Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Αγανακτισμένοι πολλών ταχυτήτων

Αγανακτισμένοι δεν είναι μόνο οι Ελληναράδες με τις σημαίες-μπέρτες, οι φασίστες και οι «αγανακτισμένοι κάτοικοι» του Αγ. Παντελεήμονα. Δεν είναι μόνον αυτοί που μαθαίνουν στα παιδιά τους πώς να μουντζώνουν τη Βουλή και να βρίζουν. Δεν είναι μόνον αυτοί που παρκάρουν πάνω στα πεζοδρόμια της Σταδίου, της Πανεπιστημίου και της Ακαδημίας, γεμίζουν σκουπίδια το χώρο, κλέβουν την ουρά στα περίπτερα και ρίχνουν τη γόπα κάτω. Δεν είναι μόνον αυτοί που ανέχονται να αγοράζουν 2 ευρώ τη μπύρα και πιτόγυρους από παράνομους πωλητές.

Αγανακτισμένοι δεν είναι μόνον αυτοί που καλούν σε απεργίες διαρκείας, καταλήψεις, συμπαράσταση στους υπαλλήλους του ΤΤ, και στους λιμενεργάτες. Δεν είναι μόνον αυτοί που στη λαϊκή συνέλευση φωνάζουν τα ίδια που φώναζαν στις φοιτητικές τους κομματικές «συνελεύσεις». Δεν είναι μόνον οι κρατικοδίαιτοι υπάλληλοι του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ που μπήκαν από την «πίσω πόρτα». Δεν είναι μόνον αυτοί που βρίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση επειδή μετά από 30 χρόνια συνεχών χρηματοδοτήσεων αποφάσισε να θέσει τους δικούς της όρους˙ χρηματοδοτήσεις που αντί να πάνε σε επενδύσεις, πήγαν σε cayenne, οικοδομές, κατανάλωση, off-shore, σκυλάδικα και βόλεμα.

Αγανακτισμένοι δεν είναι μόνον αυτοί που συγκρίνουν τον Πρωθυπουργό με δικτάτορα και πιόνι του νεοφιλελευθερισμού, ούτε οι Αυτιάδες, οι Τράγκες και οι Αναγνωστάκηδες του δημοσίου διαλόγου. Δεν είναι μόνον αυτοί που βρίζουν, διαρρηγνύουν ιμάτια, φωνάζουν και προσβάλλουν όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους. Δεν είναι μόνον γνωστοί , μουσικοσυνθέτες, «πατριώτες» που αξιώνουν 250 χιλιάδες ευρώ αναδρομικά για την βουλευτική τους σύνταξη και στέλνουν μηνύματα συμπαράστασης. Δεν είναι μόνον αυτοί που ξέρουν πολύ καλά τη λέξη «κριτική» και αδιαφορούν παντελώς για την έννοια της «αυτοκριτικής».

Είναι όμως και αυτοί. Και η δική μου συνείδηση δεν θα επέτρεπε τη συμμετοχή στις αποφάσεις ενός πλήθους κόσμου που συμπεριλαμβάνει και τέτοιου είδους «αγανακτισμένους». Ακόμα και αν οι αρχικοί εμπνευστές της «αγανάκτησης» είναι όντως καλοπροαίρετοι και με αγνά κίνητρα.


Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Μαυρίστε πρόσωπα, όχι θεσμούς

Αν διαβάσεις τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας θα εντυπωσιαστείς. Θα έχεις την αίσθηση ότι διαβάζεις τον ΚΟΚ κάποιας βορειοευρωπαϊκής χώρας. Ο λόγος του εντυπωσιασμού σου θα είναι φυσικά η ασυμφωνία του ΚΟΚ με την ελληνική πραγματικότητα. Κι όμως, ο ελληνικός ΚΟΚ είναι αυτός. Προήλθε μετά από πολλά χρόνια εθνικών και διεθνών μελετών, εμπειρίας, ερευνών και διαρκών βελτιώσεων που συνεχώς κάνουν την οδήγηση ασφαλέστερη.

Το ίδιο συμβαίνει και με το Σύνταγμα της Ελλάδος. Αν το διαβάσεις θα εντυπωσιαστείς. Με εξαίρεση την «Αγία, Ομοούσια και Αδιαίρετη Τριάδα», και ορισμένα άρθρα, το ελληνικό Σύνταγμα δεν έχει να ζηλέψει σε κάτι από αντίστοιχα ευρωπαϊκά, στις χώρες των οποίων υπάρχει πραγματική δημοκρατία. Όπου, ως πραγματική δημοκρατία, ορίζουμε την σαφή διάκριση μεταξύ νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας.

Οι γαλλικές εθνοσυνελεύσεις, και οι Αμερικάνοι εξεγερμένοι στα τέλη του 18ου αιώνα συνέταξαν τα πρώτα μοντέλα που αποτέλεσαν τη γέννηση των περισσοτέρων σύγχρονων δυτικών Συνταγμάτων. Λίγες δεκαετίες αργότερα, οι επαναστατημένοι Έλληνες θα επιδιώξουν το ίδιο, με το Σύνταγμα της Ελλάδας να διαμορφώνεται στις πρώτες εθνικές συνελεύσεις, το οποίο στην ουσία ήρθε σχεδόν ατόφιο από τη Δύση σε μία προσπάθεια ένταξης της Ελλάδας στο γενικότερο κύμα του ευρωπαϊκού διαφωτισμού που είχε παρασύρει την υπόλοιπη ήπειρο. Όπως αποδείχτηκε αργότερα βέβαια, οι Έλληνες ουδέποτε αποδέχτηκαν την έννοια του Συντάγματος. Κι όμως, στα μεταγενέστερα χρόνια, υπήρχε μία διαρκής διαμάχη για να επέλθει Δημοκρατία στη χώρα μας σύμφωνα με τις επιταγές του Συντάγματος. Άνθρωποι αγωνίστηκαν, βασανίστηκαν, διώχτηκαν, θανατώθηκαν, αγωνιζόμενοι να υπάρξει μία υποτυπώδης Δημοκρατία βασισμένη στις ιδέες που πρέσβευε το Σύνταγμα.

Σήμερα, το οικοδόμημα υπάρχει. Έχουμε Σύνταγμα στα δυτικά πρότυπα που εμπράκτως αποτελεί την ραχοκοκαλιά της εθνικής νομοθεσίας. Αναφέρεται εκτενώς στην διάκριση των τριών εξουσιών, στα ανθρώπινα δικαιώματα, στο δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, στην ελευθερία της έκφρασης και του λόγου. Με αρκετούς αστερίσκους μεν, αλλά επί της ουσίας, όλα αυτά είναι εκεί. Το πρόβλημα δεν είναι το οικοδόμημα, αλλά οι άνθρωποι που το διαχειρίζονται, δηλαδή οι πολιτικοί, οι δημόσιοι λειτουργοί και οι δικαστές/νομικοί. Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα δεν είναι σάπιο επειδή το οικοδόμημα της Δημοκρατίας είναι σαθρό, αλλά επειδή είναι σαθροί οι άνθρωποι που το απαρτίζουν.

