Τα μεγάλα κόμματα μπαίνουν στην τελική ευθεία...!
ελληνάκι, το [eliˈnakʲi] (αντιθ. Ελληναράς), 1.αυτός που κατάγεται από την Ελλάδα ή που ανήκει στο ελληνικό έθνος και που είναι υποχρεωμένος να ανέχεται Ελληναράδες. 2. αυτός που έχει ελληνική ιθαγένεια ή υπηκοότητα και αυτό δεν το θεωρεί προτέρημα σε σχέση με ιθαγενείς ή υπηκόους άλλων κρατών.
[λόγ. < αρχ. *Ελλην, αιτ. -άκι]
Σάββατο 30 Μαΐου 2009
Τρίτη 26 Μαΐου 2009
Κράτος Δικαίου - Ξεροκεφαλίαση : 0 - 2
Προσπαθούμε ανά καιρούς να βγάλουμε νόημα για την «ακαταστασία» των θεσμών του κράτους και τα διάφορα χαοτικά τεκταινόμενα, όταν τελικά ακόμα και οι πιο απλές καταστάσεις, μας αποδεικνύουν ότι η ανοησία και η ψωροπερηφάνια είναι υπεράνω θεσμών και νόμων.
Στο περιστατικό του αστυνομικού που έσκισε κομμάτι από το κοράνι ενός πολίτη, εξελίχθηκε (και συνεχίζει να εξελίσσεται) μία παράνοια, παρόμοια με αυτές που εξελίσσονται καθημερινά μπροστά μας, και αντί να βλέπουμε τις ξεκάθαρες λύσεις, τείνουμε να μπερδεύουμε ακόμα περισσότερο τις καταστάσεις. Ο πρώτος πληθυντικός απευθύνεται σε εμάς... το κράτος, τους πολίτες, τις αρχές, τα ΜΜΕ και την κοινή γνώμη. Η κοινή γνώμη που υποτίθεται ότι διακατέχεται από κοινή λογική. Όμως, όπως είχε γράψει και ο Βολταίρος, φαίνεται ότι «η κοινή λογική δεν είναι και τόσο κοινή».
Όσον αφορά τα γεγονότα, σε έναν έλεγχο ρουτίνας, ένας αστυνομικός έσκισε απόσπασμα από το κοράνι μπροστά σε έναν μουσουλμάνο πολίτη. Στη συνέχεια ακολούθησε ένταση που κορυφώθηκε με διαδηλώσεις από άλλους μουσουλμάνους και κατέληξε στην καταστροφή περιουσίας τρίτων.
Σε αυτά τα γεγονότα, οι νόμοι του κράτους τί προστάζουν; Φυσικά ποινική δίωξη κατά του αστυνομικού για καταστροφή ξένης περιουσίας και προσβολή θρησκευτικού συμβόλου (σύμφωνα πάντα με το «θεόπνευστο» Σύνταγμα της Ελλάδας) και στη συνέχεια ποινική δίωξη κατά παντός υπευθύνου για τις καταστροφές που προκλήθηκαν στη συνέχεια. Εάν θέλουμε να βάλουμε και την «κοινή» λογική στο παιχνίδι, το πρώτο πράγμα που θα όφειλε να κάνει η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. θα ήταν να ζητήσει δημοσίως συγνώμη, ασχέτως των ισχυρισμών του αστυνομικού, ή ακόμα και πιθανών διαφορετικών γεγονότων που έλαβαν χώρα.
Αλλά όοοοοχι. Νόμοι και κοινή λογική δεν χωράνε στην στενόκωλη σκηνή του ελληνικού θεάτρου του παραλόγου. Αμέσως χωριστήκαμε (ο πρώτος πληθυντικός χρησιμοποιείται για τους προαναφερθέντες λόγους) σε δύο στρατόπεδα. Το αντι-μουσουλμανικό και το φιλο-μουσουλμανικό. Και οι μεν συνεχίζουν να τα φορτώνουν στους δε και αντίστροφα ενώ στο «πεδίο της μάχης» η μία παράλογη ατάκα διαδέχεται την άλλη. Κανείς όμως (αξιωματούχος ή δικαστικός κατά προτίμηση) δεν βγήκε να επιβάλλει το νόμο και στις δύο περιπτώσεις και να εξετάσει και την ιδιάζουσα περίπτωση της μουσουλμανικής μειονότητας στην Ελλάδα. Πόσο μάλλον όταν έχουμε το φαινόμενο ενός θρησκευτικά φανατισμένου πληθυσμού να ζει στη χώρα ενός θρησκευτικά φανατισμένου Συντάγματος.
Ίσως, κάπως έτσι μας ξεγλιστράνε ανά καιρούς και οι σοβαρές και υπεύθυνες αποφάσεις. Επειδή λειτουργούμε ακόμα με ψυχολογία κερκίδας, ψωροπερηφάνιας, ψευτοτσαμπουκά και κουτσομπολίστικης φλυαρίας. Επειδή ο καθένας εμπιστεύεται περισσότερο τον εαυτό του, τις πεποιθήσεις του και την προσωπική παράνοιά του περισσότερο από τους νόμους του κράτους, για τους οποίους έχουν δουλέψει πολλές γενιές για πολλά χρόνια. Έτσι όμως δεν στήνεται ένα κράτος. 188 χρόνια τώρα ο ίδιος χαβαλές...
Στο περιστατικό του αστυνομικού που έσκισε κομμάτι από το κοράνι ενός πολίτη, εξελίχθηκε (και συνεχίζει να εξελίσσεται) μία παράνοια, παρόμοια με αυτές που εξελίσσονται καθημερινά μπροστά μας, και αντί να βλέπουμε τις ξεκάθαρες λύσεις, τείνουμε να μπερδεύουμε ακόμα περισσότερο τις καταστάσεις. Ο πρώτος πληθυντικός απευθύνεται σε εμάς... το κράτος, τους πολίτες, τις αρχές, τα ΜΜΕ και την κοινή γνώμη. Η κοινή γνώμη που υποτίθεται ότι διακατέχεται από κοινή λογική. Όμως, όπως είχε γράψει και ο Βολταίρος, φαίνεται ότι «η κοινή λογική δεν είναι και τόσο κοινή».
Όσον αφορά τα γεγονότα, σε έναν έλεγχο ρουτίνας, ένας αστυνομικός έσκισε απόσπασμα από το κοράνι μπροστά σε έναν μουσουλμάνο πολίτη. Στη συνέχεια ακολούθησε ένταση που κορυφώθηκε με διαδηλώσεις από άλλους μουσουλμάνους και κατέληξε στην καταστροφή περιουσίας τρίτων.
Σε αυτά τα γεγονότα, οι νόμοι του κράτους τί προστάζουν; Φυσικά ποινική δίωξη κατά του αστυνομικού για καταστροφή ξένης περιουσίας και προσβολή θρησκευτικού συμβόλου (σύμφωνα πάντα με το «θεόπνευστο» Σύνταγμα της Ελλάδας) και στη συνέχεια ποινική δίωξη κατά παντός υπευθύνου για τις καταστροφές που προκλήθηκαν στη συνέχεια. Εάν θέλουμε να βάλουμε και την «κοινή» λογική στο παιχνίδι, το πρώτο πράγμα που θα όφειλε να κάνει η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. θα ήταν να ζητήσει δημοσίως συγνώμη, ασχέτως των ισχυρισμών του αστυνομικού, ή ακόμα και πιθανών διαφορετικών γεγονότων που έλαβαν χώρα.
Αλλά όοοοοχι. Νόμοι και κοινή λογική δεν χωράνε στην στενόκωλη σκηνή του ελληνικού θεάτρου του παραλόγου. Αμέσως χωριστήκαμε (ο πρώτος πληθυντικός χρησιμοποιείται για τους προαναφερθέντες λόγους) σε δύο στρατόπεδα. Το αντι-μουσουλμανικό και το φιλο-μουσουλμανικό. Και οι μεν συνεχίζουν να τα φορτώνουν στους δε και αντίστροφα ενώ στο «πεδίο της μάχης» η μία παράλογη ατάκα διαδέχεται την άλλη. Κανείς όμως (αξιωματούχος ή δικαστικός κατά προτίμηση) δεν βγήκε να επιβάλλει το νόμο και στις δύο περιπτώσεις και να εξετάσει και την ιδιάζουσα περίπτωση της μουσουλμανικής μειονότητας στην Ελλάδα. Πόσο μάλλον όταν έχουμε το φαινόμενο ενός θρησκευτικά φανατισμένου πληθυσμού να ζει στη χώρα ενός θρησκευτικά φανατισμένου Συντάγματος.
