενες γενιές. Ανέτρεψε τη Δικτατορία, καλλιέργησε τη διαφθορά, καταβρόχθισε τα δημόσια ταμεία, φαλίρισε τα ασφαλιστικά ταμεία, απαξίωσε κάθε Δημοκρατική λειτουργία, απαξίωσε την Παιδεία, κατέστρεψε το περιβάλλον, έφτιαξε αυθαίρετα σε όλη την επικράτεια και δέθηκε με αλυσίδες πάνω στις πολυθρόνες της. Σε λίγα χρόνια που θα αποτραβηχτεί τελείως, θα πετάει κορώνες κοινωνικής επανάστασης και Δημοκρατίας μέσα σε ένα ερειπωμένο περιβάλλον, μία αποδομημένη κοινωνία με πλήρως απαξιωμένους θεσμούς και αρχές.
Οι σημερινοί πραγματικοί αγωνιστές και λογικά σκεπτόμενοι άνθρωποι, γνωρίζουν τελικά πώς συνέβαλε η «γενιά του Πολυτεχνείου» στο καλό του τόπου. Μπορούν να διαχωρίσουν τις πραγματικές αξίες από τις πλαστικές και τους ανθρώπους από τα ποντίκια. Χωρίς να χάνω τη ρεαλιστική αντίληψη των πραγμάτων, μπορώ να δω τους συγκεκριμένους ανθρώπους να αλλάζουν σταδιακά το σάπιο καθεστώς της μεταπολίτευσης. Να μαζέψουν τα περιττώματα και τις πολυθρόνες της «γενιάς του Πολυτεχνείου» να τα πετάξουν μακριά, και να συνεχίσουν το οικοδόμημα όπως το έχουν οραματιστεί πολλοί Έλληνες στο παρελθόν, αλλά είδαν τις προσπάθειές τους να σκάνε στον τοίχο.
Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008
Ισονομία στην αξιοπρέπεια (2)
Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008
Βάλαμε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα
Από μικροί μαθαίνουμε γενικώς και αορίστως για το δαιμόνιο της ελληνικής πονηριάς. Αργότερα, όσοι έχουμε και λίγο τα μάτια μας ανοιχτά, βλέπουμε ότι πρόκειται για κουτοπονηριά, ενώ μετά την ενηλικίωση και κατά την είσοδο στην κοινωνία ως ενεργοί πολίτες, ενδεχομένως να καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι «ελληνική πονηριά» = «απατεωνιά».
Μέσα στο γενικότερο πνεύμα απατεωνιάς, παραλογισμού και διευρυμένης βλακείας, το ελληνικό Κράτος δεν μένει φυσικά αμέτοχο και έχει καταφέρει να συστήσει δύο παράδοξα Υπουργεία συν ένα που είναι υπό συζήτηση. Ο λόγος για το Υπουργείο Περιβάλλοντος Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων, το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Αστρολογίας, ενώ υπό συζήτηση τον τελευταίο καιρό είναι και η συγχώνευση των Υπουργείων Πολιτισμού και Τουρισμού σε ένα Υπουργείο.
Ελληνικό δαιμόνιο με παγκόσμια πρωτιά, εφευρετικότητα και μοναδικότητα. Μία σειρά από ασύλληπτα έξυπνες πολιτικές αποφάσεις, για τη σύσταση του ΥΠΕΧΩΔΕ και του ΥΠΕΠΘ, που έχουν μείνει αναλλοίωτες τις τελευταίες δεκαετίες και ενός «σύγχρονου» οράματος για τη σύσταση του κοινού Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού.
Ήταν το 1985, αμέσως μετά τις εκλογές όπου τα τότε λαμόγια με το ελληνικότατο δαιμόνιό τους, αποφάσισαν να συνενώσουν τα τρία Υπουργεία Μεταφορών, Δημοσίων Έργων και Περιβάλλοντος σε ένα. Τελικώς ενώθηκε το «Δημοσίων Έργων» με το «Περιβάλλοντος» και το «Μεταφορών» διατήρησε την ανεξαρτησία του. Το σκεπτικό για τη σύσταση του ΥΠΕΧΩΔΕ ήταν πολύ απλό: Προκειμένου να μην υπάρχουν καθυστερήσεις στα δημόσια έργα λόγω «περιβαλλοντικών κωλυμάτων», θα υπήρχε ένα μόνο Υπουργείο (ή καλύτερα ένας μόνο Υπουργός) που θα λάμβανε αποφάσεις και για τα δύο. Περιττό να αναφέρω ανάμεσα στα συμφέροντα των Δημοσίων Έργων και του Περιβάλλοντος, ποιο από τα δύο κέρδιζε. Εάν αυτό το σκεπτικό δεν συρρικνώνει όλα τα «χαρίσματα» του σύγχρονου Ελληναρισμού, τότε τί στον κόσμο;
Το παράδοξο του ΥΠΕΧΩΔΕ ήταν άλλωστε τόσο εμφανές που αρκετοί υφυπουργοί προσπάθησαν κατά την ενεργό θητεία τους να ζητήσουν διαχωρισμό. Αυτό όμως γνωστοποιήθηκε μόνο στους κλειστούς πολιτικούς κύκλους και όχι δημοσίως, ενώ πολλές φορές επέφερε και εσωτερικές συγκρούσεις. Τελικώς όμως, για άλλη μία φορά επιβλήθηκε το Ελληναρίστικο κατεστημένο και τα πράγματα παρέμειναν ως είχαν. Κάποιες πρόσφατες εξαγγελίες για διαχωρισμό, μετά από πιέσεις περιβαλλοντικών οργανώσεων, παρέμειναν… στα λόγια.
Στην ένδοξη ιστορία του ΥΠΕΧΩΔΕ, το έργο περιβαλλοντικών επιθεωρητών αποσιωπούνταν ή διώκονταν για χάρη καθαρών επιχειρηματικών επιλογών των εκάστοτε κυβερνήσεων και των διαπλεκόμενων ιδιωτών ή επιχειρήσεων, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την αποπομπή της πρώην γενικής επιθεωρήτριας Περιβάλλοντος Μαργαρίτας Καραβασίλη.
Όσον αφορά το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Αστρολογίας, θα πρέπει να διευκρινίσω, για όσους δεν το γνωρίζουν ήδη, ότι ο επίσημος τίτλος του είναι «Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων». Επειδή, όμως μόλις το πληκτρολόγησα και τα δάχτυλά μου ήδη πονάνε, ενώ ξανακοιτάζοντάς το πονάει και το μυαλό μου, δεν μπορώ να σχολιάσω κάτι περεταίρω. Ας το αφήσουμε ως γελοιογραφία χωρίς σχόλια και ως σήμα κατατεθέν του νεοελληνικού πολιτισμού και της σύγχρονης ελληνικής Παιδείας.
Μετά από αυτές τις δύο επιτυχίες, οι πιο σύγχρονες εξελίξεις στο συνονθύλευμα παραλόγου, απάτης και διεθνούς διασυρμού, αφορούν την υπό συζήτηση σύσταση του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού. Φανταστείτε την οπτασία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς αγκαζέ με την τουριστική ανάπτυξη. Ω! Τι όμορφα που θα’ ναι!
Και στην τελική, γιατί να μην συνενώσουν το ΥΠΕΧΩΔΕ με το «Πολιτισμού και Τουρισμού»; Τι ωραία που θα δεσπόζουν τα πεντάστερα ξενοδοχεία πλάι στους αρχαιολογικούς χώρους! Οι ταβέρνες δίπλα στους ναούς! Να μπορείς βρε αδερφέ να χτίζεις το αυθαίρετό σου και να’ χεις και ένα ελληνιστικό μωσαϊκό στον κήπο σου! Να αφήσουμε και τους μπουρτζόβλαχους συμπολίτες μας να φτιάχνουν τουριστικές καντίνες μέσα σε θολωτούς τάφους και στάνες για τα πρόβατα μέσα σε αρχαία τείχη. Να δίνουμε και στους τουρίστες από ένα όστρακο για ενθύμιο, με τις ευλογίες του Κράτους και το τουριστικό προϊόν να εκτοξευθεί στα ύψη.
Βέβαια όλα αυτά τελικώς δεν φαίνονται και παράλογα στον μέσο Ελληναρά. Του φαίνεται λογικό ο Υπουργός που θέλει να γεμίσει κτίρια, δρόμους και τσιμέντο όλη την Ελλάδα να προστατεύει και το περιβάλλον. Του φαίνεται λογικό το παιδί του να διδάσκεται επιστήμες και δεισιδαιμονίες ταυτόχρονα. Το ίδιο λογικό θα του φανεί ο προστάτης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς να είναι και ο μάνατζερ του τουριστικού μας προϊόντος. Τέτοια παιδεία πήρε από το αρμόδιο Υπουργείο και τέτοια ανατροφή από την ευρύτερη κοινωνία. Πώς να ελίσσεται, να παρακάμπτει νόμους, να κατακρεουργεί νομικές δικλίδες ασφαλείας για το Περιβάλλον και την Πολιτιστική Κληρονομιά προκειμένου να φτιάξει την επιχειρησούλα του. Να μη τον ενδιαφέρει αν διασύρεται πανευρωπαϊκά και διεθνώς αρκεί στο τέλος να φτιάξει την επιχειρησούλα του ή το σπιτάκι του... Την παράγκα του.