Ο στόχος δεν πρέπει να είναι το οικοδόμημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αλλά οι άνθρωποι που την διαχειρίζονται. Και ο πιο δίκαιος και δημοκρατικός τρόπος να ανατρέψεις το συγκεκριμένο ανθρώπινο δυναμικό είναι μέσω του αναφαίρετου δικαιώματος των εκλογών. Εθνικών και τοπικών. Ευτυχώς για την ανθρώπινη σκέψη και την κοινωνική ειρήνη, οι σύγχρονες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες της Ευρώπης δυσκολεύουν την εύκολη ανατροπή τους από τη βάση, με εξωθεσμικές διαδικασίες. Αυτό δεν είναι αντιδημοκρατικό, αλλά τουναντίον προστατεύει την δημοκρατία από κακοπροαίρετες ολιγαρχικές ή απολυταρχικές ομάδες. Ταυτόχρονα όμως, υπάρχει η ευελιξία να έρθει στην εξουσία οποιοσδήποτε έχει την πλειοψηφική στήριξη της βάσης και εφόσον φυσικά έχει την όρεξη για δουλειά και οργάνωση.

Έχει επισημανθεί πολλές φορές ότι κανένα δημοκρατικό σύστημα δεν είναι τέλειο, ή καλύτερα, δεν είναι όσο δημοκρατικό θα μπορούσε να είναι. Αυτό όμως δεν είναι δικαιολογία για να βάλλουμε ενάντια σε ένα οικοδόμημα που αποτελεί πανανθρώπινη κατάκτηση και που χτίστηκε με αγώνα, θυσίες, αίμα και σκληρή δουλειά. Οι βελτιώσεις ή οι σταδιακές μετατροπές σε ένα δικαιότερο σύστημα γίνονται χτίζοντας και όχι γκρεμίζοντας. Επειδή όμως αρχίζω να καταλήγω πλέον ότι σε οποιαδήποτε διχάλα αποφάσεων έχουμε μάθει να επιλέγουμε πάντα τον εύκολο δρόμο, έχω την αίσθηση ότι υπό τις παρούσες συνθήκες, δυστυχώς, το γκρέμισμα φαντάζει για πολύ κόσμο μία αποδεκτή λύση.

*Η παρούσα ανάρτηση θα μπορούσε να αποτελεί και συνέχεια της προηγούμενης κατά κάποιο τρόπο.

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Έλα να αγανακτούμε ντάρλινγκ

Χθες, σε κάποια φάση στη συγκέντρωση των «αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα, έσκασε μύτη η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ με δύο γερανοφόρα και σήκωσε ένα τεράστιο πανό. Κάποιοι από το συγκεντρωμένο πλήθος άρχισαν τα γιουχαΐσματα, και η απορία που μου δημιουργήθηκε ήταν αναπόφευκτη. Προς τί το γιουχάισμα; Και η ΓΕΝΟΠ δεν είναι αγανακτισμένη; Άλλωστε το μότο της διοργάνωσης ήταν σαφές: «Αυθόρμητα, ακομμάτιστα, ειρηνικά, με μοναδικό κοινό παράγοντα, την αγανάκτησή μας». Άρα υπήρχε χώρος για οποιονδήποτε αγανακτισμένο.

Η αλήθεια είναι ότι χθες κατέβηκαν πολλών ειδών αγανακτισμένοι. Ενδεχομένως οι της ΓΕΝΟΠ να μην έτρωγαν γιουχάισμα αν δεν φορούσαν τα πορτοκαλί καπελάκια και δεν κατέβαιναν συντονισμένοι ως ΓΕΝΟΠ. Οι υπόλοιποι αγανακτισμένοι όμως τί ήταν; Αν κρίνω από τα διαδικτυακά καλέσματα, ανάμεσά τους υπήρχαν και εθνικιστές, «Σπίθες», «Άρματα», αριστεριστές, ακροδεξιοί, «Δεν πληρώνω», συνδικαλιστές (χωρίς καπελάκια) και γενικώς ένα κάρο κόσμος που ήταν αγανακτισμένος για τους δικούς του προσωπικούς λόγους. Και πολύ καλά έκανε που κατέβηκε ως αγανακτισμένος που ήταν. Το συγκεκριμένο συνονθύλευμα ιδεών ήταν εμφανέστατο και στο ηχητικό ποτ-πουρί που έβγαινε από τις ντουντούκες. Ο εθνικός ύμνος, «πότε θα κάμει ξαστεριά», «ψωμί παιδεία ελευθερία», το old time classic «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή», «κλέφτες κλέφτες», κλπ.

Λυπάμαι που θα στεναχωρήσω τους ιδεολόγους «αγανακτισμένους» αναγνώστες μου, αλλά εγώ δεν μπορώ να αγανακτώ δίπλα με όλους αυτούς. Το μότο «όλοι ενωμένοι» δεν με εκφράζει σε τέτοιες περιπτώσεις. Όσο υπερασπίζομαι την κοινωνική συνοχή και την οποιαδήποτε προσπάθεια για κοινωνική ενότητα, τόσο θεωρώ ανούσιες, ίσως και επικίνδυνες σε ένα βαθμό, τις αντιδράσεις που υπό μία αόριστη έννοια φέρνουν κοντά αυτόν που προχτές βράδυ μπορεί να κυνηγούσε μετανάστες, τον βασιλόφρονα παππού, τον κακομαθημένο συνδικαλιστή, ενδεχομένως ένα μεγάλο μερίδιο πολιτών που είναι συνυπεύθυνο για την κρίση, μαζί με ένα άλλο μεγάλο μερίδιο που δεν είναι και όντως περνάει δύσκολες ημέρες. Θεωρώ σημαντικό να διαχωρίζεται η χρήσιμη ιδεολογία από τη σαπίλα, και ο συναισθηματισμός από τη λογική. Στην τελική, εγώ είμαι αγανακτισμένος για την ΜΗ εφαρμογή του μνημονίου. Αν κατέβαινα χθες στο Σύνταγμα και εκφραζόμουν ελεύθερα, πολύ πιθανό να έτρωγα κι εγώ γιουχαΐσματα.

Οι συγκεντρώσεις που έχουν ως κύριο σκοπό την αντίδραση σε κάτι, είναι ωφέλιμες όταν στοχεύουν στην αποσύνθεση κάποιου συγκεκριμένου στόχου. Η αντίδραση δεν είναι δημιουργική έννοια. Η δράση είναι. Επί του πρακτέου για να συμβεί κάτι όντως σε κοινωνικό ή πολιτικό επίπεδο, η αντίδραση πρέπει να είναι στιγμιαία, ώστε να αποσυνθέσει τον στόχο, και να δώσει χώρο σε μία μακροχρόνια δράση για να εποικοδομήσει κάτι άλλο. Μέχρι στιγμής, όχι μόνο τον τελευταίο χρόνο, αλλά και κατά την περίοδο ολόκληρης της μεταπολίτευσης, έχουμε κοινωνικές αντιδράσεις και όχι δράσεις. Η αποτελεσματικότητα όλων αυτών των αντιδράσεων, φαντάζομαι πως είναι εμφανέστατη ολόγυρά μας. Και αυτό είναι λογικό. Όταν αντιδράς για αόριστες έννοιες όπως η φτώχεια ή η κρίση χρησιμοποιώντας αόριστα μέσα όπως η «αγανάκτηση» δεν αναφέρεσαι σε κάτι συγκεκριμένο. Δεν υπάρχει άνθρωπος που θα σου πει «α εγώ είμαι υπέρ της φτώχειας και της κρίσης». Όταν όμως αντιδράς σε κάτι συγκεκριμένο, έχεις πάτημα για να περάσεις και σε στοχευόμενη δράση.

