Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Χαράτσι 900 ευρώ στα παιδιά των μεταναστών

(Αναδημοσίευση από g700)

Την ώρα που ο Μπαράκ Ομπάμα ηγείται κυριολεκτικά μιας φυλετικής και πολιτισμικής επανάστασης στην Αμερική, συμβολίζοντας μια νέα ενότητα στην κοινωνία, ένα θετικό πρότυπο για λευκούς και αφροαμερικανούς, στην Ελλάδα η ένταξη των μεταναστών παραμένει ένας γόρδιος δεσμός που η πολιτεία αρνείται επίμονα να λύσει προσθέτοντας διαρκώς και νέους κόμπους.

Δεν έφτανε ο έκτακτος κεφαλικός φόρος του 10% που επέβαλε το Υπουργείο Οικονομίας σε ελεύθερους επαγγελματίες και μισθωτούς με μπλοκάκι της γενιάς των 700 ευρώ για να καλυφτούν οι τρύπες του σπάταλου πελατειακού κράτους, χτες το Υπουργείο Εσωτερικών επέβαλε ακόμα ένα χαράτσι, αυτή τη φορά στα παιδιά των μεταναστών.

Σύμφωνα με απόφαση του αρμόδιου Υπουργού, κ. Παυλόπουλου, η οποία καθορίζει τα δικαιολογητικά για την υπαγωγή των μεταναστών 2ης γενιάς στο καθεστώς του «επί μακρόν διαμένοντος» (παράγραφος 7, άρθρο 40 του Ν. 3731/ 2008) επιβάλλεται στα παιδιά μεταναστών η πληρωμή ενός ακόμη παραβόλου. Δηλαδή, σύμφωνα με τόσα ορίζονται στην παράγραφο 2 του άρθρου 92 του Ν. 3386/ 05, σε απλά ελληνικά χαράτσι 900 ευρώ.

Δεν ξέρουμε πραγματικά τι είναι χειρότερο στην προκειμένη περίπτωση: το άδικο, αναίτιο και υπέρογκο παράβολο ή ο τρόπος με τον οποίο μεθοδεύτηκε η επιβολή του (υπουργική απόφαση επί τροπολογίας σε νόμο για τη Δημοτική Αστυνομία). Κάπως έτσι αντιμετωπίζει η κυβέρνηση το μεταναστευτικό ζήτημα. Με συνοπτικές και αδιαφανείς διαδικασίες, μέσα από τροπολογίες σε άσχετους νόμους και υπουργικές αποφάσεις που αποτρέπουν ακόμα και την παραμικρή δημόσια συζήτηση για το μείζον ζήτημα του «ρατσισμού από την κούνια».

Δε φτάνει δηλαδή που δεν παρέχεται στους μετανάστες 2ης γενιάς η ελληνική ιθαγένεια ή υπηκοότητα, ως όφειλε να συμβεί από τη στιγμή που έχουν γεννηθεί, μεγαλώσει, εκπαιδευτεί και ενηλικιωθεί στην Ελλάδα, καλούνται επίσης να εξαγοράσουν βασικά ατομικά δικαιώματα, για τα οποία σημειωτέον δεν έχει προηγηθεί καμία δημόσια συζήτηση.

Την ίδια στιγμή εξελίσσεται ένα κωμικοτραγικό πάρτι παροχών κι επιδομάτων σε ειδικές δημοσιοϋπαλληλικές ομάδες που αγγίζει τα όρια του σουρεαλισμού. Για παράδειγμα με άσχετη τροπολογία σε σχέδιο νόμου για το Ταμείο Εγγυήσεων Καταθέσεων και Επενδύσεων (ΤΕΚΕ) χορηγείται επίδομα ρουχισμού σε συγκεκριμένες ειδικότητες υπαλλήλων του Υπουργείου Πολιτισμού συνολικής ετήσιας δαπάνης 1,132,000 ευρώ.

Από τη μία δηλαδή η κυβέρνηση επιδεικνύει τη συνήθη ξεχαρβαλωμένη δημοσιονομική απειθαρχία της ικανοποιώντας τα αιτήματα εκλεκτών δημοσιοϋπαλληλικών εκλογικών ομάδων, και από την άλλη δείχνει το πιο σκληρό και ανάλγητο πρόσωπό της στους πολίτες περιορισμένης προστασίας, δηλαδή τους μετανάστες.

