Έκτακτο παράρτημα!

Σήμερα, έχουμε 10/10/10. Μετατρέποντας το δυαδικό 101010 στο δεκαδικό σύστημα μας κάνει 42, όσο δηλαδή είναι το νόημα της ζωής, του σύμπαντος και των παντών.

Σε αυτή τη συμβολικότατη μέρα, ήρθε να δέσει και η παρούσα ανακοίνωση σχετικά με την κυκλοφορία ενός βιβλίου που περιγράφει το νόημα της ζωής, του σύμπαντος και των παντών στην Ελλάδα.

Το βιβλίο περιλαμβάνει διάφορες χαρακτηριστικές αναρτήσεις από τα δύο πρώτα χρόνια λειτουργίας του παρόντος ιστολογίου, σε μία συνεχή ευκολοδιάβαστη ροή που θα γεμίσει τις βαρετές ώρες της τουαλέτας Νο.2 και αυτών των 10 λεπτών πριν τον ύπνο όπου είτε γίνεται μία ανούσια ανασκόπηση της ημέρας, είτε μία ανούσια φαντασίωση των βυζιών της Λόλας . Hello google spider! ;)

Δείτε το, ή ακόμα καλύτερα κατεβάστε το σε ηλεκτρονική μορφή από το scribd.com (μιας και ο online viewer τους κάνει διάφορα ανάλογα τον browser σας), κάνοντας κλικ στο εξώφυλλο.

Όχι άλλο micromanagement !

Οι σύγχρονες σχολές διοίκησης επιχειρήσεων θα μπορούσαν άνετα να αντλούν υλικό για μελέτη παραδειγμάτων προς αποφυγή από τη σύγχρονη μικρομεσαία ελληνική επιχείρηση. Όχι μόνο για τον συντηρητισμό και την εσωστρέφεια σε σχέση με τα πρότυπα που εφαρμόζονται σε πιο αναπτυγμένες κοινωνίες και οικονομίες, αλλά κυρίως για την συνεχή εφαρμογή ενός όρου που τείνει σχεδόν να εκλείψει σε άλλες χώρες και ονομάζεται “Micromanagement”.

Micromanagement – παράδειγμα προς αποφυγή σχεδόν σε όλες τις σύγχρονες θεωρίες management – σημαίνει πως η εργασία, η παραγωγή, οι τεχνικές και γενικά όλες οι διαδικασίες που αφορούν τα καθήκοντα ενός εργαζόμενου, είναι διαρκώς υπό την εποπτεία του διευθυντή/ιδιοκτήτη της εταιρίας, ο οποίος συνεχώς παρεμβαίνει στο έργο του συγκεκριμένου εργαζόμενου. Αυτό φυσικά έχει ως αποτέλεσμα μία σειρά από αρνητικές συνέπειες και μόνο.

Καταρχάς, τα προσόντα, οι δεξιότητες και οι γνώσεις του εργαζόμενου για τη θέση ευθύνης του, στην ουσία δεν λαμβάνονται υπόψη, αφού στο τέλος επιβάλλεται η άποψη του διευθυντή/ιδιοκτήτη, που συνήθως είναι υποδεέστερη. Έτσι, το γνωστικό αντικείμενο του εργαζόμενου, για το οποίο έγινε και η πρόσληψη εξ αρχής, υποτιμάται και δεν αξιοποιείται ανάλογα. Αυτό, εκτός από ζημιά για τους συνολικότερους ανθρώπινους πόρους της επιχείρησης, δημιουργεί και αρνητική ψυχολογία στον χώρο εργασίας χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος.

Η εταιρία που διέπεται από micromanagement είναι συνήθως «κλειστοφοβική» και «εσωστρεφής». Δεν εκμεταλλεύεται την ελαστικότητα που θα μπορούσε να έχει στις εσωτερικές λειτουργίες της, όπως συμβαίνει σε πιο μεγάλους οργανισμούς, και ακολούθως δεν δημιουργούνται προοπτικές ανάπτυξης. Στην ουσία, μία τέτοια εταιρία είναι περισσότερο μαγαζί, παρά οργανισμός.