Μέσα στο γενικότερο πνεύμα απατεωνιάς, παραλογισμού και διευρυμένης βλακείας, το ελληνικό Κράτος δεν μένει φυσικά αμέτοχο και έχει καταφέρει να συστήσει δύο παράδοξα Υπουργεία συν ένα που είναι υπό συζήτηση. Ο λόγος για το Υπουργείο Περιβάλλοντος Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων, το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Αστρολογίας, ενώ υπό συζήτηση τον τελευταίο καιρό είναι και η συγχώνευση των Υπουργείων Πολιτισμού και Τουρισμού σε ένα Υπουργείο.
Ελληνικό δαιμόνιο με παγκόσμια πρωτιά, εφευρετικότητα και μοναδικότητα. Μία σειρά από ασύλληπτα έξυπνες πολιτικές αποφάσεις, για τη σύσταση του ΥΠΕΧΩΔΕ και του ΥΠΕΠΘ, που έχουν μείνει αναλλοίωτες τις τελευταίες δεκαετίες και ενός «σύγχρονου» οράματος για τη σύσταση του κοινού Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού.
Ήταν το 1985, αμέσως μετά τις εκλογές όπου τα τότε λαμόγια με το ελληνικότατο δαιμόνιό τους, αποφάσισαν να συνενώσουν τα τρία Υπουργεία Μεταφορών, Δημοσίων Έργων και Περιβάλλοντος σε ένα. Τελικώς ενώθηκε το «Δημοσίων Έργων» με το «Περιβάλλοντος» και το «Μεταφορών» διατήρησε την ανεξαρτησία του. Το σκεπτικό για τη σύσταση του ΥΠΕΧΩΔΕ ήταν πολύ απλό: Προκειμένου να μην υπάρχουν καθυστερήσεις στα δημόσια έργα λόγω «περιβαλλοντικών κωλυμάτων», θα υπήρχε ένα μόνο Υπουργείο (ή καλύτερα ένας μόνο Υπουργός) που θα λάμβανε αποφάσεις και για τα δύο. Περιττό να αναφέρω ανάμεσα στα συμφέροντα των Δημοσίων Έργων και του Περιβάλλοντος, ποιο από τα δύο κέρδιζε. Εάν αυτό το σκεπτικό δεν συρρικνώνει όλα τα «χαρίσματα» του σύγχρονου Ελληναρισμού, τότε τί στον κόσμο;
Το παράδοξο του ΥΠΕΧΩΔΕ ήταν άλλωστε τόσο εμφανές που αρκετοί υφυπουργοί προσπάθησαν κατά την ενεργό θητεία τους να ζητήσουν διαχωρισμό. Αυτό όμως γνωστοποιήθηκε μόνο στους κλειστούς πολιτικούς κύκλους και όχι δημοσίως, ενώ πολλές φορές επέφερε και εσωτερικές συγκρούσεις. Τελικώς όμως, για άλλη μία φορά επιβλήθηκε το Ελληναρίστικο κατεστημένο και τα πράγματα παρέμειναν ως είχαν. Κάποιες πρόσφατες εξαγγελίες για διαχωρισμό, μετά από πιέσεις περιβαλλοντικών οργανώσεων, παρέμειναν… στα λόγια.
Στην ένδοξη ιστορία του ΥΠΕΧΩΔΕ, το έργο περιβαλλοντικών επιθεωρητών αποσιωπούνταν ή διώκονταν για χάρη καθαρών επιχειρηματικών επιλογών των εκάστοτε κυβερνήσεων και των διαπλεκόμενων ιδιωτών ή επιχειρήσεων, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την αποπομπή της πρώην γενικής επιθεωρήτριας Περιβάλλοντος Μαργαρίτας Καραβασίλη.
Όσον αφορά το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Αστρολογίας, θα πρέπει να διευκρινίσω, για όσους δεν το γνωρίζουν ήδη, ότι ο επίσημος τίτλος του είναι «Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων». Επειδή, όμως μόλις το πληκτρολόγησα και τα δάχτυλά μου ήδη πονάνε, ενώ ξανακοιτάζοντάς το πονάει και το μυαλό μου, δεν μπορώ να σχολιάσω κάτι περεταίρω. Ας το αφήσουμε ως γελοιογραφία χωρίς σχόλια και ως σήμα κατατεθέν του νεοελληνικού πολιτισμού και της σύγχρονης ελληνικής Παιδείας.
Μετά από αυτές τις δύο επιτυχίες, οι πιο σύγχρονες εξελίξεις στο συνονθύλευμα παραλόγου, απάτης και διεθνούς διασυρμού, αφορούν την υπό συζήτηση σύσταση του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού. Φανταστείτε την οπτασία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς αγκαζέ με την τουριστική ανάπτυξη. Ω! Τι όμορφα που θα’ ναι!
Και στην τελική, γιατί να μην συνενώσουν το ΥΠΕΧΩΔΕ με το «Πολιτισμού και Τουρισμού»; Τι ωραία που θα δεσπόζουν τα πεντάστερα ξενοδοχεία πλάι στους αρχαιολογικούς χώρους! Οι ταβέρνες δίπλα στους ναούς! Να μπορείς βρε αδερφέ να χτίζεις το αυθαίρετό σου και να’ χεις και ένα ελληνιστικό μωσαϊκό στον κήπο σου! Να αφήσουμε και τους μπουρτζόβλαχους συμπολίτες μας να φτιάχνουν τουριστικές καντίνες μέσα σε θολωτούς τάφους και στάνες για τα πρόβατα μέσα σε αρχαία τείχη. Να δίνουμε και στους τουρίστες από ένα όστρακο για ενθύμιο, με τις ευλογίες του Κράτους και το τουριστικό προϊόν να εκτοξευθεί στα ύψη.
Βέβαια όλα αυτά τελικώς δεν φαίνονται και παράλογα στον μέσο Ελληναρά. Του φαίνεται λογικό ο Υπουργός που θέλει να γεμίσει κτίρια, δρόμους και τσιμέντο όλη την Ελλάδα να προστατεύει και το περιβάλλον. Του φαίνεται λογικό το παιδί του να διδάσκεται επιστήμες και δεισιδαιμονίες ταυτόχρονα. Το ίδιο λογικό θα του φανεί ο προστάτης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς να είναι και ο μάνατζερ του τουριστικού μας προϊόντος. Τέτοια παιδεία πήρε από το αρμόδιο Υπουργείο και τέτοια ανατροφή από την ευρύτερη κοινωνία. Πώς να ελίσσεται, να παρακάμπτει νόμους, να κατακρεουργεί νομικές δικλίδες ασφαλείας για το Περιβάλλον και την Πολιτιστική Κληρονομιά προκειμένου να φτιάξει την επιχειρησούλα του. Να μη τον ενδιαφέρει αν διασύρεται πανευρωπαϊκά και διεθνώς αρκεί στο τέλος να φτιάξει την επιχειρησούλα του ή το σπιτάκι του... Την παράγκα του.
Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008
Η μεγαλύτερη νεοελληνική πολιτική πλάνη
Εδραιώθηκε ως έννοια κατά τη σύσταση του πρώτου Γαλλικού Κοινοβουλίου μετά τη Γαλλική Επανάσταση και στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε εκτενώς για να περιγράψει γενικευμένες πολιτικές στάσεις. Παρά τη σταδιακή αποχώρησή της από το Ευρωπαϊκό πολιτικό τοπίο, παραμένει αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, ιδίως της Μεταπολίτευσης, και έχει διπλό όνομα. Ονομάζεται «Δεξιά – Αριστερά» (για χάρη συντομίας θα αναφέρεται στο εξής ως «Δ-Α»).
Στο μυαλό του μέσου Έλληνα, όσο αδιαχώριστες έννοιες είναι ο «Θεός» και η «Ηθική», άλλο τόσο αδιαχώριστη είναι η Δ-Α και η πολιτική. Στην πραγματικότητα όμως, όπως συμβαίνει και με το Θεό, η Δ-Α είναι μία πολιτική πλάνη την οποία ξέρουν να χειρίζονται καλά οι επαγγελματίες πολιτικοί, είτε για να συσπειρώσουν εκλογείς, είτε για να ξεφεύγουν από δύσκολες θέσεις όταν ο αντίπαλος τους στριμώχνει.
Καταρχάς, τη σήμερον ημέρα δεν υπάρχει γνήσιο Δεξιό ή Αριστερό κόμμα. Υπάρχουν κόμματα που αυτοπροσδιορίζονται ή έχουν συμφέρον να διακηρύττουν ότι ανήκουν στον έναν ή τον άλλο χώρο, στην πραγματικότητα όμως κανένα από αυτά δεν μπορεί να θεωρηθεί 100% Δεξιό ή Αριστερό αφού η Δ-Α δεν έχει κάποια ρητή πολιτική υπόσταση, εκτός αυτής της συνεχούς διαμάχης. Δηλαδή ότι είναι Δεξιό, δεν μπορεί να είναι Αριστερό και αντίστροφα.