Να υπενθυμίσουμε ότι στην Ιταλία ανάλογη προσπάθεια της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι βρήκε σφόδρα αντίθετη ακόμα και την Καθολική Εκκλησία η οποία μετά τη Σύνοδο Καθολικών Επισκόπων Ιταλίας, μέσω του εκπροσώπου της για θέματα μετανάστευσης, Τζαν Ρομάνο Νιεσόττο, τόνισε: «Θεωρούμε απαράδεκτο το φόρο για την άδεια παραμονής. Θα ήταν πιο σωστό να χαρακτηρισθεί ως μέτρο που πλήττει μια κατηγορία, η οποία χαίρει ήδη πολύ περιορισμένης προστασίας».

Σημείωση εκτός κειμένου: Οι συγκεκριμένες ρυθμίσεις για τα παιδιά των μεταναστών κρίθηκαν παράνομες από την Κομισιόν, μετά από σχετική ερώτηση ευρωβουλευτή.

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

Αιωνία του η μνήμη

Σήμερα τιμούμε έναν άγιο άνθρωπο που ανέδειξε το μεγαλείο της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας μέσα από το σπουδαίο έργο του. Ακριβώς ένα χρόνο πριν, και παρά τις εκκλήσεις του, ο Κύριος διάλεξε τελικά να πάρει αυτόν αντί για κάποιον άλλο... Ο λόγος για τον Μακαριστό Χριστόδουλο, του οποίου το ήθος, το πνεύμα και ο λόγος, ενέπνευσαν τους Ελληνορθόδοξους όλου του κόσμου και τους συσπείρωσαν ενάντια σε ξένους, αλλόθρησκους, ομοφυλόφιλους, αριστερούς, αναρχικούς, διαφωτιστές, φιλελεύθερους, δημοκράτες, επιστήμονες, και λοιπούς σατανιστές slash σιωνιστές εχθρούς της Πίστης και της Πατρίδας.

Ως ελάχιστο φόρο τιμής σε αυτόν το σπουδαίο άνδρα, το ελληνάκι παραθέτει μερικά από τα σοφά του λόγια, που έμειναν χαραγμένα για πάντα στις ψυχές των απανταχού Χ.Ο.

Οι πολιτικές πεποιθήσεις…

1. «Εκκλησία και Πολιτεία είναι σαν σιαμαίοι αδερφοί που κανείς δεν μπορεί να τους χωρίσει γιατί τότε ένας από τους δύο θα πεθάνει. Η Εκκλησία είναι ο μοναδικός αξιόπιστος θεσμός του γένους». (27.3.1999)

2. «Θέλω από αυτή τη θέση να συγχαρώ για άλλη μια φορά τον κύριο Καψάλη, εκδότη και διευθυντή της γνωστής εφημερίδος «Στόχος» των Αθηνών, που είναι γνωστός ελληνοκεντρικός και ελληνόψυχος και ταυτόχρονα Χριστοκεντρικός και Ορθόδοξος. Έχουμε ανάγκη από τέτοιους ανθρώπους επιτέλους». (Από την ομιλία του σε συνέδριο του Στόχου στις 31.5.1997)

3. «Όπως προκύπτει από τα γραφόμενά σας και την αυτοβιογραφούμενη σταδιοδρομία σας, υπήρξατε εκφραστής ξεχωριστών προσόντων και αρετών και γράψατε ιστορία, την οποίαν ο ιστορικός του μέλλοντος καλείται να εκτιμήσει και να προσδιορίσει. Εύχομαι ο Δομήτωρ κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο δίκαιος Κριτής πάντων, να σας χαρίζει πλούσια την Χάριν και την ευλογίαν Του». (Από την επιστολή του στον αρχιπραξικοματία Στυλιανό Παττακό στις 31.5.2001)

Για τα βασανιστήρια της χούντας…

4. «Ομολογώ ότι εγώ και η γενιά μου εδιδαχθήκαμε πολλά απ΄αυτά, τα οποία ευθύς μετά τη Μεταπολίτευση ο κόσμος και τα κόμματα κατελόγιζαν εις βάρος της Εκκλησίας. Ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είχε αποστείλει δύο επιστολές εις τον τότε δικτάτορα, τον Παπαδόπουλο, διαμαρτυρόμενος για ορισμένες απάνθρωπες μεταχειρίσεις ανθρώπων» (11.2.2001)