Ο συνδυασμός της υποτίμησης των προσωπικών δεξιοτήτων, και του αντι-αναπτυξιακού κατεστημένου της επιχείρησης, έχει άμεση επίδραση στη γενικότερη ψυχολογία του εργαζόμενου, ο οποίος δεν αποδίδει στο μεγαλύτερο ποσοστό των δυνατοτήτων του, ενώ συνήθως δεν διαφαίνεται κάποια καλύτερή προοπτική εξέλιξης σε προσωπικό επίπεδο. Οι επιδράσεις είναι συνήθως πιο αισθητές στους νεώτερους ανθρώπους, όπου μπορεί να έχουν πιο σύγχρονες γνώσεις ή ιδέες για την εργασία τους, οι οποίες όμως δεν αξιοποιούνται και στο τέλος δημιουργείται μία γενικότερη αποθάρρυνση.

Τέλος, πολλές φορές χάνονται ώρες εργασίας, είτε σε προφορικές είτε σε γραπτές αναφορές για διαδικασίες μικρότερης σημασίας, που αντί να παρουσιάσουν μία χρήσιμη εικόνα για την εκάστοτε διαδικασία, απλά περιπλέκουν ακόμα περισσότερο τη γενικότερη εικόνα.

Βέβαια, δεν είναι τυχαίο, που στη διοίκηση των περισσότερων ελληνικών μικρομεσαίων και μεσαίων επιχειρήσεων, το micromanagement μεσουρανεί. Ο συντηρητισμός και η εσωστρέφεια της ελληνικής κοινωνίας, είναι φυσικό να αποτυπώνεται και στον τρόπο διοίκησης μίας επιχείρησης. Η αντίληψη του «έτσι τα κάνουμε, γιατί έτσι τα βρήκαμε», είναι πολύ εύκολο να διαδοθεί μέσα σε μία επιχείρηση που συνήθως είναι οικογενειοκρατική και δουλεύει με όρους ανασφάλειας και διευθυντικής υπεροψίας. Ταυτόχρονα, ο στόχος μεγιστοποίησης του προσωπικού κέρδους αντί για μεγιστοποίηση της παραγωγής ή ανάπτυξης του ανθρώπινου δυναμικού σε συνδυασμό με την παραπάνω αντίληψη, δημιουργούν ένα άριστο περιβάλλον micromanagement.

Προσωπικά, δεν μπορώ να εκτιμήσω τη ζημιά σε εθνικό επίπεδο, τόσο σε οικονομικούς, όσο και σε ψυχολογικούς πόρους από τους απανταχού micromanagers, αλλά θα ήταν ασφαλές να υποθέσουμε ότι βρίσκεται σε αρκετά μεγάλα νούμερα. Γι’ αυτό, εκτός από το πρότυπο διαχείρισης ποιότητας ISO 9001 που πλέον κατέχει και η κουτσή Μαρία, άσχετα αν δεν το εφαρμόζει στην πράξη, ίσως θα ήταν περισσότερο ουσιαστική μία επένδυση στη διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού, ακόμα και του διοικητικού προσωπικού, από οργανισμούς ή ανθρώπους που γνωρίζουν επαρκώς το θέμα. Διαφορετικά, ο ένας από τους πυλώνες της εθνικής οικονομίας, η μικρομεσαία επιχείρηση, είναι καταδικασμένος να λειτουργεί χωρίς αναπτυξιακές προοπτικές, δηλαδή να σκουριάσει και να καταρρεύσει.

Τα νεοελληνικά ντοκουμέντα #5 - Microsoft Word

(κλικ για μεγέθυνση)

Τα προβλήματα θέλουν αντιμετώπιση, όχι χάιδεμα

(Το παρακάτω κείμενο απεστάλη στο Φελέκι για την καμπάνια των πολιτών, ως μία προσωπική άποψη για τη δημοτική αρχή της Αθήνας που θα προκύψει από τις επερχόμενες εκλογές)

Έχω την αίσθηση ότι ο βασικός λόγος που οι έως τώρα ηγεσίες της δημοτικής αρχής απέτυχαν να δώσουν ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο στην Αθήνα ήταν ότι ξεκίναγαν με την παραδοχή ότι η πόλη είναι ένα ασυμμάζευτο αχούρι, οπότε το καλύτερο που θα μπορούσαν να κάνουν, θα ήταν να λαμβάνουν μικρά και ανούσια μέτρα σε μικρό τοπικό επίπεδο ώστε οι Αθηναίοι απλά να ξεχνιούνται για λίγο.