Αυτό έχει ως συνέπεια, οι πολιτικοί να αναλώνονται σε ρητορικές και χρονοβόρες ανούσιες τοποθετήσεις προκειμένου να στηρίξουν το χώρο τους έναντι του άλλου, αντί να λαμβάνουν σωστές πολιτικές αποφάσεις προς τη σωστότερη κατεύθυνση. Στο τέλος κερδίζει ο παραλογισμός και φυσικά χάνουν το Κράτος και η κοινωνία. Βέβαια αυτό έχει να κάνει και με την πολιτική νοοτροπία στην Ελλάδα όπου ο σκοπός του κάθε πολιτικού είναι να εξοντώσει τον πολιτικό του αντίπαλο και όχι να παράγει έργο. Όμως αυτό το φαινόμενο οξύνεται όταν στο παιχνίδι μπαίνει και η έννοια της Δ-Α.
Κατά δεύτερον, η πολιτικολογία γύρω από τη Δ-Α συνεχώς παρουσιάζει αντιφάσεις, όσον αφορά την άσκηση πολιτικής τη σημερινή εποχή σε σχέση με τον ορισμό της Δ-Α. Έτσι ενώ σε γενικές γραμμές η Αριστερά υποτίθεται ότι προωθεί προοδευτικές ιδέες με κύριο θεμέλιο την κοινωνική πρόνοια, στην ουσία απλά προωθεί θεωρητικές ιδέες που ίσως να πετύχαιναν αυτό το σκοπό 50 χρόνια πριν. Αντίστοιχα, ενώ η Δεξιά υποτίθεται ότι προωθεί πιο συντηρητικές και αντιλαϊκές πολιτικές, στην ουσία προβαίνει σε λαϊκισμούς και φιλολαϊκό συντηρητισμό.
Ως αποτέλεσμα, ενώ έχουμε εισέλθει στην Οικονομία της Παγκοσμιοποίησης και την Κοινωνία της Πληροφορίας, οι βασικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας προτιμούν να αναδύουν μία γραφικότητα άλλων εποχών, εκτός πραγματικότητας, παρά να αναθεωρούν τις πολιτικές τους σε σχέση με την εποχή μας και να εκσυγχρονίζονται ανάλογα. Η γενικόλογη Αριστερά ξεπέφτει σε ουτοπικές ασυναρτησίες, ενώ η λαϊκίστικη Δεξιά ξεπέφτει σε συντηρητικές ανοησίες.
Κατά τρίτον, η Δ-Α περιλαμβάνει μία σειρά από προβλήματα, παρόμοια με αυτά που παρουσιάζονται σε αυθαίρετες κατηγοριοποιήσεις, όπως η αυθαίρετη κριτική σε κάποιον που εκφράζει μία άποψη. Για παράδειγμα, προσάπτοντας σε κάποιον την ταμπέλα του Δεξιού ή του Αριστερού, επειδή ακούγεται μία και μόνο άποψή του, ενδεχομένως να επισκιάζονται όλες οι υπόλοιπες απόψεις του κάτω από αυτή την ταμπέλα. Και αυτό δεν είναι ούτε δημοκρατικό, ούτε πρακτικό σε μία κοινοβουλευτική Δημοκρατία, ενώ μπορεί να γίνει και άκρως εκνευριστικό σε επίπεδο διαλόγου.
Φυσικά, μέσα στο ελληνικό Κοινοβούλιο, όλα αυτά δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία αφού η ελληνική πολιτική διανύει περίοδο καθαρά πελατειακής και λαϊκίστικης νοοτροπίας σε όλο το φάσμα της. Το πρόβλημα όμως παρουσιάζεται στους πολίτες που αντί να διαμορφώνουν μία καθαρή πολιτική άποψη, που ενδεχομένως να ενστερνίζεται «Δεξιές» και «Αριστερές» πολιτικές ταυτόχρονα, καταφεύγουν στα σκουριασμένα καλούπια της Δ-Α. Οι πολίτες με τη σειρά τους διαμορφώνουν την εκάστοτε κοινωνία, που εκλέγει τα συγκεκριμένα άτομα του ελληνικού Κοινοβουλίου και η ιστορία ανακυκλώνεται.
Ο μόνος τρόπος να ξεφύγει η πολιτική μας συνείδηση (σε όσους από εμάς έχει απομείνει έστω και λίγη) από τις απαρχαιωμένες έννοιες της Δ-Α, είναι ο ορθολογισμός. Ορθολογισμός σε κάθε επίπεδο των πολιτικών αποφάσεων σημαίνει ότι ξεκολλάμε τις σκουριασμένες πινακίδες της Δ-Α και εξετάζουμε κάθε πολιτική βούληση, κινητοποίηση και απόφαση σφαιρικά και λογικά. Χωρίς πολιτικούς μέντορες, καθοδηγητές, πατερούληδες κλπ. Ορθολογισμός σημαίνει ότι συνεχίζουμε την εποικοδομητική κριτική πάνω σε μοντέλα που έχουν αποτύχει, ζητώντας την ανατροπή τους και ακολουθώντας καλύτερες προτάσεις. Στηρίζουμε τη θετική πολιτική και απομακρύνουμε το συντηρητισμό. Άλλωστε, στη σημερινή εποχή συντηρητισμός είναι η εμμονή σε ιδέες και έννοιες που έχουν απαρχαιωθεί και δεν συνάδουν με τις απαιτήσεις των σημερινών κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών συστημάτων. Εξάλλου δεν είναι τιμητικό για την πολιτική ωριμότητα μίας κοινωνίας, όταν τα μέλη της ακολουθούν τις πολιτικές ταμπέλες ηλικίας τουλάχιστον δύο αιώνων.
Στο μυαλό του μέσου Έλληνα, όσο αδιαχώριστες έννοιες είναι ο «Θεός» και η «Ηθική», άλλο τόσο αδιαχώριστη είναι η Δ-Α και η πολιτική. Στην πραγματικότητα όμως, όπως συμβαίνει και με το Θεό, η Δ-Α είναι μία πολιτική πλάνη την οποία ξέρουν να χειρίζονται καλά οι επαγγελματίες πολιτικοί, είτε για να συσπειρώσουν εκλογείς, είτε για να ξεφεύγουν από δύσκολες θέσεις όταν ο αντίπαλος τους στριμώχνει.
Καταρχάς, τη σήμερον ημέρα δεν υπάρχει γνήσιο Δεξιό ή Αριστερό κόμμα. Υπάρχουν κόμματα που αυτοπροσδιορίζονται ή έχουν συμφέρον να διακηρύττουν ότι ανήκουν στον έναν ή τον άλλο χώρο, στην πραγματικότητα όμως κανένα από αυτά δεν μπορεί να θεωρηθεί 100% Δεξιό ή Αριστερό αφού η Δ-Α δεν έχει κάποια ρητή πολιτική υπόσταση, εκτός αυτής της συνεχούς διαμάχης. Δηλαδή ότι είναι Δεξιό, δεν μπορεί να είναι Αριστερό και αντίστροφα.
Αυτό έχει ως συνέπεια, οι πολιτικοί να αναλώνονται σε ρητορικές και χρονοβόρες ανούσιες τοποθετήσεις προκειμένου να στηρίξουν το χώρο τους έναντι του άλλου, αντί να λαμβάνουν σωστές πολιτικές αποφάσεις προς τη σωστότερη κατεύθυνση. Στο τέλος κερδίζει ο παραλογισμός και φυσικά χάνουν το Κράτος και η κοινωνία. Βέβαια αυτό έχει να κάνει και με την πολιτική νοοτροπία στην Ελλάδα όπου ο σκοπός του κάθε πολιτικού είναι να εξοντώσει τον πολιτικό του αντίπαλο και όχι να παράγει έργο. Όμως αυτό το φαινόμενο οξύνεται όταν στο παιχνίδι μπαίνει και η έννοια της Δ-Α.
Κατά δεύτερον, η πολιτικολογία γύρω από τη Δ-Α συνεχώς παρουσιάζει αντιφάσεις, όσον αφορά την άσκηση πολιτικής τη σημερινή εποχή σε σχέση με τον ορισμό της Δ-Α. Έτσι ενώ σε γενικές γραμμές η Αριστερά υποτίθεται ότι προωθεί προοδευτικές ιδέες με κύριο θεμέλιο την κοινωνική πρόνοια, στην ουσία απλά προωθεί θεωρητικές ιδέες που ίσως να πετύχαιναν αυτό το σκοπό 50 χρόνια πριν. Αντίστοιχα, ενώ η Δεξιά υποτίθεται ότι προωθεί πιο συντηρητικές και αντιλαϊκές πολιτικές, στην ουσία προβαίνει σε λαϊκισμούς και φιλολαϊκό συντηρητισμό.
Ως αποτέλεσμα, ενώ έχουμε εισέλθει στην Οικονομία της Παγκοσμιοποίησης και την Κοινωνία της Πληροφορίας, οι βασικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας προτιμούν να αναδύουν μία γραφικότητα άλλων εποχών, εκτός πραγματικότητας, παρά να αναθεωρούν τις πολιτικές τους σε σχέση με την εποχή μας και να εκσυγχρονίζονται ανάλογα. Η γενικόλογη Αριστερά ξεπέφτει σε ουτοπικές ασυναρτησίες, ενώ η λαϊκίστικη Δεξιά ξεπέφτει σε συντηρητικές ανοησίες.