5. Και ένα μήνα μετά (!) : «Ομολογώ ότι δεν ήξερα πως γίνονταν βασανιστήρια, πως υπήρχε ΕΑΤ-ΕΣΑ... Στον κύκλο μου δεν είχα ακούσει τέτοια πράγματα, δεν άκουγα ξένους σταθμούς , εκ των υστέρων τα έμαθα. Θα πει κανείς ότι ήμουν βαθιά νυχτωμένος. Μπορεί γιατί εγώ τότε σπούδαζα» (4.3.2001) [For the record, αποφοίτησε από τη Νομική το 1962 και από τη σχολή Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1967]

Για τα Νεφελίμ…

6. «Από την πλευρά της Ανατολής εκπηγάζει μια απειλή που δεν έχουμε όσο πρέπει συνειδητοποιήσει. Από το Βορρά ο πανσλαυισμός δεν έχει παραιτηθεί από τα σχέδιά του εναντίον μας. Τέλος από Δυτικά μας απειλεί ο δυτισμός, δηλαδή ο δυτικός τρόπος ζωής που είναι ένα συνονθύλευμα υλισμού και καταναλωτισμού». Στη συνέχεια, αυτοί οι «κίνδυνοι» αποτελούν… «μια ανεπίγνωστη ίσως συμμαχία και μας κτυπούν συστηματικά από όλες τις μεριές έως ότου μας φέρουν στο επιθυμητό σημείο είτε της διαφθοράς, είτε της συμφοράς που επιδιώκουν εις βάρος μας».

Για την Ευρώπη…

7. «Τα οράματα των Ευρωπαίων δεν πρέπει να μας δελεάζουν καθώς οι Έλληνες έχουν αξία και ανώτερο πολιτισμό. Ε! λοιπόν, εμείς δεν είμαστε Γερμανοί ούτε Γάλλοι, ούτε πολύ περισσότερο Άγγλοι. Εμείς είμαστε άντρες, ανδροπρεπείς Έλληνες, είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί και μιλάμε αντρίκια». (20.6.1999)

8. «Οι πρώτοι ξενόφερτοι Έλληνες που κατέλαβαν θέσεις και αξιώματα στο νέο ελλαδικό κράτος, ήσαν ποτισμένοι με το πνεύμα της γαλλικής διαφώτισης. Κουβάλησαν κοντά τους την αθεΐα. Και αυτή η εγκληματική τακτική των διαφωτιστών της τότε εποχής , των οποίων ηγήτορας ήταν ο Αδαμάντιος Κοραής, συνεχίζεται και σήμερα». (3.3.1998)

9. «Να μην επιτρέψουμε να μας ισοπεδώσει ο οδοστρωτήρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είχαμε μια ευλογία πριν από λίγα χρόνια , τη θρησκευτική, γλωσσική και φυλετική ομοιογένεια του ελληνικού λαού. Αυτό πάμε να το χάσουμε τώρα, γιατί στην πατρίδα μας έχουν έρθει χιλιάδες πρόσφυγες και άλλοι μετανάστες» (27.5.2001)

Για τους ομοφυλόφιλους…

10. «Έκοψαν τον Μπουτιλιόνε επειδή τόλμησε να πει την αλήθεια [για την ομοφυλοφιλία]. Αλλά σκεφθείτε που έχουμε φθάσει. Σε ποιο κατάντημα έχει φθάσει σήμερα η ανθρωπότητα, η οποία αυτό που είναι αμαρτία βοώσα και κράζουσα θέλει να την καλύψει. Να μη λέμε, να μη μιλάμε γιατί ενοχλούνται αυτοί που έχουν το κουσούρι, γιατί θέλουν όλοι οι άλλοι να το παραδεχθούν ως μια φυσιολογική κατάσταση» (31.10.2004)