Πώς να ξεχάσουμε άλλωστε την εμμονή σε διάφορα σόου και εκδηλώσεις στις γιορτές (με τα αντίστοιχα έξοδα), που ξεκίνησαν με το «ψηλότερο» χριστουγεννιάτικο δέντρο της Κας Μπακογιάννη και συνεχίστηκαν με τους αγώνες beach volley στην πλατεία Συντάγματος επί κ. Κακλαμάνη; Η αίσθηση που έπαιρνε κανείς, όχι μόνο από τα καθεαυτό τεκταινόμενα, αλλά και από τον τρόπο διαφημίσης των εν λόγω εκδηλώσεων, ήταν αυτή του ευχάριστου διαλείμματος μέσα στη μιζέρια της πόλης.

Επί του πρακτέου, κανείς δεν τόλμησε να «χτυπήσει» την καθεαυτό μιζέρια. Κανείς δεν τόλμησε να πεζοδρομήσει καν τη συνοικία του Ψυρρή, παρά τις συνεχείς υποσχέσεις, κανείς δεν τόλμησε να ασχοληθεί σοβαρά με την καθαριότητα, τους δρόμους, τα πεζοδρόμια, τις συγκοινωνίες και τη γενικότερη αισθητική αναβάθμιση. Ίσως επειδή αυτά παραήταν μίζερα, ή διαπλεκόμενα για να αγγίξει κανείς. Ποιος ξέρει;

Η νέα ηγεσία της δημοτικής αρχής, που ελπίζω να αλλάξει, θεωρώ ότι πρέπει να κάνει ακριβώς αυτό. Δηλαδή, να έρθει αντιμέτωπη με τα προαναφερθέντα προβλήματα και με ριζικές αλλαγές στην ευρύτερη αίσθηση και νοοτροπία που έχουμε για την Αθήνα. Δεν είναι απαραίτητο μία τέτοια στρατηγική να είναι πολυδάπανη ή σύνθετη, αρκεί να στοχεύει στην καρδιά των προβλημάτων και όχι απλά να τα βάζει «κάτω από το χαλάκι».

Για παράδειγμα, εγώ προσωπικά θεωρώ ότι το κυκλοφοριακό πρόβλημα της Αθήνας είναι από τα σημαντικότερα. Θόρυβος, ηχορύπανση, περιορισμός για απερίσκεπτο βάδισμα ή ποδήλατο, κλπ. Δεν είναι τυχαίο, πόσο διαφορετική είναι η Αθήνα κοντά στο δεκαπεντάυγουστο, που παρά την ασχήμια των κτιρίων και της δόμησής της, οι άδειοι δρόμοι δίνουν μία πολύ καλύτερη εικόνα. Οι πρώτες κινήσεις θα μπορούσαν να εστιάσου ακριβώς σε αυτό. Στην επιθετική πολιτική προς το κυκλοφοριακό. Δεν χρειάζεται να περάσουμε αμέσως σε πεζοδρομήσεις, παρκόμετρα, διόδια και γενικώς τέτοιου είδους δαπανηρές λύσεις. Για αρχή θα μπορούσε να ενισχυθεί το έργο της Δημοτικής Αστυνομίας. Μηδενική ανοχή στις φορτοεκφορτώσεις των εμπορευμάτων εκτός των προβλεπόμενων ωρών, συνεχείς κλήσεις σε παράνομα σταθμευμένα αυτοκίνητα, δηλαδή σε απαγορευμένες ζώνες, διαβάσεις πεζών, πεζοδρόμια κλπ, όλο το 24ωρο. Σε δεύτερο στάδιο συζητάμε για τις πεζοδρομήσεις, και τους ποδηλατόδρομους. Ας μην προτρέχουμε όμως σε διάσπαρτες λύσεις χωρίς να έχουμε δουλέψει με τη ρίζα των προβλημάτων, όπως για παράδειγμα η νοοτροπία της χρήσης των ΙΧ και ΔΧ οχημάτων στους δρόμους.