Κατά τρίτον, η Δ-Α περιλαμβάνει μία σειρά από προβλήματα, παρόμοια με αυτά που παρουσιάζονται σε αυθαίρετες κατηγοριοποιήσεις, όπως η αυθαίρετη κριτική σε κάποιον που εκφράζει μία άποψη. Για παράδειγμα, προσάπτοντας σε κάποιον την ταμπέλα του Δεξιού ή του Αριστερού, επειδή ακούγεται μία και μόνο άποψή του, ενδεχομένως να επισκιάζονται όλες οι υπόλοιπες απόψεις του κάτω από αυτή την ταμπέλα. Και αυτό δεν είναι ούτε δημοκρατικό, ούτε πρακτικό σε μία κοινοβουλευτική Δημοκρατία, ενώ μπορεί να γίνει και άκρως εκνευριστικό σε επίπεδο διαλόγου.
Φυσικά, μέσα στο ελληνικό Κοινοβούλιο, όλα αυτά δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία αφού η ελληνική πολιτική διανύει περίοδο καθαρά πελατειακής και λαϊκίστικης νοοτροπίας σε όλο το φάσμα της. Το πρόβλημα όμως παρουσιάζεται στους πολίτες που αντί να διαμορφώνουν μία καθαρή πολιτική άποψη, που ενδεχομένως να ενστερνίζεται «Δεξιές» και «Αριστερές» πολιτικές ταυτόχρονα, καταφεύγουν στα σκουριασμένα καλούπια της Δ-Α. Οι πολίτες με τη σειρά τους διαμορφώνουν την εκάστοτε κοινωνία, που εκλέγει τα συγκεκριμένα άτομα του ελληνικού Κοινοβουλίου και η ιστορία ανακυκλώνεται.
Ο μόνος τρόπος να ξεφύγει η πολιτική μας συνείδηση (σε όσους από εμάς έχει απομείνει έστω και λίγη) από τις απαρχαιωμένες έννοιες της Δ-Α, είναι ο ορθολογισμός. Ορθολογισμός σε κάθε επίπεδο των πολιτικών αποφάσεων σημαίνει ότι ξεκολλάμε τις σκουριασμένες πινακίδες της Δ-Α και εξετάζουμε κάθε πολιτική βούληση, κινητοποίηση και απόφαση σφαιρικά και λογικά. Χωρίς πολιτικούς μέντορες, καθοδηγητές, πατερούληδες κλπ. Ορθολογισμός σημαίνει ότι συνεχίζουμε την εποικοδομητική κριτική πάνω σε μοντέλα που έχουν αποτύχει, ζητώντας την ανατροπή τους και ακολουθώντας καλύτερες προτάσεις. Στηρίζουμε τη θετική πολιτική και απομακρύνουμε το συντηρητισμό. Άλλωστε, στη σημερινή εποχή συντηρητισμός είναι η εμμονή σε ιδέες και έννοιες που έχουν απαρχαιωθεί και δεν συνάδουν με τις απαιτήσεις των σημερινών κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών συστημάτων. Εξάλλου δεν είναι τιμητικό για την πολιτική ωριμότητα μίας κοινωνίας, όταν τα μέλη της ακολουθούν τις πολιτικές ταμπέλες ηλικίας τουλάχιστον δύο αιώνων.
Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008
Χριστιανομάρτυρες αρχαϊκών χρόνων
Ως γνωστόν, όλη η Ελλάδα είναι διάσπαρτη από λείψανα αγίων, μαρτύρων, οσιομαρτύρων, τίμια ξύλα, ιερές ζώνες κ.λ.π. Λιτανείες, περιφορές, προσκυνήματα συνθέτουν ένα παράλογο σουρεάλ σκηνικό, με αποκορύφωμα βέβαια τον ασπασμό λειψάνων ακόμη και από μικρά άβουλα παιδιά.
Έτσι και στα Μέγαρα Αττικής, κάθε χρόνο γιορτάζουν με δόξες και φανφάρες την περιφορά των λειψάνων των αγίων έξι μαρτύρων των εν Μεγάροις Αθλησάντων. Για το ιστορικό βλέπε εδώ.
Το ιστορικό της ανευρέσεως των ιερών λειψάνων των εν Μεγάροις αγίων έξι μαρτύρων, έχει και συνέχεια…
Το έτος 2001, κατά τη διάρκεια εργασιών διαπλάτυνσης της κρύπτης της εκκλησίας, όπου βρίσκονται οι τάφοι των μαρτύρων, ήρθαν στο φως και άλλα οστά, τα οποία «ως εκ θαύματος», επίσης ευωδίαζαν (!). Μαζί με τα οστά βρέθηκαν και αρκετά θραύσματα πήλινων αγγείων.
Ο παπάς της εκκλησίας απευθύνθηκε στο Αρχαιολογικό Μουσείο Μεγάρων και ζήτησε τη συντήρηση των εν λόγω αγγείων, τα οποία κατά τη γνώμη του ήταν τα «άγια δισκοπότηρα» των μαρτύρων.
Πράγματι τα όστρακα μεταφέρθηκαν στο εργαστήριο συντήρησης του μουσείου, όπου και αποκαταστάθηκαν εν μέρει τρία αγγεία (ένας σκύφος και δυο κοτύλες). Αποδείχθηκε δε ότι επρόκειτο για χαρακτηριστικούς τύπους αγγείων των αρχαϊκών χρόνων (περίπου 6ος αι. π.χ.χ.)!!!!
Όταν ο παπάς ζήτησε την επιστροφή των αγγείων, ενημερώθηκε ότι αυτά προστατεύονται από τις διατάξεις του Νόμου περί Αρχαιοτήτων και ότι θα πρέπει να παραμείνουν στην αρχαιολογική συλλογή προς φύλαξη και βεβαίως έγινε έξαλλος.
Του έγινε επιπλέον πρόταση να παραδώσει τα οστά για φύλαξη και ραδιοχρονολόγηση, αλλά η απάντηση ήταν αρνητική.
Τώρα, δυο τινά μπορεί να συμβαίνουν:
α) ο διάβολος έβαλε τα αρχαϊκά αγγεία στον τάφο των μαρτύρων για να δοκιμάσει τους πιστούς (τα συνηθίζει κάτι τέτοια…)
β) οι άγιοι μάρτυρες δεν είναι και τόσο «άγιοι», αλλά απλοί άνθρωποι που έζησαν και πέθαναν τον 6ο αι. π.χ.χ.
Επειδή όμως μάλλον ισχύει το δεύτερο, καλό θα ήταν όσοι ασπάζονται τα άγια λείψανα, να έχουν μαζί τους και λίγο betadine.
Ας δούμε όμως πιο προσεκτικά, αποσπάσματα από το κείμενο του ιστορικού της ανευρέσεως των λειψάνων:
«Κι ο επόμενος διωγμός είναι της εποχής του αυτοκράτορας Ιουλιανού του Παραβάτου (361-363). Βεβαίως ο Ιουλιανός δεν κήρυξε επισήμως διωγμό, με κάποιο Διάταγμα. Άλλα λόγω της αντιχριστιανικής πολιτικής του, του χλευασμού εκ μέρους του της πίστεως των Χριστιανών και της υποστηρίξεως με διαφόρους τρόπους και μέσα της ειδωλολατρικής θρησκείας, πολλοί Διοικητές επαρχιών, πολιτειακοί αξιωματούχοι και παράγοντες της ειδωλολατρικής κοινωνίας, ή οποία ήταν ακόμα εν δράσει αν και έπνεε τα λοίσθια, με την κάλυψη ή και προτροπή του Ιουλιανού κατεδίωξαν, κακοποίησαν, βασάνισαν και θανάτωσαν πολλούς χριστιανούς, κληρικούς και λαϊκούς, επισήμους και απλοϊκούς, οι οποίοι έδειχναν εμμονή και σταθερότητα στην αγία πίστη του Χριστού. ……. Κατά την περίοδο λοιπόν της βασιλείας του Ιουλιανού του Παραβάτου, βάσει των όσων αναφέραμε, έχομε τη γνώμη, ότι μαρτύρησαν και οι εν Μεγαροις άγιοι Μάρτυρες.»
… Είναι γνωστή η τακτική των χριστιανών να αποδίδουν στον Ιουλιανό εκατοντάδες εγκλήματα που δεν διέπραξε, για να καλυφθεί έτσι και η ύπαρξη εκατοντάδων μαρτύρων, που τιμούνται από το πλήρωμα της εκκλησίας κάθε χρόνο σε όλη την Ελλάδα.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι νεκροί που ενταφιάστηκαν με τα κτερίσματά τους το 600 π.χ.χ. είναι αδύνατο να υπήρξαν ταυτόχρονα μάρτυρες επί βασιλείας του Ιουλιανού, 700 χρόνια αργότερα.