Ως εκ τούτου, το χθεσινό συμβάν δεν προσέφερε κάτι, γιατί το δομικό συστατικό του (η αοριστία της «αγανάκτησης») ήταν τέτοιο που δεν θα μπορούσε να επιτρέψει τη δημιουργία κάποιου εγχειρήματος. Σίγουρα είχε κόσμο, είχε ωραία ατμόσφαιρα, ενδεχομένως να είχε και πολλές όμορφες στιγμές και να προσέφερε αυτό που θα προσέφερε ένα οποιοδήποτε ωραίο πανηγύρι. Απλά στο τέλος ο καθένας φεύγει από το πανηγύρι με διαφορετική αίσθηση. Και επί του πρακτέου, όσο ωραίο και αν είναι ένα πανηγύρι, ξημερώνει η επόμενη μέρα που έχει πάλι τις ίδιες δυσκολίες, στο ίδιο περιβάλλον, με τα ίδια προβλήματα που επιδιώκουν άμεσες λύσεις και κυρίως δράσεις.


Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Ο ύπνος δεν θρέφει μόνο τα παιδιά

«Κάντε ησυχία μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες» είναι ένα από τα συνθήματα που φωνάζουν οι Ισπανοί διαδηλωτές, κάτι το οποίο κατανοώ απόλυτα. Και το κατανοώ όχι λόγω του υπονοούμενου του συνθήματος, αλλά επειδή οι Ισπανοί που το φωνάζουν, μάλλον έχουν μία στρεβλή εικόνα για την ελληνική πραγματικότητα.

Είναι φυσιολογικό, όταν όλα τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ ασχολούνται με την οικονομική κρίση της Ελλάδας, τα μέτρα λιτότητας, την αύξηση της φορολογίας, τη μείωση των μισθών και δείχνουν αποσπασματικά σκηνές από πορείες, οι λοιποί Ευρωπαίοι να νομίζουν αυτό που πλανάται και στη φαντασία διαφόρων εγχώριων «πατριωτών». Ότι δηλαδή η Ελλάδα ήταν μία μικρή ευρωπαϊκή χώρα όπου οι κάτοικοι ζούσαν μια ήσυχη και ειρηνική ζωή, απολαμβάνοντας όλες τις ανέσεις, τις παροχές και τα δικαιώματα ενός μέσου ευρωπαϊκού κράτους, μέχρι που ξαφνικά το κακό ΔΝΤ και οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες αποφάσισαν να εξολοθρεύσουν τον λαό της, βάζοντάς τη σε μία στημένη προσπάθεια αποκατάστασης της βιωσιμότητας του δημοσίου χρέους, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα την μαζική πτώχευση των κατοίκων της.

Οι Ισπανοί, που αστειευόμενοι θέλουν να ξεσηκώσουν και τους «κοιμισμένους» Έλληνες, δεν γνωρίζουν ότι η σαπίλα, η διαφθορά, η αναξιοκρατία, οι σπατάλες και η εξαθλίωση της αξιοπρέπειας προϋπήρχαν της κρίσης. Δεν ξέρουν ότι αυτά για τα οποία μαζεύονται στις πλατείες τους και αποδοκιμάζουν, προϋπήρχαν και στην Ελλάδα της «ευημερίας» προ κρίσης. Η πραγματική δημοκρατία, η δικαιοσύνη, η αξιοκρατία, και η αξιοπρέπεια ήταν διαβλητές έννοιες σε όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης. Δεν χρειαζόταν η οικονομική κρίση για να τα φέρει στην επιφάνεια. Απλά πριν την κρίση, ο ελληνικός ουρανός έβρεχε ευρωπαϊκό χρήμα, οπότε ποσώς ενδιαφερόταν οποιοσδήποτε για την κρίση των θεσμών και της δημοκρατίας γενικότερα. Η λαϊκή οργή που εκφράζεται στις μέρες μας δεν είναι τόσο για την κρίση των θεσμών, όσο για την κρίση της τσέπης. Και φυσικά, οι Ισπανοί δεν μπορούν να το γνωρίζουν αυτό, όπως κι εμείς δε θα μπορούσαμε να γνωρίζουμε για κάτι ανάλογο που συμβαίνει σε μία άλλη χώρα, πέρα από τις εικόνες που μεταφέρουν τα ΜΜΕ, και τις αναλύσεις που μεταφράζει σκοπίμως, όπως τον βολεύει, ο κάθε πολιτικός χώρος.

Οι Ισπανοί και οι εγχώριοι ιεροκήρυκες που προσπαθούν να μετουσιώσουν την αγανάκτηση σε δράση, παραβλέπουν ένα σημαντικό στοιχείο. Ότι η αγανάκτηση δεν είναι ενιαία. Άλλος αγανακτεί επειδή έχασε τη δουλειά του, άλλος επειδή μειώθηκε ο μισθός του, άλλος επειδή θεωρεί ότι το μνημόνιο έφερε τη συμφορά, άλλος επειδή το μνημόνιο δεν εφαρμόζεται ουσιαστικά, άλλος για την κοινωνική ένταση, άλλος για την κυβερνητική δειλία στην έμπρακτη εφαρμογή του μνημονίου, κλπ. Η πιο ουσιαστική αγανάκτηση, αυτή που αφορά τους θεσμούς και τις πιο βαθιές δομές που είναι υπεύθυνες για την κρίση, εκφράζεται από τους ίδιους ανθρώπους που αγανακτούσαν και προ κρίσης και οι οποίοι όπως τότε, έτσι και τώρα αποτελούν μία ασήμαντη μειοψηφία˙ τουλάχιστον όσον αφορά τον δημόσιο λόγο.

Εάν κάποια στιγμή η Πλατεία Συντάγματος γέμιζε με ένα ή δύο εκατομμύρια αγανακτισμένους, τότε μάλλον σε καλό δρόμο θα είμαστε. Θα σήμαινε ότι οι παλιές δομές όντως καταρρέουν και οι απανταχού βολεμένοι και οι συντεχνίες τους ξεβολεύονται. Οι Ισπανοί θα χειροκροτούσαν και θα φώναζαν «επιτέλους ξύπνησαν οι Έλληνες», αλλά και πάλι για παρεξηγημένους λόγους.