Για τις ταυτότητες…

11. «Αυτοί που γκρεμίζουν τα εθνικά θεμέλια αυτού του έθνους και δεν δίνουν λόγο σε κανέναν, πρέπει να γνωρίζουν ότι υπονομεύουν το έθνος. Είναι οι ψευτοκουλτουριάρηδες που μας κατηγορούν για εθνικιστές και πρέπει να μπουν στη θέση τους. Ο λαός δεν τους ακολουθεί και τα τρία εκατομμύρια των υπογραφών είναι μάθημα για το έθνος. Είναι φωνές που κανείς δεν έχει το ανάστημα να τις παραβιάσει». «Αν κουνούσαμε το δαχτυλάκι μας, θα γίνονταν 6-7 εκατομμύρια» [οι υπογραφές] (14.5.2002)

12. «Όποιο χέρι θελήσει να αγγίξει την Εκκλησία θα ξεραθεί!». (14.6.2000)

Για την Παιδεία…

13. «Δεν σε ενδιαφέρουν αυτά που λέω; Γιατί σε βλέπω να γελάς συνέχεια και να μη συγκινείσαι καθόλου. Χάχας είσαι;» (προς μαθητή… - 29.3.2000)

14. «Σας ερωτώ, είναι μάθημα Θρησκευτικών αυτό που κάνουν τα παιδιά μας στα σχολεία; Είναι μάθημα όπως το ονειρεύονται αυτοί οι δήθεν ευρωπαϊστές, οι ευρωλιγούρηδες» (3.9.1999)

Για τη νεολαία…

15. «Τα παιδιά συχνάζουν τώρα τελευταία στις περίφημες ντισκοτέκς και από πληροφορίες που έχω, εκεί μέσα μαθαίνουν για τα ναρκωτικά. [Τα κέντρα αυτά] δεν πρέπει να γίνονται ανεκτά. Είναι εστίες μολύνσεως μαζί με τα μπαρ, όπου η ανηθικότης και η ασωτεία κυριαρχούν. Να απαιτήσουμε το κλείσιμό τους ή έστω τη μεταφορά τους έξω από την πόλη».

Για την ισότητα των δύο φύλων (Από διάφορα βιβλία του όπως "Κρίσις στη σύγχρονη οικογένεια", "Για ένα επιτυχημένο γάμο", κ.α)…

16. «Εκείνο που αρνούμεθα στη γυναίκα είναι η εκ μέρους της παραβίαση της φύσεως και η διεκδίκηση θέσεως που δεν της ανήκει βασικά» και «επειδή ο άνδρας είναι η κεφαλή της οικογενείας, είναι φυσικό να κατέχει και τα ανώτερα μορφωτικά προσόντα εν συγκρίσει με τη σύζυγο».

17. «Έτσι, ενώ η σωστή τοποθέτηση θέλει την σύζυγο και μητέρα βασίλισσα του σπιτιού, εκείνη επροτίμησε να αφήσει το σπίτι στα χέρια της παραδουλεύτρας ή της παιδαγωγού, κρίνοντας πως η θέση της ήταν περισσότερο έξω παρά μέσα στο σπίτι. Η αντίληψις αυτή οδήγησε τη γυναίκα στην εξάσκηση διοικητικών ευθυνών, στην εκμάθηση τέχνης ή επιστήμης, και γενικά στο βιοπορισμό. Αυτό έγινε όχι τόσο από πραγματική ανάγκη, όσο από τη διάθεση να μη υστερεί σε τίποτε, όπως ενόμιζε, απέναντι του ανδρός, λησμονώντας όμως πως και αυτή ακόμη η φυσιολογία της την κατέτασσε στο ασθενές, λεγόμενο, φύλο, που από το Θεό και από τη φύση έχει επιφορτισθεί με την εκπλήρωση μιας λεπτής και ιερής αποστολής».