Επιπλέον στο κείμενο αναφέρεται:
«Μετά από είκοσι περίπου χρόνια υποδείχθηκε στον ίδιο νέο, από τον άγιο Μάρτυρα Σαράντη ή ανεύρεση και των δικών του λειψάνων, τα όποια βρίσκονταν μέσα σε χείμαρρο θαμμένα, σε αγροτική περιοχή βορείως της πόλεως των Μεγάρων. Ό Παΐσιος πήρε μαζί του τον ιερέα Ιωάννη Μουστάκα, οί οποίοι αφού ήρθαν στον ορισμένο τόπο, είδαν ότι υπήρχαν θάμνοι ανέπαφοι και μεγάλη πέτρα, κάτω από την οποία υπήρχαν δύο τεράστια φίδια, γι' αυτό και ήταν αδύνατο να σκάψουν. Αφού γονάτισαν και προσευχήθηκαν, με τη χάρη του Θεού εξαφανίσθηκαν τα φίδια, και φωτεινή λάμψη βγήκε από τους θάμνους, κάτω από τους οποίους υπήρχαν τα ιερά λείψανα. Αφού τα μάζεψαν με ευλάβεια και κατάνυξη, τα έφεραν στα Μέγαρα και τα τοποθέτησαν μαζί με τα λείψανα των άλλων πέντε Μαρτύρων. Στο μέρος αυτό πού βρέθηκαν τα ιερά λείψανα του αγίου Σαράντη, κτίσθηκε αργότερα μικρό ξωκλήσι, που αν και βρίσκεται στην κοίτη του χειμάρρου, διατηρείται χωρίς βλάβη, μέχρι σήμερα.»
Όμως και εδώ υπάρχει ένα μικρό χρονολογικό πρόβλημα…
Ο τάφος που επιδεικνύουν με καμάρι μέσα στο μικρό ξωκλήσι, είναι ένας ωραιότατος, κιβωτιόσχημος τάφος των ελληνιστικών χρόνων (περίπου 3ος αι. π.χ.χ.)
(το βαζάκι επί της καλυπτήριας πλάκας του τάφου προσδίδει τα μάλα από αισθητικής άποψης…)
Η παραπάνω ιστοριούλα αποτελεί ένα μικρό δείγμα, της πλαστογραφίας και της στρέβλωσης της ιστορίας, που επιχειρούν αυτοί που πλουτίζουν εις βάρος αυτών που έχουν την ανάγκη να πιστεύουν σε θαύματα και άλλα ουράνια ψέματα.
Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008
Χαμηλά τη Σημαία!
Θυμίζει θέατρο, μία παράσταση που εξελίσσεται μπροστά σε ένα αποχαυνωμένο κοινό. Με γαλανόλευκο φόντο, σημαίες, σταυρούς και μία ομοιογενή καλοντυμένη μάζα από ανθρώπους. Είναι η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου όπως επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο. Ανάμεσα στο αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας, και βαρετής ρουτίνας, υπάρχει μία γκρίζα περιοχή που περιλαμβάνει ένα μείγμα από στοιχεία εθνικισμού, πατριωτισμού, εθνικής συνείδησης και μίας μεγάλης υποκρισίας.
Δεν θα σταθώ στις έννοιες εθνικισμού και πατριωτισμού. Δεν αφορούν το παρόν. Θα σταθώ όμως σε αυτή την εθνική συνείδηση που θέλουμε κάθε χρόνο να τονώνουμε ως κοινωνία ενός «ένδοξου» έθνους και να τη μεταφέρουμε στις επερχόμενες γενιές. Μέσω ηρωικών πολεμικών ιαχών και στρατιωτικών παρελάσεων, χρησιμοποιώντας ορολογία τετριμμένης εθνικής υπερηφάνειας. Συνεχίζοντας τον παραλογισμό σε μία περίοδο όπου χρειάζεται περισσότερη λογική όσο ποτέ άλλοτε.
Διότι, δεν γίνεται να συνεχίζεται η αναφορά σε νικηφόρες εθνικές μάχες, εθνικούς ήρωες και ιστορικές κατακτήσεις όταν όλα αυτά δεν έχουν ιστορική συνέχεια με θετική συνέπεια. Διότι, παρά τις εμμονές κουτών και αμόρφωτων εθνικιστών, και γραφικών Ελληναράδων, η έννοια «έθνος» δεν περιλαμβάνει μόνο μία γαλανόλευκη σημαία και μία σειρά από νικηφόρες μάχες του παρελθόντος. Περιλαμβάνει και την ελληνική κοινωνία, το ελληνικό Κράτος, το Σύνταγμα, τους Νόμους, τη Δικαιοσύνη, την Παιδεία, τον Πολιτισμό, το φυσικό και τεχνητό Περιβάλλον και γενικώς όλα εκείνα τα στοιχεία που φροντίζουν για την κοινωνική συνοχή και πολιτισμική ανάπτυξη μίας εθνικά ομογενούς κοινωνίας.
Οι πραγματικοί ήρωες του έπους του 1940 που σκοτώθηκαν, ή επέζησαν και πολέμησαν με σθένος, γενναιότητα και εθνική υπερηφάνεια, πολέμησαν προκειμένου να αναγεννηθούν αυτά τα συγκεκριμένα στοιχεία. Πολέμησαν ώστε η χώρα μας να μείνει ανεξάρτητη και ελεύθερη προκειμένου να υπάρχει πρόσφορο έδαφος για την καλλιέργεια αυτών των στοιχείων. Μακριά από σκοτεινές περιόδους, πολέμους, αιματοχυσίες και ντροπιαστικές νοοτροπίες που είχαν ριζώσει από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους.
Σήμερα όμως, σχεδόν 70 χρόνια μετά, οι αξίες, οι ιδέες και τα όνειρα αυτών των πολεμιστών, αλλά και των Ελλήνων που πραγματικά έβλεπαν αισιόδοξα την πορεία του σύγχρονου ελληνικού έθνους, καταρρακώθηκαν και συνεχίζουν να θάβονται κάτω από τον βούρκο του παράλογου, ασυνείδητου, ατομικιστικού και συντηρητικού νεοελληνικού «πολιτισμού».
Η νέα εθνική ντροπή ξεκίνησε αμέσως μετά το τέλος του πολέμου με την έναρξη του εμφυλίου, συνεχίστηκε με τον συντηρητισμό των Δεξιών και Αριστερών καλουπιών, και κορυφώθηκε με την περίοδο της μεταπολίτευσης όπου σε καθημερινή βάση, η έννοια του έθνους και της κοινωνικής συνοχής, αποσυντίθεται για χάρη απειροελάχιστων, προσωπικών συμφερόντων του καθενός μέλους αυτής της κοινωνίας. Χωρίς κανένα ενδιαφέρον για το συλλογικό καλό και την κοινωνική συνοχή.
Όσο, λοιπόν, αυτό το φαινόμενο διογκώνεται, όσο κάθε τετραετία εκλέγονται άβουλες κυβερνήσεις από άβουλους πολίτες, όσο η παιδεία συνεχώς υποβαθμίζεται, όσο ο πολιτισμός και οι δημοκρατικές αξίες σβήνουν, όσο η απάτη της δεισιδαιμονίας εντείνεται ενώ η Εκκλησία μένει στο απυρόβλητο, όσο τα ανθρώπινα δικαιώματα υποβαθμίζονται, όσο κυριαρχούν η ξενοφοβία, η ομοφοβία και η κάθε-είδους-φοβία, όσο το φυσικό περιβάλλον μολύνεται, καίγεται και κατακρεουργείται, και όσο οι πολίτες αυτής της χώρας αισθάνονται δέσμιοι Ελληναράδων τσιφλικάδων, παρανόμων συμφερόντων, και διεφθαρμένων κρατικών λειτουργιών, η ελληνική σημαία δεν μπορεί να ανεμίζει ψηλά και περήφανα. Καμία μέρα του χρόνου και κυρίως καμία μέρα των εθνικών εορτών.
Ο ελάχιστος φόρος τιμής προς αυτούς που πέθαναν υπερασπιζόμενοι αξίες που ποτέ δεν εδραιώθηκαν, μπορεί να αποδοθεί με σκυμμένο το κεφάλι και με αίσθημα ντροπής. Ντροπή που δεν καταφέραμε να σταθούμε στα πόδια μας ως έθνος και ντροπή που στις εθνικές επετείους τολμάμε και συνεχίζουμε την υποκρισία.
Δεν θα σταθώ στις έννοιες εθνικισμού και πατριωτισμού. Δεν αφορούν το παρόν. Θα σταθώ όμως σε αυτή την εθνική συνείδηση που θέλουμε κάθε χρόνο να τονώνουμε ως κοινωνία ενός «ένδοξου» έθνους και να τη μεταφέρουμε στις επερχόμενες γενιές. Μέσω ηρωικών πολεμικών ιαχών και στρατιωτικών παρελάσεων, χρησιμοποιώντας ορολογία τετριμμένης εθνικής υπερηφάνειας. Συνεχίζοντας τον παραλογισμό σε μία περίοδο όπου χρειάζεται περισσότερη λογική όσο ποτέ άλλοτε.