Ίσως, κάπως έτσι μας ξεγλιστράνε ανά καιρούς και οι σοβαρές και υπεύθυνες αποφάσεις. Επειδή λειτουργούμε ακόμα με ψυχολογία κερκίδας, ψωροπερηφάνιας, ψευτοτσαμπουκά και κουτσομπολίστικης φλυαρίας. Επειδή ο καθένας εμπιστεύεται περισσότερο τον εαυτό του, τις πεποιθήσεις του και την προσωπική παράνοιά του περισσότερο από τους νόμους του κράτους, για τους οποίους έχουν δουλέψει πολλές γενιές για πολλά χρόνια. Έτσι όμως δεν στήνεται ένα κράτος. 188 χρόνια τώρα ο ίδιος χαβαλές...
Σάββατο 23 Μαΐου 2009
Πανελλαδική τρομοκρατία
Η τρόμο-λαγνεία γεννά την τρομοκρατία. Και φυσικά, ένα υστερικό και τρόμο-λάγνο έθνος σαν το ελληνικό δεν θα μπορούσε να μην δημιουργεί άσκοπες εντάσεις, υστερικές καταστάσεις και τρομοκρατικές νοοτροπίες που επηρεάζουν την κοινωνία. Εάν κάποιος με ρωτούσε τί θεωρώ ως μεγαλύτερο παράδειγμα τρομοκρατίας στο γίγνεσθαι της ελληνικής κοινωνίας, η απάντησή μου θα ήταν σαφής: Τις πανελλαδικές εξετάσεις.
Πριν λίγα χρόνια, είχε δημιουργηθεί η ανάγκη δημιουργίας μίας σαφούς περιγραφής του όρου «τρομοκρατία». Επειδή, φυσικά, το ζήτημα αφορούσε συγκεκριμένες πολιτικές σκοπιμότητες, τελικά ο ορισμός κατέληξε να αναφέρεται σε καθαρά πολιτικά ζητήματα ή γεωστρατηγικές τακτικές που εξυπηρετούσαν τις σκοπιμότητες αυτές. Ο ορισμός αυτός όμως, φαίνεται αρκετά πρόχειρος. Για παράδειγμα, η «άσκοπη χρήση βίας» ακούγεται παράλογη σαν φράση δεδομένου ότι η χρήση βίας είναι άσκοπη εξ’ ορισμού. Το ίδιο παράλογο ακούγεται και το «τυφλό χτύπημα», δεδομένου ότι ένας «τρομοκράτης» ξέρει πολύ καλά που χτυπάει.
Η τρομοκρατία είναι ένα εργαλείο που δεν χρησιμοποιείται μόνο άμεσα από κάποιους ανθρώπους, αλλά πολλές φορές δημιουργείται ακούσια μέσα σε μία κοινωνία. Τα στοιχεία τρομοκρατίας που συγκεντρώνονται γύρω από το θεσμό των πανελλαδικών εξετάσεων είναι παραδείγματα τέτοιων ακούσιων διαδικασιών, δεδομένου ότι οι εξεταζόμενοι και ο οικογενειακός ή κοινωνικός τους περίγυρος υποβάλλονται σε μία κακόγουστη ψυχολογική δοκιμασία, για μία σεβαστή περίοδο, χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Τα κατάλοιπα αμορφωσιάς της προηγούμενης γενιάς και η υστερία για το βόλεμα σε μία σίγουρη υψηλόμισθη δουλειά της σημερινής γενιάς, συνθέτουν το καταλληλότερο κοκτέιλ ψυχολογικής τρομοκρατίας τόσο από τα ΜΜΕ, όσο και από το ίδιο το εθνικό σύστημα παιδείας. Διότι, ως γνωστόν, η μαζική υστερία είναι η αγαπημένη ενασχόληση των ελληνικών ΜΜΕ, ενώ όποτε κάποιο υπουργείο μπορεί να μετακυλήσει την ανικανότητά του στις πλάτες των πολιτών (Πχ το υπουργείο παιδείας και αστρολογίας όσον αφορά το σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση), δεν διστάζει να το κάνει και μάλιστα ελαφρά τη συνειδήσει.
Το πιο τραγικό σε όλη αυτή την ιστορία δεν είναι μόνο η ανούσια ψυχολογική πίεση που δέχονται ξαφνικά όλοι οι 17χρονοι αυτής της χώρας, αλλά η διαιώνιση αυτής της πάγιας ελληνικότατης νοοτροπίας που αναγνωρίζει σε ένα πτυχίο το άλφα και το ωμέγα της παιδείας και της προσωπικής καλλιέργειας του καθενός. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για πτυχία που κτώνται μέσα σε ένα συνεχώς υποβαθμιζόμενο σύστημα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αυτό όμως είναι αλλουνού τράγου ευαγγέλιο.
Τα αγαθά κόποις κτώνται. Όταν όμως το αγαθό της παιδείας και της πανεπιστημιακής γνώσης, που είναι και ο πρώτος στόχος σε μία σειρά στόχων ενός νέου ανθρώπου, θεοποιείται σε βαθμό παραλογισμού και μαζικής υστερίας, τότε οι κόποι γίνονται εξίσου παράλογοι. Διότι, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η ελληνική κοινωνία, ένα πτυχίο δεν εξασφαλίζει ούτε επίπεδο γνώσεων, ούτε εργασία, ούτε προσωπική καλλιέργεια. Ακολούθως, η εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν μπορεί να διασφαλίζεται μόνο βάσει παπαγαλίσματος, ή «βατών θεμάτων» ή μίας τυχερής ημέρας. Ως εκ τούτου, όλο αυτό το τσίρκο που στήνεται κατά την περίοδο των πανελλαδικών εξετάσεων, είναι κυρίως παιχνίδι ευρείας κατανάλωσης που παίζεται με τους ίδιους και απαράλλαχτους όρους, οι οποίοι τελικά μόνο τρομοκρατικοί θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Η σκέψη είναι σκέψη. Δεν διαχωρίζεται σε «βατή» και σε «ΣΟΣ», ούτε μετριέται σε μονάδες εκατοντάδων ωρών παπαγαλίσματος. Το ίδιο ισχύει και για τη γνώση.
Εν αναμονή του Αυγούστου για να δώσουμε τα συγχαρητήριά μας και να καταπραΰνουμε τις τρομοϋστερικές αγωνίες της ελληνικής οικογένειας.
Πριν λίγα χρόνια, είχε δημιουργηθεί η ανάγκη δημιουργίας μίας σαφούς περιγραφής του όρου «τρομοκρατία». Επειδή, φυσικά, το ζήτημα αφορούσε συγκεκριμένες πολιτικές σκοπιμότητες, τελικά ο ορισμός κατέληξε να αναφέρεται σε καθαρά πολιτικά ζητήματα ή γεωστρατηγικές τακτικές που εξυπηρετούσαν τις σκοπιμότητες αυτές. Ο ορισμός αυτός όμως, φαίνεται αρκετά πρόχειρος. Για παράδειγμα, η «άσκοπη χρήση βίας» ακούγεται παράλογη σαν φράση δεδομένου ότι η χρήση βίας είναι άσκοπη εξ’ ορισμού. Το ίδιο παράλογο ακούγεται και το «τυφλό χτύπημα», δεδομένου ότι ένας «τρομοκράτης» ξέρει πολύ καλά που χτυπάει.
Η τρομοκρατία είναι ένα εργαλείο που δεν χρησιμοποιείται μόνο άμεσα από κάποιους ανθρώπους, αλλά πολλές φορές δημιουργείται ακούσια μέσα σε μία κοινωνία. Τα στοιχεία τρομοκρατίας που συγκεντρώνονται γύρω από το θεσμό των πανελλαδικών εξετάσεων είναι παραδείγματα τέτοιων ακούσιων διαδικασιών, δεδομένου ότι οι εξεταζόμενοι και ο οικογενειακός ή κοινωνικός τους περίγυρος υποβάλλονται σε μία κακόγουστη ψυχολογική δοκιμασία, για μία σεβαστή περίοδο, χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Τα κατάλοιπα αμορφωσιάς της προηγούμενης γενιάς και η υστερία για το βόλεμα σε μία σίγουρη υψηλόμισθη δουλειά της σημερινής γενιάς, συνθέτουν το καταλληλότερο κοκτέιλ ψυχολογικής τρομοκρατίας τόσο από τα ΜΜΕ, όσο και από το ίδιο το εθνικό σύστημα παιδείας. Διότι, ως γνωστόν, η μαζική υστερία είναι η αγαπημένη ενασχόληση των ελληνικών ΜΜΕ, ενώ όποτε κάποιο υπουργείο μπορεί να μετακυλήσει την ανικανότητά του στις πλάτες των πολιτών (Πχ το υπουργείο παιδείας και αστρολογίας όσον αφορά το σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση), δεν διστάζει να το κάνει και μάλιστα ελαφρά τη συνειδήσει.