18. «Σήμερα πολλές οικογένειες διέρχονται κρίση εξ αιτίας του γεγονότος ότι η γυναίκα ξέχασε τα έργα της και έχει επιδοθεί με μανία στην κατάκτηση της ποθητής ισότητος με τον άνδρα. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως η γυναίκα όχι μόνον αρνείται στον άνδρα τον πρώτο λόγο στα θέματα του σπιτιού, όχι μόνον τον συναγωνίζεται σ' όλα τα πεδία, αλλά και έχει εγκαταλείψει την οικιακή ενασχόληση σαν υποτιμητική γι' αυτήν, δείχνοντας προτίμηση σε εξωοικιακά ενδιαφέροντα. Οι γυναίκες, που έτσι εκδηλώνουν τον φεμινισμόν των, πέφτουν πολύ έξω»

Για τον ασκητικό βίο (αναφερόμενος στη διαμονή του στο Four Seasons του Παρισίου)…

19. «Έπειτα το ξενοδοχείο που έμεινα στο Παρίσι είναι 4 αστέρων. Πού έπρεπε δηλαδή να μείνω; Σε 2 αστέρων;»

20. «Κατά την ημέραν της αναχωρήσεώς μου μετέβην εις το ταμείον του ξενοδοχείου να ρυθμίσω τας υποχρεώσεις μου. Και εκεί με επληροφόρησαν ότι το ξενοδοχείον είχε πληρωθή. Επανελθών ηυχαρίστησα τους φίλους μου για την εξυπηρέτησίν μου, επειδή αμέσως αντελήφθην ότι εκείνοι είχαν κάνει και την οικονομικήν ρύθμισιν, χωρίς εγώ να γνωρίζω τίποτε».

21. «Και μη μου πείτε να πάω σε κάποιο μοναστήρι. Στα μοναστήρια έχω πάει πλειστάκις και τα αγαπώ. Αλλά όταν θέλει κανείς να ξεκουρασθή προτιμά άγνωστα μέρη για να έχει ησυχίαν. Και εγώ έχω ανάγκην αυτής της ησυχίας, την οποία μου στερεί η καθημερινή εξαντλητική απασχόλησίς μου με τα μείζονα προβλήματα της Εκκλησίας. Θα υπάγω λοιπόν και θα μείνω σε κάποιο ξενοδοχείον».

Για τον χριστιανικό αλτρουισμό…

22. «Γιατί Θεέ μου σε μένα και όχι σε κάποιον άλλο;» (Δημοσίως όταν του γνωστοποιήθηκε ότι έχει καρκίνο)

Και οι περιαυτολογίες…

23. «O Θεός με "ξεχώρισε" από τότε που ήμουν στην κοιλιά της μάνας μου». (3.5.1998)


Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009

Κούνεβα vs. Παναγόπουλος: Σημειώσατε 2

Οι έννοιες της εγκληματικότητας και της τρομοκρατίας φαίνεται τελικά πως είναι σχετικές τόσο στα μάτια του ελληνικού Κράτους όσο και στην αντίληψη της κοινής γνώμης. Διαφορετικά, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί το γεγονός ότι η επίθεση με βιτριόλι εναντίον μετανάστριας συνδικαλίστριας θεωρήθηκε γενικώς πολύ υποδεέστερο περιστατικό από την απαγωγή ενός εφοπλιστή.

Ας το διατυπώσουμε διαφορετικά. Στη μία άκρη του ρινγκ, έχουμε μία μετανάστρια καθαρίστρια που προσπαθούσε να πείσει τους συναδέλφους της να μην υπογράψουν συμβάσεις - προϊόντα άκρας εργατικής και ανθρωπιστικής παρανομίας, και τελικά δέχεται τραμπουκική επίθεση με στόχο όχι μόνο να τραυματιστεί, αλλά και ενδεχομένως να θανατωθεί με βασανιστικό τρόπο. Στην άλλη άκρη του ρινγκ, έχουμε έναν εφοπλιστή που πέφτει θύμα απαγωγής. Ποιος θα κερδίσει τις εντυπώσεις τόσο του «Κράτους Δικαίου» όσο και της κοινής γνώμης; Μα φυσικά ο εφοπλιστής!

Το γεγονός ότι μία πολίτης, (η οποία μάλιστα είναι θύμα εργατικής εκμετάλλευσης και συνεχούς εργατικής παρανομίας), δέχεται δολοφονική επίθεση, ωχριά μπροστά στις «ώρες αγωνίας» της οικογένειας του άτυχου εφοπλιστή. Η κινητοποίηση της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης απέναντι στους τραμπούκους υπεργολάβους υπηρεσιών καθαριότητας για ΔΕΚΟ και Δημόσιες Υπηρεσίες είναι τελικά μηδαμινή σε σχέση με το «συντονισμένο και μυστικό» σχέδιο της Αστυνομίας για την ανακάλυψη των απαγωγέων του εφοπλιστή. Δύο εγκληματικές πράξεις με διαφορετικό συντελεστή βαρύτητας, λαμβάνουν χώρα σε ένα Κράτος το οποίο τελικά αντιστρέφει τους συντελεστές.