Στην τελική, δεν φταίνε πάντα οι πολίτες, αν η πόλη στην οποία ζούνε παρουσιάζεται σαν αχούρι όπου ο καθένας μπορεί να του συμπεριφέρεται όπως θέλει. Χρειάζεται και μία θέσπιση σοβαρών προδιαγραφών από τις Αρχές. Άλλωστε, δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που δεν εκτίμησε την πεζοδρόμηση της Ερμού και της Διονυσίου Αεροπαγείτου, ακόμα και αν τον αναγκάζει να κάνει κύκλο με το ΙΧ του ή να χρησιμοποιήσει Μετρό. Οι Αθηναίοι θα συμπεριφερθούν στην Αθήνα πιο πολιτισμένα, όταν και η αντίστοιχη δημοτική Αρχή επιδείξει ότι νοιάζεται πραγματικά για την πόλη.

Intermission #36 (Δημόσιο χρέος edition)

Τις τελευταίες εβδομάδες, ανακυκλώνεται σε διάφορα e-mail, blogs κλπ, το εξής γράφημα:

... με πιο συνηθισμένο τίτλο το: "Δημόσιο χρέος - Ποιος το έκανε;", και μία σειρά από αναλύσεις, χωσίματα στους μεν και στους δε, αντιπαραθέσεις, αντίλογους, βρισίδια, υστερικούς νεοδημοκράτες, υστερικούς πασόκους, υστερικούς χουντικούς, κλπ. Λοιπόν, για να τελειώνει η σαπουνόπερα, θα την κάνω τη δήλωση.

ΕΓΩ ΤΟ ΕΚΑΝΑ !!

Ως εκ τούτου, αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη (η οποία ως γνωστόν δεν έχει καμία κύρωση). Να τελειώσουμε με τη συμπεριφορά νηπιαγωγείου και να παμ' παρακάτω τώρα;

Πρωτοκοσμική υποκρισία

Στον δυτικό κόσμο, είναι της μόδας να είμαστε σωστοί και «ηθικοί». Να προσπαθούμε να καλυτερεύουμε τις κοινωνίες μας μέσω της Δημοκρατίας, υποδηλώνοντας έτσι μία άτυπη αλληλεγγύη προς τους συνανθρώπους μας, με σεβασμό προς τα ατομικά και ανθρώπινα δικαιώματα, θεωρώντας ότι τη γνώση και τον υψηλότερο πολιτισμό τον κατέχουμε εμείς, σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο.

Με όλα αυτά δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα αν δεν είχαμε αυτή την ιστορική υπεροψία προς τον υπόλοιπο πλανήτη και αυτή την τάση να προσπαθούμε να «εκπολιτίσουμε» τους άλλους, σύμφωνα με την ηθική και τους κοινωνικούς κανόνες που ταιριάζουν σε εμάς.

Συχνά πυκνά, λαμβάνω ηλεκτρονικά μηνύματα του στυλ: «Να σταματήσουμε τη μόλυνση του ποταμού Citarum στην Ινδονησία». «Να σταματήσουμε την παιδική εργασία στη νοτιοανατολική Ασία». «Να σταματήσουμε την δουλεία στη Νιγηρία». «Να σώσουμε το τροπικό δάσος του Βόρνεο από τις καλλιέργειες καρύδας», κλπ.

ΟΚ, σωστά όλα αυτά. Ενδεχομένως να νοιώθουμε και μία ηθική ικανοποίηση όταν πατάμε «προώθηση» και μεταφέρουμε το μήνυμα σε άλλους είκοσι παραλήπτες. Επί της ουσίας όμως, αυτό που συμβαίνει είναι ένας δυτικός που έχει εξασφαλισμένο ένα στοιχειώδες εισόδημα, στέγη, τροφή, ευκαιρίες και πρόσβαση σε άπειρα καταναλωτικά αγαθά, να υποκρίνεται πως κάνει ότι είναι δυνατόν για να εξαλειφθούν τα κακώς κείμενα του τρίτου κόσμου, είτε με το πάτημα ενός κουμπιού, είτε στέλνοντας από $20 το μήνα σε κάποια ΜΚΟ. Και η υποκρισία έγκειται στο γεγονός ότι το 99,99% των δυτικών ανθρώπων που είτε προωθεί τέτοια μηνύματα, είτε λαμβάνει δράση με ενημερωτικές καμπάνιες για τα συγκεκριμένα θέματα, πιθανόν να μην έχει γνωρίσει ποτέ του ούτε έναν από τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι προσπαθεί να βοηθήσει.