Το πιο τραγικό σε όλη αυτή την ιστορία δεν είναι μόνο η ανούσια ψυχολογική πίεση που δέχονται ξαφνικά όλοι οι 17χρονοι αυτής της χώρας, αλλά η διαιώνιση αυτής της πάγιας ελληνικότατης νοοτροπίας που αναγνωρίζει σε ένα πτυχίο το άλφα και το ωμέγα της παιδείας και της προσωπικής καλλιέργειας του καθενός. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για πτυχία που κτώνται μέσα σε ένα συνεχώς υποβαθμιζόμενο σύστημα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αυτό όμως είναι αλλουνού τράγου ευαγγέλιο.
Τα αγαθά κόποις κτώνται. Όταν όμως το αγαθό της παιδείας και της πανεπιστημιακής γνώσης, που είναι και ο πρώτος στόχος σε μία σειρά στόχων ενός νέου ανθρώπου, θεοποιείται σε βαθμό παραλογισμού και μαζικής υστερίας, τότε οι κόποι γίνονται εξίσου παράλογοι. Διότι, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η ελληνική κοινωνία, ένα πτυχίο δεν εξασφαλίζει ούτε επίπεδο γνώσεων, ούτε εργασία, ούτε προσωπική καλλιέργεια. Ακολούθως, η εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν μπορεί να διασφαλίζεται μόνο βάσει παπαγαλίσματος, ή «βατών θεμάτων» ή μίας τυχερής ημέρας. Ως εκ τούτου, όλο αυτό το τσίρκο που στήνεται κατά την περίοδο των πανελλαδικών εξετάσεων, είναι κυρίως παιχνίδι ευρείας κατανάλωσης που παίζεται με τους ίδιους και απαράλλαχτους όρους, οι οποίοι τελικά μόνο τρομοκρατικοί θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Η σκέψη είναι σκέψη. Δεν διαχωρίζεται σε «βατή» και σε «ΣΟΣ», ούτε μετριέται σε μονάδες εκατοντάδων ωρών παπαγαλίσματος. Το ίδιο ισχύει και για τη γνώση.
Εν αναμονή του Αυγούστου για να δώσουμε τα συγχαρητήριά μας και να καταπραΰνουμε τις τρομοϋστερικές αγωνίες της ελληνικής οικογένειας.
Δευτέρα 18 Μαΐου 2009
Μικρό οδοιπορικό εκτός Αθηνών
Αφήνοντας πίσω το κράτος των Αθηνών για λίγες μέρες και διανύοντας μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα σχεδόν σε ολόκληρη την Ελλάδα, μπορείς να δεις και το άλλο κράτος. Αυτό που στην ουσία είναι ολόιδιο με αυτό των Αθηνών αλλά σε πολύ μικρότερα νούμερα. Λιγότεροι άνθρωποι, λιγότερα αυτοκίνητα, και λιγότερη φασαρία. Αλλά και τα ίδια τσιμέντα, τα ίδια μυαλά και τα ίδια ρημάδια.
Η υπόλοιπη Ελλάδα, αυτή που δεν έχει ενσωματωθεί ακόμα στο κράτος των Αθηνών, αλλά κοιτάει την πρωτεύουσα πότε υποτιμητικά και πότε με φθόνο, αφήνει τα σημάδια της σε κάθε γωνιά, για να τα βλέπεις όπου και αν βρίσκεσαι. Από τον πιο μεγάλο αυτοκινητόδρομο, μέχρι τον πιο ασήμαντο χωματόδρομο. Από τη μεγαλύτερη πόλη μέχρι το μικρότερο χωριό. Διάσπαρτα μπάζα, παλιά και νέα σκουπίδια, αυθαίρετα σπίτια… πολλά αυθαίρετα σπίτια! Η φύση κατακρεουργημένη και περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που έχουν μοναδικό όνειρο να χτίσουν ένα σπίτι ή μία επιχείρηση όπου μπορούν.
Έξω από τη μιζέρια και την ασχήμια της Αθήνας, υπάρχει η παραδοσιακή Ελλάδα. Όχι αυτή που προσπαθούμε να της προσδώσουμε μία γραφικότητα, αλλά αυτή που έχει ξεχαστεί και έχει μείνει πίσω. Αυτή που κατοικείται από μπερδεμένους ανθρώπους. Ανθρώπους που δεν βλέπουν πέρα από το κτήμα τους ή το χωριό τους και ζουν συνεχώς με μία σύγχυση για τις προτεραιότητές τους... για την ίδια τους την πατρίδα.
Στην ερημιά, στη μέση του πουθενά, όπου τα πάντα περιβάλλονται από πράσινο, πυκνή βλάστηση και καθαρό αέρα, ίσως να έχει ξεχαστεί ένας τσιμεντένιος τοίχος ή ένας μισογκρεμισμένος μαντρότοιχος. Πάνω του θα δεις κακόγουστο γκράφιτι πολιτικών κομμάτων, βουλευτών, ποδοσφαιρικών ομάδων, βωμολοχιών και εθνικιστικών συνθημάτων. Στην πιο φρέσκια και καθαρή άσφαλτο, που περιβάλλεται από δάσος, θα δεις τουλάχιστον ένα σκουπίδι. Φρέσκο σκουπίδι… ένα κυπελλάκι του καφέ, ένα περιτύλιγμα κρουασάν ή κάτι τέτοιο. Κάθε στροφή και έκπληξη. Σε μία στροφή θαυμάζεις ένα πανέμορφο βουνό. Στην επόμενη ίσως να δεις ένα εγκαταλελειμμένο γιαπί στη μέση του δάσους. Στη μεθεπόμενη, μία τεράστια εκκλησία στη μέση του πουθενά. Πιο κάτω ένα εγκαταλελειμμένο λατομείο. Παντού υπάρχουν τα σημάδια επέλασης ενός λαού που δεν βλέπει πέρα από τη μύτη του.
Αραιά και που, σε διάφορα διάσπαρτα σημεία ξεπροβάλλουν οι καφέ ταμπέλες που οδηγούν σε αρχαιολογικούς χώρους. Πολλοί από αυτούς, χορταριασμένοι χωρίς φυλάκιο, χωρίς κάποια ενημερωτική ταμπέλα και με τσακισμένα συρματοπλέγματα. Παντού όμως, όπου και να βρίσκεσαι ξεπροβάλλουν ταμπέλες διαφόρων μεγεθών και διαφόρων ειδών. Η οδική σήμανση μπλέκεται με τα γράμματα της αυτοσχέδιας λαμαρίνας του μπετατζή ή του υδραυλικού της περιοχής. Κάποιες πινακίδες είναι πυροβολημένες. Άλλες γεμάτες αυτοκόλλητα οργανωμένων οπαδών. Στα καμένα δάση έχουν μπει ήδη οι ξύλινες ταμπέλες που με προχειροβαμμένα γράμματα αναφέρουν απλά: «Οικόπεδα» με ένα νούμερο κινητού τηλεφώνου.
Σε ένα ήσυχο παραθαλάσσιο χωριό με όμορφα παραδοσιακά μεζεδοπωλεία, έχουν ήδη προστεθεί οι ολόφρεσκες «trendy» καφετέριες. Τα χρώματα στο ηλιοβασίλεμα, «παίζουν» με ολόκληρο το τοπίο, ενώ ο παφλασμός των κυμάτων πλημμυρίζει ολόκληρη την ατμόσφαιρα. Τα ψαροκάικα δεμένα σε ένα μικρό λιμανάκι ολοκληρώνουν το όλο σκηνικό.