Διότι, δεν γίνεται να συνεχίζεται η αναφορά σε νικηφόρες εθνικές μάχες, εθνικούς ήρωες και ιστορικές κατακτήσεις όταν όλα αυτά δεν έχουν ιστορική συνέχεια με θετική συνέπεια. Διότι, παρά τις εμμονές κουτών και αμόρφωτων εθνικιστών, και γραφικών Ελληναράδων, η έννοια «έθνος» δεν περιλαμβάνει μόνο μία γαλανόλευκη σημαία και μία σειρά από νικηφόρες μάχες του παρελθόντος. Περιλαμβάνει και την ελληνική κοινωνία, το ελληνικό Κράτος, το Σύνταγμα, τους Νόμους, τη Δικαιοσύνη, την Παιδεία, τον Πολιτισμό, το φυσικό και τεχνητό Περιβάλλον και γενικώς όλα εκείνα τα στοιχεία που φροντίζουν για την κοινωνική συνοχή και πολιτισμική ανάπτυξη μίας εθνικά ομογενούς κοινωνίας.
Οι πραγματικοί ήρωες του έπους του 1940 που σκοτώθηκαν, ή επέζησαν και πολέμησαν με σθένος, γενναιότητα και εθνική υπερηφάνεια, πολέμησαν προκειμένου να αναγεννηθούν αυτά τα συγκεκριμένα στοιχεία. Πολέμησαν ώστε η χώρα μας να μείνει ανεξάρτητη και ελεύθερη προκειμένου να υπάρχει πρόσφορο έδαφος για την καλλιέργεια αυτών των στοιχείων. Μακριά από σκοτεινές περιόδους, πολέμους, αιματοχυσίες και ντροπιαστικές νοοτροπίες που είχαν ριζώσει από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους.
Σήμερα όμως, σχεδόν 70 χρόνια μετά, οι αξίες, οι ιδέες και τα όνειρα αυτών των πολεμιστών, αλλά και των Ελλήνων που πραγματικά έβλεπαν αισιόδοξα την πορεία του σύγχρονου ελληνικού έθνους, καταρρακώθηκαν και συνεχίζουν να θάβονται κάτω από τον βούρκο του παράλογου, ασυνείδητου, ατομικιστικού και συντηρητικού νεοελληνικού «πολιτισμού».
Η νέα εθνική ντροπή ξεκίνησε αμέσως μετά το τέλος του πολέμου με την έναρξη του εμφυλίου, συνεχίστηκε με τον συντηρητισμό των Δεξιών και Αριστερών καλουπιών, και κορυφώθηκε με την περίοδο της μεταπολίτευσης όπου σε καθημερινή βάση, η έννοια του έθνους και της κοινωνικής συνοχής, αποσυντίθεται για χάρη απειροελάχιστων, προσωπικών συμφερόντων του καθενός μέλους αυτής της κοινωνίας. Χωρίς κανένα ενδιαφέρον για το συλλογικό καλό και την κοινωνική συνοχή.
Όσο, λοιπόν, αυτό το φαινόμενο διογκώνεται, όσο κάθε τετραετία εκλέγονται άβουλες κυβερνήσεις από άβουλους πολίτες, όσο η παιδεία συνεχώς υποβαθμίζεται, όσο ο πολιτισμός και οι δημοκρατικές αξίες σβήνουν, όσο η απάτη της δεισιδαιμονίας εντείνεται ενώ η Εκκλησία μένει στο απυρόβλητο, όσο τα ανθρώπινα δικαιώματα υποβαθμίζονται, όσο κυριαρχούν η ξενοφοβία, η ομοφοβία και η κάθε-είδους-φοβία, όσο το φυσικό περιβάλλον μολύνεται, καίγεται και κατακρεουργείται, και όσο οι πολίτες αυτής της χώρας αισθάνονται δέσμιοι Ελληναράδων τσιφλικάδων, παρανόμων συμφερόντων, και διεφθαρμένων κρατικών λειτουργιών, η ελληνική σημαία δεν μπορεί να ανεμίζει ψηλά και περήφανα. Καμία μέρα του χρόνου και κυρίως καμία μέρα των εθνικών εορτών.
Ο ελάχιστος φόρος τιμής προς αυτούς που πέθαναν υπερασπιζόμενοι αξίες που ποτέ δεν εδραιώθηκαν, μπορεί να αποδοθεί με σκυμμένο το κεφάλι και με αίσθημα ντροπής. Ντροπή που δεν καταφέραμε να σταθούμε στα πόδια μας ως έθνος και ντροπή που στις εθνικές επετείους τολμάμε και συνεχίζουμε την υποκρισία.
Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008
Quiz
Διατύπωση
Έστω Κύπριος φοιτητής που κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων περικυκλώνεται από ασφαλίτες και ξυλοκοπείται αγρίως. Το γεγονός καταγράφεται και αποθανατίζεται από κάμερες όπου την ίδια μέρα μεταδίδεται πανελλαδικά.
Αργότερα κατατίθεται και ως αποδεικτικό στοιχείο εναντίον των εμπλεκόμενων ασφαλιτών.
Μετά το συμβάν, ο φοιτητής δείχνει κάπως έτσι:
Σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, βγαίνει η απόφαση του Δευτεροβάθμιου πειθαρχικού οργάνου της ΕΛ.ΑΣ. σχετικά με το συμβάν, με τις εξής αποφάσεις:
Α) 6 μήνες αργία για τον «Α’ Ανδρικού Ρόλου» αστυνομικό,
Β) 4 μήνες αργία για τον «Β’ Ανδρικού Ρόλου» αστυνομικό,
Γ) Χρηματική ποινή 1000 ευρώ για τον «κομπάρσο» αστυνομικό,
Δ) Αθώωση για τους υπόλοιπους 4 αστυνομικούς που απλά χάζευαν τον ξυλοδαρμό τρώγοντας πασατέμπο, και
Ε) Ισόβια κάθειρξη στη ζαρντινιέρα που φαίνεται ξεκάθαρα στα πλάνα.
Ερώτηση
Αν ο εν λόγω φοιτητής, μετά την απόφαση, κατασκευάσει εκρηκτικούς μηχανισμούς και βάλει μπουρλότο στο Υπουργείο Εσωτερικών, το Υπουργείο Δικαιοσύνης, και το Τμήμα Ασφάλειας Θεσσαλονίκης, θα θεωρείται τρομοκράτης;
Αργότερα κατατίθεται και ως αποδεικτικό στοιχείο εναντίον των εμπλεκόμενων ασφαλιτών.
Μετά το συμβάν, ο φοιτητής δείχνει κάπως έτσι:
Σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, βγαίνει η απόφαση του Δευτεροβάθμιου πειθαρχικού οργάνου της ΕΛ.ΑΣ. σχετικά με το συμβάν, με τις εξής αποφάσεις:
Α) 6 μήνες αργία για τον «Α’ Ανδρικού Ρόλου» αστυνομικό,
Β) 4 μήνες αργία για τον «Β’ Ανδρικού Ρόλου» αστυνομικό,
Γ) Χρηματική ποινή 1000 ευρώ για τον «κομπάρσο» αστυνομικό,
Δ) Αθώωση για τους υπόλοιπους 4 αστυνομικούς που απλά χάζευαν τον ξυλοδαρμό τρώγοντας πασατέμπο, και
Ε) Ισόβια κάθειρξη στη ζαρντινιέρα που φαίνεται ξεκάθαρα στα πλάνα.
Ερώτηση
Αν ο εν λόγω φοιτητής, μετά την απόφαση, κατασκευάσει εκρηκτικούς μηχανισμούς και βάλει μπουρλότο στο Υπουργείο Εσωτερικών, το Υπουργείο Δικαιοσύνης, και το Τμήμα Ασφάλειας Θεσσαλονίκης, θα θεωρείται τρομοκράτης;
Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008
This is κατάληψη! ΑΟΥ!
Πρέπει να ήμουν 2α ή 3η Λυκείου, δε θυμάμαι, όταν ξεκίνησε εκείνο το τεράστιο κύμα καταλήψεων όλων σχεδόν των Γυμνασίων – Λυκείων της χώρας. Και ώ! Τι επαναστατικές καταλήψεις που ήταν εκείνες! Έδωσαν το έναυσμα ώστε από εκεί και πέρα κάθε Οκτώβριο να τηρείται η παράδοση. Βέβαια, τότε εμείς είχαμε κοτζάμ νεκρό Τεμπονέρα χάρη στον οποίο είχα μάθει τα περί τραμπουκισμού, φασισμού, Χρυσής Αυγής και άλλων τέτοιων, οπότε ήταν λογικό να ξεχειλίζουμε όλοι από αγανάκτηση. Ή καλύτερα έτσι με βόλευε τότε να πιστεύω.
Ήταν μία πολύ επαναστατική περίοδος. Στις πορείες που κατεβαίναμε, μας χειροκροτούσαν κάτι γερόντια του ΚΚΕ. Είχαμε μπλέξει και το Μακεδονικό (οπότε μας χειροκροτούσαν και τα γερόντια άλλων χώρων), μάθαμε πόκερ, πρέφα, τάβλι, βγάλαμε τον καταπιεσμένο βανδαλισμό μας στον εξοπλισμό του σχολείου, και ο πρόεδρος του 15μελούς κατάφερε επιτέλους να πηδηχτεί με εκείνη την κοπελίτσα στην έδρα της τάξης του. Η δε μάνα μου, βαμμένη πασοκτζού, σιγοντάριζε από κοντά και έβλεπε το καμάρι της να κινείται στα χνάρια της δικής της γενιάς, ενάντια στο Μητσοτακέικο κατεστημένο. Τα θυμάμαι, και ένα επαναστατικό, αντιεξουσιαστικό και αντικομφορμιστικό δάκρυ κυλάει στο μάγουλό μου.