Κυριακή 22 Μαΐου 2011

Έλληνες όμηροι του ρατσισμού τους

Κατά την περίοδο διαμονής μου σε διάφορες χώρες του εξωτερικού, είχα παρατηρήσει την εξής λεπτομέρεια στα ρεπορτάζ εγκληματικότητας σε τηλεόραση και Τύπο: οι αναφορές στους δράστες εγκληματικών πράξεων περιορίζονταν σε χαρακτηριστικά όπως η ηλικία ή/και η ιδιότητα. Ποτέ δεν γινόταν αναφορά σε εθνικότητα, θρήσκευμα ή οικογενειακή κατάσταση. Υποθέτω, ο λόγος που το είχα παρατηρήσει ήταν γιατί έβλεπα πόσο διαφορετικά ακούγεται στο αυτί ενός τηλεθεατή η φράση «Ένας Αλβανός και ένας Πακιστανός ευθύνονται για τη δολοφονία του τάδε που… », από το «Two men in their mid-twenties are responsible for the murder of…». Ακόμα και σε χώρες με έντονα πολυπολιτισμικά στοιχεία, μεγάλα κύματα εισόδου μεταναστών ή ακόμα και γκετοποιημένες περιοχές, οι αναφορές σε εγκληματικές πράξεις δεν έκαναν ποτέ διακρίσεις βάσει φυλετικών ή εθνικών χαρακτηριστικών.

Δεν ξέρω αν σε αυτές τις χώρες η δημοσιογραφία είναι πιο υπεύθυνη ή αν τελικά υπάρχουν εθνικές νομοθεσίες που με σεβασμό τα ανθρώπινα δικαιώματα απαγορεύουν ρητά την αναφορά σε χαρακτηριστικά που μπορούν να αποτελέσουν πεδίο φυλετικών η κοινωνικών διακρίσεων. Το σίγουρο όμως είναι πως, δεδομένου ότι ο φόβος γεννά τη βία και τον ρατσισμό, οι συγκεκριμένες κοινωνίες το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό και είναι προσεκτικές στον τρόπο που διαχειρίζονται καταστάσεις που αναπόφευκτα εγείρουν τον ανθρώπινο συναισθηματισμό, όπως οι εγκληματικές πράξεις.

Διότι σε μία εγκληματική πράξη ή ένα ευρύτερο πεδίο εγκληματικότητας, υπάρχουν πολλοί παράγοντες που παίζουν τον ρόλο τους. Ξεκινώντας από την οικονομική και κοινωνική κατάσταση του θύτη, και εμβαθύνοντας σε πιο σύνθετους παράγοντες όπως η παιδεία, οι συνθήκες διαβίωσης, η ευνομία και η ισονομία σε ευκαιρίες εξέλιξης, στο τέλος η εθνικότητα ή το χρώμα του δέρματος δεν φαίνεται να παίζουν και τόσο σπουδαίο ρόλο.

Το σημερινό «Κ» φαίνεται πως έχει διαφορετική άποψη και, σε μία προσπάθεια να συναγωνιστεί τα πάλαι πότε ένδοξα μινόρε βιολιά του Alter, τον λαϊκισμό ακροδεξιών οργανώσεων και γενικότερα να μπει στο βίαιο κλίμα των ημερών, κυκλοφόρησε με αυτό το εξώφυλλο:


…με ένα editorial και κύριο άρθρο, τις απόψεις ανθρώπων που έχουν ήδη αποφασίσει ότι μετανάστης (λαθραίος ή μη) σημαίνει έγκλημα αφού η αύξηση εγκληματικότητας στο κέντρο συνέπεσε χρονικά με τη διαρκώς αυξανόμενη εισροή λαθρομεταναστών στη χώρα μας. Κοινώς, το μπουζούκι είναι όργανο, ο αστυνόμος είναι όργανο, άρα ο αστυνόμος είναι μπουζούκι.

Υπάρχει ένας απαράβατος κανόνας που ισχύει στη διαιώνιση του φόβου προς το διαφορετικό, άρα την άνοδο του ρατσισμού και τελικά την απαξίωση των μειονοτήτων από την υπόλοιπη κοινωνία (που συνήθως οδηγούν και σε πράξεις βίας): όσο συνεχίζεις να αναδεικνύεις τη διαφορετικότητα χαρακτηριστικών, όπως η εθνικότητα, η φυλή, ο σεξουαλικός προσανατολισμός, το θρήσκευμα και να τα ταυτίζεις με πράξεις που έχουν καθαρά κοινωνικά αίτια, τόσο διαιωνίζεις έναν ανούσιο ρατσισμό απέναντι σε αυτά τα χαρακτηριστικά από ολόκληρη την κοινωνία. Όταν, για παράδειγμα, μιλάς για Αφγανούς και όχι για εγκληματίες, για Μουσουλμάνους ή σκουρόχρωμους και όχι απλά για ανθρώπους, η προσοχή εστιάζει στην εθνικότητα, το θρήσκευμα ή το χρώμα του δέρματος, και όχι στο καθεαυτό έγκλημα. Και καταλήγουμε τελικά, αντί να συζητάμε για αντι-εγκληματικά μέτρα, να μιλάμε για αντι-μεταναστευτικά.

Το μεταναστευτικό θέμα δεν είναι φυλετικό ή εθνικό, αλλά κοινωνικό. Αν μία κοινωνία ή οικονομία δεν αντέχουν περισσότερους εξαθλιωμένους ανθρώπους, τότε εστιάζουμε είτε στο πως θα εντάξουμε αυτούς τους ανθρώπους στην οικονομία μας ώστε να την επεκτείνουν και τελικά να γίνουν ανεκτοί, είτε στο πως θα τους επαναπατρίσουμε. Αναλύουμε και εξάγουμε συμπεράσματα για το πώς διαφορετικές κουλτούρες και νοοτροπίες, μπορούν να ενσωματωθούν στην επικρατούσα αποφεύγοντας μεγάλες κοινωνικές εντάσεις, χωρίς να εκμεταλλευόμαστε τις νοοτροπίες της πλειοψηφίας εις βάρος των μειονοτήτων. Σε κάθε περίπτωση το ζήτημα παραμένει κοινωνικό, και όχι εθνικό ή φυλετικό.

Όλα αυτά βέβαια ισχύουν εφόσον θέλουμε να λέμε ότι ζούμε σε ένα δημοκρατικό Κράτος που σέβεται το Σύνταγμά του, στο οποίο γίνεται ρητή αναφορά για την απαγόρευση συγκεκριμένων διακρίσεων. Εάν τελικά τα ΜΜΕ ή η γενικότερη λαϊκή νοοτροπία προστάζουν να λειτουργούμε με όρους ανούσιων διακρίσεων που επιφορτίζουν συναισθηματικά το φυλετικό και εθνικό μίσος, τότε και το Κράτος οφείλει να προστατεύσει τα δικαιώματα των μειονοτήτων και όχι να αναλώνεται σε επικοινωνιακά παιχνίδια για να κερδίσει την λαϊκή αρέσκεια. Και αν τα ΜΜΕ που θεωρούνται σοβαρά και υπεύθυνα, όπως το περιοδικό «Κ» για παράδειγμα, υποπίπτουν στη νοοτροπία των ανούσιων διακρίσεων, τότε μπορούμε να έχουμε μία πολύ καθαρή εικόνα για τη γενικότερη νοοτροπία που κουβαλάμε ως κοινωνία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η εικόνα είναι απογοητευτική.