Σύντομα ο δρόμος γεμίζει αυτοκίνητα, τα μεζεδοπωλεία αδειάζουν, οι καφετέριες κατακλύζονται και ο κόσμος στρέφει της καρέκλες του προς ένα σημείο. Ένα ολόκληρο έθνος, βάζει παράμερα τον τόπο του, τη φύση του, το μέτρο και την ιστορία του. Κατεβάζει τα ρολά στη θάλασσα, το ηλιοβασίλεμα, τα σύννεφα και την ησυχία και στρέφει το βλέμμα του στην περήφανη 40ιντση plasma τηλεόραση της καφετέριας. Σύντομα ο παφλασμός των κυμάτων θα καταπλακωθεί από τα τραγούδια της Eurovision. Η αγωνία κορυφώνεται! Θα πάρει ο Σάκης την πρώτη θέση; Θα πάρει η Ελλάδα πάλι καμιά πρωτιά; ...κάποια από αυτές τις πρωτιές που δεν έχουν καμία μα καμία σημασία για την κοινωνία μας; Θα σηκώσει ο Σάκης το τιμημένο για να συνεχίσουμε να κοιμόμαστε ήσυχοι και περήφανοι με τη συνείδησή μας;
Ίσως πάλι, ανάμεσα στην υστερία, την εγκατάλειψη, τη βρωμιά να δεις και κάποια απόμακρα και ξεχασμένα μέρη με κάποιους απόμακρους και ξεχασμένους ανθρώπους που διατηρούν μία διαφορετικότητα. Επειδή ίσως μεγάλωσαν διαφορετικά ή επειδή δεν άφησαν ποτέ τον τόπο τους. Ίσως επειδή δεν γνώρισαν ή δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να γνωρίσουν τον νεοελληνισμό.
Η υπόλοιπη Ελλάδα, αυτή που δεν έχει ενσωματωθεί ακόμα στο κράτος των Αθηνών, αλλά κοιτάει την πρωτεύουσα πότε υποτιμητικά και πότε με φθόνο, αφήνει τα σημάδια της σε κάθε γωνιά, για να τα βλέπεις όπου και αν βρίσκεσαι. Από τον πιο μεγάλο αυτοκινητόδρομο, μέχρι τον πιο ασήμαντο χωματόδρομο. Από τη μεγαλύτερη πόλη μέχρι το μικρότερο χωριό. Διάσπαρτα μπάζα, παλιά και νέα σκουπίδια, αυθαίρετα σπίτια… πολλά αυθαίρετα σπίτια! Η φύση κατακρεουργημένη και περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που έχουν μοναδικό όνειρο να χτίσουν ένα σπίτι ή μία επιχείρηση όπου μπορούν.
Έξω από τη μιζέρια και την ασχήμια της Αθήνας, υπάρχει η παραδοσιακή Ελλάδα. Όχι αυτή που προσπαθούμε να της προσδώσουμε μία γραφικότητα, αλλά αυτή που έχει ξεχαστεί και έχει μείνει πίσω. Αυτή που κατοικείται από μπερδεμένους ανθρώπους. Ανθρώπους που δεν βλέπουν πέρα από το κτήμα τους ή το χωριό τους και ζουν συνεχώς με μία σύγχυση για τις προτεραιότητές τους... για την ίδια τους την πατρίδα.
Στην ερημιά, στη μέση του πουθενά, όπου τα πάντα περιβάλλονται από πράσινο, πυκνή βλάστηση και καθαρό αέρα, ίσως να έχει ξεχαστεί ένας τσιμεντένιος τοίχος ή ένας μισογκρεμισμένος μαντρότοιχος. Πάνω του θα δεις κακόγουστο γκράφιτι πολιτικών κομμάτων, βουλευτών, ποδοσφαιρικών ομάδων, βωμολοχιών και εθνικιστικών συνθημάτων. Στην πιο φρέσκια και καθαρή άσφαλτο, που περιβάλλεται από δάσος, θα δεις τουλάχιστον ένα σκουπίδι. Φρέσκο σκουπίδι… ένα κυπελλάκι του καφέ, ένα περιτύλιγμα κρουασάν ή κάτι τέτοιο. Κάθε στροφή και έκπληξη. Σε μία στροφή θαυμάζεις ένα πανέμορφο βουνό. Στην επόμενη ίσως να δεις ένα εγκαταλελειμμένο γιαπί στη μέση του δάσους. Στη μεθεπόμενη, μία τεράστια εκκλησία στη μέση του πουθενά. Πιο κάτω ένα εγκαταλελειμμένο λατομείο. Παντού υπάρχουν τα σημάδια επέλασης ενός λαού που δεν βλέπει πέρα από τη μύτη του.
Αραιά και που, σε διάφορα διάσπαρτα σημεία ξεπροβάλλουν οι καφέ ταμπέλες που οδηγούν σε αρχαιολογικούς χώρους. Πολλοί από αυτούς, χορταριασμένοι χωρίς φυλάκιο, χωρίς κάποια ενημερωτική ταμπέλα και με τσακισμένα συρματοπλέγματα. Παντού όμως, όπου και να βρίσκεσαι ξεπροβάλλουν ταμπέλες διαφόρων μεγεθών και διαφόρων ειδών. Η οδική σήμανση μπλέκεται με τα γράμματα της αυτοσχέδιας λαμαρίνας του μπετατζή ή του υδραυλικού της περιοχής. Κάποιες πινακίδες είναι πυροβολημένες. Άλλες γεμάτες αυτοκόλλητα οργανωμένων οπαδών. Στα καμένα δάση έχουν μπει ήδη οι ξύλινες ταμπέλες που με προχειροβαμμένα γράμματα αναφέρουν απλά: «Οικόπεδα» με ένα νούμερο κινητού τηλεφώνου.
Σε αυτοκινητόδρομους, ίσως δεις ξεβιδωμένα και σπασμένα προστατευτικά κιγκλιδώματα σε συγκεκριμένα σημεία. Εκεί που κάποιος απλά βαριέται να οδηγήσει ένα χιλιόμετρο παραπάνω για να πάει σπίτι του ή στο μαγαζί του. Εκεί που κάποιος θα σκοτωθεί.
Σε ένα ήσυχο παραθαλάσσιο χωριό με όμορφα παραδοσιακά μεζεδοπωλεία, έχουν ήδη προστεθεί οι ολόφρεσκες «trendy» καφετέριες. Τα χρώματα στο ηλιοβασίλεμα, «παίζουν» με ολόκληρο το τοπίο, ενώ ο παφλασμός των κυμάτων πλημμυρίζει ολόκληρη την ατμόσφαιρα. Τα ψαροκάικα δεμένα σε ένα μικρό λιμανάκι ολοκληρώνουν το όλο σκηνικό.
Σύντομα ο δρόμος γεμίζει αυτοκίνητα, τα μεζεδοπωλεία αδειάζουν, οι καφετέριες κατακλύζονται και ο κόσμος στρέφει της καρέκλες του προς ένα σημείο. Ένα ολόκληρο έθνος, βάζει παράμερα τον τόπο του, τη φύση του, το μέτρο και την ιστορία του. Κατεβάζει τα ρολά στη θάλασσα, το ηλιοβασίλεμα, τα σύννεφα και την ησυχία και στρέφει το βλέμμα του στην περήφανη 40ιντση plasma τηλεόραση της καφετέριας. Σύντομα ο παφλασμός των κυμάτων θα καταπλακωθεί από τα τραγούδια της Eurovision. Η αγωνία κορυφώνεται! Θα πάρει ο Σάκης την πρώτη θέση; Θα πάρει η Ελλάδα πάλι καμιά πρωτιά; ...κάποια από αυτές τις πρωτιές που δεν έχουν καμία μα καμία σημασία για την κοινωνία μας; Θα σηκώσει ο Σάκης το τιμημένο για να συνεχίσουμε να κοιμόμαστε ήσυχοι και περήφανοι με τη συνείδησή μας;
Ίσως πάλι, ανάμεσα στην υστερία, την εγκατάλειψη, τη βρωμιά να δεις και κάποια απόμακρα και ξεχασμένα μέρη με κάποιους απόμακρους και ξεχασμένους ανθρώπους που διατηρούν μία διαφορετικότητα. Επειδή ίσως μεγάλωσαν διαφορετικά ή επειδή δεν άφησαν ποτέ τον τόπο τους. Ίσως επειδή δεν γνώρισαν ή δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να γνωρίσουν τον νεοελληνισμό.
Τετάρτη 13 Μαΐου 2009
Intermission #7 (Roadtrip edition)
Το ελληνάκι βρίσκεται κάπου βόρεια σε μεγάλα ταξίδια δρόμου μέχρι νεωτέρας. Να μια ευκαιρία για ξεσκάλισμα παλαιότερων posts υπό την πανδαισία αισθήσεων του ακόλουθου βιδέου.
Τετάρτη 6 Μαΐου 2009
Οι νόσοι του ελληνικού Δεσοξυριβοζουνουκλεϊκού Οξέος!