Ο μέσος δυτικός «φιλάνθρωπος» δεν αναρωτήθηκε ποτέ, γιατί τελικά να υπάρχει τρίτος κόσμος. Ίσως να θεωρεί ότι η Αφρική ανέκαθεν ήταν μία φτωχή ήπειρος που σπαραζόταν από πολέμους, ασθένειες και λοιμούς. Δεν αναρωτήθηκε ποτέ, από που προήλθε η συντριπτική πλειοψηφία των υλικών αγαθών που διαθέτει ο ίδιος και με ποιους τρόπους παράχθηκαν αυτά. Ούτε έχει αισθανθεί ποτέ την πραγματική φτώχεια· αυτή όπου ένα παιδί θα είναι τυχερό αν βρίσκει ένα φύλλο μαρουλιού την ημέρα για να φάει, ή την άλλη όπου μία οικογένεια θα είναι τυχερή αν βγάζει πάνω από $1,5 την ημέρα για να συντηρηθεί. Ας πάει κάποιος να κλείσει την παράνομη υλοτομία στο Βόρνεο που προκαλεί μεν οικολογική καταστροφή, αλλά ταΐζει ταυτόχρονα μερικές χιλιάδες οικογένειες. Ας ρωτήσει αυτές τις οικογένειες τί γνώμη έχουν για την οικολογία και το περιβάλλον.

Διάφορες ΜΚΟ μαζεύουν χρήματα για να φτιαχτεί ο δρόμος μεταξύ των τάδε χωριών στο Κογκό. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς αν οι ντόπιοι ζήτησαν τον δρόμο; Στην τελική αναρωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί υπάρχουν ακόμα φυλές που έχουν παραμείνει στο μοντέλο του κυνηγού-τροφοσυλλέκτη, και παρά την επαφή τους με τους δυτικούς, έχουν επιλέξει να παραμείνουν στην «πρωτόγονη» κατάστασή τους; Με τα τελετουργικά τους, την υψηλή θνησιμότητά τους, τις ασθένειές τους, τη δυσκολία ανεύρεσης της τροφής τους κλπ.

Υπάρχουν δύο βασικά πταίσματα σε όλη αυτή την ιστορία. Το πρώτο είναι η υποκρισία. Προσπαθούμε να λύσουμε τα προβλήματα μίας κοινωνίας που ζει κάτι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, που έχει διαφορετικές αντιλήψεις, ανάγκες και προβλήματα, χωρίς να έχουμε λύσει πρώτα τα δικά μας. Προσπαθούμε να βοηθήσουμε τον άστεγο της Ινδονησίας, χωρίς να έχουμε καταφέρει να μην έχουμε άστεγους έξω από την πόρτα μας. Προσπαθούμε να προσφέρουμε παιδεία σε κάποια απόμακρη φυλή της Ν. Αμερικής, χωρίς να έχουμε καταφέρει να παρέχουμε σωστή παιδεία στο ίδιο μας το σπίτι. Κοινώς, εμμένουμε σε μία ιεραποστολική νοοτροπία, κοιτώντας παρά πέρα, χωρίς να κοιτάμε πρώτα τα δικά μας χάλια. Φυσικά ο ντόπιος άστεγος δεν έχει μεγαλύτερη αξία από τον εξωτερικό. Αλλά, εστιάζοντας στο μακρινό αντί στο διπλανό, μήπως υποδηλώνουμε μία ανικανότητα να βοηθήσουμε ανθρώπους επί του πρακτέου; Μήπως τελικά δε νοιαζόμαστε και τόσο για τους άστεγους αλλά θέλουμε να έχουμε τη συνείδησή μας ήσυχη στέλνοντας ένα ασήμαντο ποσό σε κάποια οργάνωση περίθαλψης αστέγων στο Τρέχαγύρευε;