Τα συγκεκριμένα γεγονότα, εκτός από την αντιμετώπιση της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης, ανέδειξαν και την «ανεξαρτησία» των ΜΜΕ. Με εξαίρεση τον ΣΚΑΙ, όλα τα τηλεοπτικά κανάλια υποτίμησαν το θέμα της επίθεσης κατά της Κωνσταντίνας Κούνεβα σε ένα «κακότυχο», «μεμονωμένο» περιστατικό, ενώ αντιθέτως (πάλι με εξαίρεση τον ΣΚΑΙ), όλα τα κανάλια άνοιγαν και καμιά δεκαριά παράθυρα σε κάθε δελτίο ειδήσεων σχετικά με την απαγωγή του Περικλή Παναγόπουλου. Ευτυχώς, μία σημαντική μερίδα του Τύπου αναφέρθηκε και συνεχίζει να αναφέρεται στην υπόθεση της Κούνεβα.

Φαντάζομαι ότι στους περισσότερους είναι ξεκάθαρη η διαφορά της σημασίας των δύο συγκεκριμένων εγκληματικών ενεργειών. Διαφορετικά θα πρέπει να αναθεωρήσουμε την έννοια της τρομοκρατίας και του εγκλήματος. Εάν ο ορισμός της τρομοκρατίας εμπεριέχει τη γενικότητα της «ασύμμετρης απειλής», η οποία μέχρι τώρα χρησιμοποιούνταν καθαρά για πολιτικούς λόγους, τότε δεν μπορεί να μην θεωρείται τρομοκρατική ενέργεια ο τραμπουκισμός ενάντια σε ανθρώπους που όχι μόνον ανήκουν σε μειονότητες αλλά και που καθημερινά πολεμάνε για τα στοιχειώδη δικαιώματά τους.

Προφανώς, όμως, το Κράτος «Δικαίου» και κατ’ επέκταση τα ΜΜΕ, προτιμούν να θεωρούν τρομοκρατικές και άκρως εγκληματικές ενέργειες, αυτές που στρέφονται εναντίον επιφανών προσώπων, και όχι αυτές που στρέφονται εναντίον «άσημων» πολιτών. Πόσο μάλλον όταν οι συγκεκριμένοι «άσημοι» πολίτες διεκδικούν τα νόμιμα δικαιώματά τους και εναντιώνονται σε συνεχιζόμενες παραβάσεις του νόμου, εκβιασμούς και απειλές από δημόσιους υπεργολάβους.

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009

Ένας βιολιστής στο Μετρό

Ένας άντρας μπήκε στο σταθμό μετρό L’Enfant Plaza της Washington DC και άρχισε να παίζει βιολί. Ήταν ένα ψυχρό πρωινό του Ιανουαρίου. Έπαιξε έξι κομμάτια Bach για περίπου 45 λεπτά. Καθώς ήταν ώρα αιχμής, υπολόγιζε ότι χιλιάδες άνθρωποι θα περνούσαν από μπροστά του κατά τη διάρκεια της «συναυλίας».

Μετά από τα πρώτα τρία λεπτά, ένας μεσήλικας πρόσεξε ότι υπήρχε ένας μουσικός στο σταθμό που έπαιζε βιολί. Επιβράδυνε για λίγο το βήμα του, σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά επιτάχυνε πάλι για τη δουλειά του.

Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής έλαβε το πρώτο του δολάριο, καθώς μία κυρία έριξε τα χρήματα μπροστά του χωρίς να σταματήσει το περπάτημα.

Λίγα λεπτά αργότερα, κάποιος ακούμπησε για λίγο στον τοίχο για να ακούσει πιο προσεκτικά, αλλά σε λίγο κοίταξε το ρολόι του και συνέχισε να περπατάει. Προφανώς είχε αργήσει για τη δουλειά του.