Το ελληνάκι, σε πρώτη παγκόσμια αποκλειστικότητα, αποκαλύπτει τον κατάλογο των ασθενειών που πλήττουν μόνο το ένδοξο ελληνικό DNA! Ο Π.Ο.Υ. έχει ανεβάσει τις συγκεκριμένες ασθένειες σε επίπεδο πανδημίας (επίπεδο 6) πολλά χρόνια τώρα, αλλά το θέμα ουδέποτε απασχόλησε τα ελληνικά ΜΜΕ, δεδομένου ότι οι συγκεκριμένες ασθένειες ουδέποτε θεωρήθηκαν απειλή για το ελληναρίστικο γίγνεσθαι της χώρας. Επίσης, ο Π.Ο.Υ. ουδέποτε θεώρησε απαραίτητη την ανάληψη εκτάκτων μέτρων δεδομένου ότι το ελληνικό DNA συναντάται μόνο στο 0,2% του συνολικού πληθυσμού του πλανήτη, οπότε είτε ζήσει, είτε ψοφήσει, ο υπόλοιπος πλανήτης ποσώς θα νοιαστεί.
Τα ντοκουμέντα είναι σοκαριστικά, καθώς ο αναγνώστης δεν θα δυσκολευτεί να αναγνωρίσει συμπτώματα που ενδεχομένως αφορούν οικεία του πρόσωπα, αλλά και τον «άνθρωπο της διπλανής πόρτας» (sic). Ιδού η λίστα των τοπ 10 του τρόμου:
1. Πρωτίτιδα του Μυοκαρδίου (ΠΜ)
Η συγκεκριμένη ασθένεια έχει αναλυθεί εκτενώς εδώ.
2. Οξεία Μαμακίαση (ΟΜ)
Στα πρώιμα στάδια χτυπάει κυρίως τις ηλικιακές ομάδες 18-20, ενώ συχνές είναι και οι περιπτώσεις μέσων (ηλικίες 21-26) και προχωρημένων σταδίων (ηλικίες 26 – 35). Χαρακτηρίζεται από την ανικανότητα του ασθενούς να απεμπλακεί οικονομικά, ηθικά, φυσικά και εγκεφαλικά από τους γονείς του παρόλο που νομικά και βιολογικά θεωρείται ενήλικας. Ως αποτέλεσμα, παρατηρούνται μεγάλες περίοδοι ανωριμότητας που συνδυάζονται με βλακώδη συμπεριφορά, κυρίως εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας, καθιστώντας τον οργανισμό του ασθενούς περισσότερο ευάλωτο σε άλλες ανάλογες ασθένειες.
3. Ύστερο-Κατοχικό Σύνδρομο (ΥΚΣ)
Αποτελεί μετάλλαξη του ιού που προκαλεί το Κατοχικό Σύνδρομο (ΚΣ) και χαρακτηρίζεται από την ανικανότητα του οργανισμού να ξεπεράσει το ΚΣ παρόλο που έχουν μεσολαβήσει τουλάχιστον 3 γενιές από τα τελευταία επιβεβαιωμένα κρούσματα του ΚΣ, και τουλάχιστον 60 χρόνια από την ίδια την Κατοχή. Η επιστήμη παρά τις επίμονες έρευνες δεν έχει καταφέρει να εξηγήσει τη συγκεκριμένη μετάλλαξη.
4. Κομματοσκυλική Λύσσα λόγω ΑΝΙΑς (ΚΛΑΝΙΑ)
Μεταδίδεται κυρίως μέσα στο οικογενειακό ή το πανεπιστημιακό περιβάλλον και πολλές φορές εντείνεται με το πέρασμα των χρόνων. Η ΚΛΑΝΙΑ, σύμφωνα με νέες έρευνες, ενδεχομένως να είναι ένα νέο είδος ψυχικής διαταραχής, καθώς έχει παρατηρηθεί ότι αποκτάται από άτομα που λόγω της ανίας τους για τη ζωή γενικότερα, καταφεύγουν στην μικροπολιτική, το γλείψιμο, τον εξευτιλισμό και τον λανθάνοντα συνδικαλισμό προκειμένου να εξασφαλίσουν σταθερό εισόδημα και κοινωνική ισχύ χωρίς κόπο, εργασία και κόστος.
5. Μοδοπάθεια Ομοιογενούς Τιρανομιλανώματος (ΜΟΤ)
Η ΜΟΤ πρωτοεμφανίστηκε σχεδόν ταυτόχρονα με το ΥΚΣ και χαρακτηρίζεται από την εμμονή του ασθενούς να ντύνεται, και να αξιολογεί τη μόδα βάσει των πεποιθήσεων ασθενών του ΥΚΣ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μία ομαδική, ομοιόμορφη εμφάνιση, με στοιχεία που θεωρητικά προσεγγίζουν τις τάσεις μόδας στο Μιλάνο της Ιταλίας, αλλά σε περιβάλλον Τιράνων της Αλβανίας. Η ΜΟΤ είναι περιοδική ασθένεια, με συχνότητα μίας περίπου εβδομάδας και κορύφωση το βράδυ του Σαββάτου. Παρόλαυτα, σε ορισμένα αστικά κέντρα όπως η Πάτρα, η Θεσσαλονίκη, η Άρτα, το Ηράκλειο κ.α., η κορύφωση παρατηρείται καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας. Η ΜΟΤ είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη ανάμεσα στις γυναίκες, αλλά και στους άντρες, κυρίως φοιτητές εξωτερικού, μέλη της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, καθώς και μπουρτζόβλαχους αστικών περιοχών.
6. Κρετινοειδής Λανθάνουσα Αντίληψη Αξίας Ψήφου (ΚΛΑΑΨ)
Προσβάλει τους ένδοξους απόγονους των Ελ σχεδόν στο σύνολό τους και χαρακτηρίζεται από την ανικανότητα ενός ψηφοφόρου να κρίνει σωστά τα πολιτικά, ακαδημαϊκά και νοητικά προσόντα των υποψήφιων βουλευτών, και οργάνων της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ως αποτέλεσμα το έργο της εκάστοτε κυβέρνησης ή τοπικού άρχοντα κρίνονται και αξιολογούνται από τον ασθενή μόνο μέχρι και τη μέρα πριν από τις επερχόμενες εκλογές. Η ΚΛΑΑΨ παρουσιάζει ιδιαίτερη έξαρση κατά την ημέρα των εκλογών και ως αποτέλεσμα οι ίδιοι ανίκανοι πολιτικοί αναλαμβάνουν και πάλι θέσεις ευθύνης.
7. Δυσφορία Αναμονής στην Ουρά (ΔΑΟΥ)
Η ΔΑΟΥ είναι μία σοβαρότατη ψυχική νόσος που εκτός από το κέντρο της αντίληψης και της νόησης του εγκεφάλου, προσβάλλει και τη νοημοσύνη των ανθρώπων που βρίσκονται πλησίον του ασθενούς. Συγκεκριμένα, η ΔΑΟΥ χαρακτηρίζεται από την ανικανότητα του ασθενούς να κατανοήσει ότι σε μία γραμμοειδή στοίχιση ανθρώπων ή οχημάτων: α) Ο προπορευόμενος άνθρωπος έχει προτεραιότητα δεδομένου ότι βρίσκεται στην στοίχιση περισσότερο χρόνο από τον ασθενή, και β) Το προπορευόμενο όχημα έχει άλλο όχημα μπροστά του, που έχει άλλο όχημα μπροστά του, κ.ο.κ. και ως αποτέλεσμα η κίνηση των οχημάτων γίνεται υποχρεωτικά σε μία σειρά. Η συγκεκριμένη ανικανότητα, οδηγεί τον ασθενή σε συμπεριφορές που συναντώνται στις προνηπιακές ηλικίες, προκαλώντας μία γενικότερη ανούσια άνοδο της πίεσης και της φωνητικής έντασης.
8. Διαταραχή Ανούσιας Γνώσης της Προσωπικότητας (ΔΑΓΠ)
Εμφανίζεται συνήθως σε άτομα που έχουν παρουσιάσει στο παρελθόν σημάδια της ΟΜ, του ΥΚΣ και της ΚΛΑΝΙΑ, και χαρακτηρίζεται από τη συνεχή και επαναλαμβανόμενη φράση: «Ξέρεισποιοσείμεγώρε» ακολουθούμενη από ένα ερωτηματικό. Εμφανίζεται επίσης κατά τη διάρκεια έντονου αντίλογου, συνήθως λόγω έλλειψης επιχειρημάτων, όπου κατά την αύξηση της αδρεναλίνης εκκρίνονται και άλλες ελληναρίστικες δευτερογενείς ουσίες που προκαλούν την ΔΑΓΠ.