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Ζήλειες

Κάθε φορά που συμβαίνουν μαζικές διαδηλώσεις στο εξωτερικό (ειδικά σε κεντρικές πλατείες), τα εγχώρια «επαναστατικά» μυαλά τρέχουν να ενθουσιαστούν. Έτσι, για κάποιο λόγο, η τελευταία μόδα προστάζει να παρακολουθούμε όλοι με ενδιαφέρον και αλληλεγγύη τα δρώμενα στην Puerta del Sol της Μαδρίτης, φαντασιώνοντας την ημέρα που κάτι αντίστοιχο θα συμβεί και στην Πλατεία Συντάγματος. Δυστυχώς όμως, όπως έχει ξαναειπωθεί, η επανάσταση με ελληνικούς όρους αργεί.

Ο λόγος είναι απλός και είναι ο ίδιος που στην Ελλάδα δεν μπορεί να λειτουργήσει κάτι συλλογικά ή έστω μαζικά. Για οτιδήποτε θέλουμε να δημιουργήσουμε, δεν υπάρχει στοιχειώδης συνεννόηση και αμοιβαίος συμβιβασμός. Και από αυτόν τον κανόνα δεν εξαιρείται ούτε η κοινωνική αντίδραση. Έτσι, επί της ουσίας, δεν έχουμε μία ομοιογενή κοινωνική αντίδραση, αλλά ένα σύνολο από πολλές μικρές και ατομικές αντιδράσεις για έναν μεγάλο αριθμό διακριτών, προσωπικών απαιτήσεων. Για κάποιο λόγο, θεωρούμε ότι διαδήλωση σημαίνει στοίχιση σε διάφορα «μπλοκ», το καθένα εκ των οποίων κάνει την πασαρέλα του μπροστά από το Κοινοβούλιο, φωνάζοντας το δικό του μανιφέστο, με μοναδικό ενωτικό παράγοντα τον ίδιο κοινό, αόριστο, «εχθρό». Στο τέλος, αντί να βγαίνει μία ενιαία πολυπληθής φωνή, παράγεται μία ακατανόητη κακοφωνία που εμπεριέχει ακόμα και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα, και τελικά καταπνίγει τα όποια δίκαια αιτήματα ή μανιφέστα.

Στην πασαρέλα της Πλατείας Συντάγματος, μπορείς για παράδειγμα να δεις τετράπαχους εργατοπατέρες να διαδηλώνουν μαζί με κοκαλιάρηδες χαμηλοσυνταξιούχους. Αναρχικούς, μαζί με κομματικές νεολαίες. Μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις (βλ. ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ), μαζί με κατά τ’ άλλα εργατικούς και χαμηλόμισθους δημόσιους υπαλλήλους.

Η αλληλεγγύη και η ενότητα μπροστά σε έναν κοινό «εχθρό» δεν είναι κατακριτέες, ούτε φυσικά προϋποθέτουν ομοιογενή πλήθη με τις ίδιες ακριβώς ιδέες. Έχει μεγάλη σημασία όμως το πώς ορίζει τον «εχθρό» ο καθένας και κατά πόσο ο «εχθρός» αυτός έχει τις ίδιες επιπτώσεις σε όλους. Διότι αν οι επιπτώσεις είναι διαφορετικές, τότε το τίμημα που έχει να πληρώσει ο καθένας είναι διαφορετικό. Και όταν το τίμημα είναι διαφορετικό, δεν μπορεί να υπάρχει ομοιογένεια και συλλογικότητα εξ’ ορισμού.

Είναι φυσικό οι αγανακτισμένοι ή οι εν δυνάμει «επαναστάτες» να θαυμάζουν την Puerta del Sol, τις περιστασιακές μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις του Παρισιού, την Tahrir, το Wisconsin, κλπ. Στην ουσία δεν θαυμάζουν την πραγματοποίηση ή τα μανιφέστα αυτών των διαδηλώσεων, αλλά την ομοιογένεια, την μαζικότητα και την αποφασιστικότητά τους. Ίσως επειδή κατά βάθος γνωρίζουν πως παρόμοιες διαδηλώσεις δεν μπορούν να γίνουν στην Ελλάδα με τις παρούσες νοοτροπίες, ήτοι τις 329746502986 συνιστώσες της Αριστεράς, την μιζέρια και την ένταση που επικαλύπτουν οποιαδήποτε άλλη ατμόσφαιρα, την ανυπαρξία κάποιας συλλογικής συνείδησης, και εν τέλει το μακρύ και το κοντό του καθενός.


Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Intermission #46 (Litsa edition)

Η συντρόφισσα Λίτσα εξηγεί τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που προδιαθέτουν για την αποσύνθεση των οικονομικών δομών και την πάλη των τάξεων που θα έχουν ως αποτέλεσμα την επικείμενη πτώση του καπιταλισμού. Αποκαλύπτει δε τον πλανήτη που κρύβεται πίσω από την χρηματοδότηση του i-phone της συντρόφισσας Αλέκας.


Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

Και εγένετο βία

Ξέρω τώρα τι περιμένεις, αλλά δεν μπορώ να στο δώσω. Η παρούσα ανάρτηση δεν εμπνεύστηκε ούτε από τους πρόσφατους νεκρούς, ούτε από τον Γιάννη Κ. και το «ανθρώπινο» ιστολόγιό του. (Παρεμπιπτόντως, ποτέ δεν κατάλαβα πως είναι δυνατόν ένα προσωπικό ιστολόγιο να μην είναι ανθρώπινο ούτως ή άλλως). Ούτε από τα βιντεάκια που σκάνε κατά ριπάς και δείχνουν ματατζήδες και εθνοσαλταρισμένους να κυνηγάνε και να ξυλοκοπούνε κόσμο, ούτε από τους λυσσαλέους αριστεριστές που βγάζουν αφρούς από το πληκτρολόγιό τους και αν τους έδινες αυτή τη στιγμή ένα kalashnikov θα καθάριζαν το σύμπαν. Δεν εμπνεύστηκε καν από τους πανικόβλητους δημοσιογράφους που συναγωνίζονται για το ποιος θα αναδειχτεί «σημειολόγος της εβδομάδας». Η παρούσα ανάρτηση εμπνεύστηκε από μία αράδα που αντίκρισα σήμερα το πρωί στο facebook.


Ίσως επειδή δείχνει πόσο ισχυρός παράγοντας είναι ο φόβος και πόσο εύκολα κατακλύζει τον κόσμο χωρίς λόγο. Ίσως επειδή, ενδεχομένως, να αναδεικνύει την ισχύ της συνομωσιολογίας σε περιόδους που η λογική πάει στον πάτο από το καζανάκι της διαδικτυακής κακοφωνίας και του υπερβολικού συναισθηματισμού. Ίσως, στην τελική, επειδή ο συγκεκριμένος σχολιαστής είναι ένας πολύ «κοινός» και «καθημερινός» άνθρωπος που δεν υπάγεται στην «υπέρ-ανωτάτη» κλίκα ημών των «πνευματικά καλλιεργημένων διανοούμενων» που «κατέχουμε την υπέρτατη γνώση και αλήθεια για τα πάντα», και εκφράζει τους φόβους του ειλικρινά και άμεσα.

Και αν περιμένεις από αυτή την ανάρτηση την σούπερ ανάλυση για την έκφραση της βίας, του φόβου και του πανικού της ελληνικής κοινωνίας μετά τα πρόσφατα γεγονότα πάλι ατύχησες. Βρισκόμαστε ήδη στη μέση του κειμένου, και δεν σκοπεύω να κάνω κάποιου είδους ανάλυση.