Ο μόνος που έδωσε τη μεγαλύτερη σημασία ήταν ένα 3-χρονο παιδί. Η μητέρα του έκανε νόημα για να συνεχίσουν, αλλά το παιδί είχε σταματήσει μπροστά από το βιολιστή και παρακολουθούσε προσεκτικά. Τελικά η μητέρα τράβηξε το παιδί και αυτό έφυγε, γυρνώντας πίσω συνεχώς το κεφάλι του.

Κατά τη διάρκεια των 45 λεπτών που έπαιζε ο μουσικός, μόνο έξι άτομα σταμάτησαν και άκουσαν για λίγο. Περίπου είκοσι άτομα έδωσαν βιαστικά λεφτά, καθώς συνέχισαν να περπατάνε. Όταν ο μουσικός σταμάτησε, και η σιωπή έπεσε στο σταθμό, κανείς δεν το παρατήρησε. Κανείς δεν χειροκρότησε και προφανώς κανείς δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία.

Κανείς δεν το ήξερε, ότι ο βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου. Έπαιζε έξι από τα πιο δύσκολα και έντονα κομμάτια με ένα χειροποίητο βιολί Antonio Stradivari του 1713, αξίας $3,5 εκατομυρίων.

Δύο μέρες πριν την «παράστασή» του στο μετρό, ο Joshua Bell είχε κάνει sold-out σε ένα θέατρο της Βοστόνης όπου η μέση τιμή εισιτηρίου ήταν $100.

Το όλο εγχείρημα της παράστασης στο μετρό, διοργανώθηκε από την εφημερίδα «Washington Post» στα πλαίσια ενός κοινωνικού πειράματος σχετικά με την αντίληψη, τα γούστα και τις προτεραιότητες των ανθρώπων, πριν από περίπου δύο χρόνια.

Το τελικό συμπέρασμα: Ο κόσμος προτίθεται να ξοδέψει πολλά περισσότερα χρήματα, εφόσον δίνει αξία στον τόπο και χρόνο ενός γεγονότος, ενώ δεν δίνει καθόλου προσοχή στo ίδιο γεγονός εφόσον αυτό συμβαίνει σε «ακατάλληλα» μέρη ή ώρες, σύμφωνα με τα γούστα του κόσμου. Κοινώς, η υπεραξία ενός προϊόντος ή μίας υπηρεσίας, δεν εξαρτώνται μόνο από αυτόν που τα πουλάει. Επίσης η αντίληψη που έχουμε για τα πράγματα, καθορίζεται κυρίως από εμάς τους ίδιους και όχι την αντικειμενική τους υπόσταση. Περισσότερα για το συμβάν, μαζί με σχετικά βίντεο, στο άρθρο της Washington Post.


Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2009

Επιστροφή από τα χρώματα

Υπάρχουν διακοπές και υπάρχουν ταξίδια. Οι διακοπές συνήθως τελειώνουν με τη φράση: «Το ξενοδοχείο ήταν υπέροχο και το σέρβις άψογο». Τα ταξίδια συνήθως τελειώνουν με τη φράση: «Θα σου πω σε ένα μήνα, όταν θα έχει δέσει μέσα μου».

Έτσι κι εγώ δεν μπορώ να πω πολλά. Μπορώ όμως να υπενθυμίσω το σημαντικότερο λόγο ενός οποιουδήποτε ταξιδιού, που πάντα διαφεύγει σε όσους δεν ταξιδεύουν. Η αποστασιοποίηση από την καθημερινότητα και η συνειδητοποίηση (όχι απλά η γνώση) της ύπαρξης άλλων πολιτισμών, νοοτροπιών, κοινωνικών δομών και συστημάτων. Με απλά λόγια, να μπορείς να δεις ότι «τα πράγματα γίνονται και αλλιώς».

Πετυχημένο ταξίδι είναι αυτό, όταν μετά το πέρας του νοιώθεις ελαφρώς ξένος και αποστασιοποιημένος μέσα στο δικό σου σπίτι. Όχι μόνο επειδή το κεφάλι σου είναι γεμάτο νέες παραστάσεις, αλλά επειδή μπορείς να δεις ξεκάθαρα πόσο μικρό είναι το δικό σου σπίτι σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο. Πόσο μικρή είναι η γειτονιά σου και κατ’ επέκταση η καθημερινότητα και τα προβλήματα της γειτονιάς σου.