9. Τηλεμαλάκυνση
Η Τηλεμαλάκυνση είναι η σταδιακή μείωση αντίληψης, λόγω απανθράκωσης και ομαδικών αυτοκτονιών των νευρώνων του εγκεφάλου, μετά από εκτενή έκθεση του οπτικού νεύρου και του έσω ου σε αποκωδικοποιημένα ραδιοτηλεοπτικά κύματα. Είναι μία ασθένεια που αποδεδειγμένα προσβάλλει το γονιδίωμα και άλλων λαών παρόλο που δεν έχουν το ένδοξο ελληνικό DNA, αν και το τελευταίο παρουσιάζει μία ευαισθησία σε συγκεκριμένα συμπτώματα. Η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, η μιζέρια, η τρομοϋστερία, η κιτσαρία και η θεοποίηση δημοσιογράφων πασχόντων από ΔΑΓΠ, είναι μερικές από τις ελληνικές ιδιαιτερότητες της ασθένειας. Η Τηλεμαλάκυνση προσβάλλει όλες τις ηλικίες και όλα τα φύλα αδιακρίτως.
10. Το Σύνδρομο του Ελληναρά Οδηγού
Χαρακτηρίζεται από μία γενικότερη απάθεια προς τη ζωή τόσο του ίδιου του ασθενούς, όσο και προς αυτή των άλλων συνανθρώπων του, καθώς και της ευρύτερης αντίληψης ότι ένα μηχάνημα με τέσσερις ρόδες, που στρίβει, φρενάρει και κορνάρει, αποτελεί την προέκταση ενός πέους... του ασθενούς για την ακρίβεια. Η ασθένεια έχει καταπολεμηθεί ανά καιρούς με χαλαρούς νόμους, ανυπαρξία της τροχαίας και λάδωμα για την απόκτηση άδειας οδήγησης, χωρίς αποτελέσματα όμως. Η έκδοση του Λεξικού του Ελληναρά Οδηγού, αποτέλεσε μία αρχική προσπάθεια καταπολέμησης της συγκεκριμένης ασθένειας, ωστόσο εκφράζονται φόβοι για την ανικανότητα ανάγνωσης του συγκεκριμένου λεξικού, δεδομένου ότι το IQ των ασθενών εμφανίζεται ιδιαίτερα χαμηλό.
Ο Π.Ο.Υ. έχει προειδοποιήσει επανειλημμένα για τη σοβαρότητα των συγκεκριμένων ασθενειών, ενώ έχει αναφερθεί ότι παθήσεις όπως η σχιζοφρένεια, η μαζική υστερία και η βλακεία, εκτός από τον υπόλοιπο κόσμο, μολύνουν και το ελληνικό DNA, πολλές φορές μάλιστα με μεγαλύτερη ένταση. Οι προειδοποιήσεις αυτές, ουδέποτε είχαν κάποια επίσημη ανταπόκριση από την ελληνική πλευρά. Ανεπίσημες πηγές πάντως, επιβεβαιώνουν ότι σε πρόσφατο υπουργικό συμβούλιο για την υγεία, ο Υπουργός Υγείας δήλωσε: «Σιγά τον Οργανισμό. Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, ο Π.Ο.Υ. έτρωγε βελανίδια».
Τα ντοκουμέντα είναι σοκαριστικά, καθώς ο αναγνώστης δεν θα δυσκολευτεί να αναγνωρίσει συμπτώματα που ενδεχομένως αφορούν οικεία του πρόσωπα, αλλά και τον «άνθρωπο της διπλανής πόρτας» (sic). Ιδού η λίστα των τοπ 10 του τρόμου:
1. Πρωτίτιδα του Μυοκαρδίου (ΠΜ)
Η συγκεκριμένη ασθένεια έχει αναλυθεί εκτενώς εδώ.
2. Οξεία Μαμακίαση (ΟΜ)
Στα πρώιμα στάδια χτυπάει κυρίως τις ηλικιακές ομάδες 18-20, ενώ συχνές είναι και οι περιπτώσεις μέσων (ηλικίες 21-26) και προχωρημένων σταδίων (ηλικίες 26 – 35). Χαρακτηρίζεται από την ανικανότητα του ασθενούς να απεμπλακεί οικονομικά, ηθικά, φυσικά και εγκεφαλικά από τους γονείς του παρόλο που νομικά και βιολογικά θεωρείται ενήλικας. Ως αποτέλεσμα, παρατηρούνται μεγάλες περίοδοι ανωριμότητας που συνδυάζονται με βλακώδη συμπεριφορά, κυρίως εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας, καθιστώντας τον οργανισμό του ασθενούς περισσότερο ευάλωτο σε άλλες ανάλογες ασθένειες.
3. Ύστερο-Κατοχικό Σύνδρομο (ΥΚΣ)
Αποτελεί μετάλλαξη του ιού που προκαλεί το Κατοχικό Σύνδρομο (ΚΣ) και χαρακτηρίζεται από την ανικανότητα του οργανισμού να ξεπεράσει το ΚΣ παρόλο που έχουν μεσολαβήσει τουλάχιστον 3 γενιές από τα τελευταία επιβεβαιωμένα κρούσματα του ΚΣ, και τουλάχιστον 60 χρόνια από την ίδια την Κατοχή. Η επιστήμη παρά τις επίμονες έρευνες δεν έχει καταφέρει να εξηγήσει τη συγκεκριμένη μετάλλαξη.
4. Κομματοσκυλική Λύσσα λόγω ΑΝΙΑς (ΚΛΑΝΙΑ)
Μεταδίδεται κυρίως μέσα στο οικογενειακό ή το πανεπιστημιακό περιβάλλον και πολλές φορές εντείνεται με το πέρασμα των χρόνων. Η ΚΛΑΝΙΑ, σύμφωνα με νέες έρευνες, ενδεχομένως να είναι ένα νέο είδος ψυχικής διαταραχής, καθώς έχει παρατηρηθεί ότι αποκτάται από άτομα που λόγω της ανίας τους για τη ζωή γενικότερα, καταφεύγουν στην μικροπολιτική, το γλείψιμο, τον εξευτιλισμό και τον λανθάνοντα συνδικαλισμό προκειμένου να εξασφαλίσουν σταθερό εισόδημα και κοινωνική ισχύ χωρίς κόπο, εργασία και κόστος.
5. Μοδοπάθεια Ομοιογενούς Τιρανομιλανώματος (ΜΟΤ)
Η ΜΟΤ πρωτοεμφανίστηκε σχεδόν ταυτόχρονα με το ΥΚΣ και χαρακτηρίζεται από την εμμονή του ασθενούς να ντύνεται, και να αξιολογεί τη μόδα βάσει των πεποιθήσεων ασθενών του ΥΚΣ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μία ομαδική, ομοιόμορφη εμφάνιση, με στοιχεία που θεωρητικά προσεγγίζουν τις τάσεις μόδας στο Μιλάνο της Ιταλίας, αλλά σε περιβάλλον Τιράνων της Αλβανίας. Η ΜΟΤ είναι περιοδική ασθένεια, με συχνότητα μίας περίπου εβδομάδας και κορύφωση το βράδυ του Σαββάτου. Παρόλαυτα, σε ορισμένα αστικά κέντρα όπως η Πάτρα, η Θεσσαλονίκη, η Άρτα, το Ηράκλειο κ.α., η κορύφωση παρατηρείται καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας. Η ΜΟΤ είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη ανάμεσα στις γυναίκες, αλλά και στους άντρες, κυρίως φοιτητές εξωτερικού, μέλη της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, καθώς και μπουρτζόβλαχους αστικών περιοχών.
6. Κρετινοειδής Λανθάνουσα Αντίληψη Αξίας Ψήφου (ΚΛΑΑΨ)
Προσβάλει τους ένδοξους απόγονους των Ελ σχεδόν στο σύνολό τους και χαρακτηρίζεται από την ανικανότητα ενός ψηφοφόρου να κρίνει σωστά τα πολιτικά, ακαδημαϊκά και νοητικά προσόντα των υποψήφιων βουλευτών, και οργάνων της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ως αποτέλεσμα το έργο της εκάστοτε κυβέρνησης ή τοπικού άρχοντα κρίνονται και αξιολογούνται από τον ασθενή μόνο μέχρι και τη μέρα πριν από τις επερχόμενες εκλογές. Η ΚΛΑΑΨ παρουσιάζει ιδιαίτερη έξαρση κατά την ημέρα των εκλογών και ως αποτέλεσμα οι ίδιοι ανίκανοι πολιτικοί αναλαμβάνουν και πάλι θέσεις ευθύνης.