Σήμερα, δεν θα είμαι ούτε ο φιλόσοφος, ούτε ο ψύχραιμος διανοούμενος που είναι υπεράνω του ανθρώπινου πάθους και του ζωώδους ενστίκτου. Θα σε αφήσω να λύσεις το παζλ μόνος σου. Να δεις τα προαναφερθέντα βιντεάκια και τις φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο κάθε 5 λεπτά που σε γεμίζουν οργή, απόγνωση και φόβο, να μπεις τυχαία σε 5-10 sites δημοσίου διαλόγου για να δεις πως κάνουμε διάλογο σήμερα, και στο τέλος να ξαναδείς αυτή την εικόνα που επισύναψα σαν έναν ωραίο επίλογο για την κοινωνία μας.

Παλιότερα, σε ένα αντιρατσιστικό φεστιβάλ, είχε αναρτηθεί ένα μεγάλο πανό στην είσοδο που έγραφε «Η βία γεννά τον φόβο». Μου φάνηκε τόσο αφελώς και απλοϊκά αναγραμματισμένο που δεν άντεξα. Πήγα σε έναν από τους διοργανωτές και τον ρώτησα ευθέως και με κάθε ειλικρίνεια: Μήπως θέλατε να γράψετε «Ο φόβος γεννά την βία»;

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Δώσε θάρρος στο φιδάκι...

Όσοι έχουν τύχει να βρεθούν σε συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής ή λοιπών φασιστοειδών, το ξέρουν το σκηνικό. Τα ΜΑΤ βρίσκονται εκεί όχι για να αποτρέψουν ενδεχόμενες φασιστικές ή ρατσιστικές πράξεις, αλλά για να διασφαλίσουν ότι δεν θα υπάρξει καμία σύγκρουση με ομάδες του αντιεξουσιαστικού χώρου. Παρόλο που είναι κοινό, δεν είναι πλέον καθόλου μυστικό ότι στον Αγ. Παντελεήμονα και άλλες περιοχές όπου οι «αγανακτισμένοι κάτοικοι» προπηλακίζουν και ασκούν συνεχόμενη ψυχική και σωματική βία σε αλλοδαπούς, η αστυνομία επεμβαίνει μόνο με τη μορφή προφορικών υποδείξεων. Οι κλούβες και το αδιάλλακτο πρόσωπο της αστυνομίας φαίνεται πως εξαντλείται μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα, στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων.

Το βράδυ της 11ης Νοεμβρίου 2010, οι συγκεκριμένες περιοχές των Πατησίων, πέρα από την άτυπη αστυνομική ασυλία, είχαν και άλλο λόγο να πανηγυρίζουν. Ο ακροδεξιός κ. Μιχαλολιάκος, στηριζόμενος από τη Χρυσή Αυγή, εκλέγεται για το νεοσύστατο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων. Εκμεταλλευόμενος την αδιαφορία του Κράτους για τις καταστάσεις που κλιμακώνονταν στην ευρύτερη περιοχή και έχοντας φορτώσει τα λαϊκά στρώματα με μίσος και απέχθεια για τους μετανάστες, ο κ. Μιχαλολιάκος συσπειρώνει υπό το «φιλολαϊκό» και αγανακτισμένο πρόγραμμά του ένα μερίδιο πολιτών που θεώρησαν πως βρήκαν εύκολη διέξοδο στα προβλήματά τους.


Κι όμως, την ώρα που τα κομφετί γέμιζαν την ατμόσφαιρα γύρω από το πολιτικό γραφείο του κ. Μιχαλολιάκου και οι ξυρισμένες αμοιβάδες χαιρετούσαν ναζιστικά από κάτω, οι υπόλοιποι Αθηναίοι είχαν επιδοθεί σε μία ιδεολογική διαμάχη με επίκεντρο την αποχή. Με ποσοστό συμμετοχής στον πρώτο γύρο των εκλογών περίπου 43%, οι 10.222 ψήφοι του κ. Μιχαλολιάκου, κατάφεραν να του εξασφαλίσουν έδρα στον Δήμο Αθηναίων, ενώ το 57% των απεχόντων πουλούσε ιδεολογία προσπαθώντας να εξηγήσει την «ώριμη» πολιτική του στάση.

Οι μήνες πέρασαν, η Χρυσή Αυγή έχει πλέον επίσημη θέση και εκπροσώπηση στον Δήμο Αθηναίων, και η θέση αυτή φαίνεται πως εμπνέει το κάθε είδους φασιστοειδές να δρα κατά το δοκούν υπό το αδιάφορο βλέμμα της αστυνομίας. Βάλε μέσα στη συνταγή τη συνεχιζόμενη αδιαφορία της Πολιτείας και την φαρσοκωμωδία με τους 300 της «Υπατίας», και έχεις έτοιμο το τέλειο εκρηκτικό μείγμα που περιμένει απλά την αφορμή.

Η αφορμή δόθηκε με την πρόσφατη φονική ληστεία στο κέντρο της Αθήνας. Χθες το βράδυ, οι «αγανακτισμένοι πολίτες» που πήγαν στο σημείο όπου δολοφονήθηκε εν ψυχρώ ο άτυχος άνθρωπος, συσπειρώθηκαν με ακροδεξιά στοιχεία και με πρόσχημα την αγανάκτησή τους, κυνηγούσαν και ξυλοκοπούσαν όποιον περαστικό αλλοδαπό πετύχαιναν. Έσπασαν μαγαζιά, τζαμαρίες εισόδων πολυκατοικίας, και παραβίασαν σπίτια υπό το αμήχανο βλέμμα της αστυνομίας, η μοναδική ανησυχία της οποίας ήταν μην τυχόν και οι βιαιοπραγίες των φασιστών εξαπλωθούν σε παραπλήσιες καταλήψεις αντιεξουσιαστών. Αυτή ήταν δηλαδή η βασική μέριμνα της Πολιτείας. Τα δικαιώματα των μεταναστών που ούτως ή άλλως έχουν τσαλαπατηθεί με κάθε τρόπο πέρασαν σε δεύτερη μοίρα.

Λυπάμαι που θα σας ξενερώσω ανοιξιάτικα, αλλά ο έρωτας ΕΛ.ΑΣ. και Χρυσής Αυγής πρέπει να λάβει άμεσα τέλος. Είναι κατανοητή η επιθυμία της Πολιτείας να μην «ερεθίζει» τα ευερέθιστα ακραία στοιχεία της κοινωνίας, αλλά σε περιπτώσεις όπως η χθεσινή που είναι ξεκάθαρο το πόσο έχει χαθεί ο έλεγχος οφείλει να πάρει σαφή θέση. Και επί τη ευκαιρία να απομακρύνει τα ίδια στοιχεία μέσα από τα σώματα ασφαλείας που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται το δημοκρατικό πολίτευμα. Το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται μεν από κότες, αλλά όταν το φίδι έχει σκάσει ήδη κεφάλι, απαιτούνται πιο έμπρακτες δράσεις.


Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Man piss wind, wind piss back

Τον τελευταίο καιρό στον ευρύτερο δημόσιο διάλογο, έχει αναπτυχθεί ο γνωστός αντίλογος περί ορθότητας ή μη της κοινωνικής αντίδρασης σε αποφάσεις του Κράτους με παράνομο τρόπο. Πχ τα διαφόρων ειδών κινήματα «Δεν πληρώνω», τα περιστατικά στην Κερατέα, κλπ. Η βασική μου ένσταση στις εν λόγω αντιδράσεις δεν είναι η αποτελεσματικότητά τους (κανείς άλλωστε δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει μία επικείμενη επιτυχία του «Δεν πληρώνω» στις τιμές των διοδίων), αλλά η μακροπρόθεσμη επίδρασή τους στην ευρύτερη λειτουργία της κοινωνίας και κατά συνέπεια του Κράτους.

Σε ένα λεωφορείο στο Montgomery της Alabama, στις 2 Μαρτίου 1955, η «έγχρωμη» Claudette Colvin αρνείται να δώσει τη θέση της σε έναν λευκό όπως πρότασσαν οι τότε κανονισμοί της πόλης. Η Colvin συνελήφθη, χωρίς αντίσταση, ενώ συνέχιζε να φωνάζει πως είναι συνταγματικό της δικαίωμα να κάθεται όπου θέλει στο λεωφορείο. Παρόμοιο περιστατικό σημειώθηκε περίπου εννιά μήνες αργότερα με την Rosa Parks, η οποία επίσης συνελήφθη, και φυλακίστηκε. Οι δύο αυτές υποθέσεις πυροδότησαν μία σειρά από δράσεις, κυρίως ένα ευρύτερο μποϊκοτάρισμα της Montgomery Bus Company από τον «έγχρωμο» πληθυσμό της πόλης και άλλους κοινωνικούς ακτιβιστές, και κορυφώθηκαν τον Δεκέμβριο του 1956, όπου το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάσισε την αντισυνταγματικότητα του εν λόγω κανονισμού και διέταξε την άρση του. Η απόφαση αυτή, θεωρείται ιστορικά μία από τις κατακτήσεις – σταθμούς της «έγχρωμης» κοινότητας των ΗΠΑ που αργότερα θα εντατικοποιηθούν με τον Martin Luther King και τον Malcolm X και θα οδηγήσουν στην εξάλειψη όλων των φυλετικών διακρίσεων στη χώρα.

Στην περίπτωση των Claudett Colvin, Rosa Parks και τους «Δεν πληρώνω», υπάρχει μία σημαντική διαφορά. Οι πρώτες δεν αντιστέκονται στη σύλληψή τους, ούτε φωνάζουν για οποιαδήποτε κρατική καταστολή, ούτε πετάνε μολότωφ στα λεωφορεία της Montgomery Bus Company. Φωνάζουν μόνο για τα δικαιώματά τους. Δεν παραγνωρίζουν το γεγονός ότι επί της αρχής παρανομούν και πληρώνουν κανονικά το πρόστιμο που τους αναλογεί. Ταυτόχρονα κινούνται δικαστικά προκειμένου να δικαιωθούν εκ των υστέρων. Στο τέλος, όχι μόνον δικαιώνονται αλλά ξεσηκώνουν και ένα γενικευμένο κύμα κοινωνικής συμπαράστασης που ενδεχομένως να πίεσε το δικαστήριο προς αυτή την απόφαση. Οι Colvin και Parks στην ουσία πέτυχαν την αλλαγή των νόμων χρησιμοποιώντας τους ήδη υπάρχοντες νόμους, αναδεικνύοντας τις ατέλειες των τελευταίων. Χρησιμοποίησαν δημοκρατικούς θεσμούς για να βελτιώσουν την δημοκρατία της κοινωνίας τους.

Δεν υπάρχουν τέλειοι νόμοι, όπως και δεν υπάρχει τέλειο πολιτικό σύστημα. Αυτές είναι έννοιες που συνεχώς μεταλλάσσονται και βελτιώνονται βάσει των τρεχόντων αναγκών της πλειοψηφίας. Αυτή άλλωστε είναι και η διαφορά της Δημοκρατίας από τον Ολοκληρωτισμό. Η πρώτη βελτιώνεται μέσα από τα λάθη της, ενώ ο δεύτερος είναι απόλυτος και αδυσώπητος βάσει των συμφερόντων αυτών που τον επιβάλλουν. Έναν παρόμοιο παραλληλισμό στο δίπολο Δημοκρατία-Ολοκληρωτισμός, βλέπω και στο δίπολο Επιστήμη-Θρησκεία. Η επιστήμη εξελίσσεται και αναπτύσσεται μέσα από τη συνεχή αμφισβήτηση των ήδη υπαρχόντων αρχών της, χρησιμοποιώντας επιστημονικές μεθόδους. Αν κάποια στιγμή η επιστημονική κοινότητα άρχιζε να δίνει έδαφος σε απόλυτες μεταφυσικές και θρησκευτικές απόψεις για την επεξήγηση των φυσικών φαινομένων, σταδιακά θα επιστρέφαμε σε έναν νεώτερο μεσαίωνα.

Οι διεκδικήσεις που γίνονται παράνομα και δικαιώνονται υπό τη μορφή παράνομων πιέσεων και όχι θεσμικά, καλλιεργούν το έδαφος για μία διεύρυνση της παρανομίας όχι μόνο σε διεκδικήσεις, αλλά και σε γενικότερες κοινωνικές διαδικασίες. Κάπως έτσι άλλωστε, η ανοχή στις «μικρές» παρανομίες στην Ελλάδα (όπως το διπλοπαρκάρισμα για παράδειγμα), σταδιακά έγινε καθημερινός κανόνας και έδωσε έδαφος για μεγαλύτερες παρανομίες που έγιναν και αυτές κανόνας που με τη σειρά τους έδωσαν έδαφος για ακόμα μεγαλύτερες παρανομίες, κ.ο.κ. Εν τέλει, αυτό που καταφέρνουν είναι σταδιακά να συμβάλουν στην άτυπη νομιμοποίηση μίας ανακυκλώσιμης παρανομίας και από την πλευρά του Κράτους. Σε τέτοιου είδους δράσεις μέσα στον ίδιο κοινωνικό ιστό, ισχύει άλλωστε και το παλιό καλό γνωμικό: «Man piss wind, wind piss back».


Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Μία είδηση που ΔΕΝ θα διαβάσεις σήμερα

Εκτεταμένα επεισόδια προκλήθηκαν κατά τη διάρκεια μεγαλειώδους πορείας στη μνήμη των τριών νεκρών της Marfin Bank που έχασαν τη ζωή τους πέρυσι τέτοια ημέρα. Η αστυνομία κάνει λόγο για 100.000 διαδηλωτές, ενώ οι οργανώσεις που έλαβαν μέρος μιλάνε για τουλάχιστον 200.000.

Την πορεία διοργάνωσαν συνδικάτα, αριστερές οργανώσεις, ανεξάρτητα κινήματα, ομάδες του αντιεξουσιαστικού χώρου, ενώ ισχυρή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση υπήρχε από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και τις νεολαίες τους.

Οι διαδηλωτές φώναξαν συνθήματα κατά της βίας και εξέφρασαν την αγανάκτησή τους για την ουδετερότητα της Πολιτείας στο συγκεκριμένο περιστατικό αφού ακόμα δεν έχουν βρεθεί οι υπεύθυνοι, ενώ υπάρχουν μεγάλες υπόνοιες για εσκεμμένη αδράνεια στην απονομή δικαιοσύνης για την υπόθεση.