Τις τελευταίες εβδομάδες, η καθημερινότητά μας έχει περιοριστεί στο τρίγωνο Εξάρχεια – Μέγαρο Μαξίμου – ΓΑΔΑ. Τους τελευταίους μήνες, ο σταδιακός εξευτελισμός και η ανικανότητα της Κυβέρνησης καθώς και η ανυπαρξία οποιασδήποτε κοινωνικής συνοχής, δεν μπορούν να μην προβληματίζουν τον σκεπτόμενο Έλληνα. Τις τελευταίες δεκαετίες, οι σαθρές κοινωνικές δομές, η διαφθορά και ο Ελληναρισμός κυριαρχούν σε κάθε γειτονιά αυτής της χώρας.

Κι όμως, μετά από ένα σωστό ταξίδι, όλα αυτά φαντάζουν μικροσκοπικά. Πόσο μάλλον όταν έχεις δει την πραγματική φτώχεια, την πραγματική εξαθλίωση, τη βρώμα, τη μόλυνση και την ανεπάρκεια στοιχειώδους περίθαλψης. Και ταυτόχρονα όταν στην ίδια χώρα βλέπεις χαμογελαστούς και ευγενικούς ανθρώπους. Άντε τώρα να το αναλύσεις αυτό!

Σε μία χώρα που δεν έχει πόσιμο νερό, ίσως και να μην σε ενδιέφερε αν υπάρχουν καρτέλ στη βιομηχανία εμφιαλωμένου νερού. Σε μία χώρα που η θρησκεία φαίνεται να είναι το βασικό στοιχείο κοινωνικής συνοχής και προσωπικής πνευματικής ευημερίας, ίσως και να μην ήθελες να μιλήσεις για λογική, αντικειμενική ηθική και μαφιόζους παπάδες. Σε κάθε περίπτωση, ίσως και να ξεφορτωνόσουν για λίγο αυτό το δυτικό μοτίβο περί σωστού – λάθους, άσπρου – μαύρου.

Καλώς ή κακώς, ζούμε, μεγαλώνουμε και εξελισσόμαστε σε μία κοινωνία, για την οποία πρέπει πάντα να παλεύουμε προς την καλυτέρευση και εξέλιξή της. Μπορεί ο Σκανδιναβός να έχει σωστή κοινωνική πρόνοια και μπορεί ο Νεπαλέζος να είναι πάντα χαμογελαστός και ευγενικός, όμως η δική μας κοινωνία τυχαίνει να είναι αυτή της Ψωροκώσταινας.

Υποθέτω πως αν οι περισσότεροι Ελληναράδες ταξίδευαν αντί να κάνουν διακοπές, η αντικειμενική αντίληψη του κόσμου θα τους είχε κάνει πιο σωστούς, ώριμους και σκεπτόμενους. Θα μπορούσαν να δούνε με πόσο ασήμαντα προβλήματα ασχολούνται καθημερινά, αλλά και πόσα νέα ερεθίσματα θα μπορούσαν να έχουν για να προβληματιστούν. Οι Ελληναράδες όμως δεν ταξιδεύουν. Πάνε διακοπές. Μένουν στο καβούκι τους και βρίζουν όλη την ώρα. Ευτυχώς ο υπόλοιπος κόσμος δεν τους ακούει και οι βρισιές αντιλαλούν μόνο μέσα στο καβούκι.

Υπάρχει ένας απέραντος κόσμος έξω από το καβούκι με πολλή τροφή για τις αισθήσεις και τη σκέψη. Όμως, έχουμε επιλέξει να ζούμε και να μεγαλώνουμε στην Ελλάδα. Έτσι, το ελληνάκι θα επιχειρήσει σύντομα να «στριμωχτεί» και πάλι στη γειτονιά του, αντιμετωπίζοντας τις ίδιες μικρότητες, τους ίδιους Ελληναράδες και επικρίνοντας όλο αυτό το τσίρκο που εξελίσσεται καθημερινά μπροστά του. Άλλωστε και αυτή η αντιμετώπιση και επίκριση χρειάζονται μία δόση ενέργειας και ζωτικότητας που μόνο ένα ταξίδι θα μπορούσε να προσφέρει.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...