7. Δυσφορία Αναμονής στην Ουρά (ΔΑΟΥ)
Η ΔΑΟΥ είναι μία σοβαρότατη ψυχική νόσος που εκτός από το κέντρο της αντίληψης και της νόησης του εγκεφάλου, προσβάλλει και τη νοημοσύνη των ανθρώπων που βρίσκονται πλησίον του ασθενούς. Συγκεκριμένα, η ΔΑΟΥ χαρακτηρίζεται από την ανικανότητα του ασθενούς να κατανοήσει ότι σε μία γραμμοειδή στοίχιση ανθρώπων ή οχημάτων: α) Ο προπορευόμενος άνθρωπος έχει προτεραιότητα δεδομένου ότι βρίσκεται στην στοίχιση περισσότερο χρόνο από τον ασθενή, και β) Το προπορευόμενο όχημα έχει άλλο όχημα μπροστά του, που έχει άλλο όχημα μπροστά του, κ.ο.κ. και ως αποτέλεσμα η κίνηση των οχημάτων γίνεται υποχρεωτικά σε μία σειρά. Η συγκεκριμένη ανικανότητα, οδηγεί τον ασθενή σε συμπεριφορές που συναντώνται στις προνηπιακές ηλικίες, προκαλώντας μία γενικότερη ανούσια άνοδο της πίεσης και της φωνητικής έντασης.
8. Διαταραχή Ανούσιας Γνώσης της Προσωπικότητας (ΔΑΓΠ)
Εμφανίζεται συνήθως σε άτομα που έχουν παρουσιάσει στο παρελθόν σημάδια της ΟΜ, του ΥΚΣ και της ΚΛΑΝΙΑ, και χαρακτηρίζεται από τη συνεχή και επαναλαμβανόμενη φράση: «Ξέρεισποιοσείμεγώρε» ακολουθούμενη από ένα ερωτηματικό. Εμφανίζεται επίσης κατά τη διάρκεια έντονου αντίλογου, συνήθως λόγω έλλειψης επιχειρημάτων, όπου κατά την αύξηση της αδρεναλίνης εκκρίνονται και άλλες ελληναρίστικες δευτερογενείς ουσίες που προκαλούν την ΔΑΓΠ.
9. Τηλεμαλάκυνση
Η Τηλεμαλάκυνση είναι η σταδιακή μείωση αντίληψης, λόγω απανθράκωσης και ομαδικών αυτοκτονιών των νευρώνων του εγκεφάλου, μετά από εκτενή έκθεση του οπτικού νεύρου και του έσω ου σε αποκωδικοποιημένα ραδιοτηλεοπτικά κύματα. Είναι μία ασθένεια που αποδεδειγμένα προσβάλλει το γονιδίωμα και άλλων λαών παρόλο που δεν έχουν το ένδοξο ελληνικό DNA, αν και το τελευταίο παρουσιάζει μία ευαισθησία σε συγκεκριμένα συμπτώματα. Η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, η μιζέρια, η τρομοϋστερία, η κιτσαρία και η θεοποίηση δημοσιογράφων πασχόντων από ΔΑΓΠ, είναι μερικές από τις ελληνικές ιδιαιτερότητες της ασθένειας. Η Τηλεμαλάκυνση προσβάλλει όλες τις ηλικίες και όλα τα φύλα αδιακρίτως.
10. Το Σύνδρομο του Ελληναρά Οδηγού
Χαρακτηρίζεται από μία γενικότερη απάθεια προς τη ζωή τόσο του ίδιου του ασθενούς, όσο και προς αυτή των άλλων συνανθρώπων του, καθώς και της ευρύτερης αντίληψης ότι ένα μηχάνημα με τέσσερις ρόδες, που στρίβει, φρενάρει και κορνάρει, αποτελεί την προέκταση ενός πέους... του ασθενούς για την ακρίβεια. Η ασθένεια έχει καταπολεμηθεί ανά καιρούς με χαλαρούς νόμους, ανυπαρξία της τροχαίας και λάδωμα για την απόκτηση άδειας οδήγησης, χωρίς αποτελέσματα όμως. Η έκδοση του Λεξικού του Ελληναρά Οδηγού, αποτέλεσε μία αρχική προσπάθεια καταπολέμησης της συγκεκριμένης ασθένειας, ωστόσο εκφράζονται φόβοι για την ανικανότητα ανάγνωσης του συγκεκριμένου λεξικού, δεδομένου ότι το IQ των ασθενών εμφανίζεται ιδιαίτερα χαμηλό.
* * *
Ο Π.Ο.Υ. έχει προειδοποιήσει επανειλημμένα για τη σοβαρότητα των συγκεκριμένων ασθενειών, ενώ έχει αναφερθεί ότι παθήσεις όπως η σχιζοφρένεια, η μαζική υστερία και η βλακεία, εκτός από τον υπόλοιπο κόσμο, μολύνουν και το ελληνικό DNA, πολλές φορές μάλιστα με μεγαλύτερη ένταση. Οι προειδοποιήσεις αυτές, ουδέποτε είχαν κάποια επίσημη ανταπόκριση από την ελληνική πλευρά. Ανεπίσημες πηγές πάντως, επιβεβαιώνουν ότι σε πρόσφατο υπουργικό συμβούλιο για την υγεία, ο Υπουργός Υγείας δήλωσε: «Σιγά τον Οργανισμό. Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, ο Π.Ο.Υ. έτρωγε βελανίδια».
Κυριακή 3 Μαΐου 2009
Εκκλησία - θρησκεία. Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος
Ανάμεσα στους θεϊστές, υπάρχει ένα σεβαστό ποσοστό ανθρώπων που τάσσονται εναντίον της εκκλησίας και κάθε είδους εκκλησιαστικής δραστηριότητας, αλλά ταυτόχρονα δηλώνουν χριστιανοί ή απλά θρήσκοι. Ιδιαίτερα, άνθρωποι που έχουν διαβάσει ιστορία ή είναι ενήμεροι για τα συνεχιζόμενα σκάνδαλα και τις απάτες της εκκλησίας εναντίον ανθρώπων ή ολόκληρων κοινωνιών, τείνουν να διαχωρίζουν την προσωπική τους πίστη από την πάγια εκκλησιαστική τακτική της απάτης.
Αυτό που δυσκολεύονται να κατανοήσουν οι συγκεκριμένοι θεϊστές είναι ότι η θρησκεία και η εκκλησία είναι αλληλένδετες έννοιες, που δεν διαχωρίζονται, αφού στην ουσία το ιερατείο υπήρξε η δημιουργός δύναμη της εκάστοτε θρησκείας. Διότι ιστορικά, η εκκλησία του εκάστοτε ιερατείου δεν ήταν απλά ένας αυτοδημιούργητος ή πανανθρώπινος θεσμός με τη μορφή που θεωρούμε σήμερα, αλλά ένα συγκεκριμένο μέσο εξουσίας και πλουτισμού, που εκμεταλλευόταν βαθύτερες ανθρώπινες αδυναμίες ή ανάγκες, και που συνεχώς διαμορφώνεται και προσαρμόζεται στις «ανάγκες» των κοινωνιών της κάθε εποχής.
Μιλώντας για τον χριστιανισμό, το ιερατείο συμπεριλαμβάνει τους αιμοσταγείς, εκδικητικούς και σκληρούς «ηθικοπλάστες» της εβραϊκής μυθολογίας, οι οποίοι διαμόρφωσαν την Παλαιά Διαθήκη, που αποτέλεσε κομμάτι της συγγραφής ενός ολόκληρου «Ιερού Βιβλίου». Το ιερατείο περιλαμβάνει επίσης, τους εκμεταλλευτές των φυσιολογικών ανθρώπινων φιλοσοφικών αναζητήσεων, και πολέμιους της θετικής σκέψης που πριν από 1700 περίπου χρόνια διαμόρφωναν ή απέρριπταν τα σκαριφήματα του κάθε συγγραφέα, τα οποία αργότερα ονομάστηκαν «Ευαγγέλια». Ο κλήρος του παρελθόντος, απλά έθεσε τα θεμέλια για την δημιουργία μίας θρησκείας που μέσα σε λίγους αιώνες έμελλε να επηρεάσει σχεδόν ολόκληρο τον πλανήτη.