Της πορείας είχε προηγηθεί εκτεταμένη αφισοκόλληση κυρίως στην περιοχή των Εξαρχείων με συνθήματα όπως «5 Μαΐου 2010: Ημέρα μνήμης», ή «Παρασκευή, Αγγελική, Επαμεινώνδα θα ζείτε πάντα στις καρδιές μας».

Φήμες που μιλάνε για γιαούρτωμα του κ. Τσίπρα από παρευρισκόμενους διαδηλωτές για την περσινή του στάση στο συμβάν, δεν επιβεβαιώνονται.


Τρίτη 3 Μαΐου 2011

Μικρές ολιγαρχίες

«Oι ρίζες του προβλήματος, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι πήγαμε να φτιάξουμε ένα νεωτερικό κράτος κρατώντας τον παλιό μας εαυτό. Ο οποίος συνίσταται στο γεγονός ότι οι νόμοι που διέπουν τις σχέσεις της οικογένειας, του σιναφιού, της συντεχνίας, της τοπικότητας κ.λπ. υπερισχύουν των νόμων του κράτους. Αυτός είναι ο πρώτος κανόνας για τη διαφθορά»
- Στέλιος Ράμφος

Το πρόβλημα της σημερινής ελληνικής δημοκρατίας δεν είναι η θεσμική δομή της. Με εξαίρεση ορισμένα αστεία και πεπαλαιωμένα άρθρα του Συντάγματος, η καθεαυτό δομή του πολιτεύματός μας δεν έχει να ζηλέψει σε πολλά από πιο ανεπτυγμένα και εμπράκτως πιο δημοκρατικά κράτη.

Το πρόβλημα είναι ότι παρόλο που το ελληνικό Κράτος διέπεται από δημοκρατικούς θεσμούς, αυτοί γίνονται βορά σε πολλές μικρές και διάσπαρτες ολιγαρχίες. Έτσι έχουμε πολλές διάσπαρτες παρασιτικές ομάδες του Δημοσίου Τομέα που ελέγχονται από αντίστοιχα συνδικαλιστικά όργανα, μικρές μαφίες που ελέγχουν τον αθλητισμό και κυρίως το ελληνικό πρωτάθλημα, μικρές τοπικές πολιτικές ομάδες που κάνουν συνεχές και αψυχολόγητο αντάρτικό σε δημοκρατικά εκλεγμένες τοπικές αρχές, ανεξέλεγκτα καρτέλ στον επιχειρηματικό κόσμο, ΜΜΕ με συγκεκριμένη πολιτική προπαγάνδας που ελέγχονται από μία χούφτα ανθρώπων, μίζερους φωνακλάδες που αποτελούν ένα απειροελάχιστο ποσοστό της κοινωνίας αλλά φωνάζουν τόσο δυνατά για διάφορα θέματα που επικαλύπτουν οποιαδήποτε άλλη φωνή, ακροδεξιούς στους μηχανισμούς δημόσιας τάξης, παπάδες με πολύ σημαντικές επιρροές σε πολιτικά πρόσωπα, κ.ο.κ. Πολλά μικρά «γαλατικά χωριά» που στην ουσία δεν δουλεύουν για την βελτίωση ολόκληρης της κοινωνίας αλλά για τα δικά τους ατομικά συμφέροντα.

Παρένθεση: Είναι σημαντικό να διαχωρίζουμε τις ολιγαρχίες από τις μειονότητες ή τις κοινωνικές ομάδες που διεκδικούν δικαιοσύνη. Οι πρώτες συνήθως έχουν μία κάποιου είδους εξουσία που μπορούν και την επιβάλλουν, ενώ οι δεύτερες αποτελούν απλά μειονότητες στο ευρύτερο σύνολο που ακολουθούν σιωπηρά τις οποιεσδήποτε αποφάσεις της πλειοψηφίας. Οι πρώτες πρέπει να αποδυναμώνονται, ενώ οι δεύτερες να ενδυναμώνονται. Κλείνει η παρένθεση.

Η διαφορετικότητα και η πολυφωνία, σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν απειλή για τη Δημοκρατία. Ίσα ίσα που την ενισχύουν. Οι ανεξέλεγκτες ολιγαρχίες όμως που δεν δίνουν λογαριασμό σε κανένα και δρουν υπό την ανοχή της υπόλοιπης κοινωνίας, απειλούν ευθέως την ομαλή και απερίσκεπτη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος στο σύνολό του.

Δεν χρειάζεται μαζικότητα ή πολύ κόσμο για να αποβεί καταστροφική μία ολιγαρχία. Σε έναν κεντρικό δρόμο όπου κινούνται εκατοντάδες αυτοκίνητα την ώρα, αρκούν ένα-δυο διπλοπαρκαρίσματα για να δημιουργήσουν μποτιλιάρισμα. Κάπως έτσι και ορισμένες ολιγαρχίες ή μικροσυμφέροντα μπορούν να επηρεάσουν σε δεκαπλάσιο βαθμό και την εύρυθμη λειτουργία της υπόλοιπης κοινωνίας χωρίς πολλά πολλά. Και αν η απουσία του Κράτους στην επιβολή του νόμου δυσχεραίνει την κατάσταση, η ανοχή της υπόλοιπης κοινωνίας την αποτελειώνει.

Γι’ αυτό και η συλλογική συνείδηση είναι κάτι παραπάνω από ένα θεωρητικό ευχολόγιο, διότι εκτός από την συνεισφορά του ατόμου στην υπόλοιπη κοινωνία, λειτουργεί και ως ανασταλτικός παράγοντας στη δράση των μικρών ολιγαρχιών. Φέρνοντας κατά νου ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα, τα επεισόδια στον τελικό ΑΕΚ – Ατρόμητου δεν αφορούν μόνο τους διαπλεκόμενους επιχειρηματίες στα VIP lounges, τα Ουρούκ Χάι στις κερκίδες και την αστυνομία σε ρόλο θεατή. Αφορούν και όλους εμάς τους υπόλοιπους που χρηματοδοτούμε αυτό το «αθλητικό» ατόπημα χωρίς να έχουμε την ικανότητα να απαιτούμε την διακοπή κάθε δημόσιας (δηλαδή δικής μας) χρηματοδότησης προς τη συγκεκριμένη μαφιόζικη ολιγαρχία.

Γι’ αυτό και η εξυγίανση της ελληνικής κοινωνίας έχει πολύ δρόμο μπροστά της, που δεν είναι στρωμένος με απλές λύσεις του στυλ «χρειάζονται χαρισματικοί ηγέτες». Χρειάζεται επίμονη και συνεχή μάχη με τις μικρές ολιγαρχίες τόσο από την πλευρά του Κράτους, όσο και από την υπόλοιπη κοινωνία, σχεδόν σε κάθε κλάδο και δραστηριότητα.


Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Intermission #45 (Stukas edition)

Το ελληνάκι με ιδιαίτερη περηφάνεια παρουσιάζει το πρώτο του βίντεο, με μία industrial noise σύνθεση...


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...