Το δεύτερο είναι ότι αντί να δούμε την πηγή όλων αυτών των «κακών» που προσπαθούμε να διορθώσουμε και να λάβουμε δράση επί της ουσίας, επιμένουμε να περιφερόμαστε γύρω από το πρόβλημα και να απαγγέλουμε χαριτωμένες εκθέσεις ιδεών. Πόσοι άραγε να τα έχουν σκεφτεί αυτά; Με τί προϊόντα μολύνεται ο Citarum; Τα προϊόντα της παιδικής εργασίας στη νοτιοανατολική Ασία, ποιους έχουν τελικούς αποδέκτες; Οι σκλάβοι στη Νιγηρία δουλεύουν στα ορυχεία για να βγάλουν διαμάντια για ποιους; Το λάδι καρύδας από τις καλλιέργειες στο Βόρνεο, για ποιανού τα καλλυντικά παράγεται; Οι φτωχές οικογένειες του τρίτου κόσμου, φέρνουν όλο και περισσότερα παιδιά στον κόσμο, με τη σχετική θνησιμότητα, τις ασθένειες και την παιδική εκμετάλλευση, ώστε να παρέχουν περισσότερα εργατικά χέρια για ποιον;

Οι τελικοί αποδέκτες όλης αυτής της τεράστιας παραγωγής που δημιουργεί φτώχεια, περιβαλλοντικές καταστροφές, ανισότητες, λοιμούς, πολέμους, κλπ, είναι μία μειοψηφία που απλά καταναλώνει όσο πιο πολύ μπορεί. Και όσο η κατανάλωση αυξάνεται, τόσο αυξάνονται και οι ανάγκες της παγκόσμιας παραγωγής και ακολούθως αυτά για τα οποία δήθεν νοιαζόμαστε.

Αν πραγματικά θέλεις να βοηθήσεις τον υπόλοιπο κόσμο ξεκίνα πρώτα με τον εαυτό σου. Κάνε τη θυσία να μειώσεις την κατανάλωσή σου, τις ανάγκες σου, και τα υλικά αγαθά σου. Είναι ο μόνος τρόπος να βοηθήσεις. Βοήθησε τον άμεσα διπλανό σου. Διαφορετικά αποδέξου ότι είσαι ένας βολεμένος καλοπερασάκιας Δυτικός που πρέπει οπωσδήποτε να έχει 2-3 ζευγάρια αθλητικά παπούτσια, ή να φοράει make-up κάθε μέρα, και άσε τις φιλανθρωπίες. Γιατί στην τελική ο υπερκαταναλωτής που έχει ήσυχη και τη συνείδησή του, είναι χειρότερος από αυτόν που καταναλώνει μεν, αλλά ίσως να αισθάνεται και κάποιες τύψεις.

Πρωινές ανησυχίες

Η υπόθεση

Αν έχεις αυθαίρετο κτίσμα, και λίγη υπομονή, μέσα σε λίγα χρόνια με κάποιο ΠΔ ή ειδική διάταξη πληρώνεις ένα συμβολικό πρόστιμο και το νομιμοποιείς. Αν κάνεις κάποια παράνομη δόμηση σε ημιυπαίθριο χώρο, ισχύει το ίδιο. Με λίγη υπομονή και ένα μικρό παραδάκι, νομιμοποιείται. Αν κάνεις κάποια παράβαση του ΚΟΚ, ακόμα και μπροστά σε περιπολικό, εφόσον το περιπολικό δεν έχει εντολές για την επιβολή πρόστιμου για τη συγκεκριμένη παράβαση, το πιο πιθανό είναι να μην σε σταματήσει. Τέλος, αν φοροδιαφεύγεις, μπορείς να περιμένεις κάποια διάταξη περαίωσης, που σκάει συνήθως κάθε 3-4 χρόνια, και πληρώνοντας ένα ασήμαντο ποσοστό επί των συνολικών παραβάσεών σου, πάλι να τη βγάλεις καθαρή.

Η ερώτηση

Για ποιο λόγο τελικά κάποιος να είναι νόμιμος στην Ελλάδα;