Κι όμως, αυτό το κληρικό δημιούργημα που ονομάστηκε «χριστιανισμός» - και σε μία πιο ευρεία έννοια «θρησκεία» - φαίνεται πως είναι δύσκολο να διαχωριστεί στις συνειδήσεις των ανθρώπων, από τις βαθύτερες και εσωτερικές, φιλοσοφικές τους αναζητήσεις. Φαίνεται πως παρά τα σκάνδαλα, τα εγκλήματα, την απάτη, και την παρανομία που συνεχώς συνοδεύουν το εκάστοτε ιερατείο, οι πιστοί απλά διαχωρίζουν τη θέση τους από αυτό και συνεχίζουν να ανάγουν την πίστη τους στην «πραγματική θρησκεία», τα «πραγματικά διδάγματα», και τα «πραγματικά πρόσωπα» των Ιερών Βιβλίων. Αγνοούν όμως το γεγονός ότι αυτά που θεωρούν «πραγματικά» είναι στην ουσία δημιουργήματα του ίδιου του ιερατείου.
Η δυσκολία διαχωρισμού και επαναξιολόγησης τέτοιων θεμάτων, έγκειται φυσικά στις πάγιες πεποιθήσεις μιας κοινωνίας, τα συνεχή θρησκευτικά διδάγματα του εκπαιδευτικού μας συστήματος που δεν αποβάλλονται εύκολα, καθώς και στην προσωπική άρνηση αμφισβήτησης των θεμελιωδών αξιών του καθενός. Τις παραστάσεις που έχουμε για τον «θεό», τους «αγγέλους», και γενικώς όλα αυτά τα μυθικά πλάσματα που μας έχει διδάξει η θρησκεία, τις συνδέουμε με το εσωτερικό μας δέος για τον κόσμο και τις προσωπικές μας φιλοσοφικές αναζητήσεις. Ταυτόχρονα τις «τοποθετούμε» μέσα σε μία εσωτερική σφαίρα φαντασίας, η οποία μένει στο απυρόβλητο, τόσο από την επιστήμη, όσο και από τη λογική και κριτική μας σκέψη, άσχετα από τις αντιφάσεις και τις παράνοιες που φυσικά δημιουργούνται. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, που η οποιαδήποτε ευρύτερη αμφισβήτηση ή κριτική αυτής της «σφαίρας», θεωρείται κοινωνικό ταμπού.
Σίγουρα είναι δύσκολο για έναν γαλουχημένο θεϊστή να δεχτεί ότι ο κόσμος των αγγέλων ενδεχομένως να είναι διαφορετικός ή, ακόμα «χειρότερα», ενδεχομένως να μην υπάρχει, ασχέτως της ντροπιαστικής, ανήθικης και εγκληματικής ιστορίας της εκκλησίας. Όμως η βασικότερη, ίσως, παραδοχή που θα πρέπει να κάνει σε προσωπικό επίπεδο είναι ότι τελικά ο συγκεκριμένος αγγελικός κόσμος, με τον τάδε θεό και τον δείνα προφήτη είναι κατασκευάσματα του ίδιου ιερατείου που έμεινε απαράλλαχτο στο πέρασμα των αιώνων, και που συνεχώς απλά διεκδικούσε να παραμείνει πόλος εξουσίας και πλουτοκρατίας. Χωρίς κανένα πραγματικό ενδιαφέρον για την ανθρωπότητα, τη δικαιοσύνη, την ηθική και την εξέλιξη αυτών.
Αυτό που δυσκολεύονται να κατανοήσουν οι συγκεκριμένοι θεϊστές είναι ότι η θρησκεία και η εκκλησία είναι αλληλένδετες έννοιες, που δεν διαχωρίζονται, αφού στην ουσία το ιερατείο υπήρξε η δημιουργός δύναμη της εκάστοτε θρησκείας. Διότι ιστορικά, η εκκλησία του εκάστοτε ιερατείου δεν ήταν απλά ένας αυτοδημιούργητος ή πανανθρώπινος θεσμός με τη μορφή που θεωρούμε σήμερα, αλλά ένα συγκεκριμένο μέσο εξουσίας και πλουτισμού, που εκμεταλλευόταν βαθύτερες ανθρώπινες αδυναμίες ή ανάγκες, και που συνεχώς διαμορφώνεται και προσαρμόζεται στις «ανάγκες» των κοινωνιών της κάθε εποχής.
Μιλώντας για τον χριστιανισμό, το ιερατείο συμπεριλαμβάνει τους αιμοσταγείς, εκδικητικούς και σκληρούς «ηθικοπλάστες» της εβραϊκής μυθολογίας, οι οποίοι διαμόρφωσαν την Παλαιά Διαθήκη, που αποτέλεσε κομμάτι της συγγραφής ενός ολόκληρου «Ιερού Βιβλίου». Το ιερατείο περιλαμβάνει επίσης, τους εκμεταλλευτές των φυσιολογικών ανθρώπινων φιλοσοφικών αναζητήσεων, και πολέμιους της θετικής σκέψης που πριν από 1700 περίπου χρόνια διαμόρφωναν ή απέρριπταν τα σκαριφήματα του κάθε συγγραφέα, τα οποία αργότερα ονομάστηκαν «Ευαγγέλια». Ο κλήρος του παρελθόντος, απλά έθεσε τα θεμέλια για την δημιουργία μίας θρησκείας που μέσα σε λίγους αιώνες έμελλε να επηρεάσει σχεδόν ολόκληρο τον πλανήτη.
Κι όμως, αυτό το κληρικό δημιούργημα που ονομάστηκε «χριστιανισμός» - και σε μία πιο ευρεία έννοια «θρησκεία» - φαίνεται πως είναι δύσκολο να διαχωριστεί στις συνειδήσεις των ανθρώπων, από τις βαθύτερες και εσωτερικές, φιλοσοφικές τους αναζητήσεις. Φαίνεται πως παρά τα σκάνδαλα, τα εγκλήματα, την απάτη, και την παρανομία που συνεχώς συνοδεύουν το εκάστοτε ιερατείο, οι πιστοί απλά διαχωρίζουν τη θέση τους από αυτό και συνεχίζουν να ανάγουν την πίστη τους στην «πραγματική θρησκεία», τα «πραγματικά διδάγματα», και τα «πραγματικά πρόσωπα» των Ιερών Βιβλίων. Αγνοούν όμως το γεγονός ότι αυτά που θεωρούν «πραγματικά» είναι στην ουσία δημιουργήματα του ίδιου του ιερατείου.
Η δυσκολία διαχωρισμού και επαναξιολόγησης τέτοιων θεμάτων, έγκειται φυσικά στις πάγιες πεποιθήσεις μιας κοινωνίας, τα συνεχή θρησκευτικά διδάγματα του εκπαιδευτικού μας συστήματος που δεν αποβάλλονται εύκολα, καθώς και στην προσωπική άρνηση αμφισβήτησης των θεμελιωδών αξιών του καθενός. Τις παραστάσεις που έχουμε για τον «θεό», τους «αγγέλους», και γενικώς όλα αυτά τα μυθικά πλάσματα που μας έχει διδάξει η θρησκεία, τις συνδέουμε με το εσωτερικό μας δέος για τον κόσμο και τις προσωπικές μας φιλοσοφικές αναζητήσεις. Ταυτόχρονα τις «τοποθετούμε» μέσα σε μία εσωτερική σφαίρα φαντασίας, η οποία μένει στο απυρόβλητο, τόσο από την επιστήμη, όσο και από τη λογική και κριτική μας σκέψη, άσχετα από τις αντιφάσεις και τις παράνοιες που φυσικά δημιουργούνται. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, που η οποιαδήποτε ευρύτερη αμφισβήτηση ή κριτική αυτής της «σφαίρας», θεωρείται κοινωνικό ταμπού.
Σίγουρα είναι δύσκολο για έναν γαλουχημένο θεϊστή να δεχτεί ότι ο κόσμος των αγγέλων ενδεχομένως να είναι διαφορετικός ή, ακόμα «χειρότερα», ενδεχομένως να μην υπάρχει, ασχέτως της ντροπιαστικής, ανήθικης και εγκληματικής ιστορίας της εκκλησίας. Όμως η βασικότερη, ίσως, παραδοχή που θα πρέπει να κάνει σε προσωπικό επίπεδο είναι ότι τελικά ο συγκεκριμένος αγγελικός κόσμος, με τον τάδε θεό και τον δείνα προφήτη είναι κατασκευάσματα του ίδιου ιερατείου που έμεινε απαράλλαχτο στο πέρασμα των αιώνων, και που συνεχώς απλά διεκδικούσε να παραμείνει πόλος εξουσίας και πλουτοκρατίας. Χωρίς κανένα πραγματικό ενδιαφέρον για την ανθρωπότητα, τη δικαιοσύνη, την ηθική και την εξέλιξη αυτών.
Παρασκευή 1 Μαΐου 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)