Ε, μετά πήγα Πανεπιστήμιο, άρχισα να χρησιμοποιώ λιγάκι το μυαλό μου και να βλέπω τα πράγματα κατά ένα κλικ πιο λογικά και ρεαλιστικά. Κατάλαβα ας πούμε ότι επαναστάτες της ντουντούκας πάντα θα υπάρχουν, δεδομένου ότι στην Ελλάδα, ο νόμος της ζούγκλας ισχύει και για τις νεότερες γενιές. Υπάρχουν, ας πούμε 9-10 τελειωμένοι, ρεμπεσκέδες, φωνακλάδες σε ένα σχολείο; Ε θα επιβληθούν και στα υπόλοιπα 200 άτομα του σχολείου. Ένα πρωί θα ξεκολλήσουν τον κώλο τους από το κρεβάτι νωρίς νωρίς, θα πάρουν ένα λουκέτο, θα το περάσουν στην πόρτα του σχολείου και θα επικαλεστούν «κατάληψη». Και επειδή όσο περνάει η ώρα, ανοίγει και το μάτι, θα πρέπει να σκαρφιστούν και ένα-δυο αιτήματα για να μην τους λένε και χαβαλέδες.
Ανοίγει παρένθεση. Παρά τη γενικότερη εντύπωση, σε αντίθεση με την αποχή από τις ώρες διδασκαλίας, η κατάληψη είναι μία καθ’ όλα παράνομη πράξη. Όχι μόνο δεν προβλέπεται από τις διατάξεις του Ν. 1566/85 «Δομή και λειτουργία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και άλλες διατάξεις», αλλά θεωρείται και ποινικό αδίκημα με προβλεπόμενη ελάχιστη φυλάκιση 6 μηνών, βάσει του Ν. 2811/00. Κλείνει η παρένθεση.
Α! Κι άλλη παρένθεση. Το ίδιο ισχύει βέβαια και με το δικαίωμα στην απεργία το οποίο είναι νόμιμο, σε αντίθεση με τις καταλήψεις εθνικών οδών, διαδρόμων από/προσγείωσης σε αεροδρόμια, λιμανιών και γενικώς δημοσίων χώρων κοινής ωφελείας, που είναι παράνομες. Κλείνει και η α! κι άλλη παρένθεση.
Είναι λοιπόν παράνομο. Γιατί τότε δεν καλείται κλειδαράς και με παρουσία εισαγγελέα να ανοίξει το λουκέτο; Γιατί οι υπεύθυνοι των καταλήψεων δεν τιμωρούνται ανάλογα; Γιατί έστω δεν πληρώνουν τις ζημιές; Γιατί έτσι. Γιατί θα θιχτεί το δημοκρατικό και «επαναστατικό» αίσθημα της κοινωνίας. Πώς, για παράδειγμα το πανεπιστημιακό άσυλο είναι ένας όρος ταμπού παρά το αυτονόητο παράδοξό του; Έτσι και η κατάληψη των σχολείων. Χαβαλές να γίνεται.
Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον χαβαλέ. Ίσα ίσα που θεωρώ ότι αυτές οι ηλικίες κυρίως για χαβαλέ προσφέρονται. Υπάρχουν όμως χαβαλέδες και χαβαλέδες. Ο χαβαλές της κατάληψης για παράδειγμα έχει σημαντικότερες επιπτώσεις από το θέαμα ενός γραφικού μπούλη που στην ερώτηση «ποια είναι τα αιτήματά σας», απαντάει: «εεε… το πεϊνιρλή στιν καντείνα έχι πολί λάδη». Έχει επιπτώσεις με αρνητικές συνέπειες τόσο στην αντίληψη του πιτσιρικά για το πώς λειτουργεί μία δημοκρατία ή πως θα έπρεπε να λειτουργεί η ελληνική κοινωνία γενικότερα, όσο και στην καθεαυτώ αξία μίας πράξης αντίδρασης όπως η κατάληψη.
Όσον αφορά το πρώτο, νομίζω είναι ξεκάθαρο. Εφόσον τελείται μία παράνομη πράξη, όπως η κατάληψη, χωρίς ουσιαστικές ποινικές ή εσωσχολικές κυρώσεις, λογικό είναι το Ελληναράκι-μπούλης να θεωρεί ότι έτσι κάπως λειτουργούν τα πράγματα γενικότερα. Πόσο μάλλον όταν βλέπει με πόση ευκολία περνάει η δική του άποψη έναντι της πλειοψηφίας χωρίς να έχει προηγηθεί κανένας διάλογος ή κάποια προβλεπόμενη δημοκρατική διαδικασία ή όταν βλέπει με πόση ευκολία μπορεί να καταστρέφει τη δημόσια περιουσία, χωρίς να γνωρίζει καν τι σημαίνει η λέξη «δημόσια».
Τελικά όμως έτσι δεν λειτουργούν τα πράγματα γενικότερα στη χώρα; Ναι. Αλλά υποτίθεται ότι από τη γενιά του μπούλη έχεις αξιώσεις. Θέλεις να ελπίζεις ότι θα είναι η γενιά – σκούπα που θα εκσυγχρονίσει και θα εκδημοκρατίσει την παρούσα σαβούρα, όπου οι αλμπάνηδες όντως θα γίνουν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Θέλεις να πιστεύεις ότι μπορεί το Ελληναράκι να είναι στόκος και φωνακλάς, αλλά ότι τουλάχιστον το σύστημα που διοικείται και λειτουργεί από τους γονείς του στόκου λαμβάνει μέτρα προστασίας για τις μελλοντικές γενιές και τους δημοκρατικούς θεσμούς. Οι παρόντες φορείς της Παιδείας και της Δικαιοσύνης όμως, φαίνεται ότι έχουν άλλη γνώμη. Ίσως τελικά να μην τους νοιάζουν και τόσο πολύ οι αλμπάνηδες του αύριο.
Όσον αφορά το δεύτερο, ισχύει ότι ισχύει και με κάθε είδους ψευδο-πολιτική αντίδραση σε διάφορα κατεστημένα, κυρίως από ψευδο-ευαγγελιστές του ψευδο-αριστερού χώρου. Το παραμύθι με το βοσκό και το λύκο έχει άμεση εφαρμογή στην πολιτική. Μια κατάληψη όπως αυτή του ’73 στο Πολυτεχνείο, αρκεί για να κάνει μία σημαντική διαφορά. Αντίστοιχα, χιλιάδες, περιοδικές, ανούσιες, καταλήψεις αρκούν για να απαξιώνεται οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής. Διότι αν ανάμεσα στα εκατοντάδες σχολεία που τελούν υπό κατάληψη, υπάρχει και ένα που έχει σοβαρά αιτήματα, τότε αυτό θα καταπλακωθεί από την ανούσια σαβούρα των μπούληδων.
Και αν κάποια στιγμή στο ουτοπικό μέλλον ξεσηκωθούν όλα τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια με σοβαρά αιτήματα, όπου μαθητές και φοιτητές θα ξημεροβραδιάζονται έξω από το Υπουργείο Παιδείας και Αστρολογίας, και όλα τα σχολεία και τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας τελούν υπό κατάληψη με 3-4 ΟΜΟΦΩΝΑ και ΟΥΣΙΩΔΗ αιτήματα επί μία ολόκληρη σχολική χρονιά χωρίς να τους νοιάζει αν θα χάσουν ένα χρόνο από τη ζωή τους ή το καθημερινό βόλεμά τους, τότε θα ξημεροβραδιάζομαι κι εγώ μαζί τους. Και θα τους ζητήσω συγνώμη γιατί η δική μου γενιά δεν είχε τόσο μυαλό, πάθος, σθένος και θάρρος για να αλλάξει το ελληναρίστικο κατεστημένο.
Όμως μέχρι να γίνει αυτό, και αν ποτέ γίνει, η έννοια της κατάληψης θα έχει απαξιωθεί σε τέτοιο βαθμό που, στην καλύτερη, όλοι θα γελάνε μαζί τους. Στη χειρότερη, η βίαιη καταστολή θα θεωρείται φυσιολογική αντίδραση του Κράτους και κανείς δεν θα την κατακρίνει. Ανάμεσα στις μπαρούφες των αριστεριστών άλλωστε, υπάρχουν και αρκετά σωστά πράγματα. Ένα από αυτά είναι η περιοδικά αυξανόμενη κοινωνική αποδοχή ολοκληρωτικών πράξεων στο όνομα της αποκατάστασης της «Δημοκρατίας».
Ήταν μία πολύ επαναστατική περίοδος. Στις πορείες που κατεβαίναμε, μας χειροκροτούσαν κάτι γερόντια του ΚΚΕ. Είχαμε μπλέξει και το Μακεδονικό (οπότε μας χειροκροτούσαν και τα γερόντια άλλων χώρων), μάθαμε πόκερ, πρέφα, τάβλι, βγάλαμε τον καταπιεσμένο βανδαλισμό μας στον εξοπλισμό του σχολείου, και ο πρόεδρος του 15μελούς κατάφερε επιτέλους να πηδηχτεί με εκείνη την κοπελίτσα στην έδρα της τάξης του. Η δε μάνα μου, βαμμένη πασοκτζού, σιγοντάριζε από κοντά και έβλεπε το καμάρι της να κινείται στα χνάρια της δικής της γενιάς, ενάντια στο Μητσοτακέικο κατεστημένο. Τα θυμάμαι, και ένα επαναστατικό, αντιεξουσιαστικό και αντικομφορμιστικό δάκρυ κυλάει στο μάγουλό μου.
Ε, μετά πήγα Πανεπιστήμιο, άρχισα να χρησιμοποιώ λιγάκι το μυαλό μου και να βλέπω τα πράγματα κατά ένα κλικ πιο λογικά και ρεαλιστικά. Κατάλαβα ας πούμε ότι επαναστάτες της ντουντούκας πάντα θα υπάρχουν, δεδομένου ότι στην Ελλάδα, ο νόμος της ζούγκλας ισχύει και για τις νεότερες γενιές. Υπάρχουν, ας πούμε 9-10 τελειωμένοι, ρεμπεσκέδες, φωνακλάδες σε ένα σχολείο; Ε θα επιβληθούν και στα υπόλοιπα 200 άτομα του σχολείου. Ένα πρωί θα ξεκολλήσουν τον κώλο τους από το κρεβάτι νωρίς νωρίς, θα πάρουν ένα λουκέτο, θα το περάσουν στην πόρτα του σχολείου και θα επικαλεστούν «κατάληψη». Και επειδή όσο περνάει η ώρα, ανοίγει και το μάτι, θα πρέπει να σκαρφιστούν και ένα-δυο αιτήματα για να μην τους λένε και χαβαλέδες.
Ανοίγει παρένθεση. Παρά τη γενικότερη εντύπωση, σε αντίθεση με την αποχή από τις ώρες διδασκαλίας, η κατάληψη είναι μία καθ’ όλα παράνομη πράξη. Όχι μόνο δεν προβλέπεται από τις διατάξεις του Ν. 1566/85 «Δομή και λειτουργία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και άλλες διατάξεις», αλλά θεωρείται και ποινικό αδίκημα με προβλεπόμενη ελάχιστη φυλάκιση 6 μηνών, βάσει του Ν. 2811/00. Κλείνει η παρένθεση.
Α! Κι άλλη παρένθεση. Το ίδιο ισχύει βέβαια και με το δικαίωμα στην απεργία το οποίο είναι νόμιμο, σε αντίθεση με τις καταλήψεις εθνικών οδών, διαδρόμων από/προσγείωσης σε αεροδρόμια, λιμανιών και γενικώς δημοσίων χώρων κοινής ωφελείας, που είναι παράνομες. Κλείνει και η α! κι άλλη παρένθεση.
Είναι λοιπόν παράνομο. Γιατί τότε δεν καλείται κλειδαράς και με παρουσία εισαγγελέα να ανοίξει το λουκέτο; Γιατί οι υπεύθυνοι των καταλήψεων δεν τιμωρούνται ανάλογα; Γιατί έστω δεν πληρώνουν τις ζημιές; Γιατί έτσι. Γιατί θα θιχτεί το δημοκρατικό και «επαναστατικό» αίσθημα της κοινωνίας. Πώς, για παράδειγμα το πανεπιστημιακό άσυλο είναι ένας όρος ταμπού παρά το αυτονόητο παράδοξό του; Έτσι και η κατάληψη των σχολείων. Χαβαλές να γίνεται.
Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον χαβαλέ. Ίσα ίσα που θεωρώ ότι αυτές οι ηλικίες κυρίως για χαβαλέ προσφέρονται. Υπάρχουν όμως χαβαλέδες και χαβαλέδες. Ο χαβαλές της κατάληψης για παράδειγμα έχει σημαντικότερες επιπτώσεις από το θέαμα ενός γραφικού μπούλη που στην ερώτηση «ποια είναι τα αιτήματά σας», απαντάει: «εεε… το πεϊνιρλή στιν καντείνα έχι πολί λάδη». Έχει επιπτώσεις με αρνητικές συνέπειες τόσο στην αντίληψη του πιτσιρικά για το πώς λειτουργεί μία δημοκρατία ή πως θα έπρεπε να λειτουργεί η ελληνική κοινωνία γενικότερα, όσο και στην καθεαυτώ αξία μίας πράξης αντίδρασης όπως η κατάληψη.
Όσον αφορά το πρώτο, νομίζω είναι ξεκάθαρο. Εφόσον τελείται μία παράνομη πράξη, όπως η κατάληψη, χωρίς ουσιαστικές ποινικές ή εσωσχολικές κυρώσεις, λογικό είναι το Ελληναράκι-μπούλης να θεωρεί ότι έτσι κάπως λειτουργούν τα πράγματα γενικότερα. Πόσο μάλλον όταν βλέπει με πόση ευκολία περνάει η δική του άποψη έναντι της πλειοψηφίας χωρίς να έχει προηγηθεί κανένας διάλογος ή κάποια προβλεπόμενη δημοκρατική διαδικασία ή όταν βλέπει με πόση ευκολία μπορεί να καταστρέφει τη δημόσια περιουσία, χωρίς να γνωρίζει καν τι σημαίνει η λέξη «δημόσια».
Τελικά όμως έτσι δεν λειτουργούν τα πράγματα γενικότερα στη χώρα; Ναι. Αλλά υποτίθεται ότι από τη γενιά του μπούλη έχεις αξιώσεις. Θέλεις να ελπίζεις ότι θα είναι η γενιά – σκούπα που θα εκσυγχρονίσει και θα εκδημοκρατίσει την παρούσα σαβούρα, όπου οι αλμπάνηδες όντως θα γίνουν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Θέλεις να πιστεύεις ότι μπορεί το Ελληναράκι να είναι στόκος και φωνακλάς, αλλά ότι τουλάχιστον το σύστημα που διοικείται και λειτουργεί από τους γονείς του στόκου λαμβάνει μέτρα προστασίας για τις μελλοντικές γενιές και τους δημοκρατικούς θεσμούς. Οι παρόντες φορείς της Παιδείας και της Δικαιοσύνης όμως, φαίνεται ότι έχουν άλλη γνώμη. Ίσως τελικά να μην τους νοιάζουν και τόσο πολύ οι αλμπάνηδες του αύριο.
Όσον αφορά το δεύτερο, ισχύει ότι ισχύει και με κάθε είδους ψευδο-πολιτική αντίδραση σε διάφορα κατεστημένα, κυρίως από ψευδο-ευαγγελιστές του ψευδο-αριστερού χώρου. Το παραμύθι με το βοσκό και το λύκο έχει άμεση εφαρμογή στην πολιτική. Μια κατάληψη όπως αυτή του ’73 στο Πολυτεχνείο, αρκεί για να κάνει μία σημαντική διαφορά. Αντίστοιχα, χιλιάδες, περιοδικές, ανούσιες, καταλήψεις αρκούν για να απαξιώνεται οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής. Διότι αν ανάμεσα στα εκατοντάδες σχολεία που τελούν υπό κατάληψη, υπάρχει και ένα που έχει σοβαρά αιτήματα, τότε αυτό θα καταπλακωθεί από την ανούσια σαβούρα των μπούληδων.
Και αν κάποια στιγμή στο ουτοπικό μέλλον ξεσηκωθούν όλα τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια με σοβαρά αιτήματα, όπου μαθητές και φοιτητές θα ξημεροβραδιάζονται έξω από το Υπουργείο Παιδείας και Αστρολογίας, και όλα τα σχολεία και τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας τελούν υπό κατάληψη με 3-4 ΟΜΟΦΩΝΑ και ΟΥΣΙΩΔΗ αιτήματα επί μία ολόκληρη σχολική χρονιά χωρίς να τους νοιάζει αν θα χάσουν ένα χρόνο από τη ζωή τους ή το καθημερινό βόλεμά τους, τότε θα ξημεροβραδιάζομαι κι εγώ μαζί τους. Και θα τους ζητήσω συγνώμη γιατί η δική μου γενιά δεν είχε τόσο μυαλό, πάθος, σθένος και θάρρος για να αλλάξει το ελληναρίστικο κατεστημένο.
Όμως μέχρι να γίνει αυτό, και αν ποτέ γίνει, η έννοια της κατάληψης θα έχει απαξιωθεί σε τέτοιο βαθμό που, στην καλύτερη, όλοι θα γελάνε μαζί τους. Στη χειρότερη, η βίαιη καταστολή θα θεωρείται φυσιολογική αντίδραση του Κράτους και κανείς δεν θα την κατακρίνει. Ανάμεσα στις μπαρούφες των αριστεριστών άλλωστε, υπάρχουν και αρκετά σωστά πράγματα. Ένα από αυτά είναι η περιοδικά αυξανόμενη κοινωνική αποδοχή ολοκληρωτικών πράξεων στο όνομα της αποκατάστασης της «Δημοκρατίας».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)